Του Φαίδωνα ΘεοφίλουΤο θέατρο Σκιών είναι ασφαλώς μια θαυμάσια τέχνη που άνθισε στην Κίνα, την Ινδία, την Περσία, την Ινδονησία και την Μικρά Ασία. Στην Ελλάδα γνωρίσαμε το θέατρο Σκιών από τον Καραγκιόζη (στα τουρκικά Karagoez που σημαίνει μαυρομάτης). Ο Καραγκιόζης είναι κεντρικός χαρακτήρας του παραδοσιακού Τουρκικού και Ελληνικού Θεάτρου Σκιών. (Δεν θα μπορούσαμε άραγε να έχουμε έναν αποκλειστικά ελληνικό χαρακτήρα στο Θέατρο Σκιών και όχι κοινό με τους Τούρκους;)
.
Ο εξελληνισμός του πραγματοποιήθηκε στη Πάτρα, από τον καραγκιοζοπαίχτη Δημήτριο Σαρδούνη ή Μίμαρο (1865-1912) στα τέλη του 19ου αιώνα. Όσο κι αν εξελληνίστηκε όμως κράτησε τα χαρακτηριστικά του ραγιά. Ο Καραγκιόζης λοιπόν, είναι ένας κακάσχημος, καμπούρης, ξυπόλητος, αιωνίως πεινασμένος, πονηρός Έλληνας, μένει σε μια παράγκα απέναντι στο παλάτι του Τούρκου Βεζύρη (Η εξουσία) και περιστοιχίζεται από την οικογένειά του και κάποιους άλλους χαρακτήρες. Ο Καραγκιόζης εκπροσωπεί τον Έλληνα της εποχής της Τουρκοκρατίας αλλά παίζεται μέχρι σήμερα και στο ίδιο μοτίβο: Να ξεγελάσει δηλαδή με πονηριές κάποιους για να γεμίσει τη κοιλιά του.
.
Έχει ταυτιστεί ΚΑΙ με τον σύγχρονο Έλληνα, όταν άλλοι λαοί είχαν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και πλούτισαν την παράδοσή τους με ήρωες που εκπροσωπούσαν και κάποιες ανθρώπινες αξίες.Στην εφηβεία μου είχα συχνά την ευκαιρία να δω θέατρο Σκιών και ομολογώ ότι είχα μαγευτεί από την ατμόσφαιρά του. Δεν μου άρεσε όμως ο Καραγκιόζης. Αισθανόμουν ότι δεν εκπροσωπούσε την ιδιοσυγκρασία μου. Δεν μου άρεσε που ένας Έλληνας ήταν τόσο άσχημος, καμπούρης, πεινασμένος, πονηρός και το είχε και καμάρι μαζί με τους θεατές…
Σκεπτόμουν ότι θα μπορούσαν τα μικρά παιδιά να έχουν για πρότυπο έναν Έλληνα που θα προστάτευε τους αδύνατους, τους καταπιεσμένους, που θα γελοιοποιούσε την εξουσία, (αντί να την κολακεύει σαν τον Καραγκιόζη) όπως ας πούμε ο Ζορό. Βέβαια τους λόγους για τους οποίους παιζόταν ο Καραγκιόζης στην εποχή της τουρκοκρατίας ή αμέσως μετά δεν τους αμφισβητεί κανείς, Αλλά η τουρκοκρατία κάποτε μας τελείωσε. Η Ελλάδα απελευθερώθηκε, προόδευσε, ήρθε σε επαφή με την Ευρώπη, αγωνίστηκε μαζί με άλλους λαούς για την ελευθερία ενάντια στο ναζισμό και στον φασισμό. Δεν υπήρξε επιτέλους κάποια στιγμή η ανάγκη να γεννηθεί και ένας άλλος Έλληνας ήρωας του Θεάτρου Σκιών, ο χαρακτήρας μιας νέας εποχής; Μια ανανέωση τέλος πάντων; Στοίχειωσε δηλαδή η παράδοσή μας με την μιζέρια, τη κακομοιριά, την ασχήμια, την καμπούρα και τη πονηριά του Καραγκιόζη; Και γιατί αγαπήθηκε τόσο πολύ ο Καραγκιόζης; Μήπως γιατί ο Έλληνας ταυτίζεται μαζί του και χαίρεται που η κακομοιριά του αναγνωρίζεται επίσημα από την παράδοση ως αξία; Οι κοινωνιολόγοι έχουν το λόγο..
Πάντως οι επιδράσεις στην ελληνική κοινωνία από το πνεύμα του Καραγκιόζη, στο κράτος, στην πολιτική μας, είναι ισχυρές. Ακόμα υπάρχουν έντονα κατάλοιπα καταδυναστευόμενου στη συμπεριφορά των Ελλήνων, απέναντι στο κράτος και στις υπηρεσίες του, (δοβλέτι) είτε με τη δουλική συμπεριφορά απέναντι στο κράτος-δυνάστη-κατακτητή είτε με το λάδωμα (μπαξίσι) για να εξασφαλίσει αυτά που δικαιούται δωρεάν. Που δικαιούται γενικά ως πολίτης αφού τα έχει προπληρωμένα με τους φόρους του. Η εσωτερική πολιτική βολεύει πάντα τους δικούς μας και ας μην αξίζουν παραβαίνοντας τους νόμους, όπως το οθωμανικό κράτος και «η καθ’ ημάς Ανατολή». Η εξωτερική μας πολιτική έχει δυστυχώς και μονίμως ως σημείο αναφοράς την Τουρκία (τον πρώην κατακτητή που γλείφει και ο Καραγκιόζης) και μονίμως ακολουθεί μια τακτική κατευνασμού της και ας είμαστε ήδη 30 χρόνια μέλος της Ε.Ε.
.
Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι πόσο διαφορετικές θα ήταν αυτές οι συμπεριφορές αν μετά τον Καραγκιόζη είχε υπάρξει ένας σύγχρονος Έλληνας ήρωας του Θεάτρου Σκιών που θα τον θαύμαζαν οι γενιές των πιτσιρίκων και αυριανοί ηγέτες της χώρας;
.
Πέρυσι επισκέφθηκα το μουσείο του Θεάτρου Σκιών στο Ίδρυμα Μελίνας Μερκούρη και μίλησα με τον καραγκιοζοπαίχτη Χαρίδημο που δίνει παραστάσεις εκεί και έχει μόνιμη έκθεση από τις φιγούρες που έφτιαχναν τα 5 αδέλφια του και ο ίδιος.
Τον ρώτησα γιατί κάποιος δεν σκέφθηκε να δημιουργήσει και έναν άλλον ήρωα του Θεάτρου Σκιών, πέρα από τον Καραγκιόζη; Με κοίταζε χωρίς να μου απαντά δείχνοντας ότι δεν καταλάβαινε αυτό που τον ρωτούσα. Ίσως να θεώρησε και την ερώτησή μου ασέβεια στον… Καραγκιόζη.
Πέρυσι επισκέφθηκα το μουσείο του Θεάτρου Σκιών στο Ίδρυμα Μελίνας Μερκούρη και μίλησα με τον καραγκιοζοπαίχτη Χαρίδημο που δίνει παραστάσεις εκεί και έχει μόνιμη έκθεση από τις φιγούρες που έφτιαχναν τα 5 αδέλφια του και ο ίδιος.
Τον ρώτησα γιατί κάποιος δεν σκέφθηκε να δημιουργήσει και έναν άλλον ήρωα του Θεάτρου Σκιών, πέρα από τον Καραγκιόζη; Με κοίταζε χωρίς να μου απαντά δείχνοντας ότι δεν καταλάβαινε αυτό που τον ρωτούσα. Ίσως να θεώρησε και την ερώτησή μου ασέβεια στον… Καραγκιόζη.
.
Τι ωραίο που θα ήταν να είχαν τα παιδιά μας (αφού σ’ αυτά κυρίως απευθύνεται το Θέατρο Σκιών) έναν ήρωα, Καβαλάρη σαν τον άνεμο, που θα γελοιοποιούσε κάθε λογής εξουσία, που θα έκανε τους συμπολίτες του να γελάνε για τα παθήματά της και ευτυχισμένους που θα τους έδινε πίσω το δίκιο που τους άρπαξε η εξουσία; Έναν ήρωα που θα γοήτευε τις γυναίκες με την αξιοσύνη του και που τα μικρά παιδιά θα ήθελαν να του μοιάσουν. Πόσο καλύτερα θα διαπαιδαγωγούνταν οι επόμενες γενιές!! Κανέναν δεν απασχόλησε αυτή η σκέψη ούτε πως όλα τα πράγματα έχουν ημερομηνία λήξεως και αφού κάνουν τον κύκλο τους μπαίνουν στο μουσείο της ιστορίας. Όχι! Με επιμονή προσκολλημένοι στη… βολική μιζέρια.
.
Φαίνεται όμως πως η φαντασία και η αυτοεκτίμηση των Ελλήνων, σταμάτησε στο Καραγκιόζη…
Φαίνεται όμως πως η φαντασία και η αυτοεκτίμηση των Ελλήνων, σταμάτησε στο Καραγκιόζη…
27 σχόλια:
Πολύ σοβαρός ο προβληματισμός σας Φαίδωνα, μας κάνει να δούμε με άλλα μάτια αυτό που από συνήθεια αποδεχόμαστε ως ωραίο.
Αγαπώ την παράδοση και το ημίφως του μπερντέ… μ’ αρέσουν οι σκιές και η μαγεία… Αν και από τις φιγούρες προτιμούσα τον μπάρμπα Γιώργο-ο Καραγκιόζης μου δημιουργούσε ένα αίσθημα ντροπής-ομολογώ ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι η παιδική ψυχή έχει ανάγκη για να πετάξει και ηρωικά πρότυπα που ο Καραγκιόζης δεν της δίνει. Θορυβήθηκα από τις επισημάνσεις σας…
Οι συμπαθείς φιγούρες του Θεάτρου Σκιών φαίνεται ότι εξωραΐζουν τελικά και διαιωνίζουν-μέσα από το συμπαθητικόν του πράγματος-τα ελαττώματά μας ως λαού… Ίσως αυτό να έκανε κάποιους παλιούς καραγκιοζοπαίχτες να προσπαθήσουν να εντάξουν στο θέατρο σκιών ιστορίες με τον Μέγα Αλέξανδρο, για παράδειγμα… Ίσως κάποιοι, από ένστικτο, να καταλάβαιναν το έλλειμμα… Ίσως.
Σκέφτομαι ότι πολλές φορές ως Έλληνες γοητευτήκαμε από την λέξη «αλλαγή» αλλά ποτέ δεν φτάσαμε να την νιώσουμε ως τα κατάβαθα… Περιοριστήκαμε πάντα στην αλλαγή Κυβερνήσεων και όχι στην αλλαγή της κοινωνίας και των αντιλήψεών μας.
Ίσως γι αυτό δεν περνάμε από την παράδοση στην ανανέωση… Ίσως.
Δεν καταδυναστευόμαστε από το «ένδοξο παρελθόν», που λένε πολλοί, αλλά από… την «βολική μας μιζέρια». Πολύ σωστά το επισημαίνετε.
Φίλες και Φίλοι
...Δεν είχα την ευκαιρία να "βλέπω" καραγκιόζι, στον τόπο μου!
Μία και μοναδική φορά πήγα, όταν στην Αθήνα, ως φοιτήτρια.
Ένιωσα απερίγραπτη λύπη που... γελούσαν οι θεατές και δεν ξαναπήγα...
Το ίδιο κι εδώ.
Κάποιος που νόμιζε ότι είχε ταλέντο για αυτά (!!!) έγραφε τα κείμενα και τον άφηναν να τα παρουσιάζει.
(Εκείνο το "αμαν! "
δεν θα το "κόψουμε", φίλοι μου?)
Ίσως η επιτυχία του να είναι ότι κάνει τον κόσμο και γελάει, δίχως να βασανίζουν (!) το μυαλό τους.
Όμως, αφού θέτεις την εναλλαγή με τόση πειστικότητα, Φαίδων μου, κι αφού έχεις την πένα που στάζει ...μαργαριτάρια,
γιατί δεν κάθεσαι να δημιουργήσεις έναν "ήρωα" όπως μας τον παρουσίασες ήδη?
(Μόνον αν έχεις κάτι παρόμοιο και δεν το γνωρίζω, λόγω...αποστάσεως..., παρακαλώ να με δικαιολογήσεις)
Καλή εγκατάσταση πάλι στ' αγαπημένο σου νησί, φύτεψες τίποτε, ή... μόνο γράφεις και... διαβάζεις?
Χαιρετισμούς,
Υιώτα,
ΝΥ
Big Mama
Οι προεκτάσεις που δίνεις στο κείμενο και η ερμηνεία του, δίνουν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο θέμα.Όλα όσα αναφέρεις, αποστάζονται σ' αυτό με το οποίο καταλήγεις:
""Σκέφτομαι ότι πολλές φορές ως Έλληνες γοητευτήκαμε από την λέξη «αλλαγή» αλλά ποτέ δεν φτάσαμε να την νιώσουμε ως τα κατάβαθα… Περιοριστήκαμε πάντα στην αλλαγή Κυβερνήσεων και όχι στην αλλαγή της κοινωνίας και των αντιλήψεών μας."""
Σ' ευχαριστώ
Φίλε μου Φαίδωνα,
Δεν είναι κακό να υπάρχει σχεδόν πλήρης ταυτότητα απόψεων σε διάφορα πνευματικά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Αντιθέτως! Είναι πολύ καλό, πολύ περισσότερο όταν η ταυτότητα αυτή ερμηνεύει εν πολλοίς και τη μεγάλη εκτίμηση και φιλία που χαρακτηρίζει δύο άτομα στις μεταξύ τους σχέσεις. Μου έμενε όμως πάντοτε το ερώτημα αν δεν ήταν υπερβολικό να ταυτιζόμαστε σε όλα σχεδόν τα θέματα που τόσο όμορφα και τόσο περιγραφικά παρουσιάζεις στο Blog σου. Και έλεγα ότι πιθανόν κάποια στιγμή να βρεθεί κατά τύχη κάποιο θέμα όπου οι απόψεις μας, λιγότερο ή περισσότερο, να διίστανται. Και, ω του θαύματος! Ιδού το θέμα : ο Καραγκιόζης.
Πρέπει να δηλώσω από την αρχή αυτού του σημειώματος ότι δεν είμαι ειδικός στο θέμα του Καραγκιόζη, δεν το έχω μελετήσει, δεν έχω ιδιαίτερα σκεφθεί επ' αυτού και επομένως οι όποιες απόψεις μου θα είναι μάλλον ετερόφωτες, πηγάζουσες από κάποια διαβάσματά μου (όχι εμπεριστατωμένα) κειμένων που έγραψαν πολύ ειδικότεροι από εμένα πανεπιστημιακοί συνάδελφοι, όπως ο Γρηγόρης Σηφάκης, ο Μιχάλης Μερακλής ή ο Βάλτερ Πούχνερ.
Πιστεύω, αν ερμηνεύω σωστά τα γραφόμενά σου, ότι εκείνο που κυρίως σε ενοχλεί είναι η, κατά το μεγαλύτερο μέρος, τουρκική καταγωγή του Καραγκιόζη και η εξωτερική δυσμορφία του “ήρωα”, που παραμερίζει την απολλώνεια ομορφιά και λεβεντιά του Έλληνα και τον υποτάσσει σε πρότυπα γλειψηματία και ταπεινού υποτακτικού του Τούρκου δυνάστη, εικόνα που, όπως το βλέπεις, ούτε πρότυπο προς μίμηση αποτελεί, τουλάχιστον για τον σύγχρονο Έλληνα, ούτε τιμή περιποιεί στην παρουσία και τον χαρακτήρα μας. Έχει καλώς...
Εγώ λοιπόν θα έχω τις ενστάσεις μου στα σημεία, και συμπάθα με αν κάπου βρίσκεις ότι σφάλλω. Θα έλεγα λοιπόν ότι, πέρα από το γεγονός ότι το είδος αυτό του θεάτρου σκιών ευτύχησε να είναι εξαιρετικά διαδεδομένο και αγαπητό στην Ελλάδα κατά το παρελθόν (οπότε είναι αναμφισβήτητη και η ιστορική του αξία για το έθνος μας, γεγονός που ούτε και συ, νομίζω, αμφισβητείς), ήδη οι φιγούρες των παραστάσεων θέτουν μια σαφέστατη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους δύο λαούς, μια και όσες παριστάνουν Έλληνες βγαίνουν από τη δεξιά, ως προς τον καραγκιοζοπαίχτη, μεριά της οθόνης, ενώ οι Τούρκοι εμφανίζονται από την αριστερή πλευρά, εκείνη του σαραγιού, διαχωρισμός που δεν είναι χωρίς σημασία.
Αλλά αυτό δεν είναι το σπουδαιότερο. Θα πρέπει να προχωρήσουμε και σε άλλες παραμέτρους, μια και η σχετική βιβλιογραφία είναι πλουσιότατη. Υπάρχουν εκείνοι που συνδέουν τον Καραγκιόζη με τα Ελευσίνια Μυστήρια ή με το Βυζάντιο. Πάντως υπάρχουν μαρτυρίες για τη διάδοσή του στο χώρο της Βαλκανικής ήδη στις αρχές του !7ου αιώνα. Το σημαντικό είναι ότι, όπως σημειώνει ο καθηγητής Βάλτερ Πούχνερ, “ο τουρκικός αυτός καραγκιόζης μπόρεσε, ολοκληρωτικά στην Ελλάδα (και εν μέρει στη Ρουμανία, όπου παιζόταν και στις αυλές των Φαναριωτών ηγεμόνων), να ενσωματωθεί στην ντόπια λαϊκή παράδοση και να μεταβληθεί με το χρόνο σε ελληνικό λαϊκό θέαμα.” Είναι γεγονός ότι η παρουσία του Καραγκιόζη στην Αθήνα αμέσως μετά την ανακήρυξη της πόλης ως πρωτεύουσας του ελληνικού κράτους (1834) διατηρεί, όπως φαίνεται και από τα διάφορα φύλλα εφημερίδων που τότε κυκλοφορούσαν (π.χ. “Αθηνά”, 1852), ακόμη τον οθωμανικό της χαρακτήρα. Πάντως από το 1881 περίπου, δηλαδή από τότε που προσαρτήθηκε η νότια Ήπειρος στην Ελλάδα, αλλά και από πιο νωρίς, εμφανίζεται στην Άρτα, το Μέτσοβο, τα Γρεβενά, τα Φάρσαλα καθώς και σε διάφορες πόλεις της Αιτωλοακαρνανίας και στην Πάτρα ένας τύπος Καραγκιόζη που, όπως παρατηρεί ο καθηγητής Μιχάλης Μερακλής, διαφέρει από τον “ανατολίτικο” κυρίως θεματογραφικά. Αρκετοί καραγκιοζοπαίχτες εκεί (ανάμεσά τους και ο Γιάννης Ρούλιας, που αργότερα επινόησε τον Μπαρμπαγιώργο) δίνουν και την παράσταση για το Μεγαλέξαντρο και το φίδι, που αποτελεί και την πρώτη σύνδεση του Καραγκιόζη με τον νεοελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Η κοινή καταγωγή των καραγκιοζοπαιχτών εκείνων από την Ήπειρο ώθησε τον παλαιότερο μελετητή Μπίρη να δεχθεί την ύπαρξη μιας ηπειρώτικης παράδοσης, που αποτέλεσε το πρώτο βήμα για την ελληνική αφομοίωση του Καραγκιόζη.
Στην Πάτρα, γύρω στα 1890, συγκλίνουν τρία διαφορετικά στάδια εξέλιξης : ο αρχικός “αισχρός” ανατολίτικος τύπος (με καραγκιοζοπαίχτη κάποιο Πάγκαλο), οι παραστάσεις των καραγκιοζοπαιχτών από την Ήπειρο, στις οποίες περιλαμβάνονται και οι σχετιζόμενες με τη μορφή του Μεγαλέξαντρου, και ο νέος τύπος του Μίμαρου, ο οποίος εφάρμοσε πολλές καινοτομίες στα θέματα και τα πρόσωπα, ώστε να υποστηρίζεται ότι επί των ημερών του ο Καραγκιόζης εξελληνίστηκε οριστικά. Πολύτιμες πληροφορίες για την τεχνική, αλλά και για τη νεότερη ιστορία, καθώς επίσης και για τις σχέσεις κοινού και Καραγκιόζη δίνει στα απομνημονεύματά του ο Σωτήρης Σπαθάρης, ένας από τους τελευταίους μεγάλους καραγκιοζοπαίχτες.
Τώρα, ως προς τους τύπους : ο Καραγκιόζης, ο μόνιμα φτωχός, άνεργος, έτοιμος να αναλάβει οποιαδήποτε εργασία θα του επέφερε κάποιο κέρδος, δεν παύει να είναι ζωηρός σαρκαστής των πάντων και, ως προς αυτό, δεν παύει να απηχεί τον επαναστάτη Έλληνα. Ξυλοκοπείται από τους Τούρκους του σαραγιού και είναι γεγονός ότι η σύγκρουση αυτή έπαιρνε στη συνείδηση του κοινού έναν εθνικοϊδεολογικό χαρακτήρα. Ο Γιώργος Ιωάννου έγραψε ότι “το σπουδαιότερο μήνυμά του μπροστά στην απελπισία της νεοελληνικής ζωής είναι ο αντιστασιακός αμοραλισμός του και το αιώνιο κέφι του”, χαρακτηριστικό καθαρά ελληνικό.
Ο Μπαρμπαγιώργος, εξάλλου, θεωρείται η καλύτερη δημιουργία των Ελλήνων καραγκιοζοπαιχτών, γιατί εκφράζει τον κάπως πρωτόγονο και απλοϊκό, αλλά αχάλαστο Έλληνα με τη ρουμελιώτικη καταγωγή και προφορά του. Μόνιμη είναι η σύγκρουσή του με τον Βεληγκέκα, ο οποίος πάντοτε κατατροπώνεται. Εύστοχα παρατηρήθηκε από τον Ιωάννου ότι “η σύγκρουση αυτή είναι μια παρηγοριά του Έλληνα για τον τραγικό πόλεμο του 1897. Άλλωστε, οι Ρουμελιώτες εύζωνοι ήταν σχεδόν οι μόνοι που αντιστάθηκαν με επιτυχία στους Τούρκους”.
Θα μπορούσαμε ίσως αρκετά να πούμε και για τις άλλες δημιουργίες του, ελληνικού πια, Καραγκιόζη, τον Σταύρακα, τον Μορφονιό, τον πάντοτε συμβιβαζόμενο Χατζηαβάτη, θλιβερό κατάλοιπο των συνηθειών της σκλαβιάς, αλλά και για το περιεχόμενο των παραστάσεων, που παρουσιάζουν κωμικά την καθημερινή ζωή είτε ως εμπνευσμένες από τον παραδοσιακό ελληνικό πολιτισμό είτε με καθαρά ηρωικό περιεχόμενο.
Με λίγα λόγια θα έλεγα ότι, με τον εμπλουτισμό του Καραγκιόζη σε θέματα και μορφές, μπόρεσε αυτός να παραστήσει πρισματικά την ελληνική πραγματικότητα και ιστορία, από το κτηνοτροφικό τσελιγκάτο ως τον υπόκοσμο των μεγάλων πόλεων και από την παραμυθιακή δρακοντοκτονία ως την πολιτική σάτιρα για επίκαιρα ζητήματα και γεγονότα. Η περιεκτικότητα αυτή τού προσπόρισε ένα αφοσιωμένο ελληνικό κοινό, που μετά τον πόλεμο βέβαια, με την “εισβολή” του κινηματογράφου, συρρικνώθηκε ως μία διασκεδαστική παράσταση που απευθυνόταν κυρίως σε παιδιά.
@Αστοριανή
Καλημέρα από την Αθήνα Γιώτα μου και σ' ευχαριστώ που βρίσκεις ότι σωστά μιλώ για την ανάγκη εναλλαγής. Όμως σχετικά με το να δημιουργήσω εγώ έναν ήρωα, όπως λες, θα ήθελα να σου θυμήσω μια σύγχρονη παροιμία που λέει: "Ο καθένας εις το είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες!" Ή αν προτιμάς μια πιο λόγια παροιμία: ""Ο καθείς εφ' ώ ετάχθη"". Να γράψω δηλαδή σενάρια για το θέατρο σκιών; Μα δεν είμαι ο κατάλληλος ούτε έχω ταλέντο γι αυτά τα πράγματα. Εγώ κάνω αυτά που μπορώ και θέλω. Αν θα έπρεπε να κάνω στην πράξη ό,τι επισημαίνω στην ελληνική κοινωνία και στην πολιτική τότε θα μπορούσα να γίνω και... πλυντήριο! Είναι υποχρέωση και καθήκον μου να παρεμβαίνω όπως μπορώ στην κοινωνία και στην πολιτική, ΔΙΧΩΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΠΟΒΛΕΠΩ ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΟΦΕΛΟΣ, αλλά ο καθένας παράγει εκείνα που μπορεί σύμφωνα με τις δεξιότητές του. Αν αυτά που επισημαίνω βρουν πρόθυμα αυτιά για ν' ακούσουν έχει καλώς. Πάντως δεν θα ήθελα να πει κάποιος ότι ο ποιητής όσο ζούσε, σιωπούσε γι αυτά που έβλεπε να γίνονται γύρω του...
Όσο για τις άλλες δραστηριότητες Γιώτα μου, ασφαλώς και ετοιμάζω λαχανόκηπο με μελιτζάνες, ντομάτες, κολοκυθάκια και ευωδιαστά βότανα. (ρόκα, σέλινο, μαϊντανό, δυόσμο κ.λ.π.) αφού είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το πνεύμα αποδίδει και παράγει περισσότερο και καλύτερα, όταν ασκείται και το σώμα. Μέχρι στιγμής πάντως, προσπαθώ να μεταβάλλω το κτήμα μου από ζούγκλα που έγινε από τις ατέλειωτες βροχές του χειμώνα, σε χώρο ευχάριστο και βατό. Τέλος, δεν αποφεύγω και τις οικοδομικές εργασίες αφού κάνω διάφορα μερεμέτια στις μικροζημιές που έκανε ο χειμώνας και τα φυσικά φαινόμενα που έδερναν όλο το περασμένο χρόνο,το σπίτι μου.
@Νίκος Πετρόχειλος
Νίκο μου χαίρομαι που διαφωνούμε αφού η διαφωνία, η αντιπαράθεση επιχειρημάτων και ο ευπρεπής όσο και έντιμος λόγος, βοηθούν πάντα στην πολύπλευρη κατανόηση ενός θέματος. Ας έλθουμε όμως αμέσως στην ουσία και ας επαναλάβω τις ενστάσεις μου ώστε να γίνουν καλύτερα κατανοητές:
α) Δεν είμαι αντίθετος στο ότι ο Καραγκιόζης ήταν Τούρκος και τον πήραμε έτοιμο να τον κάνουμε Έλληνα. ΄΄Αλλωστε είμαι ανοιχτός στις επιδράσεις και τις θεωρώ θετικές, στο μέτρο που η επιλογή τους δικαιώνει αισθητικά, κοινωνικά και πολιτικά το λαό που τις επέλεξε. Είμαι αντίθετος στο ότι οι Έλληνες εκείνου του καιρού δεν ήταν ικανοί για το αυτονόητο:
Να δημιουργήσουν ένα δικό τους ήρωα-χαρακτήρα για το θέατρο σκιών, που να αναδεικνύεται μέσα από την κοινωνία τής εποχής εκείνης. Άλλωστε οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν τον Καραγκιόζη (και πολύ σωστά) σαν μια καρικατούρα της κοινωνίας τους. Εμείς τον πήραμε και τον κάναμε...εθνικό ήρωα!!!!
Ως προς τους άλλους χαρακτήρες δεν έχουμε κάποια διαφωνία. Πρέπει να τονίσω όμως ότι το κεντρικό πρόσωπο είναι που μετρά κυρίως και αυτός που σφράγισε τον λεγόμενο λαϊκό πολιτισμό...Και ασφαλώς ενώ μαγεύτηκα επανειλημμένα από τον μπερντέ τις σκιές και την ατμόσφαιρα αυτού του θεάτρου, αντίθετα ένιωθα πάντοτε απέχθεια για το ε θ ν ι κ ό π ρ ό τ υ π ο του ξυπόλητου, του γλείφτη της εξουσίας, του κουτοπόνηρου, του κακάσχημου και καμπούρη κ.λ.π. Μάρτυρές μου ότι αυτά που λέω είναι σωστά, είναι όλοι οι Έλληνες, που όταν θέλουν να προσβάλλουν κάποιον λένε:"""'Άντε ρε Καραγκιόζη""". Πέραν αυτών όμως Νίκο μου πολύ θα ήθελα να επιφυλάσσουν οι ίδιοι οι Έλληνες ένα καλύτερο ΠΡΟΤΥΠΟ για τον εαυτό τους. Όμως: Παρ' όλα αυτά ας δεχθώ την αναγκαιότητα της εποχής της Τουρκοκρατίας και την μετά από αυτήν , να διασκεδάζει ο κόσμος με τον Καραγκιόζη. Κάποτε όμως μας τελείωσε η Τουρκοκρατία όπως γράφω στο κείμενό μου. Δεν υπήρξε μια ανάγκη αλλαγής ή ανανέωσης προτύπων για τους Έλληνες;; Από κατακτημένος λαός, γίναμε ελεύθερος, με τον καιρό χειραφετηθήκαμε, δεν υπήρξε η
Α Ν Α Γ Κ Η του επαναπροσδιορισμού των προτύπων μας;; Έλεος! Ο ΅Ευρωπαϊκός, μακάρι και ο ελληνικός διαφωτισμός, πέρασαν από δίπλα μας σαν αέρας και ούτε μας ακούμπησαν;;; Μέχρι σήμερα Καραγκιόζης;; Ξαναέλεος! Οι παλιοί βέβαια που έπαιζαν Καραγκιόζη , έπαιζαν για πλάκα για να γελάει ο κόσμος και καλά έκαναν. Οι σημερινοί μεγαλόσχημοι παπαρολόγοι τον μετέτρεψαν σε εθνικό πρότυπο και τεράστιας σημασίας στοιχείο του λαϊκού μας πολιτισμού για να κάνουν επίδειξη ικανότητας για το πως από το μικρό ανακαλύπτουν το μεγάλο!! Τι λέτε ωρέ; Ο Ιωάννου μπορεί να είναι εξαίρετος λογοτέχνης αλλά γιατί η γνώμη του για το Καραγκιόζη είναι καλά και σώνει έγκυρη όταν λέει πως ο Καραγκιόζης ανήκει στη χορεία του επαναστατικού αμοραλισμού;;;; Απλά αυτού του είδους ο εξωραϊσμός του Ιωάννου φανερώνει μια παθογένεια. Άλλος μας λέει πως ο Καραγκιόζης της φάπας της πείνας της κλωτσιάς και του γλειψίματος, απηχεί τον επαναστάτη Έλληνα!!!! Μας ακούει ο Ρήγας Νίκο μου. Ο Αθανάσιος Διάκος, ο Κατσαντώνης, ο Γιώργης ο Καραϊσκάκης, ο γερο Θοδωρής, ο Δημ. και ο Αλέξ. Υψηλάντης, ο Καποδίστριας και άλλοι και άλλοι που προσπάθησαν και έδωσαν τη ζωή τους για να αποκτήσουμε
Α Λ Η Θ Ι Ν Α Π Ρ Ο Τ Υ Π Α και είναι έτοιμοι να μας αποκαλέσουν για τα...καραγκιοζιλίκια μας Καραγκιόζηδες!!! Σκέψου αν κάναμε μια δημοσκόπηση στο πανελλήνιο για μικρούς και μεγάλους για το πιο πρότυπο προτιμούν: Τον Καραγκιόζη, το Ζορό ή τον Σούπερμαν; Το αποτέλεσμα ας το φανταστεί όποιος θέλει. Το πρότυπο του Καραγκιόζη όχι μόνο δεν λειτουργεί πια αλλά είναι και ένα πρότυπο-προσβολή για το σημερινό άνθρωπο...Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΞΕ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σήμερα ότι πιο πολύτιμο και η παραβίασή τους σηκώνει εκατομμύρια διαμαρτυρίες σε όλο τον κόσμο. Αυτό ακριβώς επισημαίνω στο κείμενό μου: Την ανάγκη ανανέωσης προτύπων. Όχι άλλο Καραγκιόζη! Κάποιος φίλος μάλιστα, μου είπε τηλεφωνικά, πως το κείμενό μου ουσιαστικά επισημαίνει ότι ψυχολογικά η τουρκοκρατία δεν τελείωσε ακόμη, αφού ούτε η Ευρώπη είναι ικανή να περάσει κάτι καινούριο μέσα μας.
Ε, αφού οι καραγκιοζοπαίχτες έφεραν στα μέτρα της τουρκογενούς καρικατούρας του Καραγκιόζη και τον Μέγα Αλέξανδρο, για να εμπλουτίσουν το Θέατρο σκιών,με τον έπαινο και των..."""ειδικών""" και που επί 120 χρόνια δεν δημιούργησε κανένα άλλο πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, ας κλείσω το σχόλιο λέγοντας μόνο: Πνευματική φτώχεια διαρκείας από τη μια και παθογενής υπερβολή από την άλλη....
Φίλε μου Φαίδωνα,
Δεν θα ήθελα οι δυο μας να μονοπωλούμε το τόσο επιτυχημένο θέμα που έθεσες, πολύ περισσότερο όταν και οι δυο μας δεν διακρινόμαστε για πενία λόγου και επιχειρημάτων. Θα μπορούσαμε πολύ καλά να συζητούμε επί ... αιώνες, και είμαι σίγουρος ότι περίπου αυτό θα κάνουμε το καλοκαίρι που θα βρεθούμε στην ωραία Μήθυμνα ή στην Αγιάσο.
Επί του παρόντος όμως, θα ήθελα να θίξω λίγα μόνο σημεία από την απάντησή σου. Κι όσο για τα άλλα, το καλοκαίρι είναι μπροστά μας...
1.- Χαίρομαι που διαφωνούμε, με όλες τις προϋποθέσεις του ευπρεπούς και έντιμου λόγου, που και συ έθεσες. Και, όπως και συ το δέχθηκες, και συ χαίρεσαι γι' αυτό και προχωρούμε παρακάτω.
2.- Το πώς χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι τον Καραγκιόζη δεν το ξέρω. Εγώ ένα ξέρω : ότι οι Έλληνες, που ποτέ δεν απέρριψαν τις ξένες επιδράσεις (και εκεί οφείλεται η μεγαλοσύνη του πολιτισμού τους), τον πήραν, διασκέδασαν μαζί του (και μέχρι πρό τινος εξακολουθούσαν να διασκεδάζουν), και οπωσδήποτε ΔΕΝ τον έκαναν εθνικό τους ήρωα, όπως σημειώνεις. Απλώς εξέφραζε τα δεδομένα ενός ταλαιπωρημένου και πονεμένου λαού, που σε ζοφερές στιγμές τους διασκέδαζε, χωρίς όμως να γίνεται ποτέ ε θ ν ι κ ό π ρ ό τ υ π ο. Έχουν πολύ χιούμορ οι Έλληνες, Φαίδωνά μου, ώστε ακόμα και του εχθρού το δημιούργημα να μπορούν να το υιοθετήσουν και τελικά να το εξελληνίσουν. Μην ξεχνάς, εξάλλου, ότι κάποιες θεωρίες τού δίνουν και ελληνική ακόμη προέλευση (σου το ανέφερα ήδη στην πρώτη τοποθέτησή μου, άρα μην επιμένεις και τόσο πολύ στην αμιγώς τουρκική προέλευσή του).
3.- Το “αντε ρε Καραγκιόζη” των Ελλήνων δεν θα μπορούσα να το δεχθώ ως επιχείρημα, αν όμως θα πρέπει να το δεχθώ, εξ αυτού γίνεται φανερό ότι ΔΕΝ τον θεωρούσαν εθνικό τους ήρωα, αλλιώς δεν θα τον απαξίωναν μ' αυτόν τον τρόπο, δεν είναι έτσι;
4.- Ζητούσες, φίλε μου Φαίδωνα, από τους σκλαβωμένους Έλληνες να είχαν βρει κάποιο καλύτερο πρότυπο, όπως λες, τα μαύρα εκείνα χρόνια; Άλλωστε και συ δέχεσαι την αναγκαιότητα της εποχής της τουρκοκρατίας. Τότε, τι θέλουμε; “Να βρουν ένα άλλο καλύτερο πρότυπο”, λες. Εγώ ΔΕΝ νομίζω ότι ήταν πρότυπο ο Καραγκιόζης. Για εμένα έχει τη μεγάλη ιστορική του σημασία την εποχή που υιοθετήθηκε, και πέραν αυτού ουδέν! Λες : “μέχρι σήμερα Καραγκιόζης”; Τον είδες πουθενά να παίζεται σήμερα και να παραληρούν τα πλήθη από ... εθνικό ενθουσιασμό; Αν κάπου παιχτεί, τα παιδιά γελούν με τα καμώματά του, και αυτό είναι όλο.
5.- Σου θυμίζω ότι “οι σημερινοί μεγαλόσχημοι παπαρολόγοι”, όπως όχι κομψά (επίτρεψέ μου), τους παρουσιάζεις, δεν είναι μόνο ο Ιωάννου, είναι μερικοί από τους μεγαλύτερους πανεπιστημιακούς φιλολόγους, με διεθνή απήχηση και ακτινοβολία, όπως, για παράδειγμα, ο Γρηγόρης ο Σηφάκης και ο Μιχάλης ο Μερακλής. Όταν ειδωθούμε, θα σου παρουσιάσω εκτενώς το έργο τους και είμαι βέβαιος ότι θα εντυπωσιαστείς θετικά.
6.- Τα ηχηρά ονόματα της ελληνικής επανάστασης, στα οποία αναφέρεσαι, ήταν και είναι πάντοτε οι εθνικοί μας ήρωες και τα πρότυπα. Μήπως τους εξετόπισε ο ... Καραγκιόζης; Όχι βέβαια! Γιατί λοιπόν, ενώ σίγουρα αυτοί είναι τα πρότυπά μας, εσύ λες ότι ΔΕΝ έχουμε πρότυπα;
7.- Λες, σε δραματικό τόνο : “Μέχρι σήμερα Καραγκιόζης; Έλεος! Και ξανά έλεος!” Ξανααπαντώ : Πού τον βλέπεις σήμερα τον Καραγκιόζη να παίζεται; Πού; Πες μου! Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΞΕ, όπως λες, και τα “σκουπίδια” της τηλεόρασης εγκαταστάθηκαν μέσα σε όλα τα σπίτια. Και ο μεν Καραγκιόζης έφυγε, αυτά όμως δεν τα βλέπω να φεύγουν με τίποτα!
8.- Σε βεβαιώνω ότι τόσο η “πνευματική φτώχεια διαρκείας” που βλέπεις, όσο και η “παθογενής” υπερβολή είναι, νομίζω, υπερβολικά. Τόση πνευματική φτώχεια στην Ελλάδα ΔΕΝ υπάρχει [η δημιουργία η δική σου είναι ένα παράδειγμα του ότι το επιχείρημα αυτό δεν ισχύει, θα μπορούσα (και μπορώ) να σου αναφέρω και εκατοντάδες άλλα παραδείγματα από ποικίλους χώρους του πνευματικού πολιτισμού], μην ανησυχείς λοιπόν υπερβολικά.
Πάντα δικός σου
@ Νίκος Πετρόχειλος
Νίκο μου φοβούμαι πως η συνενόηση με τα σχόλιά μας δεν είναι δυνατή τουλάχιστον στο επίπεδο της πλήρους κατανόησης του τι λέει ο ένας για να απαντήσει καίρια ο άλλος. Όταν λέω πρότυπο, δεν εννοώ γενικώς πρότυπο, αλλά μόνο μέσα στο θέατρο σκιών. Εννοώ την καθήλωση επί 120 χρόνια του θεάτρου σκιών στον Καραγκιόζη, χωρίς ανανέωση ΚΑΙ με κάποιον άλλο χαρακτήρα , όταν η Ελλάδα άλλαζε συνεχώς...Όταν λέω εθνικό ήρωα, εννοώ το πνεύμα που καλλιέργησαν γι αυτόν όλοι οι πολύφερνοι επιστήμονες του λαϊκού και του λαϊκίστικου. Εννοώ τις ατέλειωτες εκπομπές στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση για να μας πείσουν για τη σπουδαιότητα του Καραγκιόζη. Εννοώ τα εκατοντάδες βιβλία που γράφτηκαν για τον Καραγκιόζη...Εννοώ ότι δεν έδωσαν και άλλον πρωταγωνιστικό ήρωα στο λαό (μέσα από το θέατρο σκιών) για να βλέπαμε πόσο θα άντεχε ο Καραγκιόζης. Εννοώ ότι φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται ο Καραγκιόζης από τη πλύση εγκεφάλου που έκαναν στο λαό οι πολύφερνοι, ως το τοτέμ του λαϊκού πολιτισμού. Έτσι που, να μη τολμά κάποιος να μιλήσει , μέχρι πρόσφατα, αρνητικά για τον Καραγκιόζη , χωρίς να του επιτεθούν οι "επαγγελματίες της κουλτούρας". Και ερωτώ: Αν ο Καραγκιόζης ήταν λαϊκός πολιτισμός, γιατί δεν δημιουργήθηκαν και άλλοι χαρακτήρες πρωταγωνιστικοί του θεάτρου σκιών, ώστε να διευρυνθεί και να εμπλουτιστεί ο λαϊκός πολιτισμός; Και καλά. Καθηλώθηκε το θέατρο σκιών μόνο στο Καραγκιόζη. Γιατί έπρεπε να προσαρμοστεί ο Μέγας Αλέξανδρος ως πρόσωπο του θεάτρου σκιών στον Καραγκιόζη και όχι το αντίθετο; Σχετικά με τους καθηγητές που τους χαρακτήρισα παπαρολόγους ήμουν πράγματι άκομψος, αλλά πρέπει να σου πω, ότι δεν μπορώ όπως και κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, να δέχομαι ό,τι μου λένε οι καθηγητές με το αιτιολογικό πως έχουν σημαντικό έργο...Όλοι κρινόμαστε για ό,τι λέμε είτε είμαστε καθηγητές είτε όχι. Οι Έλληνες πράγματι έχουν απαξιώσει το Καραγκιόζη, χρησιμοποιώντας το όνομά του για να προσβάλλουν. Που σημαίνει ότι αγνόησαν επί τόσα χρόνια τη πλύση εγκεφάλου που έκαναν "οι επαγγελματίες της κουλτούρας " και οι άνθρωποι των γραμμάτων και οι πολιτικοί ινστρούχτορες, να παρουσιάσουν τον Καραγκιόζη ως το ισχυρό χαρτί του λαϊκού μας πολιτισμού, ως εθνικό πρότυπο. Όσο για το που παίζεται σήμερα ο Καραγκιόζης, ξέρω τουλάχιστον ένα μέρος: Την αίθουσα θεάτρου σκιών στο Ίδρυμα Μελίνας Μερκούρη, όπου ο Χαρίδημος κάνει παραστάσεις για τα σχολεία και τους μαθητές...Αν υπάρχουν κι άλλα μέρη δεν το ξέρω. Μην επιμένεις σε παρακαλώ να μου αποδίδεις ενόχληση για το ότι ο Καραγκιόζης ήταν τουρκικός και εμμέσως εθνικιστική στάση. Μακριά από μένα αυτά.Σου το ξαναείπα. Δεν με πειράζει διόλου αυτό. Μάλιστα τόνισα πως οι Τούρκοι έκαναν πολύ καλά που δημιούργησαν μια καρικατούρα της κοινωνίας τους για το θέατρο σκιών. Περίμενα και από τους Έλληνες το ίδιο: Να δημιουργήσουν κι αυτοί έναν ήρωα από τη δική τους κοινωνία; Ή μήπως οι Τούρκοι ήταν πιο μορφωμένοι από τους Έλληνες; Κι αν τον δημιουργούσαν οι μορφωμένοι τι στο καλό λαϊκός πολιτισμός θα ήταν;
Για το χιούμορ άς το καλύτερα. Εμείς προτιμούμε ένα πιο φτωχό συγγενή του χιούμορ: Τη πλάκα. Μας αρέσει η πλάκα. Το χιούμορ είναι δύσκολο άθλημα. Θέλει πριν απ' όλα καλλιέργεια... Όσο για τα σκουπίδια της τηλεόρασης έχεις δίκιο. Παραμένουν και αυξάνονται. Αλλά δεν βγήκε κάποιος καθηγητής, που πληρώνεται από τους φορολογούμενους, να μας πουλήσει τα τηλεοπτικά σκουπίδια για ποιότητα. Ούτε κάποιος πολιτικός ινστρούχτορας ούτε κάποιος λογοτέχνης, όπως ο συγχωρεμένος Ιωάννου που μας πλάσσαρε-εξωράϊσε το Καραγκιόζη της σφαλιάρας και της φάπας, για αμοραλιστή επαναστάτη!!! Όποιος θέλει μπορεί να βλέπει τις ειδήσεις π.χ.στο STAR και να μαθαίνει σε ποια τουαλέτα πήγαινε ο Sakis στη Μόσχα κατά τη διάρκεια της Γιουροβίζιον και έτσι να αυτοκαθορίζεται...
Φαίδων, γεια σου,
Στο χωριό που ζούσα παιδί και μέχρι σήμερα στο εξωτερικό μετανάστης, δεν έτυχε να δω Καραγκιόζη. Εχω όμως ακούσει χωρατά για την παμπόνηρη επιδεξιότητά του και για καραγκιόζιδες και καραγκιοζιλίκια.
Είναι προφανές ότι η μεγάλη εκλαΐκευση αυτής της καραγκιοζίστικης ψυχαγωγίας στη χώρα μας
είναι απόρροια της υποδούλωσης του ελληνικού πνεύματος από ανατολίτικους πολιτικοθρησκευτικούς παράγοντες, δυστυχώς μέχρι σήμερα.
Νάσαι καλά,
Νίκος Λιψάνος
Αγαπητέ μου Φαίδων.
Νάμαι στο καφενείο σου αντάμα με τον Θεό.
Απόλαυσα τα όσα γράφεις γιά τον καραγκιόζη. Το πιό σωαστό όμως θα ήταν να λέγαμε ότι ο καραγκιόζης έμεινε στην Ελλάδα κί όχι η Ελλάδα στον καραγκιόζη. Διότι αυτό στην πραγματικότητα συναίβει.
Ο καραγκιόζης μας ήρθε από τα βάθη της Ασίας όχι γιά να μείνει. Όμως η ανάγκη του λαού μας τον κράτησε κοντά του. Η εποχή που ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων έφτασε στην πατρίδα μας ήταν μετά από την απελευθέρωση της Ελλάδας από την σκλαβιά των Τούρκων. Τετρακόσια χρόνια ήσαν αυτά. Μέσα μας είχαν αφήσει πολλά. Κι΄ήρθε αυτός , ο καραγκιόζης να μας πει ότι αυτούς τους καταχτητές μας μπορώ εγώ, ο ασχημάνθρωπος, ο φτωχός, ο καμούρης. ο αμόρφωτος, ο αδύνατος, ο πεινασμένος, ο τιποτένιος με λίγα λόγια, μπορώ να τον κοροϊδεύω, να τον ρεζιλέυω, να τον εξευτελίζω, να τον διακομοδώ, κι ακόμη να τον κάνω σκλάβο μου. Ήταν κάτι που εκείνη την εποχή ο λαός το ήθελε πάρα πολύ, το επιθυμούσε, το απολάμβανε. Κι΄ήταν αυτό που έδωσε την ελληνική υπηκοότητα στον ήρωά μας και τον υποχρέωσε να μείνει μόνιμα στην πατρίδα μας.
Να ταυτιστεί μαζύ μας, με την ψυχοσύνθεσή μας, να γίνει ένα κομμάτι από εμάς σαν και μας.
Από κει και μετά ήρθαν οι μεγάλοι τεχνήτες, Μιμίκος, Μόλλας, Σπαθάρης να τον τοποθετούν πάντοτε στην ανάγκη της κάθε εποχής.Ήρθαν αυτοί να τον προικίσουν με όλα τα επαγγέλματα. Φούρναρης, γιατρός, αξιωματικός, δικηγόρος, χασάπης, μανάβης, αεροπόρος και άλλα πολλά. Έδειξαν έτσι ότι ο λός μας όλα μπορεί να τα κάμει.
Ακόμη και το κλασσικό σκηνικό το σαράϊ με την καλύβα δεν είναι τίποτε άλλο από μιά διακωμώδηση της σκλαβιάς μας από τους Τούρκους.
Πέρα από όλα ο καραγκιόζης έγινε ένα αναπόσπαστο κομμάτοι από τη ζωή μας. Άλλωστε ήταν και η μόνη ψυχαγωγία που επέτρεπε η τσέπη μας. Από κει και πέρα ο οποιοσδήποτε άλλος ήρωας θα ήταν μιά αποτυχία. Πολλοί δοκιμάστηκαν αλλά κανείς δεν κατάφερα να παραμείνει. Ίσως ο καραγκίοζης να μην επέτρεπε την παραμέρησή του.
Αυτά καλέ μου φίλε και πάντα τέτοια ωραία θέματα.
Σιορ-Κονταρίνης
@Νίκος Λιψάνος
Έτσι είναι Νίκο μου. Δυστυχώς στην καθημερινή αυτή διασκέδαση των Ελλήνων με το θέατρο σκιών, δεν υπήρξε καμιά ανανέωση, κανένας άλλος χαρακτήρας,που δεν θα ήταν της κλωτσιάς, της φάπας, του γλυψίματος της εξουσίας με μόνο στόχο να χορτάσει τη πείνα του, ή να φάει χωρίς να δουλέψει. Κάποτε όμως ο Έλληνας δεν πεινούσε πια. Μορφώθηκε. Ο κόσμος άλλαξε. Ο Καραγκιόζης παρέμεινε για να θυμίζει στους Έλληνες ότι δεν χρειάζονται ως λαός την ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.. Μου κάνει εντύπωση ότι οι ισπανόφωνοιδημιούργησαν το Ζορό, έναν ήρωα που γελοιοποιούσε με την παλληκαριά του την εξουσία κι έκανε τους συμπατριώτες του να χαχανίζουν από χαρά. Έδινε πίσω το δίκιο στους καταπιεσμένους και στους αδύνατους, που τους το είχε πάρει ΄με τη βία η εξουσία. Εμείς γιατί επιμείναμε τόσο πολύ άραγε σ' εναν ήρωα της κακομοιριάς και της μιζέριας;; Αφού λοιπόν δεν δημιουργήσαμε άλλον χαρακτήρα πρωταγωνιστικό και παρέμεινε μόνο ο Καραγκιόζης, αυτός είναι ο εθνικός τύπος του θεάτρου σκιών. Αλλά νομίζω ότι πολλές απαντήσεις και απόψεις υπάρχουν ήδη στα σχόλια που έγιναν, για όποιον ενδιαφέρεται και για άλλες απόψεις σχετικά με το θέμα.
@Dennis Kontarinis
Σιορ Κονταρίνη μου στα σχόλιά μου- απαντήσεις που προηγήθηκαν όπως και στα σχόλια εκλεκτών φίλων, διατυπώνονται διάφορες απόψεις. Δεν μπορώ να τις επαναλάβω. Αν ενδιαφέρεσθε μπορείτε να λάβετε γνώση και των άλλων απόψεων. Εγώ θα τονίσω μόνο: Γράφετε για τον Καραγκιόζη ότι:
""Να ταυτιστεί μαζύ μας, με την ψυχοσύνθεσή μας, να γίνει ένα κομμάτι από εμάς σαν και μας.'''
Σε ό,τι με αφορά σιορ Κονταρίνη μου δεν έχω κανένα Καραγκιόζη μέσα μου, αλλά ούτε κι εκείνος μπορούσε να ταυτιστεί μαζί μου, γιατί του είμαι απολύτως ξένος.
Να σας τονίσω ακόμα πως κάνετε λάθος όταν λέτε πως έγιναν προσπάθειες να δημιουργηθούν και άλλοι ήρωες-χαρακτήρες τού θεάτρου σκιών και πως απέτυχαν. Δεν έγινε ποτέ καμιά προσπάθεια και μέχρι σήμερα παίζεται Καραγκιόζης κι ας χρησιμοποιείται το όνομά του σήμερα σαν βρισιά για να προσβάλλει. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπήρξε εναλλακτική λύση και άνθρωποι των Γραμμάτων και των τεχνών καθώς και πολιτικοί υποστήριξαν και καθοδήγησαν το λαό με την αισθητική και την ψυχολογία του Καραγκιόζη....Έτσι ο Έλληνας αφού δεν είχε να διαλέξει, δέχτηκε αυτό που του έδωσαν και που του το διαφήμιζαν οι λεγόμενοι ""ειδικοί""
Κλείνοντας να σημειώσω πως απ' ότι ξέρω, οι Ισπανοί έχουν τον Δον Κιχώτη, οι λαοί (αν δεν απατώμαι) της Λατινικής Αμερικής τον Ζορρό, οι Γάλλοι τον Αστερίξ, οι Αμερικανοί τον Σούπερμαν κιοι Έλληνες τον Καραγκιόζη...
Έτσι, όταν υπάρχουν εντάσεις ή απειλές της Τουρκίας ή θερμό επεισόδιο μεταξύ των δύο χωρών, οι Έλληνες τρέχουν και αδειάζουν τα σουπερμάρκετ. Πρόκειται για το σύνδρομο του...Καραγκιόζη...
Γιατί δεν είναι μόνο το ότι γελούσαν οι Ελληνες με τον Καραγκιόζη. Είναι και το πως, με ποιο τρόπο διαπαιδαγωγείς μαζί με το γέλιο τις γενιές των Ελλήνων, για να αποκτήσει ο λαός αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση.
Οι ενστάσεις μου παραμένουν αναλλοίωτες, όπως και η φιλία μου. Θα τα πούμε το καλοκαίρι.
Έχε γεια.
@Νίκος Πετρόχειλος
Όλα αλλάζουν Νίκο μου, εκτός από τη φιλία μας. Θα τα πούμε βέβαια και το καλοκαίρι αλλά μέχρι τότε θα υπάρξουν κι άλλες αναρτήσεις. Δεν θα έρχεσαι στο "Καφενείο;
Μα, τέτοιος αθεράπευτος "καφενόβιος" που είμαι, μπορώ να μην έρχομαι στο καφενείο; Σαν τρελός...
Οταν γίνεσαι δέχτης ενός θαυμάσιου,καθ'όλα,διαλόγου ανάμεσα στον κ.Θεοφίλου και στον κ.Πετρόχειλο πάνω σε ένα θέμα που ο πρώτος[φοβούμενος ότι με την συντήρησή του,σε όποιο επιπεδο, χαιδεύει μιά ρηχότητα που συμπλέει δυστυχώς με την αθεράπευτη -ακόμη-παθογένεια της φυλής μας] το ξεκαυκαλώνει και ο δεύτερος το τοποθετεί ιστορικά, αφαιρόντας του κάθε επιροή στο σήμερα ,να περιμένεις ότι θα συμφωνήσουν μόνο στον άτεγκτο της άποψής τους μεσα ,βεβαίως,από αξιοπρεπέστατο διάλογο.
Στην ουσία , ο πρώτος ψάχνει,και πρέπει να ψάχνει,γιά όποιες ρίζες μπορεί να ταίζουν,σε όποιο βαθμό,την υπάρχουσα παθογένεια. Και ο δεύτερος αποδεικνύει την άσφαιρη επίδραση αυτης της εκφρασης που δεν είχε ποτέ φιλοδοξίες γιά ανατάσεις,φτερουγισματα και πνευματικες διαπλάσεις,παρά μόνο την διακωμώδωση μιάς μίζερης εποχής.
Τα περί μεγάλου Αλεξάνδρου,γιά μενα, ειναι φτωχά τεχνάσματα των καραγκιοζοποιών,που όχι μόνο δεν δινουν Ελληνικοτητα στον Καραγκιόζη αλλα γελιοποιούν την πραγματική μας ιστορία .
Συμφωνώ λοιπόν με τον κ Πετρόχειλο οτι ο καραγκιόζης δεν έχει καμιά επίδραση,θετική ή αρνητική,στο σήμερα[ουτε και στο χθες κατά τη γνωμη μου] και επομένως δεν πρέπει καν να αντιμετωπίζεται και να φιλοξενήται σε πολιτιστικά ιδρύματα σαν τέχνη.
Θα είναι τιμή μου ,αν οταν έρθω τον άλλο μήνα στην Μυτηλίνη να σας συναντήσω και τους δυό.
Και για εμένα θα είναι τιμή, φίλε κ. Δαρσινέ, να σας συναντήσω μαζί με τον φίλο μου τον Φαίδωνα στο ωραίο νησί. Ευχαριστώ για τα πολύ εμπεριστατωμένα σχόλιά σας. Καλή αντάμωση.
@Νίκος/Σπύρος
Κι εγώ θα χαρώ ιδιαίτερα να σας συναντήσω στο νησί μου και να μιλήσουμε αλλά αυτό είναι ξεχωριστό, αφού έχουμε ένα άλλο θέμα εδώ. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι αν κάτι παγιωθεί στην Ελλάδα ή αγιοποιηθεί όπως ο Καραγκιόζης, είναι αδύνατον, έστω και εκ των υστέρων να παραδεχθούμε την ανοησία που επισημοποιήθηκε ως τοτέμ του λαϊκού πολιτισμού!!! Όσα επιχειρήματα και αν παρατεθούν... Δεν ξέρω αν η αισθητική και η ψυχολογία του Καραγκιόζη αξίζει μια τόσο λυσαλέα υπεράσπιση από ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, (κι αυτό με βάζει σε επιπρόσθετες σκέψεις) εδώ πάντως σταματώ την παράθεση επιχειρημάτων, αφού δεν έχουν πια κανένα νόημα τα επιχειρήματα και οι σκέψεις πάνω στο θέμα. Ελπίζω μόνο, όσοι πέρασαν από το "καφενείο" (και ήταν πολλοί- Η σιωπηλή πλειοψηφία) να προβληματίστηκαν και να έκαναν τις δικές τους σκέψεις.
Τι σκέπτεσαι,με ρωτησε η γυναίκα μου όταν οδηγούσα για να πάμε μαζί σε μιά γιορτούλα που ειχε οργανώσει το
νηπιαγωγείο της τρίχρονης εγγονούλας μας γιά το τέλειωμα της χρονιάς ,της είχανε πει μάλιστα πως όταν έρθει η σειρά της να παει στο μικροφωνο και να πει ότι θελει .
Πρέπει να με είχε ρωτήσει αρκαιτές φορές,γιατί οταν τελικά την άκουσα και γύρισα να την κοιτάξω είδα στά μάτια της εκείνο τον φόβο που εχουν οι γυναίκες οταν υποψιάζονται ότι ο άνδρας τους σκεπτεται μιά άλλη γυναίκα.
[Το κακό ειναι ότι δεν επιτρέπεται να σκέπτεσαι οταν εχεις την σύζυγο δίπλα σου ]
Ετυχε να είχαμε φύγει πριν λιγο από ενα εστιατόριο που φάγαμε το πρωινό μας και η χαριτωμένη σερβιτόρα ,που μας σέρβιρε,με έβαλε να τις μιλάω,γιατί ,λέει,της άρεσε η ξενική πρόφορά μου.
Το συνδίασα αμέσως και γιά να της βγαλω τις υποψίες της είπα με σπρωχτό χαμόγελο "τίποτα ρε γυναίκα,αφηρημένος ήμουν ,αυτό είναι όλο,άλλωστε αφου ξέρεις πως όταν σκέπτομαι ,σκέπτομαι ή εσένα ή την ποίηση,αυτά τα δυο πάνε μαζί στη σκέψη μου-τι την ήθελα την υπερβολή ? "
Αστα αυτά,μου ειπε νευρικά,αυτη τη φορά δεν σκεπτόσουν ούτε εμένα ούτε την ποίηση ,και δεν με ξεγελάς εμενα ,σκεπτόσουν την κοπέλα στο εστιατόριο που σε έφερνε γύρω γύρω και συ καμάρωνες .
Ηθελε να βεβαιωθεί για να αρχισει να βρίσκει οτι μύριζε άσχημα το αποσμητικό της ,οτι ηταν λίγο αλλοίθωρη,ότι ειχε χαμηλά τον ποπό της και χίλια αλλά κουσούρια σε αυτό τον αγγελο που μοσχοβόλαγε το πανέμορφο κορμάκι του κάτω απο το φόρεμα της υπηρεσίας του
Και γιά να μην γίνουν τέτοιες ασυλίες,της είπα "σκεπτομουν πως στο σχολείο της εγγονούλας μας μαθαίνουν από νήπια τα παιδιά να βγαινουν μπροστά και να μιλάνε ελεύθερα και στο ΚΑΦΕΝΡΙΟ του Φαίδωνα οι περισσότεροι από τους θαμώνες ακούνε μόνο και δεν συμμετέχουν στην συζήτηση,και είμαι βεβαιος οτι εχουν σημαντικά πράγματα να πουν αν μιλήσουν ,γιατι άμα λες με κόσμιο τρόπο, αυτο που πιστεύεις ειναι πάντα σημαντικό,ανεξάρτητα αν συμφωνεις ή οχι με την άποψή του άλλου.
Αυτο της είπα,και φαίνεται ότι πείστηκε γιατί την ιδια στιγμη εβγαλε μιά βαθιά ανάσα και ενιωσα συγχρόνως το χερι της πάνω στο δικό μου ,που ειχα στις ταχυτητες.
Ηθελε να επικυρώσει την κυριαρχία πάνω στην ιδιοχτησία.
ΣΧΟΛΙΟ Νο1
Είναι η πρώτη φορά που ένας πνευματικός άνθρωπος που θέτει ένα προς όλους εμάς ένα ζήτημα που αφορά τον Καραγκιόζη.
Όλοι μας από μικρά παιδιά αλλά και οι μεγαλύτεροι έχουμε γαλουχηθεί από τον Καραγκιόζη και ομολογώ ότι ποτέ δε θα έκανα αυτή τη σκέψη και δε θα το έκανα γιατί ίσως η δόση του αναισθητικού που έχουμε πάρει από μικροί από τον Καραγκιόζη είναι τόσο ισχυρή που δεν μας το επιτρέπει.
Φαίδωνα το εμπεριστατωμένο κείμενο σου εκτός από το γεγονός ότι μας παρέχει ιστορικά στοιχεία για το θέατρο σκιών που πριν λίγο ήταν παντελώς άγνωστα σε μένα με βοήθησε και σε ένα ακόμα πράγμα, να βγάλω την τσίμπλα από τα μάτια και να κοιτάξω την πραγματικότητα κατάματα.
Ο Καραγκιόζης όντος εξέφρασε μια εποχή που η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από τον τουρκικό ζυγό και δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε κανένα ανάστημα και ο Καραγκιόζης υπήρξε εκείνος ο ήρωας που με την κουτοπονηριά του κατάφερνε πάντα να τη βγάζει όπως λέει και ο λαός μας λάδι, εφάρμοσε πιστά τη φράση που λέει: Χέρι που δε μπορείς να το δαγκώσεις καλύτερα να το φιλήσεις είναι όμως αναμφισβήτητο το γεγονός ότι ο Καραγκιόζης αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορικής μας παράδοσης.
ΣΧΟΛΙΟ Νο 2
Ο Ηράκλειτος όμως είπε ότι τα πάντα ρεί (όλα αλλάζουν) και οι αιώνες πέρασαν και η Ελλάδα έγινε ένα ισχυρό ανεξάρτητο κράτος, πολεμήσαμε μαζί με τους συμμάχους το Β παγκόσμιο πόλεμο για την συντριβή του φασισμού πληρώνοντας μάλιστα ένα μεγάλο τίμημα.
Όλοι αυτοί οι παραπάνω αγώνες που δώσαμε σαν έθνος έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που πρεσβεύει ο Καραγκιόζης , δείξαμε σε όλους ότι οι Έλληνες δεν σκύβουν το κεφάλι , και το δείξαμε το 1821 απέναντι σε μία πανίσχυρη οθωμανική αυτοκρατορία, πολεμήσαμε για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ποτίσαμε το δέντρο της με πολύ αίμα για να μπορούμε σήμερα να απολαμβάνουμε τα αγαθά της.
Δυστυχώς όμως οι αλλαγές αυτές δεν άλλαξαν τον Καραγκιόζη και όταν λέω να τον αλλάξουν εννοώ να το προσαρμόσουμε με βάση τα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν ανά τους αιώνες και μας έκαναν υπερήφανους ως Έλληνες.
Ως πότε αγαπητοί μου φίλοι θα κουβαλάμε μέσα μας τα κατάλοιπα του ραγιαδισμού? Ως πότε θα σκύβουμε το κεφάλι και ως πότε θα λέμε σφάξεμε αγά μου να αγιάσω?
Η Ελλάδα είναι πλέον είτε το θέλουμε είτε όχι στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής ένωσης και συναποφασίζει για το μέλλον της Ευρώπης μαζί με τους ισχυρούς της Ε.Ε.
Οι αλλαγές που θα συντελεστούν τα χρόνια που έρχονται (όχι πολύ μακριά) θα είναι τόσο ραγδαίες που θα επηρεάσουν καταλυτικά την ποιότητα και τον τρόπο ζωής μας, το εισόδημα μας , την ασφάλιση, το τέλος της οικονομικής κρίσης που διανύουμε θα χαράξει νέες πολιτικές και ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης με έμφαση στον τομέα της ενέργειας.
Η Ελλάδα στα καινούρια δεδομένα που εμφανίζονται μπροστά μας χρειάζεται εκείνους τους ηγέτες που απαλλαγμένοι από το σύνδρομο του ραγιαδισμού που στο υποσυνείδητο μας έχει δώσει ο Καραγκιόζης να χτυπούν το χέρι και να διεκδικούν για την πατρίδα.
Περνώντας από πολλούς δήμους της Αττικής βλέπω διαφημίσεις για Θέατρο σκιών που οργανώνουν είτε οι ίδιοι η δήμοι είτε ιδιώτες για την προβολή του Καραγκιόζη και απευθύνονται κυρίως σε μικρά παιδιά αλλά και μεγάλους.
Τα μικρά αυτά παιδιά, τα δικά μας παιδιά, είναι εκείνα που αύριο θα πάρουν το τιμόνι της χώρας στα χέρια τους είτε ως πολιτικοί, επιχειρηματίες, στελέχη της δημόσιας διοίκησης κτλ.
Είναι λοιπόν ωφέλιμο για τα Ελληνόπουλα να τα γαλουχήσουμε με τον Καραγκιόζη ? Είναι ωφέλιμο να τους δίνουμε σε δόσεις τη μιζέρια του Καραγκιόζη , την κουτοπονηριά και να σκύβουν το κεφάλι στον πασά ?
Με την ψυχολογία έχω ασχοληθεί πολύ επιδερμικά αλλά εκείνο που πιστεύω είναι ότι τα βιώματα της παιδικής ηλικίας, οι παραστάσεις, τα ερεθίσματα που δεχόμαστε μας ακολουθούν για μια ολόκληρη ζωή και συμβάλουν σε μεγάλο βαθμό στην οικοδόμηση της πρωσοπικοτητάς μας.
Με βάση τα παραπάνω ας αναλογιστεί ο καθένας μας αν ο Καραγκιόζης συμβάλει ώστε τα Ελληνόπουλα να γίνουν εκείνοι οι αυριανοί πολίτες που θα διεκδικούν και δε θα σκύβουν το κεφάλι σε οποιαδήποτε εξουσία που αυθαιρετεί πάνω τους.
Ελληνόπουλα που θα είναι οι αυριανοί ενεργοί πολίτες που θα στέκονται τροχοπέδη σε κάθε λεηλασία του δημοσίου χρήματος.
Είναι ανάγκη να βρεθεί ένας άλλος ήρωας που θα είναι υπερήφανος, γενναίος , μαχητικός, που θα πολεμάει το κακό, θα αντιστέκεται σε κάθε αδικία και θα απευθύνετε σε υπερήφανους ΕΛΛΗΝΕΣ.
Φαίδωνα φαίνετε ότι εσύ έχεις τόσα αντισώματα που κανένα αναισθητικό δε μπορεί να σε επηρεάσει και χαίρομαι όπου με την νέα σου ανάρτηση στο καφενείο μας ξύπνησα κι εγώ ,αργά μεν ,αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.
Αγαπητέ μου Φαίδωνα,
όπως πολύ σοφά ανέφερες ο Καραγκιόζης εξέφρασε τον τύπο Έλληνα
μέσα στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου, αυτής της Τουρκοκρατίας. Και δεν φαίνεται να απομακρύνεται και πολύ από τα βασικά χαρακτηριστικά του υπόδουλου Έλληνα της περιόδου εκείνης...τουλάχιστον ως προς τη φτώχεια και τη μιζέρια.
Οπότε εκ των πραγμάτων ο Καραγκιόζης επέζησε σαν παράδοσή μας και δε μπορούμε να τον αρνηθούμε.(μπορεί και να μην θέλουμε..δίκιο έχεις και ως προς αυτό)
Συμφωνώ και επαυξάνω σε σχέση με τους προβληματισμούς σου.
Υπάρχει μια αδράνεια σε πολλούς τομείς της κοινωνίας μας και η Τέχνη δε θα γλίτωνε από αυτην.
Μακάρι να υπάρξει ο νέος τύπος Έλληνα που θα αγαπηθεί(;) όπως ο Καραγκιόζης. Αλλά πολύ φοβάμαι πως ένας νέος τύπος Έλληνα θα μας απογοητεύσει πλήρως...
Η χωρα μας βρίθει από "Καραγκιόζηδες"...και νομίζω πως θα είναι δύσκολο να αποτυπωθούν όλοι αυτοί στο θέατρο σκιών...
Με ποιο τρόπο να ανανεωθεί ο Καραγκιόζης όταν όλα σε αυτή τη χώρα πάνε πίσω κι έπιασαν κατήφορο;
Σου έχω πει πόσο μου αρέσεουν όσα γράφεις ε;;;;;;;;;;
Σε ευχαριστω γιατι βαθαίνεις το νου μου και αφυπνίζεις τον προβληματισμό μου.
Καλο Σαββατοκύριακο
@Παναγιώτης Ιντζιρτζής
Παναγιώτη μου τα 2 σου σχόλια, ουσιαστικά αποτελούν μια προέκταση της ανάρτησής μου και μια συμπλήρωσή της για όσα ακόμα θα έπρεπε να πω και δεν είπα για το θέμα του Καραγκιόζη. Κάποιες από τις επισημάνσεις σου, δεν επιδέχονται λογική αντίρρηση. Σε ευχαριστώ για το πλάτεμα του θέματος.
@Τonia
Τόνια μου σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου και χαίρομαι πολύ που έχουμε την ίδια οπτική σ' αυτό το θέμα αν και ανήκουμε, εσύ στη νέα γενιά κι εγώ...ας τα να πάνε.
Όσο για το ότι σου είναι τόσο χρήσιμα τα κείμενά μου, να προσθέσω ότι είναι πολύ σημαντικό ακόμα κι αν οι αναγνώστες διαφωνούν με τις ιδέες ενός κειμένου, να παραδέχονται ότι το κείμενο - όχημα με τις ιδέες που κουβαλάει, αφυπνίζει και ενεργοποιεί το πνεύμα. Τότε έχει πετύχει το κείμενο με τον συγκεκριμένο αναγνώστη κι ο αναγνώστης ΄πέτυχε να πάρει απ΄αυτό όσα χρειάζεται.
Καλό σου βράδυ.
@Σπύρος Δαρσινός
Σπύρο μου πολύ ωραία ξετύλιξες το σκηνικό με τη σύντροφό σου το φαγητό και τα... συμπαραμαρτούντα. Όσο για το φινάλε του σχολίου σου πολύ ενδιαφέρον και σαν σκέψη και σαν μήνυμα. Πράγματι. Η σιωπηλή πλειοψηφία, πρέπει κάποτε να βγει μπροστά και να μιλήσει. Άποψη με ιδιαίτερη βαρύτητα Σπύρο μου. Εύχομαι, αφού σε διαβάσει (η σιωπηλή πλειοψηφία) να ακολουθήσει και τη σκέψη σου.
Αχ, αυτά τα αντισώματα της περηφάνιας… δεν μπολιάζονται στα σημερινά παιδιά γιατί μόνο ως εξαιρέσεις υπάρχουν και εκφράζονται… Έτσι είναι Φαίδωνα. Μιλήσατε για τα… «άγια των αγίων» της λαϊκής παράδοσης και στο τέλος θα σας πουν ότι εσείς έχετε άδικο και όχι όσοι ψάχνουν να βρουν στον Καραγκιόζη, ακόμη και σήμερα, στοιχεία συνομιλίας με την σύγχρονη κοινωνία.
Διάβαζα το σχόλιο του κ. Παναγιώτη Ιντζιρτζή και σκεφτόμουν πόσες φορές μπερδέψαμε, ως μεταπολιτευτικοί Νεοέλληνες, τον πολιτισμό με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις…
Ο Καραγκιόζης, εκ των πραγμάτων κάποτε… πέθανε. Εμείς όμως προσπαθούμε να τον αναστήσουμε… ντε και με το στανιό.
Αναβίωση λέμε και στάζει το στόμα μας μέλι… παραδοσιακό.
Ώρες ώρες απογοητεύομαι… λέω πως δεν θα αλλάξει τίποτε.
Το χειρότερο ξέρετε πιο είναι;
Οι Δήμοι που «πλασάρουν» στα παιδάκια τον Καραγκιόζη… σε άθλιες συνήθως παραστάσεις… το κάνουν δήθεν με το επιχείρημα ότι θα στηρίξουν τους Καραγκιοζοπαίχτες, ηθικά και υλικά, αλλά στην πραγματικότητα το κίνητρό τους είναι ότι αυτές οι παραστάσεις έχουν μικρό οικονομικό κόστος. Έτσι και έργο φαίνονται να κάνουν και το χρήμα παραμένει για να διατίθεται όπου αλλού εκτός από τον πολιτισμό…
Το άλλο κόστος, το ψυχολογικό, κι εγώ δεν το έχω ερευνήσει… αλλά δεν απέχει φαντάζομαι πολύ η αλήθεια από τους φόβους που εξέφρασε η ανάρτηση και τα περισσότερα σχόλια.
Καλό απόγευμα σε όλους…
Αχ, αυτά τα αντισώματα της περηφάνιας… δεν μπολιάζονται στα σημερινά παιδιά γιατί μόνο ως εξαιρέσεις υπάρχουν και εκφράζονται… Έτσι είναι Φαίδωνα. Μιλήσατε για τα… «άγια των αγίων» της λαϊκής παράδοσης και στο τέλος θα σας πουν ότι εσείς έχετε άδικο και όχι όσοι ψάχνουν να βρουν στον Καραγκιόζη, ακόμη και σήμερα, στοιχεία συνομιλίας με την σύγχρονη κοινωνία.
Διάβαζα το σχόλιο του κ. Παναγιώτη Ιντζιρτζή και σκεφτόμουν πόσες φορές μπερδέψαμε, ως μεταπολιτευτικοί Νεοέλληνες, τον πολιτισμό με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις…
Ο Καραγκιόζης, εκ των πραγμάτων κάποτε… πέθανε. Εμείς όμως προσπαθούμε να τον αναστήσουμε… ντε και με το στανιό.
Αναβίωση λέμε και στάζει το στόμα μας μέλι… παραδοσιακό.
Ώρες ώρες απογοητεύομαι… λέω πως δεν θα αλλάξει τίποτε.
Το χειρότερο ξέρετε πιο είναι;
Οι Δήμοι που «πλασάρουν» στα παιδάκια τον Καραγκιόζη… σε άθλιες συνήθως παραστάσεις… το κάνουν δήθεν με το επιχείρημα ότι θα στηρίξουν τους Καραγκιοζοπαίχτες, ηθικά και υλικά, αλλά στην πραγματικότητα το κίνητρό τους είναι ότι αυτές οι παραστάσεις έχουν μικρό οικονομικό κόστος. Έτσι και έργο φαίνονται να κάνουν και το χρήμα παραμένει για να διατίθεται όπου αλλού εκτός από τον πολιτισμό…
Το άλλο κόστος, το ψυχολογικό, κι εγώ δεν το έχω ερευνήσει… αλλά δεν απέχει φαντάζομαι πολύ η αλήθεια από τους φόβους που εξέφρασε η ανάρτηση και τα περισσότερα σχόλια.
Καλό απόγευμα σε όλους…
Δημοσίευση σχολίου