Τρίτη, Απριλίου 28, 2009

Ο Π Α Ρ Α Μ Υ Θ Ε Ν Ι Ο Σ





Ο μοναχικός εκείνος άνθρωπος στην σχεδόν απρόσιτη ακρογιαλιά με την καλύβα του, ήταν σημείο αναφοράς της περιοχής, που τελευταία δεν ήταν και τόσο ήσυχη, αφού αρκετοί ήταν οι επισκέπτες που αψηφούσαν το απρόσιτο της ακτής, προκειμένου να απολαύσουν μια, κατά τη γνώμη τους, αμόλυντη θάλασσα.


Καθόταν σ’ ένα πεζούλι κι ακουμπούσε την πλάτη στο τοίχο της καλύβας του. Όλη τη μέρα, χάζευε το πήγαιν’ έλα τού φλοίσβου κι άλλοτε άφηνε το βλέμμα του μετέωρο και ταξίδευε στα εσωτερικά του τοπία. Το βράδυ έμπαινε στη καλύβα για ύπνο. Ακραία λιτοδίαιτος. Πέρναγαν πότε- πότε βαρκάρηδες και του άφηναν το φαγητό τους απ’ το σπίτι που δεν έφαγαν και λίγα ψάρια. Αν δεν πέρναγαν, θα πέθαινε από ασιτία χωρίς να διαμαρτυρηθεί. Ο Παραμυθένιος. Έτσι τον έλεγαν οι κάτοικοι του διπλανού χωριού, έτσι τον μάθαιναν και οι επισκέπτες. Παραμυθένια κι η περιοχή απ’ το παρωνύμι του. Τα βράδια, όταν είχε πολύ αέρα και τρικυμία, έβγαινε και περπατούσε κατά μήκος της ακτής λες κι ήθελε να πάρει τη δόση του. Τη δόση μιας μυστικής έντασης. Δεν μιλούσε για τα καθημερινά πράγματα. Γενικώς δεν μιλούσε. Μόνο μια ιστορία έλεγε, κι αυτήν μόνο σε όσους συμπαθούσε και το ένστικτό του έλεγε ότι μπορούσε να τους εμπιστεύεται. Την ίδια πάντα ιστορία. Αλλά κάθε φορά την έλεγε σα να είχε πυρετό. Σα να ήταν κάθε φορά η πρώτη του διήγηση.


Οι βαρκάρηδες την είχαν ακούσει περισσότερες από μία φορές όταν έβγαιναν έξω και τώρα πια όταν του έδιναν τα φαγητά, προφασίζονταν δουλειές για να φύγουν γρήγορα. Όχι ότι δεν ήθελαν να ακούσουν την ιστορία ξανά και ξανά αλλά δεν άντεχαν τον πυρετό του. Νόμιζαν ότι θα τον έβλεπαν να λιώνει, διηγούμενος, ώσπου να γίνει μια υγρή κηλίδα στο έδαφος. Αντίθετα οι παραθεριστές που τα κατάφερναν να φθάσουν στην απρόσιτη αυτή ακτή, και άκουγαν την ιστορία, έφευγαν σοκαρισμένοι και συγκινημένοι. Ένας απ’ αυτούς μαζί με την κοπέλα του, σταυροπόδι στη βοτσαλωτή ακτή, επανέλαβε τη ιστορία σε κάποιους άλλους που ο Παραμυθένιος δεν ήθελε να τους μιλήσει, πετώντας στη θάλασσα τα πιο στρογγυλά βότσαλα που έβρισκε μπροστά του: «Η ιστορία δεν είχε πρόλογο. Δεν είχε ονόματα ούτε έλεγε που συνέβη. Εστιαζόταν κατ’ ευθείαν στην ουσία της κι άρχιζε έτσι:

.


Σ’ ένα μεγάλο δωμάτιο, πάνω σ ’ένα μεγάλο ομορφοστρωμένο κρεβάτι, ήταν μια γυναίκα ξαπλωμένη ολόγυμνη. Ο νέος άντρας που ήταν κοντά της, είχε δίπλα του δύο καλάθια γεμάτα με ροδοπέταλα. Κάθε τόσο, έσκυβε πάνω από το σώμα της, το φιλούσε και στο σημείο που άφηνε το φιλί, έβαζε ένα ροδοπέταλο. Έτσι με αμέτρητα φιλιά και ροδοπέταλα σκέπασε όλο της το σώμα. Έψαχνε μέρες να βρει πώς θα έκανε την αγάπη που ένιωθε, να «φαίνεται» και βρήκε αυτόν τον τρόπο, με την ευτυχία να φαίνεται επίσης, όπως όταν αγαπάς και το δείχνεις. Η γυναίκα ήταν αφημένη στα αισθήματά του που άνθιζαν γύρω της με ερωτικήν αγιότητα.

.
Πότε – πότε του τραγουδούσε σιγανά, ώσπου αποκοιμήθηκε, με το σώμα της σαν κεντημένο με φιλιά και χρώματα. Ο άντρας γονάτισε και άρχισε να προσεύχεται στη Μήτρα της Γυναίκας, στη Μήτρα της Ζωής, στη Μήτρα της Γης, στη Μήτρα της Ανατριχίλας, στη Μήτρα των Ιδεών, στη Μήτρα της Αγάπης, στη Μήτρα της Δημιουργίας, στη Μήτρα του Καλού.
Στο μεταξύ, όσο προσευχόταν ο άντρας, μια ρωγμή είχε ανοίξει στον ορίζοντα, απ’ όπου σαν αστραπή, ξεχυνόταν μια μουσική που έφτανε ως το δωμάτιο, γαλήνευε την ατμόσφαιρα και συνόδευε τη ροή της προσευχής τού άντρα.


Την επόμενη μέρα, ο άντρας, αποτύπωσε άλλα φιλιά στο κορμί της και φρέσκα ροδοπέταλα. Ο Έρωτας όμως, έπαιρνε τα ρίγη από το σώμα της γυναίκας, έπλεκε μ’ αυτά ένα απαλό στη αφή αλλά δυνατό στην αντοχή σκοινί και έδεσε μ ’αυτό τον άντρα μαζί με τη γυναίκα που είχε ανασηκωθεί, ενώ τα ροδοπέταλα πέφτοντας από το σώμα της, είχαν στρωθεί στο κρεβάτι. Ο ένας προσπαθούσε να χωρέσει μέσα του το είναι του άλλου, με γέφυρα τη γυμνότητα . Μεθυσμένοι από ηδονή, αφήνονταν να τους παρασύρουν τα κύματα του Έρωτα, κάτω από το γλυκό βλέμμα του Θεού και των Αγγέλων Του.


Η εισβολή της Άνοιξης στο δωμάτιο, έγινε λίγο πριν απ’ το Μέγα Τέλος και για το χατίρι της Γυναίκας και του Άντρα, από Εποχή του χρόνου, συμπυκνώθηκε σε μια μεγάλη Στιγμή για να χωρέσει στο χρόνο και στο χώρο του Έρωτά τους. Μυριστικά βότανα και λουλούδια άφησαν την ανάσα τους στο δωμάτιο, Αυγά πουλιών ράγιζαν κι εμφανίζονταν οι νεοσσοί. Τιτιβίσματα παντού στο δωμάτιο, σπόροι να σκάνε, να πρασινίζει ο χώρος, αγκομαχητά ν’ ακούγονται από τα έγκατα της γης, να συσπάται η γήινη Μήτρα και να γεννάει να γεννάει να γεννάει… Το ένα σώμα διεκδικούσε απελπισμένα το άλλο μέσα σ’ ένα κυματισμό σπασμών και λυτρωτικών λυγμών.

Στην Κορύφωση, το σώμα του Άντρα, πέρασε - διαχύθηκε στο σώμα της Γυναίκας κι έτσι οι δύο έγιναν Ένας, φτάνοντας στο μέγιστο σημείο ευτυχίας και ερωτικής πληρότητας»…

Λίγο μετά τη διήγηση της ιστορίας ο παραθεριστής, ξέσπασε σε λυγμούς. Η φίλη του πήρε το κεφάλι του στην αγκαλιά της, το χάιδευε και το φιλούσε παρηγορώντας τον. Στις ερωτήσεις των άλλων, εξήγησε ανάμεσα στα αναφιλητά του ότι χθες το μεσημέρι ήρθαν δύο νοσηλευτές εδώ κι αφού πέρασαν το μανδύα στον Παραμυθένιο, τον πήραν με ένα ταχύπλοο, για το ίδρυμα των ψυχικώς διαταραγμένων ατόμων. Πρόλαβε να δει τον Παραμυθένιο στο ταχύπλοο, με τα μάτια του να λάμπουν κι ένα σίγουρο όσο και γλυκό μειδίαμα στα χείλη του.

.


Ήταν βέβαιο ότι είχε πια μόνιμα κατοικήσει μέσα στην ιστορία του…

Φ.Θ.

32 σχόλια:

Αγνή είπε...

Ας ζήσει ο Παραμυθένιος μέσα στην ιστορία του κι ας είναι οπουδήποτε. Η τρέλλα δίνει αυτό το προνόμιο: να είσαι μέσα στην ουσία κάθε ιστορίας πέρα από χώρους, χρόνους και ιδρύματα!!
Κι ας μεταφέρουν οι "λογικοί" παραθεριστές την ιστορία του σαν τρομακτικό μύθο: μόνο αυτός που ζει μέσα της ξέρει την πραγματική ομορφιά της!!Πολύ ατμοσφαιρικό κείμενο..σε πάει αλλού!!

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Πιο έρωτας απ’ τους έρωτες, πιο προσευχή απ’ τις προσευχές… ετούτο το κείμενό σας Φαίδωνα. Πιο αληθινός απ’ τους αληθινούς ο Παραμυθένιος. Δέηση στο μαζί και το πάντα του προαιώνιου ζεύγους. Δώσατε υπόσταση στο όνειρο, σάρκα στον ψίθυρο, αιτία στην ύπαρξη των φύλων. Για τούτο υπάρχει ο άνδρας και η γυναίκα, για να δοξαστεί ο Θεός και η φύση στο αντάμωμα και τον έρωτά τους. Όποιος το ζήσει αυτό, παύει να είναι του κόσμου τούτου. Προσκυνώ τη ρωγμή, το "απαλό στη αφή αλλά δυνατό στην αντοχή σκοινί", τη στιγμή και τη λύτρωση.
Υπέροχο, πράγματι υπέροχο.
Ευγνώμων… μας επιφυλάξατε ένα υπέροχο δώρο.

jacki είπε...

:) Αχ αυτή η ιστορία... :)

Αθηνά είπε...

Κείμενο, προκλητικό, οργιαστικό..Ένωση με όλη την ανοιξιάτικη γη, τον ανοιξιάτικο αέρα, ουρανό. Σώματα ερωτικά δεμένα που κυριεύουν το σύμπαν.Έρωτας θείος αλλά και γήινος, σκάσιμο αυγών, χυμοί κομμένων λουλουδιών, αποτυπώματα ανθρώπινων φιλιών..
Με συγκίνησε και με γοήτεψε η ικανότητά σου να διατηρείς μέσα σου όλη αυτή την ακμάζουσα νεότητα, όλη την οργιαστική θεική και δαιμονική ιδιότητα του έρωτα.Όμως όλα τα Όμορφα θέλουν θυσίες. Ποτέ δεν κατανόησα την αναγκαιότητα των θυσιών ..λες και το αίμα..το κακό ζητούν πάντα το μερίδιό τους. Και οι Παραμυθενιοι μοιάζουν πάντα έτοιμοι να προσφερθούν, έτοιμοι να θυσιαστούν..Και μπορεί οι πολλοί να τους οδηγούν σε ιδρύματα ,όμως πίσω τους καθώς αναχωρούν ,αφήνουν ένα δρόμο, ένα μονοπάτι σαν αρωματισμένο χρωματιστό μαντήλι που κάποιοι θα το περπατήσουν και πάλι...και πάλι...

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτική γραφή. Κείμενο επικεντρωμένο στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης,στη λειτουργία του Μεγάλου Έρωτα που μόνο λίγοι που ξεπέρασαν τα όρια της κοινής λογικής μπορούν να ζήσουν και να προσφέρουν. Χαίρομαι ειλικρινά το ιστολόγιό σας.
Μπάμπης Πιτέλλης

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αγνή
Έχει και η "Τρέλα" την αγιότητά της Αγνή και όπως λες αυτή μπορεί να είναι μέσα στην ουσία και να "σηκώσει" πράγματα που οι "λογικοί" δεν φαντάζονται...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βig Mama
Σ' ευχαριστώ Mama για τα όσα σημαντικότατα επισημαίνεις και ταυτόχρονα τιμητικά. Το δώρο για μένα είναι πως τα κείμενά μου βρίσκουν αποδέκτες σαν και σένα.
Συμφωνώ μαζί σου πως όποιος ζήσει αυτό που λέει το κείμενο, παύει να είναι εκ του κόσμου τούτου...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Jacki
Σε άγγιξε απ' ότι καταλαβαίνω η ιστορία αυτή.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Και μένα με συγκίνησε και με γοήτεψε η ευαισθησία σου και ο τρόπος που προσέλαβες το κείμενο.
Σ΄ευχαριστώ Αθηνά

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Μπάμπης Πιτέλλης
Σας ευχαριστώ κ. Πιτέλλη για τα σχόλιά σας και δεν κρύβω την ικανοποίησή μου που σας αρέσει το ιστολόγιό μας.

Αστοριανή είπε...

Μετα από την ανθοφορία της "Μπιγκ Μάμα" κι εκείνη της Αθηνάς -δίχως να...αγνοήσω και τους υπόλοιπους...
συμφωνώ και υπεραυξάνω!!!!
Αγαπητέ Φαίδωνα,
Ευαισθησία στη γραφή και στη σύλληψη! Εύγε!
Υιώτα
ΝΥ

ANASTASIA K. είπε...

Θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό να συναντώ στη διαδρομή της ζωής προσωπικότητες που διαθέτουν την ικανότητα να απογειώνουν τον αναγνώστη ή τον ακροατή από τη γήινη υπόσταση του προς το φάσμα του φωτός, τη φαντασία και τη ποίηση των εικόνων με μέσον τις λέξεις.
Μετά αναρωτιέμαι αν συναντιόμουν με τον ήρωα του παραμυθένιου αν θα μπορούσα να συμμετέχω στην ένταση των συναισθημάτων. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να αποβάλεις το βάρος των εμπειριών που να επιτρέψεις την απογείωση με την ελαφράδα μόνο των ροδοπέταλων.

Σπύρος είπε...

Φαίδων
Ύπέροχο θέμα
Τα σχόλια? ροδοπέταλα στην άγια σύλληψη Και τα χείλη τους φιλιά.
Αν δεν υπήρχαν οι "ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΟΙ"
Ποιός θα υμνούσε τη μήτρα ?
Γίναμε στιγμιαίοι και δυσκολευόμαστε να δεχτούμε το όμορφο πάθος.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αστοριανή
Σ' ευχαριστώ Γιώτα μου. Τους χαιρετισμούς μου στο Δημήτρη .

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ANASTASIA K.
Σ' ευχαριστώ ANASTASIA. Δεν ξέρω αν αξίζω τέτοιας τιμής, όσης περιέχουν τα λόγια σου. Ξέρω όμως σίγουρα ότι μεγάλες οι στιγμές για ένα συγγραφέα είναι, όταν συναντά τον υποψιασμένο αναγνώστη, άνευ του οποίου δεν υπάρχει ως συγγραφέας.
Λες στο σχόλιό σου ακόμα:

"Μετά αναρωτιέμαι αν συναντιόμουν με τον ήρωα του παραμυθένιου αν θα μπορούσα να συμμετέχω στην ένταση των συναισθημάτων. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να αποβάλεις το βάρος των εμπειριών που να επιτρέψει την απογείωση με την ελαφράδα μόνο των ροδοπέταλων"

Πράγματι. Είναι σημαντικό να αποβάλλεις στην περίπτωση αυτή το βάρος των εμπειριών. Να ξαναβρείς δηλαδή την ΑΘΩΟΤΗΤΑ για να μπορείς να συμμετέχεις στην ένταση των συναισθημάτων.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός
Αχ Σπυρέτο μου! Η φράση σου, μετά την ανάγνωση του "Ο ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟΣ"
τα λέει όλα:

"Γίναμε στιγμιαίοι και δυσκολευόμαστε να δεχτούμε το όμορφο πάθος".

INTZIRTZIS PANAGIOTIS είπε...

Είναι μαγεία να ξυπνάς πρωί την άνοιξη απολαμβάνοντας τις ευωδίες που βγάζουν τα φυτά και τα δέντρα από το αγιάζι που πέφτει όλη τη νύχτα πάνω τους.
Έχοντας λοιπόν μαζί μου τη νέα ανάρτηση του Φαίδωνα Θεοφίλου , ξεκίνησα για την εργασία μου .
Το τραίνο πέρασε ακριβώς στις 06:00, στο βαγόνι ελάχιστοι άνθρωποι διασκορπισμένοι στα καθίσματα, κάθισα κοντά σε ένα μισάνοιχτο παράθυρο και χωρίς να χάσω χρόνο αρχίζω να διαβάζω τον ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ.
Καθώς διάβαζα, ένα ντελίριο πρωτόγνωρων συναισθημάτων κυριάρχησε μέσα μου, εικόνες που ζωντάνευαν μπροστά μου, μια ακρογιαλιά , μια καλύβα, ο φλοίσβος της Θάλασσας και μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο του τραίνου να διεισδύει η Άνοιξη, όλες οι ευωδίες από τα ανθισμένα δέντρα κατά μήκος της γραμμής του ηλεκτρικού να συνθέτουν μια όμορφη εικόνα.
Εκείνη τη στιγμή θέλησα να αποδράσω και να πάρω για λίγο τη θέση εκείνου του παραθεριστή που ο ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟΣ εμπιστεύτηκε για να του εξομολογηθεί την ιστορία του, μια ιστορία αλλά και ένας ύμνος συνάμα προς τον ΕΡΩΤΑ, το μεγαλύτερο , το ομορφότερο και σημαντικότερο δώρο του θεού προς τον άνθρωπο.
Όλα βρίσκονται σε μία διαρκή αρμονία, η φύση, τα δέντρα, η πλάση όλη και το σύμπαν ολόκληρο υποκλίνονται την ώρα εκείνη που ο Άντρας προσεύχεται, την ώρα που γονατίζει στη Μήτρα της ζωής, στη Μήτρα της Αγάπης, στη Μήτρα της δημιουργίας.
Λίγο πιο κάτω συναντώ την λέξη αφή και αμέσως στο νου μου ήρθε η Σαπφώ με τον όμορφο εκείνο στοίχο του ποιητή που λέει
Εγώ, μέσα απ’ το ελαφρύ σου ρούχο,
την αφή δικαιώνω.
Με τα δάχτυλα μεταλαμβάνω το σώμα
που μέσα του κατοίκησε η Ποίηση.
Πολύ έντονα τα συναισθήματα και ο ερωτισμός που πηγάζουν μέσα από το νέο σου έργο Φαίδωνα αλλά η μεγάλη έκπληξη για μένα ήταν προς το τέλος όταν κοίταξα εκείνα τα λαμπερά μάτια του Παραμυθένιου και μέσα σε αυτά τα μάτια είδα τον Τρόφιμο, που παρά το γεγονός ότι μπορεί να ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία στην πορεία όμως ο ένας συναντά τον άλλον και χαράσσουν μια κοινή πορεία, μια πορεία που τους οδήγησε στο μέγιστο σημείο ευτυχίας και ερωτικής πληρότητας.
Η ώρα είναι 07:1o το πρωί, μία ανακοίνωση: ΠΕΙΡΑΙΑΣ τερματικός σταθμός ,από μία δυνατή γυναικεία φωνή μέσα στον ηλεκτρικό με έκανε να καταλάβω ότι αυτή η σύντομη και όμορφη απόδραση έλαβε τέλος , έπρεπε να επιστρέψω στην καθημερινότητα, ήρεμος, γαλήνιος, γεμάτος από τις ευωδίες της Άνοιξης αλλά και ευτυχισμένος γιατί ήξερα ότι ο Παραμυθένιος και ο Τρόφιμος είχαν κατοικήσει πλέον μόνιμα μέσα στην ιστορία τους.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Παναγιώτης Ιντζιρτζής
Κινηματογραφικά τα πλάνα σου Παναγιώτη μου μέσα στο τρένο προς το γραφείο σου με τις μυρωδιές της ανοιξης να σε πολιορκούν και τον "ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ" να σε συντροφεύει. Είναι εκπληκτικό για μένα ότι διαβάζεις με τόση προσοχή τα κείμενα και τα βιβλία μου και βρίσκεις τα κοινά χαρακτηριστικά των ηρώων μου. Έτσι βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να ανακαλύπτω τις χάρες και τις ίκανότητες των αναγνωστών και φίλων που εμφανίζονται σαν οάσεις στη γενική απάθεια και έρημία...

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων, γεια σου,
Οταν ο άνθρωπος βουλιάζει στη νύχτα του ανύμφευτου νυμφίου, τότε παρουσιάζεται κάποιος τρελός ή "παραμυθένιος" Ποιητής και του θυμίζει πως δεν είναι τρέλα να περιφρονεί τους περιφρονητές του γυμνού σώματος της φύσης, της ζωής και της αίσθησης.
Νάσαι καλά,
Νίκος Λιψάνος

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Στην όπερα του "ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟΥ"δεν
υπάρχουν ερωτηματικά.Κάθεσαι εκεί και σε λούζει η αρμονία που είχες παραγκωνήσει μέσα σου .Κι όταν πεταχτεί έξω,σαν συντριβάνι,απωθεί τα κατακάθια των παραφωνιών.
Γιά πόσο? εξαρτάται από μας .
Όσο ομως και να σε ξάναπαρασύρει η παλίρροιακή δύναμη της συνήθειας ο απόηχος του ωραίου είναι εκεί για να την κρατήσει λίγο πιό πέρα απο της κατακτήσεις της .
Αργούμε όμως ,αργούμε πολύ να καταλάβουμε πως ο άλλος ,ο εύκολος δρόμος που σχεδόν πάντα παίρνουμε δεν είναι παράλληλος με τον εαυτό μας και ξεγελιόμαστε σε οάσεις με πλαστικές ωοτοκίες. Μιά τέτοια χρωματισμένη ηδονή συντηρήτε στην εναλασσόμενη πλαστικότητα.
Αυτό αξίζει στον Άνθρωπο ?
Αυτό το ερώτημα θα το κάνω μιά μέρα στο Θεό -κι ας ξέρω τι θα μου απαντήσει.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Νικος Λιψάνος
Πολύ χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω στο καφενείο Νίκο μου καθώς και για την προσωπική σου οπτική πάνω στο αναρτημένο κείμενο. Από τότε που έχασαν την αθωότητά τους οι άνθρωποι ντρέπονται ή δεν δίνουν τη σημασία που πρέπει στο σώμα και στον έρωτα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου με την ποίηση για όχημα και τη φιλοσοφική σκέψη για πυρήνα, μας παραθέτεις ευφυέστατα δυό αλήθειες: Μια ιδανική και μια καθημερινή.
Τη μια την αξίζουμε αλλά δεν την επιλέγουμε και την άλλη δεν την αξίζουμε αλλά την επιλέγουμε....
Όσο για το Θεό, κι αυτός "Παραμυθένιος" είναι. Δεν μας το λέει όμως για να μην επηρεάσει την προσωπική μας βούληση, αφού μας άφησε ελεύθερους να αποφασίζουμε για την τύχη μας και τις επιλογές μας...

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Φαίδωνα ,θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι επάνω στην ανάρτηση,
τι εννοείς όταν λες "η εισβολή της Άνοιξης στο δωμάτιο έγινε λίγο πριν από το Μέγα Τέλος και για το χατήρι της γυναίκας και του έρωτα"και γιατί με κεφαλαίο Μ και Τ?

Σε λίγες μέρες έρχομαι στην Ελλάδα
Πριν φύγω από δω έχω πολλά να κάνω
Γι αυτό μπορει να μη με ξαναδητε στο ΚΑΦΕΝΕΙΟ Μέχρι να ταχτοποιηθώ σε εκείνο το σπιτάκι του Λεχαιότικου γιαλού
Κάθε φορά που έρχομαι φοβάμαι μήπως τόχει πάρει το κύμα.
Να ξέρατε πόσες ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΕΣ νύχτες έχω κολυμπήσει στη χρυσή γραμμή του φεγγαριού ....

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός
Η εισβολή της άνοιξης στο δωμάτιο έγινε για να συνυπάρξει η έξω άνοιξη με την εντός του δωματίου συντελούμενη.
Το Μέγα Τέλος με κεφαλαία, είναι η ερωτική κορύφωση και η διάχυση του ενός μέσα στον άλλον.

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Τι Είναι ο Ποιητής !!!
Ενώ έχει την "ντουλάπα" του γεμάτη με λέξεις πιάνει μιά ιδέα που άλλοι την ντύνουν με 50 κι αυτός όχι μόνο την "καλύπτει" με Πέντε αλλά και οι γραμμές του κάλλους της φαίνονται καλύτερα .
Φαίδωνα,με άλλες 5 απο τις 45 κάλυψες ευδιάκριτα το έρωτημά μου .

BIG MAMA,σας παρακαλώ,όσο θα λείπω
να κερνάτε εσεις τους θαμώνες του ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@

Σπύρος Δαρσινός…

κ. Σπύρο μας, σας καλησπερίζω με όλες της μυρωδιές και τα χρώματα της Πελοποννήσου… μόλις επέστρεψα από ένα ταξίδι αστραπή στην Κυπαρισσία και ομολογώ ότι στην διαδρομή, περνώντας από την Νεμέα, το Καφενείο είχα στη σκέψη μου. Φυσικά και θα κερνώ, στην υγειά σας, το πιο εκλεκτό κρασί…
Την εκλεκτή σας όμως σκέψη θα πρέπει να βρείτε τρόπο να μην την στερηθούμε.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Να πω και μια Καλησπέρα σε όλους και φυσικά πολλή Καλησπέρα στον οικοδεσπότη μας.
Φαίδωνα, η μαγική ανάρτηση σας μας πλούτισε και με μαγικά σχόλια… τα απόλαυσα μέχρι κεραίας. Να είστε καλά εκεί στις ομορφιές της Μήθυμνα.

paramythou είπε...

ερωτικό, ευωδιαστό, ονειρικό, ταξιδιάρικο, αθώο, όαση στη γενική απάθεια...
καλό βράδι,
η παραμυθού

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Big Mama
Πράγματι Μama. Τα σχόλια είναι ένας μοναδικός πλούτος και ένα πανέμορφο κομπολόι σκέψεων και λέξεων που εναποθέσατε όλοι σας στο τραπέζι τού "Καφενείου". Έχω πολλές φορές πει ότι είναι ξεχωριστή ικανοποίηση για τον επισκέπτη η ανάγνωση των σχολίων του Καφενείου και η ιδιαίτερα τα συγκεκριμένα σχόλια.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Μαίρη Σάββα
Καλώς όρισες στη γειτονιά μας Μαίρη. Σ' ευχαριστώ πολύ για τις κολακευτικές σου επισημάνσεις. Χαίρομαι που το "έλα" σου στο "Καφενείο" συνδυάστηκε με κάτι που σου άρεσε. Εσύ με την ζηλευτή ιδιότητα της Παραμυθούς , κάτι θα ξέρεις...Καλά συναπαντήματα να έχουμε Μαίρη.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Φαίδωνα,
άργησα...
πόσο άργησα να διαβάσω ...
για τον απόλυτο έρωτα.
Πραγματική λογοτεχνία.
Ε ναι λοιπόν, είσαι καταπληκτικός.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Τόνια
Δεν πειράζει που άργησες να το διαβάσεις Tonia. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Χαίρομαι που σου άρεσε.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος