Φαίδων Θεοφίλου(Όταν η ποίηση αγαπάει την αίσθηση)
Θέλω να ξεσκεπάσω την αγάπη των δέντρων
που μας δίνουν καρπούς και φυλλορροούντα όνειρα.
*
Την περήφανη λεπτότητα τού αγέρα
Στο δωμάτιο της επιθυμίας μου να κλείσω.
*
Τον ολάνοιχτο δρόμο να σφραγίσω
με σταθερή περπατησιά.
*
Την έπαρση του σώματος
με τη χαρά της κίνησης να ζέψω,
*
βυζαίνοντας τη λευκότητα
των φρέσκων καρυδιών.
*
Των βουνών τις κορυφογραμμές
σε χάδι θα μπορούσα ν’ αντιγράψω.
*
Τη γύμνια ν’ ακουμπήσω στα βότσαλα
και μ’ αιχμηρήν αφή
τα αισθήματα να πλέξω.
Θέλω να ξεσκεπάσω την αγάπη των δέντρων
που μας δίνουν καρπούς και φυλλορροούντα όνειρα.
*
Την περήφανη λεπτότητα τού αγέρα
Στο δωμάτιο της επιθυμίας μου να κλείσω.
*
Τον ολάνοιχτο δρόμο να σφραγίσω
με σταθερή περπατησιά.
*
Την έπαρση του σώματος
με τη χαρά της κίνησης να ζέψω,
*
βυζαίνοντας τη λευκότητα
των φρέσκων καρυδιών.
*
Των βουνών τις κορυφογραμμές
σε χάδι θα μπορούσα ν’ αντιγράψω.
*
Τη γύμνια ν’ ακουμπήσω στα βότσαλα
και μ’ αιχμηρήν αφή
τα αισθήματα να πλέξω.
Από το βιβλίο μου "Επίμονο Θεώρημα"Oi δύο φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Ταλιάνη
27 σχόλια:
...βυζαίνοντας τη λευκότητα των φρέσκων καρυδιών... Αυτή η γεύση είναι για μένα κάτι σαν τις "μαντλέν" του Προυστ. Αρκεί να μυρίσω το καρύδι, να βγάλω τη λεπτή κίτρινη φλούδα και να γευθώ τη "λευκότητα των φρέσκων καρυδιών", για να με κατακλύσουν χιλιάδες πολύχρωμες εικόνες... Συναισθήματα ισχυρά...
Για τον Φαίδωνα ακολουθούν τα βότσαλα... Για μένα οι όχθες του ποταμού. Η μυρωδιά του πλάτανου. Η ποίηση αυτή, πάντα τελικά σε ταξιδεύει εκει που θα ήθελες να πας. Ευχαριστούμε.
Να περπατήσω ξυπόλυτη επάνω στις πέτρες που γλύφει το κύμα..
Να νιώσω την ενέργεια της γης να διαπερνάει το κορμί μου..
Να με καλέσει να γίνω ένα μ' αυτή.. μιας και παιδί της είμαι.. και μέσα της θα καταλήξω.
Υπέροχο Φαίδωνα. Γεμάτο εικόνες. Πραγματικά υπέροχο.
"Οταν η ποίηση αγαπάει την αίσθηση"
Ωραία εικόνα !
Βλέπω κιόλας την πρώτη ,έτσι όπως αιωρήται διάχυτη,να κατεβαίνει απαλά, να πιάνει το χέρι της δεύτερης και να προχωρούν ανάλαφρες ερωτευμένες.
Και κει που περπατάς βαριά στη λάσπη της καθημερινότητας νιώθεις αμέσως " να σφραγίζεις τον ολάνοιχτο δρόμο με την αιχμηρή παρπατησιά"
Σε αυτό το ποίημα σου Φαίδωνα έχεις "ζέψει"με τον αρμονικότερο και ομορφότερο τρόπο την λυρικότητα με την λεβεντιά.
Με μιά τέτοια "αιχμηρή περπατησιά"κάνεις σκόνη τη λάσπη στην πορεία σου.
Όλο το ποίημα σου ήταν ωραίο,αλλά έμεινα σε αυτό τον στίχο,γιατί η εποχή μας θέλει την "περπατησιά" του
@Kostasst
Να που σε οδηγεί το ποίημα,σε ταξίδι συνειρμών και εικόνων.
Χαίρομαι για την επικοινωνία
@ Jacki
Jacki μου η σχέση σου με τη φύση και τις χαρές της, το πως τοποθετείς την ύπαρξή σου μέσα στη φύση, απ' ότι καταλαβαίνω, είναι μια σχέση δυνατή. Έτσι εξοικειώνεσαι γρήγορα με τις εικόνες της φύσης ,όπου υπάρχουν αυτές, καθώς και τα νοήματα ή οι νύξεις που συνυπάρχουν μαζί με τις εικόνες. Σ' ευχαριστώ.
@Σπύρος
"Σε αυτό το ποίημα σου Φαίδωνα έχεις "ζέψει"με τον αρμονικότερο και ομορφότερο τρόπο την λυρικότητα με την λεβεντιά."
Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση Σπύρο, αφού είναι πολύ σημαντικό πράγμα να μπορεί ο αναγνώστης να εισπράξει κάτι από το ποίημα και να το αποθέσει στο τραπέζι. Να χαρακτηρίσει το ποίημα δηλαδή με αυτό το κάτι. Το κρατώ και σ΄ευχαριστώ.
Να σου υπενθυμίσω μόνο, ότι γράφω
"ΜΕ ΣΤΑΘΕΡΗ ΠΕΡΠΑΤΗΣΙΑ, όχι με ΑΙΧΜΗΡΗ. "και μ' αιχμηρήν αφή υα αισθήματα να πλέξω" γράφω στο τέλος.
Προφανώς σου έμεινε η περπατησιά στο νου κι όταν τελείωνες το ποίημα με τη λέξη αιχμηρή, τα ζευγάρωσες άθελά σου. Ίσως μ' αυτές τις λέξεις που συνταίριαξες στο μυαλό σου να μπορεί να γίνει ένα άλλο ποίημα με άλλο νόημα.
Όπως πάντα κ. Δαρσινέ, ανοίγετε το δρόμο με τις απόψεις σας και συχνά ενεργοποιείτε άμεσα και τη σκέψη των άλλων, στο θέμα που συζητάμε:
Έτσι λοιπόν, με αφορμή αυτό που είπατε ότι ο κ. Θεοφίλου συνδυάζει με αρμονικό τρόπο τη λυρικότητα με τη λεβεντιά, μου δώσατε την ευκαιρία να το διατυπώσω διαφορετικά και ίσως να το προχωρήσω ένα βήμα παραπάνω για να συναντηθούμε με την πρόθεση του ποιητή: Νομίζω λοιπόν ότι το ποίημα αυτό αποδίδει πολύ επιτυχημένα, αυτό που θα αποκαλούσαμε, "μια όμορφη πλευρά του αρσενικού ερωτισμού" και που τόσο σπάνια συναντάμε στην Τέχνη, ειδικά σ' αυτή τη μορφή.
Μπάμπης Πιτέλλης
Κ.Πιτέλλη,είπατε
"όμορφη πλευρά του αρσενικού ερωτισμού"
Πράγματι κ.Πιτέλλη,πιάσατε με πέντε λέξεις-όσα και τα δάχτυλα του χεριού-τον αρσερνικό ερωτισμό της τέχνης και τον σηκώσατε εκεί που τέρπει γιά να γονιμοποιεί.
Με κολακεύει αν μέσα από ένα σχόλιό μου σε ποίημα του Φαίδωνα που με ξεσήκωσε με τον όμορφο δυναμισμό του,σας έδωσα το σκίρτημα να πήτε αυτά που είπατε.
Φαίδωνα,με δικαιολόγησες μόνος σου γιά το λάθος μου.Παρασύρθηκα,γιατί παρ'όλα τα χρονάκια μου περπατάω ακόμη αιχμηρά ,παρά σταθερά, σε μιά εποχή που τρέμει.Πως αλλιώς θα βρω το στέραιο κάτω από την κινούμενη λάσπη ? Να ο στίχος που μου γύρεψες.
Είναι πολύ όμορφο το ποίημα. Το "ακολουθώ" απο χτες γεμάτος περιέργεια για το πού θα με βγάλει. Είναι από εκείνες τις "βόλτες" που δεν βιάζομαι να τις τελειώσω. Να είσαι καλά.
@Σπύρος Δαρσινός - Μπάμπης Πιτέλλης
Ιδιαίτερη ικανοποίηση προκαλεί η τόσο γόνιμη συζήτησή σας, όπου ο ένας πυροδοτεί τον άλλον. Πράγματι. Το ποίημα "θέλει" να αναδείξει μια "όμορφη πλευρά του αρσενικού ερωτισμού" όπως είπε ο κ. Πιτέλλης και ο Σπύρος Δαρσινός με άλλο τρόπο. Συναντηθήκατε λοιπόν πρόσωπο με πρόσωπο με την πρόθεση του ποιητή και σας ευχαριστώ που ασχοληθήκατε με το ποίημα καθώς και με την πρόθεση που γράφτηκε.
Όσο για σένα Σπύρο μου δεν "παίζεσαι" με τους στίχους σου που ρίχνεις στο τραπέζι σε κάθε περίπτωση όπως:
"παρ'όλα τα χρονάκια μου περπατάω ακόμη αιχμηρά ,παρά σταθερά, σε μιά εποχή που τρέμει.Πως αλλιώς θα βρω το στέραιο κάτω από την κινούμενη λάσπη ?"
@Φθα
Καλά κάνεις φίλε μου. Πράγματι ένα ποίημα μπορεί να είναι μια βόλτα : Προς τα μέσα του εαυτού μας, προς τα άνθη των σκέψεων, προς τα συνασθήματά μας, προς τις αναμνήσεις και τους συνειρμούς μας, προς τη μαγεία του περιβάλλοντος κόσμου ή μια βόλτα στο υπέροχο πουθενά... Σοφά κάνεις που δεν βιάζεσαι. Από την άλλη είναι πολύ όμορφο για μένα ότι θέλεις να συνεχίσεις τη βόλτα - ποίημα για να δεις που θα σε βγάλει με βάση το δικό σου ψυχισμό, αφού ο καθένας επικοινωνεί με την Τέχνη σύμφωνα με την μοναδικότητά του.
...erwtikh proklhsh
dosmenh s'oneirikh synousia...
...an syntarakseis
thn gynaika-dentro,
gonimopoihses thn ais8hsh...
...an afe8eis st' oneiro,
kerdises to me8ysi ths kardias
kai tou swmatos...
ki esy, File poihth, kerdises
kai to "nou kai thn kardia mas"...
Apo mia "fryziasmenh" Nea Yorkh,
Yiwta (Astoriani)
-pou akomh den exei to WARD gia na grafei kanonika!
An esy 8eleis, grapse ta pali sta ellhnika, gia tous filous!!!
Yiwta
ωραίες επιθυμίες έχετε.
πάλι δεν κατάφερα ν΄αποφύγω
το συνειρμό
ότι με τη φύση σας δένει κόμπος αίματος...
καλημέρα
Που είναι ο "ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ" ο Νίκος,η Στέλλα και τόσοι άλλοι όμορφοι και ωραίοι?
Δεν ξέρετε πως, σαν οινοχόος που είμαι,κορνιζάρω τα καλύτερα σχόλιά σας και τα κρεμάω στους τοίχους ?
Και να δεις,που το καλύτερο του καθ'ενός είναι το καλύτερο.
Γιώτα ,φτιάξτο επί τέλους εκείνο το έρημο το κοπιουτερ ? γιατί, έτσι,τα ωραία λόγια σου είναι όμορφη νύφη κακοστολισμένη.Και με τι λαχτάρα θα αγκαλιάσουμε το "δέντρο-γυναίκα γιά να γονιμοποιήσουμε την αίσθηση ? "
@Αστοριανή
Υπέροχη η κατάθεση των ποιητικών σου λόγων Γιώτα μου μέσα σ' ενα ορίζοντα ερωτικό. Σ' ευχαριστώ και για την κρίση σου - άποψή σου για το ποίημα.
Παρακάτω γράφω στα ελληνικά το σχόλιο σου που λόω προβλήματοσς μπορείς να τα γράφεις μόνο με λατινικά γράμματα:
ΕΙΠΕ λοιπόν η ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ:
...Ερωτική πρόκληση...
δοσμένη σ' ονειρική συνουσία...
...αν συνταράξεις
τη γυναίκα-δέντρο,
γονιμοποίησες την αίσθηση...
...αν αφεθείς στ' όνειρο,
κέρδισες το μεθύσι της καρδιάς
και του σώματος...
Κι εσύ φίλε ποιητή, κέρδισες
και το "νου και τη καρδιά μας"...
Από μια παγωμένη Νέα Υόρκη,
Γιώτα (Αστοριανή)
@Φαίδρα Φις
Δεν ξέρω αν έχω ωραίες επιθυμίες, το θέμα είναι πως έχουμε να κάνουμε με ένα ποίημα. Και να προσθέσω ακόμα: Η φύση συχνότατα γίνεται (κι όχι μόνο από μένα) σημείο ερωτικής αναφοράς. Επίσης συχνά γίνεται το ποιητικό φόντο, για όσα σημαντικά ή όχι, πρόκειται να ειπωθούν ή να κεντηθούν στο φόντο της φύσης.
Όσο γι αυτό που λέτε:
"πάλι δεν κατάφερα ν΄αποφύγω
το συνειρμό
ότι με τη φύση σας δένει κόμπος αίματος...
Δεν ξέρω αν έπρεπε να αποφύγετε ή όχι το συνειρμό που λέτε, αφού στη σχέση αναγνώστη και ποιήματος, δεν έχει καμιά δουλειά να υπεισέλθει ο ποιητής...
@Σπύρος
Πράγματι Σπυρέτο μου η απουσία όσων ανέφερες είναι παραπάνω από αισθητή. Κι εγώ θα ήθελα πάρα πολύ την παρουσία τους αλλά ίσως οι λόγοι για τους οποίους δεν είναι κοντά μας να είναι πιο ισχυροί απ' το να θέλουν να πίνουν το κρασί τους κερασμένο από τον αρχιοινοχόο και να μας χαρίζουν το σχόλιό τους! Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή θα καταφέρουν να βρεθούν κοντά μας. Βλέπεις όμως ότι μετά από σένα και τον κ. Πιτέλλη, το ρεσιτάλ συνεχίζεται και με τη Γιώτα...
Φαίδων
έτσι ειναι όπως όπως τα λες γιά τους φίλους θαμώνες,αλλά να ,και πάλι σαν οινοχόος λέω,στα χείλη βάζεις το κρασί στα χείλη και τα λόγια κι'όπως το ένα χαίρεσαι να λευτερώνεις τ'άλλο.
Καλό Σαββατοκύριακο
Διαβάζοντας το ΣΧΕΔΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ του Φαίδωνα Θεοφίλου ένιωσα ως δια μαγείας ότι είχα μεταφερθεί σε μια άλλη διάσταση του χώρου και του χρόνου.
Το είχα εκτυπώσει και το έβαλα στη τσάντα μου, δε πρόλαβα να το διαβάσω ώσπου όταν τελείωσα τη δουλειά μου το μεσημέρι και επιβιβάστηκα στον ηλεκτρικό ώρα αιχμής 3 το μεσημέρι που όλος ο κόσμος τρέχει να προλάβει.
Ο ηλεκτρικός είχε ήδη ξεκινήσει , κατάμεστος από κόσμο, σε μια στιγμή θυμήθηκα το ΣΧΕΔΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ , λέω στο νου μου τώρα είναι η ευκαιρία να το διαβάσω έτσι ώστε και η διαδρομή να γίνει πιο όμορφη.
Το διάβασα μια, δύο, τρείς φορές , ήθελα να το χορτάσω καλά ώσπου σε μια στιγμή ένιωσα νοερά ότι είχα μεταφερθεί σε μια άλλη διάσταση ,όπου των βουνών τις κορυφογραμμές σε χάδι θα μπορούσα να αντιγράψω.
@Σπύρο μου οι στίχοι σου είναι σαν το γλυκό λιαστό κρασί!!!
@Παναγιώτης
Πολύ παρήγορο για την ποίηση Παναγιώτη ότι σε συντροφεύει στη διαδρομή σου από τη δουλειά στο σπίτι και ειδικά για τη δική μου ποίηση...
...OTAN 8eleis na deis thn omorfia, Spyro mou,
8a vreis tropous na thn DEIS...
Opws, OTAN 8eleis na "grapseis" 8a vreis tropous na valeis to xeraki sou na... grapsei...
Oso gia thn ..."omorfh nyfh", perimene ena-dyo xronia na vgei kai to ... diko mou (pia!)
my8istorhma me TON GNWSTO titlo:
" H NYFH THS PANSELHNOU "
KAI... TOTE 8A MOU PEIS TA DIKA SOU...
tWRA,
MHN ANAZHTAS KAI... MHN EKSANAGKAZEIS "KANENAN" NA "GRAPSEI" MONO KAI MONO EPEIDH TO KRASI SOU... EINAI HDYPOTO.........
eGW, 8ELW NA GRAPSW KAI ...
VRISKW TROPO!
tO mONO, POU ELPIZW NA EINAI KALODEKTH H SKEPSH MOU.
aPO THN "KATEPSIGMENH nEA yORKH",
PANTA ME AGAPH,
yIWTA (...AKOMA aSTORIANI'....)
Η σκέψη σου είναι πάντα καλόδεκτη Γιώτα,καθώς και οι σκέψεις όλων των φίλων του καφενείου.
Ελα μας λοιπόν όπως μπορείς΄
Ελα,και με μιά σταλαγματιά φως από την "πανσέληνο"
ποίημα "αιχμηρής αφής" με γεύση και μυρωδιές,άνετα δικαιώνει την πρόθεση του τίτλου του.
Καλή σου μέρα ,Φαίδωνα!
@nyxterinο,
Καλώς όρισες στο "Καφενείο" που καταδέχεται Ο Θεός, Νυχτερινό μου, χαίρομαι που επικοινωνούμε
και σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
{Όταν η ποίηση αγαπάει την αίσθηση}...Ο αναγνώστης αγαπάει την ποίηση κι εγώ αγαπάω τον ποιητή, τον καλό φίλο μου Φαίδωνα που ανακινεί και ζωντανεύει τόνση ΟΜΟΡΦΙΑ σε μια ιδιαίτερη εποχή, που την έχουμε ανάγκη.
Εικόνες που εναλάσσονται σαν ζωγραφικοί πίνακες και μέσα στην ψυχή... (βυζαίνοντας τη λευκότητα των φρέσκων καρυδιών) κι εγώ απίθανα ξεχνώ την αχανή ασπρίλα του χειμώνα εδώ...Χιόνια στη γη και μέσα μας κι έρχεται το χαμόγελο της ομορφιάς και της διαχρονικής άνοιξης από τον εκλεκτό μου Φαίδωνα και ξαναβρίσκω στην (περήφανη λεπτότητα του αγέρα) την σταθερή μου περπατησιά!
Ίσια το πάω τώρα στο λυρικό μου αγαπημένο φίλο Οινοχόο Σπύρο...
Όχι για κρέμασμα στους τοίχους που γράφει, παρά για νέκταρ Νεμέας να δροσίσει το στεγνό λαρύγγι μου και να ζεστάνει τη διψασμένη ψυχή μου!Σε συγχαίρω ξανά ολόθερμα εκλεκτέ μου φίλε Φαίδωνα για μια ακόμα αριστουργηματική ποιητική σου ανάσα που ζωντάνεψε μαγικά τα πλεμόνια μου!
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Με απέραντη φιλία, αγάπη κι εκτίμηση πάντα
ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ 1.18.09 NEA ΥOΡKH
@ ΣΤΕΛΛΑ
Κιεγώ σ' αγαπώ Στέλλα, με φόντο την Τέχνη της Ποίησης και κάνοντας "μετάγγιση" με κόκκινο που θα μας προσφέρει Ο Λέων της Νεμέας ή ο Δαίμων της Κορινθίας...
Δημοσίευση σχολίου