Φαίδων Θεοφίλου
ανάμεσα στις θύρες των ανέμων.
*
Τα έρημα νησιά περνώ στα δάχτυλα
και με το φως τους
ξεσκεπάζω τη γυμνή αυτονομία των τοίχων
που κάποτε ήταν σπίτια.
*
Τοίχοι που δε μαρτύρησαν ποτέ
ό,τι έγινε μέσα τους
και μ' απλωμένη την υγρή γαλήνη τους
στο σώμα,
δεν ικέτεψαν ούτ' ένα όνειρο.
*
Τα γυμνωμένα τους λιθάρια, ζευγαρωμένα με άστρα
κοιτάζονται κατάματα
όταν η νύχτα μισανοίγει τα χείλη της.
*
Στο χάραμα της μέρας,
μπάζει η ψυχή μου:
ουρανό...
Από το βιβλίο μου ΕΠΙΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΜΑ- εκδόσεις Θουκυδίδης-1986
24 σχόλια:
Πρωτότυπο, ατμοσφαιρικό, αισθησιακό μέσα από ένα άλλο δρόμο..
"Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"
Οι τοίχοι φυλάν τις ανάσες
κρύβουν φωνές και σκιρτήματα
κρατούνε εικόνες
ακόμα κι όταν μείνουν λιθάρια
ζωντανεύουν αυτούς που έζησαν
με τα όνειρά τους...
Πολύ όμορφο. Καλημέρα Φαίδωνα.
@ "Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"
Πάντα λιτός και περιεκτικός.
Ευχαριστώ
@ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ
Υποθέτω πως οι στίχοι που υπάρχουν στο σχόλιό σου είναι δικοί σου.
Οπότε πρόκειται για ωραία συγκυρία που γράφουμε για το ίδιο θέμα, αν κι εγώ αναφέρομαι περισσότερο "Στη γυμνή αυτονομία των τοίχων" και "στο ζυγάρωμα των λιθαριών τους με τ' άστρα" ότι συνεχίζουν να ζουν στη σιωπή (οι τοίχοι) ακόμα και χωρίς να έχουν ως σημείο αναφοράς τους ανθρώπους.
Σ' ευχαριστώ Σοφία
Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν αναζητούν,δεν έχουν όνειρα ,δεν έχουν μυστικά και ιστορίες,γιατί το ίδιο το όνειρο τα έπλασε ,το ίδιο το όνειρο τα αναλύει με τα δάχτυλα του ανέμου,του ερημικού φωτός και την απόκοσμη αδελφοσύνη της σιωπηλής αυτονομίας με την σύνθεση του ομιλητικού απείρου.Σε ένα τέτοιο πεδίο απογυμνώνεσαι από την χτισμένη θέληση και αφήνεσαι την αυτονομία που μπορεί να επικοινωνεί,να πέρνει και να δίνει χωρίς να απαιτεί.
Φαίδων,όπως λέει και ο "ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"
"Πρωτότυπο,ατμοσφαιρικό,αισθησιακό μέσα από ενα άλλο δρόμο"
Μου άρεσε ,με πηγε κάπου αλλού που μου θύμισε οτι είχα ξαναπάει χωρις τότε να το εκτιμήσω.
@Σπύρος
Σπύρο μου το σχόλιό σου είναι ταυτόχρονα και ακτινογραφία του ποιήματος! Προσλαμβάνεις τα πράγματα με το Νου και τις αισθήσεις ταυτόχρονα.
Με συνεπήρε ο στίχος:
"Μπάζει η ψυχή μου:
ουρανό"
Κατά τα άλλα στηρίζομαι στην άποψη του κ. Δαρσινού.
Μπάμπης Πιτέλλης
Τοίχοι που δε μαρτύρησαν ποτέ
ό,τι έγινε μέσα τους
και μ' απλωμένη την υγρή γαλήνη τους στο σώμα,
δεν ικέτεψαν ούτ' ένα όνειρο.
Στο χάραμα της μέρας.. μπάζει η ψυχή μου ουρανό..
και έτσι ξαφνικά γέμισε η ψυχή μου γαλήνη.. Θα είναι μάλλον ο ουρανός.
Καλημέρα.
Πάντα στο βάθος του μυαλού μου υπάρχει η σκέψη πως η λογοτεχνία που έχει κάτι να πει, "γεννάει"... Ένας στίχος γεννάει στίχους. Ένα ποίημα, άλλα ποιήματα... Απ' ότι φαίνεται έτσι λειτουργεί και η ποίηση του Φαίδωνα. Περιμένουμε κι άλλα!
@Jacki
Οποιος κι αν είναι ο λόγος, το πιο σημαντικό είναι ότι σου έδωσε κάτι το ποίημα: Γαλήνη, όπως λες.
@kostasst
Κάπως έτσι είναι Κώστα μου. Μόνο που καμιά φορά η λογοτεχνία ενώ δεν έχει κάτι να πει, συνεχίζει να γεννάει και τότε...
Φαίδων
πως μπορεί να γεννάει η λογοτεχνία που δεν έχει κάτι να πει ?
Η λογοτεχνία είναι κάνουλα,καμιά φορά την ανοίγεις και δεν βγάζει τίποτα.Όταν βγάζει,πίνεις και ανεβάζεις και το δικό σου επίπεδο.
Νομίζω ότι αυτό ήθελε να πει ο κ.
KOSTASST
Καλησπέρα σε όλους!
Φαίδωνα,δεν έχω λόγια, αλήθεια!
(καμιά φορά, οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα που φαίνονται στο πρόσωπο)
έχω έναν φίλο που είναι σαν αυτούς
τους τοίχους...είναι σαν αυτούς τους τοίχους! και γεμάτος ουρανό...
(θα του το στείλω να το διαβάσει κι εκείνος)
@Σπύρος
Σπυρέτο μου αυτό που θέλω να πω είναι πως υπάρχουν αρκετοί , θα έλεγα πολλοί λογοτέχνες, που ενώ δεν έχουν κάτι να πουν, αλλά προκειμένου να βρίσκονται στην επικαιρότητα, πιέζουν το νου τους να γεννήσει λογοτεχνία και ακολουθούν ως συνήθως, εγκεφαλικές μπαλαφάρες....
@nko
Καλή μου Νικόλ σ' ευχαριστώ. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ταύτιση που βρήκες στο ποίημα με τον φίλο σου!
Να του το στείλεις και να του δώσεις τη διεύθυνση του Μπλογκ για να κάνει και σχόλιο...
Φαίδων
κατάλαβα,μιλάς γι αυτό το είδος της λογοτεχνίας,που η κάνουλα βγάζει μόνο φούσκες .
Πάντως,εσύ φίλε μου μας ξεχειλίζεις
δροσιά και πνεύμα,σου εύχομαι να είσαι πάντα αστείρευτος γιά σενα και γιά μας .
Πιστεύω πως θα είναι,επίσης,
ενδιαφέρον να διαβάσουμε σχόλιο από τον φίλο "του "NKO" που μοιάζει με τους "ΤΟΙΧΟΥΣ" του ποιήματός σου.Ισως να είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν φεύγεις όταν βγεις από μια τέτοια ατμόσφαιρα .Κάθεσαι σε ενα βραχάκι και διαβάζεις επάνω σου τα λόγια της σιωπής.
@Σωστά Σπύρο μου.Αυτό εννοούσα.
Για τ' άλλα σ'ευχαριστώ αλλά πρέπει να πω ότι κάποια σχόλια που γράφονται είναι συχνά θαυμάσια ποιήματα! Ή εμπνευσμένα σχόλια από ένα ποίημα γίνονται ακόμα καλύτερα από το αναρτημένο ποίημα!
Όσο για το σχόλιο που αναμένουμε από τον φίλο τής Νικόλ, ελπίζω να τα καταφέρει να τον πείσει να κάνει το σχόλιό του. Πραγματικά θα είναι πολύ ενδιαφέρον. Έτσι όπως τα περιέγραψε η Νικόλ, μού φαίνεται σα να παίρνει ένας από τους τοίχους ζωή και να μιλάει...
Ήρθα κι εγώ να αφήσω την καλησπέρα μου και με χαρά διαπίστωσα ότι βρέθηκα στο απάγκιο αραξοβόλι ενός ταξιδευτή. Αυτό το μπάσιμο μέρους του ουρανού στην ψυχή μου δεν είναι λίγες οι φορές που το έχω νιώσει για τα καλά. Καλώς σε βρήκα. Θα τα λέμε...
Φαίδων
Αυτός ο πίνακας με το βαθύ μπλε, τα αφρώδη κύματα, τον γλάρο και το ολόγιομο φεγγάρι, με βάση τη «λυσσασμένη (θυμωμένη) θάλασσα» αυτό που λείπει είναι η σκούπα με τη μάγισσα να πετούν στο άπειρο, ψάχνοντας για την ανθρώπινη ευτυχία και γιατί όχι ίσως και την αγάπη, που πάντοτε έρχεται μέσα από θαλασσοταραχή και πετά μακριά μας.
Γαβριήλ
Καρτερικότητα
Οι έρημοι τοίχοι
τα ρημαγμένα χαλάσματα
αφημένες αναμνήσεις
στο όνειρο της πέτρας
και στη βουή της σιωπής
Αισθήσεις χωμένες
στους κόρφους της μνήμης
λοξεύουν το χάραγμα
της χαμένης διάστασης
Νίκος Λιψάνος
Νίκο
Πολύ ωραία η 'καρτερικότητα"
Και επάνω στο αναρτημένο θέμα
Μου άρεσε!
Τον άλλο μήνα θα ερθω στην Ν.Υ.
γιά να τα πούμε από κοντά.
Φαίδων,ο Νίκος είναι καλός μου φίλος ,είναι της παρέας που τα λεμε συχνά και τα πίνουμε οταν πετάγουμε για την παρέα στην Ν.Υ.
@φθα
Καλώς όρισες καλέ μου φίλε.
Χαρά όλων μας να τα λέμε όποτε μπορούμε
@pylaros
Η Γαβρίλη μου η μάγισα με τη σκούπα δραπέτευσε. Μας είπε το τελευταίο της: "Αει σιχτίρ" και εξαφανίστηκε. Σα να ψιθύρισε: "Δεν το αντέχω πια το ανθρώπινο σόϊ! Πάω στ' αγαπημένα μου, στα ζώα...
@Νίκος Λιψάνος
Νίκο μου με εκπλήσσεις ευχάριστα..
Σπυρέτο μου πολύ χαίρομαι που γνωρίζεστε όλοι μεταξύ σας και βρισκόμαστε πότε πότε και στο Καφενείο, αφού δε μπορούμε προς το παρόν να βρεθούμε αλλού. Τώρα που θα συναντηθείτε με το Νίκο σηκώστε κι ένα ποτήρι στην υγειά μου και στη παρέα του Καφενείου.
Να είστε καλά και να βρίσκετε πάντα ζωηρό το κρυμμένο παιδί της ψυχής σας όταν συναντιέστε.
Δημοσίευση σχολίου