Φαίδων Θεοφίλου
Όταν κοιτάζω τον ουράνιο θόλο με τ' άστρα
δεν σκέπτομαι όπως ο αγαπημένος ποιητής
Τάσος Λειβαδίτης,
ότι δεν θα προλάβω.
Μου αρκεί που χάνομαι στον ουράνιο θόλο και εντάσσομαι μέσα του,
με την ίδια ευκολία που φεύγω από αυτόν
και δεν εντάσσομαι πουθενά.
Τι θα πει δεν θα προλάβω;
Αν έχω αισθανθεί, αν έχω σκεφθεί,
γευτεί, ρεμβάσει, ερωτευτεί,
αν έχω φυτέψει ένα δέντρο,
αν έχω γράψει ένα ποίημα,
αν έχει ζευγαρώσει το πνεύμα μου με την ελευθερία,
θα έχω προλάβει…
Κι όπως λέει ο «Τρόφιμος» στο ομώνυμο βιβλίο μου:
Κι όπως λέει ο «Τρόφιμος» στο ομώνυμο βιβλίο μου:
«Θα πεθάνω από Έρωτα που δεν ξέρω πού απευθύνεται!»
Αυτός είναι και ο Μεγάλος Έρωτας,
ο διάχυτος στη Ζωή,
ο μη Εστιασμένος,
ο πανταχού Παρών.
Ένας Έρωτας Μεγάλος,
Ένας Έρωτας Μεγάλος,
που μπορεί να φιλοδοξεί, όταν έρθει η ώρα,
πως ο Θάνατος θα είναι αντάξιός του…
Δεν ξέρω αν στη ζωή μου έχει λόγο η Μοίρα.
Δεν ξέρω αν στη ζωή μου έχει λόγο η Μοίρα.
Ξέρω όμως ότι εγώ έχω Λόγο γι αυτήν,
ερήμην της μοίρας.
Κι αν κάποτε δεν θα μπορώ
να έχω Λόγο για τη ζωή μου,
θ αφήσω τη Μοίρα να κάνει τη δουλειά της,
κι εγώ θα κρεμάσω το πουκάμισό μου
στη μια άκρη της μύτης του φεγγαριού 2 ημερών…
35 σχόλια:
Happy New Year
Ένα ταξίδι στα άστρα και μια απογείωση είναι η νέα ανάρτηση του Φαίδωνα Θεοφίλου. Η δύναμη του έρωτα τελικά είναι τόσο μεγάλη όπου ακόμα και ο θάνατος είναι τόσο μικρός μπροστά της.
Θα ήθελα να κλείσω αυτή τη σύντομη παρέμβαση μου παραθέτοντας ένα από τα πιο ερωτικά ποιήματα του μεγάλου μας ποιητή Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με-
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη ,
κ’επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’αισθάνονται τα χέρια σαν ν’αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με τη νύχτα,
Όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Η πιο σημαντική αλήθεια της ζωής, ειπωμένη με τα πιο κατάλληλα και όμορφα λόγια. Ο Μεγας Έρωτας λοιπόν, ο Διάχυτος στη ζωή, ο μή Εστιασμένος, ο πανταχού παρών, που γίνεται σκέπη για όλους τους μεμονωμένους Έρωτες. Ο Μέγας Έρωτας, που μπορεί να καταδεχτεί έναν Θάνατο Μέγα σαν τον ίδιο.
Κι όλα αυτά με μια γλώσσα που αποτελείται από την απλή καθημερινή μας γλώσσα, πλεγμένη με την ποιητική που στοχεύει κυρίως φιλοσοφικά. Αληθινά ωραίο κείμενο.
Καλή χρονιά σε όλους.
Μπάμπης Πιτέλλης
@Παναγιώτης
Σ' ευχαριστώ Παναγιώτη για το σχόλιό σου από την όμορφη Μυτιλήνη.
΄Μας έδωσες ένα πιο κοντινό πλάνο πλάνο για τον έρωτα μέσα από το μοναδικό ποίημα του Καβάφη.
@ Μπάμπης Πιτέλλης
Ευχαριστώ κ. Πιτέλλη για το περιεκτικό και ζωντανό σχόλιό σας.
Καλή χρονιά και σε σας.
μμμ...!
(δηλ.συμφωνώ με το post)
Ωραία ποίηση Φαίδωνα.
Με απλές κινήσεις σηκωσες τα φράγματα καιί πνιξε ο έρωτας το θάνατο.
Τράβηξες μιά κλωστούλα και άνοιξαν οι κουρτίνες του ουρανού
Πέσμου όμως είναι σωστό να παντρεύονται οι ποιητές οταν ερωτεύονται τον"διάχυτο έρωτα" 10 φορες την ωρα ?
μη πω και τη στιγμή ?
@nko
Δηλαδή Νικόλ αυτό το μμμμμμ! ήταν ένα στοιχείο αμφιβολίας που τελικά κατέληξε στο να συμφωνήσεις με το κείμενο ή το μμμμμμ! είναι αντίστοιχο μιας κουταλιάς γλυκού, που σου αρέσει αμέσως και βγάζεις το επιφώνημα;;; Όχι τίποτα αλλά για ν' αρχίσουμε να σε αποκωδικοποιούμε δηλαδή...
@Σπύρος
Σπυρέτο μου στην τόσο καίρια ερώτησή σου η απάντηση προκύπτει από μόνη της και είναι: Όχι. Αλλά και ο ποιητής αρέσκεται άπό τον μη εστιασμένο και διάχυτο έρωτα, να παγιδεύεται στον συγκεκριμένο, στον εστιασμένο. Ο ποιητής κατ' αντιστοιχία των φυσικών στοιχείων και φαινομένων, όπως λιακάδα, άνεμος, βροχή,σεισμός, ζέστη, κρύο κ.λ.π. είναι ένα κοινωνικό στοιχείο που η τέχνη του ανάλογα με τις ανάγκες της κοινωνικής ώρας, εκφράζεται σαν ένα φαινόμενο της φύσης, με την έντασή του να ποικίλλει ανάλογα με τον τρόπο που θέλει ο ποιητής να εκφράσει την εποχή του. Για όλα αυτά χρειάζεται βέβαια την ελευθερία του, που όμως κάποιες φορές είναι δυνατόν να εξασφαλίσει ΚΑΙ μέσα από ένα πετυχημένο γάμο.
Για μια ακόμη φορά ο Φαίδων κατάφερε να μας οδηγήσει σε μονοπάτια τόσο κοντινά μα και τόσο μακρινά. Ανοιξε πτυχές του 'είναι' μας τόσο γνωστές μα και άγνωστες συνάμα.
Πράγματι πόσο δίκιο έχεις , ο "Μεγάλος μή Εστιασμένος",όπως λές, έρωτας , είναι αυτός που μας τροφοδοτεί με ζωή και ενέργεια.
Να είσαι πάντα καλά.
Καλή Χρονιά με υγεία
Γιώργος Γιαννακακης
Α φιλε μου,εδω θα διαφωνήσω μαζί σου ,και οι "πετυχημένοι γάμοι" ειναι πετυχημένες παγίδες για τον ποιητή .
Παγιδεύεται η λιακάδα ,η βροχή ,ο σεισμός ,η ζεστη,το κρύο που ανέφερες ? Οχι
Ο Ποιητης πρέπει να είναι ελεύθερος μα ελεύθερος γιά να ελευθερώνει τους παγιδευμένους.
Θα σου πω ενα παράδειγμα.Κατι φορές γράφω στο δωματιάκι της οροφης ,ανοίγει η γυναίκα [με την οποία εχω κάνει τον πετυχημενο γαμο ] την πόρτα που είναι καρσί στη σκάλα που ανεβαινει κάθετα στο κρυσφύγετό μου,και μου φωνάζει από κάτω εν ψυχρώ "Σπύρο πρέπει να πας στο σουπερ μάρκετ για...κολοκυθάκια"
Και οπως.....κολυμπαω με τα φυσικα φαινόμενα ειναι σαν να μου ρίχνει κεραυνό.
Εσυ,της λέω,θα με πας καμιά μερα απο καρδιακή προσβολή με τα... κολοκυθάκια .Ασε που με τραβάει απο τα πόδια οταν βουτάω σε κατι πελωρια μάτια γεμάτα με διάχυτο ερωτισμό.
Εδω ,μου λέει,είναι ο εστιασμένος έρωτας ,που πας ?
Μα ,της λεω,είμαι ποιητής
Ε και λοιπον?κοίτα τον έρωτα στα μάτια μου .
Αντε να βρεις άκρη Φαίδωνα με τους πετυχημένους γάμους πόσο μάλλον με τους αποτυχημένους.
Ένας φίλος μου έλεγε πως κρεμούσε τα όνειρά του από το φεγγάρι. Εγώ θα κρεμάσω τον έρωτα.. Αλλά φοβάμαι μην είναι βαρύ και πέσει στη γη το φεγγάρι..
@Greek (Γιώργος Γιαννακάκης)
Γιώργο μου τι ωραία έκπληξη ήταν αυτή; Καλωσόρισες στο καφενείο, όπου θα σε περιμένουμε πότε-πότε για καφέ και κουβέντα...
Καλή χρονιά
@Σπύρος
Σπυρέτο μου αρχικά σου απάντησα ότι στο ερώτημά σου η απάντηση προκύπτει από μόνη της και είναι ΟΧΙ. Άφησα όμως ένας παράθυρο σαν πιθανή εξαίρεση. Εσύ βέβαια έκλεισες κι αυτό το παράθυρο, με πολύ πειστικό τρόπο ομολογώ, δείχνοντάς μας ότι στο ερώτημα αυτό δεν υπάρχει εξαίρεση, παρά ένα ξερό ΟΧΙ. Έχεις δίκιο Σπύρο μου και το βρίσκεις, σ' ένα κόσμο όπου δύσκολα βρίσκει κανείς το δίκιο του...Γι αυτό να παραμείνετε σταθερά όλοι στο καφενείο, όπου αν έχει κάποιος δίκιο, σίγουρα θα το βρει...Άλλωστε είναι πολύ σημαντικό για μας τους Έλληνες, που διάλογος σημαίνει κυρίως χαολογία, να κάνουμε στο καφενείο διάλογο και να καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα, όπως τώρα...
@Jacki
Aν έχεις τόσο... βαρύ ΄Ερωτα Ιωάννα μου είναι μέγιστη ευτυχία! Κρέμασέ τον εσύ να τον δούμε κι ας πέσει το φεγγάρι. Θα μας φέγγει τότε ο Έρωτάς σου!!
Παίρνοντας νέα δύναμη από τα λόγια του Φαίδωνα, δεν σχολιάζω τίποτα. Μόνο να πω καλή χρονιά σε όλη την όμορφη παρέα του "Καφενείου"...
@Kostasst
Καλή χρονιά Κώστα. Ας είναι το 2009 χρόνος περισυλλογής και θετικών στόχων.
Κρεμάζοντας το πουκάμισό σου στη μια άκρη της μύτης του φεγγαριού 2 ημερών!!! Σαν έτοιμος από καιρό ποιητή, που ξέρεις από ζωή κιαπό θάνατο...
Χώρος πνευματικής κυψέλης, δημιουργίας και καλής παρέας το "Καφενείο".
"Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"
Φαίδωνα, γεια σου,
Για τον Ποιητή, ο Μέγας Θάνατος ανοίγει απέραντους στοχαστικούς ορίζοντες. Γίνεται στοχασμός έμπνευσης και ψηλάφηση της μοίρας του. Κι όταν φεύγει αυτός, ο Ποιητής, μένει το θαύμα του Μεγάλου Ερωτα, η ποίηση, της οποίας η ερωτική Αρμονία, συμβάλλη στη γέννηση της απόλυτης ισορροπίας και αρμονίας μεταξύ όλων των αντιθέσεων του σύμπαντος, που με τόση ευαισθησία
μας παρουσιάζει ο, ή. η καλλιτέχνης στους
δύο πίνακες αυτής της ανάρτησης.
Πάντα με υγεία,
Νίκος Λιψάνος, Manhattan
Φαίδωνα, το δεύτερο!
(αλλιώς δεν θα'βαζα "!")
κι εγώ κι εγώ να ευχηθώ:
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ,
ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΑΣ!
Υ.Γ. Φαίδωνα και Σπύρο,
τί απίθανη στιχομυθία περί
ελευθερίας, διάχυτου έρωτα, πετυχημένου γάμου και πετυχημένης παγίδας;
σαν ντόμινο που πέφτει...
@Νίκος Λιψάνος
Νίκο μου πολύ ενδιαφέρουσα η προσωπική σου άποψη, που παίρνει διαστάσεις και συλλογικής θέασης.
@nko
Κατάλαβα Νικόλ. Έχεις δίκιο. Ήμουν λίγο απρόσεκτος και δεν είδα το θαυμαστικό. Όσο για τη στιχομυθία με το Σπύρο, χάρηκα που σου άρεσε.
"Σαν ντόμινο πο πέφτει". Ωραίος χαρακτηρισμός για την περίπτωση...
Να και λίγοι ερωτικοί στίχοι
που ταιριάζουν στην ανάρτηση
ΑΙΩΡΗΣΗ
Σε κοίταζα στα μάτια
Με κοίταζες στα μάτια
Δεν τολμούσες να μου πεις
αυτό που ήξερες ότι δεν
ήθελα να ακούσω.
Όταν άκουσα την πόρτα
πίσω μου να κλείνει
πήγα στο παράθυρο και
σκόρπισα την εικόνα σου
στους ορίζοντες.
Κάποτε θα ξανάρθεις.....
Θα ξανάρθεις.....
Μπορεί όχι με το όνομά σου
όχι με την εικόνα σου
όχι από τις κλειστές πόρτες
του χτες
αλλά μέσα από τα απλωμένα
δάχτυλά μου στις
ατμόσφαιρες των
πόθων μου.
@Σπύρος Δαρσινός
Ωραίο το ποίημά σου Σπυρέτο μου, συγχρονισμένο με τον Διάχυτο Έρωτα, ένα ισχυρό δείγμα από αυτόν.
Υπέροχη η αίσθηση του "Παντού", του "Γύρω" και του "Μέσα μου". Τό ένα εμπεριέχεται στο άλλο...
@Σπύρος Δαρσινός
Και κάτι ακόμα Σπυρέτο μου με αφορμή το ποίημά σου: Στους ποιητές ειδικά, αυτό που συναντούν στο περιβάλλον, προϋπάρχει μέσα στη ψυχή τους, σαν ερωτική εγρήγορση...
Και μένα μου άρεσε το ποίημα του κ. Δαρσινού και με εκφράζουν τα όσα είπε ο κ. Θεοφίλου.
"Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"
Φαίδων
Τι είσαι συ βρε παιδί μου
Σου δίνουν ένα φακό και τον κάνεις προβολέα.Σου δίνουν μια χαραμάδα και την κάνεις πύλη,άντε να σου ξεφύγει ο έρωτας που είσαι στα φτερά του.Αχ,και να μας κυβερνούσε Ένας με γροθιές από ΦΩΣ .
Παράξενε
Μου άρεσε που σου άρεσε το ποίημα μου.Είναι ωραίο να ελευθερώνεις τα αισθήματά σου μπροστά σε μάτια που ξέρουν να τα κοιτούν.
Αφού γίνεται τόσο ωραία συζήτηση, στην οποία προστέθηκε κι ένα ωραίο ποίημα μέσα στο κλίμα αυτό, ας μου επιτρέψουν να πω λίγα λόγια οι φίλοι - θαμώνες και ο κ. Θεοφίλου:
Αυτό το μοναδικό πνεύμα του ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΡΩΤΑ που εκφράζεται σ' αυτή την ανάρτηση και που ερμηνεύεται ως ο μή Εστιασμένος Έρωτας, ως ο Διάχυτος,ως ο πανταχού Παρών, υπάρχει και ξεδιπλώνεται θα έλεγα ως μία από τις κεντρικές ιδέες του βιβλίου
"Ο Τρόφιμος" του Φ.Θεοφίλου που είχα την ευκαιρία να διαβάσω.
Αυτός ο Έρωτας υπάρχει στον"Τρόφιμο" όχι μόνο απέναντι στην αιώνια γυναίκα αλλά και στη Φύση, στο περιβάλλον, στους συντρόφους μας τα ζώα, στη Γνώση, στην Επιστήμη, στις Τέχνες, στην Ελευθερία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ίδια τη λειτουργία της ζωής.Απέναντι στο Όλον. Έρωτας για όλα αυτά. Έρωτας που υπάρχει σαν ένας ουράνιος θόλος-σκέπη πάνω από τους μεμονωμένους Έρωτες. Ο Μέγας Έρωτας στη πεζογραφία του Φ.Θεοφίλου που εκδηλώνεται, (χρησιμοποιώ ένα τίτλο ενός ποιήματός του) σαν μια "ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗ"...
Μπάμπης Πιτέλλης
@ Σπύρος
Σπυρέτο μου σημειώνω και κρατώ αυτό το απίθανα ωραίο που είπες:
"Αχ και να μας κυβερνούσε ΕΝΑΣ με γροθιές από ΦΩΣ..."
Η ποίηση λοιπόν όχι μόνο μπορεί να λειτουργεί στην καθημερινότητα, ως τρόπος έκφρασης αλλά και να λέει τόσα πολλά με μια φράση και με τόση αισθητική... Ας μη τρομάζουν οι θαμώνες! Δεν είναι αυτά που λέω τίποτα κουλτουριάρικα και στριφνά διανοουμενίστικα, τα βλέπετε στην πράξη, πόσο άμεσα είναι..
κ. Δαρσινός
Όταν έχεις μάτια που ξέρουν να κοιτούν (όπως λες)τα αισθήματα που απελευθερώνει ο ποιητής,
δύο πράγματα μπορούν να σου συμβούν: Να καταλάβεις καλύτερα τη ζωή και τον εαυτό σου.
"Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"
Συμφωνώ μαζί σας κ.Πιτέλλη.
"ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΡΩΤΑ " τον διάχυτο και μη "εστιαζόμενον"είδα και εγώ στον "ΤΡΟΦΙΜΟ" του Φαίδωνα που διάβασα[και με εντυπωσίασε πολύ ] πριν από δύο χρόνια.
Αν προσέξετε,θα δήτε ότι και εγώ προς το τέλος του ποιήματός μου
ξεχνάω την συγκεκριμένη γυναίκα,ξεχνάω την εικόνα της ,το όνομά της ,και απλώνω τις αφές μου στην ατμόσφαιρα του διάχυτου έρωτα.
Ας πούμε λοιπόν ότι έσκυψα γιά λίγο και μύρισα ένα λουλούδι πριν διυλιθώ στον απέραντο κήπο του.
'Αλλωστε,ο Ίδιος ο έρωτας γιά να φτάσει στην ιδανικότητά του πέρασε μέσα από όλες τις αισθήσεις.Είμαι το κύτταρό του.
πω πω πω!
τί γίνεται εδώ πέρα!
φλόγες !
ερωτικές
διάχυτες
ποιητικές...
μύρισε Έρωτας ελληνικός μέχρι το Όσλο
@nko
Καλή μας φίλη δεν φαντάζεσαι πόσο ευεργετική είναι για το "Καφενείο" η συμμετοχή σου για τη συζήτηση!
Αφού ο Μέγας Έρωτας, ο Ελληνικός, έφθασε μέχρι το Όσλο, δεν φοβόμαστε Χάρο...
Ωχ ωχ ωχ…σε πειρασμό με βαλαν…παλιού ουρανού χαλάσματα…
Αλλά δεν θα αντισταθώ. Διάβαζα παλιές αναρτήσεις απόψε που ήμουν για ώρες μόνη και…είπα να μπω στην ανδρική ποιητική κουβέντα… μια κουβέντα πράγματι ντόμινο που λέει αλήθειες από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς.
«Σκάει από έρωτα η ψυχή του ποιητή» είναι αλήθεια αυτό… δεν γίνεται αλλιώς. Φέρει τον έρωτα όλου του κόσμου μέσα του για να μπορεί να τον εκφράσει. Πάλλεται απ’ αυτόν… δεν γίνεται αλλιώς. Έχει αντένες ορθωμένες στους ψιθύρους της ζωής, της φύσης, του Θεού, των ανθρώπων… δεν θα ήταν ποιητής αν δεν συνέβαινε έτσι. Όσο για τον γάμο… αγαπητοί μου, ο έρωτας μπορεί να νικήσει το Θάνατο… με το γάμο δυσκολεύεται. Έχει τις εξαιρέσεις του αυτός ο κανόνας, αλλά θέλει κόπο και από τις δυο πλευρές και χώρο ελευθερίας για τον ποιητή… και μιας και γράφουν και γυναίκες σ’ ετούτο εδώ τον κόσμο… να πω την ταπεινή μου γνώμη. Γράφουμε κι εμείς για τον Μέγα Έρωτα, όμως είμαστε άλλων αφετηριών στη γραφή… το λαχταράμε το συγκεκριμένο ακόμη κι αν δεν ξέρουμε ότι υπάρχει…
Το λαχταράμε, γιατί για μας προέχει ο έρωτας… είμαστε πιο πολύ γυναίκες παρά ποιήτριες και δεν αποτελεί αυτό καμία υποτίμηση στην ποιητική του φύλλου μου. Θέλουμε να γράψουμε για τον έρωτα, αλλά πιο πολύ λαχταράμε να του παραδοθούμε. Αν αυτό δεν πραγματώνεται εντός γάμου… εκτός από το «φασκελοκουκούλωστα» που λέει ο λαός… μένει και ένα διαρκές κενό, που έρχεται να καλύψει η τεχνική, η εγκεφαλική κι αποσταμένη ποίηση και ο έρωτας που εστιάζεται σε λέξεις και ιδέες… αναλόγως και του ταλέντου φυσικά. Εμείς γράφουμε με μεγαλύτερη δύναμη για το βίωμα, όταν αυτό υπάρχει… οι άνδρες ποιητές γράφουν με δύναμη και για το όραμα… αυτά και πολύ το χάρηκα που σας γυρίζω στα παλιά…
Όσο για την ίδια την ανάρτηση… ευχή μου Φαίδωνα, να έχετε πάντα λόγο στη ζωή σας. Δεν πιστεύω στη μοίρα, αλλά στις συναντήσεις και τις επιλογές… αφήστε το φεγγάρι να γεμίζει και ν’ αδειάζει αμέτρητες φορές, κουμπώστε το πουκάμισο ως ένα κουμπί πριν το λαιμό... και στρώστε με τις λέξεις σας χαλί να διαβεί και σε μας ο Έρωτας… να μεταλάβουμε εις το διηνεκές. Τότε μόνο ο Θάνατος θα είναι αντάξιος... αν έχουμε κάνει ό,τι μα ό,τι μπορούσαμε για τη ζωή.
Δημοσίευση σχολίου