Θυμάσαι κοντινή ξαδέρφη,
το Καλοκαίρι που πήγαινε μπροστά
μ’ ένα τσαμπί, στα χέρια του, σταφύλι;
Τη Μεγάλη Μάνα που κρατούσε απ’ το χέρι
το Φθινόπωρο με τα υγρά του μάτια;
που ΄χε στην αγκαλιά της το Χειμώνα
να της βυζαίνει αχόρταγα το στήθος
και στην κοιλιά την Άνοιξη
να τεντώνει, πράσινα την υγεία της;
Ταίριαζε τότε το φιλί παντού
όπως κι οι μενεξέδες…
Τα κορίτσια δίπλα στη θάλασσα
κολυμπούσαν στο φως
γλιστρούσαν σε σκέψεις αρσενικές.
Η Ελένη άνοιγε τα δώρα της.
Η Ευτυχία γύμνωνε το σώμα της
με τα γράμματα του ονόματός της.
Η Θάλεια έπλαθε τ’ αμυγδαλωτά
με τα λευκά της χέρια.
Η Ιωάννα ψηλάφιζε
τη γύρη της εφηβείας της.
Εσύ ξαδέλφη, λίγο πριν να φανεί πανσέληνος,
ράντιζες τα σεντόνια αρώματα…
Και κει στην άκρη τ’ ουρανού,
ο Θάνατος να σκάει από τη ζήλεια…
το Καλοκαίρι που πήγαινε μπροστά
μ’ ένα τσαμπί, στα χέρια του, σταφύλι;
Τη Μεγάλη Μάνα που κρατούσε απ’ το χέρι
το Φθινόπωρο με τα υγρά του μάτια;
που ΄χε στην αγκαλιά της το Χειμώνα
να της βυζαίνει αχόρταγα το στήθος
και στην κοιλιά την Άνοιξη
να τεντώνει, πράσινα την υγεία της;
Ταίριαζε τότε το φιλί παντού
όπως κι οι μενεξέδες…
Τα κορίτσια δίπλα στη θάλασσα
κολυμπούσαν στο φως
γλιστρούσαν σε σκέψεις αρσενικές.
Η Ελένη άνοιγε τα δώρα της.
Η Ευτυχία γύμνωνε το σώμα της
με τα γράμματα του ονόματός της.
Η Θάλεια έπλαθε τ’ αμυγδαλωτά
με τα λευκά της χέρια.
Η Ιωάννα ψηλάφιζε
τη γύρη της εφηβείας της.
Εσύ ξαδέλφη, λίγο πριν να φανεί πανσέληνος,
ράντιζες τα σεντόνια αρώματα…
Και κει στην άκρη τ’ ουρανού,
ο Θάνατος να σκάει από τη ζήλεια…
Φ αίδων Θεοφίλου (Από τον κύκλο της κοντινής ξαδέρφης)
28 σχόλια:
Τότε που όλες οι εποχές άνθιζαν στο βλέμμα,
τότε που όλα ήταν αλλιώς και οι μενεξέδες μύριζαν ακόμη στην ψυχή.
Τότε που κει στην άκρη τ’ ουρανού,
ο Θάνατος σκάει από τη ζήλια…....
Γεμάτοι εικόνες οι στίχοι σου....
Υπέροχοι!!!
@Anastasia
Πολύ όμορφο που φτιάχνεις αυτοσχέδιους στίχους από το υλικό του θέματος που διαβάζεις.
Σ' ευχαριστώ Anastasia
Η Σαπφώ, μία από τις αγαπημένες μου θεατρικές δημιουργίες...
κι ήρθες,
Φαίδωνά μου,
να την επαναφέρεις με την ποίησή σου τόσο κοντά, τόσο πειστικά συγγενική, λες και τη ζούμε.
Κι εκείνο το "γραμματόσημο"
πόσα μαρτυράει για αισθησιακές ώρες!
Καιροί Αιολικοί, αλλιώτικοι. Να που με μια τεράστια "ΣΕΛΑΝΑ" στον ουρανό, χτες, με παρέσυρες να κοιτάζω έξω από το παράθυρο
και να ονειρεύομαι αρχαία Ελλάδα.
(Σίγουρα ομορφότερη εικόνα από την τωρινή!)
Χαιρετισμούς πολλούς κι ευχές για Καλές Γιορτές,
Υιώτα
@Πολύ ωραίο ποίημα το "Γράμμα στη Σαπφώ". Αναδύει ένα έναν μοναδικό ερωτισμό, που δοξάζει τη ζωή!!
"Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"
@ Αστοριανη
Χαίρομαι που σου θύμισα τις δικές σου δημιουργίες. Όσο για τη ΣΕΛΑΝΑ μαζί την κοιτούσαμε Γιώτα!
@ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ
Σ' ευχαριστώ Παράξενε για την καίρια επισήμανσή σου.
Θά λεγε κανεις πως το ποίημα δεν έχει καμία σχέση με τον τίτλο ,όμως όταν το ξαναδιαβάσεις βλέπεις πως ο κάθε στίχος ξεπετάγεται ερωτικός από καλίγραμμο σώμα,και λες, τόσο έρωτας ,τέτοια ομορφιά και τετοια "ένοχη αγνότητα" μόνο στη Σαπφώ ταιριάζει!!!
Καλά έκανες βρε Φαίδωνα που μας πήρες γιά λιγο από την ανέραστη εποχή μας και έριξες τη ματιά μας
στο¨"γυμνό σώμα της Ευτυχίας"
Γλύξαμε αμυγδαλωτά απο τα "λευκά χέρια της Θαλειας" και γίναμε αφή στα "δάχτυλα της Ιωάννας"
ο Δαρσινός ήμουνα μωρέ.Κράταγα την ουρά απο το μακρύ φόρεμα της Μάνας
και καθώς είχε κολήσει η ματιά μου στις κοπελιές ξεχασα να υπογράψω.
@Σπύρος
Πάντα μας εμπνέει "η κοντινή ξαδέρφη" Σπυρέτο μου. Έχω την αίσθηση ότι στη Λέσβο είναι διάχυτη η παρουσία της, όσο και ο ερωτισμός της στη Φύση...
Η επισήμανσή σου για την "Ένοχη αγνότητα" πιάνει ένα απ' τους σφυγμούς του ποιήματος, αφού ΚΑΙ με αυτήν την ένοχη αγνότητα "έπαιζα" γράφοντας το ποίημα. Τώρα, δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που ξέχασες να βάλλεις τ' όνομά σου στο σχόλιο, αλλά ειδικά τώρα δικαιολογείσαι, όταν ακολουθώντας τη Μάνα Φύση, η ματιά σου αιχμαλωτίστηκε απ' τις φιγούρες των κοριτσιών κι έχασες έτσι τα βήματά σου και την υπογραφή σου... Χαλάλι σου.
Αυτή η αντιπαράθεση της ζωής, που χρωματίζεται από τον μοναδικό γυναικείο ερωτισμό, με το Θάνατο που φθονεί εκεί στην άκρη τ' ουρανού, αλλά και ξέρει να...περιμένει, είναι, νομίζω, η πιο μεγάλη στιγμή τού ποιήματος.
Μπάμπης Πιτέλλης
το καλοκαίρι αλμυρό
απ'το θαλασσινό το κύμα
και το φθινόπωρο υγρό
σα βουρκωμένο κλήμα
ένας χειμώνας θαρρετά
βρυχάται στην αγκάλι
και μία άνοιξη γλυκιά
σε λίγο ξεπροβάλλει..
ο θάνατος κι αν ζήλεψε
τα δώρα της ζωής μας
εσύ Σαπφώ τον νίκησες
και ζεις μες την ψυχή μας!
Ένας διάχυτος ερωτισμός
σε φυσικά χρώματα συνθέτει
τον ποιητικό αυτόν πίνακα!
Την Καλησπέρα μου
@Ασπρο Μαύρο
Η ικανότητά σου να φτιάχνεις ένα ποίημα χρησιμοποιώντας το υλικό ενός άλλου, εκπλήσσει!! Είναι η πιο επιτυχημένη (παρόμοια) απόπειρα που έχει γίνει σ' αυτό το Blog. Μπράβο σου για το ωραίο ποίημα - σχόλιο και σε ευχαριστώ από καρδιάς. Ελπίζω να σε βλέπουμε ανάμεσα στο...Άσπρο και στο Μαύρο..
Μέσα από το γράμμα στη Σαπφώ αναδύετε ο ερωτισμός και μια αρμονία του έρωτα και της φύσης.
Το φώς, η θάλασσα, οι εποχές, ο πανσέληνος , ο ουρανός συνθέτουν ένα πίνακα ζωγραφικής από το μαγικό χέρι του συγγραφέα.
Στο μυρωμένο θάλαμο γλιστρώ σαν κλέφτης την ώρα που το σεληνόφως την κλίνη σου αγγίζει.
@Παναγιώτης Ιντζιρτζής
Παναγιώτη ωραία η θέα που αφηγείσαι ότι βλέπεις στο ποίημα.
Σ΄ευχαριστώ και για την αναφορά των δύο στίχων μου, στο τέλος του σχολίου σου, που είναι από άλλο μου ποίημα, αφορά όμως και αυτό τη Σαπφώ, την κοντινή ξαδέρφη.
Μίλαγα μ' ένα φίλο Νορβηγό χθές βράδυ και του 'λεγα για το ποίημά σου, Φαίδωνα.
Δεν ξέρω τί κατάλαβε ακριβώς, αλλά είναι σίγουρο ότι ένιωσε!
παραθέτω κι έναν συνδυασμό έρωτα - θανάτου:
ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΘΕΛΩ
Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,
μα απ' το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω
κι απ' το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,
περνώ απ' το παγερό στο πυρωμένο.
Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,
σε μισώ μα γι' αγάπη σου προσπέφτω,
κι είν' της αθώας αγάπης μου το μέτρο
σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.
Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.
Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω
και πεθαίνω απ' αγάπη αφού σε θέλω,
σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.
Πάμπλο Νερούδα
αφιερωμένο στα "ΟΧΙ" που τόλμησαν να αντιμετωπίσουν την ΑΝΑΓΚΗ στα ΊΣΑ...
(μ'αρέσει πάρα πολύ ο στίχος σου στα Προσωπικά Στοιχεία πάνω απ'το Προφίλ σου)
Καλημέρα σε όλους!
@nko
Καλή μου Νικόλ, είναι πραγματικά πολύ ευχάριστο όσο και ασυνήθιστο, που προσπαθείς να μεταφέρεις στο Νορβηγό μια ελληνική ποιητική γεύση και είναι σημαντικό πως ένιωσε, αφού η ποίηση δίνει μεγαλύτερο μερίδιο στην αισθαντικότητα.
Σ' ευχαριστώ ακόμα εγκάρδια, για την αφιέρωση στους στιχους μου:
"Αμετάθετα ΟΧΙ ζητούνται
για τ' άγρια ΝΑΙ της ανάγκης",
του υπέροχου ποιήματος του Νερούδα, που έκανε το "Καφενείο" να μυρίσει ΑΓΑΠΗ πιο δυνατή κι απ' το θάνατο...
Τη καλημέρα μου και τις ευχαριστίες μου για τα δώρα σου...
@Μπάμπης Πιτέλλης
κ. Πιτέλλη όπως πάντα ευθύβολος και ουσιώδης. Ευχαριστώ για την κατάθεση της άποψής σας.
Πολύ ωραίο, Φαίδωνα!
Στο δε τέλος, ανατρίχιασα!
Ο Θάνατος ξεφυτρώνει πάντα, εκεί που δεν τον περιμένεις.
Έτσι μου την έφερες και συ!
Σαν την ζωή!
Πάντα ωραίες εμπνεύσεις!
Καλό βράδυ!
Πολύ ωραίο, Φαίδωνα!
Στο δε τέλος, ανατρίχιασα!
Ο Θάνατος ξεφυτρώνει πάντα, εκεί που δεν τον περιμένεις.
Έτσι μου την έφερες και συ!
Σαν την ζωή!
Πάντα ωραίες εμπνεύσεις!
Καλό βράδυ!
@Ελπίδα
Η ζωή Ελπίδα μου μας τη φέρνει πολλές φορές. Ο θάνατος μόνο μία...
Ξέρετε κάτι ?
όταν μου αρέσει κάτι ,μου αρέσει να το λέω αμέσως .
Δεν το καθυστερώ να το φτιάξω από δω κι από κει ,γιατί αυτό που θα πω και άτσαλα να το πω θα ανοίξει η ψυχή μου.Το ωραίο είναι ,έτσι κι αλλιώς ,σε αυτό που με ξεσήκωσε
Και το κακό είναι πως αν δεν εξωτερικευτείς μιά φορά,δυό φορές ,την ώρα που...φουσκώνεις, κολάς εκεί που στέκεσαι,κι'έρχεται σιγά σιγά η ατολμία που σε οδηγεί στην απομόνωση
Και γιά να καταλάβετε τι κακό πράγμα είναι η απομόνωση,
φανταστήτε μιά μικρή λιμνούλα που δεν επικοινωνεί με το ποτάμι που περνάει δίπλα της.Σιγά σιγά θολώνει,πιάνει βούρκο,κι αν μετά από καιρό αποφασίσει να συνδεθεί, με τον αλφα ή βήτα τρόπο,με το ποταμι,η ίδια η ροή του ποταμιού την απωθεί.Η σκέψη είναι αίμα,ο λόγος είναι ώθηση ,αν σταματήσει ο λόγος θρομβώνει η σκέψη .
Γιατί τα λέω αυτά ?
γιατί φυλαγόμαστε,φυλαγόμαστε να εξωτερικεύσουμε τον ενθουσιασμό μας στο ωραίο,να χυθούμε έξω αυθόρμητα βρε αδερφέ .Και είναι τόσα ωραία γύρω μας ! ! !
Ακόμη και το λίγο ωραίο αν το δείτε να απλώνει προς το ωραίο πήτε του δυό...λόγια.
Να ,εγώ είμαι αρχιοινοχόος,πείτε οτι σας αρέσει το...μολύβι στο αυτί μου ,η τσαπατσουλιστικη βιασύνη μου να σας κεράσω,η αθώα πολυλογία μου.Να δείτε που μόλις το πείτε και γω θα χανογελάσω και μαζί θα κουβεντιάσουμε.
"... κι εκεί, στην άκρη τ' ουρανού
ο Θάνατος σκάει να απ' τη ζήλεια..."
Και βέβαια ο Θάνατος=η Λήθη, σκάει απ' τη ζήλεια,
διότι θυμώμαστε!!!!!
Εκείνα τα πνεύματα που ανεμοδέρνονται πάνωθέν μας και τριγύρω μας, που αγωνίζονται (...κ' ίσως πολεμούν) ποιο θα ξυπνήσει μέσα στο μυαλό μας να βγει στην επιφάνεια πρώτο, ν' ανασάνει, είναι τα πνεύματα που μας χρειάζονται να τα επαναφέρουμε στο φως.
Γι' αυτό, κάθε φορά που αναφερόμαστε σ' αυτά, ένα αδιόρατο αεράκι διαπερνά το κορμί μας, τους πόρους μας, κι αισθανόμαστε διαφορετικά.
Επειδή θυμηθήκαμε!
Είναι σαν τα "βαμπάιαρς" που ζητούν αίμα να διατηρήσουν την υπόστασή τους...
Α! Θα μου πείτε, με... βρυκόλακες μας ζαλίζεις?
Ε! τότε, περιμένετε τα ζιζάνια... της Παραμονής, τα καλικαντζαράκια.
Ίσως, οι παλαιοί κάτι να γνώριζαν περισσότερο από μας.
Καλή νύχτα Φαίδωνά μου.
Υιώτα, ΝΥ
Η Ιωάννα ψηλάφιζε
τη γύρη της εφηβείας της.
Αυτό θα κρατήσω.. Η Ιωάννα..
Καλημέρα.
@Σπύρος
Πολύ ωραίο δίπολο αυτό, της έκφρασης - αναγνώρισης τού ωραίου που συναντάμε από τη μια και της απομόνωσης από την άλλη όταν αγνοούμε πεισματικά το ωραίο. Έχω πάντα την αίσθηση πως όταν λες μια γνώμη για κάτι με τα τόσα εύστοχα παραδείγματα που σου τοποθετούν κυριολεκτικά το νόημα μέσα στον εγκέφαλο,έχω την αίσθηση ότι αυτό που λες μπορεί να αποτελέσει το θέμα μιας μελέτης, ενός δοκιμίου.. Πέρα από αυτά όμως πρέπει να πω ότι ο άνθρωπος που νιώθει την ανάγκη να αποδεχθεί και να μιλήσει για το ωραίο που βλέπει, είναι άνθρωπος απελευθερωμένος με μια εσωτερική ποιότητα. Από την άλλη πλευρά ο άνθρωπος εκείνος που βλέπει την ομορφιά και αρνείται να μιλήσει γι αυτήν, κουβαλάει προβλήματα, με μεγαλύτερο αυτό της ανάγκης του για αναγνώριση και επιβεβαίωση. Έτσι, νομίζει πως ό,τι ωραίο δεν εκπορεύεται από τον ίδιο πρέπει να το αγνοεί, γιατί αλλιώς καθυστερεί η αναγνώριση και η επιβεβαίωσή του, που ναι μεν είναι φυσικό να υπάρχει σε έναν άνθρωπο αλλά όταν γίνεται εμμονή τότε γίνεται επικίνδυνη για τον ίδιο. Τι θαυμάσιο παράδειγμα εκείνο της λίμνης με το ποτάμι!!! Μας πυροδοτείς αρχιοινοχόε και ενεργοποιείς το πνεύμα μας να τρέχει να τρέχει να τρέχει...
@Αστοριανή
Γιώτα μου εξαιρετική διάσταση έδωσες με το θάνατο - λήθη. Τα πρόσωπα που κατοικούν μέσα μας , και πρέπει να τα βγάλουμε στο φώς, στην εξώπορτα της μνήμης...Μια εξαιρετική άποψη, που στηρίζεται εξ' ολοκλήρου στην ποιητικότητα της πραγματικότητας...
Μ' αυτό τον τρόπο ανοίγουμε τις πόρτες των ποιημάτων. Να 'σαι καλά μακρινή όσο και κοντινή μας φίλη.
@jacki
Καλώς όρισες καλή μας φίλη. Χάρηκα που βρήκες κάτι να κρατήσεις από το ποίημα. Όταν περνάς από δω, μη ξεχνάς να μπαίνεις στο καφενείο και ν' αποτυπώνεις την παρουσία σου.
Δεν φταίω εγώ γιά τα παραδείγματα Φαίδων.
Ετυχε να γεννηθω ένα θέρος κάτω από μια αγριοαχλαδιά.Και το πρώτο χάδι που ένιωσα ήταν της γης,του άγανου,μα και του καρπού στο στάχυ.Από τότε,κάθε φορά που πάω να γράψω τα συνδέω ολα με το χάδι του γνήσιου και το αγκάθι του άγριου.Σε μας μένει να δούμε ,να νιώσουμε και να παρουσιάσουμε την "ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΝΤΟΥ" για να σβησουνε σιγά σιγά τα αγκάθια της ασχήμιας.
Γιώτα ,η νίκη του πνεύματος που είναι μέσα στην ύλη εχει αξία.
Γιατί πολεμάει συγχρόνως και τις αδυναμίες της ύλης.Γι'αυτο"σκάει από την ζήλεια του ο θάνατος"
γιατί δεν εχει σώμα να χαρεί κι αυτός μέσα από τέτοιες νίκες ομορφιάς και ερωτα χειροπιαστού .
Σπύρος
Πράγματι, όσα σου μαθαίνει η Μάνα Φύση,δεν μπορεί κανείς να σου τα μάθει. Εσύ γνωρίζεις τα τερτίπια της αφού σ' εχει αγγίξει και το γνήσιο και το άγριο χάδι της. Έτσι σε κάθε σκέψη η Φύση προσφέρει τα στοιχεία της και κάνει τη σκέψη όμορφη σα γυναίκα και σοφή σαν τον ήπιο γέροντα...
Δημοσίευση σχολίου