Σάββατο, Νοεμβρίου 22, 2008

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ: ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΣΥΝΕΧΩΣ...

Σε παλιότερα κείμενά μου, (-Λογοτεχνία και παραλογοτεχνία,- - Η Γεωγραφία της Μοναξιάς- Απ’ τη καλή κι απ’ την ανάποδη-) εκτός από την εκδοτική θάλασσα της συμπυκνωμένης σαχλαμάρας και της κομψευόμενης ανοησίας, είχα αναφερθεί και στο σοβαρό έλλειμμα της ελληνικής κριτικής και ότι δυστυχώς από την κριτική επωφελούνται οι κριτικοί και οι εκδότες και καθόλου η ελληνική λογοτεχνία, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Τώρα που διάβασα το εκτενές κείμενο του έγκριτου κριτικού, Δημοσθένη Κούρτοβικ με τίτλο: «Εισαγωγή στην καθεστωτική κριτική», (ΤΑ ΝΕΑ 15-16Νοεμβρίου 2008) δεν ένιωσα καμιά απολύτως έκπληξη. Ο Κούρτοβικ λέει, τεκμηριωμένα βέβαια, πολύ αρνητικά πράγματα για τους Έλληνες κριτικούς αλλά αυτά που γνωρίζουμε όλοι μας τόσα χρόνια, τώρα τα ανακάλυψε ο κ. Κούρτοβικ, που ανήκει και στο χώρο της κριτικής; Ας δούμε όμως μερικά από αυτά που λέει μέσα από κάποια αποσπάσματα του εκτεταμένου κειμένου του:
*
Ξεκινά μιλώντας «για τη γρήγορη καθιέρωση στη δεκαετία του 90, 7-8 προσώπων που ευνοημένοι από το εντυπωσιακό άνοιγμα του ημερήσιου και εβδομαδιαίου τύπου στο βιβλίο, απέκτησαν μόνιμες στήλες. Στη πορεία του χρόνου αυτά τα 7-8 άτομα (συν 3 που δεν ψήλωσαν ακόμα) που σήμερα ασκούν την κριτική βιβλίου, χώρισαν άτυπα , οι μεν από δω οι δε από κει. Που σημαίνει: Οι μισοί περίπου, ( Μαζί τους και ο κ.Κούρτοβικ) αποποιήθηκαν εξαρχής κάθε μορφή θεσμικής εξουσίας εκτός από αυτή που αντιπροσώπευε η στήλη τους και οι άλλοι μισοί, δέχτηκαν ευχαρίστως ή και προκάλεσαν τη συμμετοχή τους σε επιτροπές βραβείων (όπου είναι γνωστό τι παιχνίδια παίζονται), σεμινάρια, τηλεοπτικές εκπομπές, σύνταξη ανθολογιών κ.λ.π. ακολουθώντας μάλιστα ολοένα επιθετικότερη τακτική, πολλαπλασίασαν στο πέρασμα του χρόνου τέτοιους μοχλούς επιρροής τους και τους χρησιμοποιούσαν με αυξανόμενη αυτοπεποίθηση.

*
Και συνεχίζει:
…….αυτή η συγκέντρωση δύναμης στα χέρια μιας μικρής ομάδας δημιουργεί, αφ’ ενός, νομοτελειακά σχέσης ώσμωσης ανάμεσα στα μέλη της, όπως επίσης ανάμεσα στην ομάδα και άλλες μορφές εξουσίας, αφ’ ετέρου οδηγεί εξίσου νομοτελειακά στην ανεξέλεγκτη λειτουργία της και την αυθαιρεσία. Βλέπουμε πράγματι, τα ίδια 3-4 ονόματα να εμφανίζονται σταθερά και συνήθως από κοινού σε διάφορες επιτροπές λογοτεχνικών βραβείων και επιχορήγησης μεταφράσεων, να παρουσιάζουν βιβλία λογοτεχνών του γούστου τους ή του κλίματός τους σε επίσημες εκδηλώσεις για την προώθηση των πωλήσεών τους, να επιμελούνται για λογαριασμό εκδοτικών οίκων ανθολογίες που φιλοδοξούν να διαμορφώσουν το νεότερο λογοτεχνικό Κανόνα, ακόμα και να ιδρύουν με τη στήριξη ισχυρών εκδοτών, περιοδικά μέσα από τα οποία προβάλλουν τις απόψεις και τις επιλογές τους. Τίποτα βέβαια απ’ όλα αυτά δεν είναι επιλήψιμο από μόνο του. Εντυπωσιάζει ωστόσο το άθροισμά τους και προβληματίζει η τάση συνεχούς μεγέθυνσής του που υποδηλώνει κάτι το βουλιμικό. ( σημείωση δική μου: Δηλαδή τα θέλουν όλα!!!) ….Ένας κριτικός που διατηρεί μία, αν όχι και δύο στήλες σε μια εφημερίδα, είναι μέλος σε τρεις – τέσσερις επιτροπές, αρθρογραφεί σε άλλα τόσα λογοτεχνικά περιοδικά, επιμελείται τηλεοπτική εκπομπή για το βιβλίο, παραδίδει σεμινάριο στο ΕΚΕΒΙ, (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου) συμμετέχει με εκτενείς εισηγήσεις στη διαφημιστική καμπάνια του ενός ή του άλλου βιβλίου κ.λ.π. έχει άραγε το χρόνο να διαβάσει προσεκτικά τα βιβλία που κρίνει κάθε βδομάδα; (για να σκεφτεί πάνω σ’ αυτά ούτε συζήτηση) Η λογική απαντά όχι . Και πραγματικά βλέπουμε όλο και πιο συχνά στα κείμενα αυτών των κριτικών, απίθανες ανακρίβειες και παρανοήσεις, αδιανόητες όχι μόνο για επαγγελματία κριτικό μα ακόμα και για έναν απλό, στοιχειωδώς συγκεντρωμένο αναγνώστη.

*
…….Όταν μιλάω για καθεστωτικούς κριτικούς, έχω πλήρη συνείδηση της σημασίας του όρου. Δεν πρόκειται μόνο για την διείσδυσή τους σε σχεδόν όλους τους θεσμούς που έχουν να κάνουν με το ελληνικό λογοτεχνικό βιβλίο αλλά και με αυτόν καθεαυτό τον τύπο λογοτεχνίας που προωθούν. Το αρχείο των βραβείων του «Διαβάζω» επιβεβαιώνει την εντύπωση, που έτσι κι αλλιώς μας αφήνει η κριτικογραφία τους χρόνια τώρα. Περα από τις καταφανείς περιπτώσεις προσωποληψίας – εύνοιας προς ορισμένους συγγραφείς και αρνητικής διάθεσης για άλλους, με κριτήρια που μεταμφιέζονται σε λογοτεχνικά – μπορούμε να δούμε την αποθέωση μιας λογοτεχνίας όπου κυριαρχούν ο μινιμαλισμός, ο μιζεραμπιλισμός, ο συγγραφικός αυτισμός, ο εστετισμός της κλεισούρας και της ναφθαλίνης, την επιβολή μιας αντίληψης αλλεργικής στο στοχασμό, φοβικής απέναντι στα μεγάλα θέματα, καχύποπτης απέναντι σε ό,τι θυμίζει πραγματικότητα και δεν εμπνέεται μόνον από την ίδια τη λογοτεχνία. Μια εφησυχασμένη κριτική, που αγαπάει μια εφησυχασμένη λογοτεχνία. (Πού να τρέχουμε τώρα;; - προσθέτω εγώ) Μια κριτική που ο προβληματισμός της εξαντλείται στην απόλαυση του κειμένου και η αγωνία της στην κατάκτηση ολοένα και περισσότερων θεσμικών θέσεων. Αν αυτό δεν είναι καθεστωτισμός τότε ας μας παρηγορήσει η σκέψη ότι η καθεστωτική νοοτροπία δεν μπορεί ποτέ να απλωθεί και στα πολιτιστικά φαινόμενα μιας κοινωνίας.
*
Υ.Γ. Επειδή θα υπάρξουν σίγουρα καλοθελητές που θα σταθούν στο δάχτυλο και όχι σ’ αυτό που το δάχτυλο δείχνει, δηλώνω ο ίδιος ευθέως, ότι έχω προσωπική αφορμή να λέω τα παραπάνω. Αθέμιτο δεν είναι στο κάτω –κάτω. Για πολλά χρόνια δεν αντιδρούσα στην απαράδεκτη τακτική των συγκεκριμένων κριτικών, ακριβώς επειδή συγκαταλεγόμουν στα θύματά τους (διευκρινίζω ότι με αυτό δεν εννοώ τυχόν αρνητικές κριτικές) και ήθελα να αποφύγω μια αντιδικία προσωπική. Σφάλμα μου! Έπρεπε να ξεχειλίσει το ποτήρι, με δυο κατάφωρα στημένες κριτικές για να χάσω τη χαζή υπομονή μου. Κι αν χρειασθεί θα πω περισσότερα και εξοργιστικότερα επ’ αυτού»

Επίλογος με λίγες δικές μου σκέψεις
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι κριτικοί που αναφέρει ο Δ. Κούρτοβικ χρησιμοποιούν τη θέση τους για να επωφεληθούν οι ίδιοι.
Με τέτοιες πρακτικές λοιπόν είναι φυσικό η κριτική βιβλίου να παραμένει βαριά ανάπηρη, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, μία εκ των οποίων είναι ο Δημοσθένης Κούρτοβικ. ( Ουδέποτε έτυχε να κάνει κριτική για βιβλίο μου..) Ο κ. Κούρτοβικ εκτός από καλός κριτικός είναι και αξιόλογος συγγραφέας. Υποθέτω ότι ως συγγραφέας ανέμενε μια κριτική προώθηση των βιβλίων του από τους συναδέλφους του που ήταν στα μέσα και στα έξω της εξουσίας, με τα πλεονεκτήματα που θα είχαν αυτές οι κριτικές. (Υψηλές πωλήσεις, βραβεία, αγορές βιβλίων από το κράτος κ.λ.π.). Οι συνάδελφοί του όμως, προφανώς αγνόησαν τα βιβλία του… Ακόμα ο Δ. Κούρτοβικ διαπράττει το μέγα λάθος να μην καταγγέλλει όλα όσα ξέρει, αλλά να κρατά και κάποιους άσους στο μανίκι του, απειλώντας να πει « και άλλα εξοργιστικότερα αν χρειαστεί». Έτσι μπαίνει στο παιχνίδι μιας σύγκρουσης που πιθανότατα θα είναι χωρίς τέλος. Κλείνοντας θα ήθελα απευθυνόμενος στον ίδιο να του πω ευθέως την άποψή μου για την τακτική που ακολούθησε και τη στάση που πήρε: «Όποιος ξεσκεπάζει την αδικία ΜΟΝΟ όταν ο ίδιος αδικείται, τότε είναι o ίδιος άδικος» .


Kαι ένα σχόλιο ενός επισκέπτη του ιστοχώρου που μεταφέρω εδώ και προσυπογράφω:

Όσοι θέλετε να αγοράσετε βιβλία , εμπιστευθείτε το ένστικτό σας και όχι τους κριτικούς. Είναι μια υπέροχη αίσθηση να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου μαζί με το ρίσκο μιας κακής επιλογής. Αλλά και κακή επιλογή να κάνετε, θα είναι δική σας επιλογή, θα τη χαρείτε γιατί εσείς την κάνατε κι όχι γιατί με σκοπιμότητα σας έπεισε να την κάνετε κάποιος κριτικός.. Αντσταθείτε λοιπόν κι αγνοείστε την κριτική, αν αυτή πρέπει να εξυπηρετεί τα στενά συμφέροντα των κριτικών και όχι της ελληνικής λογοτεχνίας!

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

To φυσιολογικό, θα ήταν να αρχίσουμε πια να ψάχνουμε τι μπορεί να είναι γνήσιο στον τόπο μας. Όσοι θέλετε να αγοράσετε βιβλία , εμπιστευθείτε το ένστικτό σας και όχι τους κριτικούς. Είναι μια υπέροχη αίσθηση να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου μαζί με το ρίσκο μιας κακής επιλογής.
Αλλά και κακή επιλογή να κάνετε, θα είναι δική σας επιλογή, θα τη χαρείτε γιατί εσείς την κάνατε κι όχι γιατί με σκοπιμότητα σας έπεισε να την κάνετε κάποιος κριτικός.. Αντισταθείτε λοιπόν στην κριτική!!

"Ο Παράξενος"

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων,μου αρέσει η θεματική ποικιλία των ανατήσεών σου .Μοιάζει σαν προβολέας που έρχεται γύρω γύρω Η παρούσα έπεσε πάνω στους αυτοδιόριστους κριτές της λογοτεχνίας.Λείπω χρόνια απο την Ελλάδα και δεν ήξερα ότι υπήρχαν τέτοιες "κλίκες,και ούτε έστειλα ποτέ ποιήμα μου σε "διαγωνισμό" γιά να πέσω επάνω τους ,και κάποια  λόγια που έχουν  γραφτεί στην αρχή των εκδοθέντων βιβλίων μου είναι  από αυτούς ,τους άνώνυμους,που με καταλαβαίνουν.Αν γράψω τώρα ένα θα μου άρεσε  νά λεγαν λίγα λόγια εσύ  [που είσαι από τους ωραίους επώνυμους] και δυό τρεις  απο τους σχολιαστές των κειμένων σου. Γιατί πρέπει να πούμε ότι αργεί  πολύ να φτάσει ένα καλό βιβλίο στα χέρια του αναγνώστη χωρίς προώθηση ,μέσα σ'αυτό είναι και η επικύρωση απο τους λογοτεχνικούς κύκλους.Οπως κατάλαβα όμως απο την ανάρτησή σου  ,μπορεί να ποωθηθεί απ'αυτούς τους κύκλους ένα βιβλίο που πληρεί κάποια άλλα πράγματα και όχι απαραιτήτως την αξία του περιεχομένου του.Αυτό το είδα και μόνος μου όταν πριν από λίγα χρόνια,έτυχε να διαβάσω έναν διθύραμβικό πρόλογο ενός πολύ  γνωστού συγραφέα γιά ένα βιβλίο ενος σχετικά γνωστού  συγραφέα που ήτανε μπάφα.Από τοτε κατάλαβα οτι κάποιο χέρι ρίχνει μπαχαρικά σε σούπα που δεν αξίζει,δεν ήξερα όμως ότι πίσω από το χέρι υπήρξε και "σώμα" που συντηρήται από
τετοιες καταστάσεις .Και είναι άδικο γιά το ίδιο το πνεύμα να σκύβει σε τέτοιες μανούβρες .Αυτά τα κάνει η πολιτική όταν δεν έχει νόημα.
Το ζουμί ήταν αυτο που είπες στο τέλος της ανάρτησής σου σ'αυτόν τον κ.Κουκοβιτς[αν θυμάμαι καλά το όνομά του. Άπο κει και πέρα θα συμφωνήσω και με τον "ΠΑΡΑΞΕΝΟ"
που λέει"εμπιστευτήτε το ένστικτό σας και αντισταθήτε στην κριτική των κριτικών"

σπύρος δαρσινός          

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

"Ο Παράξενος"
Συμφωνώ μαζί σου "Παράξενε" όχι γιατί δεν θέλω την κριτική αλλά επειδή κατάντησε εργαλείο προσωπικών συμφερόντων και δεν ανταποκρίνεται πια στο ρόλο της. Οι λίγοι που ασκούν κριτική και έχουν έντιμο κριτικό λόγο, δεν φτάνουν για να καλύψουν την εκδοτική κίνηση και τελικά υποκύπτουν και αυτοί στο να προωθούν όλο τους ίδιους και τους ίδιους.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Είναι θετικό για το "Καφενείο", όταν γυρίζει όπως λες ο προβολέας και φωτίζει διάφορετικες γωνιές της ζωής μας, προσελκύοντάς μας να τοποθετηθούμε. Χαίρομαι που η ανάρτηση αυτή σου δίνει την ευκαιρία να πληροφορηθείς κάτι που δεν ήξερες. Η λογοτεχνική κριτική λοιπόν νοσεί βαρύτατα και χρόνια. Οι περισσότεροι κριτικοί μας κυνηγούν λυσσαλέα όλα τα πόστα που τους δίνουν δύναμη πλούτο και εξουσία, και μοιάζουν με εκείνους τους παραγοντίσκους που είναι πρόεδροι σε δέκα σωματεία αλλά δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε καμιά τους υποχρέωση. Όσοι μένουν, και έχουν μόνο την κριτική ως κύρια εργασία, δεν μπορούν ασφαλώς να ανταποκριθούν στον εκδοτικό όγκο και επιλέγουν "κάποια" βιβλία να κρίνουν , ποιος ξέρει με ποια κριτήρια. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά....

pylaros είπε...

Είδα κριτικές βιβλίων από επώνυμους της Ελλάδας κι έτρεξα να αγορασω στην παρουσίασή τους, εδώ στη Νέα Υόρκη.
αποτέλεσμα να μην αξίζουν τα χρήματα που πλήρωσα, επιφανειακά ρηχά....
χρησιμοποίησε το ένστικτό σου είναι πιο αληθοφανές...
Νάσται καλά
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Φίλοι μου,
Το ένστικτο είναι "ανύπαρκτο" για μας που ζούμε μακριά από την Ελλάδα.
Όπως, δυστυχώς, ανύπαρκτο είναι και το εδώ αγοραστικό κοινό.
Έτσι, λοιπόν, αν θελήσουμε να διαθέσουμε "λίγα" δολλάρια (...και μη ξεχνάτε ότι τα από Ελλάδα βιβλία είναι πανάκριβα για μας, εδώ, διότι συμπεριλαμβάνουν και τη διαφορά νομίσματος και την προμήθεια των προμηθευτών...)
η μόνη μας λύση είναι όταν επισκεπτόμαστε την Ελλάδα, να τα φορτωνόμαστε η να βασιζόμαστε στην άποψη "άλλων" -οι οποίοι δεν έχουν το... δικό μας ένστικτο, και φυσικό είναι να μετανοιώνουμε...
Χρειάζεται η κριτική,
η σοβαρή, η αμερόληπτη, από εκείνους που πράγματι θα δώσουν τους λόγους για το "γιατί" αξίζει ένα βιβλίο κι όχι να γράφουν για να δείξουν "προσωπικές λογοτεχνικές ικανότητες".
Όχι βέβαια ότι είναι πάντα σωστοί στην κρίση τους, διότι και ο συγγραφέας και οι εποχές έχουν μια δική τους δύναμη που "πιάνει το σήμα των καιρών..."
μα, τουλάχιστον, να έχουμε εμπιστοσύνη σε κάποιους.
Το θέμα είναι ανεξάντλητο και χρειαζεται από σας, στην Ελλάδα, πολύ "δύναμη" για να δαχτυλο-δείχνετε τους "εμπόρους" του είδους, και να αψηφάτε την εκδίκηση και εχθρότητά τους.
Μα αν είναι κι αυτοί ευνοούμενοι της εκάστοτε Κυβέρνησης, όπου υπολογίζουν σε χρηματικά βραβεία με μίζες... τότε δεν είναι παρά "μια από τα ίδια". Έχω "καταθέσει" πολλά από τα βιβλία μου στο Υπουργείο κ.λ.π., μπροστά μου, υπάλληλοι τα πετούσαν στη γωνία, (αν δε, ήταν και δεσποινίδες με τα μεγάλα βαμμένα νύχια! προς θεού! μη γρατσουνίσουν ή και σπάσουν κάποιο νυχάκι...)
Τί λέμε, φίλοι μου!
Αδιαφορία, γρανάζια γραφειοκρατίας, (για θυμηθείτε, τις εκθέσεις βιβλίων στην Ευρώπη..., την απαξιώση ενημέρωσης του κοινού από τις επιτροπές, την
"12 παρά πέντε" αποστολή , την προχειρότητα των ελληνικών περιπτέρων, ούουου, και τόσα άλλα!
Να ήταν μόνον η κριτικοί! από πού ν' αρχίσεις και πού να τελειώσεις.
Ας τελειώσω, όμως, εδώ,
Καλή Κυριακή,
από μια πολύ κρύα...Νέα Υόρκη,
Υιώτα

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αστοριανη
Κανείς δεν λέει Γιώτα μου πως δεν χρειάζεται η κριτική. Αν λειτουργεί όμως έτσι όπως καταγγέλει ένας από τους πιο σημαντικούς κριτικούς, τότε πραγματικά δεν χρειάζεται...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@pylaros
O καθένας λοιπόν έχει τις προσωπικές του εμπειρίες. Τώρα έρχεται και η τεκμηριωμένη καταγγελία για τους κριτικούς,από τον πιο αξιόλογο ίσως κριτικό, για να...εμπλουτίσει την εμπειρία μας για την κριτική, αν κι εγώ γνώριζα από πάντα τις αναπηρίες τής λογοτεχνικής κριτικής μας.

Ανώνυμος είπε...

Είναι γνωστή η κατάσταση στη λογοτεχνική κριτική εδώ και πολλά χρόνια. Το τι επικρατεί στις επιτροπές βραβείων, ποιες είναι οι διαπλοκές και οι διασυνδέσεις κριτικών και εκδοτών που έχουν σχέση με τα βραβεία, ποιοι παίρνουν συνεχώς πόστα και συμμετέχουν σε περιοδικά εκδοτών κ.λ.π. Και μετά περιμένει ο κάθε συγγραφέας και ποιητής να ασχοληθούν με το έργο του!!!!!!!! Στην άλλη ζωή... Κρίμα γιατί η γενιά αυτή των κριτικών που έχουμε είναι προικισμένοι άνθρωποι.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός
Σπυρέτο μου ξέχασα να σου πω, πως είμαι στη διάθεσή σου (είναι αυτονόητο) όταν θα εκδόσεις.

Ανώνυμος είπε...

Εννοια σου Φαίδων
Και όταν ο μούστος του αρχιοινοχόου γίνει κρασί οι στίχοι μου θα γυρέψουν τα χείλη σου.
Μέχρι τότε θα μεθάω και θα ξαναμεθάω με τις μνήμες που αποστάζουν τα όνειρα του αύριο.

σπυρος

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να αρχίσω το σχόλιο μου δανειζόμενος μια λέξη από το εξαιρετικό σχόλιο του κυρίου Δαρσινού.
Αγαπητέ μου κύριε Δαρσινέ δεν το γνωρίζατε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν τέτοιες κλίκες? Θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι εδώ έχουμε παράδοση σε αυτές και δυστυχώς και στο χώρο του πνεύματος.
Αναρωτιόμουν κι εγώ ο αφελής εδώ και πολύ καιρό που είναι εξαφανισμένος ο πνευματικός κόσμος της χώρας μας , σε μια εποχή κρίσης αξιών, σε μια εποχή που ο κόσμος δεν έχει όραμα και νομίζω σήμερα πήρα την απάντηση , ΚΛΙΚΑ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ.
Αγαπητέ μου Φαίδωνα , θέλω να μου επιτρέψεις γιατί ξέρω πόσο ταπεινός είσαι και δε σου αρέσουν αυτά, να σε ΣΥΓΧΑΡΩ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου διότι κι εσύ θα μπορούσες να ενταχθείς σε μια κλίκα και να έβγαινες πολλαπλά ωφελημένος, διάλεξες όμως τον πιο ωραίο δρόμο , να ανεβαίνεις σκαλοπάτι, σκαλοπάτι και χωρίς εξαρτήσεις.
Το γεγονός ότι μπορείς να πεις αυτά που θέλεις χωρίς να έχεις δεσμεύσεις από κανέναν, σε τιμά ως άνθρωπο και συγγραφέα κάτι που αντανακλάτε σε όλα τα έργα σου.
Κάποιοι βέβαια προτίμησαν το ασανσέρ για να ανέλθουν , θα ήθελα όμως να σου πω Φαίδωνα ότι με το ασανσέρ μερικές φορές ελλοχεύει ο κίνδυνος να σπάσει κάποιο συρματόσκοινο και τότε ξέρεις που μπορείς να βρεθείς, γι αυτό καλά έκανες και διάλεξες τη σκάλα φίλε μου, ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΣΙΓΟΥΡΟΣ.

ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Ιντζιρτζή
αν κατάλαβα καλά θέλετε να πήτε ότι ο ενεργός πολίτης έχει ασποστρέψει το πρόσωπό του απο την "κλίκα"
Αν είναι έτσι -και εννοήτε ενεργούς πολίτες ένα μέρος πολιτών του πνευματικού κύκλου ,υποθέτω,
μετά από αυτά που μαθαίνω ,ότι είναι λίγοι και σιωπηλοί -γι'αυτό και ευημερεί η κλίκα .
Εν πάση περιπτώση όμως είναι μιά στάση που ο χρόνος δουλεύει γι αυτή,γιατί το αξιόλο πνευματικό έργο ,που παραγάγουν συνήθως αυτοί οι άνθρωποι,είναι πάντα σύγχρονο μέσα από την ωφεληματικότητά του ,απεναντίας αυτό που "σπρώχτηκε"επάνω σκάζει σαν μπαλώνι στην βαθύτερη επαφή με την πραγματικότητα .
ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΌΔΕΙΞΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΌΔΕΙΞΗ.

Παρ'όλα αυτά δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτές οι κλίκες δεν καταλαβαίνουν ότι τους συμφέρει καλύτερα ,από κάθε άποψη, να αναδεικνύουν έργα ποιότητας .
Δεν μπορεί ,είναι κι αυτοί πνευμα τικοί ανθρωποι.
Μήπως εδώ ειναι υπερτονισμένη η υπερβολή ?
Μηπως σε κάποιες περιπτώσεις παρασύρονται κι'αυτοί και από προσωπικες σχέσεις και συναισθήματα ?
Μήπως προσπαθουν να κάνουν την ελάχιστη διαφορά σε μιά κοινωνία που έχει εθιστεί με άλλες πνευματικες χυλόπητες χειρίστου είδους ?
Εγώ πιστεύω πως δεν μπορεί να πέσει τόσο χαμηλά ο πνευματικός άνθρωπος.Εχει περάσει από χίλια φίλτρα γιά να φτάσει εκεί που έφτασε.

σπύρος δαρσινός

. είπε...

Αυτά που ο κ.Κούρτοβικ λέει πάντα τα υποψιαζόμουν. Βιβλία με τις καλύτερες κριτικές μου φάνηκαν τελείως αδιάφορα. Και βιβλία όχι πολυδιαφημιζόμενα που αγόρασα βάσει του ενστίκτου μου μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις.
Να λαμβάνουμε όμως υπ'όψιν μας ότι και η κρίση του καθένα είναι υποκειμενική.

Την καλησπέρα μου Φαίδωνα!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Παναγιώτης Ιντζιρτζής
Παναγιώτη σ' ευχαριστώ για όσα νομίζεις και λες.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου είτε έτσι είναι τα πράγματα όπως τα λες στον Παναγιώτη είτε όχι,πρέπει να λάβεις υπ' όψη σου ότι η ανάρτηση έγινε επειδή ένας από τους πιο αξιόλογους κριτικούς μας, καταγγέλει τεκμηριωμένα τους συναδέλφους του ότι ασκούν την κριτική ως εργαλείο για να επωφεληθούν οι ίδιοι και όχι προς το συμφέρον της ελληνικής λογοτεχνίας. Αν το έλεγα εγώ που δεν είμαι κριτικός, ας μη με πίστευες.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ανασαιμιά
Συμφωνώ μαζί σου Ανασαιμιά μου για το ένστικτο του αναγνωστη και το προσωπικό του γούστο.
Υποτίθεται βέβαια ότι η κριτική άποψη έχει μια μεγαλύτερη εγκυρότητα, λόγω (υποτιθέμενης) μεγαλύτερης καλλιέργειας και γνώσης...Εδώ όμως έχουμε καταγγελίες από κριτικό , πως η κριτική δεν ασκείται σωστά κι ότι είναι βαριά ανάπηρη γιατί κάποιοι κριτικοί ασκούν την κριτική μόνο προς όφελός τους και προς όφελος της αυλής τους...

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι ότι δεν σε πιστεύω ρε φίλε,και μην το παίρνεις προσωπικά.Είναι που ειμαι απο τη φυση μου αισιόδοξος και δεν μπορω ρε γαμώτο να χωνέψω ότι υπαρχει τόση θολούρα,και που ?εκει που ο κόσμος σκύβει για να μάθει που θα ξοδεψει το στέρημά του για ενα βιβλιο της προκοπής .Ετσι οπως τα ακουω ειναι σαν να τους βλέπω να παιζουν ζαρια πάνω σε εικονισμα .Γι αυτό αφηνω ενα παραθυρο ρε φιλε,αν οχι για αυτους για μενα .Ασεμαι να κοιταω απο κει,δικαίωμά μου δεν ειναι?

σπυρος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Ασφαλώς και είναι δικαίωμά σου. Αλλά δεν τίθεται θέμα αν πιστεύεις εμένα ή όχι, αφού εγώ δεν λέω κάτι ούτε καταγγέλλω.
Ο κριτικός Δ.Κούρτοβικ λέει και καταγγέλλει.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδωνα
Το πρόβλημα της κριτικής είναι γενικό και πολύ σύνθετο.
Αφορά όλα τα είδη της τέχνης,και σε μια εποχή εμπορευματοποίησης των πάντων,έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας.
Σε ένα παλιό μου άρθρο με τίτλο
"Η κριτική της... κριτικής" είχα θέσει σειρά ερωτημάτων για τη σκοπιμότητα της κριτικής καθώς και για το ποιός νομιμοποιείται να γράφει κριτική.
Θα θέσω και εδώ δυο ερωτήματα που έθεσα σε ένα συμπόσιο 'έγκριτων κριτικών" απο διάφορους χώρους, πριν απο χρόνια.
α.Ένας "κριτικός" την ώρα που γράφει την κριτική του απευθύνεται στον δημιουργό, στο κοινό ή στον εαυτό του.
β.Πιστεύετε ότι ένα καλλιεργημένο κοινό, στο οποίο συνήθως απευθύνεται μια κριτική,έχει ανάγκη τα προσωπικά σχόλια του "κριτικού" ή απλά και μόνο για ενημερωτικά στοιχεία που αφορούν το έργο.
Κανείς απο το "πάνελ" δεν ήταν σε θέση να δώσει μια τεκμηριωμένη απάντηση.
Προσωπικά απο τις κριτικές κρατώ μόνο βιογραφικά και ενημερωτικά στοιχεία που αφορούν τον δημιουργό και το έργο και "πετώ" όλες τις κρίσεις και επικρίσεις.
Μιχάλης Βασίλας

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος