Κυριακή, Νοεμβρίου 09, 2008

ΤΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ - Στίχοι Αγάπης




Μια γεύση - στίχων της Αγάπης- των Ανωνύμων ποιητών
των άγνωστων ανθρώπων του λαού μας, των οποίων

την ποίηση αποκαλούμε σήμερα Δημοτική ή λαϊκή ποίηση
που αποτελεί τη βάση της παράδοσής μας

και του λαϊκού μας πολιτισμού. Δεχθείτε αυτούς του στίχους
σαν κέρασμα, βγαλμένο από το ακριβό σεντούκι της μνήμης.
Κέρασμα διαχρονικό γευστικά, με το άρωμά του αξεθύμαστο.



1.
Εβγάτε αγόρια στό χορό κοράσια στά τραγούδια,
καί πέστε τραγουδήσετε πώς πιάνεται η αγάπη.
Από τά μάτια πιάνεται, στά χείλη κατεβαίνει,
Κι από τα χείλη στήν καρδιά ριζώνει καί δέ βγαίνει.

2.
Τό παλληκάρι τό καλό παράκαιρα γεράζει,
Γεράζει από τίς όμορφαις κι από τίς μαυρομάταις.
Η αγάπη θέλει φρόνηση, θέλει ταπεινοσύνη,
θέλει λαγού περπατησιά, αϊτού γληγοροσύνη.
Όντας διαβαίνη μέ πολλούς, νά κάνει πώς δέν βλέπει,
κι όντας διαβαίνη μοναχός, γλυκό φιλί ν’ αρπάζη.
Κι όταν τού λεν πώς πόρεψες, νά λέη της αγάπης:
«Καλοπερνώ όντας έρχωμαι, κακοπερνώ όντας φεύγω.

3.
Κόκκιν’ αχείλι εφίλησα κι έβαψε τό δικό μου,
καί στό μαντήλι τό συρα κι έβαψε τό μαντήλι,
καί στό ποτάμι τό πλυνα κι έβαψε τό ποτάμι,
κι έβαψε η άκρη τού γιαλού κι η μέση του πελάγου.
Κατέβη ο αϊτός νά πιή νερό κι έβαψαν τά φτερά του,
κι έβαψε ο ήλιος ο μισός καί το φεγγάρι ακέριο.
*********************************************

*Τηρήθηκε στο μέτρο του δυνατού η τοτινή ορθογραφία
Η ζωγραφική στην αρχή των κειμένων είναι της αγιογράφου Πηνελόπης

13 σχόλια:

. είπε...

"Δεν ειν’ ο έρωτας ανθός, μαζί του για να παίξεις
Μον’ είναι βάτος μ’ αγκαθιές κι αλίμονό σου αν μπλέξεις"

Πολύ ωραία η ιδέα σου Φαίδωνα να κάνεις αυτή την αναφορά στο δημοτικό ερωτικό τραγούδι.
Στίχοι αγάπης-έρωτα που διασώθηκαν από στόμα σε στόμα και αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτισμού μας.

Καλησπέρα!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ανασαιμια
Σ' ευχαριστώ Ανασαιμιά μου, όχι μόνο για την επιδοκιμασία αλλά και για τους στίχους που πρόσφερες μέσα στο ίδιο κλίμα.
Την καλησπέρα μου

Ανώνυμος είπε...

Μοναδική ομορφιά και αρώματα ξεχύνονται από την ονειρεμένη δημοτική μας ποίηση.
Μπάμπης Πιτέλης

Σταλαγματιά είπε...

Οι άνθρωποι κάποτε γράφανε στίχους βγαλμένους από την ίδια την ζωή τους, από τους καημούς και τον πόνο τους.
Γιαυτό ήταν τόσο αληθινοί.
Θα τους ψιθυρίζουμε πάντα όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Εκείνοι ξέραν τόσα όσα εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ.
Καλό σου βράδυ Φαίδων και σ'ευχαριστώ που με ταξίδεψες.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@anastasia
Γι αυτό είναι απαραίτητα τα σχόλια: Για να βοηθούν ν' αποκτούνε όλοι μια πληρέστερη γνώση για το θέμα, δίνοντας ο καθένας τη δική παράμετρο. Είναι δηλαδή τα σχόλια, εκτός από καλή παρέα κι ένα άτυπο σχολείο.
Να 'σαι καλά anastasia καικαλή σου νύχτα.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων
Ολα μπορει να αλλάξουν,η σοφια ομως και η ομορφιά της λαικής μούσας θα κοιλάει σαν γαργαριστό ρυάκι ανάμεσα στους αιώνες.

σπυρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

H δημοτική ποίηση, μου μοιάζει με ένα πανέμορφο και ακριβό κέντημα. Ο μεγάλος ποιητής μας Διονύσιος Σολωμός όχι μόνο προσήγγισε την ελληνική γλώσσα μέσα από το δημοτικό τραγούδι αλλά άντλησε απ' αυτό τεράστιο υλικό για τη δημιουργία του έργου του.
"Ο Παράξενος"

ξανθίππη είπε...

"κόκκινο αχείλι.."

Οι τελευταίοι από τους στίχους σου, από τους αγαπημένους μου που μελοποιημένους θυμάμαι να τους τραγουδάω αγκαλιά με μια κιθάρα στα πρώιμα φοιτητικά μου χρόνια... Ήταν το αγαπημένο τραγούδι του τότε αγαπημένου μου καθηγητή και μετά φίλου μου, κι έπειτα κάτι σαν οικογένεια, που έχασα πριν μερικούς μήνες. Διάβασα τους στίχους σου και ήρθαν δάκρυα στα μάτια μου. Τους είχα ξεχάσει αυτούς τους στίχους, αγνούς σαν την αγνή αγάπη... Σ' ευχαριστώ που μου τους θύμισες.

Μαργαρίτα είπε...

Μικρά διαμάντια
ακατέργαστα
όπως ακριβώς τα γεννά
η γη της καρδιάς
των ανθρώπων...
των απλών ανθρώπων
που νιώθουν
αγαπούν και πονούν!

Θαυμάσιο αφιέρωμα καλέ μου ποιητή!!
Καλό σου βράδυ :) ***

Ανώνυμος είπε...

"Γδυθήκαμε,
Κλεισαμε έξω απ'την πόρτα
τα σπίά,το θάνατο
Το ξερεις ;"
Γιάννης Ρίτσος

Στίχοι γιά τον έρωτα οι στίχοι του λαού
Στίχοι για τον έρωτα οι στίχοι του ποιητή

Του ποιητή έχουν πραγματικότητα
Του λαού έχουν και ομορφιά στην πραγματικότητα

Κι'ομως Φαίδων,τους στίχους του λαού τους άνεσυρες από την μνήμη
Του ποιητή θα επαληθεύονται κάθε στιγμή.
Αραγε γιατί αφήσαμε πίσω τοση ομορφιά γιά μια πραγματικόητα που την νοσταλγεί?

σπυρος δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου μπορεί συχνά να αφήνουμε πίσω μας την ομορφιά, που η πραγματικότητα την νοσταλγεί, όπως λες, αλλά όσο και αν απομακρυνθούμε πάντα επιστρέφουμε σ' αυτήν, αφού η ομορφιά είναι το σωσίβιο και το νόημα της ζωής μας.

Χαρά είπε...

ο έρωτας κατισχύει και δε χρειάζεται γραφιάδες αλλά ανθρώπους που τον αντιλαμβάνονται και τον διασώζουν.

Αστοριανή είπε...

Φαίδων μου,
το νούμερο τρία (#3) δεν το ήξερα!
Τί όμορφη σκέψη!
Τί βάθος! Τί ήχος!
και βέβαια είναι το προζύμι που αγωνιζόμαστε να πλάσουμε λίγο ψωμί κι εμείς...
Γεια, και θα τα πούμε...
Υιώτα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος