Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 08, 2008

ΤΡΕΧΩ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ

Ζωγραφική:Σπύρου Βασιλείου
*
Το Σεπτέμβριο μήνα οι περίπατοί μου
γίνονται περισσότεροι:
Τρέχω να προλάβω την εξωστρέφεια της φύσης που
απέμεινε απ’ το καλοκαίρι,
γιατί σε λίγο η φύση
θ’ αρχίσει να στρέφεται προς τα μέσα της,
να αποθέσει την εσωστρέφεια,
aυτό δηλαδή που αποκαλούμε μελαγχολία του φθινοπώρου.
Εγώ θέλω όμως να επιμηκύνω το διάλογο με το καλοκαίρι
που ακόμα διαρκεί,
έστω και με τον μανδύα του Σεπτεμβρίου.
Το διάλογο με το φως του
που τώρα είναι πιο διακριτικό,
δε γυμνώνει τα πάντα.
Διάλογο με τη θάλασσα
που υποτάσσεται με τη γαλήνη της
στις δυνατότητές μου.
Με τα νυχτολούλουδα που μου ζητούν
ακόμα νερό, για να μου δώσουν το δειλινό τους άρωμα.
Διάλογο με τα μάτια των γυναικών
που μέσα τους σταλάζει
η τελευταία γλύκα του θέρους
και η πρώτη μελαγχολία του φθινοπώρου.
Με τα χρώματα της δύσης στο λιμάνι
και τη μυρωδιά
απ’ το χταπόδι στα κάρβουνα.
Με τη μοναξιά που γίνεται παρέα.
Καλοκαίρι που λύνει τη ψυχή, χαλαρώνει το πνεύμα
και κρύβει αμέτρητες χαρές για το σώμα
που γιορτάζει τη γυμνότητά του.
Σε λίγο θα αισθανθούμε την είσοδο του φθινοπώρου,
μαζί με την ανάγκη να σκεφθούμε,
να τακτοποιήσουμε τα έσω μας.
Κάθε εποχή, με τον ανθρώπινο προσανατολισμό της…


Γιάννη Τσαρούχη : Οι τέσσερις εποχές

27 σχόλια:

pylaros είπε...

Κάθε εποχή έχει τις χαρές της,
Όταν ταξίδευα σε τροπικά λιμάνια μου άρεσε η εποχή των βροχών.
Πάντοτε εύρισκα μια δικαιολογία να διανυχτερεύω στη στεριά κάτω από μια τσίγκινη παράγκα να ακούω την βροχή να με νανουρίζει ευτυχισμένος στην αγκαλιά της...

Γαβριήλ

Σταλαγματιά είπε...

Ας καλωσορίσουμε στην ψυχή μας τον φθινοπωρινό αεράκι,
Όλα είναι όμορφα,
Και εκείνα που φεύγουν και μας αφήνουν μια γλυκιά αίσθηση
Μελαγχολίας,
Μα κι εκείνα που έρχονται γεμάτα υποσχέσεις.
Όλα είναι εδώ και όλα φεύγουν.

Καλό φθινόπωρο !!!!!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Γαβριήλ
Εσύ σαν καλλιτεχνης της ζωής ήξερες πάντα να ζεις όσο πιο ρομαντικά γινόταν την κάθε εποχή!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@anastasia
Aς το καλωσορίσουμε λοιπόν καλή μου φίλη το φθινοπωρινό αεράκι και τη φθινοπωρινή ρέμβη. Κι ας δεχθούμε τη διαρκή ροή και εκείνων που έρχονται και εκείνων που φεύγουν.
Καλό φθινόπωρο λοιπόν με καλοκαιρινές υπενθυμίσεις!

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου,
Όπως διαπιστώνεις, είναι 3.30 ξημερώματα, στη Νέα Υόρκη...
Αυπνίες, θα νομίζεις, μα με το Δημήτρη να με ξυπνάει μία και δύο φορές... (τις λεπτομέρειες, άσε... αυτές, δεν γράφονται... σίγουρα όμως, πάει "καλά" )
Μπήκα, λοιπόν, στο κείμενό σου και χάρηκα, όπως πάντα, με την έμπνευση ως και τη γραφή σου.
Αν και θα προτιμούσα να μη μας τα δίνεις σαν "χάπι" , λίγο-λίγο, μα ας έλθω σε μικρές διαπιστώσεις μου (πάντα,βεβαίως, με τη δικαιολογία του.. μισο-κοιμισμένου νου μου (!!!)
1)Κοίταξε πάλι, στη σειρά 7 κι 8.
Παρουσιάζεται ένας πλεονασμός με το δίνεις επεξήγηση (σε ποιους?),
και αντιγράφω "... θ' αρχίσει να στρέφεται προς τα μέσα της, να γίνεται εσωστρεφής..."

Πάρα-κάτω... (αντιγράφω)
"Καλοκαίρι που λύνει τη ψυχή..."
Ή θα πρέπει να βάλεις ΜΕ ΤΟ...
Ή ΤΟ... καλοκαίρι κ.λ.π., Ή να αφήσεις μία σειρά κενή, δηλαδή να μας δώσεις λίγο χώρο, να "δέσει" η πρότασή σου με το κλείσιμο-συμπέρασμα, που μας προσφέρεις.

Αν τώρα, μου πεις, ότι είμαι λίγο της...παλιάς σχολής, απαντώ με το "όχι έτσι μ' έμαθαν" αλλά με το ότι ΟΤΑΝ με ικανοποιεί το κείμενο,
κι αρχίζω να εμβαθύνω, δεν θέλω κάτι "καμπανάκια" να χτυπούν στ' αυτιά μου και να εννοούν ότι αδιαφόρησα. Γνωρίζω ότι με καταλαβαίνεις.
Η καλή σκέψη, απαιτεί και καλή γραφή, ώστε να μή φαίνεται το "χαλάρωμα του...καλοκαιριού"

2)Τώρα, να μου επιτρέψεις να μοιραστώ λίγα συναισθήματα μαζί σας, αλλά στον επόμενο χώρο, διότι εδώ "παρα-μάκρυνε"
Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

ΔΙΠΛΗ ΕΠΑΝΟΔΟΣ
(08-29-08, στο ΔΗΜΉΤΡΗ Στρατή)

Αδιόρατο μειδίαμα,
Δίας Μειλίχιος,
υπομονετικά τα τριπλά σκαλιά
ανέβαινε. Στην είσοδο,
χρυσόφυλλα ηλιοτρόπια,
σοδιά φορτωμένα, γέρνουν
μ' ευλαβικό θρόισμα
στο καλωσόρισμα.

Θύρα ορθάνοιχτη,
τραπέζι ανθοστόλιστο,
γαρδένιες και ντάλιες.
Το νέκταρ του Διόνυσου,
αστραπές στο κρύσταλλο.
Φρέσκα μήλα κι αχλάδια.
Σπονδή στην επάνοδο.

Εδώ, στο συμβολικό ιερό
της Εύκλειας,
μοσχοβολιά λιβανιού και δάφνης.
Στο μήνα της διπλής πανσελήνου,
η καρδιά του ενισχυμένη,
με τα σημάδια της νίκης
εμφανή στο θώρακα, χαρτογραφεί
τα ίχνη κλειστής οικογένειας
σε θετή Πατρίδα.
Εκεί, στη Βεργίνα, ταυτόχρονα,
θριαμβολογούν για τα νέα ευρήματα
στην Αγορά των αρχαίων Αιγών.
Η καρδιά της πατρίδας τραγουδάει
Ιστορία ένδοξη, με χειροποίητα
χρυσά στεφάνια.
Τύχη αγαθή,
καιροί και άνθρωποι προχωρούν
γιορτάζοντας τη ζωή
στα σπλάχνα της Μάνας-Γης
και στο μέλλον.

(... κι εγώ, Φαίδωνά μου... τρέχω
και δεν φτάνω...)
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα Στρατή,Γουέστμπερυ,
Νέα Υόρκη.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Υιώτα Στρατή
Σ' ευχαριστώ για τη πρόθεσή σου να μου πεις το κατά τη γνώμη σου σωστό, να σου υπενθυμίσω ότι όλα αυτά μπορεί να είναι σωστά αλλά ο καθένας μπορεί να τα παρακάμψει χάριν του προσωπικού του ύφους. Για να σου δώσω όμως παρ' όλα αυτά μια απάντηση πιο συγκεκριμένη, αυτό που εσύ αναφέρεις ως πλεονασμό (και είναι)
το έγραψα ωστε να λειτουργήσει σε αντιδιαστολή η εσωστρέφεια με την εξωστρέφεια. Η αναφορά στο ότι η φύση στρέφεται προς τα μέσα της, θέλει να δώσει στη φύση μια ενεργητικότητα. Άλλωστε συχνότατα ο πλεονασμός γίνεται εργαλείο στα χέρια των λογοτεχνών.Τέλος σχετικά με το ότι έπρεπε να αρχίζω: ΜΕ ΤΟ καλοκαίρι και όχι: "Καλοκαίρι", όπως κατ' ευθείαν αρχίζω την πρόταση εγώ, θέλω να σου πω ότι με τίποτα δεν θα άρχιζα όπως λες, γιατί ήθελα να δώσω στο κείμενο ένα ασθματικό και αποσπασματικό χαρακτήρα, ίδιον με αυτόν του περιπάτου, όπου περπατάς, σταματάς, αυξάνεις ταχύτητα, κόβεις και πάλι σταματάς. Κατά τα άλλα οφείλω να σε συγχαρώ για το πολύ όμορφο ποίημά σου όπου η ανάδυση της αρχέγονης πατρίδας μέσα από τα σπλάχνα της γης, έρχεται να συναντήσει τη σύγχρονη και να σηματοδοτήσει το μέλλον της. Σε συγχαίρω διπλά αφού ξέρω τις φουρτούνες που έχεις και την υπεραπασχόλησή σου με το Δημήτρη και την ανάρρωσή του. Την αγάπη μου στο Δημήτρη, υπομονή και κουράγιο. Οι βόλτες περιμένουν.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου,
ακόμη με την αίσθηση της υπνηλίας..
Σ' ευχαριστώ για τη σύντομη ανταπόκρισή σου. Γνωρίζω τα περί προσωπικού ύφους-γραψίματος κι ακόμη ότι είσαι ένας από τους καλούς "χτίστες". Τα χρόνια που έχω στη Νέα Υόρκη, κάπου μου δίνουν μια κάποια ...αβεβαιότητα στη σύγχρονη γραφή της ελληνικής λογοτεχνίας, λόγω πολλών απομιμήσεων (αντιγραφής-παρα-γραφής,χρήσεως της Ελλ. γλώσσας, κ.λ.π.-έχω λάβει ταχυδρομικώς, και μερικά τερατουργήματα...)μα, όπως είπα, χαίρομαι να διαβάζω και ν' απολαμβάνω Καλά Κείμενα.(Σ΄αυτό, βοηθάει και ο "διάλογος μας, εδώ," για πληρέστερη κατανόηση.)
Επί πλέον, ευχαριστώ για τα σχόλια σου για το ποίημα. Μακάρι πάντα να είχα την ηρεμία, μαζί με την έμπνευση.
Ακόμη ...καλό απόγευμα, από 'δω,
με αγάπη, Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει τελευταία,και αφήνομαι-με αφέλεια θάλεγα-να με χαιδεύει οτιδήποτε με περιβάλλει.Ειναι παράξενο σας λέω Αλλά και όμορφο νομίζω .Γιατί νιώθω σαν μαλακό προζύμι ανάμεσα σε δυό παλάμες που και σκληρές να είναι με κάνουν πιο ζεστό,πιό τρυφερό και εύπλαστο.
Θα μου πήτε δεν είχα πριν την δική μου θέρμη και το δικό μου σχήμα ?
Ναι,τα είχα,αλλα να,που διάχυτος τωρα νιώθω πιο πολύ ηδονή....
Λέτε, γ'αυτό να βγαίνει πιό γλυκό το ψωμί της παλάμης απ'ότι του σιδήρου ?

σπύρος δαρσινός

Υ.Γ.
Φαιδων,το φθινοπωρινό σου τρέξιμο ηταν ζεστό,η κάθε αδρασκελιά είχε την δική της τρυφερή κίνηση και όμορφη ορμή.Το να εισπράτεις τα πιό πολλά από αυτά που σου προσφέρει η κάθε εποχή είναι χρέος.
Αλλιώς,περνάς όλο και πιό σκληρότερος μέσα απο αυτές.

Γιώτα ,το ποίημα σου είναι πολύ ωραίο αλλα και πολύ φορτωμένο από όλα.Δεν άφησες τίποτα για μενα.

σπύρος

Ανώνυμος είπε...

... Μια τοσοδούλα απάντηση στο Σπύρο, πάντα με τη γλύκα της... κορινθιακής σταφίδας και το δρόσισμα από ένα Αιγιώτικο... βοριαδάκι.
Φίλε μου, γνωρίζεις, ήδη, ότι ο Δημήτρης είναι ...βροντερός, σαν το Δία!!! Άρα, η ...σύγκριση
του τιθασσευμένου Δία (μειλίχιου, λόγω πάλης-νίκης με το Χάρο,) στο ανωτέρω ποίημα της επανόδου του στο σπίτι μας, του ταιριάζει, μιας κι αυτός είναι ο... κοντινός θεός μου. Τα υπόλοιπα; έδωσα μια περιγραφή από την είσοδο του σπιτιού μας. Μακάρι να ήξερα πως να σας στέλνω φωτογραφίες από τις εστίες του ανθόκηπου μου...
Όσο για το "φόρτωμα"?
ΚΑΝΕΙΣ να μη περάσει όσα πέρασα κι αυτή τη φορά.
Ο κόσμος μου, λοιπόν, συνεχίζει να γίνεται μεστός και "φορτωμένος",
αστραφτερός κι ενδιαφέρων, δίχως να χάνει τίποτε από την θωπεία
της παλάμης και τη δύναμη
του σιδήρου.

Τώρα, αφού ευγενικά, δεν έχεις να μοιραστείς το... φορτίο, η αγάπη σου (σας) μου φτάνει, κι εμένα και του Δημήτρη.
Να είστε όλοι πάντα καλά,
Υιώτα Στρατή, Γουέστμπερυ, Ν.Υ.

Ανώνυμος είπε...

Γιώτα,πες το ιδιοτροπία,αλλα όταν διαβάζω καλή ποίηση ,σαν την δική σου,θέλω να μπω και μέσα της ,να την κάνω δική μου,μεσα από τις φαινομενικές της ατέλειες, να της δώσω και τις δικές μου προεκτάσεις.
Και "Η ΔΙΠΛΉ ΕΠΆΝΟΔΟΣ"είναι τόσο συγκεκριμένη ,τόσο προσωπική ,τόσο στολισμένη που δεν με άφησε να την αγγίξω.

Η γνώμη μου είναι πως οταν γράφει ο ποιητής για τα δικά του συναισθήματα ειναι μόνο για να ξεσηκώσει του άλλου που δεν τον γνωρίζει προσωπικά.Και για να γίνει αυτό αφήνει κοινά περιθώρια να ταυτιστεί μαζί του .Η ποίηση είναι το μόνο ειδος τεχνης που παρ'όλο οτι βγαίνει έξω με τις ρίζες της ψυχής και του νου εν τούτοις πιό πολύ υπησέρχεται με το υποσυνείδητό της παρά με το αίμα της.Τι να της κάνουμε?θελει τον ποιητή σύννεφο,όπως κι αυτη, για να μπαίνει παντού.
Φυσικά δεν σου κάνω μαθήματα ποίησης ,γιατί εσύ και σπουδαγμένη ποιήτρια είσαι και αναγνωρισ
μένη με βραβεία.Και μια τέτοια ποιήτρια ανήκει παντού.

Χαίρομαι που ξερεις ότι σε αγαπώ .

σπύρος δαρσινός

Μαργαρίτα είπε...

Τρέχω κι εγώ...
με ξέπλεκα μαλλιά πλεγμένα με φύκια
κι αλμυρίκια μιας ακρογιαλιάς που
που δεν θέλω να αφήσω..
κι ας γέμισαν άμμο τα πόδια μου
κι ας στέγνωσε αλμύρα στο σώμα μου,
εγώ συνεχίζω να τρέχω..
κρατώ τον ήλιο στη χούφτα μου
κι αχτίδες χορεύουν στα μάτια μου,
το καλοκαίρι.. ζει πάντα.. σε ένα
χαμόγελο.. ένα τσούγγρισμα ποτηριών
με φίλους..
Ευχαριστώ που με κάνατε να το
ξαναζήσω!!

Καλό βραδάκι*** :)

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Mαργαρίτα
Τί ωραίες εικόνες - πλάνα που μας έδωσες Μαργαρίτα! Και συ εξηρτημένη της χαράς του καλοκαιριού; Τα όσα έγραψες βαδίζουν παράλληλα με το κείμενο.
Να σαι καλά μελισσούλα.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων
πράγματι ,το καλοκαίρι ειναι ενα
πολύχρωμο ,ομορφο πιάτο γεμάτο νόστιμα, δροσερά εδέσματα που κι όταν ακομη τα γευτείς όλα δεν θες να το αποχωριστεις .Το γυρίζεις γύρω γύρω και γλύφεις τα αποτυπώματα του ηλιου, τον απόηχο των ερωτισμών,την πρόκληση δυό
ματιών που δεν συνέλαβες τον πόθο τους ,τους ψιθύρους του φλοίσβου που ξέχασες να κάνεις στίχους,το πολύχρωμο δειλινό να το κάνεις χρώμα των ονειρων σου.
Γυρίζεις γύρω γύρω την ματιά σου Εκει που ο χρόνος σου ειχε νόημα βουτηγμένος στην γυμνότητα της ομορφιάς.
Ας ειναι όμως ,εγω ειμαι εδω ,να σας γλυκάνω με ενα γιοματάρι κατ ευθείαν από τους λινούς του ήλιου.

σπυρος δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Με ποιητική ανάσα, σκούπισες και μάζεψες όλα τα ακριβά υπόλοιπα του καλοκαιριού να μας ζεσταίνουν τη καρδιά μέσα στο χειμώνα! Αντε Εβίβα "Δαίμονα της Κορινθίας"!

Ανασα του Βορρα είπε...

"Το φθινόπωρο είναι η εποχή που η άνοιξη αρχίζει να προετοιμάζει τον ερχομό της"

Υ.Γ

Με επισκέφτηκες Φαίδωνα αλλά εγώ δεν μένω πια εκεί. :)

Η καινούργια μου διεύθυνση είναι http://kykneioasma.blogspot.com/-Aνασαιμιά

Θα χαρώ να σε δω!

παράλληλος είπε...

Το καλοκαίρι το δανειζόμαστε για να μας φωτίζει τον χειμώνα μέσα από τα μάτια των γυναικών και τις ανάσες της φύσης!

Καλό αποκαλόκαιρο!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Παράλληλος
Να 'σαι καλά Γίωργο μου. Ανεξάρτητα από το τί υπάρχει έξω και γύρω από μας, μέσα μας ας υπάρχει πάντα καλοκαιρία με λίγες τρικυμίες ,ίσα ίσα για να εκτιμούμε την καλοκαιρία μας!

Ανώνυμος είπε...

Ας σοβαρευτούμε παιδιά, σαν πολύ γλύψιμο πέφτει εδώ μέσα. Ιδίως από τον κ. Δαρσινό και την κυρία Υιώτα!
Υιώτα ή Γιώτα δεν θυμάμαι τώρα. Κι ο κ. Σπύρος να μην με κακολογεί παρακαλώ.
Καλημέρα σας

Ο Ιδιότροπος

Ανώνυμος είπε...

Κύριε "Ιδιότροπε"
...Όταν σε...Υποστήρηξα, όταν σου τα έψελναν, σου άρεσε,έ;
δεν σχολίασες τίποτα!
Πρέπει να ξέρεις, ΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ τα σχόλια, ότι τούτη η σελίδα, με τους φίλους της, μου κράτησε σημαντική ψυχολογική βοήθεια στην 33ήμερη αρρώστεια του άνδρα μου. Φυσικό, λοιπόν, είναι να τους "χιλιοευχαριστώ" ΟΛΟΥΣ, κι ακόμα, τον Δαρσινό τον γνωρίζω πολλλλύ πριν, από πολλούς, και τον εκτιμώ και τον αγαπώ, κι αυτόν και τη Σοφούλα του.
Καλή νύχτα σου, ανώνυμο...αγκάθι μας,
Υιώτα Στρατή, Νέα Υόρκη

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Υιωτα Στρατή
Μη σκοτίζεσαι Γιώτα μου με τον ιδιότροπο. Αν συγχίζεσαι απλά του κάνεις το χατήρι.Τον έχω προειδοποιήσει ότι αν δεν αποβάλλει την κακοήθεια που τον διακρίνει και μας επιδεικνύει εδώ, δεν έχω άλλη λύση παρά να του διαγράφω τα σχόλια, τα οποία βέβαια ούτε σκέψεις του για το θέμα του Βλογκ περιέχουν ούτε κριτική ασκούν, ούτε απλά χαιρετούν με ένα πέρασμα το καφενείο και τους θαμώνες.Μπαίνει εδώ για να προκαλέσει και να κάνει τη πλάκα του. Για τελευταία φορά του υπενθυμίζω ότι ο χώρος αυτός δεν προσφέρεται για κυρίους στους οποίους η άννοια έχει κάνει την εμφάνισή της...

Ανώνυμος είπε...

Θέλω να με συγχωρέσετε,εχω γίνει και εγώ λίγο ιδιότροπος-ειδικά με σένα Γιώτα μου .Σώνει και καλά να κατευθύνω την ποιητική σου σκέψη.Ίσως να ειναι και από την πάθηση των ματιών μου που όλο χειροτερεύει.Ισως που δεν χάρηκα φέτος το καλοκαίρι της πατρίδας μου.Δεν άνοιξα την μπαλκωνόπορτά μου να ορμήσει ο Κορινθιακός μέσα μου.Δεν μύρισα το χώμα που μπήκε μεσα η ψυχή μου ,ούτε την μουστιά του αμπελιού και την ελατόπισσα του βουνού μου .Δεν άναψα το καντηλι των γονιών μου.
Εμεινα εδω στο Τενεσί.Να λεω μέσα μου ,του χρόνου ,του χρόνου ....

Ετσι περασαν 40 χρόνια,να πλανεύω το ένα και να ξεγελάω το άλλο.
Και να πεις ότι ζούμε 1000 ?

σπύρος δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου για όλα αυτά που λες και που τα έχω ζήσει κι εγώ το ίδιο έντονα όπως εσύ, ένα έχω να σου πώ: Η έλλειψη, μπορεί να πονάει πολύ αλλά ταυτόχρονα μεγαλώνει τον έρωτα γι αυτό που μας λείπει. Ο έρωτας λοιπόν προς κάθε κατεύθυνση και στην ευρεία του έννοια, μακραίνει τη ζωή.
Τί έγινε με τα μάτια σου;; Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πολύ θα ήθελα να μάθω..

Stylianee είπε...

Εγώ το μόνο που κάνω το φθινόπωρο είναι να πληγώνομαι για το καλοκαίρι που φεύγει και να φοράω τα αγαπημένα μου καλοκαιρινά ρούχα one last time για τη χρονιά αυτή...

Ανώνυμος είπε...

ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Σπύρο μου, μη δικαιολογήσαι, τουλάχιστον σε μένα. Η σελίδα του Φαίδωνα μας έχει προσφέρει πολλές ευκαιρίες απόψεων υψηλού επιπέδου.
Σ' όλα τα σχόλια διαφαίνεται ο χαρακτήρας και οι δυνατότητες καθενός μας.
Έλα τώρα όμως, που μπήκα κι εγώ, στο χορό και πρέπει να χορέψω.
ΠήΓΑΙΝΕ, ΛΟΙΠΌΝ, ΣΤΟ

Http://ASTORIANI.BLOGSPOT.COM

(ΝΈΑ ιστο-Σελίδα, που δημιουργήθηκε σαν μια αστραπή, με την επιμέλεια του επίσης ξεχωριστού φίλου Στράτου) και όπου μπορείς, μαζί με όλους , να δίνεις την Κορινθιακή γεύση σου έστω και σύντομη.
Καλό Φθινόπωρο, λοιπόν,
Υιώτα-Αστοριανή, Ν.Υ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@estelle
Γεια σου estelle. Πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω. Διαδικτυακά εννοώ. Με τα ίδια αισθήματα όπως τα δικά σου έγραψα κι εγώ το κείμενο. Αρα: Βίοι παράλληλοι σε ότι αφορά τουλάχιστον το καλοκαίρι.

Ανώνυμος είπε...

Ιδιότροπε
δεν κακολογώ ποτέ ανθρώπους,πόσον μάλλον αυτούς που δεν γνωρίζω.Μόνο σου κατέταξες τον εαυτό σου σε μια ορισμένη κατηγορία ανθρώπων.

κ.Δαρσινός

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος