Κυριακή, Αυγούστου 31, 2008

MΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟ

Μουσική για το Δήμο


Μια μικρή σελίδα από το ανέκδοτο βιβλίο μου "Θάλαμος 810"


Την ώρα που κοιμάται ο Μανώλης, φτιάχνω μουσική μέσα στο μυαλό μου,
να συνοδέψω το Δήμο στο ταξίδι του για τους τόπους τους χλοερούς.
Φτιάχνω μουσική λευκή, βιολετιά, κόκκινη να λιώνει.
Μουσική διάφανη σαν τις σταγόνες της βροχής που πέφτουν
πάνω σ’ εφημερίδα, μετρώντας την απόσταση ανάμεσα στην
απουσία και την παρουσία.
Μουσική στα γήινα χρώματα, με συναισθήματα θύελλες
να τρέχουν, άλογα ασυγκράτητα.
Ήχοι κεντημένοι σταυροβελονιά πάνω στα δάκρια που στέγνωσαν.
Φτιάχνω με τον ηγέτη Νου, κανάλι συμπαντικό και διοχετεύω
τις μουσικές μου προς τους τόπους τους χλοερούς,
όπου θα φτάσει ο Δήμος να μαζέψει όσους φτάνουν εκεί, σε παρέα. Μουσικές αποδομένες με βιολί, φλάουτο, άρπα, τσέλο, σαξόφωνο,
κλαρίνο, μπάσο, όμποε, κόρνο και κρουστά, πολλά κρουστά
αλλά και αεράκι της θάλασσας που φυσά στα κρυσταλλάκια που κρέμονται στην πέργκολα.
Φτιάχνω μουσική που εκτός από τα χρώματά της, «πατάει»
σε λέξεις αρτηρίες που ποτίζουν το σώμα της,
όπως: Φεγγάρι, ευωδία, χωρισμός,
αιώνιος, φλοίσβος, λεπίδα, φάσμα, χάραμα, πουλάκι,
ψυχούλα, νεφοσκεπής, δειλινό.
Στέλνω τη μουσική μου αλχημεία με ταχύτητα φωτός
στα ξέφωτα τ’ ουρανού,
εκεί όπου τ’ ανώτερα μαθηματικά του Δήμου,
γίνονται κομπολογάκι στα μακριά δάχτυλα των αγγέλων…




39 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Ενδιαφέρον, υπέροχο και συγκινητικό.
Ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.
Εύχομαι να το εκδόσεις σύντομα και να έχει - που θα έχει- μεγάλη απήχηση.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@anastasia
Κι εγώ σ' ευχαριστώ καλή μου φίλη για τη στάση που έκανες στο καφενείο και που δέχτηκες να μοιραστούμε το κείμενο.Χαίρομαι που σ' αγγιξε.

Ανώνυμος είπε...

Συνηθίζω να βιάζομαι στα σχόλιά μου
Και μετά λέω ,αχ μωρέ,έπρεπε να γράψω κι'αυτό ,κι'αυτό.
Μα τώρα γιά την "ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟ"
όσα και να έγραφα πάλι θα γύριζα πίσω να την ξάνακούσω.Γιατί βγαίνει από το θάλαμο του άπειρου κενού που σμίγουν οι ήχοι της γης και του ουρανού.Μεσα σε αυτή την "ΜΟΥΣΙΚΉ" Φαίδων έδεσες αόρατα την αίσθηση με την προφητεία.
ΘΑΥΜΆΣΙΟ

σπύρος δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος
Σπυρέτο μου πόσο συχνά κρατάμε ο ένας το σφυγμό του άλλου! Το κείμενο αυτό είναι ότι πιο ζωντανό είχα για τον Δήμο που μας έκανε κάθε στιγμή να συνειδητοποιούμε την αξία και την ομορφιά της ζωής. Ήταν καθηγητής μαθηματικών.

barel είπε...

Ευχαριστώ. Στο δικό σου Δήμο βρήκα τα λόγια που δεν μπορούσα να εκφράσω για το δικό μου Γιάννη. Το Γιάννη που έφυγε πολύ νωρίς. Πολύ νωρίς για τον ξεχάσω εγώ και όσοι τον γνωρίσαμε.

Ανώνυμος είπε...

Ευρηματική λεκτική ενορχήστρωση, σ' επίγειες κι υπέρ-γειες νότες.

Έτσι, Αιωνία η μνήμη του Δήμου.

ΥΓ. Ο Μανώλης, ποιος ήταν?

Καλό μήνα,σε όλους,
Υιώτα Στρατή
Ν.Υ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Barel
καλωσόρισες φίλε μου.Να που η λογοτεχνία μας επιτρέπει να βρούμε τις ταυτίσεις μας μέσα της..

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Υιώτα Στρατή
Γίωτα μου ο Μανώλης που ρωτάς, είναι κι αυτός μέσα στο βιβλίο απ' όπου πάρθηκε η σελίδα που αναρτήθηκε, ένας ασθενής που βρίσκεται στον ίδιο θάλαμο με κείνον που φτιάχνει τις μουσικές για το Δήμο. Το βιβλίο όπως γράφω στην πρώτη σελίδα είναι ανέκδοτο ακόμη.

genna είπε...

Είναι όμορφο να υμνείς έτσι τους φίλους....
με στίχους και μουσικές...

την καλησπέρα μου και καλό μήνα να έχεις!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@genna
Να 'σαι καλά genna μου. Εσύ πια έχεις κάνει ποιητικό και μουσικό παράδεισο το χώρο σου! Καλό μηνα, καλά κέφια, και υπερέχοντα ερωτισμό για δημιουργία.

akanthos είπε...

Φίλε Φαίδωνα σε χαιρετώ
Το Blog σου το βρίσκω πολύ ενδιαφέρων
χαίρομαι που το ανακάλυψα!!!Επίτρεψέ μου κάτι άσχετο με το θέμα του post σου αλλα δεν έχω και που αλλου να στο γράψω.Γιατί οι σύγχρονοι κάτοικοι αυτού του πανέμορφου νησιού αρνήθηκαν τον όρο "λεσβία" που προήλθε απ αυτή την μοναδική γυναίκα-ποιήτρια στην Ιστορία την Ψάπφα? Πόσοι τόποι σ αυτό τον κόσμο έχουν την τύχη να χαρακτηρίζουν με το ονομά τους ανθρώπινες δραστηριότητες?
Πάντα θαυμαστής του νησιού και της ιστορίας του
σου εύχομαι οτι δημιουργηκότερο
Ακανθος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Akanthos
Φίλε μου σε καλωσορίζω και σ' ευχαριστώ για τα φιλικά σου λόγια.
Γι αυτό που με ρωτάς, έχω να σου πω τα εξής: Δεν είναι όλοι οι κάτοικοι του νησιού που αρνούνται τον όρο Λεσβία και αντιδρούν γι αυτό. Είναι τρεις: Δύο γυναίκες που προφανώς δεν έχουν υπ' όψη τους το θέμα στην πληρότητά του κι ένας άνδρας εκδότης περιοδικού, που ασφαλώς θέλει να γίνει περισσότερο γνωστός απ' ότι είναι. Όλοι μαζί προσέφυγαν στα δικαστήρια και φυσικά έχασαν τη δίκη. Δηλαδή φτάνουν τρεις για να επικαλύψουν, στις εντυπώσεις, τους πάντες. Εγώ προσωπικά συμφωνώ μ ' αυτό που λές εσύ αλλά κι αν βάζα με στην άκρη τον δικό σου λόγο, υπάρχει κι ένας άλλος λόγος πιο πρακτικός που γίνεται αμέσως αντιληπτός και από εκείνους που έχουν IQ ραδικιού... Δηλαδή: Ο όρος Λεσβία και λεσβιακός έρωτας έχει όχι μόνο καθιερωθεί παγκοσμίως, αλλά αναφέρεται και στα λεξικά, στα βιβλία ιστορικά και μη. Αν μια απόφαση δικαστηρίου έλεγε να μην χρησιμοποιείται ο όρος για τις ομοφυλόφιλες γυναίκες, πως θα εφαρμοζόταν αυτή η απόφαση;; Θα έτρεχαν οι δικαστικοί μηχανισμοί πίσω από τον καθέναν για να δουν αν αναφέρει τον όρο λεσβία όχι για γεωγραφική καταγωγή αλλά για ομοφυλοφιλικό έρωτα;;; Θα διαγράφονταν από τα λεξικά και τα βιβλία ο όρος λεσβία και λεσβιακός έρωτας;; Γελοία πράγματα! Αλλά είπαμε: Η πομπώδης σαχλαμάρα πολλαπλασιάζεται αντί να μειώνεται..

akanthos είπε...

Σ ευχαριστώ για την απάντηση, είχα την αίσθηση οτι έτσι είναι τα πράγματα όπως τα περιγράφεις,δυστυχώς αυτοί οι θλιβεροί άνθρωποι των media δώσανε μια τελείως διαστρεβλωμένη εικόνα.Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε.Πρόσθεσα ένα link από το ωραίο Blog στο δικό μου
σε χαιρετώ

Ανώνυμος είπε...

Τι να σου πω φίλε μου...Εσύ είσαι σκέτη μουσική στην ψυχή μου...Το ποίημά σου ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΟ ΔΗΜΟ έχει πινελιές ονειρικές ζωγραφικής, έχει δάχτυλα αγγέλων που χαϊδεύουν την ύπαρξη μου...Έχει λυρισμό και τρυφερότητα που μεθούν κυριολεκτικά τον αναγνώστη... Μ' άλλα λόγια χωρίς υπερβολές και περιττές κολακείες είσαι απίθανος Φαίδωνα ποιητή μου και σε συγχαίρω ολόθερμα και σε αγαπώ φίλε μου και σε εκτιμώ πολύ! Με όλη την αγάπη και τη φιλία μου πάντα,
STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 9.2.08 NEA ΥΟΡΚΗ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ΣΤΕΛΛΑ
Καλή μου Φίλη , πολύ χάρηκα που σου άρεσε το κείμενο τόσο πολύ. Εσύ καλά κάνεις και το ονομάζεις ποίημα, γιατί είναι γεμάτο από ποιητικό φορτίο, αλλά είναι μόνο μια σελίδα από το καινούριο μου πεζογραφικό βιβλίο, "Θάλαμος 810"
ΔΕν ξεχνάμε όλοι μας ότι είσαι η επίτημη θαμώνας του καφενείου, (τίτλο που απέκτησες με το σπαθί σου! ότι σου απονεμήθηκε ο Μεγαλόσταυρος που είναι φτιαγμένος από τις λέξεις που βρίσκονται στο τραπέζι του καφενείου και τέλος ότι ο αρχιοινοχόος του καφενείου, (Πως λέμε Station Manager;) Σπύρος Δαρσινός, πρέπει μόλις μπαίνεις στο καφενείο να σου γεμίζει το ποτήρι με κρασί από τον τόπο που κατάγεται ο Λέων της....
Κι εγώ σ'αγαπώ καλή μου και ευαίσθητη φίλη.

Ανώνυμος είπε...

Φαιδων,γράφεις
"φτιάχνω μουσική που εκτός από τα χρώματά της 'πατάει" σε λέξεις αρτηρίες που ποτίζουν το σώμα της"
Δηλαδή,η μουσική του ορατού και του αόρατου ,του ακουστού και του ανήκουστου,της γης ,του κενού και του ουρανού ,υπάρχει διάχυτη και αταξινόμητη .Θέλει την αφή σου ,το αισθητήριο και τη 'λέξη"
για να γίνουν "αρτηρίες που ποτίζουν το ίδιο το σώμα της"
Οταν λοιπόν λέμε ότι κάποιος ποιεί, στην ουσία καναλώνει μέσα του την σκόρπια ροή της αρμονίας.Γ'αυτό Φαίδων θα υπάρχει πάντα ποίηση ,γιατί το ελάχιστο από την απειρότητα που θα ανακαλύπτει ο άνθρωπος είναι μέσα στο άπειρό του.
Και ειναι "τιμωρημένος"να μην τα ανακαλύψει ολο ποτέ,για να υπάρχει γιά πάντα.Επομένως, καλά σε είπε ποιητή η Στέλλα.Με τον αύλο εαυτό σου συνέθεσες μια αρτηρία που ζητούσε η μουσική για να περάσει.
Θα την κεράσω λοιπόν τη Στέλλα μιά κανάτα κρασί από ένα αμπέλι που έχω κάτω από τον ίσκιο του βράχου που σκότωσε ο Ηρακλής το Λιοντάρι της Νεμέας.Μέσα του έχει το "θυμό" του καλού και του κακού.Νικάει πάντα μέσα μας αυτό που του έχουμε δωσει πιότερο χώρο.

σπυρος δαρσινός

Υ.Γ.Τέτοια αναρτημένα θέματα,είναι πουλιά σε κορυφή δέντρου.Τα κοιτάς.Και βλέπεις τον ουρανό.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπύρο μου συχνά οι απόψεις σου γίνονται λογοτεχνικά δοκίμια. Γίνονται σπουδή πάνω στα κείμενα που διαβάζεις.Με αποτέλεσμα να δείχνουν την κατεύθυνση και το σκοπό του δημιουργού. Συχνά με εκπλήσσεις ευχάριστα όταν μαθαίνω και αποκαλύπτω πράγματα μέσα από σένα που δεν είχα υποψιαστεί.
Σ' ευχαριστώ και...στην υγειά σου,
στην υγεία της "επιτίμου", ΄και ασφαλώς εις υγείαν όλων των θαμώνων και των επισκεπτών μας!

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων
Λες να ειναι που κατεβάζω μιά κανάνα μονορούφι πριν αρχίσω να σερβίρω στους θαμώνες το κρασί;

σπύρος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Μπορεί Σπύρο μου να βοηθάει και η κανάτα κόκκινο κρασί, όμως αν δεν υπάρχουν πολύτιμα κοιτάσματα για να ενεργοποιηθούν, όσο και να πιείς δεν γίνεται τίποτα. ΄Κοίταξε να ασκήσεις τον κριτικό λόγο σου που έχει εξαιρετικές προδιαγραφές!
Ίσως στα ελληνόφωνα έντυπα, να παρουσιάζεις και να κάνεις κριτική βιβλίων.

Ελεωνόρα Χασιώτη είπε...

Πέρασα για μια ματιά. Κι ένα χαιρετισμό στον κ. Δαρσινό.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Απ' τη στιγμή που ένας δημιουργός παραδίδει το κείμενό του στο κοινό, ανήκει πια στον κάθε αναγνώστη.
Να το πάρει, και ανάλογα με τις εμπειρίες του, το υπόβαθρο, την κατανόηση, τη διάθεση της στιγμής που το διαβάζει πχ από το πώς ξύπνησε το πρωί, αν άκουσε κάποιο καλό νέο κι είναι ευδιάθετος ή όχι, αν βρέχει έξω κι είναι μελαγχολικός, αν μάλωσε στον δρόμο με τον οδηγό που του 'κλεισε τον δρόμο κι έχει νεύρα, αν ακούει μουσική και ονειροπολεί, και γενικά ανάλογα με όλες αυτές τις συγκυρίες που καθορίζουν τη ζωή μας να αφήσει το κείμενο αυτό να διεισδύσει περισσότερο ή λιγότερο μέσα του, να τον κάνει να αισθανθεί ή όχι, να το εκτιμήσει ή να το απορρίψει, χωρίς αυτό να είναι τελεσίδικο, μια και σε κάποια άλλη χρονική στιγμή μπορεί να έχει για το ίδιο κείμενο τελείως διαφορετική γνώμη, ή στην ίδια χρονική στιγμή να έχουν για το ίδιο κείμενο άλλοι άνθρωποι τελείως διαφορετική γνώμη.
Ένα εύπλαστο υλικό στα χέρια μας το κάθε κείμενο.
Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι χρειάζεται τόλμη να βγάλεις σε κοινή θέα ένα νεογέννητο "μωρό" και να το αφήσεις έρμαιο στην κριτική όχι μόνο των φίλων και των ανθρώπων που εμπιστεύεσαι, αλλά και του κάθε αγνώστου.
Είναι τόσο ευαίσθητοι οι συγγραφείς με τα κείμενά τους, ιδίως με αυτά που δεν έχουν αναγνωριστεί (εννοώ ότι δεν αξιολογηθεί έμπρακτα σαν ολοκληρωμένα κείμενα από το αναγνωστικό κοινό) και βρίσκονται στα σπάργανα χωρίς να έχουν κυκλοφορήσει ακόμα. Αυτό δείχνει εμπιστοσύνη στο έργο σου και διάφορα άλλα (να μην μακρηγορώ άλλο-ξέρει ο Φαίδωνας…).

Θα ήθελα λοιπόν μετά από έναν τέτοιο μεγάλο πρόλογο να εναποθέσω κι εγώ την ταπεινή μου γνώμη.
Μου άρεσε το κείμενο, η σκέψη, η ευρηματικότητα, ο συναισθηματισμός και όλα του, αλλά με ξένισε μια φράση.
Πώς ένας άνθρωπος τόσο συναισθηματικά φορτισμένος, τόσο δοσμένος στη υπέροχη μουσική που δημιουργεί σαν προσφορά και που περιέχει τόση αγάπη ώστε να εξακοντιστεί στο σύμπαν σε κάτι υπερβατικό, πέρα από τη ζωή, μπορεί να αναφέρεται τόσο εκλογικευμένα στον "ηγέτη νου";
Ακόμα κι αν αυτός είναι ο ηγέτης της όλης κατάστασης, ακόμα κι αν αυτός είναι που ανοίγει το συμπαντικό κανάλι, τη στιγμή που είμαστε τόσο φορτισμένοι συναισθηματικά δεν είμαστε σε θέση να το σκεφτούμε και να το καταγράψουμε υπολογιστικά. Είμαστε απορροφημένοι στο δόσιμο κι όχι στις λειτουργίες που το βοηθούν να εξακοντιστεί, γιατί τον κύριο λόγο έχει η καρδιά.
Η αναφορά στον ηγέτη νου, εμένα προσωπικά, μου χαλάει την γνησιότητα των συναισθημάτων και κάνει το κείμενο (και αυτόματα την όλη προσφορά της μουσικής) να φαίνεται επιτηδευμένη.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Ξέχασα να πω ότι κι εγώ πέρασα επίσης για ένα κέρασμα (ένα κέρασμα ίσον μόνο ένα ποτηράκι κάθε φορά; έτσι πάει) από τον κ. Δαρσινό

Ανώνυμος είπε...

Ελεωνόρα
Σε ευχαριστώ γιά τον χαιρετισμό
Θα τον βάλω σαν λουλούδι σ'ένα βάζο στο τραπέζι,και θα σε περιμένουμε με το μπρίκι στη φωτιά και το ποτήρι σου στο τραπέζι γεμάτο κόκκινο γλυκό κρασί Νεμέας.Να μας πεις και για τα μέρη τα ξωτικά που ζεις.

σπύρος δσρσινός

Ανώνυμος είπε...

Κυκλοδίωκτον
Έλα εσύ όσες φορές μπορείς [γιατί εμεις σε επιθυμούμε περισσότερες]
Και γω θα στέκομαι όρθιος πίσω από τον ώμο σου να σου γεμίζω πάλι και πάλι το ποτήρι με γλυκό κρασί,αρκεί
να αναρωτιέσαι φωναχτά που δίνει τα ηνία η καρδιά στον "ηγέτη νου"
Που ο νους στην ψυχή και που μαζί πλάθουνε την μουσική του σύμπαντος

σπυρος δαρσινος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κυκλοδίωκτον
Σέβομαι απολύτως όλες τις απόψεις και ασφαλώς και τις αρνητικές που μπορεί να γίνουν βοήθημα σε επανατοποθέτηση του συγγραφέα. Ομως στην περίπτωση τη δική σου και σχετικά με την περίπτωση του ηγέτη Νου που σε ξένισε, ενώ θα έπρεπε όλα να λειτουργήσουν μόνο με το συναίσθημα δεν έχουν έτσι ακριβώς τα πράγματα. Εχω λοιπόν να
πω, να εξηγήσω τα εξής:
Μη ξεχνάς κατ' αρχήν πως το κείμενο είναι ποιητικό κι έχει άλλες ισορροπίες.Δεν ταυτίζεται με τη τρέχουσα καθημερινότητα και τις κατεστημένες λογικές, αλλά τις υπερβαίνει. Υπάρχουν κείμενα που πρέπει να μας πάνε για να τα δεχτούμε.Όπως τα ρούχα. Υπάρχουν κείμενα που πρέπει να μπούμε μέσα τους για να δούμε αν τα δεχόμαστε. Δηλαδή να τα κατακτήσουμε. Και τα κείμενα λοιπόν έχουν τις μεγάλες διαφορές και τις ιδιαιτερότητές τους. Πιο συγκεκριμένα στο θέμα μας. Ο άνθρωπος που αναφέρω στο αναρτημενο απόσπασμα από το βιβλίο, είναι αντιμέτωπος με τον Μέγα Πόνο για την απώλεια του πιο αγαπημένου του προσώπου τού Δήμου. Ο Πόνος δεν κάνει μόνο κακό στον άνθρωπο. Ενεργοποιεί συναισθήματα, πνεύμα, μας κάνει καλύτερους.Έχει τρομερή δύναμη και αμφίπλευρη. Να μας στρέψει δηλαδή προς το καλύτερο και το χειρότερο. Ο Πόνος λοιπόν του πρωταγωνιστή (δηλαδή το πανίσχυρο συναίσθημα) ενεργοποίησε όλες τις εσωτερικές του δυνάμεις (και τον "Ηγέτη Νού" που χρειάζεται κι αυτός στον ελεγκτικό ρόλο του) προκειμένου να επιτύχει τη μέγιστη δυνατή έξοδο των συναισθημάτων του με τη μορφή της μουσικής προς τους χλοερούς τόπους που ήδη βρισκόταν
ο Δήμος. Το συναίσθημα από μόνο του είναι μια ενέργεια που μπορεί και να σε σκοτώσει. Χρειάζεται πάντα κι αυτό που του λείπει: Το Νου για να τα κατευθύνει, να τα ελέγξει. Και ο Νους χρειάζεται πάντα αυτό που του λείπει:Τους χυμούς των συναισθημάτων για να μην αποξηρανθεί.Τελικά το ό,τι έγινε, δεν ήταν παρά μια αντίδραση - Υπέρβαση του ψυχικού κόσμου του πρωταγωνιστή, που την ενεργοποίησε ο Μέγας Πόνος....
Ελπίζω μετά από αυτή την εξήγηση να ξεκαθάρισε κάτι. Αλλιώς, αν έχεις κάτι περισσότερο να μου πεις που μπορεί να βοηθήσει εμένα, ευχαρίστως να το ακούσω.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ελεωνόρα
Σίγουρα πολύ ευχάριστο ήταν για όλους μας το πέρασμά σου από το καφενείο, καθώς και ο χαιρετισμός που άφησες για τον Αρχιοινοχόο μας Σπύρο Δαρσινό, που δεν σ'άφησε ακέραστη. Αλλά βρε κορίτσι μου οι αρχαίοι Έλληνες, δεν είχαν υπ' όψη τους τη δική σου λακωνικότητα όταν έλεγαν: " Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν" !!! Αφού το δικό σου το λακωνίζειν εστί σχεδόν "σιωπάν"!
Σε περιμένουμε.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Σπύρος Δαρσινός - Αρχιοινοχόος
Σπύρο μου πολύ χαίρομαι που με τόση χάρη κερνάς τις κυρίες Κυκλοδίωκτη και Ελεωνόρα .Εσύ ξέρεις καλύτερα απ' όλους τι και πως θα το κάνεις αφήνοντας το κέφι σου να λειτουργήσει. Έτσι ανεβάζεις το δείκτη φιλοξενίας και φιλικότητας του καφενείου! Μη ξεχνάς όμως να κρατάς πάντα γεμάτο το ποτήρι Της Επιτίμου μας της Στέλλας, που έχει κερδίσει με το σπαθί της το τίτλο της!

Ανώνυμος είπε...

Αν είναι να μου σβήνεις τα σχόλια δεν ξαναγράφω. Δεν τάσσομαι υπέρ της διαγραφής των κειμένων. Γιατί το κάνεις δεν ξέρω. Αν είναι έτσι δεν ξανάρχομαι, το βρίσκω ανόητο εκ μέρους της (ή του) google Δεν κατέχω και πολλά από τεχνολογία... Το θεωρώ απαίδευτον! Και ντροπή σας! Πως να εκφραστούμε εμείς που δεν έχουμε λογαριασμό της εταιρείας;
"Το καλώς έχον που κρείττον έστι και νόμου".
Νομίζω, καλέ μου κύριε πως δεν είναι δίκαιο. Τότε κλείστο το μαγαζί.
Ο Ιδιότροπος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ιδιότροπος
Το μαγαζί είναι και θα παραμείνει ανοιχτό για όλους εκείνους που έχουν κάτι να πουν, να επικοινωνήσουν, να χαρούν την ανταλλαγή απόψεων αλλά και τη απλή παραμονή στο καφενείο ή την επίσκεψη. Δεν υπάρχει καμία θέση όμως για κείνους που έρχονται να χυδαιολογήσουν ή να πουλήσουν "μούρη" σε βάρος των άλλων. Αν ξαναβρείτε την χαμένη σας ευπρέπεια ή αν την βρείτε τώρα γιατί δεν την είχατε ποτέ, καλώς ορίσατε ιδιότροπε. Και να σας θυμίσω τον ορισμό της σάτιρας, στην περίπτωση που βρίσκεστε σε σύγχυση: "Σάτιρα είναι ό,τι διακωμωδεί αλλά δεν προσβάλλει"
Κανονίστε την πορεία σας λοιπόν, αν θέλετε να έρχεσθε στο καφενείο.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων,
το ξέρεις,πως ειδικά με Τις Κυρίες μας είμαι πάντα πολύ περιποιητκός,όχι γιατί είναι το "αδύνατο φύλλο" αλλά γιατί μόλις μπαίνουν στο καφενείο ομορφαίνει ο τόπος.
Ασε που κάθε τους λέξη, κάθε τους κίνηση είναι και μιά νότα επίγειας και ουράνιας μουσικής.Και καθως Τις σερβίρω δεν ξέρω τι να διαλλέξω [την ψυχή ή τον Νού] για να κρατήσει σταθερά το χερι μου που τρέμει.Φαίνεται πως η ομορφιά έχει τόση δύναμη όση και ο πόνος .
Και γω ακόμη δεν ξερω πως να δείξω οτι λατρεύω την ομορφιά και σέβομαι τον πόνο.

σπύρος δαρσινός

Υ.Γ. ο διάλογός σου με το κυκλοδίωκτον είναι θέμα μελέτης.Δυό θέσεις που σε ανεβάζουν.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπυρος Δαρσινός
Έχεις δίκιο για τις γυναίκες. Ξέχασες μόνο να πεις πως εκτός από ωραίο είναι και ισχυρό φύλο. Και πως η ομορφιά είναι και εξουσία για όποια γυναίκα τη διαχειρίζεται προς αυτή τη κατεύθυνση! Ο Πόνος πράγματι Σπύρο μου είναι ισότιμος με την ομορφιά από την άποψη της δύναμης!!!!! Ετσι λοιπόν καταθέτεις λατρεία στο βωμό της ομορφιάς και σεβασμό στο βωμό του πόνου. Για τα άλλα με τη συζήτηση σ' ευχαριστώ αλλά όλα τα ωραία τα προκαλεί το Κυκλοδίωκτον.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Φαίδωνα,
αυτό που με ξένισε στο κείμενο δεν ήταν ο συνδυασμός ηγέτη νου και συναισθημάτων από τον ήρωα του έργου σου, αλλά η καταγραφή του.

Και εξηγώ:
Όταν κάποιος αισθάνεται και δίνεται κάπου τόσο πολύ, δεν είναι δυνατόν να καταγράφει και αυτό του το δόσιμο και να το υπολογίζει σαν παρατηρητής γιατί τότε είναι σα να αποσπάται από το δόσιμό του.
Εννοώ δηλαδή, ότι από την πλευρά του συγγραφέα μπορούμε να 'χουμε την περιγραφή και την εξήγηση των μέσων (συνδυασμό νου-συναισθημάτων) που χρησιμοποιεί ο ήρωας. Ο ήρωας όμως, σε μια τέτοια έντονη στιγμή, δεν μπορεί να τα καταγράφει ταυτόχρονα αλλά μόνο να τα χρησιμοποιεί.

Κατά τα άλλα δεν αντιλέγω. Συμφωνώ για τις θέσεις σου περί συνεργασίας και συμπόρευσης συναισθήματος και νου.

Μην παραβλέπεις όμως ότι δεν υπήρχε αναφορά στο απόσπασμά σου για την αμεσότητα αυτού του μεγάλου πόνου που αισθάνεται ο ήρωας, για να μπορέσω σαν αναγνώστης να καταλάβω τον τρόπο που διοχετεύει τον εαυτό του σε μια τέτοια διέξοδο.

Με την εξήγηση του μεγάλου πόνου όλα έρχονται στη θέση τους.
Ο ήρωας χρησιμοποιεί και εν γνώσει του και ασυνείδητα ό,τι μέσον έχει και δεν έχει για να ξεφύγει απ' αυτόν.
Έτσι εξηγείται και γίνεται κατανοητή η καταγραφή του "ηγέτη νου", γιατί αναγκάζεται να τον επιστρατεύσει και να τον χρησιμοποιήσει ο ήρωας εν πλήρη συνειδήσει για να ξεφύγει από αυτό το αβάσταχτο μέγα συναίσθημα και να φτάσει στην μοναδική υπέρβαση-διέξοδο που μας περιγράφεις.


Τώρα θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση και να περάσω στην... αναίρεση των όσων είπα.
Έκρινα και ανέλυσα το κείμενό σου με τα συμβατικά μέτρα που συνήθως διέπουν την συμπεριφορά των ανθρώπων.
Υπάρχει όμως η περίπτωση να αισθάνεται και να δίνεται κάποιος τόσο πολύ, και ταυτόχρονα, να καταγράφει σαν παρατηρητής τις ενέργειές του χωρίς να διασπάται. Κι ας μην υπάρχει το κίνητρο του μεγάλου πόνου για να δικαιολογήσει την ενσυνείδητη χρησιμοποίηση του νου και της καταγραφής.

Είναι αυτό που λένε "μη ταύτιση".
Ο άνθρωπος δηλαδή δεν ταυτίζεται με ό,τι αισθάνεται εκείνη τη στιγμή. Ξέρει ότι δεν είναι αυτό που εκδηλώνει εκείνη την στιγμή, αλλά κάτι άλλο. Ξεχωρίζει την ενέργεια από τον ενεργούντα. Ξεχωρίζει τον συναίσθημα από τον συναισθανόμενο. Δεν απομονώνεται και δεν ταυτίζεται με ό,τι αισθάνεται και ό,τι κάνει σε μια δεδομένη χρονική στιγμή ώστε να ξεχνάει το σύνολο του εαυτού του και το ποιος είναι. Μένει σε μια συνετή απόσταση και καταγράφει τα γενόμενα, έχοντας την επίγνωση του όλου του εαυτού του και όχι του αποσπασματικά εκδηλωνόμενου μερικού.

Κι αυτό δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά προϋποθέτει μεγάλη εσωτερική διεργασία. Μπορεί όμως ίσως να συμβεί υπερβατικά σε ειδικές περιπτώσεις, όπως αυτής του μεγάλου πόνου ή κάποιου άλλου σοκ.

Ελπίζω ότι δεν μπέρδεψα περισσότερα τα πράγματα αντί να τα εξηγήσω.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Κύριε Δαρσινέ,
σας ευχαριστώ για το γεναιόδωρο κέρασμα.
Είναι κι αυτός άλλος ένας λόγος λοιπόν που φεύγουν 'μεθυσμένοι' οι θαμώνες αυτού του καφενείου!

Την καλημέρα μου σε όλους!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κυκλοδίωκτον
Νά σαι καλά για τις όπως πάντα ενδιαφέρουσες απόψεις σου. Να κάνω δυο διευκρινίσεις: Ο πρωταγωνιστής του κειμένου δεν καταγράφει. Μόνο αισθάνεται και δρα. Ο συγγραφέας καταγράφει. Τώρα σε ότι αφορά την παρουσία ή όχι τού πόνου στο κείμενο,
νόμιζα ότι ο πόνος υπάρχει και προκύπτει μεσα στο κείμενο - απόσπασμα του βιβλίου, από την ατμόσφαιρα και τα συμφραζόμενα. Δεν ήταν αυτά επαρκή στοιχεία για να καταλάβεις την ύπαρξη του πόνου;
Τέλος σχετικά με τα υπόλοιπα που γράφεις με την επιστημονική εξήγηση - ανάλυση των εσωτερικών διεργασιών στο θυμικό ενός ανθρώπου από ένα γεγονός που αντανακλάται μέσα του, έχω μόνο να πω ότι ένα λογοτεχνικό κείμενο δεν αναλύεται - εισπράτεται με επιστημονικούς όρους αλλά μόνο με λογοτεχνικούς. Αλλιώς δεν θα ήταν λογοτεχνία.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

@Φαίδωνα δεν αναφερόμουν στο λογοτεχνικό κείμενο αλλά κατά πόσο ένας ήρωας γίνεται πιστευτός για αυτά που αισθάνεται.
Πόσο μας πείθει να αισθανθούμε κι εμείς το ίδιο και να ταυτιστούμε μαζί του ή αν δεν ταυτιστούμε, να πειστούμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να του συμβεί πραγματικά όσο υπερβατικό ή διαφορετικό κι αν είναι.

Πόνος υπάρχει μέσα στο κείμενο, αλλά, τουλάχιστον σε μένα, δεν έγινε κατανοητό -μόνο από αυτό το απόσπασμα- πόσο δυνατά σοκαριστικός ήταν για τον ήρωα.

Μετά τις εξηγήσεις σου όλα μπήκαν στην θέση τους.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κυκλοδίωκτον
Προφανώς το κείμενο, ειδικά ως προς εσένα απ' ότι διαπιστώνω, απέτυχε, αφού χρειάσθηκες να σου δώσω τόσες πολλές εξηγήσεις για να το καταλάβεις ή να το θεωρήσεις επαρκώς πειστικό.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Είναι ένα υπέροχο κείμενο.
Δεν ξέρω τι εννοείς "απέτυχε", μια και είναι απόσπασμα από κάτι μεγαλύτερο και μένα μου χρειάστηκε και λίγο πριν από την πλοκή που μας παρέθεσες για να το κατανοήσω πλήρως.

Μπορεί να μην είναι δική σου η αποτυχία αλλά δική μου που δεν το δέχτηκα απομονωμένο εμπιστευόμενη την¨"γνώση" του συγγραφέα.

παράλληλος είπε...

Εγώ απλά χάρηκα το κείμενο. Θεωρώ αδόκιμη την τόση ανάλυση σε απόσπασμα βιβλίου.
Να είστε καλά.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Παράλληλος
Ναι φίλε μου. Συμφωνώ μαζί σου. Πολλή φασαρία και αναλύσεις για μια σελίδα - απόσπασμα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος