Τετάρτη, Αυγούστου 20, 2008

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ



- Φαίδωνα Θεοφίλου

Μιλάμε για το τέλος της ποιητικής ανάγνωσης κι όχι παραδόξως, και για το τέλος της ποιητικής δημιουργίας. Η ποίηση δεν είχε ποτέ πολλούς αναγνώστες. Με τον καιρό όμως και φτάνοντας στις μέρες μας, κι από αυτούς τους λίγους δεν έμεινε σχεδόν κανένας. Το αναγνωστικό κοινό σήμερα δεν πιάνει στα χέρια του κάποιο ποιητικό βιβλίο κι αν κατά τύχη πιάσει, δεν θα το ανοίξει. Αυτό όμως που προκαλεί κατάπληξη, είναι ότι την ίδια στιγμή που η ποίηση δεν επιλέγεται πια από το αναγνωστικό κοινό, εκδοτικά ανθεί, αφού τόσες ποιητικές συλλογές και ανθολογίες που εκδίδονται τώρα, (άσχετα με τον οικονομικό τρόπο έκδοσης) δεν κυκλοφόρησαν ποτέ στο παρελθόν. Πλην όμως χωρίς αποδέκτες – αναγνώστες που συνειδητά επιλέγουν να αγοράσουν ένα ποιητικό βιβλίο. Τα βιβλία της ποίησης καταναλώνονται κυρίως μέσα στον κύκλο όχι των χαμένων, μα περιθωριοποιημένων πια ποιητών. Κάποιοι αποδίδουν στην σύγχρονη ποίηση μια εσωστρέφεια στην οποία τάχα μου πέρασε από την πρότερη εξωστρέφειά της και θεωρούν ότι αυτός είναι ένας λόγος που απομακρύνθηκε το αναγνωστικό κοινό από την ποίηση. Αυτό θα μας κάνει να διερωτηθούμε: Γιατί; διαβάζει το αναγνωστικό κοινό εξωστρεφή ποίηση;
***
Η σύγχρονη ζωή λειτουργεί με όρους μάρκετινγκ, δηλαδή με έρευνα της αγοράς και στόχευση την εμπορική επιτυχία. Που σημαίνει αν ένα θέμα (π.χ. ξεσαλώματα στη Μύκονο) «πιάσει» στην αγορά, οι εκδότες πιέζουν για παρόμοια θέματα ώστε να συνεχίσουν την υψηλή εμπορική επιτυχία, όπως θα γινόταν με μια επιχείρηση που πέτυχε σε μια πόλη και ανοίγουν κι άλλες παρόμοιες. Φυσικά η ποιότητα αυτής της ανάγνωσης, δεν έχει καμιά σχέση με το είδος της ανάγνωσης που προϋποθέτει η ποίηση και η απαιτητική πεζογραφία.
Ο «εν εγρηγόρσει» συγγραφέας και φιλόσοφος Τζωρτζ Στάινερ γράφει γι αυτό το θέμα, ότι η περιθωριοποίηση του σύγχρονου ποιητή, οφείλεται στο ότι καλείται να λειτουργήσει σε περιβάλλον διαβρωμένου λόγου. Που σημαίνει ότι σε μια κοινωνία σαν τη δική μας, που βασίζεται μόνο στη γρήγορη, θρυμματισμένη και αποσπασματική διασπορά της πληροφορίας, πόσοι έχουν τη δυνατότητα να παραδοθούν στον αργό χρόνο της ποίησης; Όσο λοιπόν δεν αλλάζει ο ασθματικός και αποσπασματικός τρόπος ζωής, η ποίηση θα παραμένει επουσιώδες είδος, σε επάρκεια. Το ολιγόστιχο ποίημα που ακολουθεί, υποδηλώνει κατά κάποιο τρόπο τη θέση του ποιητή στη σύγχρονη κοινωνία:

ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΦΩΝΕΣ
Καταδικάστηκε σε θάνατο
όταν,
οι γιατροί που ασχολήθηκαν μαζί του
διαπίστωσαν,
πως τα καρδιογραφήματά του
δεν ήταν, παρά στίχοι
που δεν μπόρεσαν να διαβάσουν…

(Από το βιβλίο μου- Επίμονο Θεώρημα- Εκδ. Θουκυδίδης )

Μιλάμε πάντα για την ανύπαρκτη πια σχέση αναγνωστών και
ποιητικού βιβλίου όταν λέμε «Αποχαιρετισμός στην Ποίηση», αφού η ίδια η ποίηση, η και βασίλισσα των τεχνών αποκαλούμενη, ενυπάρχει και ως υλικό στα έργα των άλλων ειδών τέχνης αλλά και ως ακριβό στοιχείο στη ζωή των ανθρώπων που επιλέγουν κάποιες φορές να ζουν ποιητικά, υπερβαίνοντας την καθημερινότητά τους, είτε με τις σκέψεις τους είτε με τη διάθεσή τους είτε με τις πράξεις τους.
***
Θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε κι άλλες αιτίες που να εξηγούν γιατί το αναγνωστικό κοινό, έθεσε εκτός των λογοτεχνικών του ενδιαφερόντων την ποίηση. Προσωπικά νομίζω ότι αρκεί να αναφέρουμε μια μονάχα αιτία που εμπεριέχει όλες τις άλλες που θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε: Απλά η εποχή και η κοινωνία μας , δεν χρειάζονται την ποίηση. Όταν στο μέλλον αλλάξουν: Ο τρόπος ζωής και οι δομές τής κοινωνίας, τότε μπορεί η ποίηση ν’ αποκτήσει και πάλι αναγνώστες.
***
Παρ’ όλα αυτά, είναι θετικό ότι υπάρχουν και συνεχίζουν να δημιουργούν στην Ελλάδα σημαντικοί ποιητές, για να θυμίζουν ίσως στην ελληνική κοινωνία πως εκτός από το καλό, αξίζει και το καλύτερο
. Κι αν κάποιοι διερωτώνται πως γίνεται, οι ποιητές να συνεχίζουν να δημιουργούν ενώ δεν έχουν που ν’ απευθυνθούν, η απάντηση είναι μία: Οι απελπισμένοι έρωτες, είναι και πιο δυνατοί.



18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η ποίηση περνά μια κρίση,που έχει προέλθει από την έλλειψη ενδιαφέροντος του κοινού και προ πάντων των νέων.Έχει εκλείψει ο ρομαντισμός και το μυστήριο στις σχέσεις των ανθρώπων και έχει αντικατασταθεί από το κυνισμό και το κυνήγι της ικανοποίησης του τώρα.Και τούτο,διότι στη χώρα μας διερχόμαστε μια κρίση ήθους,που έχει ενσκύψει στην ηγεσία μας,είτε είναι κυβέρνηση,είτε είναι επιχείρηση,είτε είναι σχολείο,είτε είναι γονέας.Πάντως Εσύ συνέχισε να γράφεις και να καυτηριάζεις τα κακώς κείμενα.Ποιος ξέρει,μπορεί κάποιος να σε προσέξει.
Με εκτίμηση
Κ.Λυκογιάννης

Ανώνυμος είπε...

Μια σκληρή αλλά αληθινή αποτύπωση της πραγματικότητας, που γίνεται με τρόπο πειστικό.
Μπάμπης Πιτέλλης

Ανώνυμος είπε...

Την αποχαιρετάμε,την αποχαιρετάμε καθώς  περπατάμε παράλληλά της βιαστικοί.Και κείνη στάσιμη μας ακολουθεί.Γιατί όπου κι αν πάμε είμαστε δεμένοι στις ίνες της Και ξέρει πως δεν θα πεθαίνουμε όταν κάποτε ¨μπορέσουμε να διαβάσουμε τους στίχους  που χτιστήκαμε  μεσα μας "Εγώ πιστεύω Φαίδωνα ότι οι άνθρωποι και οταν βιαστικοί δεν την κοιτούν διαισθάνονται πως μέσα τους έχουν κάπου να γυρίσουν .Νά ξερες πόσοι άλλοι  την πλάθουν καθημερινά στις πράξεις τους χωρίς να το γνωρίζουν... Η ομιλία  σου Ποιητή Θεοφίλου δεν ήταν ¨αποχαιρετισμός στην ποίηση"Ηταν διακριτικό λάκτισμα να πηδήσουμε από την ταχύτητα και  να φτάσουμε πιό ασφαλής με το δικό της βήμα .Τίποτα δεν είναι πιο ουσιαστικόαπό την ποίηση.Αρκεί να ξεκινάς την πράξη εκεί που ενώνετε η ψυχή με το νου.σπύρος δαρσινός   

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κ.Λυκογιάννης
Δεν με νοιάζει αν θα με προσέξει κάποιος κ. Λυκογιάννη. Ούτε με αφορά. Η φωνή μου πάντως θα συνεχίσει να ακούγεται είτε "εν ερήμω" ως φωνή βοώντος είτε "εν κοινωνία ανθρώπων" ως φωνή ψιθυρίζοντος, αφού στην κοινωνία των ανθρώπων όλοι μιλούν αλλά κανείς δεν ακούει...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπύρο μου, προσπάθησα να δώσω αυτό που βλέπω να γίνεται, και όχι αυτό που θέλω να γίνεται. Το σχόλιό σου έρχεται ως συμπληρωματικό στοιχείο στο κείμενο.

Ανώνυμος είπε...

ΦαίδωνΕχεις δίκιο .Καλά έκανες που το έβαλες στην πραγματική του βάση.Ισως αυτό κάνει τον ακροατήνα ρίξει μια ματιά σε κάτι που απρόσεχτα προσπερνά ενώ ξέρει οτι αξίζει.Ο Ποιητής δεν ειναι μόνο πραγματιστής,αλλά,όταν χρειάζεται,μπαίνει βαθύτερα μέσα της,γιά να αλάξει κάτι-αν μπορέσει να αλλάξει.σπύρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Φαίδωνα,
Προσωπικά, νομίζω ότι πάντα υπάρχει αναγνώστης ή και ακροατής για την καλή ποίηση. Όπως υπάρχει και για το καλό τραγούδι ή την καλή ζωγραφική.Δεν είναι μόνο τα όσα εύστοχα ανέφερες στην ομιλία σου, αγαπητέ μου Φαίδωνα.
Είναι και οι ποιητές που έχουν το μερδικό της ευθύνης σ' αυτό.
Χρόνια πριν, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι όσοι γράφουν (ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα κ.λ.π) θα συνταξιοδοτηθούν!!!
Κάπου δέκα χρόνια πρίν, σ'ένα από τα Συμπόσια του Υπουργείου Πολιτισμού για Απόδημους Λογοτέχνες όπου ήμουν καλεσμένη, στο Ρίο, αυτό ήταν ένα από τα κυριότερα θέματα, (μαζί με την έλλειψη Βιβλιοθήκης Αποδήμου Ελληνισμού,στην Αθήνα και στη Νέα Υόρκη, ως και Ελληνικού Μουσείου, όπου βιβλία, χειρόγραφα -ιδίως Συλλόγων-, ακόμη και εργόχειρα τέχνης, κ.λ.π., ήταν επί τάπητος...
Είπαν Ναι! μ' ακόμη Τίποτα)
Όλοι λοιπόν, έτρεξαν με μολύβι και...χαρτί, μα έμειναν από... βενζίνη.
Κερδισμένοι βγήκαν οι εκδότες, μέχρι που άρχισαν να φτιάχνονται και πρόχειροι ...εκδοτικοί οίκοι!!!
(για να γλυτώνουν κάμποσα υπέρογκα κι αδικαιολόγητα έξοδα)
Οι σουρεαλιστές (και οι υπέρ-σουρεαλιστές) δημιούργησαν, μεν, μια ενδιαφέρουσα μορφή ποίησης, μα στο πλατύ κοινό ΔΕΝ ήταν κατανοητή και αντί για πρωτοτυπία έκφρασης, έγινε..."ρώσσικη σαλάτα" αφού την μιμήθηκαν άσχετοι... κ.λ.π.
Δεν θέλω να μακρυγορώ, μα θα δώσω και την άποψή μου (για χάρι του διαλόγου) στον κ. Λυκογιάννη. Κατ' αρχήν, στα σχολεία, μαθαίνουν τα παιδιά πώς να γράφουν και πώς ν' αξιολογούν και την ποίηση. Τα παιδιά, μικρά ή μεγάλα, ΓΡΑΦΟΥΝ ποίηση. Το ότι δεν δημοσιεύουν έξω από τα σχολικά περιοδικά, είναι και θέμα εξόδων. Αλλιώς δεν θα υπήρχε το ανάλογο μάθημα Λογοτεχνίας.
Όσο για τον Φαίδωνα, γράφει ποίηση πολλά χρόνια, με αξιόλογη έμπνευση και προσφορά και τον έχουν αξιολογήσει στούς δυναμικούς ποιητές...
Αυτά, γι' απόψε, Δική σας,
Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Ελεονώρα Χασιώτη
Ήσουν πολύ βιαστική Ελεονώρα. ¨εσβησες το ποίημά σου και δεν μου άφησες περιθώριο να σου πω την άποψή μου όπως επιθυμούσες.΄Ισως μια άλλη φορά όταν δεν είσαι τόσο βιαστική και θέλεις να συμμετάσχεις στην παρέα μας.

pylaros είπε...

Συνήθως ο ποιητής έχει μια έκτη αίσθηση όπου ζει και υπάρχει. Μια αίσθηση όπου οι άλλοι την αγνοούν, μάλλον δεν την βλέπου, έτσι ο κόσμος του ποιητή είναι ένας ονειρεμένος κόσμος, στον οποίο γράφει κι εκφράζει με δύναμη το πιστεύω του, αυτό που ικανοποιεί αυτόν τον ίδιο!

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Το γεγονός ότι "τράβηξε"βιαστικά  το ποιήμα της η Ελεονώρα δείχνει ότι είναι ποιήτρια.Μόνο ο ποιητής κυνηγάει από πίσω τον ταχυδρόμο να πάρει πίσω το ποιήμα που έστειλε γιά δημοσίευση.Το ποιήμα πρόλαβα και το διάβασα και ήταν ωραίο.Κι ακόμη πιό ωραίο είναι που μιά νέα κοπέλα,με τόσο ωραίο όνομα,γράφει ποίηση .Σπύρος Δαρσινός

Ελεωνόρα Χασιώτη είπε...

Δεν ήταν θέμα βιασύνης, νράπηκα...
Ο κ. Δαρσινός διάβασε τη σκέψη μου λέγοντας: "Μόνο ο ποιητής κυνηγάει από πίσω τον ταχυδρόμο να πάρει πίσω το ποιήμα που έστειλε γιά δημοσίευση".

Σας στέλνω κάποιο άλλο σήμερα:

Ιχνογραφούσε το φεγγάρι
στον καμβά ενός παράξενου ουρανού
Κόκκινο κρασί κερνούσε στα πάθη της νύχτας
Γουλιά γουλιά κοινωνούσα
το θρόισμα της ανάσας σου
Ασχημάτιστα λόγια σιωπής
προστάτευαν την γαλήνη του ύπνου σου
Αφουγκράστηκα τους παλμούς σου
να πάρω απαντήσεις σ' ό,τι δεν ρώτησα ποτέ
Ένας αέρας πειρατής άδραξε τα λόγια
τα έκρυψε σε άγνωστη γραφή στον πάπυρο της αγάπης
Χάρτης ν΄αποκρυπτογραφήσω το αίνιγμα σου
Κύματα πελαγίσια στο κορμί
Υποψία αλμύρας στα χείλη
Γεύτηκα το δάκρυ κάθε σου σκέψης
Ψηλάφισα το εφηβικό χαμόγελο
Προσκύνησα το άβατο που δεν βεβηλώθηκε
Προσευχήθηκα ...
Στο καθάριο της ψυχής αφέθηκα
ανοίγοντας πέρασμα σ' ασκίαστες μέρες
Ύφανα όνειρα με κλωστές τρυφεράδας
Νησί χρυσό και θαλασσί
τα άφησα στο προσκεφάλι σου
Να ξαγρυπνούν όταν εσύ κοιμάσαι ...
Μόνο η αγκαλιά της ψυχής σου με γαληνεύει.

Θα χαρώ να το διαβάσετε.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ελεονώρα
Για να μη ξανα σβήσεις το κείμενό σου, (μη το ξανακάνεις αυτό! Τα σχόλια σου ή ότι άλλο γράφεις ανήκουν στη βιβλιοθήκη του καφενείου, δεν μπορείς ναα τα παίρνεις πίσω!!! Και΄για τον Σπύρο Δαρσινό θα διαπιστώσεις ότι είναι από τους σπάνιους ανθρώπους!!)σου γράφω λοιπόν για να σου πω πως το βραδάκι θα σου γράψω για το ποίημά σου το οποίο και διάβασα. Και θα σε παρακαλέσω να αναρτήσεις πάλι και το άλλο ποίημα που έσβησες.
Θα τα πουμε το βράδυ.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Φαίδωνα, πολύ μου άρεσε η ομιλία σου.
Όμως δεν είναι μόνο η ποίηση που δέχεται πλήγμα. Γενικά μειώνεται το αναγνωστικό κοινό και στα άλλα είδη του λόγου. Όλα έχουν υποκατασταθεί από την ευκολία της εικόνας.
Στη σημερινή εποχή, νομίζω ότι η εικόνα έχει πια τον πρώτο λόγο στην επικοινωνία μας. Από την οθόνη του κινητού μας, την τηλεόραση και τις σελίδες των περιοδικών, μέχρι την εύκολη πρόσβασή μας σε οποιοδήποτε μέρος είτε μέσω του διαδικτύου, είτε με τον συμβατικό τρόπο της εύκολης (συγκριτικά με άλλες εποχές) μετακίνησης.

Κι αφού έχουμε συνηθίσει σε τέτοια ευκολία γιατί να κάνουμε τον κόπο να ασχοληθούμε με τον γραπτό λόγο; Γιατί να διαβάσουμε ένα βιβλίο αφού σε λίγο θα γίνει ταινία; Γιατί να διαβάζουμε και να κάνουμε τον κόπο να δημιουργούμε τις εικόνες στο μυαλό μας αφού μας προσφέρονται έτοιμες πια;

Πόσο μάλλον να ασχοληθούμε με την ποίηση, σε έναν κόσμο που μας επιβάλλει την πεζότητα σαν ανάγκη επαφής με τους γύρω μας για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.
Γι αυτό, αντί να επικοινωνούμε διαβάζοντας, αποκλεισμένοι μονολογούμε γράφοντας. Γι αυτό αυξάνονται οι ποιητές και μειώνονται οι αναγνώστες. Είναι η μοναξιά και η απομόνωση του τρόπου ζωής μας. Είναι η ευαισθησία που ψάχνει τρόπο να εκφραστεί μέσα σ' αυτόν τον κενά στολισμένο με λαμπιόνια κόσμο της έτοιμης "ευτυχίας" και της "διασκέδασης".
Κι όσο αυξάνονται οι ποιητές και οι ποιητικές εκδόσεις αλλα λιγοστεύει το αναγνωστικό κοινό, τόσο μεγαλύτερη είναι η κραυγή του κόσμου μας για την χαμένη ευαισθησία που πνίγεται καθημερινά μέσα σε έναν γρήγορο εξωτερικό και καταναλωτικό τρόπο ζωής, αποκομμένο από την ζωογόνα εσωτερικότητα.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

(Πάντως για να μη λες, η δική σου ποίηση ήταν που με έκανε μέλος αυτού του καφενείου περνώντας κάποτε τυχαία)

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ελεονώρα Χασιώτη
Ελεονώρα μου το ποίημά σου είναι ελκυστικό και δείχνει ότι διαθέτεις πολύτιμα ποιητικά κοιτάσματα που θέλουν επεξεργασία και φιλτράρισμα. Χρησιμοποιείς ωραίο λεκτικό υλικό και καλούς όσο και αρκετά ισορροπημένους νοηματικούς, συναισθηματικούς και αισθητικούς συνδυασμούς. Βελτίωση θέλει η αρχιτεκτονική δομή του ποιήματος. Το αφήνεις λοιπόν στην άκρη για καιρό, απόδεσμεύεσαι συναισθηματικά από αυτό, κι όταν με τη βοήθεια του χρόνου, αποκτήσεις μια κριτική στάση ξένου προς το ποίημα, τότε επεμβαίνεις για να επεξεργαστείς το ποίημα στις λεπτομέρειές του , και σε όσα θα διαπιστώσεις από μόνη σου ότι θέλουν επεξεργασία και διόρθωση. Και σε βεβαιώνω πως θα βρείς αρκετά. Έτσι δουλεύουν όλοι σχεδόν οι ποιητές. Διάλεξες ένα από τα ωραιότερα είδη της ποίησης: Την ερωτική ποίηση. Από τα πιο ωραια είδη κι απ' τα πιο δύσκολα. Δύσκολα γιατί κινδυνεύει ο ποιητής, αντί να κάνει ένα έργο τέχνης (που είναι το ποίημα) να παρασυρθεί από τα συναισθήματά του στην εκζήτηση και στην κοινοτοπία. Εσύ όμως έχεις και τα κότσια και το ταλέντο να προχωρήσεις, κάτω από μια προϋπόθεση: Ότι θα τα δίνεις όλα στην Ποίηση και δεν θα περιμένεις τίποτα από αυτήν!! Το προηγούμενο ποίημα σου απ' όσο πρόλαβα να διαβάσω, ήταν επίσης ωραίο, αλλά ήταν εμφανέστατη η επίδραση του ποιήματος "ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ", ενώ αυτή η επίδραση θα έπρεπε να ήταν δημιουργικά αφομοιωμένη. ΠΟυ σημαίνει: Ότι η επίδραση θα μπορούσε να ήταν ένα υλικό στο ψωμί που ζυμώνεις, αλλά το τελικό απότέλεσμα δηλ το ψωμί να είναι δικό σου. Αυτά μιλώντας για δημιουργική αφομοίωση. Χαίρομαι πολύ για την παρουσία σου στο Βλογκ, και ακόμα περισσότερο που μας έφερες ποιήματα τη στιγμή που το θέμα της ανάρτησης είναι το τέλος της σχέσης αναγνωστών και ποίησης, αλλά επιβεβαιώνεις όμως τη ύπαρξη των ποιητών και την σημαντική δημιουργία τους χωρίς αποδέκτες. Να μην ντρέπεσαι για τίποτα σ' αυτό το Βλογκ και να συμμετέχεις με τις απόψεις σου και τα σχόλιά σου, αφού όλοι έχουμε άνάγκη από το σφυγμό και την άποψη της νέας γενιάς. Καλώς ήλθες λοιπόν.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κυκλοδίωκτον
Τα σχόλιά σου έχουν πάντα ενδιαφέρον, αφού είσαι πάντα μέσα στο θέμα, καίρια, ευθύβολη και διευρύνεις σχεδόν πάντα το θέμα και προς άλλες διαστάσεις. Σ' αυτό το σχόλιο παρουσιάζεις και τους λόγους που νομίζεις εσύ, ότι έφεραν την ποίηση στο σημείο να μην έχει αναγνώστες. Και έτσι πλουτίζεις τα επιχειρήματα του ανηρτημένου θέματος αλλά βοηθάς ταυτόχρονα και τους επισκέπτες στην περαιτέρω κατανόηση του θέματος. ΔΕν θα θέλαμε να σε χάσουμε! Όσο για το ότι η ποίησή μου σε έκανε μέλος αυτού του καφενείου, είναι η πρώτη φορά που το ακούω,σ' ευχαριστώ πολύ και δεν μπορώ παρά να χαρώ που η ποίησή μου "ψάρεψε" έστω και έναν και τον έφερε στο καφενείο!!!

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Μαζί με τον βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα...

Με αφορμή λοιπόν το link για τον Σπύρο, ξαναδιάβασα το κείμενό σου Φαίδωνα. Έχουμε μιλήσει ξανά γι αυτό... αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό, θα πω ακόμη κάτι.

Θαυμάζω την τέχνη της γραφής σου Φαίδωνα Θεοφίλου, δύναται να αναλύει ένα φαινόμενο των καιρών και τις αιτίες του και να παραμένει πάντα ποιητική. Σε χαίρομαι.

Θαυμάσια και τα σχόλια και οι διάλογοί σας σε αυτά. Το Καφενείο πάντα συγκέντρωνε κυρίες και κυρίους με ταλέντο και άποψη. Μπράβο. Αυτό αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη της ποιότητας του χώρου. Όσοι έχουν περάσει από δω έμαθαν σίγουρα κάτι και ελπίζω αυτή τη γνώση να την αξιολόγησαν και να την αξιοποίησαν. Να πω ακόμη ότι με συγκίνησε η σχεδόν πατρική ειλικρινής, τίμια και ευθύβολη κριτική σου στο ποίημα της φίλης Ελεωνόρας. (Με την οποία κριτική σου και συμφωνώ). Είχα την τύχη να διδαχθώ σε αυτόν τον τομέα κι εγώ από σένα και σ’ ευχαριστώ από καρδιάς γι αυτό που είσαι καλέ μου Φίλε.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Big Mama

Mama σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Νομίζω ότι είναι ένα κείμενο που αποτυπώνει την πραγματικότητα που ζούμε. Αλλά κυρίως αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι τα σχόλια των φίλων και γενικά των συμμετεχόντων που η ποικιλία τους και η ποιότητά τους, προσθέτει τον πλούτο που χρειάζεται το ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΑ Ο ΘΕΟΣ...

Όσο για την φίλη μας την Ελεονώρα, εσύ μπορεί """να συγκινήθηκες, από την σχεδόν πατρική ειλικρινή, τίμια και ευθύβολη κριτική μου στο ποίημα της""" όπως λες, αλλά εκείνη την κοπάνησε.....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος