Δευτέρα, Αυγούστου 04, 2008

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΕΜΟΙΑΖΕ ΜΕ ΚΑΡΕΚΛΑ ΘΕΑΤΡΟΥ





Το σπίτι που έμοιαζε με καρέκλα θεάτρου





‘Ήθελε ακόμη πέντε χρόνια για να πάρει σύνταξη. Δεν περίμενε να τα συμπληρώσει. Την πήρε μειωμένη. Όχι πως βαρέθηκε. Ούτε λόγος. Μα ήθελε ν’ αποτραβηχτεί από τα δρώμενα. Ήθελε να καθίσει σπίτι του, που το παρομοίαζε με καρέκλα θεάτρου, κι από κει να παρακολουθεί θέλοντας και μη τα δρώμενα επί της σκηνής. Το θέατρο που παιζόταν δεν του άρεσε. Όχι γιατί ήταν κομπάρσος. Μα επειδή η υπόθεση ήταν κακή και πάντα η ίδια. Τώρα λοιπόν είχε τη δυνατότητα να βλέπει το θέατρο να παίζεται μπροστά του, πίσω του, γύρω του και παρ’ όλα αυτά να παραμένει έξω από αυτό. Ζούσε μόνος του. Η γυναίκα του τον είχε εγκαταλείψει με συγκοπή καρδίας. Ο γιος του ατομικός επιστήμων. Τον είχαν πάρει στην Αμερική. Διαμόρφωνε κι αυτός στα μέτρα των δυνάμεών του την υπόθεση του έργου. Όσα και να έπαιρνε σύνταξη, του έφτανε. Είχε ένα όμορφο σπίτι, διώροφο, πατρικό του, με μεγάλο κήπο. Κατά καιρούς τον είχαν μανιωδώς πιέσει να το δώσει αντιπαροχή για να χτιστεί πολυκατοικία. «Κι αν ακόμα δεν το είχα το σπίτι, θα ευχόμουν να το αποκτήσω για να έχω τη χαρά να σας αρνηθώ την αντιπαροχή, ώστε να ενοχλήσω στο μέτρο που μπορώ, τη ροή της υπόθεσης του έργου». Έτσι τους απαντούσε. Οι εργολάβοι όλο και πλειοδοτούσαν να του πάρουν το σπίτι και κείνος όλο και τους έδιωχνε, πασίχαρος για την κάθε του άρνηση.
*
Ο κήπος του δεν ήταν από τους συνηθισμένους. Ανθοβολώνας, που τον συντηρούσε με μόχθο ευτυχισμένο. Γι αυτό και οι ευωδιές τον παραφύλαγαν στα παράθυρα, που μόλις άνοιγαν ορμούσαν μέσα άτακτα και τον έζωναν, για να του ανταποδώσουν το μόχθο του. Στον πρώτον όροφο, είχε μια ζεστή γωνιά με τις βιβλιοθήκες του γεμάτες μικρά και μεγάλα βιβλία. Τους δίσκους του της μουσικής, το γραφείο του, δυο τριθέσιους καναπέδες – όλα απλές κατασκευές. Στο πάτωμα καρπέτες και στους τοίχους, ένα φωτογραφικό πορτραίτο της γυναίκας του και τέσσερις λαϊκές ζωγραφιές. Ακόμα, μερικά πήλινα κομμάτια τόνιζαν την αρχοντική γραμμή της λιτότητας. Ένα καθιστικό που δεν χρησιμοποιούσε αφού είχε το μικρό ζεστό δωμάτιο. Η κουζίνα και το μπάνιο. Στο δεύτερο όροφο ήταν το υπνοδωμάτιό του, που έφτανε από μια εξωτερική ξύλινη σκάλα. Άνετο και φωτεινό. Κάθε πρωινό στις επτά, ο ήλιος πέρναγε βιαστικά απ’ το παράθυρο και απόθετε απαλά μια καλημέρα στο στήθος του. Στον ίδιο όροφο ήταν το συζυγικό υπνοδωμάτιο, που το είχε μόνιμα κλειδωμένο. Το άνοιγε μόνο μία φορά κάθε χρόνο, την ημέρα που η γυναίκα του τον είχε αφήσει. Έβαζε μέσα μια αγκαλιά λουλούδια κι έβγαζε τα ξερά που είχε αποθέσει τον προηγούμενο χρόνο.
*
Έτσι λοιπόν το σπίτι του, που το παρομοίαζε με καρέκλα θεάτρου, ήταν με την αυτόνομη ομορφιά του μια αντίθεση μέσα στη μαζική ασχήμια του θεατρικού έργου που παιζόταν, με αποτέλεσμα η ασχήμια να τονίζεται περισσότερο και να τον πονά. Ένα πρωινό, πριν καλά καλά ξυπνήσει, έχοντας δηλαδή την αίσθηση πως ξυπνούσε, μα μισοβυθισμένος ακόμα στον ύπνο, έβλεπε λέει…αλλά ας τον αφήσουμε να μας τα πει ο ίδιος:
*
«Ναι! Έβλεπα ολοκάθαρα, όπως βλέπω και σας, πως τα παραπετάσματα της σκηνής του θεάτρου έκλειναν αργά – αργά μέχρι που ενώθηκαν στο κέντρο της. Και τώρα, λέει, θ’ άλλαζαν την υπόθεση του έργου και όλοι θα έπαιζαν διαφορετικούς μα ισοδύναμους ρόλους. Ύστερα είδα να ορθώνεται μπροστά μου ένα ουράνιο τόξο καμωμένο όχι από χρώματα, μα από τα μύρα του ανθοβολώνα μου. Είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Εγώ όμως είδα τα μύρα ν’ αποκτούν οπτική απόσταση. Όσο όμως ξυπνούσα, διαισθανόμουν πως είμαι στο δωμάτιό μου κι όχι σ’ ένα κόσμο φανταστικό. Άρχισα να συνειδητοποιώ την πραγματικότητα, που έπεφτε λέει στο κεφάλι μου σταγόνα – σταγόνα. Σε κάθε σταγόνα που έσταζε, έσβηνε κι ένα κομμάτι ονειρικής θολάδας και στη θέση του πρόβαλλε μια φέτα αλήθειας, σαν φεγγαριού πέντε ημερών. Η πρώτη σταγόνα της πραγματικότητας, πέφτοντας στο κεφάλι μου, αποκάλυψε: -Οι άνθρωποι δεν επωφελούνται από την Ιστορία τους. Την αφήνουν να μαραίνεται.- Η δεύτερη: - Το εγώ του ανθρώπου παράγινε. Του ενός το εγώ, καρφώνεται στο εγώ του άλλου. Η τρίτη: -Οι άνθρωποι βαδίζουν με το ένα πόδι στο δρόμο μιας ανάπηρης εξέλιξης και με το άλλο στην άκρη του χάους. Η τέταρτη: Υπάρχουν συμπολίτες που είναι καλοπροαίρετοι. Που οργανώνονται σε φορείς και κόμματα, για ν’ αγωνιστούν από κει μέσα ν’ αλλάξουν την υπόθεση του έργου. Τελικά αναγκάζονται να παίξουν κι αυτοί, όπως οι άλλοι το θέλουν. Η Πέμπτη σταγόνα μου είπε: Τα άλλα τα ξέρεις. Τι να σου λέμε, αφού ξύπνησες κιόλας. Πετάχτηκε όμως πάλι η δεύτερη σταγόνα και μου φώναξε:
-Πρόσεχε! Όλοι να μας σώσουν θέλουν.
*
Ξύπνησα για τα καλά έχοντας ξαναπροσγειωθεί στην καρέκλα μου του θεάτρου, που την παρομοιάζω με το σπίτι μου. Μια θλίψη ντυμένη με οργή φουρλίστηκε μέσα μου κι έκανε τα φύλλα της ψυχής μου ν’ ανεμίσουν ανήσυχα. Σίγουρα κάτι πρέπει να κάνω για την υπόθεση του έργου. Τι όμως; Το μόνο που κατάφερα στη ζωή μου, ήταν να ξεκαρφώνω τα εγώ των άλλων από πάνω μου. Τώρα βέβαια το ότι αρνήθηκα να παίζω ένα δοσμένο ρόλο στο έργο είναι ένα βήμα αλλά φτάνει; Πώς όμως ν’ αλλάξω μόνος μου μια υπόθεση που εκατομμύρια άλλοι υφαίνουν;
*
Το πρωί της άλλης μέρας, οι περαστικοί φρενάριζαν τη βιασύνη τους μπροστά στο σπίτι του, καθώς αντίκριζαν ένα τεράστιο πανώ, που κάλυπτε τη μισή πρόσοψη του σπιτιού του κι έγραφε με μεγάλα και ξεκούραστα γράμματα:

ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ:
ΜΙΚΡΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΤΑΦΟΙ
ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.
ΛΗΞΗ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ:
ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Φαίδων Θεοφίλου
Από το βιβλίο «Ο Θεός στο καφενείο»
Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ 1994

25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η αντίσταση του ενός! Ενός ανθρώπου τρυφερού, ονειροπόλου και ασυμβίβαστου, που όμως έχει πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας, θάβοντας τα όνειρά του στους μικρούς πράσινους τάφους κι αναμένοντας την έγερσή τους δηλαδή την ανάστασή τους. Οι άνθρωποι σαν τον πρωταγωνιστή του διηγήματος είναι το ποιοτικό άλλοθι της ζωής μας...
"Ο Παράξενος"

Ανώνυμος είπε...

Θάλεγε κανείς πως μετά απο το εύστοχο και σαφές σχόλιο του
'Παράξενου "δεν χωράει άλλο.
Όμως,τα "άλλοθι" ειναι σωστικά ή βοηθητικά ,μόνο αν θέλουμε να κοιτάξουμε βαθύτερα τις 5 σταγόνες.
Κι αν μπορέσουμε να τις κάνουμε- με τους καιρούς- αντί να σβήνουνε αποκαλυπτικά το όνειρο να το ποτίζουν ,τότε σίγουρα θα "εγερθουν'τα όνειρα.Και σιγά σιγά μιά άλλη πραγματικότητα θα αλλάξει την υπόθεση του έργου.

Επίτρεψέμου Φαίδωνα να σηκώσω και γω μια ταμπέλα στην πόρτα του καφενείου.Θα λέει

ΕΝΩΣΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΎΣ ΠΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΜΌΝΟΙ ΝΑ ΕΓΕΡΘΟΥΝ
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.

σπύρος δαρσινός

Φαίδωνα .
θέμα πρωτότυπο
Αυθεντικό.
Τόσο φανταστικό
Τόσο αληθινό.

Αύριο πηγαίνω στην Ν.Υ.
Είναι μια τρελή ενιαμελής παρέα
που κρατάει σε μιά ταβέρνα μιά δέκατη καρέκλα άδεια. Αν ήταν πολυθρόνα.Και μόνη .Δεν θα πηγαινα.
Πριν από ενα χρόνο είχα ξαναπάει.
Και κει,στη μέση της βραδιάς άρχισαν να πέφτουν κάτι χοντρές στάλες βροχής στη τζαμαρία.Σε λίγο γίνανε βροχή.Κάποιος έριξε την ιδέα
Και σε 6 μήνες εκδόσαμε όλοι μαζί ένα βιβλίο με τίτλο"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ"
Γι'αυτό σας λέω, οι στάλες τα λένε όλα.

σπύρος δ.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ αργά έκανε τις διαπιστώσεις ο ήρωας του διηγήματος.
Και όπως σ’ όλη του τη ζωή ήταν με τα μάτια δεμένα, χωρίς να βλέπει τίποτα γύρω του, χωρίς να συμμετέχει, χωρίς να αγωνίζεται για κανένα όνειρο, ξαφνικά, καθισμένος στην αναπαυτική πολυθρόνα του, τακτοποιημένος με τη συνταξούλα του και με το γιο του σπουδαγμένο, ανακαλύπτει όλα τα στραβά και τα ανάποδα.
Και αντί να αφυπνιστεί, να τρομάξει απ’ το γεγονός ότι με την ανυπαρξία του δεν έχει προσφέρει τίποτα κι αυτός στην κοινωνία, διαλέγει ξανά το δρόμο της ανυπαρξίας και της ανευθυνότητας.
Ξαναθάβεται. Δεν βγαίνει στο φως του ήλιου.
Κλασική περίπτωση βολεμένου που τα περιμένει όλα απ’ τους άλλους.
Του ανθρώπου που ζει όλη του τη ζωή μέσα στα απορρίμματα και λέει πως το κάνει για να δροσίζεται.
Έτσι το είδα φίλε μου. Άλλοι θα το διαβάσουν αλλιώς. Ένα κείμενο διαβάζεται απ’ τον καθένα διαφορετικά.

Υ.Γ Χθες είδα τον Γιώργο τον Πλακογιαννάκη. Μου είπε να σου πω μια φιλική καλημέρα. Ότι έγινε λέει ήταν μόνο ένα: caso accidente.

σεραφείμ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Αυτό είναι και το πιο σημαντικό Σπύρο μου . Ότι η μία σκέψη ενεργοποιεί την άλλη.Όπως αυτό που γράφεις: ΕΝΩΣΟΥ Μ'ΑΥΤΟΥΣ
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ
ΝΑΕΓΕΡΘΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.
Ή τη θαυμάσια ιδέα που είχατε οι φίλοι να γράψετε το βιβλίο "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΒΡΟΧΗ. Αυτή είναι μια από τις αξίες της λογοτεχνίας: Να πέφτει σαν πέτρα μέσα στη λίμνη και να δημιουργεί όχι έναν μα πολλούς κύκλους...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σεραφείμ
Φυσικά και ο καθένας προσλαμβάνει και ερμηνεύει όπως νομίζει ένα κείμενο.Αυτή άλλωστε είναι και η ομορφιά της λογοτεχνίας, ότι λειτουργεί με τον κάθε αναγνώστη χωριστά και επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Δεν είναι δηλαδή ένα δημοσιογραφικό κείμενο, ή ένα κομματικό, που δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο να καταλάβεις από αυτό που σου επιβάλλει ως ενημέρωση ή οδηγία.
Γι αυτό και η λογοτεχνία δεν είναι "οδηγίες προς υποψήφιους επαναστάτες" ή συνταγολόγιο λύσεων" ή "διαμορφωτής αγωνιστικών συνειδήσεων" . Συμπεριλαμβάνει και τους αδύνατους και τους ανίσχυρους και τους αλαφροϊσκιωτους και τους προσκυνημένους από ανάγκη ή από συνήθεια και κείνους που ήθελαν αλλά δεν μπόρεσαν. Η λογοτεχνία λοιπόν ως ένα φόντο ζωής με δική της γλώσσα, ως λογοτεχνία πρέπει να κριθεί. Παρ' όλα αυτά θα έπρεπε να ξαναδιαβάσεις ίσως , για τις πέντε σταγόνες που πέφτουν στο κεφάλι του ήρωα , τη σημασία των οποίων ήδη επισήμανε ο Σπύρος Δαρσινός. Οι σταγόνες αυτές εξηγούν ως ένα μέτρο τη μηδαμινή πιθανότητα αντίστασης ενός ατόμου, στο έργο που παίζεται. Ας σκεφθούμε μόνο τι μπορέσαμε εμείς να κάνουμε ενάντια στην υπόθεση του έργου που παίζεται ερήμην μας, εκτός από τη συνεπή με τίς ιδέες μας ζωή που ζήσαμε και ζούμε. Θά έλεγα να ξαναρίξεις μια ματιά στο κείμενο με λιγότερη προκατάληψη.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Βάνα Κοντομέρκος
Η Βάνα τι έγινε ρε παιδιά; Σαν πολύ δεν έλλειψε από το καφενείο;
Έννοιες Βάνα μου; Προβλήματα; Δουλειές;Διακοπές στην Ελλάδα; Κάνε και κανένα διάλλειμμα στο καφενείο.. Εδώ έχουμε κοντά μας τη Γιώτα Στρατή με πρόβλημα υγείας του Δημήτρη κι έχουμε επαφή και συμπάσχουμε μαζί της, όταν μας ξεδιπλώνει την ψυχή της.
Γρήγορα στο καφενείο λοιπόν. Έχεις αργήσει κιόλας!!!!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Υιώτα Στρατή
Περιμένουμε τα νεώτερα για το Δημήτρη Γιώτα μου. Πες μας.

Ανώνυμος είπε...

Πόθεν φίλε μου η προκατάληψη;
Αυτόν το βολεμένο μικροαστό έφτιαξες.
Και μας τον αφήνεις να αποκαλυφτεί.
Και τι μα λέει;
Πως όσο ήταν μάχιμος, δεν συμμετείχε πουθενά.
Απολάμβανε την καθημερινή αδιαφορία και αποταμίευε ησυχία.
Και ξαφνικά, μας εκμυστηρεύεται, - εδώ μπαίνεις εσύ στη μέση- ήρθαν οι ‘’πέντε σταγόνες’’ για να τον αφυπνίσουν.
Οι σταγόνες που χρησιμοποιείς για ξυπνητήρι, αν και τον ξυπνάνε από τον ύπνο το βαθύ, εντούτοις αυτός… Θέλει να συνεχίσει τον ύπνο του.
Μπορεί να βλέπει τώρα, με εξασφαλισμένη σύνταξη και σπίτι, με περισσότερη ασφάλεια το θέατρο του κόσμου.
Επαναπαύεται στο: Τι να φτιάξω εγώ όταν οι άλλοι χαλάνε.
Αυτόν είδα εγώ. Αυτόν τον ήρωα μου έδωσες να αναλύσω.
Ντυμένο πολύ όμορφα. Με το γιο του επιστήμονα στην Αμερική. Με το όμορφο διώροφο σπιτάκι. Με τον ολάνθιστο κήπο. Με τη ζεστή φωλιά του. Με τις ευωδιές. Αλήθεια δεν ξέρω τι είδε ο Σπύρος όσες φορές κι αν το ξαναδιαβάσω.
Συνήθως κάτι τέτοιοι βολεμένοι δεν ξυπνάνε όχι με ‘’πέντε σταγόνες’’ αλλά ούτε με ολόκληρο Ωκεανό.
Ο ήρωάς σου είναι ο γνήσιος εκπρόσωπος της καθεστηκυίας τάξης.
Είπαμε, ο καθένας έχει τις δικές του προσλαμβάνουσες και οι γνώμες για το δείνα ή το τάδε να διαφέρουν όσο το φως απ’ το σκοτάδι.
Όμως, θα ήθελα και τη δική γνώμη για τον ήρωά σου.
Πώς να ξέρω τι έχεις στο νου σου.
Αυτόν έφτιαξες, γι αυτόν μιλάω.

σεραφείμ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σεραφείμ
Σου έχω απαντήσει ήδη στο προηγούμενό μου σχόλιο για όλα όσα λες. Θα πρέπει να τα επαναλάβω με άλλο τρόπο, αλλά το βράδυ αργά, γιατί τώρα κωλύομαι. Θα τα πούμε.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σεραφείμ
Φίλε μου σου ξαναείπα πως η λογοτεχνία δεν φτιάχνει μόνο ήρωες
"με αγωνιστικούς χαρετισμούς" αλλά και άθλιους, και προσκυνημένους και ξύπνιους και ηλίθιους. ΄Ετσιέφτιαξα κι εγώ έναν ήρωα που δεν συμμετείχε στην υπόθεση του έργου, ήταν συνεπής στη ζωή του σύμφωνα με τις ιδέες του, όπως εσύ κι εγώ, δεν τόλμησε να αντισταθεί όσο εργαζόταν, κι όταν πλέον δεν είχε εργασιακή εξάρτηση, και ήθελε να αντισταθεί στη πράξη για να εμποδίσει τη ροή της εξέλιξης του έργου, διαπίστωσε πως μόνος του δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Αδιέξοδο. Η λογοτεχνία λοιπόν εκτός από την τέρψη και την ψυχαγωγία είναι δυνατόν να προσφέρει και κάτι άλλο: Να προβληματίσει τον αναγνώστη για να σκεφθεί. Να ενεργοποιήσει τη σκέψη του. Ένας λοιπόν αναγνώστης του καφενείου μας, ο Σπύρος Δαρσινός του οποίου η σκέψη ενεργοποιήθηκε, διαπιστώνοντας το αδιέξοδο, πήρε τη σκυτάλη από το διήγημα και μας έδωσε τη σκέψη του λέγοντας:
ΕΝΩΣΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ
ΓΙΑ ΝΑ ΕΓΕΡΘΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.
Αυτός είναι ο στόχος της τέχνης: Να κάνει τον αναγνώστη να σκεφθεί και να πάει ίσως και μακρύτερα.
Θέλεις τον ήρωα του διηγήματος καλά και σώνει άθλιο και καιροσκόπο; Όπως θέλεις. Το αποτέλεσμα που θα οδηγήσει τον κάθε σκεπτόμενο Δαρσινό να κάνει τις δικές του σκέψεις, είναι το ίδιο: Αδιέξοδο. Αφού ούτε και οι καλοπροαίρετοι πολίτες που οργανώνονται σε κόμματα για να αντισταθούν στην υπόθεση του έργου, καταφέρνουν κάτι, αφου τελικά κάνουν αυτό που οι άλλοι τους επιβάλλουν.

Ανώνυμος είπε...

Εδώ,στο Τενεσί,είμαι μόνος.
Σαν μια στάλα λάδι μέσα σε ποτήρι με νερό.Η αμερικανοί,είναι η ρευστότητα σε χαραγμένη κύτη.
Δεν μπορώ να την αλλάξω.
Κανεις δεν μπορεί να την αλλάξει
Να σας πω γιατί
Πριν από ένα μήνα έκλαιγα όταν έφεραν από το Ιράκ ένα σκοτωμενο
παλικάρι που το γνώριζα στην γειτονιά μου πριν φύγει γιά τον θάνατο .
Θύμωσα όταν είδα περήφανη τη μάνα με την σημαία και το σπαθι του σκοτωμένου γιου της στα χέρια της που της τα έδωσε ενας αξιωματικός κάτω από το ξερό κροτάλισμα των όπλων που πηραν την ζωή του παιδιού της γιά τα υπερκέρδοι της
κάθε Μομπιλ.
Κοίταξα γύρω μου και δεν είδα
κανέναν με δάκρυα και θυμό σαν τον δικό μου.
Δεν μπορούσα να φυτέψω αισθήματα
σε ψυχές γεμάτες προπαγάντα και άγνοια.
Δεν μπορώ να σταματήσω τον πόλεμο στο Ιράκ.
Δεν μπορώ να πω στη μάνα ότι ο γιος της δολοφονήθηκε γιά 10 γαλόνια πετρέλαιο.

Μετά την κηδεία έφαγαν η μάνα ,και όλοι,στο εστιατόριό μου.
Δεν μπορούσα να τους διώξω
Βάλανε και λόγο γεμάτοι υπερηφάνεια για την δημοκρατία που εγκαθίδρυσαν στο Ιρακ.
Δεν μπορούσα να τους σταματήσω.
Ημουνα μία στάλα σε στέπα.

Γι'αυτό πήγα πέρυσι στην Ν.Υ.
Για να σμίξω με στάλες,όμοιες με την δική μου .Και όταν συμτωματικά
άρχισαν να πέφτουν χοντρές στάλες στην τζαμαρία της ταβερνας- που αμέσως εγιναν πυκνή βροχή,κοίταξα την παρέα μου,γύρω γύρω στο τραπέζι, και είπα ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ.
Κι αυτός έγινε ο τίλος του βιβλίου μας .Αυτη είναι η μικρή βροχή μας

Το βιβλίο μέσα λέει και γιά τα όνειρα που πέθαναν και γιά άλλα που πρέπει να φυτρώσουν εκει που ενώνονται οι κήποι μας,οι αυλές μας , οι πόθοι μας,Η ΕΝΩΣΗ ΜΑΣ.

Είμαστε πολλοί που είμαστε μόνοι
Μπορούμε να γίνουμε βροχή αν είμαστε μαζί.
Ακούγονται λίγο ρομαντικά ;
Ισως.Εγώ πάντως νιώθω ότι είμαι στα χείλη της στάλας και της δίψας.

σπύρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου καλημέρα.
Τι ψάχνεις;
Εσύ έγραψες το κείμενο κι εσύ το ανάρτησες.
Εγώ απλά έκανα ένα σχόλιο.
Ξεγύμνωσα τον ήρωα σου απ’ το ακριβό περιτύλιγμα και τον τοποθέτησα εκεί που του έπρεπε. Στους βολεμένους.
Και το δικό μου σχόλιο ένα σάλπισμα είναι για να μην κοιμόμαστε όρθιοι με τα τσαρούχια. Όταν εκθέτεις ένα βολεμένο έτσι, αυτό είναι σάλπισμα για εγρήγορση.
Να μην κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Για να μην την πατάμε όπως… Η μωρά παρθένος.
Τώρα αν το σχόλιό μου δεν ανταποκρίνεται στη δική σου σκέψη και προσδοκίες και περίμενες κάτι άλλο, το περίμενες κάπως αλλιώς, ε, αυτό μόνο σε σχόλιο κατά παραγγελία μπορεί να γίνει.
Γράψε έτσι, γιατί αυτό θέλω να ακούσω.
Τώρα, όσο για το…. Ένας απ’ τους θαμώνες ενεργοποιήθηκε και πήρε τη σκυτάλη και σήκωσε την ''ταμπέλα'', χαλάλι του.
Είχε και την πρότερη εμπειρία της στάλας που έγινε βροχή.
Η αλήθεια είναι ότι ξέχασα να βάλω κι εγώ μια ταμπέλα που να γράφει: ΕΝΩΘΕΊΤΕ.
Δεν ξέρω αν γράφαμε και σκεφτόμασταν όλοι τα ίδια, αν θα άλλαζε τίποτα.
Δες πως τον είδε τον ήρωά σου ο ''Παράξενος''. Ονειροπόλο και ασυμβίβαστο έχοντας πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας.

σεραφείμ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σεραφείμ
Δεν ψάχνω τίποτα φίλε μου. Εσύ ψάχνεις...
Η ανεξήγητη οργή με την οποία εκφράζεσαι είναι και μάταια και σε εκθέτει. Είναι δικαίωμά σου να έχεις όποια γνώμη θέλεις για οτιδήποτε. Σου το είχα τονίσει και στο πρώτο σχόλιο μαζί με άλλα.Εσύ κατάλαβες ότι εγώ προσπαθώ να σου δώσω συνταγή για να συμφωνείς μαζί μου. Σ' αυτό το σημείο αγαπητέ μου όποια βοήθεια και να σου δοθεί θα είναι δυστυχώς και αχρείαστη και μάταιη, αφού τον μόνο που ακούς ευχάριστα είναι ο εαυτός σου. Αφού κατόρθωσες λοιπόν να ξηλώσεις τον ήρωά μου από το ακριβό του περιτύλιγμα;;;; και να σαλπίσεις εγρήγορση!!!! Συγχαρητήρια. Σώζεις την κοινωνία από κάποιον σαν και μένα που επιδιώκει να...αποκοιμίσει τους ανθρώπους!!! Κάθε προσπάθειά μου λοιπόν για συνενόηση δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης αφού
όσα λες σε καθορίζουν,και ότι και να πει κανείς από δω και πέρα δεν μπορεί να σε βοηθήσει.
Βλέπω ότι έχεις εκνευριστεί και με τους Σπύρο Δαρσινό και "Παράξενο" επειδή δεν συμφωνούν μαζί σου. Κατά τα άλλα "σέβεσαι";; την προσωπική άποψη και θέλεις να σέβονται και τη δική σου. Γιατί όλα αυτά φίλε Σεραφείμ, αφού το πιο΄εύκολο ήταν να πεις από την αρχή,εμένα δεν μου αρέσει αυτό το διήγημα, γιατί έτσι.

Ανώνυμος είπε...

κ.Σεραφείμ Βάγιας

Εγώ δεν είμαι από κείνους που κρίνουν τις απόψεις των άλλων αλλά ούτε και επιτρέπω σε κανέναν να αποπειραθεί να απαξιώσει τη δική μου άποψη. Ότι έγραψα για το διήγημα που ανάρτησε ο κ. Θεοφίλου στο πρώτο-πρώτο σχόλιο του καφενείου, ισχύει μέχρι κεραίας. Αυτό εισέπραξα εγώ, αυτό ερμήνευσα και έτσι τοποθετήθηκα. Δεν είμαι υποχρεωμένος να συμφωνώ με κανέναν κ. Βάγια. Όποιος θέλει να επωφεληθεί από τη αποψή μου είναι ελεύθερος να το κάνει. Κλείνω με μια ρήση του Οσκαρ ΟΥάϊλντ: "Εκεί που διαφωνούν οι αναγνώστες, συμφωνεί ο συγγραφέας με τον εαυτό του". Τέλος.
"Ο Παράξενος"

Ανώνυμος είπε...

Για τον κύριο ‘’Παράξενο’’,
Κανονικά σ’ έναν που κρύβεται πίσω απ’ την ανωνυμία, δεν θα έπρεπε να απαντήσω.
Ούτε και το κάνω ποτέ.
Όμως, μιας και μου επιτέθηκε χωρίς κανένα λόγο, είμαι υποχρεωμένος έστω και για μια και μοναδική φορά να το κάνω.
Ούτε αποπειράθηκα, ούτε καν διανοήθηκα να απαξιώσω, ή να σχολιάσω τη δική του γνώμη και άποψη για τον ήρωα του διηγήματος.
Αν και αφού την έδωσε στη δημοσιότητα, είχα αυτό το δικαίωμα.
Αντιγράφω (sic) τα λόγια του.
… Ενός ανθρώπου τρυφερού, ονειροπόλου, και ασυμβίβαστου…
Ο υστερικός τρόπος που μου απάντησε, μόνο και μόνο γιατί τόλμησα να αναφέρω τα λόγια του δείχνει και το βαθμό του δημοκρατικού του συναισθήματος.
Αλλά… Δεν περίμενα κάτι άλλο από έναν που δεν βγάζει το προσωπείο.

Με τον Σπύρο τι να έχω; Είμαστε απ’ το ίδιο φυτόχωμα. Το έχουμε εξακριβώσει. Είπα απλά αυτό που σκέφτηκα. Πως κάποια βαθύτερη σκέψη θα τον οδήγησε στις ‘’πέντε στάλες’’. Κάποια προσωπική του εμπειρία, που όντως την είχε.

Τώρα για σένα Φαίδων, που αποκαλείς κάθε αντίθετη γνώμη ‘’ οργή’’ και που γράφεις πως, ‘’όποια βοήθεια και να μου δοθεί και αχρείαστη θα είναι και μάταιη αφού το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να ακούω τον εαυτό μου’’, νομίζω πως δεν μου άξιζε.
Μάλλον εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια.

Υ.Γ Ο τελευταίος σου καφές ήταν ‘’πικρός’’ χωρίς κανένα λόγο.

σεραφείμ

Ανώνυμος είπε...

Φίλοι της σελίδας, αγαπητοί!
Άσχετα με το πώς υπερασπιζόμαστε τη γνώμη και το δίκιο μας,ένα σας υπενθυμίζω:
Η ζωή είναι ένα αμείλικτος πόλεμος.Την υπηρετούμε, σαν στρατιώτες όλων των Δυνάμεων. Άλλοι τραυματίζονται, άλλοι σκοτώνονται, άλλοιγυρίζουν "γεροί" με ηθικό και πίστη μηδενισμένη.
Αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται.
Στο δικό μου τον πόλεμο,έχω μια άχαρη πραγματικότητα, προς το παρόν. Να ελπίζω, στίβοντας τις θαρραλέες προσπάθειες του Δημήτρη να παίρνουμε μια γελαστή εικόνα του, όταν γυρίζουμε στο σπίτι...
Χτες, του έκαναν βιοψία στο κόκκαλο να βρουν από τι προέρχεται το μικρόβιο που του κατατρώει τη δύναμη και να μη μπορεί να "πήζει" το αίμα του (απαραίτητο στοιχείο για την εγχείρηση και γενικά τη ζωή του) Αύριο Πέμπτη, ελπίζω σε θετικά αποτελέσματα, για να τον εγχειρήσουν την Δευτέρα...
Του λέω για το ενδιαφέρον ΟΛΩΝ σας, σας γνωρίζει με τα ονόματα και τα ψευδώνυμα, και χαίρεται.

Τώρα, το διήγημα του Φαίδωνα, το διάβασα βιαστικά. Δεν το απορρόφησα
καλά. Πρέπει να επανέλθω, έστω κι αργότερα, θα τα πούμε, όμως.

Η Βάνα Κοντομέρκου, απ' ότι είχαμε συζητήσει στην τελευταία συνεστίαση του Συλλόγου των Αθηναίων, θα πρέπει να είναι στην Αθήνα, για ένα-δυο μήνες!
Κάπου ζηλεύω!!!!
Μα, ας πάνε όλα καλά, σε μας και σε ΟΛΟΥΣ σας.
Με την καληνύχτα μου, Υιώτα Στρατή.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Υιώτα Στρατή
Έτσι είναι Γιώτα μου, όπως η εικόνα που μας έδωσες, η ζωή.
Να δώσεις απ' όλους μας εδώ στο καφενείο, ένα Μεγάλο Φιλί στο Δημήτρη και να του πεις είμαστε μαζί του και νοιαζόμαστε για τη μάχη που δίνει και που θα τον βγάλει γι άλλη μια φορά νικητή, για να συνεχίσει να χα απολαμβάνει τις μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Υιώτα Στρατή
Έτσι είναι Γιώτα μου, όπως η εικόνα που μας έδωσες, η ζωή.
Να δώσεις απ' όλους μας εδώ στο καφενείο, ένα Μεγάλο Φιλί στο Δημήτρη και να του πεις είμαστε μαζί του και νοιαζόμαστε για τη μάχη που δίνει και που θα τον βγάλει γι άλλη μια φορά νικητή, για να συνεχίσει να χα απολαμβάνει τις μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής

Ανώνυμος είπε...

Faidwna ,Filoi mou,eimai sthn N.Y.
Elpizw na ta kataferw avrio na paw na dw ton andra tis Giwtas.Ton gnwrizw xronia Einai enas poli zwntanos anthrwpos.Ola tha pane kala.
Apopse tha eimai me ekeinh tin parea pou sas elega.Thimaste...
me....tis stales poy anti na mas drosisoun pane na mas pniksoyn.
Tha ta ksanapoume otan gtirisw sto Tennessee.
Sas ektimw

spiros darsinos

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Δώσε στην παρέα σου, την παρέα της βροχής το πιο φιλικό μου χαιρετισμό.

Ανώνυμος είπε...

Χίλια ευγνώμονα "Ευχαριστώ" σ΄ολους σας, μ' επι κεφαλής τον Φαίδωνα.
Αν όλα αυτά τα μαγνητικά κύματα της ζεστής σας ευχής και σκέψης μπορέσουν να γίνουν ΔΥΝΑΜΗ κατά την ώρα της Εγχείρησης, (Τώρα λένε την Τρίτη!!!) θέλω να αισιοδοξώ για το καλλίτερο.
Αύριο, θα τηλεφωνηθούμε να συναντηθούμε με τον Σπύρο. Αν τα καταφέρουμε, αυτό θα είναι μια ένεση... νοβοκαϊνης στην κρυφή μα τεταμένη ψυχολογική κατάσταση του άνδρα μου. Του έχουν κάνει πολλές βιοψίες, μέχρι και ηπατίτιδας, δεν έχουν εντοπίσει κάτι που να δώσει εξήγηση στην περίπτωσή του. Απόψε, μας είπαν ότι μπορεί να είναι και αποτέλεσμα της ασθενικής αορτής. Από τα τέσσερα τέταρτα, το ένα έχει σχεδόν μείνει, κι απ' αυτό λιγότερο κι από το μισό να "δουλεύει")
Βέβαια θα έχουν -εκτός του αίματος- και αυτό το "αιμοπηκτικό... σύνδρομο" όπως το λέω (! αν το γνωρίζετε αλλιώς, πέστε μου) κατά την εγχείρηση, Μα φοβούνται για την μετεγχειρητική εξέλιξή του !!!???;;;!!!
(Λένε, κανονικά, το κατώτερο όριο είναι 150.000, αλλά και με 125.οοο περίπου Platelets (αιμοπηκτικά)μπορούν να εγχειρίζουν.
Ο Δημήτρης έφτασε στα 70.000 (???) και μέσα στην εβδομάδα ανεβαίνει σιγά σιγά, σήμερα στις 104.000.
Το μόσχευμα της αορτικής αρτηρίας, είναι... ρουτίνα πλέον. Δεν είναι εκεί ο κίνδυνος.
Γι' αυτό λέω, ότι και μια ομαδική σκέψη, μπορεί να βοηθάει.

Συγγνώμη γι' αυτή την δύσκολη μα ανθρώπινη πλευρά επικοινωνίας μαζί σας. Ποτέ δεν είχα φανταστεί κάτι παρόμοιο, μα πιστέψτε με, είναι πιο θεραπευτική απ' ό,ποια συγγενική και γειτονική ενημέρωση κι ενδιαφέρον.
Σας αγαπώ για την ευαίσθητη ανταπόκρισή σας.
Απόψε, τουλάχιστον, είναι σαν νά κάθομαι κι εγώ "σε μια καρέκλα ενός θεάτρου" και να βλέπω τη ζωή να περνά κουβάρι λυτό, ανακατωμένο, όπου άκρη δεν υπάρχει ν' αρχίσω να τυλίγω απ' την αρχή.

Κάθε λεπτό είναι και μια αρχή.

Εύχομαι να συνεχίζει.
Και σε μας, μα και σε ΟΛΟΥΣ σας.
Καλή νύχτα, φίλοι μου.
Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Υιώτα Στρατή
Να μην έχεις επιφυλάξεις να μας μιλάς στο Βλογκ. Να μιλάς στους φίλους του καφενείου και σε μένα αφού είναι δικοί σου φίλοι.
Τη Τρίτη θα ειμαστε όλοι όσοι συναισθανόμαστε το πρόβλημα του Δημήτρη και σαν δικό μας, με τη σκέψη μας στη Νέα Υόρκη, έξω από το χειρουργείο όπου θα είναι ο Δημήτρης. Θα περιμένουμε μαζί σου τα καλά νέα. Λίγο ακόμα και θα χαμογελάσουμε πάλι.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μου Φαίδωνα.
Σ'ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου.
ΔΙΑΦΟΡΑ θέματα-προβλήματα με ανάγκασαν να αποσυρθώ αυτόν τον καιρό από το Καφενείο.
Στην Γιώτα και στον Δημήτρη στέλνω την αγάπη μου και τις θερμότερες ευχές μου για κάθε επιτυχία στην εγχείρηση.
Την Κυριακή μεθαύριο φεύγω για Ελλάδα. Δεν θα έχω κομπιούτερ μαζί μου. Θα τα ξαναπούμε τον Νοέμβρη.
Και πάλι Γιώτα μου καλή δύναμη. Ο θεός μαζί σας την Τρίτη και πάντα. Θα σας σκέφτομαι.
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι σε όλους τους φίλους του Καφενείου.
Πάντα με αγάπη
Βάνα.

Ανώνυμος είπε...

Vana-Andrea.Kalo sas taksidi
stin patrida
kai sas efxaristw gia tin omorfi vradia pou mou xarisate xthes vradi.Tha mou meinei aksexasti.
Kai pali epiase vroxi....
Fainete oti me akolouthi.

me tin agapi mou
Spiros

Ανώνυμος είπε...

Φίλοι, κυρίως μακρινοί (υπερ-ατλαντικοί)
...βάλσαμο οι σκέψεις σας, ηρεμιστικό αφέψημα, σε μένα,
το ενδιαφέρον σας.
Μέχρι στιγμής, ευοίωνες οι συνθήκες.
Ο Δημήτρης, έχει καλό ηθικό, με τ' αστεία του και τον καλό λόγο στους ανθρώπους του Νοσοκομείου.
Σας στέλνει τους χαιρετισμούς του, κι ας μη σας γνωρίζει. Τρίτη, λοιπόν, (της Κασσιανής!!! μου λέει)
Σας καληνυχτίζω,
Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος