Σάββατο, Αυγούστου 02, 2008

Οι Φίλοι που έφυγαν αλλού


Τρία + 1 ποιήματα-ασπασμοί


Η θερινή πανσέληνος του Νάσου


Mου χτύπησαν μεσάνυχτα..
Ο Νάσος; Ρώτησα..
Με σιωπή απάντησαν..
Σαν έφτασα ήταν ζεστός ακόμα...
Διαχύθηκε, μου είπε ο γιατρός.
στις νυχτερινές αύρες
στην υγρασία του λιμανιού
με τα πιοτά και τα θαλασσινά..
Διαχύθηκε,
στην απαλή αφή των γάτων
και στις έννοιες των φίλων..
Στα ηλιοβασιλέματα της Μήθυμνας
και στων αειθαλών το θρόισμα..
Ως εκ τούτου, κατέληξε ο γιατρός,
εύκολα εντοπίζεται .

Του Θέμη

Σ’ όλη τη ζωή
.
είχε το βλέμμα στραμμένο

στα εσωτερικά τοπία.
.
Όταν ήλθε η ώρα

έφυγε... αφηρημένος.



Του Κωνσταντίνου του Μικρού

Κι ειν’ η ζωή μας
.
ένα σύνολο αναβολών του τέλους.
.
Η μια αναβολή

καλύτερη απ’ την άλλη

ενώ η τελευταία

δεν ξέρει να…προσποιηθεί

Του Μάριου
Έφυγε.
Πήγε αλλού.
Παρά τη θέλησή του.
Ξαφνικός άνεμος εφύσηξε
ενάντια
στην καλοκαιρία της ψυχής του.


12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Υψηλή συγκίνηση προκαλούν, τα βαθιά ανθρώπινα ποιήματα αυτά που όπως καταλαβαίνω αφορούν σε τρεις φίλους σας. Η δραματικότητα μαζί με τον σαρκασμό, φτιάχνουν ένα δραστικό μείγμα. Η τελική μου αίσθηση: Γλυκαίνει και ταυτόχρονα λιγώνεται η ψυχή του αναγνώστη.

Μπάμπης Πιτέλλης

Ανώνυμος είπε...

Και τα τρία δεν φοβούνται τον Θάνατο.Γιατί μπαίνει η ζωή στο θάνατο και όχι ο θάνατος στη ζωή.

σπύρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Πολύ εύστοχη η παρατήρηση του κ. Δαρσινού όσο και του κ.Πιτέλλη.
Προσωπικά υποκλίνομαι στα τρία ποιήματα αλλά και στους φίλους για τους οποίους γράφτηκαν.
"Ο Παράξενος"

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Εγώ να προσθέσω μόνο δυο λόγια: Ο Νάσος (το πρώτο ποίημα) είναι ο αδελφός μου. Πέθανε πριν 4 χρόνια, αλλά κάθε καλοκαίρι τέτοιο καιρό,μου φαίνεται σα να τριγυρίζει εδώ όπου έζησε. Οι άλλοι δύο είναι δυό καλοί μου φίλοι(ποιητές) που δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το θάνατο γιατί δεν τους ένοιαζε!

Ανώνυμος είπε...

Καλύτερα να "έγδερνες" το πρόσωπό σου με τους στίχους σου.
Τωρα ;Αυτή η λεβεντιά;....

ΑΧ ,εσεις οι ποιητές....
Πονάτε με μιά υπερηφάνεια που μας πονάει διπλά.

σπύρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Παρακαλώ, ΜΗΝ ομιλήτε για Θάνατο!
Ο Δημήτρης μου, σε μία εβδομάδα τον προσπέρασε δύο φορές!
Ίσως είχε κλειστά τα μάτια... Απλά, εύχομαι να μη σκοντάψει πάνω του! Θέλω καιρό ακόμη να μαζέψω σ' αγκαλιές τα στάχυα της καλωσύνης του. Είναι ακαταχώρητες ακόμη οι φορές που συγχώρησε φίλους. Δεν μας τέλειωσε ακόμη τα "Σ' αγαπώ"
Παρακαλώ, ξέρω, είναι δύσκολο, διότι συμβαδίζει με τον κάθε ένα,
μα ας κάνουμε ότι δεν τον βλέπουμε.
Κάπου η καρδιά λειώνει...
κι εκείνος, τώρα, την χρειάζεται ολόκληρη.
Καλή σας νύχτα, Γιώτα Στρατή, Ν.Υ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Υιώτα
Δεν υπάρχει λόγος να εξάπτεσαι Γιώτα. Απλά τιμώ τους φίλους μου που έφυγαν με ένα ποιητικό ασπασμό.
Ο Δημήτρης έχει ήδη δείξει στο θάνατο, τον παράμεσο δάκτυλο κεκαμένον! Λίγη υπομονή και ξανά θα τραβήξει προς τη δόξα της ζωής!

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω τελικά πώς να σε αντιμετωπίσω, βρε Φαίδωνα. Δεν ξέρω πώς να απαλλαγώ από το βάρος (καιτη βαρύτητα) της ποίησής σου. Δεν ξέρω πώς να αλαφρώσω την καρδιά μου από τον πόνο που μου προκαλείς. Με βασανίζεις, βρε άνθρωπε, μου διαλύεις τα κατακάθια της αντοχής μου, οι στίχοι προχωρούν βαθιά στο μυελό των οστών μου, όπου "εύκολα εντοπίζονται". Αν τους γράφεις για να με τέρψεις, ξέχνα το, δεν με τέρπεις! Αν τους γράφεις για να μου κινητοποιήσεις τη σκέψη, άφησέ το καλύτερα, κουράστηκα να σκέπτομαι.. Αν πάλι θέλεις να αντιστρέψεις το καρτεσιανό "cogito ergo sum", σκέπτομαι άρα υπάρχω, με το "συναισθάνομαι άρα ζω", αυτό σίγουρα το πέτυχες γιατί έστρεψες το βλέμμα μου κατευθείαν προς τα "εσωτερικά τοπία" και έτσι, όταν θα έλθει η ώρα, σίγουρα "θα φύγω αφηρημένος", αφηρημένος και γοητευμένος και αρκετά θλιμμένος, φίλε μου ξεχωριστέ.
Νίκος Πετρόχειλος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός
Οι καίριες και δυνατές επισημάνσεις σου για τους ποιητές
σε αφορούν επίσης,αφού στην ίδια συνομοταξία ανήκεις και σύ.Όσο κιαν για λόγους μετριοφροσύνης βγαίνεις απ' έξω, η αλήθεια είναι αυτή.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Νίκος Πετρόχειλος
Νίκο μου το σχόλιό σου και η αντίδρασή σου στα ποιήματα με συγκίνησε βαθιά.

Ανώνυμος είπε...

"δεν ξέρω τελικά πως να σε αντιμετωπίσω βρε Φαίδωνα.Δεν ξέρω πως να απαλλαγώ από το βάρος[βαρύτητα] της ποιησής σου"
λέει ο κ.Πετρόχειλος γιά την ποίηση του Φαίδωνα Θεοφίλου.
Τι όμορφη ομολογία προς την καλή ποίηση !
Πόσο ερωτισμό προς την ποίηση έχει η οξυμωρία της έκφρασης.
Μόνο όταν σε "βαραίνει"η έλξη της γίνεσαι ανάλαφρος σαν κι αυτήν.
Και δεν ξέρεις ποιός είναι πιό ψηλά,ο άνθρωπος ή η ποίηση.

σπύρος δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Νίκος - Σπύρος
Ο Νίκος Πετρόχειλος λέει πολλές φορές τα πιο καίρια και σπουδαία πράγματα με τον πιο αυτονόητο και καθημερινό τρόπο. Μεγα χάρισμα. Ο Σπύρος, ως ποιητής εκτιμητής των πολύτιμων λίθων - λόγων, αλλά και Δαίμων της Κορινθίας, επιλέγει εκτός από τα δικά του πολύτιμα υλικά, και υλικά των άλλων και αποκωδικοποιεί τη σημασία των νοημάτων, κάνοντας σχόλια που ισοδυναμούν με μικρά λογοτεχνικά δοκίμια, όπως το πιο πάνω σχόλιό του.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος