Κυριακή, Ιουλίου 27, 2008

Σκέψεις που μου προκάλεσε μία Blogger

Προσωπικά σέβομαι και το Λάο Τσε και όλους τους σοφούς που στόχευσαν και πορεύτηκαν στην ουσία της αλήθειας που άμεσα μας αφορά, (και κατά τη γνώμη μου δεν έχει ακόμα αποκαλυφθεί) δηλαδή, γιατί ήρθαμε, ποιοι είμαστε και που πάμε. Ο τρόπος που σκέπτονται, γράφουν και αποφαίνονται οι σοφοί, δεν υπήρξε για μένα ποτέ ελκυστικός. Έχω τις απόψεις μου που δεν είπα βέβαια ποτέ πως είναι σωστές αλλά είναι αυτές που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου. Κάποιες από αυτές καταθέτω στο μυθιστόρημά μου ο Τρόφιμος. Συμβαίνει να βλέπω ποιητικά και μεταφυσικά τον κόσμο.
@
Δεν μου είναι όλα τα γήινα αδιάφορα. Υπάρχουν γήινα πράγματα που τιμούν τον δημιουργό τους, τον Μεγάλο Ποιητή. Αγαπώ αρκετά από αυτά που οι σοφοί (με θρησκευτικές τάσεις) χαρακτηρίζουν άχρηστα. Κάθε άλλο παρά μάταιος μου φαίνεται τούτος ο κόσμος και η ζωή που περνάμε μαζί του. Μόνο που μικρή μου φαίνεται η ζωή , σαν δείγμα από ένα όλον, που σου αρέσει αλλά δεν μπορείς να πάρεις το όλον, μένεις στο δείγμα.
@
Δεν μου αρέσει η διαρκής αντιπαράθεση της Ύλης και του Πνεύματος, μέσα από διάφορες δοξασίες και φιλοσοφίες. Θα μου άρεσε όμως πολύ όπως γράφω στον Τρόφιμο, η Ύλη να εξελίσσεται μέσα στο χρόνο να ανεβαίνει αναζητώντας την τελειότερη μορφή της και παράλληλα με την Ύλη να ανεβαίνει και το Πνεύμα, εξελισσόμενο κι αυτό, ώστε να έχουμε μια παράλληλη πορεία αέναης Τελείωσης και συμφιλίωσης της Ύλης και του Πνεύματος. Θα ήθελα, θα μου άρεσε να γίνει έτσι. Κι επειδή το θέλω τόσο πολύ, το πιστεύω σα να υπάρχει.. (Στο δικό μου πνευματικό κόσμο φυσικά)
@

Δεν θα ήθελα ν' ακολουθήσω τη σκέψη και την πορεία σοφών, γιατί πρώτα δεν είναι ποιητική όπως η θέασή μου και γιατί δεν θέλω να αναγκάσω τον εαυτό μου να βαδίσει αποκλειστικά προς μια πορεία αλλά να έχω τη δυνατότητα να την αλλάξω. Τα ρούχα τής σοφίας με στενεύουν, θέλω φαρδιά ρούχα να έχω άνεση και να είναι προσαρμοσμένα στο ξεχειλωμένο μου "θέλω". Την ώρα που η γάτα έρχεται στην αγκαλιά μου και ζητάει χάδια, με κάνει να βλέπω το σοφό αχρείαστο.
@
Ο σκουπιδότοπος που ανέφερες σαν τρόπο ζωής που μας επιβάλλουν, είναι μια φοβερή δοκιμασία. Όμως οι άνθρωποι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να εναντιωθούν και ν' απαιτήσουν μια καλύτερη ζωή. Άλλοι από ανάγκη (μεγάλη κατάρα η ανάγκη) κι άλλοι γιατί προσπαθούν να επωφεληθούν από τις αδυναμίες του σκουπιδότοπου για να πλουτίσουν ενισχύοντάς τον τελικά. Οι πολιτικοί αγώνες (σήμερα) λειτουργούν συνήθως σαν ασπιρίνες και μετά πάλι τα ίδια. Από τον σκουπιδότοπο της ζωής μας διαλέγω την ομορφιά όπου τη βρίσκω, και τη βρίσκω συχνά, αφού δεν τη ζητούν πολλοί και ο τρόπος της ζωής μας έχει καταντήσει την ομορφιά, είδος επουσιώδες σε επάρκεια. Το σωστό θα ήταν να την έβρισκα δύσκολα, γιατί πολλοί θα τη ζητούσαν.
@
Για τις οντολογικές ανησυχίες: Έχω την αίσθηση πως ήρθα εδώ σαν ένα πράσινο φύλλο που θα μαραθεί, θα πέσει και στη θέση του θα βγει άλλο. Ενώ θα ήταν πιο δίκαιο να έχω καλύτερη τύχη, αφού με προίκισαν με πνεύμα, αισθήματα κι ένα σώμα , πολυσύνθετο εργοστάσιο. Συχνά διερωτώμαι γιατί με προίκισαν με τόσα πολλά αν πρόκειται να μαραθώ τόσο γρήγορα. Συχνά όμως με κάνει να ξεχνιέμαι ένας υφέρπων πόνος που έρχεται όταν βλέπω αλλά δεν μπορώ να αγγίξω, μια οντότητα γήινης ομορφιάς.
@
Τέλος, αν ο Πλάτων τα έλεγε καλά ότι η ποίηση προηγείται της φιλο-σοφίας θα με...έβρισκε απόλυτα σύμφωνο αφού στην Τέχνη που ασκεί ένας ποιητής εμπεριέχεται ταυτόχρονα η σκέψη και η αισθητική. Χώρια που η Τέχνη προσπαθεί να κοιτάξει πέρα από τη φύση και τον άνθρωπο δίνοντας την ευκαιρία στη φιλο-σοφία να πάρει τη σκυτάλη. Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι την Ουτοπία που παράγει η Ποίηση, την παίρνει η Φιλοσοφία για να την κάνει δυνατότητα. Αυτά τα λίγα από μένα και τα πολλά.
Κι ένα καλό νέο για το Blog μας: H ιστοσελίδα του GREEK AMERICAN NEWS AGENCY προτείνει στη πρώτη σελίδα του, το Blog "Ο Θεός στο καφενείο"που ανήκει σε όλους μας και το διαμορφώνουμε όλοι μας.

39 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η Μεγάλη Αλήθεια και η Μεγάλη Σιωπή, ίδιες κι αντίθετες. Πάντα σ' ελικοειδή επέκταση, σε διττή παρουσία.
Από αύριο,
(βλέπετε Ποίημα του Λόρκα)
θα διαμορφώσω νέες εντυπώσεις και,ως συνήθως, στο μέλλον -ελπίζω,
θα συνεχίζω να ψηλαφίζω τις αμφίδρομες εκρήξεις του Πλάτωνα, του Καζαντζάκη, του Γκάμπελ κι άλλων.
Μόνο, τώρα, μη μου ζητήσετε πότε θα είναι εκείνο το μέλλον.
Η καρδιά, ανήσυχη.
Η ψυχή, αρνητικά αιωρούμενη.
Καλή σας νύχτα, Υιώτα Στρατή. Ν.Υ.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων Θεοφίλου,όση ώρα διάβαζα τις "σκέψεις"σου σέ βλεπα να τρέχεις όρθιος πάνω στον καθρεύτη μιάς άμαξας με δυό άλογα που στο στήθος τους έχουν την δική σου ελευθερία.
Είναι Σκέψεις,με τόλμη που βγήκε απο την επίγνωση γιά να πλάση ουσία
Σκέψεις Ορθές , αχαλίνωτες
Σκέψεις δικές σου,χωρις φυλαχτά και τυφλοσούρτες,ζημωμένες με τις δικές σου αφές που ξέρουν το μέτρο χωρίς να μετρούν ,που ξέρουν τις αναλογίες χωρίς να ζυγίζουν ,που ξέρουν την πορεία χωρίς να κατευθύ
νονται.
Το μέτρο της αδέσμευτης σκέψης σου
δεν έχει νούμερα,γυμνάζει αυτό που υπολείπεται να φτάσει αυτό που υπερέχει.Κ'αυτό ειναι το ωαφελιμότερο γύμνασμα της ελευθερίας ..
Όταν ρωτήθηκες στο βιβλίο σου ΤΡΟΦΙΜΟΣ "γιατί δεν ζεις την ελευθερία που έχεις αλλά βασανίζεσαι να προεκτείνεις την σκέψη σου πέρα από αυτή?Απάντησες "γιατί θέλω η πνευματική αναζήτηση του ανθρώπου να προηγείται της μοίρας του μήπως έτσι κατορθώσει και την επιρεάσει"

Θα μου επιτρέψεις να κάνω στο επόμενο σχόλιό μου και μιά πιό πέρα συζήτηση μαζί σου,ή με άλλους ωραίους σχολιαστές,γιά τα θέματα που ανάπτυξες.
σπύρος δαρσινός

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Νομίζω ότι πρέπει να καταθέσω και εδώ τα δύο μέρη της προσωπικής μου αναζήτησης που έγιναν η αφορμή για όλες αυτές τις τοποθετήσεις του Φαίδωνα, για να ολοκληρωθεί καλύτερα η εικόνα.

Πρώτο Μέρος
Πριν από αρκετά χρόνια, το 2002, έγραφα:

Αμφισβητώ το ρητό που λέει πως: "ο πραγματικά σοφός δεν χρειάζεται ποτέ να περάσει ούτε από την πόρτα του κήπου του για να γνωρίζει τον κόσμο". Αλλιώς είναι να ζεις τις καταστάσεις με το μυαλό σου κι αλλιώς να τις βιώνεις με όλες σου τις αισθήσεις. Πόσο έντονα να σου μεταδώσει μόνο το μυαλό την ομορφιά μιας λεπτομέρειας που πρωτοανακαλύπτεις; Την μυρωδιά; Την αφή των πραγμάτων; Κι αν καταφέρει τελικά, μέσα από την άγνωρη δύναμή του να τα αναπλάσει σα να τα αισθάνεται (να παραμερίσει τις αισθήσεις -γιατί έχει καταφέρει να τις αναπαράγει μέσω της μνήμης- χωρίς τα αισθητήρια όργανα), πώς να συμπεριλάβει το απροσδόκητο που κρύβεται πίσω από το κάθε βήμα μας;
Αν καταφέρει π.χ. να αναπλάσει μέσα σε ένα δωμάτιο, όλα όσα θα του μετέδιδαν οι αισθήσεις του αν ήταν κάτω από ένα δένδρο έξω στη φύση, πώς θα δημιουργήσει, το ελεγχόμενο μυαλό του, τον ανεξέλεγκτο αιφνιδιασμό; Πώς θα καταφέρει να σκιρτήσει από το απροσδόκητο πέρασμα ενός λαγού, ενός ανυποψίαστου πουλιού που θα έρθει να καθίσει στο πάνω κλαδί, στο ξαφνικό θρόισμα του αέρα που θα ρίξει δυο ξερά φύλλα; Πώς θα δημιουργήσει τα απροσδόκητα; Πώς θα αιφνιδιαστεί από τις νέες αισθήσεις που θα προκύψουν αυθόρμητα; Πώς, κλεισμένο μόνο στη δική του (εικονική) πραγματικότητα, θα επηρεαστεί από την (πραγματική) πραγματικότητα των άλλων, αν δεν τα γνωρίσει άμεσα; Αρκεί μόνο η φαντασία ή η μνήμη; Αλλά η μνήμη στο σοφό που δεν ταξίδεψε, δεν υπάρχει καν κι όσο κι αν προσπαθήσει δεν θα καταφέρει να βιώσει τον πραγματικό ίλιγγο που θα νοιώσει όταν θα στέκεται π.χ. άκρη-άκρη στο Σινικό Τείχος, κοιτώντας τον γκρεμό κάτω του, καθώς θα βουίζει ο αέρας στα αυτιά του και θα τον τρυπάει με το κρύο του. Εκτός αν μιλάμε για άλλου είδους προσέγγιση, πέρα από τις γνωστές φυσικές μεθόδους.
Αν όλα τα πράγματα ήταν καθαρά μόνο νοητικές καταστάσεις και οι αισθήσεις ήταν άχρηστες, ίσως τότε να ζούσαμε μόνο με το μυαλό μας, χωρίς την απαραίτητη παρουσία του σώματός μας, σε μια διαρκή κατάσταση ύπνωσης όπως στο Matrix. Μήπως αυτό συμβαίνει; Μήπως ο θάνατος είναι το ξύπνημα από μια τέτοια ύπνωση; Μήπως το σώμα μας παραμείνει στην ψεύτικη αυτή υλική, εικονική πραγματικότητα κι εμείς ξυπνήσουμε στον κόσμο των πνευμάτων;
Από την άλλη είναι αλήθεια πως βλέπουμε με το μυαλό κι όχι με τα μάτια. Αλλιώς βλέπει το χαλάζι ένας αγρότης, αλλιώς ένας μετεωρολόγος, αλλιώς ένας ποιητής, ακόμη κι αν κοιτάνε στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή. Δεν απομονώνουν αυτό που βλέπουν, αλλά το ενσωματώνουν στο υπόλοιπο των σκέψεών τους και της υπόστασής τους.
Ίσως γι αυτό μας μαγεύει ο κινηματογράφος. Γιατί καταφέρνει να απομονώνει εικόνες πέρα από τη σύνδεση με τον εαυτό μας. Εικόνες αυτούσιες, σαν κι αυτές που προσπερνάμε κάθε μέρα, κλεισμένοι στην υποκειμενική μας θέαση.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Και επειδή κάποια ερωτήματα παραμένουν στο μυαλό μας προσπαθώντας να τα καταλάβουμε, μετά από δύο χρόνια κατάφερα επιτέλους να καταλάβω (μάλλον)τι εννοούσε ο Λάο Τσε.

2ο Μέρος
Κάποτε είχα γράψει αυτό το κείμενο. Δεν μπορεί, σκεφτόμουνα και με βασάνιζε, ένας μεγάλος σοφός σαν τον Λάο-Τσε που το ‘πε να κάνει λάθος κι εγώ, μια ασήμαντα προχωρημένη ύπαρξη να βρίσκω επιχειρήματα αντίκρουσης...
Τον τελευταίο καιρό με βασανίζει το γιατί της ύπαρξης σ' αυτόν τον τόσο 'χαμηλό' κόσμο. 'Σαν πρόβατα', 'σαν πρόβατα' σκέφτομαι συνέχεια. Γεννιόμαστε μαζικά, αισθανόμαστε μαζικά, υποκινούμαστε μαζικά…Αφήνουμε να κατευθύνουν άλλοι τον τρόπο ζωής μας, αφηνόμαστε στα 'πρότυπα' της εποχής, στις στεναχώριες της εποχής, στην κατανάλωση της εποχής, της σημερινής εποχής, της κάθε εποχής.
"Πληθυσμιακές μάζες για γήινη κατανάλωση".
Πριν λίγο καιρό επικρατούσαν οι πόλεμοι και οι αρπαγές χωρίς την δυνάστευση του Διεθνούς Δικαίου… Ο κάθε βασιλιάς και ο κάθε αυτοκράτορας αποφάσιζε και ενεργούσε κατά το δοκούν συμφέρον. Κι οι λαοί, πρώτα στον αγώνα της εξασφάλισης των αναγκαίων για διαβίωση και μετά στην λαχτάρα για επιβίωση, για ειρήνη μακριά από επιδρομές… Σαν πρόβατα.. Σαν πρόβατα, και τότε και τώρα…Τότε με πιο αρχέγονα ένστικτα, τώρα με πιο πολιτισμένα. Ή είναι απλώς η μορφή της εξελικτικής πορείας μας; Η τότε εξασφάλιση του ζειν καταλήγει σε εκφυλισμό της εξασφάλισης του ανούσιου εξωτερικού ευ-ζειν. Η άπληστη ανάγκη του έχειν και κατέχειν σε όλο της το μεγαλείο. Ναι, το έχειν και κατέχειν παρέχει το αίσθημα της ασφάλειας, του μόνιμου, του στηρίγματος, στο ξεγέλασμα από την πολύ βαθιά γνώση που μας κατατρέχει πως είμαστε περαστικοί…'Είναι δικά μου αυτά' λέμε και αποκτάμε ταυτότητα εδώ, στον κόσμο των υλικών. Αυτά γίνονται η προβολή του 'εγώ' μας.
Αφηνόμαστε στις αισθήσεις να μας καθοδηγούν, αφηνόμαστε στα συναισθήματα που επιβάλει η κάθε περίσταση…Λύπη για τον θάνατο και τις συμφορές, λύπη για τις απώλειές μας, χαρά για κάθε τι που αποκτάμε, χαρά για κάθε τι που ικανοποιεί μια έλλειψη μέσα μας… Πόσο χαμηλές δονήσεις είναι όλα αυτά… Τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ; Πώς τα τόσα ανώτερα πνεύματά μας συμβιβάζονται με όλα αυτά; Πώς τα ανέχονται; 'Ανώτερα πνεύματα εν δυνάμει'. Σαν υπνωτισμένοι ζούμε. Έχουμε αφεθεί κυριολεκτικά στα πιο χαμηλά επίπεδα αυτής της ζωής. Γιατί όμως; Γιατί ήρθαμε εδώ; Πώς μπορεί ένα πνεύμα να πέφτει τόσο χαμηλά; Και μάλιστα να μην το καταλαβαίνει αλλά να το υπομένει υπνωτισμένο… Μήπως το προπατορικό αμάρτημα ήταν η κατάσταση του ύπνου; Της λήθης της πνευματικότητας; Μήπως μας χρειάζεται το ξύπνημα της α-λήθειας; Πώς καταφέραμε να αποκοιμίσουμε το ανώτερο μέσα μας; Τι ακριβώς ήταν το 'μήλο' που μας έκανε να υποστούμε μια τέτοια τιμωρία; (Ο ύπνος - πτώση του πνεύματος ήταν το αμάρτημα ή η τιμωρία άραγε; Αν ήταν το αμάρτημα τότε η τιμωρία είναι αυτή η ζωή. Αν είναι η τιμωρία όμως, τότε ποιο ήταν το αμάρτημα;)
Όλα αυτά τα γράφω για να εξηγήσω τον Λάο-Τσε. Ο,τιδήποτε λοιπόν κι αν αισθανθούμε, είτε μέσα είτε έξω από την αυλή μας, είτε από εξωτερικά είτε από εσωτερικά ερεθίσματα, απροσδόκητα και μη, είναι τόσο χαμηλά που δεν έχει αξία η βίωση της εμπειρίας τους. Μπορεί για μας να σημαίνει κάτι πολύ σημαντικό, να σπαρταρήσει η καρδιά μας από χαρά ή ο νους μας από την χαρά μιας ανακάλυψης, να βυθιστούμε στα μεγαλύτερα βάθη της θλίψης, να πετάξουμε στην απώτερη ευτυχία αλλά… όλα με περιορισμένη εμβέλεια. Μέχρι εκεί που μπορεί να τεντωθεί το χαμηλό επίπεδό μας.
Πέρα από αυτό μιλάει λοιπόν ο Λάο-Τσε. Έχει ξεπεράσει τα γήινα, τα χαμηλά, όσο ψηλά κι αν μπορούν να μας φτάσουν. Ακόμη και το ψηλότερο σημείο αυτού του επιπέδου δεν αξίζει τίποτε μπροστά στο χαμηλότερο σημείο του επομένου επιπέδου απ' αυτό. Σ' αυτό που είχε φτάσει ο Λάο-Τσε ώστε να σκύβει για να κοιτάξει τα μαθήματα από τις εμπειρίες μας και να μας πει πως δεν τα χρειάζεται ένας πραγματικά σοφός.

Ήταν και μεγάλα τα κείμενα, ελπίζω να μη σας κούρασα.

Ευχαριστώ Φαίδωνα για τη φιλοξενία

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπύρο με συγκίνησες πολύ. Δεν έχω να πω τίποτ' άλλο. Σ΄ευχαριστώ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κυκλοδίωκτον
Σ' ευχαριστώ για το χάρισμα που έχεις να ενεργοποιείς το πνεύμα των άλλων, όπως έκανες και με μένα. Και ακόμη για τον κόπο που έκανες να συμπληρώσεις ολόκληρη την εικόνα παραθέτοντας την πηγή του προβληματισμού (που ήταν η δική σου πηγή) και την εξ αιτίας της ανάδυση και άλλων σκέψεων.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπύρο μου το καφενείο είναι ο χώρος όλων όσων θέλουν να καταθέσουν την άποψή τους. Κάνε λοιπόν ότι καταλαβαίνεις και όπως το καταλαβαίνεις

Ανώνυμος είπε...

Δεν μας κούρασες 'κυκλοδίωκτον"
Απεναντίας,μας ταξίδεψες ευχάριστα σε μονοπάτια και δρόμους που και συ δεν ήξερες και που μας είπες πως τους ανακάλυψες.Και σε δρόμους άλλους,που είχες ξαναπάρει και που τώρα βλέπεις άλλα πράγματα από πριν .Σε δρόμους της σκέψης που περπάτησες και περπατάς . Κι'όσο τους γνωρίζεις τόσο και αναρωτιέσαι
γιά τις ταμπέλες που στρίβουν στα σκεπασμένα μονοπάτια των δασών.

Δυστυχώς,ή ευτυχώς, η γνώση[η σοφία] δεν ακολουθείται από το απόλυτο.
Δεν αποχτιέται στην μόρφωση,στην ειδίκευση ,ή στην εμπειρία των αισθήσεων.
Αλίμονο αν η σοφία βασιζόταν στην λαιμαργία των αισθήσεων.Τότε,το πνεύμα θα αποκτούσε το βάρος του σώματος και η αναζήτηση θα ήταν
μόνιμα στα αχνάρια της ηδονικής εφημερότητας .
Η γρήγορη παρατήρηση είναι το αίτημα της περαίωσης Αν την κάνει πιό εύκολη[ή πιό ευχάριστη]το θρόισμα των φύλλων,ή το ξεπέταγμα του λαγού,είναι ωραίο και ανθρώπινο,αλλα αν αφήνεις πάντα την ...κυρά αίσθηση να ρυθμίζει την επόμενη κίνηση της σκέψης.
γίνεται και παραπλανητικό .

Η ολοκλήρωση χρησιμοποιεί την αίσθηση,όπως όταν ψυλαφίζεις την πέτρα με τις αφές σου γιά να βρείς τα "νερά"της και κει να την χτυπήσεις με την βαριοπούλα και να την σπάσεις με μιάς γιά την οικοδομή που χρειάζεσαι.

Οι εμπειρίες ,ναι,είναι απαραίτητες .Είναι σκαλοπάτια της σοφίας.Δεν κάθεσαι όμως στο πρώτο για να απολάυσεις,ανεβαίνεις στο επόμενο γιά να φτάσεις τον ψηλότερο εαυτό σου.

Η σκέψη έχει σήραγγες να τρυπήσει Ορυχεία να σκάψει γιά να φτάσει στη δική της ηδονή.

Βέβαια,κάλυψες πολλά θέματα στο σχόλιό σου Κα σε κείνα που αναρωτιέσαι ίσως έχουν πιό πολύ σοφία από κείνα που ,λέμε,ότι γνωρίζουμε.
Εγώ περιορίστηκα μόνο σε ένα ,που βασικά συμφωνώ μαζί σου.Μέχρι κει,που δεν στεραιοποιήται στο απόλυτο.

Φαίδων,η ευωδιά του καφέ σου φτάνει μέχρι το Τενεσί.Να λοιπόν που η αίσθηση της οσμής με έφερε στο σωστό καφενείο.

σπύρος δαρσινός

Πριν λίγο σου έστειλα την εφημερίδα με το άρθρο σου γιά την παιδεία.Που σε ανακάλυψαν ?
σ.δ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
΄Μου αρέσει πολύ ο διάλογος που ανοίγεις με το "Κυκλοδίωκτον".
Όσο για το που με βρήκε η ελληνόφωνη εφημερίδα της Αμερικής, φαίνεται πως ψάχνουν τα ελληνικά Blogs.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Κύριε Δαρσινέ, δεν ξέρω και πολλά-πολλά από φιλοσοφία. Οι αναζητήσεις μου όμως με φέρνουν επανειλημμένα στα μονοπάτια της.

Οι αισθήσεις και οι γνώσεις που λαμβάνουμε από την επαφή μας με τον εξωτερικό κόσμο είναι η πρώτη ύλη που μετασχηματίζεται μέσα μας από μια απλή σκέψη κι έναν απλό συνειρμό, ως κάτι ανώτερο.
Γι αυτό κάποιοι φιλόσοφοι βλέπουν την εξωτερική πραγματικότητα σαν μια πλάνη, γιατί αδιάκοπα μεταλλάσσεται μέσα μας και παίρνει ανάλογες και πολυποίκιλες διαστάσεις.

Αυτό το εσωτερικό μας εργαστήρι που μεταλλάσει τα εξωτερικά ερεθίσματα (είτε αυτά λαμβάνονται μέσω των αισθήσεων και αναλύονται, είτε λαμβάνονται με τη μορφή γνώσεων απ' ευθείας μέσω της νόησης) σε συνδυασμό με την αταβιστική γνώση που βρίσκεται εγγενώς στα κύτταρα μας, είναι που μας οδηγεί τελικά σε κάποιο ανώτερο επίπεδο που προσπαθούμε να φτάσουμε.

Τώρα, μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε τελικά κι αν είμαστε εγκλωβισμένοι στο υλικό μας στοιχείο (όσο κι αν προεκτείνεται αυτό) ή αν μπορούμε -με κάποιον τρόπο- σε κάποιο ανώτατο επίπεδο να απελευθερωθούμε κι από αυτό (ή να το μετουσιώσουμε) σε καθαρό πνεύμα (όπου πνεύμα, κάτι ανώτερο εκτός ύλης), δεν ξέρω να απαντήσω με σιγουριά.
Ίσως μου πάρει κι αυτό αρκετά χρόνια ακόμα να μπορέσω (κι αν μπορέσω τελικά) να το απαντήσω.
Όμως πιστεύω πως όσο πιο ψηλά βάλουμε τα όριά μας και την πίστη μας για το πού μπορούμε να φτάσουμε, τόσο πιο ψηλά θα ανεβούμε.
Ζητήσετε και δοθήσεται.

Ανώνυμος είπε...

Δεν εντρυφώ στη φιλοσοφία.
Και δεν πρέπει να παρεισφρήσω σε ξένα εδάφη.
Terra incognita. Άγνωστα εδάφη. Είναι η φράση που έβαζαν οι εξερευνητές επάνω σε μια λευκή λωρίδα όταν σχεδίαζαν στους χάρτες.
Σήμαινε τα άγνωστα μέρη για τα οποία δεν μπορούσαν να πουν τίποτα.
Όμως, θα πω απλά τη γνώμη μου, αν και κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ως ασεβής απέναντι στη φιλοσοφία και τους σοφούς.
Καθώς οι γνώσεις προοδεύουν, και τα σύνορα της άγνοιας μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο υποχωρούν, νομίζω πως τη σκυτάλη στον αιώνα μας για να τρέξουμε μπροστά την έχουν πάρει τα μαθηματικά και οι αριθμοί.
Περιμένουμε κάποια μέρα να ακούσουμε να διατυπώνεται η θεωρία του σύμπαντος. Εκτός κι αν πρόκειται για ένα απατηλό όνειρο που ξεμακραίνει καθώς εμείς το πλησιάζουμε.
Σήμερα, ύστερα από δυο χιλιάδες επιστημονικών χρόνων έχουμε μάθει πολλά πράγματα.
Ξέρουμε γιατί ο ουρανός είναι γαλανός, ή πράσινος, ή ρόδινος.
Γιατί το φύλλωμα αλλάζει χρώμα.
Γνωρίζουμε τους νόμους που κυβερνούν το γεμάτο χάρη λίκνισμα των φύλλων στην άκρη του τσουνιού τους.
Ξέρουμε τι θα συμβεί όταν μια τούφα κουβαλάει ένα σπόρο. Θα έρθει σύντομα μια καινούρια άνοιξη.
Γιατί ένα κουβάρι ροζιάρικες ρίζες τρυπώνουν στο νερό.
Γιατί μια λιβελλούλη βολτάρει με θόρυβο.
Μάθαμε για τη κίνηση των γαλαξιών και τη διαστολή του σύμπαντος.
Ζούμε σ’ ένα σύμπαν σε εξέλιξη.
Η κατάσταση αυτή επηρεάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε για κάθε τι, ακόμη και την ίδια μας τη σκέψη
Αν και οι φιλόσοφοι και η φιλοσοφία, επηρέασαν, επηρεάζουν και θα συνεχίσουν να επηρεάζουν και να απασχολούν την ανθρώπινη σκέψη, εντούτοις ανάλογα μ το μέγεθος που της δώσαμε, πολύ λίγα έχει προσφέρει στην χειμαζόμενη ανθρωπότητα.
Ούτε η Αριστοτελική σκέψη, ούτε η Πλατωνική.
Αλλά ούτε και όλων των άλλων σοφών και φιλοσόφων.
Το γιατί είναι απλό. Το σοφό είναι σαφές. Το καταλαβαίνουν όλοι. Και δεν είναι ακατανόητο, σκοτεινό και δυσνόητο.
Και δεν χρειάζεται να μας πάρει δυο χρόνια για να το καταλάβουμε. Γιατί τότε δεν είναι σοφό. Είναι κάτι άλλο.
Κανείς δεν θα βρεθεί να υποστηρίξει πως η ζωή μας θα ήταν έτσι ή αλλιώς χωρίς ή με την παρουσία των φιλοσόφων.
Βέβαια, μας έχουν πλουτίσει το γραφτό και προφορικό λόγο μ’ ένα σημαντικό αριθμό ρητών, αποφθεγμάτων και φράσεων που μας βοηθούν να διατυπώνουμε με περιεκτικό και ολιγόλογο τρόπο πολλές απ’ τι σκέψεις μας.
Γιατί το λέω αυτό. Γιατί οι φιλόσοφοι και οι φιλοσοφικές σκέψεις, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν καμία συμφορά που έπληξε το ανθρώπινο γένος.
Και βέβαια δεν εννοώ φυσική συμφορά.
Εννοώ συμφορές και πολέμους που προξένησαν στην ανθρωπότητα άνθρωποι που λάτρευαν τους φιλοσόφους και τη φιλοσοφία. Άνθρωποι που είχαν ανακηρύξει τους εαυτούς τους προστάτες των τεχνών και των γραμμάτων.
Και ο Μωάμεθ, ο πορθητής, ήταν φιλότεχνος. Προστάτης των τεχνών και των γραμμάτων. Του άρεσε όμως να κόβει και κεφάλια.
Αντιθέτως, άνθρωποι, που ενδεχομένως να μην είχαν ακούσει ποτέ τους τη λέξη φιλοσοφία και φιλόσοφος, που να μην είχαν ακούσει ποτέ τους το όνομα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, ή και ακόμη νεότερων φιλοσόφων, όχι μόνο απέτρεψαν πολέμους και συμφορές, αλλά με την πίστη τους και τον αλτρουισμό τους ελευθέρωσαν ολόκληρους λαούς.
Η ιστορία έχει κάμποσους. Πατρίς Λουμούμπα, Μπεν Μπέλα, Μαντέλα, Φιντέλ Κάστρο, για να μην αναφέρω όλους τους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης που άλλο δεν ήξεραν απ’ το σπαθί και το βόλι.
Νομίζω πως κανένα φιλοσοφικό κείμενο, όσο καλά και σοφά διατυπωμένο κι αν μας προσφέρθηκε δεν ενέπνευσε και δεν συνέγειρε καρδιές και νου. Δεν οδήγησε επαναστάσεις και απελευθερωτικούς αγώνες.
Δεν ωφέλησε εντέλει όσο ένα μικρό ποίημα. Μια στροφή.
Όπως η πρώτη στροφή του Εθνικού μας Ύμνου. Η πρώτη στροφή της Μασσαλιώτιδας.
Πιστεύω φίλοι μου, πως χρήσιμο και ωφέλιμο είναι εκείνο που μας βοηθάει να ζούμε.
Κι εγώ βοηθιέμαι να ζήσω από ένα σωρό μικρά καθημερινά πράγματα.
Νομίζω πως δεν χρειάζομαι να μου υποδείξουν τρόπους ζωής.
Είναι θέμα καθαρά υποκειμενικό.
Όλοι ξεπεταγόμαστε απ’ το ίδιο φυτόχωμα.
Φυτόχωμα διαποτισμένο με τις παιδικές αγωνίες μας.
Που απ’ αυτό το φυτόχωμα γεννιόνται μαζί και η επιστήμη, και η ποιητική και η θρησκευτική δραστηριότητα.
Οι τρεις αυτές αδελφές, τρίδυμες, ως προ την καταγωγή τους είναι προορισμένες για το ίδιο έργο. Την αναπαράσταση του κόσμου. Καμιά τους δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και καμιά τους δεν μπορεί να προηγηθεί.
Νομίζω πως η ποίηση, αντάμα με την επιστήμη, κάτι έχει ακόμη να πει.
Τώρα, στο παράπονο του φίλου μου, γιατί, ενώ είναι προικισμένος με τόσα πολλά μαραίνεται τόσο γρήγορα, ε, νομίζω πως δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι. Πρέπει να κάνουμε λίγο χώρο στον ήδη υπερκορεσμένο πλανήτη και για τις επερχόμενες γενεές.
Υ.Γ
Σκέψου φίλε μου να γίνει και Ανάσταση νεκρών.

σεραφείμ

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

κ. Σεραφείμ, αυτό που λέτε το χει πει και ο Επίκουρος:
«Είναι αδύνατο να απαλλαγεί ο άνθρωπος από το φόβο που τον κυριεύει όταν ρωτά για εσχατολογικά ζητήματα, αν δεν έχει γνώση της φύσης του σύμπαντος∙ χωρίς αύτη τη γνώση υποχρεώνεται να υποψιάζεται ότι οι πληροφορίες των μύθων για τους θεούς ίσως περικλείουν κάποια αλήθεια. Επομένως, χωρίς γνώση της φύσης δεν μπορούμε να απολαύσουμε καμιά απολύτως χαρά».

Η φιλοσοφία ξεκίνησε σαν μορφίνωμα του πόνου του ζειν, για να εξηγήσει και να φέρει πιο κοντά στο επίπεδο του ανθρώπου τα ανεξήγητα, προτού πάρει την σκυτάλη και τρέξει μπροστά η επιστήμη.

Το ότι όλα είναι αριθμοί (όχι με την στατική έννοια που τους δίνουμε εμείς) μας το λέει ο Πυθαγόρας, μας το λέει το "εν αρχή ην ο Λόγος", η αναλογία δηλαδή των πάντων. Το ότι ακόμα δεν μπορέσαμε να συνδέσουμε την νανοκβαντική με την θεωρία των μεγαλύτερων φαινομένων του Νεύτωνα και υπάρχει κενό στην επιστήμη, λίγο πολύ κι αυτό είναι γνωστό.
Άρα έχουμε αρκετό δρόμο ακόμα μπροστά μας.

Το να χρησιμοποιεί κάποιος όμως με άσχημο τρόπο την φιλοσοφία δεν την αφορίζει. Κι ούτε πρέπει να αφήνουμε την φιλοσοφία να μας "εγκλωβίζει" στα ήδη διατυπωμένα ή να μας υποδεικνύει τι να πιστεύουμε και τι να κάνουμε χωρίς να ψάχνουμε από μόνοι μας, και γιατί όχι να την προσαρμόζουμε στον εαυτό μας όπως δηλώνει ο Φαίδωνας.

Αν μη τι άλλο, είναι μια εξαιρετική άσκηση του μυαλού μας το να αντιλαμβανόμαστε και να διαχειριζόμαστε αφηρημένες έννοιες.

Ανώνυμος είπε...

Γιατί αγαπητό ‘’κυκλοδίωκτον’’ πιστεύεις πως η σύλληψη και η διαχείριση αφηρημένων εννοιών είναι μια εξαιρετική άσκηση του μυαλού μας;
Το νομίζεις πιο αποτελεσματικό μέσο από την ‘’πρωτόγονη’’ μορφή της αισθητηριακής εμπειρίας μας;

σεραφείμ

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Αν κατάλαβα καλά την ερώτηση, θα απαντήσω ως εξής:
Και η διαχείρηση των ερεθισμάτων που λαβαίνουμε από τις αισθήσεις έχει αναμφισβήτητα την αξία της, αλλά οι αφηρημένες έννοιες, επειδή δεν κινούνται μέσα σε ορισμένα όρια όπως συνήθως έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε με τον Αριστοτελικό τρόπο (αρχή μέση τέλος), ούτε είναι μέσα στα όρια της δράσης-αντίδρασης, αιτία-αποτέλεσμα (φυσάει-κρυώνω-ψάχνω ζέστη ή προσπαθώ να το αντέξω κλπ), χρειάζονται πολυπλοκότερες συνδέσεις νευρώνων και περισσότερη νοητική επεξεργασία για να γίνουν κατανοητές.
Μην ξεχνάμε ότι όλα γύρω μας οριοθετούνται φαινομενικά από τον τόπο κι από τον χρόνο.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Προς όλους
Απολαμβάνω την έξοχη συζήτησή σας.
Εγώ ότι είχα να πώ το είπα στο κείμενο που ανάρτησα. Τώρα χαίρομαι τη δική σας συζήτηση που έχει πολύ ωραίες θέσεις, έστω κι αν είναι αντίθετες. Η αλήθεια (ποια αλήθεια;;) μπορεί να υπάρχει σε πολλές θέσεις ταυτοχρόνως, έστω και διαφορετικές.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστά κατάλαβες αγαπητό ‘’κυκλοδίωκτον’’ (μια μέρα να μας πεις πώς διάλεξες αυτό το όνομα) και πολύ εύστοχα απάντησες.
Μιας όμως και τελείωσες με το, ''όλα γύρω μας οριοθετούνται φαινομενικά από τον τόπο και το χρόνο’’, να τελειώσω με δυο λόγια.
Για μας, ο τόπος (χώρος) και ο χρόνος δεν είναι ισότιμοι.
Μέσα στο τόπο (χώρο) είμαστε ελεύθεροι. Μπορούμε να πηγαίνουμε μπρος-πίσω-δεξιά-αριστερά-πάνω-κάτω.
Αυτή η ελευθερία δεν υπάρχει στο χρόνο.
Δεν μπορούμε να πάμε ‘’στο χθες, ή στο αύριο’’.
Ο χρόνος μας μεταφέρει ακάθεκτα σαν ένα τρένο εν κινήσει.
Περπατά από το παρελθόν στο μέλλον.
Εκεί που είναι ανοιχτά για όλες τις δυνατότητες.

σεραφείμ

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Καταρχάς να πω μια μεγάλη και κεφάτη καλημέρααααααα σε όλους!

κ. Σεραφείμ έκλεισα με αυτήν την πρόταση για να δείξω ότι κινούμαστε μέσα σε έναν κόσμο (φαινομενικών) ορίων και αυτό είναι που λαμβάνουμε καθημερινά σαν μήνυμα.

Το σώμα μας μπορεί να πάει όπου θέλει σε αυτό που ορίζουμε ως χώρο, αλλά η σκέψη μας μπορεί να πάει όπου θέλει σε αυτό που ορίζουμε ως χρόνο.

Ένα απλό παράδειγμα μέλλοντος είναι κάποια βιβλία φαντασίας που αργότερα έγιναν πραγματικότητα, κι ένα απλό παράδειγμα παρελθόντος είναι κάποιοι δυστυχισμένοι άνθρωποι που διαλέγουν να ζουν συνέχεια με τις αναμνήσεις ενός πρότερου ευτυχισμένου βίου αγνοώντας το παρόν.
Κι αν ίσως αυτές οι μετακινήσεις στον χρόνο γίνονται μόνο με την σκέψη μας σήμερα, ποτέ δεν ξέρουμε τι μας ετοιμάζουν οι επιστήμονες στο αύριο και για το σώμα μας.
(Αλήθεια έχει βρεθεί άραγε κάτι γρηγορότερο από την ασσύληπτη ταχύτητα της σκέψης; Μήπως τα νετρίνα; Τι λένε οι επιστήμονες; Μου ήρθε τώρα κι αυτή η απορία...)

Το 'Κυκλοδίωκτον' το διάλεξα από την Ωδή προς τον Θάνατον του Κάλβου:
Ο ήλιος κυκλοδίωκτος,
ως αράχνη, μ’ εδίπλωνε
και με φως και με θάνατον
ακαταπαύστως.

Γιατί νομίζω πως έτσι είναι η πορεία μου. Πότε χάος πότε φάος. Πότε πέφτω, πότε σηκώνομαι, αλλά χωρίς να σταματώ να παλεύω.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρο και φίλοι μου
Υπάρχει κάποιο πρόβλημα τεχνικό στο Βλογκ και δεν μπορούν να μπουν
οι σχολιαστές. Δημοσιεύω εγώ ως Φαίδων το σχόλιο του Σπύρου γιατί δεν γίνεται αλλιώς, μέχρι που να δούμε τι θα γίνει




Φαίδων,από χθές προσπαθώ να μπώ
στο μπλόγκ και δεν μπορώ.Μήπως και οι άλλοι σχολιαστές θαμώνες έχουν το ιδιο πρόβλημα ?
Ξαναδιάβασα την ανάρτησή σου καθώς και τα σχόλια του Σεραφείμ και του "κυκλοδίωκτον"και όχι μόνο μπαίνετε σε "ξένα χωράφια"αλλά τα πάτε ψάχνοντας σαν το νερό που έριχνα στα χωράφια μου για να τα ποτίσω .Και όπου βρίσκετε κύλωμα μπαίνετε.Βλέπεις,η σκέψη δημο=C Fργεί από μόνη της ,και σε όλες τις κατευθύνσεις,την δίψα της αναζήτησης
Εν αντιθέση με το φως που όταν μπει σε σκοτεινή σπηλιά διαλέγει την ευθεία .Γι αυτό,εγώ πιστευω,πως πρώτα ηταν η σκέψη και μετά ηρθε το φως να ανακυκλώνει και να αναζωογονεί ότι κεντρώνει.Προσπαθώ και γω εντελώς αρχάρια να πιαστώ στο χερούλι της σκεπτικότητας Και όπου με πάει .Τέλος πάντως δεν έχει20,γιατί πέρα απο τον θεωρητικο ορίζοντα της ορατότητας όλα διαστέλλονται.Και πάλι η σκέψη θα αναζητεί.Δεν υπάρχει σοφότερη ατέλεια από την αέναη συνέχειά της.Σε τούτο προσωρινό σωμα μου που μπήκε η σκέψη δεν θα προλάβω να πιαστώ στο χερούλι της ταχύτητας ,η σκέψη όμως θα βουτάει πάλι και πάλι ,μαζί με την μνήμη ,στο "φυτόχωμα" και θα παίρνει λόγο .Και λόγο το λόγο,ανακάλυψη σ ην ανακάλυψη θα "στενεύει " το αγνωστο ,μέχρι να ανοίξει ένα άλλο.Αυτή όμως είναι και η προσπάθεια της σκέψης ,να τραβήξει όσο μπορεί πιό μακριά την ύλη που ειναι εγκλωβισμένη .Κι αυτό μπορεί να γίνει αν γνωρίσουμε αυτά που μας φοβίζουν και πως να τρέχουμε χωρίς φθορά στην φορά της φυσικής αρμονίας .
Αυτά τα λίγα από έναν εστιάτορα που χτίζει κάπου κάπου τοίχους και στίχους. < br>
Σπύρος Δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Ξέρεις κάτι πολύ ενδιαφέρον Φαίδωνα; Η λεβέντικη, ευγενική, επιβλητική φυσιογνωμία σου στην πρόσφατη φωτογραφία σου στο ΚΑΦΕΝΕΙΟ, αντανακλά και καθρεφτίζει ολοκάθαρα τον ωραίο πνευματικό σου κόσμο! Έτσι ταξιδεύεις νοερά κοντά μας και μας προσφέρεις αρωματικούς καφέδες σκέψης...ψυχικής αντανάκλασης...πνευματικής επαφής και ανησυχίας. Θάρθω ξανά απόψε να πιω άλλη μια θεσπέσια γουλιάei olokaqara ton wraio pneumatiko sou κοντά σας...Μου αρέσουν και οι τελευταίες ανταλλαγές ανάμεσα στο Σπύρο, Σεραφείμ, Κυκλοδίωκτον (η τελευταία αντιπροσωπεύει σωστά το δύσκολο όνομά της που χρειάζεται... μελέτη αλλά την απολαμβάνω...)
Με όλη την αγάπη και τη φιλία σε όλους σας,
STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 7.31.08 Nέα Υόρκη

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ STELLA
Στέλλα σ' ευχαριστώ από καρδιάς που βρίσκεις πάντα το δρόμο να ανεβάζεις το ηθικό μου. Με διδάσκεις ψυχική γενναιοδωρία, σε καιρούς τσιγγούνηδες συναισθηματικά. Και βέβαια να έρθεις το βράδυ κοντά μας για θεσπέσιες γουλιές. (έχουμε και οίνον Νεμέας που εξασφάλισε αυτός ο Δαίμων της Κορινθίας , Ο Σπύρος Δαρσινός) Ανήκεις εδώ είσαι πια δική μας. Άντε στην υγειά σου Στέλλα μου. Άντε στην υγειά σας φίλοι μου, είτε σχολιάζετε είτε όχι.

Ανώνυμος είπε...

Οταν ήμουνα 6-7 χρονών όλο πεινούσα
Γιατι το ψωμί μας τό δινε με το δελτίο η μάνα μας.Και εγώ όλο διαμαρτυρόμουν.
Θες κι'άλλο ψωμί ?μου έλεγε
Και κουνούσα το κεφαλάκι μου πάνω κάτω.
Τότε,μέ πιανε απο τις πλάτες,με στηνε όρθιο ,μου έδενε μιά ποδιά στη μέση και μούλεγε.
"πηγαινε πίσω από τους θεριστάδες που θερίζουν τους κάμπους και μάζεψε τα στάχυα που έχουν πέσει στη γη από τον πολύ καρπό και δεν τα έπιασε το δραπάνι"
Αυτό έκανα,και κατα το δείλη γύριζα σπίτι με την ποδιά μου πιο βαριά από το βάρος μου.

Λοιπόν ,σας λέω,ότι ακόμη και σήμερα πεινάω
Όχι από ψωμί Αλλά από μιά άλλη τροφή,που την λένε πνευματική.
Και επειδή συνήθως ειναι κονσερβοποιημένη,παίρνω την ποδιά μου και πηγαίνω πίσω από τα καρπερά λόγια που δεν τα περίπιασαν οι άλλοι και τα μαζεύω Μετά κάθουμαι κάτου από το χαγιάτι μου και τα χορταίνω.
Να σήμερα π.χ. πήγα πίσω απο τα λόγια του Φαίδωνα που ειπε σε κείνο που το λένε Βλογκ,η κάπως έτσι,και είχε τίτλο ""σκέψεις που μου προκάλεσε μια Μπλογερ" και ακούστε να δήτε τι μάζεψα και χόρτασα

"η τέχνη που ασκεί ένας ποιητής εμπεριέχετε ταυτόχρονα και η αισθητική"
Και μου άρεσε αυτό,γιατί τώρα κατάλαβα γιατί χορταίνω το ίδιο όταν βλέπω ένα άγαλμα και οταν διαβάζω ένα στίχο.

Να,και ενα άλλο στάχυ του Φαίδωνα
"η ουτοπία που παράγει η ποίηση την παίρνει η φιλοσοφία και την κάνει συνταγή"
Κι αυτό είναι σπάνια τροφή,γιατι
μου κρεμάει ένα σκοινί να κατέβω σε απόκρημνο βράχο ,να μαζεψω με τις ακρες την αφής μου τα άπιαστα βότανα των βραχορωγμών.

ή
"Συχνα διερωτώμαι γιατι προικίστηκα με τόσα πολλά αφού μαραίνομαι τόσο γρήγορα"
Εδώ βέβαια μένει μιά άισθηση πείνας,αλλα κι αυτό με κάνει να ψάχνω μέσα μου να βρώ την προίκα μου και να την κάνω ασπίδα ενάντια στη φθορά μου.
Μάζεψα πολλά άλλα καρπερά στάχυα απο το χωράφι του Φαίδωνα.
Αύριο ,θα πάω στου Σεραφειμ,στο "κυκλοδίωκτον"στης Στέλλας.
Τι τα θέλετε,ακόμη πεινάω.

σπύρος δαρσινός

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

κ.Δαρσινέ μου άρεσε πολύ η φράση σας:
"Και λόγο το λόγο,ανακάλυψη στην ανακάλυψη, θα "στενεύει" το αγνωστο, μέχρι να ανοίξει ένα άλλο. Αυτή όμως είναι και η προσπάθεια της σκέψης, να τραβήξει όσο μπορεί πιό μακριά την ύλη που ειναι εγκλωβισμένη."

Στο μυαλό μου, αυτό που είπατε, το έχω εικονοποιήσει -εδώ και καιρό- σαν την ανάβαση σε βουνό. Εκεί που λες φτάνω στην κορφή, βλέπεις πίσω από αυτήν την κορφή κι άλλη και μετά κι άλλη... Κι έχει πολύ δρόμο που δεν φαίνεται με την πρώτη.
Και δεν μπορείς να δεις την δεύτερη κορυφή παρά μόνο αν ανεβείς την πρώτη κ.ο.κ.

Έτσι και η γνώση. Σε φτάνει σε κάποιο επίπεδο, και μαζί μ' αυτά που μαθαίνεις, ανακαλύπτεις, επίσης, και πόσα περισσότερα δεν ξέρεις που δεν τα έβλεπες πριν, και μόλις γνωρίσεις κι αυτά, ανακαλύπτεις άλλα καινούργια κ.ο.κ.

Όμως γιατί να προϋπήρξε η σκέψη κι όχι το φως πρώτα;
Τείνω να πιστέψω το αντίθετο.
Ότι, δηλαδή, προϋπήρχε το φως, αλλά για κάποιους λόγους που ονομάζουμε "πτώση" θόλωσε, θάμπωσε, έχασε τη λάμψη του μέσα μας. Έμειναν όμως κάποια ίχνη του στα κύταρά μας και το είναι μας αναζητά να γυρίσει πίσω σ' αυτό, επιστρατεύοντας τη σκέψη για βοηθό.
Αν θέλετε είναι η ψυχή μέσα μας, το "βαθύ κέντρο" όπως το ονομάζει ο Γιουγκ ή για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Π.Ο.Μάρτιν:

"Το σπερματικό ανώτερο μέρος που οδηγεί στο ΜΕΙΖΟΝ έχει περιγραφεί με διάφορους τρόπους, ανάλογα με τον τρόπο που έχει βιωθεί. Στις Ουπανισάδες είναι το Άτμαν, «το μικρότερο από τα μικρά και το μεγαλύτερο από τα μεγάλα». Στα Χριστιανικά Ευαγγέλια είναι η βασιλεία των ουρανών μέσα στον άνθρωπο. Είναι ο σπόρος του σιναπιού, ο μικρότερος από όλους που γίνεται το μεγαλύτερο από όλα τα φυτά. Το προζύμι που έκρυψε η γυναίκα, το ανεκτίμητο αργαριτάρι, ο θησαυρός στον αγρό που ο άνθρωπος πουλάει τα πάντα για να τον αποκτήσει. Στην μουσουλμανική θρησκεία είναι το Μυστικό που βρίσκεται πιο κοντά στον άνθρωπο απ’ ό,τι η τραχηλική φλέβα του. Για τους αλχημιστές είναι η πέτρα των φιλοσόφων, για την κινέζικη σοφία είναι το κέντρο του διαμαντιού ή το μικρό στρογγυλό πράγμα, το κόσμημα που το φυλάει ο δράκος. Για την ταντρική γιόγκα είναι το φίδι της κουνταλίνι, για τους κουακέρους είναι το εσωτερικό φως, ο σπόρος, το θείο μέσα στον άνθρωπο. Για την ιπποτική παράδοση στον μεσαίωνα ήταν το ιερό δισκοπότηρο. Ο Πλωτίνος το ονομάζει το κέντρο της ψυχής. Ο Ρ. Λώ μιλάει για την γέννηση του θεού μέσα μας......
...Οι εκφραστικού τρόποι διαφέρουν, αλλά πίσω απ’ όλους τους υπάρχει η ίδια βασική σύλληψη, η εμπειρία μιας κατάστασης που κείται πέρα από την εγωιστική συνείδηση. Και το βαθύ κέντρο επιδρά για να μεταμορφώσει, να ολοκληρώσει, να αναδημιουργήσει το ανθρώπινο ον."


Θα κλείσω όλο αυτό το κατεβάτο (και πάλι) ευχαριστώντας την κ. ZAMPOUROU FOLLENTER για τα καλά της λόγια και τον Φαίδωνα που μας προσφέρει τόσο απλόχερα και ελεύθερα το βήμα του μπλογκ του.

Καλή μέρα να 'χουμε!

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Α, κ. Δαρσινέ, μετά είδα και το επόμενο σχόλιό σας.
Αυτή η πείνα δε νομίζω να χορταίνεται ποτέ...

"με κάνει να ψάχνω μέσα μου να βρώ την προίκα μου και να την κάνω ασπίδα ενάντια στη φθορά μου"

Με κάτι τέτοιες φράσεις να ξέρετε ότι μοιράζεστε την ήδη μαζεμένη προίκα σας και με μας!

Ανώνυμος είπε...

Κυκλοδίωκτον,γράφετε
¨τείνω να πιστέψω το αντίθετο,ότι δηλαδή προυπήρχε το φως,αλλά γιά κάποιυς λόγους που ονομάζουμε
"πτώση" θόλωσε,θάμπωσε έχασε την λάμψη μέσα μας"
Αυτός ο συλλογισμός σας αποδεικνύει ότι προυπήρχε το ¨μέσα μας" Και το ¨ΜΑΣ" ξεκινάει από το Ενας,όπως τον αποκαλεί ο Πυθαγόρας, που διασπάστηκε και έγινε το εμείς.Ο Πλάτωνας το λέει ΙΔΕΑ .Η σχέση της Ιδέας με την σκέψη είναι ότι η Ιδέα είναι στάσιμη και η σκέψη μπαίνει μέσα της και την κινεί ,και ότι κινήται βγάζει έξω την ενέργεια που έχει μέσα του.Και η κινούμενη ενέργεια, δημιουργεί τριβή -ακόμη και με το ΕΝΑ,τον εαυτό του δηλαδή ,και η τριβή παράγει φως.Πάνω σε αυτό γρήγορο άλογο-το φως- καβάλησε η ενέργεια και διασπάστηκε στο σύμπαν.

Κοιτάξτε,αυτοί είναι δική μου συλλογισμοι.Και σας είπα,είμαι εστιάτορας.Γι αυτό παίρνω την ποδιά μου και μπαίνω στα χωράφια σας.Στο δικό σας μπήκα λίγο δύσκολα,γιατί,καθώς είναι κυκλικό,δεν ήξερα αν η αρχή του κύκλου διώκει το τέλος ή το τέλος διώκει την αρχή.Δεν φοβόμουνα όμως, γιατί το πολύ πολύ να με μάγκωνε η περίμετρος και καθώς είμαι πεινασμένος θα γινόμουνα ένα απειροελάχιστο κύταρό της.Οι άλλοι ,που είναι εξω και μέσα και κεντρίζουν τον κύκλο με την αιχμή του δόρατος και στάζει καφτό πάνω μας το αίμα του ηλιου,σαν του Χριστού Κεντρίζουν τον κύκλο με πηρυνικές δοκιμές στην κοιλιά της μάνας γης,με βόμπες στην Χιροσίμα και απεμπλουτισμένα ουράνια.

Κυκλοδίωκτον στο επόμενο σχόλιό μου θα πω με τι γέμισα την ποδιά μου στους πλούσιους πνευματικούς αγρούς σου.
Η ωρα ειναι 4ρες το πρωί κι ακόμη δεν έχω κοιμηθεί.

Σπύρος δαρσινός

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Κύριε Δαρσινέ, μετά τη νέα σας διατύπωση, νομίζω οτι "τείνουμε" να συμφωνήσουμε.
Σύμφωνα με όσα έχω κατά καιρούς ακούσει και διαβάσει (και μου φανηκαν λογικά για το νοητικό πεπερασμένο επίπεδό μου ώστε να κλίνω προς αυτά), προϋπήρχε το φως (πνεύμα, Θεός), αλλά η σκέψη (ή όπως λένε οι Πυθαγόριοι, μια και τους αναφέρατε: η βούληση να εκδηλωθεί)το ενεργοποίησε με αποτέλεσμα τη δημιουργία του "κόσμου" (στολίδι όπως τον αποκάλεσε ο Πυθαγόρας, ως γνωστόν).

Τώρα για τα χωράφια τι να σας πω! Κι εγώ σε ξένα είμαι και ούτε που φορώ και ποδιά...
Όσο για τον κύκλο, έτσι όπως το λέτε είναι πολύ στατικός. Ας τον σκεφτούμε (τον κυκλοδίωκτο) σαν ένα από τα τελειότερα σχήματα (σ' αυτό λένε βασίζονται πολλά μέσα στο σύμπαν), δηλαδή μια σπείρα.

Σας εύχομαι καλή ξεκούραση!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Δαρσινέ είσαι ένας εστιάτορας που έχει διασπασθεί σε ποιητή σε φιλόσοφο αμέσου δράσεως και παντός καιρού και σ' ένα ωραίο άνθρωπο με γυμνή την αυθεντικότητά του.
Άντε εβίβα το πρώτο!

Ανώνυμος είπε...

"Διασπασθεί"
Εσεις φταίτε που διασπάσθηκα Φαίδων.
Με βάλατε μπροστά σε γλυκήτατο μπουφέ με πολυποίκιλα εδέσματα
Τι ήθελες να κάνω ?

σ.δ.

Ανώνυμος είπε...

...Ο (δικός Μας) ο Ιδιότροπος, μου θυμίζει τον Δικηγόρο που ένα-δυό χρόνια πρίν παρακολουθούσα στην εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου(Αναληθής ήταν τ' όνομά του? όρκο δεν παίρνω, δεν θυμάμαι, διότι ακόμη η κατάσταση με τον Δημήτρη δεν έχει τελειωμό. Του έδωσαν κατά λάθος αντιπηκτικό και άντε, παρά λίγο να πάει απ' αυτό!!! Σήμερα άρχισε, σημειωτόν, ν' ανεβαίνει... και ίσως την ερχομένη Τετάρτη να τον εγχειρήσουν.
Υ.Σ. Μπορεί να μη... σας νοιάζουν αυτά, συμβαίνουν, δεν θέλω να σας χαλάω όρεξη κι έμπνευση, μα... απλώς, έτσι σας φέρνω λίγο στην πραγματικότητα...)
Σας διαβάζω, να ...ζαλιστώ, πρίν πάω να... κοιμηθώ και απολαμβάνω τον Ιδιότροπο!
Υ.Γ. #2 Σπύρο μου, το ράσο ΔΕΝ κάνει τον παπά, ούτε ...η ποδιά τον εστιάτορα.Τους... τοίχους (και τους στίχους ) που χτίζεις, συμβολικά ναι, να τους... πηδήσουμε...(αν μπορούμε...), μα απ' ότι γνωρίζω, οι μεγαλο-κτηματομεσίτες-επιχειρηματίες, δεν χτίζουν ... τοίχους, αγοράζουν και πωλούν. Καλό είναι να είσαι σεμνός για τις επαγγελματικές επιτυχίες σου,μα εσύ, παιδί μου, υποτιμάς τον εαυτό σου!
Όσο για το σύμπαν, τίποτε εκεί δεν είναι τέλειο και σ' αυτό έλκεται η αρμονία του. Βοηθάει, όμως, η μελέτη τους, στο ν' ανακαλύπτουμε πόσο οι θεωρίες ριζώνουν στον εγκεφαλό μας με τις τόσες αμφίδρομες απόψεις και πόσο μικροί είμαστε στο να κατανοήσουμε αυτόν τεράστιο κόσμο που μας περιβάλλει.
Καλή νύχτα, ακόμη μια φορά, φίλοι.
Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

Ανώνυμος είπε...

Γιώτα,ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο να σε ρωτήσω γιά τον Δημήτρη,να που μας ενημέρωσες,εύχομαι να πάνε όλα καλά.
Οσο γιά τους τοίχους και τους στίχους; τους ανέφερα γιατί ενώ το ένα είναι απτό και το αλλο αφηρημένο ,εν τούτοις τα διαπνέει η ίδια δημιουργική πνοή.
Το παράξενο όμως είναι πως αν με ρωτησεις πόσους τοίχους ορίζω που γκρεμίζονται τους ξέρω απ'έξω
Αν με ρωτήσεις γιά τους στίχους μου ,αντε να σου θυμηθώ έναν.Κι αυτόν σαν περιστέρι που πετάει,που και που,πάνω απ'την σκεπή μου .
Μακάρι Γιώτα μου να μπορούσαμε να χτίζαμε τοίχους σαν τους στίχους ,που δεν πλακώνουν.
Οσο γιά το σύμπαν ; Οσο είμαστε μέσα του,θα ψάχνουμε αυτό που φτάνει η φαντασία μας.

σπύρος δαρσινός

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Δυστυχώς, με το να επιτρέπουμε τα ανώνυμα σχόλια στα μπλογκς για τους φίλους που δεν έχουν άλλο τρόπο πρόσβασης, δίνει την δυνατότητα σε κάποιους να κρύβονται πίσω από αυτήν την ανωνυμία και να λένε διάφορα. Έχω κι εγώ κατά καιρούς τέτοια κρούσματα (και μάλιστα πρόσφατα) στον δικό μου ιστοχώρο.

Φαίδωνα, θα ήθελα να μου επιτρέψεις να απαντήσω στον δικό σου ανώνυμο σχολιαστή με ένα ανάλογο στιχούργημα κι ας μην υπάρχει πια το σχόλιό του.

Ιδιότροπε,
Τζάμπα παιδεύεσαι με στιχουργήματα, θα στο …πρωτοπώ
γουστάρει ό,τι της πλασάρεις κι ας είναι και φτηνό
Επώνυμα, με statous και μάρκες και prestige
αυτά άμα της προσφέρεις, αυτά και θα δεχτείς
Ξύπνα βρε ιδιότροπε και άστα αυτά κοινότυπε
γιατί ότ,ι έδωσες, πίσω θα πάρεις κι ας είναι το ουδέν
Τα μωρά που πέφτουν στα turbo τα cayenne
γουστάρουν άλλα πράγματα κι από μυαλό μηδέν
και αν για τέτοια ψάχνεις κι ας είσαι upper class,
τέτοια μωρά θα λάβεις και θα 'ναι και μπας κλας
Γιατί όποια μυρίζει χρήμα και τρέχει προς αυτό
και γίνεται δεκτή από τον γέρο τον χοντρό
παίρνει ο καθένας τους ό,τι του αξίζει
δεν πρέπει αυτό να μας ξενίζει.
Πάρε μια Mercedes λοιπόν, άντε, και συ
και άσε τέρμα γκάμπριο κουκούλα ανοικτή
μήπως και βρεις σ' αυτήν την άθλια κοινωνία
στα σκέλια σου ένα μωρό να ζείτε εν συμφωνία.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Θα 'θελα να πω μια Καλημέρα σε όλους σας, αλλά πάνω απ' όλα να ευχηθώ περαστικά στην κυρία Στρατή και να πάνε όλα καλά, γιατί αν και μου είναι άγνωστη με στεναχώρεσαν πολύ οι συγκινητικοί της στίχοι που άφησε σε προηγούμενη ανάρτηση.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κυκλοδίωκτον
Με εκπλήσσεις ευχάριστα με τη δυναμική όσο και επιτυχημένη παρέμβασή σου. Σ' ευχαριστώ κι όχι μόνο γι αυτό.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Υιώτα Στρατή
Καλή μου Γιώτα ψυχραιμία και ηρεμία. Δεν είναι η πρώτη φορά που μπαίνετε σε τέτοια δοκιμασία. Θα έρθει σύντομα η μέρα του χειρουργείου κι όλα θα πάνε μια χαρά. Ανανεωμένοι θα επιστρέψετε στο σπίτι για να ξαναξεκινήσετε...
Κράτα μας ενήμερους.

Ανώνυμος είπε...

Είναι Σάββατο πρωί εδώ.
Το σπίτι μου ειναι μόνο του,εκει που αρχίζει το μικρό δασύλλιο.
Τώρα μόλις ήπια τον καφέ μου.
Μου έφερε φρέσκο ο αδερφός μου που ήρθε χθες από την Αθήνα.
Μόλις έσκισα το χαρτί γιά να τον ανοίξω γέμισε το σπίτι μου ευωδιά.
Τον κοιτούσα,όση ώρα ψηνόταν, κρατώντας με το δεξί μου χέρι το χερούλι του μπρικιού με το χοντρό πάτο .
Μόλις φούσκωσε τον χτύπησα δυό φορές στον ξύλινο πάγκο.
Τον άδειασα σιγά σιγά στην χοντρή κούπα μου που έχω φέρει ειδικά από την Αρχαία Κόρινθο.
Έπειτα,έκατσα στην πολυθρόνα που κοιτάζει πάνω από στο τζάκι την μεγενθυμένη φωτογραφία των γονιών μου που πίνουν καφέ στο μπαλκώνι του σπιτιού που γεννήθηκα-στο
Λιόντι[Λεόντιον]της Κορινθίας.

Πίνω καφέ .Τους κοιτάζω Θυμάμαι.Δακρύζω...

Η γυναίκα μου κοιμάται .
Το σπίτι ειναι ησυχο
Η γάτα τρίβεται στις παντόφλες μου.Εξω βρέχει....

Τους κοιτάζω Και βλέπω πίσω στα χρόνια.....
ΑΥΤΟΙ βουτηγμένοι στη λάσπη για να με μεγαλώσουν.Και μένα με κρατάνε ψηλά στον ήλιο.


Γιά όλους.Και ιδιαίτερα στον Σεραφείμ που με συγκίνησε με κάποια λόγια μνήμης .

σπύρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Σπύρο,
Μη τα γράφεις άνθρωπέ μου τόσο συγκινητικά.
Μη με βάζεις να σκαλίσω μνήμες.
Ο φρέσκος μυρωδάτος καφές τι ήταν; Μπράβο ή Λουμίδης.
Και κάτι για να σε ξαφνιάσω.
Και δεν θα το έγραφα, αν εσύ δεν έλεγες για τη χοντρή κούπα απ’ την Αρχαία Κόρινθο.
Ξέρεις εγώ που πίνω τον καφέ μου;
Στην πορσελάνινη κούπα του συνταγματάρχη διοικητή των Γερμανικών δυνάμεων Κατοχής στην Περιφέρεια της Βοιωτίας.
Από κάτω, έχει το σήμα της Βέρμαχτ και έτος κατασκευής 1942.
Η μάνα μου την άρπαξε για ‘’λάφυρο’’, όταν μπουκάρισε μαζί με άλλους αντιστασιακούς μέσα στο αρχηγείο.
Όταν μου την έδωσε μου είπε: Κράτα τη για να θυμάσαι!
Τι σκαλίζεις Σπύρο μου να πάρει η ευχή.

σεραφείμ

Ανώνυμος είπε...

Σπύρο κάτι ακόμη,
Έχω μπει στο Google Earth.
Μου λες τη διεύθυνσή σου μήπως και σε δω καθισμένο εκεί στο τζάκι σου να πίνεις το καφεδάκι σου.
Δες και μια σύμπτωση.
Το χωριό της μάνας μου Λιοντάρι το λένε.

σεραφείμ

Ανώνυμος είπε...

Serafeim , diefthinsi moy einai
SPIROS DARSINOS
4820 CAPE HOPE PASS
HERMITAGE TN.37076
U.S.A
TEL.615 882 O880 OR
618 473 2769

Λουμίδης ήτανε,τον έψησα σε ένα μπρίκη της μάνας μου που το θυμάμαι από τότε που γεννήθηκα.
Τότε οι μανάδες ήταν ηρωίδες.
Με το ενα χέρι βύζαιναν τα παιδια και με το αλλο έσκαβαν.
Η δική σου ήταν και στην αντίσταση.
Λιοντάρι,όνομα και πράμα .

σπύρος

Ανώνυμος είπε...

Μιας και "κάτω απ' τ' αυλάκι... κι εγώ," αφουγκράζομαι τους βρυχηθμούς των ... λιονταριών της σελίδας σας (...μας... Ας όψεται ο Φαίδων...)
Είθε, κάποια μέρα να βρεθούμε, όλοι, κάπου, να αναπνεύσουμε άρωμα από κρασί της Νεμέας...
ή, σταφίδας Αιγιώτικης...
Αν όχι, εσείς που θα πάτε, να κλέψετε λευκά γιασεμιά από την Παναγία την Τρυπητή,
και να μου τα στείλετε ...
Γεια σας, φίλοι στοργικοί,
Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

Γιώργος Πρίμπας είπε...

Για μένα, φίλε Φαίδωνα, η ποίηση δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας τρόπος (ο καλύτερος που μπορούσα να βρω) να εκφραστώ και να γίνω καλύτερος (το οποίο το καταλαβαίνω ως λιγότερο εγωιστής) ως άνθρωπος.
Όσον αφορά τώρα το τρίπτυχο: γιατί ήρθαμε, ποιοι είμαστε και που πάμε η απάντηση (από έναν άνθρωπο που έχει κατασταλάξει ότι οι Έλληνες προσωκρατικοί, ο διαφωτισμός και η σύγχρονη επιστήμη αποτελούν την πιο αξιόπιστη προσέγγιση μας με τον υλικό κόσμο. Αυτόν που σίγουρα υπάρχει γύρω μας!), έχω να πω ότι, το «γιατί ήρθαμε;» απλά δεν έχει κανένα απολύτως νόημα! Μόνο το «πώς ήρθαμε» έχει. Νόημα έχει επίσης το «ποιοι ήμαστε;» (προς το παρόν μια αιτία για την καταστροφή της ζωής στον πλανήτη) και το «που πάμε;» (το οποίο το οφείλουμε αφού το δανειστήκαμε από τα παιδιά μας).
Όσον αφορά τη φιλοσοφία, δυστυχώς, πλέον, μετά το θάνατο του Καστοριάδη (και άσχετα με το βαθμό που κάποιος συμφωνούσε ή όχι μαζί του), δεν υπάρχει κανένας φιλόσοφος στον κόσμο να μπορεί να καταλάβει τα επιτεύγματα της επιστήμης και να τους δώσει το νόημα που χρειάζονται οι κοινωνίες μας.

http://g-pribas.pblogs.gr/

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος