Τρίτη, Ιουλίου 15, 2008

ΚΑΛΗ ΠΟΙΗΣΗ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;






Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος γνωστός σ’ όλο το πανελλήνιο, είναι ένας πολυσχιδής και
πολυτάλαντος άνθρωπος. Σημαντικός ποιητής, εξαίρετος μεταφραστής αρχαίων κειμένων και τραγωδιών, θεατρικός κριτικός και καθηγητής θεατρολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών.
Υπήρξε βέβαια και καθηγητής φιλολογίας στη μέση εκπαίδευση. Πυρωμένος δάσκαλος. Για μένα προσωπικά, αυτή η τελευταία ιδιότητα που ανέφερα είναι και η πιο σπουδαία και του το έχω πει σε μια συνάντησή μας Να εξηγήσω το γιατί και σε σας, όπως το εξήγησα και σε κείνον: Μεγάλους δάσκαλους έχουμε λίγους και γι αυτό πολύτιμους. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος λοιπόν, σαν ένας απ’ αυτούς, μετάγγισε στους μαθητές του, (σε όσους ήταν επιδεκτικοί) το ανήσυχο, ερευνητικό και στέρεο πνεύμα του, δημιουργώντας έτσι μια συνέχεια της «ελληνικής ποιότητας» με αποδέκτες τους μαθητές του που κι εκείνοι θα επιδρούσαν στο μέλλον ανάλογα στον κύκλο τους. Όχι ότι θεωρώ υποδεέστερες τις άλλες του ιδιότητες. Απλά θεωρώ ως μεγαλύτερη αυτή του «πυρωμένου δασκάλου» . Μεταφέρω λοιπόν εδώ,(αναδημοσιεύω από ΤΑ ΝΕΑ) μια άποψή του, που ταυτίζεται με μια δικιά μας που είχαμε αναρτήσει και συζητήσει παλαιότερα στο καφενείο. Μπαίνει λοιπόν ξανά το θέμα κάτω από το φακό του σχολιασμού όσων θέλουν να σχολιάσουν. Τον γενικό τίτλο στο Blog έδωσα εγώ, αφήνοντας τον τίτλο στο κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου ως έχει.
Φαίδων Θεοφίλου

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΥΣΩΝΑ
Του Κώστα Γεωργουσόπουλου


Τώρα με τις ζέστες σου κατεβαίνουν κάτι θεότρελες ιδέες και τις αναμασάς έτσι για να ξορκίσεις τον καιρό. Είναι παρήγορο και ευρωπαϊκώς μοναδικό, ότι υπάρχουν ακόμα Έλληνες, πολλοί Έλληνες που γράφουν ποίηση (και ποίηση καλή, όχι πάντα αριστουργήματα αλλά καλή). Ακόμη πιο παρήγορο είναι το γεγονός – και ευρωπαϊκώς απίστευτο- που υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι σοβαροί (και είναι πολλοί σοβαροί) που τυπώνουν και μάλιστα καλαίσθητα, ποιητικές συλλογές. Δε μένω στο οικονομικό μέρος. Στην Ευρώπη ούτε τυπώνουν ποίηση ούτε βρίσκεις στα μεγάλα βιβλιοπωλεία ποιητικές συλλογές, πλην των Μεγάλων του Αιώνα. Κάθε καλοκαίρι πλημμυρίζουν καθημερινά και εβδομαδιαία έντυπα, επί πληρωμή και φρι, με ένθετα για το βιβλίο. Ποίηση πουθενά. Μούγκα. Και σκεπτόμουνα – η τρέλα που είπα λόγω καύσωνα στην αρχή – πως αν αφιερωνόταν το εκατομμυριοστό κειμένου από κείνα που γράφονται αγελαδόν και ποταμηδόν για τα βλακώδη «Μάμα μία», όλους τους ξεπεσμένους ροκάδες ή χεβιμεταλάδες που πήραν σβάρνα την υφήλιο του Τρίτου Κόσμου δεκαρολογώντας, ίσως θα βρίσκονταν δυο τρία νέα παιδιά να ανακαλύψουν τη ποίηση, να γράψουν ποίηση, να διαδώσουν ποίηση, να συζητήσουν ποίηση, έτσι ώστε να αποπαγιδευτούν από το φανταχτερό δόλωμα της «μαμαμίασης» και των συναφών βλακωδών εδεσμάτων του ταχυφαγείου του θεάματος. Σκέψεις του καύσωνος θα πείτε. Τι να γένει μεγάλωσα πια και δεν μπορώ ν’ αλλάξω χούγια. Μακροβούτια στο βόθρο δεν μπορώ να κάνω.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλώς ήλθες ανάμεσά μας κ. Γεωργουσόπουλε! Καλοκαίρι ή όχι, καύσωνας ή χιόνι... ένα γνωρίζω, εδώ και 38 (!) χρόνια... Το όνομά σας δηλώνει ένα μυαλό ξυράφι, μια γλώσσα ψαλίδι αλλά και μια παραδοχή σ' όποιον την αξίζει.
Διαισθάνομαι ότι το "Μαμα Μια" θα είναι "σαχλαμάρα μία" και κάπου το στομάχι δεν το δέχεται... Κρίμα που "μαγειρεύτηκε" και σ' ελληνικά τοπεία. Το βασικό θέμα είναι όμως για την Ποίηση. Και περισσότερη βαρύτητα, στην παραγωγή... των νέων. Κρίνοντας από την ελληνο-αμερικάνικη ποιητική "παραγωγή" έχω διαπιστώσει ότι οι ηλικίες των 8 μέχρι 12-13, φυσικά κάτω από την επίβλεψη των δασκάλων τους, στο ανάλογο μάθημα, γράφουν πολύ καλή ποίηση. Μετά,στη περίοδο των ανήσυχων χρόνων, δεν γράφουν, κάπως αποκηρύττοντας τις ευαισθησίες τους. Αν κι εδώ, έχουν τα σχολικά τους περιοδικά κι αν έχεις την τύχη να τα προμηθεύεσαι και να τα διαβάζεις, ναι, ανακαλύπτεις ένα μωσαϊκό που προμηνύει σοβαρή εξέλιξη. Στα 38 χρόνια διαμονής μου στη Νέα Υόρκη και καλεσμένη πάμπολλες φορές στα Δημόσια σχολεία, (όχι στα Ελληνικά!!! -λόγω... βεβαρυμένου ημερήσιου προγράμματος !!!)ιδίως κατά την Ημέρα Ενημερώσεως και Επαγγελματικής κατατοπίσεως των μαθητών,ως και με ανταλλαγή συζητήσεων με τις δασκάλες τους, θεωρούν το να γράφεις ποιήση,είναι εξάσκηση του μυαλού,ως και γνώση στα διάφορα συστήματα και ρεύματα.
Δεν βλέπουν την ποίηση για "επάγγελμα" που θα τους προσφέρει χρήμα και σταθερότητα στη ζωή τους.
Η τελική τους ερώτηση ήταν "...Τί κερδίζετε με το να γράφετε ποιήση..." κι αναγκαζόμουν να τους εξηγήσω π.χ. την επικοινωνία με την λογοτεχνία της χώρας κάθε παιδιού που ήταν μέσα στην τάξη, (και φρόντιζα κάθε παιδί -μέσω της δασκάλας του, φυσικά, να έχει ετοιμάσει ένα μικρό κείμενο και ένα τουλάχιστον μικρό ποίημα που θα το παρουσίαζε και θα το διάβαζε ενώπιον των συμμαθητών του...) και ότι αν ήθελαν να επιτύχουν στον επαγγελματικό τους τομέα, θα έπρεπε να ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ πως να γράψουν, πως να εκφραστούν κ.λ.π. και ΄'οτι παιδιά των οποίων οι γονείς έρχονται από χώρες όπου η μόρφωση είναι επιτακτική, πάντα θα προηγούνται έναντι των παιδιών όπου οι γονείς τους είναι σε μειονεκτική κατάρτηση, κ.λ.π.
"- ... μα η Ποίηση,Κυρία...
-Η Ποίηση, θα σας βρεθεί χρήσιμη, όταν πιάσετε εργασία σε περιοδικά, εφημερίδες, σχολεία, κ.λ.π. και, υπάρχει περίπτωση να εκπροσωπείτε την χώρα σας σε μεγάλα Συνέδρια (!!!) κ.λ.π. Δύσκολο το ερώτημα...
Αυτά, για την Ποίηση, τη μεγάλη ερωμένη και παραγκωνισμένη, διαπίστωση, τουλάχιστον, από την δική μου γωνία.
Το φεγγάρι γεμίζει, και με μεταφέρει στα χρόνια της Σάφας (Σαπφούς) ...
Ποιός ξέρει? Ίσως κάποια "σειρά", σχισμένη ή ξεχασμένη σε κάποιο χρονοντούλαπο, να μας ... προσδιορίσει.
Καλή νύχτα, εκλεκτέ φίλε της σκέψης, και θα είναι υπέρ πλούσια η σελίδα αυτή, όταν διαθέσετε λίγο από τον χρόνο σας.
Σ' εμάς, τους μακρινούς, δεν συμβαίνει κάθε μέρα να έχουμε παρόμοιες πολυτέλειες...
Υιώτα Στρατή, Νέα Υόρκη.

Ανώνυμος είπε...

Καλωσορίζω θερμά στον εκλεκτό χώρο του μοναδικού μας Φαίδωνα Θεοφίλου...ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΜΑΣ...τον εντυπωσιακά πολυτάλαντο πνευματικό άνθρωπο κ. Κώστα Γεωργουσόπουλο με το ωραίο γραφτό του (Σκέψεις του καύσωνα) που μου άρεσε πολύ. Τον συγχαίρω για το γράψιμό του και για την πολύτιμη συνεισφορά του στον πνευματικό μας κόσμο, όπως μας την παρουσιάζει ο αγαπητός μας Φαίδων με τόση ευαισθησία.Θάθελα να προσθέσω όμως μια παρατήρηση και ίσως να είναι και εποικοδομητοκή στο γραφτό σας. Το ΜΑΜΑ ΜΙΑ - ωραιότατο θεατρικό - μουσικό έργο στο Μπροντγουαίη, Νέα Υόρκη...το έχω δει και απολαύσει δύο φορές! Όπως είμαι φλογερός λάτρης της καλής ποίησης, είμαι επίσης της Δραματικής Τέχνης που είναι το καλό θέατρο. Η πνευματική μας κίνηση είναι συνυφασμένη με Λογοτεχνία,Ζωγραφική, Γλυπτική,Θέατρο, Οπερα, συναυλίες κ.ο.κ. Ένα καλό μουσικό έργο δεν είναι καθόλου βλακώδης εκδήλωση στον πνευματικό μας κόσμο που πρέπει να χωρά διαφορετικότητα και ποικιλία πνευματικής έκφρασης...
Το κινηματογραφικό έργο ομολογώ πως δεν το έχω δει ακόμα. Με ικανοποιεί όμως η ιδέα, πως προβάλλει τα πανέμορφα ελληνικά μας νησιά και είναι κάτι το θετικό για την πατρίδα και τον τουρισμό της και συμμετέχουν και άριστοι ηθοποιοί.Το διευθύνει η δική μας Ελληνίδα Rita Wilson και της εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία. Όπως και νάχει είναι για το καλό όλων μας σαν Έλληνες και αδέλφια να υποστηρίζουμε πάντα κάτι αξιόλογο και θετικό πούχει να κάνειμε τη γλυκειά Μεγαλομάνα μας. Κι αυτά με όλη την αγάπη και εκτίμηση σε όλους σας.
STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 7.16.08 NEA ΥOΡKH

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Υιώτα
Πολύ ενδιαφέρων ο ποιητικός σου περίπατος Υιώτα και οι απόψεις σου γι αυτήν. Σε άλλη ανάρτησή μου είχα γράψει ότι ΚΑΙ εξ αιτίας του ότι αγνοείται παντελώς από τα Μ.Μ.Ε. η ποίηση, έχει επέλθει το τέλος της σχέσης μεταξύ αναγνωστικού κοινού και ποίησης, αν και, νομίζω πως αυτή η εποχή που διανύουμε δεν χρειάζεται την ποίηση. Και έκλεινα λέγοντας πως παρ' όλ' αυτά οι ποιητές συνεχίζουν ακόμα και χωρίς αποδέκτες να δημιουργούν, αφού οι απελπισμένοι έρωτες είναι και οι πιο δυνατοί... Τον φιλοξενούμενό μας Κώστα Γεωργουσόπουλο τον πήρα στο τηλέφωνο, έχοντας κατά νου να του πω να γράψει δυο λόγια για τους θαμώνες του ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ αλλά μάλλον θα ξεκουράζεται σε κάποια παραλία όπως το δικαιούται...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ ΣΤΕΛΛΑ
Στέλλα μου εγώ δεν έχω δει ούτε το θεατρικό ούτε το κινηματογραφικό, αλλά και χωρίς να το έχω δει, συμφωνώ ως προς το σκέλος ότι προβάλλει τα ελληνικά νησιά. Ως προς το άλλο σκέλος νομίζω ότι η πρόθεση δεν είναι να απαξιωθεί το ΜΑΜΑ ΜΙΑ, όσο ο μαϊμουδισμός των δημοσιογράφων , δημοσιογραφίσκων και παπαγαλακίων της δημοσιογραφίας, που ενώ έχει υπερκορεσθεί η παρουσίαση και οι αναφορές στο ΜΑΜΑ ΜΙΑ, παρ' όλα αυτά, συνεχίζουν μόνο με αυτό σα να μην υπάρχει άλλου είδους καλλιτεχνική δημιουργία και όταν όπως αναφέρει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, εδώ στην Ελλάδα παράγεται εξαιρετική ποίηση με την οποία ουδείς ασχολείται ή αναφέρει κάτι γι αυτήν. Ακόμα κι αν το ΜΑΜΑ ΜΙΑ ήταν ένα αριστούργημα, η μονομερής αναφορά σε αυτό από τα Μ.Μ.Ε. θα ήταν λάθος, αφού η καλλιτεχνική παραγωγή δεν σταματάει στο ΜΑΜΑ ΜΙΑ. Βρισκόμαστε όμως στον αιώνα της υπερβολής, των εντυπώσεων και της χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη και με κανένα τρόπο δεν ερμηνεύω τον Κώστα Γεωργουσόπουλο .

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστά κ. Γεωργουσόπουλε τα πιθηκάκια της δημοσιογραφίας έλκονται από τη γκλαμουριά κι όχι από την ουσία. Ένα κείμενο παρόμοιο είχε αναρτήσει παλιά ο κ. Θεοφίλου, με τίτλο, αν θυμάμαι καλά: "Ποίηση: Η γεωγραφία της μοναξιάς." Όπου τα έσουρνε για τα καλά στους κριτικούς και τους δημοσιογράφους, καταλήγοντας πως επήλθε το τέλος της σχέσης αναγνωστών και ποίησης.
"Ο Παράξενος"

Ανώνυμος είπε...

Καλέ μου εκλεκτέ μου φίλε Φαίδωνα. Εσύ δεν είδες μεν το ΜΑΜΑ ΜΙΑ που είναι εξαιρετικό αλλά κι εγώ δεν είμαι στην Ελλάδα αυτή την εποχή για να παρακολουθήσω τον συγκεκριμένο... ντόρο εκεί με τις γνωστές υπερβολές των διαφόρων δημοσιογράφων όπως γράφςεις και που πολύ σωστά, συχνά μας μπουχτίζουν στην ομαδική τους υστερία για ότι τους γυαλίσει για τον άλφα ή βήτα λόγο και το θεοποιούν! Καταλαβαίνω λοιπόν απόλυτα τη δική σου δικαιολογημένη αντίδραση στο γνωστό ελληνικό μαϊμουδισμό που αρπάζουμε μια ιδέα και την...φοράμε...την συζητάμε...την κάνουμε μόδα μας...ψώνιο μας...της αλλάζουμε τα φώτα κυριολεκτικά!...
Πρόσφατα μας έπιασε τρέλα κανονική π.χ. με τα μπαλαρινάκια!...¨Εγραφα κάτι σχετικό στην ελληνική εφημερίδα εδώ κι όλοι γελάγαμε...Ξαδέλφες μου, φίλες, γνωστές, άγνωστες στην Αθήνα, ανακάλυψαν ξαφνικά αυτά τα...παπουτσάκια που τα φορούν συνήθως οι μπαλαρίνες χαριτωμένα , εξ ου και το όνομα, και γέμισε όλη η Αθήνα και τα παπουτσάδικά της με...μπαλαρινάκια!... (Να σας δείξω ένα κομψό αναπαυτικό μπαλαρινάκι κυρία μου;..) Παρέμεινε η διασκεδαστική ανάμνηση αυτής της μανίας από το τελευταίο ταξίδι μου....και μη χειρότερα... Σε καταλαβαίνω λοιπόν απόλυτα και συμφωνώ επίσης όταν λες, (ακόμα κι αν το ΜΑΜΑ ΜΙΑ ήταν ένα αριστούργημα, η μονομερής αναφορά σε αυτό από τα Μ.Μ.Ε. θα ήταν λάθος, αφού η καλλιτεχνική παραγωγή δεν σταματάει στο ΜΑΜΑ ΜΙΑ.)Ναι, δυστυχώς, έχεις απόλυτο δίκιο φίλε μου γιατί φαίνεται το ΜΑΜΑ ΜΙΑ έγινε...τα μπαλαρινάκια μας τούτης της εποχής!... Κρίμα...γιατί μέσα σε λογικά πλαίσια το ΜΑΜΑ ΜΙΑ έχει μια ζωντάνια ολόδική του και μια πιθανότητα να 'ναι μια καλή διαφήμιση για την Ελλάδα μας από κάθε άποψη όπως τα έγραψα πιο αναλυτικά στο προηγούμενο σχόλιό μου. Σ' ευχαριστώ θερμά με όλη την αγάπη μου και εκτίμησή μου πάντα.

STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 7.17.08 NEA ΥOΡKH

Ανώνυμος είπε...

Η ποιότητα και η βαθύτερη ουσία των πραγμάτων από τη μια, η έκπτωση και μια ισοπεδωτική ευκολία από την άλλη,έχει ως αποτέλεσμα να επιπλέει ότι έχει το ειδικό βάρος του φελλού!
Μπάμπης Πιτέλλης

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος