Δευτέρα, Ιουνίου 30, 2008

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ

Η ζωγραφική είναι της Toni Grote


Άφησε το γραφείο πίσω του να ξεμακραίνει ο κ. Πλάτων και παίρνοντας δεκαπέντε αυγουστιάτικες μέρες άδεια, έφθασε στη Χλωρίδα για διακοπές. Ο κ. Πλάτων ήταν πενηντάρης και χωρίς οικογένεια.
Η Χλωρίδα ήταν μια καμπίσια τοποθεσία με πολλή βλάστηση και οξύτατες αποχρώσεις του πράσινου. Τον κάμπο πίσω του και γύρω – γύρω, πλαισίωναν βουνά, φορτωμένα με μικρά και μεγάλα δέντρα, ενώ μπροστά στον κάμπο, απλωνόταν σαν αυτονόητη υγρή προέκταση η θάλασσα.
Ο κ. Πλάτων, είχε την αίσθηση πως είχε προϋπάρξει στο φυσικό τούτο περιβάλλον. Γνώριζε ως και στα κατάβαθα της ψυχής του, το μουρμουρητό τού δάσους και των φυλλωμάτων που ανάδινε η εξέλιξη της φυτικής ζωής και της ροής των χυμών στα σώματα των δέντρων. Τα σιγοψιθυρίσματα και τα τραγούδια των πουλιών. Του φαίνονταν τα πουλιά σαν παλιοί γείτονες. Δίχως να κατάγεται από χωριό ο κ. Πλάτων κι έχοντας περάσει όλα τα χρόνια του σε μια πολύβουη πόλη, είχε την βεβαιότητα πως ήταν μια συνέχεια σ’ αυτό το περιβάλλον. Σα νά ‘χε κοιμηθεί κάτω απ’ τα φυλλώματα που ήλιος δεν τα πέρναγε. Σα νά ‘χε στήσει παγίδες για λαγούς κι άλλα ζώα, εξασφαλίζοντας το φαϊ της μέρας. Σα να ‘χε κλέψει άγριο μέλι, κυνηγημένος και τσιμπημένος απ’ τις μέλισσες. Σα νά ‘χε με πρωτόγονο καμάκι ψαρέψει και ψήσει τα ψάρια του στη θράκα. Λες κι είχε ξοδέψει όλα τα χρόνια του εδώ. Όχι ξοδέψει. Τα είχε περάσει κρίκους στο ανάστημα των δέντρων και κάθε άνοιξη στα γενέθλιά του μεταλάμβανε χλωροφύλλη. Απολάμβανε τον περίγυρό του μ’ όλη την ένταση των αισθήσεών του ο κ. Πλάτων, κι ανήκε εκείνος σ’ αυτόν κι αυτός σε κείνον. Έπεφτε στη θάλασσα και δεν ξεχώριζε αν αυτός την αγκάλιαζε ή εκείνη αυτόν. Το κορμί του τσιμπούσαν ανείπωτες χαρές κι ο χρόνος ροκάνιζε αργά αλλά αδυσώπητα τις μέρες.
΄Ετσι πέρασαν οι δεκαπέντε μέρες της άδειας. Πέρασαν δεκαοχτώ. Είκοσι δύο μέρες. Ο κ. Πλάτων βρισκόταν ακόμα στη Χλωρίδα. Είχε παραβιάσει την άδειά του κατά επτά μέρες. Ο φόβος για τις συνέπειες γλίστρησε και σφηνώθηκε ανάμεσα στο θώρακα και στο στομάχι. Αν τον έδιωχναν απ’ την εταιρεία, πού θά ‘βρισκε εργασία σε τέτοια ηλικία; Η Χλωρίδα τον τραβούσε σαν Κίρκη, να μείνει. Διαπίστωνε όμως με θλίψη πως η ικανότητά του να επιβιώσει μονάχος του στη φύση και να παίρνει αυτά που του ανήκουν, είχε ξεφτίσει. Βλέπεις τόσα χρόνια είχε μια οργανωμένη ζωή. Πούλαγε τη δουλεία του, έπαιρνε χρήματα κι αγόραζε αυτά που δικαιούνταν από τη φύση και τη ζωή δωρεάν. Τώρα θα έχουν έρθει ήδη οι λογαριασμοί του νερού, του ηλεκτρικού και του τηλεφώνου, σκέφτηκε. Το νοίκι που πρέπει να πληρωθεί. Η τηλεόραση θα μεταδίδει ζωντανά τις ποδοσφαιρικές συναντήσεις απ’ το κύπελλο των εθνών.

Ένιωθε να έχει δυο ρίζες και να τον τραβολογούν αλύπητα, η κάθε μια για λογαριασμό της. Ήθελε να μείνει για πάντα. Ο διευθυντής του θα χειρονομούσε τώρα έξαλλος πάνω από το γραφείο του. Πρέπει να γυρίσω πίσω, σκέφτηκε. Πρέπει να γυρίσω οπωσδήποτε. Αλλά αν πρόκειται να με απολύσουν, να μείνω καλύτερα εδώ. Ένα αίσθημα ανασφάλειας διαχεόταν σαν ηλεκτρισμός μέσα του κι έφτανε ως τις άκρες των νυχιών του. Κάτι σαν βαρίδι στο στομάχι του, έκανε μια τρεμουλιαστή γέφυρα μέχρι το λαιμό του. Κάθισε στα ριζά ενός πλάτανου κι έπιασε απελπισμένος το κεφάλι του.
Ξάφνου, μια φωνή ακούστηκε από μέσα του. Φωνή που θαρρείς και χτύπαγε στα τοιχώματα χαράδρας για να γίνει ηχώ:
«
Τον κόσμο που τώρα αποφεύγεις, εσύ τον έφτιαξες. Δεν είναι λίγο αργά για να τον αρνηθείς;»
Ο κ. Πλάτων, έσκισε ένα φρέσκο πλατανόφυλλο στα δύο κι ύστερα στα τέσσερα. Σήκωσε το κεφάλι του, κοίταξε τον ουρανό που ήταν ολοκάθαρος, κι άφησε τον εαυτό του
να χύνεται, να χύνεται, ώσπου απορροφήθηκε εντελώς από το χώμα που κάλυπτε τις ρίζες του πλάτανου…
Από το βιβλίο"Ο Θεός στο καφενείο" Εκδ. ΑΛEΞΑΝΔΡΕΙΑ

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο κ. Πλάτων (άνθρωπος) επιστρέφει λοιπόν στη φύση απ' όπου ξεκίνησε, αφήνοντας τον εαυτό του να γίνει ένα μαζί της όπως είναι και το φυσικό, εγκαταλείποντας τον τεχνητό κόσμο που δημιούργησε σε βάρος του τεχνητού. Μέσα σε (σχεδόν)δύο σελίδες θίγεται ένα θέμα που ταλανίζει όλη την ανθρωπότητα. Χάρηκα το κείμενο, την ποιητικότητά του και τα ελληνικά του.
Μπάμπης Πιτέλλης

Ανώνυμος είπε...

Ο τυχερός Πλάτων εξαύλωσε την υλική του φθορά μέσα στην λειτουργία της φύσης.
Η ακαθόριστη αναζήτηση ,ήταν πάντα εκεί και ήρθε στην επιφάνεια όταν βαφτίστηκε στον ιερό χώρο της φύσης και πήρε την μετάδοση από τα πέταλα της χλωροφύλλης και την πρωτογονικότητα της φύσης .
Μπορεί,ακόμη ,να ένιωσε αχνά,στην ύλη και στο πνεύμα του,το πλάσιμο της ατέρμωνης επανάληψης -γι'αυτό και η γνωστή αίσθηση του χώρου .
Που την νιώθεις μόνο όταν βγείς έξω ,έστω και γιά λίγο,από την συμβατική ατέλεια.


Το ερώτημα είναι
Πως μπορούμε να υπάρχουμε,όσο γίνεται πιό σώοι,σε ένα κόσμο που"πουλάμε την δουλεία μας αγοράζοντας αυτά που δικαιούμαστε από την φύση και τη ζωή δωρεάν.

Φαίδωνα,η "ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ"
είναι υπέροχη !!!
Θα σου έλεγα,να κάτσεις γιά πάντα στην Μήθυμνα!!!

σπύρος δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος
Στο ερώτημά σου: "Πώς μπορούμε να υπάρχουμε όσο γίνεται πιο σώοι, σ' ένα κόσμο που "πουλάμε" τη δουλεία μας, αγοράζοντας αυτά που δικαιούμαστε από τη φύση και τη ζωή δωρεάν", η απάντηση νομίζω είναι απλή: Μη καταστρέφοντας τη φύση κι ερχόμενοι σ' επαφή μαζί της, όσο συχνότερα γίνεται.

Ανώνυμος είπε...

Η Φύση είναι η Μάνα όλων μας. Δεν βλέπετε πως όταν βρεθούμε στη Φύση γινόμαστε άλλοι άνθρωποι; Είναι γιατί ξυπνά η αρχέγονη αλλά και διαρκής σχέση του ανθρώπου με τη Φύση. Ακόμα και οι παράξενοι σαν και μένα γίνονται καλύτεροι όταν έρχονται σε επαφή με τη Φύση!
"Ο Παράξενος"

stae είπε...

Βρε Φαίδωνα,
τι ωραία που τα λες μέσα απ' τον κήπο σου στον όμορφο Μόλυβο.
Το κείμενό σου με άγγιξε τόσο που αισθάνθηκα την ανάγκη ν' αποδράσω ευθύς αμέσως από μια καθημερινότητα που σε αποχαυνώνει και σε απομακρύνει από το πραγματικό νόημα και την ουσία της ζωής.
Δεν σου κρύβω ότι ένιωσα το ίδιο εγκλωβισμένος με τον ήρωά σου, που ταλανίζεται, καθυστερημένα έστω, ανάμεσα στον "πρωτόγονο" πόθο να αφεθεί στην αγκαλιά της ζωογόνου φύσης και στις συμβατικότητες ή τις αναγκαιότητες της "ανθρώπινης" κοινωνίας.
Όλα αυτά με πήγαν μερικούς αιώνες πριν, καθώς μου έφεραν στο νου τα κελεύσματα του Ρουσσώ και των άλλων διαφωτιστών για επιστροφή στη φύση.
Πάντοτε επίκαιρο, λοιπόν, το αίτημα, πόσο μάλλον στις μέρες μας που καταστρέφουμε μετά μανίας το φυσικό περιβάλλον, ή στεκόμαστε απαθείς θεατές απέναντι στη θυσία του ούτως ή άλλως συρρικνωμένου φυσικού μας πλούτου στο βωμό των μικρών ή μεγάλων συμφερόντων.
Αυτές τις καλοκαιρινές ημέρες, βέβαια, μία και μοναδική σκέψη στριφογυρίζει στο μυαλό όλων εμάς, των ανθρώπινων πλασμάτων της πόλης: να αφεθούμε κι εμείς, έστω και για λίγο -στη διάρκεια της "αυγουστιάτικης άδειας"- στην αγκαλιά του παραδείσου που περιγράφεις και που, ως ήδη ένοικος, μας προσκαλείς.
Καλά τα λέει, αγαπητέ Φαίδωνα, ο φίλος σου σπύρος δαρσινός: η "ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ" είναι υπέροχη και καλά θα κάνεις να κάτσεις γιά πάντα στην Μήθυμνα!!!
Στάθης

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Στάθης
Στάθη μου χάρηκα που "σ' άγγιξε" το κείμενο και για τις εντυπώσεις που έδωσες αλλά κυρίως για την άποψή σου πάνω σ' αυτό το θέμα, που μπορεί να γίνει ένα χειροπιαστό σημείο εκκίνησης μιας ευρύτερης συζήτησης.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων.Το παρακάτω ποιήμα μου έχει σχέση με την 'Αυγουστιάτικη άδεια"
Και γενικά με την φύση.Γι'αυτό,και
το πήρα από την ποιητική μου συλλογή "πορεία αγωνίας" και σας το παραθέτω-σπύρος δαρσινός.
Η ΚΑΤΑΡΑ
Βάλαμε μαύρα γυαλιά στα μάτια μας
γιά να τα "προφυλλάξουμε"από τον ήλιο.

Βάζουμε χημικές αλοιφές στο δέρμα
μας να μην μας δαγκώσουν οι αχτίδες του.

Να σκύψουμε σε πηγή να πιούμε δεν μπορούμε.

Ούτε φρούτο από δέντρο να διαλέξουμε μέσα από τα νεκρά πουλιά των ψεχασμών.

Μάσχες βάζουμε γιά ν'αναπνεύσουμε
Γέμισαν οι θάλασσες σημαίες του θανάτου.

Ο Έρωτας έγινε πράξη επικίνδυνης
διαδικασίας.


Πως διάλο και φυλακιστήκανμε στα
κάγκελα που χτίσαμε;
Πως και κλωτήσαμε την μήτρα που με τόση αγάπη μας εγέννησε;
Είμαστε εμείς παιδιά της φύσης
ή αποπαίδια μιάς κατάρας ;

ντρέπουμαι να γράψω τ'όνομά μου

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος
Πολύ ενδεικτικό το ποίημά σου για το πως εγκλώβίστηκε ο άνθρωπος μέσα στην ίδια του την ανοησία και κουβαλά τώρα τα δεινά που ο ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του. Πράγμα που έχει άμεση σχέση με την τρέχουσα πραγματικότητα και προκειμένου για την περίπτωσή μας (στο καφενείο) επιβεβαιώνει με πιο δραματικό τρόπο, "Την Αυγουστιάτικη Άδεια", που αναρτήθηκε. Ακόμα: Το ποίημά σου , με τον πιο επιγραμματικό τρόπο, δίνει όλο το βάθος του ζητήματος...

Ανώνυμος είπε...

Δίκιο, φίλοι εκλεκτοί, Φαίδωνα, Μπάμπη,Παρέξενε, Σπύρο, Σταε, δίκιο για τις απόψεις και την αγανάκτησή σας.
Επιτρέψτε μου να γράψω "δυο λόγια" για τον "Πλάτωνα" ο οποίος με τον συμβολισμό του "σκίζοντας" στα τέσσερα το φρέσκο φύλλο και το να γίνεται ένα με την γη που τελικά
-αμαρτωλούς ή όχι, ανθρώπους της πόλης ή όχι- όλους -και στα 4 σημεία του ορίζοντα- μας καταπίνει.
Θα προτιμούσα ένα μονόλογο του "Πλάτωνα", απ' ευθείας, να διανθίσει το κείμενο, και όχι το μεγάλο μέρος να είναι του δημιουργού. Το δίδαγμα -πάντα κατά τη γνώμη μου- θα πρέπει να έρχεται ανώδυνα. Διότι η αντίδραση του αναγνώστη είναι να... υπερασπιστεί τον εαυτό του, ότι δεν είναι μόνο αυτός που δεν κάνει κάνει ότι "πρέπει", αφού και οι πολλοί αδιαφορούν... έστω κι αν συμφωνεί και με τον ¨Πλάτωνα¨και με τον δοκιμιογράφο.
Ο άνθρωπος της πόλης, είτε εργένης είτε όχι, όσο κι αν είναι "αναγκαστικά κολλημένος" στη βιοπάλη, τουλάχιστον στην Ελλάδα, έχει κάποιες ευκαιρίες ( ...και μάλιστα εργένης!!!) να πάει λίγο πιο έξω, σε προάστιο ή κάπου, νησί ή την επαρχία...
Σ' αυτή την περίπτωση, ο "Πλάτων" μοιάζει περισσότερο μια ειδική περίπτωση υποψηφίου στον ...ανυποψίαστο, τον αιφνίδιο θάνατο... που συνέβη στην θαυμαστή -για κείνον-απόδρασή του, στην υπέροχη φύση.
Αν σκεφτεί κάποιος παρόμοιες περιπτώσεις ανθρώπων που "έφυγαν" ενώ δούλευαν στην -όχι πάντα ευεργετική- γη, π.χ. της επαρχίας, θα σκεφτεί ότι δεν ήταν αιτία η ζωή στην πόλη του κ. "Πλάτωνα" ...
Το ότι ΠΡΕΠΕΙ να φροντίζουμε τη ΓΗ, ναι ΠΡΕΠΕΙ... μα αυτός είναι ένας ανεξάντλητος, εκδικητικός θα έλεγα, κύκλος... ¨Ολοι είμαστε ένοχοι, ο καθένας με το ποσοστό ευθύνης που μπορεί να του καταχωρηθεί. Δικαστής δεν υπάρχει. Η ίδια η Φύση, αργά μα σταθερά, μέσα από τους αιώνες, δίνει τις "καρπαζιές" της κατακέφαλα. Ο κόσμος δεν σώζεται με τα λόγια, και τα έργα δεν ευδοκιμούν διότι το συμφέρον ορισμένων είναι τελείως διαφορετικό. Εμείς; Τι άλλο, παρά να προσπαθούμε, και ...η Θεά Φύση, βοηθός.
Όσο για το ποιητικό ξέσπασμα του Σπύρου, πάθος ποιητικόν είναι αυτό και με δυνατές αποχρώσεις.
Με ...Ιουλιανές καληνύχτες, Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

Ανώνυμος είπε...

Είμαι βέβαιος ότι ο ΦΑΊΔΩΝ βαρέθηκε την πολυλογία των αμερικανών και βγήκε έξω από το καφενείο γιά να φύγουμε και μεις.
Δεν φταίω εγώ Φαίδων?Εσύ μου είχες πει μιά φορά ότι 'καταλαβαινόμαστε διά της σιωπής"

ΚΑΛΌ ΜΗΝΑ
σπύρος

Α,ναι,έχω τα γενέθλιά μου σήμερα.
Αφήστε μιά ευχή πάνω στο τραπέζι γιά όσους δεν ζούνε στη γη που γενήθηκαν.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Πρώτα- πρώτα δεν σας θεωρώ Αμερικανούς αλλά Έλληνες του κόσμου! Δεύτερον όχι μόνο δεν βαρέθηκα αλλά άφησα χώρο να μιλήσουν και να συζητήσουν οι άλλοι. Και τρίτον είναι καλύτερο να μιλούν οι άλλοι για το θέμα που ανάρτησες και να μπαίνεις μόνο όταν χρειάζεται. Γιατί διαπίστωσα ότι σε πολλές αναρτήσεις ήμουν...μαϊντανός. Όσο για τα γενέθλιά σου, να σε χαίρεται η οικογένειά σου (η διηυρυμένη) καιόλοι εμείς οι φίλοι σου. Η ευχή μου που αφήνω στο τραπέζι του καφενείου: Να βλέπεις και να αισθάνεσαι τον κόσμο ως νέος και να τον καταλαβαίνεις ως ώριμος!
Όσο για τον κώδικα της σιωπής, ισχύει πάντα ως ισχυρο μέσο επικοινωνίας μεταξύ μας...

Ιούλιος 05, 2008 10:33 πμ

Ανώνυμος είπε...

Φαίδωνα,μετά από πολλά διάλλεξα το καφενείο και είναι το μόνο μπλογκ που τώρα επικοινωνώ.Γιατί μέσα από αυτα που μαθαίνω από τις σηματικές και ουσιάτες αναρτήσεις σου,τις καίριες παρεμβάσεις σου και τα σχόλια των θαμώνων, βγάζω και εγω εξω καλύτερα αυτά που ξέρω.
Επομένως,τα περί μαιντανού,το εκλαμβάνω ως αστείο.
σπύρος δαρσινός

Albus Genius είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο μια ζωή που αξίζει να την στοχαστούμε.Γιατί να γυρίζουμε τάχα για να αληθεύει ότι οι πράξεις μας έχουν φτιαχτεί από τα δεσμά του νού μας?

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος