Κυριακή, Ιουνίου 15, 2008

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ...


Ήρθε λοιπόν η ώρα να φανερώσουμε σε ποιον ανήκει το ποίημα.
Ανήκει στον ποιητή ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ από το Λεόντιο Κορινθίας όπου και γεννήθηκε το 1939. Περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Νεμέα, (Άλλος Λέων της Νεμέας κι αυτός!) ενώ εδώ και αρκετές δεκαετίες ζει στο Τενεσή των Η.Π.Α. Ανήσυχος νους ο ΣΠΥΡΟΣ ΔΑΡΣΙΝΟΣ δεν αρκείται μόνο στην ποιητική δημιουργία αλλά αρθρογραφεί και σε έντυπα της Ομογένειας, προσεγγίζοντας θέματα επικαιρότητας και στηλιτεύοντας την κοινωνική αδικία. Έχει γράψει τα ποιητικά βιβλία: «Πορεία Αγωνίας» , «Πέτρινες Άρπες Ι», «Πέτρινες Άρπες ΙΙ», «Γαλάζια Όνειρα» κ.ά. Οι περισσότεροι θα τον γνωρίζετε, αφού είναι μόνιμος θαμώνας και εμψυχωτής του Blog «Ο Θεός στο καφενείο»


Η ποίηση του Δαρσινού είναι μια
ποίηση αρρενωπή, που ταυτόχρονα φανερώνει πολυποίκιλες ευαισθησίες του δημιουργού της, τις οποίες εκφράζει μ’ ένα ιδιότυπο, προσωπικό λυρισμό. Ιδιοτυπία που συχνά οφείλεται, αλλά όχι μόνο, στο κυνήγι των «ακριβών» λέξεων που επιδίδεται ο εραστής τους ποιητής. Ο Σπύρος Δαρσινός χρησιμοποιεί λοιπόν μια γλώσσα πλούσια και λαμπερή, που δεν κρύβει τον υφέρποντα ερωτισμό της. Δεν είναι ποιητής χαμηλών τόνων αλλά ούτε και πομπώδης. Θέλει όμως να βρίσκεται στο κέντρο της ανθρώπινης κοινωνίας και η ποίησή του να συμμετέχει στο κοινωνικό «γίγνεσθαι». Δηλαδή ότι πιο σημαντικό και ουσιώδες μπορεί να κάνει η τέχνη: Να παίρνει μέρος στη ζωή των ανθρώπων! Άλλο θέμα αν η σημερινή κοινωνία είναι επιδεκτική μιας τέτοιας συμμετοχής… Τα βιώματα της ζωής του ποιητή που είναι ταυτισμένα με αυτά της πατρίδας, (παλιάς και νέας) διυλίζονται από το χρόνο, αναπλάθονται από το πνεύμα του και μετατρέπονται σε διαμαντάκια ποιητικής δημιουργίας και εμπειρίας. Τη φιλοσοφία του αντλεί από την ίδια τη ζωή, και την χρησιμοποιεί σαν ένα από τα εργαλεία του για να προσεγγίσει τρυφερά την αλήθεια της ύπαρξης και ν’ αποθέσει την αγωνία του για το μέλλον της ανθρωπότητας. Στα ερωτικά του ποιήματα, πορεύεται με συνειδητά βήματα στην Γεωγραφία του ανθρώπινου σώματος και με τη μνήμη, την αίσθηση, την εικόνα, τη ψυχή ως γέφυρα των σωμάτων, τη σημασία των μικρών ερωτικών μυστικών, υποδαυλίζει το Θρίαμβο του μεγάλου Θεού! Ο Σπύρος Δαρσινός , δεν είναι ο αποτραβηγμένος ποιητής. Ζει και δημιουργεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Έχει μαχητική σκέψη αλλά είναι και εποπτικός. Είναι προφητικός αλλά και ερωτικός. Διαθέτει ποιητικά κοιτάσματα μεγάλης αξίας που χρειάζονται βέβαια σκληρή επεξεργασία. Κλείνοντας το σημείωμα αυτό θα ήθελα να καταλήξω πως η ποίηση του Δαρσινού, είναι ένα απόσταγμα του πλούσιου ταλέντου και της ακριβής σκέψης του, που προστίθεται στον απέραντο ανθώνα της ελληνικής ποίησης και τον πλουτίζει, ως ένα ακόμη μυροβόλο λουλούδι.

Κάποιοι από σας μπορεί να μας πουν, γιατί δεν βάλαμε σ’ αυτό το παιγνίδι ένα αναγνωρίσιμο και γνωστό ποιητή ώστε να συμμετέχετε περισσότεροι. Η απάντηση είναι πως τον γνωστό τον ξέρετε έτσι κι αλλιώς. Το κέρδος σας είναι ότι κάνατε γνωριμία μ΄ έναν ποιητή που δεν γνωρίζατε. (;Όσοι δεν τον γνωρίζατε)

Τέλος, νικήτρια του παιχνιδιού ανακηρύσσεται η κ. ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ από την Νέα Υόρκη, που αναγνώρισε τον ποιητή από το ύφος του ποιήματος. Στη νικήτρια απονέμεται :
α) Ο τίτλος: Επίτιμη Θαμώνας του Καφενείου ...
β) Το Μεγάλο Περιδέραιο του Blog «Ο Θεός στο καφενείο» που είναι φτιαγμένο με πολύτιμες λέξεις, από το τραπέζι του καφενείου...
Ακόμη: Κάθε φορά που η νικήτρια θα μπαίνει στο καφενείο, θα την υποδέχεται ο ποιητής ΣΠΥΡΟΣ ΔΑΡΣΙΝΟΣ που θα της ετοιμάζει και τον καφέ της!

37 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Κι εγώ αποτραβηγμένος σε μια γωνιά, κάπως συνεσταλμένος θα έλεγα, αφουγκραζόμουν τον απόηχο του ποιήματος, δίχως να μπορώ, ομολογώ, να βρω τίνος ήταν. Άλλωστε δεν το έθεσα σαν σκοπό μου, φτάνει που οι στίχοι του κάτι άφηναν μέσα μου. Αυτός δεν είναι κι ο σκοπός της ποίησης;
Στ’ αλήθεια, γνώριζα τη φραστική δύναμη στο γράψιμο του Σπύρου Δαρσινού, ο λόγος του έχει το πηγαίο αυτό αίσθημα που κάνει το ωραίο, ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ,!!! Αλλά δεν το φαντάστηκα…
Με εξέπληξε ο Φαίδων που κράτησε σαν αίνιγμα τη λύση. Να πω ακόμα ότι γεύτηκα κι απόλαυσα, έτσι όπως τους στίχους, και την τελειότητα του λόγου στα σχόλια των θαμώνων. Στ’ αλήθεια είστε όλοι υπέροχοι!
Συγχαρητήρια στη φίλη μας Στέλλα που αμέσως κατάλαβε το ύφος του «Τενεσσιάνου» φίλου μας Σπύρου. Ποιος τη χάρη σου, καλή μου φίλη, που θα έχεις τέτοιο κέρασμα στο Καφενείο.

Να είστε όλοι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα στέλνω από την καρδιά μου, τρία θερμά συγχαρητήρια. Τα πρώτα βέβαια είναι για τον ποιητή μας και εξαιρετικό φίλο μας ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ, που το ποιήμα του, πέρα από την δύναμη των λέξεων και την νοηματική εμβάνθυση που κρύβει, η ανάγνωσή του και η προσπάθεια να το αναλύσουμε, μας πλούτισε τον νου και την ψυχή. Μας άφησε πιο ΩΡΑΙΟΥΣ. Σε ευχαριστούμε, Σπύρο μου και σε άλλα πολλά.
Τα δεύτερα συγχαρητήρια τα δίνω στην ΣΤΕΛΛΑ μας για την οξυδερκή μνήμη στην αναγνώριση του ύφους του ποιήματος. Στέλλα μου, σε παραδέχομαι.
Και τέλος, αλλά όχι λιγώτερο από τους άλλους, συγχαίρω τον οικοδεσπότη του καφενείου ΦΑΙΔΩΝΑ για τη ωραιότατη έκπληξη που μας επεφύλαξε και για την ευκαιρία που μας έδωσε να ταράξουμε τους κύκλους μας και να ξύσουμε ακόμα μία φορά το μυαλό μας στην εξεύρεση της ταυτότητας και στην ερμηνεία του ποιήματος. Είτε επρόκειτο για γνωστού ή, αγνώστου λογοτέχνου. Η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσα να το καταλάβω το ποίημα. Έχω διαβάσει αυτά που στέλνει ο Σπύρος στο ε-μαιλ, αλλά η πείρα μου μόνο από αυτά, δεν ήταν αρκετή για να το εντοπίσω.
Εκείνο που θα ήθελα να τον παρακαλέσω, αν έχει χρόνο και θέλει, είναι να μας πει με δικά του απλά λόγια, πως το αναλύει ο ίδιος το ποιήμα του. Ομολογώ, πως η λέξη "θύμα" με προβλημάτισε πολύ. Μετά από "βάσανο" σε σχέσει με αυτά που ακολουθούν, αποφάσισα να την εντάξω μέσα στην λέξη "προσωρινός". Δηλ. θύμα βραχείας ζωής. Μπορούν φυσικά να δοθούν και άλλες εξηγήσεις.
Ευχαριστώ πολύ όλους σας για την την πολύτιμη εμπειρία που μου άφησαν τα σχόλιά σας.
Βάνα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μου Φαίδωνα
Είχαμε μέσα στο καφενείο μας ένα διαμάντι και εμείς ψάχναμε αλλού. Κατάφερες όμως να ενεργοποιήσεις την σκέψη όλων μας και να δώσεις μια άλλη διάσταση και δυναμική στο καφενείο μας.
Όντως πρόκειται για έναν σπουδαίο άνθρωπο και δημιουργό και όπως πολύ σωστά τονίζεις ο Κύριος ΔΑΡΣΙΝΟΣ διαθέτει ποιητικά κοιτάσματα μεγάλης αξίας που χρειάζονται σκληρή επεξεργασία, μόνο που ο μηχανισμός που διαθέτω εγώ και ίσως και κάποιο άλλοι άνθρωποι είναι ακόμα πολύ φτωχός για να κάνουμε την εξόρυξη αυτών των πολύτιμων κοιτασμάτων.
Τέλος θα ήθελα από καρδιάς να συγχαρώ την Κυρία ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ από την Νέα Υόρκη, και να πω ότι επάξια της απονέμονται οι τίτλοι από τον Φαίδωνα Θεοφίλου.

ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

pylaros είπε...

Συγχαρητήρια λοιπόν στον Φαίδωνα που είχε την φαεινή ιδέα να μας κεντρίσει την περίέργειά μας.
Συγχαρητήρια στον Σπύρο, παλιό γνωστό και φίλο, συγχαρητήρια και στην Στέλλα η οποία μάντεψε.

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Φαίδωνα σ'ευχαριστώ,όχι μόνο που ανάρτησες το ποιήμα μου στο'καφενείο"με τους εκλεκτούς θαμώνες σου,αλλά και με τον τρόπο που το ανάρτησες και το τρόπο που το στήριξες,στην συνέχεια, με λόγια που εμοιαζαν διακριτικοί αναμένοι φανοί στις γωνίες της σκέψης μου .Η ¨αποκάλυψη;"και η τελική σου ανάλυση και κριτική που ακολούθησε; Είναι γιά μένα ένας ακόμη δικός μου πειρασμός....
Τιμή μου ...

Στέλλα,έλα,σου έχω τοιμάσει τον καφέ σου στο τραπέζι Κι'αν αργήσεις λίγο ; μην φοβάσαι,θα τον ζεσταινω με τις χούφτες μου εγώ.

Βάνα,αξίζει πράγματι "να διαβάζουμε πίσω απ'τις γραμμές"
Αυτό,βοηθάει την επικοινωνία και ξανοίγει τις δικές μας γραμμές πέρα από τα συμβατά τους όρια.Και συ με το"ΕΣΥ'έδειξες ότι όχι μόνο διάβασες πέρα από τις γραμμές αλλά έκανες και ποίηση πέρα απ τις δικές σου.Χαίρομαι που ήμουνα εγώ η άγνωστη αιτία.

Νίκο,τι να πω,με το ένα χέρι σου μας έδωσες μετάδοση με το"άξιον και το μέγιστον- όχι το δικό μου άλλα με ότι μας εμπνέει και συνδέει με τον Αναξιμένη τον Αναξίμανδρο και τον Θαλή.Και με το άλλο έδειξες μπροστά τι πρέπει να γνωρίζουμε και πων πρέπει να σταθούμε ισορροπημένα μέσα στο άπειρο του χώρου και του χρόνου.

Γιώτα,το γεγονός ότι θα ήθελες να γράψεις ένα ποιήμα,σαν αυτό το δικό μου,είναι γιά μένα κομπλιμέντο,διότι όλοι γνωρίζουμε
το ΄υψος της ποιήσής σου.Θα επιθυμούσα πάντως να ξετυλιγόσουν λίγο πιό πολύ ,όχι γιά μένα αλλά γιά τη σκέψη.Οσο πιό πολλά βράχια σπάζει τόσο και χαλυβδώνεται.

Κυκλκοδίωκτον,μου άρεσαν οι πανέκομψες κάμψεις και ανατάσεις σου πάνω στο ποιήμα μου,σαν την πέρδικα που δεν πίνει νερό από την ρεματιά αν δεν βεβαιωθεί πρώτα ότι είναι καθαρό.Αυτό δείχνει ότι έχεις και τις δικές σου καθαρές πηγές.

Μηθυμναίε ,και συ έχεις τιμήσει πολλές φορές το λόγο μου με τις αναρτήσεις σου στο ΜΠΛΟΓΚ σου.
Γι'αυτό,σκεπτόμουν,πως αν με αναγνωρίσει κάποιος αυτός θα ήσουνα εσύ.Ξέψασα όμως ότι είσαι στο όμορφο νησί σου και σκεπάστηκα με τις μαγευτικές εικόνες των ματιών σου.Άσεμαι εκεί,όλο το καλοκαίρι,να φύγει από πάνω μου η γλύνα απο τις λίμνες μου.

Κύριε Ιντζιρζή ,σας ευχαριστώ που πήρατε μέρος σε αυτό το ωραίο... παιχνίδι που σκάρωσε ο Φαίδωνας- και που συμτωματικά με αφορούσε .
Ήταν σαν το κρυφτούλι που παίζαμε παιδιά.Τώρα ,μέσα από την δική μας σκέψη ψάχναμε μιά αλλη.Είναι κι'
αυτή μιά άσκηση.

Σεφαφείμ,σε έχω απολάυσει πολλές φορές σε πολλά και γιά πολλά.
Εχεις δίκιο που δεν προσπάθησες να με ψάξεις.Και που θα μέ βρισκες μέσα στου Τεννεσσί τα δαση ;

Δεν θυμάμαι αν ξέχασα κανέναν
Κουτό αυτό που είπα.Γιατί αν θυμόμουν δεν θα ξέχναγα αν ξέχασα ή δεν ξέχασα.Θα ξαναγυρίσω πίσω όμως γιά να δω.Μέχρι να τον[την] βρω του[της] ζητώ συγνώμη.

σπύρος δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σ' όλους τους αγαπητούς φίλους
Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σας άρεσε το ποίημα του Σπύρου και το παιχνίδι. Τώρα μπορούμε όλοι να τα πούμε πιο "χύμα" μέσα στο καφενείο και να σχολιάσουμε ότι θέλουμε μέχρι και τις απίθανες λεπτομέρειες. Κάντε τη συζήτησή σας όπως θέλετε και με όποιον θέλετε.

Ανώνυμος είπε...

Γαβριήλ ,φίλε,αγνέ και ωραίε,σε ξέχασα προηγουμένως,και ξέρεις γιατί; γιατι το θέμα ήταν γιά ψάξιμο και συ ήσουν από τους πρώτους μπροστά στην ψυχή μου.
Δικαιολογία ε;Κι όμως,έχει μέσα την αλήθεια.
Βάνα "θύμα" γιατί θα είμαστε πάντα το τέλειο υλικό σε ένα αέναο πείραμα στις παλάμες τις τελειότητας .Αυτό είναι το πιό Σοφό"λάθος" της δημιουργίας.Μας κάνει αδυναμους να γίνουμε τέλιοι και μας χαρίζει την αιωνιότητα Επειδή όμως ζω λίγο με αυτή την υλική μορφή θεωρώ τον εαυτό μου θύμα-δεδομένων των αδυναμιών μου.
Ομως,μπορούμε να νιώσουμε χιλιάδες ικανοποιήσεις παίρνοντας μιά καλύτερη θέση στις παλάμες της δημιουργίας.Αντ' αυτού ,στην πρώτη ευκαιρία χωνόμαστε στις σκιές των δαχτύλων της.Θα χαρώ αν μπόρεσα να καλύψω τον διακαιολογημένο προβληματισμό σου.

Παναγιώτη,
οι "μηχανισμοί"είναι μέσα μας Και τα κοιτάσματα είναι μέσα μας.
Όταν μάθουμε να ανακαλύπτουμε τα δικά μας ,θα ξέρουμε πως να εξορύξουμε και των άλλων,γιά να τα αξιολογήσουμε και να συμπληρώσουμε τα δικά μας με των άλλων και των άλλων με τα δικά μας .Το θέμα δεν είναι ποιός έχει και ποιός δεν έχει μέσα του κοιτάσματα,αλλά ποιός σκάβει πιό βαθειά γιά να τα βρεί.

σπύρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Γαβριήλ ,φίλε,αγνέ και ωραίε,σε ξέχασα προηγουμένως,και ξέρεις γιατί; γιατι το θέμα ήταν γιά ψάξιμο και συ ήσουν από τους πρώτους μπροστά στην ψυχή μου.
Δικαιολογία ε;Κι όμως,έχει μέσα την αλήθεια.
Βάνα "θύμα" γιατί θα είμαστε πάντα το τέλειο υλικό σε ένα αέναο πείραμα στις παλάμες τις τελειότητας .Αυτό είναι το πιό Σοφό"λάθος" της δημιουργίας.Μας κάνει αδυναμους να γίνουμε τέλιοι και μας χαρίζει την αιωνιότητα Επειδή όμως ζω λίγο με αυτή την υλική μορφή θεωρώ τον εαυτό μου θύμα-δεδομένων των αδυναμιών μου.
Ομως,μπορούμε να νιώσουμε χιλιάδες ικανοποιήσεις παίρνοντας μιά καλύτερη θέση στις παλάμες της δημιουργίας.Αντ' αυτού ,στην πρώτη ευκαιρία χωνόμαστε στις σκιές των δαχτύλων της.Θα χαρώ αν μπόρεσα να καλύψω τον διακαιολογημένο προβληματισμό σου.

Παναγιώτη,
οι "μηχανισμοί"είναι μέσα μας Και τα κοιτάσματα είναι μέσα μας.
Όταν μάθουμε να ανακαλύπτουμε τα δικά μας ,θα ξέρουμε πως να εξορύξουμε και των άλλων,γιά να τα αξιολογήσουμε και να συμπληρώσουμε τα δικά μας με των άλλων και των άλλων με τα δικά μας .Το θέμα δεν είναι ποιός έχει και ποιός δεν έχει μέσα του κοιτάσματα,αλλά ποιός σκάβει πιό βαθειά γιά να τα βρεί.

σπύρος δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βάνα
Βάνα μου, πέρα από το πως εννοεί ο δημιουργός (εν προκειμένω ο Σπύρος)
τη λέξη θύμα, το ποίημα ή όποιο άλλο είδος του λόγου φύγει από τον έλεγχο του δημιουργού και πάει στον αναγνώστη, τότε μιλάμε για άλλου είδους λειτουργία.Ο αναγνώστης πια ερμηνεύει το έργο όπως αυτός το συλλαμβάνει.Ο δημιουργός δεν ανακατεύεται πια. Ότι είχε να πει το είπε. Μετά αρχίζει η αναγνωστική λειτουργία, που συμβαίνει μόνο μεταξύ του αναγνώστη και του έργου και που είναι ισότιμη με την δημιουργία του έργου. Αυτή είναι η άποψή μου. Όχι απαραίτητα και σωστή.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Είστε όλοι σας πραγματικά μια ξεχωριστή παρέα.
Μ' αρέσει η σκέψη σας και η ευγένεια της έκφρασής σας.
Δεν σας κρύβω ότι, με την δική μου επιπόλαιη κρίση της "νεανικής έπαρσης" που πολύ καλά επεσήμανε ο κ. Θεοφίλου (έναυσμα για να με αναπροσδιορίσω), ένιωσα φτωχή σε όλον αυτόν τον κόσμο που ξεδιπλώσατε.
Σας ευχαριστώ όλους που μου "πλουτίσατε το νου και την ψυχή" και "ξανοίξατε τις γραμμές μου πέρα από τα συμβατά τους όρια".

Ανώνυμος είπε...

Μη μου πεις Σπύρο ότι θα σ ’ έψαχνα εκεί κάτω στο καταπράσινο
Lynchburg, να πίνεις το ουίσκι σου στον αποστακτήρα του Jack Daniels,
ή εκεί κάτω στο Τουπέλο ν’ ακούς μουσική του Έλβις;

σεραφείμ

Ανώνυμος είπε...

@Δαρσινός Σπύρος
Αγαπητέ μου κύριε Δαρσινέ
Σήμερα αποτελέσατε το έναυσμα για μένα όχι για να καταλάβω αλλά για να εμπεδώσω το ότι ποτέ δεν πρέπει να μένουμε στην επιφάνεια αλλά πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα σε βάθος. Όταν ήμουν μικρός πήγαινα στο περιβόλι του Παππού μου , όπου υπήρχε μια στέρνα που αποθήκευε το νερό για να ποτίζει το περιβόλι, στην επιφάνεια της στέρνας υπήρχε ένας βούρκος όταν όμως ο πάππους μου ερχόταν να πάρει ένα κουβά νερό και ανατάραζε τα νερά έβλεπα στο βάθος της στέρνας ένα κρυστάλλινο και καθαρό νερό που έλαμπε.
Είναι επιτακτική ανάγκη ειδικά σήμερα που οι φελλοί επιπλέουν να κάνουμε λίγο το βούρκο στην άκρη και να βλέπουμε λίγο πιο βαθιά.
Το ποίημα σας με ενθουσίασε, δεν έχω τίποτα να πω γιατί ο Φαίδωνας Θεοφίλου με κάλυψε πλήρως, θέλω όμως να σας πω το σχόλιο που έκανα στην προηγούμενη ανάρτηση ΠΟΙΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ είπα το εξής , δε με νοιάζει ποιος το έγραψε απλά αυτός που το έχει γράψει είναι σπουδαίος.

ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Σπύρο, και λοιποί Φίλοι και Φίλες της τόσο ενδιαφέρουσας σελίδας του Φαίδωνα...
Συγχαρητήρια σε όλους μας που βάλαμε σε κίνηση τη ...μηχανή της σκέψης.
Γνωρίζω το Σπύρο αρκετά χρόνια, κι ως άτομο κι ως ποιητή. Συνοψίζω : εξαιρετικός! (Μα, τί άλλο θα ήταν, αφού είναι "κάτω απ' τ' αυλάκι" !)
Ο Σπύρος, ρίχνει γροθιά στο βράχο και ξεπηδάει ζείδωρο νερό. Καλύπτει την πληγωμένη γροθιά του με τ' αγριοβότανα της καρδιάς να θρέψει, να την ανοίξει και να ξεχειλίσει απ'τα διαμάντια του νου.Happy Father's Day, Σπύρο μας, και να δούμε ένα νέο σου ποίημα για το νέο, ανεκτίμητο "ΔΩΡΟ" που σου έφεραν τα παιδιά σας.
Να είστε ΟΛΟΙ καλά, Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κυκλοδίωκτον
Δυσκολεύομαι να σχολιάσω τα όσα έγραψες. Θελω μόνο να πω τούτο:
Είσαι ένας σπάνιος άνθρωπος, με ποιότητα που δύσκολα βρίσκεται. Κι όταν λέω ποιότητα δεν εννοώ αποκτημένη άλλά αυτοφυή, που είναι στοιχείο του χαρακτήρα σου.
Χαίρομαι που σ' έχουμε κοντά μας.

pylaros είπε...

Σπύρος, ο ποιητής μας, ένας γιος της μεγάλης Ελλάδας, της παγκόσμιας Ελλάδας, αυτής που δεν έχει σύνορα, θα έλεγα γιος της ελληνικής διασποράς όπως όλοι μας που ζούμε στα ξένα.
Αυτό εννοεί ότι αν και στο εξωτερικό ευρισκόμενοι υπάρχουμε παλλόμενοι από ελληνική υπερηφάνεια, παράγουμε πνευματική ζωή, ζούμε και υποστηρίζουμε, νοσταλγούμε και δακρύζουμε, για κάθε τι το ελληνικό, αυτό που αφήσαμε πίσω μας, που το θεωρούμε ένα κομμάτι της σάρκας μας, πονάμε όταν την πληγώνουν, χαιρόμαστε όταν την καμαρώνουν, (Την Ελλάδα μας βρε παιδιά…)

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Ο μικρός μας γιός επέμενε σήμερα [λόγω της ημέρας]να πάμε γιά φαγητό σ'ένα Γερμανικό εστιατόριο που είναι στην άλλη άκρη της πόλης και στην καρδιά της μαύρικης συνοικίας.Το 85 που είχα ξαναπεράσει από κει δεν υπήρχε γκαζόν στους κήπους των μαύρικων σπιτιών.Τα ελάχιστα παραθυρόφυλα κρέμονταν δίπλα από τα φαγωμένα πατζουρια και η μυρουδιά από τα
Μπαρ εφτανε στην μύτη σου βαριά από την τσίκνα του φτηνού ψημένου κρέατος και την ξυνίλα της μπύρας.
Σήμερα είδα και γλάστρες στα μπαλκώνια και παραθυρόφυλλα βαμένα και μάυροι άνθρωποι ,γλυκής,να ποτίζουν με τα λάστιχα τους κήπους !!!!
Τι έγινε;
Μήπως αρχίζει να φτωχαίνει η άσπρη αμερική και ριξε μιά πιό ανθρώπινη ματιά στους μαύρους;
Μήπως και οι μαύροι κατάλαβαν ότι αδικούσαν τους εαυτούς τους με την συμπεριφορά τους ;
Μήπως,αναπόφευκτα,έκανε η πρόοδος δυό βήματα μπροστά στην γειτονιά τους;
Η μήπως τους έδωσε ο Μπαράκ Ομπάμα
δραπάνια ,χέρι με χέρι,και τους είπε 'θερίστε τους καρπούς που έσπειρε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ,όχι σαν σκλάβοι,αλλά ελεύθεροι"
και κατάλαβαν ότι πέρασαν τα χρόνια της θυσίας και ήρθε η ώρα της απολαβής μέσα απ'την ευθύνη ;

Σήμερα έφαγα σε ένα Γερμανικό εστιατόριο Κι απεναντί μου ήταν γλάστρες στα μαύρικα μπαλκώνια!!!
Παρ'ολο οτι είμαι φαγάς έφαγα λίγο ,γιατί χόρτασαν τα μάτια μου.

Να δείτε που "η Ανοίξη παντού" θα
ανθίσει πρώτα εκεί που μοιραία ξερένεται η υπεροψία του "μεγάλου αδερφού"και αρχίζει η παγιδευμένη ευφορία του πρώην "σκλάβου"

Ηταν τόση η χαρά μου απ΄αυτα που είδα σήμερα και ήθελα αυτά πρώτα να σας πω.Γιατί ξέρω ότι όλοι μας ότι κάνουμε ,ότι γράφουμε είναι γιά μιά Άνοιξη.
Θα μου επιτρέψετε να επανέλθω γιά τα πανέμορφα σχόλιά σας

σπύρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Σεραφείμ ,απ'οτι είδα είσαι καλά κατατοπισμένος με την περιοχή μου Εχεις περάσει από τούτα μέρη ;
Τα δύο μέρη που ανέφερες έχω πάει
Μπορώ να πω πως μου άρεσε πιο πολύ στα αποστακτήρια του Τζακ Ντανιελς.Είναι σκόρπια και κυκλικά σε μικρές αλέες στους πυκνόδασους λόφους.Το κάθε ένα από αυτά εχει ένα πελώριο καζάνι με περίμετρο γύρω στα 50 μέτρα και ύψος καμια 20ριά Εκει μέσα βράζει το ουίσκι.
Μας φιλοξένησαν πριν από χρόνια εμάς όλους του Νεσβιλ που είχαμε κάβες και ήπια τόσο πολύ που από τότε βράζω και γράφω.
Κύριε Ιντζρτζή ,μου άρεσε το παράδειγμα με το πηγάδι του παππού
Γενικά,σπάνια είναι κάτι αυτό που φαίνεται,εκτός από την αθωότητα του παιδιού.Αν θελουμε να λέμε ότι ζούμε πρέπει να πάιρνουμε την κάθε επιφάνεια μόνο σαν διάσταση ,μέσα της είναι το περιεχόμενο,που πολλές φορές δεν είναι γάργαρο.Ότι και νάναι όμως αποκτάς γνώση της πραγματικότητας
Ειληκρινά χάρηκα που σας άρεσε το ποιήμα μου.Και χάρηκα γιά δυό λόγους 1ον διότι άρεσε σε ανθρώπους με πνεύμα και δεύτερον διότι τέτοιες επιβεβαιώσεις είναι ανάσες στην συνεχή ανασφάλεια του ποιητή.

Γιώτα ,μου άρεσε το ξέσπασμά σου -κι'ας μου μάτωσες τις γροθιές.

Α βρε λεβέντη Γαβριήλ ,με βάψες όλον γαλάζιο Και τώρα θα περπατάω στου δρόμους σαν ένα μικρό κομμάτι δικός μας ουρανός .

Βάνα συμφωνώ απόλυτα με αυτά που σου έγραψε ο Φαίδων.Στην συγκεκριμένη περίπτωση [με την λέξη θύμα]εσύ έδωσες μιά εξήγηση που είχε την δική σου ωραία ποίηση.

Γιά σας κυκλοδίωκτον;θέλω να σας συγχαρώ για την ευθύτητά σας .Τα άλλα τα είπε όλα ο Φαιδωνας με λίγες λέξεις .

σπύρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Καλοί μου φίλοι...μόλις μπήκα μέσα και ανεστήθη ο Κύριος!!!Χαρούλες μου! Διάβασα "ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ..." στο καφενείο! Απόψε κερνώ εγώ και θα τα σπάσουμε για να γιορτάσουμε και θα πιούμε αγαπημένοι...καφέ σπάνιο,εκλεκτό,δυσεύρετο ΦΑΙΔΩΝΙΚΟ...πασπαλισμένο Σπυρίσιο μυρωμένο λυρικό μπαχαρικό από τις λίμνες του Τενεσί...Μμμμμμμμμμ............... Μέθυσα!!!Εγώ φταίω;;; Μαζεύω συγκινημένη τα βραβεία της νίκης μου (!!!) και μου καλαρέσει ιδιαίτερα που σαν Επίτιμη Θαμώνας του Καφενείου μας τώρα θα μπαινοβγαίνω καμαρωτή (!!!) και θάχω την πιο ευχάριστη υποδοχή από τον φίλο ποιητή Σπύρο Δαρσινό που θάβρει το μπελά του ο άνθρωπος!... Θες κόκκινο κρασάκι Νεμέας...Θες ατόφιο Φαιδωνικό νεκταρ-καφέ στο καφενείο του Θεού...της Φιλίας... της Αγάπης...του Διαλόγου...της Έξυπνης Συζήτησης...μπλέξαμε ομαδικά στην Υπέροχη υπερβολή που ανοίγει η ψυχή μαγικά κι αγκαλιάζει ιδέες και όνειρα...Υπάρχει πιο όμορφη κοινωνία και παρέα;...
Γεια σας λοιπόν αδέλφια μου...ΟΛΟΙ σας...μα ΟΛΟΙ σας είστε σωστή απόλαυση, σας παρακολουθώ και σας διαβάζω.Συγχαίρω ιδιαίτερα τον Φαίδωνα τον πανέξυπνο...Καφεντζή μας και ουδέποτε συνηθισμένο και βαρετό οικοδεσπότη. Το ταλέντο του κάνει συναγωνισμό με το μυαλό του και την προσωπικότητά του! Μας κρατά στις μύτες των ποδιών μας για να ανταλλάσουμε ιδέες και να εκτιμούμε τη μεγάλη Αλήθεια πως η ζωή είναι γεμάτη ξεχωριστά, ανόμοια, αλλιώτικα μονοπάτια, κι όσο υπάρχει αυτή η διαφορά, τόσο υπάρχει ομορφιά και αρμονία...Έτσι είναι και η ποίηση. Δεν είναι αυστηρός γεωμετρικός κανόνας με μελετημένες προσεγμένες συγκεκριμένες λέξεις...Είναι μια αυθόρμητη ροή ίσια από την καρδιά και γι αυτό κατάλαβα και υπέθεσα σωστά τον αγαπημένο ωραίο φίλο μας Σπύρο Δαρσινό ως ποιητή και δημιουργό του "ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ:..." Το ποίημα κυριολεκτικά τραγούδαγε...ΣΠΥΡΟ! Ο ρυθμός του Σπύρου είναι τόσο...σπυρίσιος και ολόδικός του... Το ποίημα το βρήκα τώρα εκτων υστέρων στις ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΑΡΠΕΣ. Συμφωνώ δε απόλυτα με τον πάντα εκλεκτό μου Φαίδωνα πως η ερμηνεία σε λέξεις και νοήματα είναι υποκειμενική σ' ένα ποίημαo...Το διαβάζω εγώ και φτάνω σε ολόδικό μου απόσταγμα χωρίς να παραχαράζω την ευαισθησία και την πρόθεση τού ποιητή. Σας συγχαίρω όλους ολόθερμα προπαντός τον ΦΑΙΔΩΝΑ που μας δίνει πάντα τρυφερά τσιμπήματα για νάμαστε ξύπνιοι και ολόρθοι...και ευχαριστώ τους καλούς φίλους μου για τα καλά τους λογάκια.... Εύχομαι οι πατεράδες και οι χαζοπαππούδες νάχατε μια όμορφη μέρα σήμερα (ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ)
Με απέραντη φιλία,αγάπη κι εκτίμηση,

STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 6.15.08 NEA ΥΟΡΚΗ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ ΣΤΕΛΛΑ ΣΤΕΛΛΑ ΣΤΕΛΛΑ
Στέλλα μου θεωρώ το σχόλιό σου ως τον...ΛΟΓΟ που εκφώνησες κατά την τελετή της βράβευσής σου στο καφενείο όπου κάθεται Ο Θεός κι οι λέξεις είναι απλωμένες στο τραπέζι.. Ένας λόγος χειμαρώδης, ενθουσιώδης, αντισυμβατικός,(δηλ. διόλου συνηθισμένος) με τις φιλοσοφικές του αιχμές και τις δοκιμιακού χαρακτήρα παραθέσεις, αλλά κυρίως ένας λόγος γεμάτος αγάπη και ανθρωπιά. Στέλλα μου σ' ευχαριστούμε, σ' ευχαριστώ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Θελκτική περιγραφή και υπέροχη επισήμανση:

Να δείτε που "η Ανοίξη παντού" θα
ανθίσει πρώτα εκεί που μοιραία ξερένεται η υπεροψία του "μεγάλου αδερφού"και αρχίζει η παγιδευμένη ευφορία του πρώην "σκλάβου"

Εύχομαι να ζήσουμε όλοι για να δούμε αυτή την υπέροχη Μετάλλαξη που επισημαίνεις!

Ανώνυμος είπε...

@STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER
Είναι πρωτόγνωρα τα συναισθήματα χαράς που με διακατέχουν ετούτη την ώρα.
Η συγκίνηση μου μεγάλη διαβάζοντας τον ωραίο σας λόγο κατά την τελετή βράβευσης όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο Φαίδωνας Θεοφίλου.
Εγώ το μόνο που θα ήθελα αυτή τη στιγμή είναι να σας σφίξω το χέρι και να σας ευχαριστήσω.

ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Όλα αυτά τα ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΩΡΑΙΑ που συμβαίνουν στο καφενείο, ταυτίζονται με την ιδιότητα του Παράξενου που έδωσα στον εαυτό μου!Έχει μια μοναδικότητα ο διαδικτυακός χώρος του Φαίδωνα Θεοφίλου. Μέσα σ' αυτόν, αισθάνομαι άνετα και ωραία, είτε ως θεατής είτε ως συμμετέχων επισκέπτης

Ανώνυμος είπε...

Όχι αγαπητέ μου Σπύρο,
(τώρα επάξια φέρεις και τον τίτλο του αρχιοινοχόου στο ωραίο μας ‘’Καφενείο’’ και έχεις την τιμή να σερβίρεις μόνο εσύ τα επίτιμα μέλη),
Αν αντί για καφέ το ‘Καφενείο’’ μας πρόσφερε και κανένα κρασάκι πόσο θα ταίριαζε το:
Πίνε μαζί μου, μαζί μου να χαίρεσαι τη νιότη σου, μαζί με μένα ερωτέψου, μαζί με μένα στεφανώσου, όταν είμαι τρελός και συ να είσαι, όταν συνέρχομαι και συ να σοφρονείς.
Κάτων ο Πρεσβύτερος.
Όχι λοιπόν λέω, δεν έχω επισκεφτεί τα μέρη σου. Πού τέτοια τύχη.
Είναι η αγάπη που έχω για ορισμένους τόπους. Και ιδιαίτερα όταν αυτό το μέρος είναι Νότια. Νότια Αμερική, Νότια Αφρική, κ,τ.λ.
Ο Νότος ασκεί μια ακαταμάχητη γοητεία επάνω μου. Ο Βοράς έχει το μαγνήτη εμένα ο Νότος με τραβάει.
Διάβαζα για την αδούλωτη φυλή των Σέμινολ. Αυτούς τους ακαταμάχητους και ανυπότακτους Ινδιάνους. Που περιφρόνησαν τους λευκούς και δεν τους παραχώρησαν ούτε ένα κομμάτι απ’ την πολύτιμη γη τους.
Αυτούς τους ηρωικούς Ινδιάνους που πολέμησαν μέσα απ’ τους βάλτους τους λευκούς κατακτητές.
Λίγο παρακάτω από σένα δεν είναι; Πόσο, πεντακόσια μίλια;
Και ύστερα, πως να βγάλεις απ’ την καρδιά σου το ‘’Όσα Παίρνει Ο Άνεμος’’.
Την Σκάρλετ Ο Χάρα.
Πάντοτε δεν μας μαγεύει η λέξη Νότος;
Μήπως και κάτω απ’ το ‘’αυλάκι’’ που γράφει η Γιώτα, Νότος δεν είναι;

σεραφείμ

Ανώνυμος είπε...

Αχ βρε Σεαραφείμ
Αχ βρε Έλληνα
Δεν θέλεις πολλά να βγάλεις έξω την λεβεντιά σου .
Μιά αληθινή ιστορία.
Μια σκλαβιά
Μιά επανάστσση
Στην άλλη άκρη του κόσμου
Και γίνεσαι αντάρτης.Ερωτας.
Πόθος.Που σε θρέφουν να υπάρχεις
Οχι μόνο γιά σένα .

σπύρος δ.

Ανώνυμος είπε...

Πόσο έχουμε ανάγκη για βαθιά επικοινωνία φίλοι μου (μας)!
Αν αφαιρέσετε -προσωρινά- τα ονόματα όλων μας απ' αυτή τη σελίδα, και ξαναδιαβάσετε τα γραπτά, θα νομίσετε ότι λίγο θέλει να μοιάζουν με γράμματα αγάπης κι έρωτα! Συναισθήματα και ξεσπάσματα
μιας Άνοιξης που δεν βιάζεται να παραδώσει τα σκήπτρα στο καλοκαίρι που μας έρχεται... Γεμάτη, ανθοστόλιστη, έξυπνη, πεταλούδες της καρδιάς βαφτισμένες σ' ένα ανάλφρο νου... Αν, και κάπου, ένας φίλος της σελίδας έγραψε βιαστικά ότι... κάπως διαπιστώνει "γλύψιμο...!!!???" ας το μεταφράσουμε επεκτείνοντας "... των πληγών που αφήνει η εγωϊστική αδιαφορίας μας, για να επουλωθούν και ,ναι, ν' ανθίσουν πνεύμα και φως "
Είστε ολοι, ανοιξιάτικα ωραίοι, και μακάρι να είμαστε όλοι για πάντα!
ΥΓ. ... Αν ξέρατε πόσο δυνατή κάνετε τη γέφυρα μεταξύ των εν-Ελλάδι "γραφιάδων" κι εκείνων των εκτός...
και πόσο δυναμώνετε την αγάπη μας γι' Αυτήν την μοναδική Πατρίδα!
Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

Ανώνυμος είπε...

Σ'αυτές τις ώρες της χαράς, όπου με αγαλλίαση αντάμωσε το πνεύμα μας με την ψυχή μας, έρχομαι με ευγνωμοσύνη να πω στον Σπύρο, πως μου έδωσε την πιο ωραία απάντηση. Κι όχι μόνο. Κρατάω την τελευταία παράγραφό του, σαν το πιο αισιόδοξο μήνυμα ζωής και ειδικά την τελευταία του φράση " Αντ'αυτού, στην πρώτη ευκαιρία χωνόμαστε στις σκιές των δαχτύλων της." για να με ταρακουνάει επάξια όταν χρειάζεται, να ξυπνάω και να..δοξολογώ.
Με αγάπη μου πάντα,
Βάνα.

Ανώνυμος είπε...

Ωραία η γιορτή στο καφενείο με αφορμή ένα ποίημα γεμάτο δύναμη του Σ. Δαρσινού, που τον γνωρίσαμε και ως ποιητή. Είστε όλοι άνθρωποι με πολλές φανερές και κρυφές δίψες!
Μπάμπης Πιτέλλης

Ανώνυμος είπε...

Ετσι είναι
Γιά να μπορείς να δεις και να ζεις αυτο που ζείς πρέπει να αναλύεσαι
μέσα σ'άυτό που ζεις Μόνο έτσι
ξέρεις που θα σφίξεις την γροθιά σου και που ν ανοίξεις την παλάμη σου να χαιδέψεις την πληγή.Αυτό δεν είναι σκοπός,γιατί δεν έχει ο καθ'ένας την συνθετικότητα ν αναλύεται Εκείνοι που την έχουν ποτέ να μην δειλιάσουν να γίνουνε στο απόστημα γροθιά,αρκεί να βγαίνει από ψυχή δυνατή να κρίνει και τρυφερή να νιώθει.Και πάνω απ'όλα να περνάει το πάθος της μέσα από τον νου,όπως η φλόγα στο τσουκάλι.

Γι αυτό δεν με ήξερες γιά ποιητή
¨Μπάμπη Πιτέλλη'γιατί δεν είμαι
Απλά ,προχωρώ και κυνηγάω κάθε μέρα την ψυχή μου Και κείνη μου λέει που να γίνουμαι γροθιά και που χάδι
Για την λυρικοτητα;
Γιά την ελκυστικότητα;
Πάντα έχει τον τρόπο η τσιγγάνα η ψυχή γιά να την δείχνει.

Βάνα μου ,η ευγνωμοσήνη είναι δική μου,που επικοινωνούμε έτσι όμορφα και[τελικά] θετικά μέσα στις τόσες αρνήσεις της εποχής μας.

σπύρος δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Σας πληροφορώ ότι από σήμερα το "Καφενείο όπου κάθεται ο Θεός κι οι λέξεις στο τραπέζι," εκτός από καφέδες και αφεψήματα θα διαθέτει και: Ούζο από τη Λέσβο, (τα δάκρια της Παναγίας)κόκκινο κρασί Νεμέας, Αγιορείτικο κόκκινο, Λημνιό λευκό ξηρό μοσχάτο, και Μεθυμναίος ανοιχτό κόκκινο από τη Λέσβο. Αυτά για να μεθούν, όσοι δεν τους φτάνει η Τέχνη για να μεθύσουν. Ή θέλουν κρασί για να προκαλέσουν την Τέχνη να έρθει!

Ανώνυμος είπε...

Φαίδωνα,μιά και ο "θεός είναι με τα λόγια στο τραπέζι" εγω θα προτιμήσω ¨τα δάκρια της Παναγιάς"
Και ότι άλλο έρχεται κατ'ευθείαν στο καφενείο από τους αγρούς της Λέσβου.Το κόκκινο της Νεμέας λέω να το αφήσουμε γιά αργότερα όταν θα θέλουμε να μεταλάβουμε μπροστά στην τέχνη[αν δεν παινέψω το σπίτι μου-κρασί μου- θα πέσει να με πλακώσει.
Στην υγειά μας.

σπύρος

Ανώνυμος είπε...

ΗΘΕΛΑ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΑΦΗ ΣΟΥ

Γιά καιρούς Πολλούς
περίμενα τη μέρα που θάρθεις
Όταν ήρθες
ήμουνα σκυμένος και μέτραγα
τα χρόνια....
Ήρθες Πίσω απ'τους ώμους μου
και χάιδεψες απαλά τα
άσπρα μου
μαλλιά

Δεν γύρισα να σε κοιτάξω
να δούμε στα μάτια μας
τη ζωή μας που χάσαμε

Όταν άκουσα την πόρτα πίσω μου
να κλείνει
άνοιξα το παράθυρο και ζωγράφισα
με την μνήμη μου
στο πέλσγος
τη μορφή σου
Που θα πάρω μαζί μου
Τότε που σε γνώρισα...

σπύρος δαρσινός

Είχα ανοιχτό το παράθυρό μου και
μουρθε από κάπου μυρουδιά γιασεμιού,όπως τότε στον κήπο της,
τις νυχτες,που κοιμόντουσαν οι
δικοί της.Κάτι δικό σας θα ξύπνισε και σε σας.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Πολύ ανθρώπινο, Σπύρο μου, με τη δραματικότητα του αμετάκλητου να παίζει το πρώτο ρόλο,παρ' όλ' αυτά βρίσκει χώρο κι η τρυφερότητα καικυρίως η συμπρωταγωνίστρια μνήμη. Το τί και πόσα ξύπνησες μετο ποίημα που με βρήκε κατάκαρδα,δε λέγεται!

Ανώνυμος είπε...

Γιατί Σπύρο πετάς τέτοια… Μαργαριταρένια καρφιά;
Ποιος σου είπε ότι τ’ αντέχει η καρδιά μας; Λυπήσου μας!
Πού θα βρούνε άγκυρα να μετρήσουμε το βάθος του έρωτα μεσοπέλαγα;
Τι δεν μας θύμισες Σπύρο;
Καλοκαιρινά σινεμαδάκια. Όλα είχαν γιασεμιά. Φρεσκοποτισμένα. Χαλικάκι βρεγμένο. Μοσχοβολούσε ο τόπος.
Μανίκια ανασηκωμένα, να φαίνονται τα δυνατά μπράτσα. Στήθια ανοιχτά. Μάτια λαμπερά να κοιτάνε λαίμαργα κοτσίδες και μπούκλες. Φουρό να ανασηκώνονται στο πρώτο φύσημα. Λαχτάρες. Πόθοι κρυφοί.
Ας είσαι καλά. Όλοι έχουμε το παράθυρο ανοιχτό στη μυρουδιά του γιασεμιού.
Τι κι αν είναι ασπρισμένα τα μαλλιά μας.

σεραφείμ

Ανώνυμος είπε...

ΗΘΕΛΑ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΑΦΗ ΣΟΥ! Ένας Θεός μόνο ξέρει, πόσο με άγγιξε αυτό το ποιήμα σου Σπύρο. Είναι ένα ποίημα που στάζει από ρωμαντικό ερωτισμό και από την τρυφερή μελαγχολία που φέρνει η αναγνώριση του φευγάτου (χαμένου) χρόνου. Μια βαθειά τομή στη μνήμη της καρδιάς. Διαβάζοντάς το, καθώς επίσης και τα τόσο ρεαλιστικά αλλά σαν από ακτινογραφία ψυχής βγαλμένα σχόλια του Φαίδωνα και του Σεραφείμ, τα μάτια μου έγιναν δύο μεγάλες λίμνες με νερό, που τ'άφησα με άφατη νοσταλγία να κυλήσει..
Ευτυχώς που υπάρχουν οι μνήμες και μας κρατάνε ζωντανούς.
Βάνα.

Ανώνυμος είπε...

Αμ εσύ ; τι κανεις τώρα Σεραφείμ έτσι όπως τα περιέγραψες ;
Γι αυτό κάτι φορές λέω καλύτερα να μην είχα αναμνήσεις.Και πάω έξω στον κήπο και κάνω κάτι πήδουκλους γιά να φτάσω την νιότη και πάρα λίγο προχτές να μείνω ξερός.Που θα μου πάει όμως ,μιά απ'αυτές τις μέρες θα το σπάσω το φράγμα του...ήχου.
[και θα καλέσει ο γιός τις πρώτες βοήθειες]

σπύρος

Ανώνυμος είπε...

Άντε πάλι!Τρέλα με τα γιασεμιά!
Γνωρίζετε, όμως, φίλοι μακρινοί, ότι στην Νέα Υόρκη ΔΕΝ υπάρχουν γιασεμιά, τουλάχιστον όπως εκείνα που ξέραμε? Που και που τον Δεκαπενταύγουστο, βρίσκεις ένα ανθισμένο μίσχο μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς και χαμογελάς, γνωρίζοντας ότι κάποιοι έχουν φέρει κλαδάκι από την Πατρίδα, που ρίζωσε, μεγάλωσε κι άνθισε, διατηρώντας το με αγάπη και ... φόβο, με το να το βγάζουν έξω στο μπαλκόνι τον Μάη και να το φέρνουν πάλι μέσα κατά τον Οκτώβρη...
Τυχεροί, βέβαια, όσοι διαμένουν στη Φλόριδα (μα το ανθάκι του είναι ένα "ίχνος" πιο μικρό από εκείνο της Αιγιάλειας (τουλάχιστον)...
Τώρα, φίλε Σπύρο, αν έχεις εκεί ανθισμένο γιασεμί, είσαι τυχερός.
Εγώ, αυτή την εβδομάδα, έχω ένα φράχτη γεμάτο ανθισμένο αγιόκλιμα που ζαλίζει τη γειτονιά! Το γιασεμί, στην πράσινη γλάστα, ακόμη να δέσει ανθάκια! Είναι η Μεγάλη Προσδοκία, μιας και δεν θα ταξιδέψω φέτος...
Με συγκινήσατε όλοι σας. Καλή Νύχτα γι' απόψε, κι απ΄ το παράθυρό μου με μια ...λιγωμένη πανσέληνο που σμικραίνει τον κύκλο της...
Υιώτα, Ν.Υ.

Ανώνυμος είπε...

Άντε πάλι!Τρέλα με τα γιασεμιά!
Γνωρίζετε, όμως, φίλοι μακρινοί, ότι στην Νέα Υόρκη ΔΕΝ υπάρχουν γιασεμιά, τουλάχιστον όπως εκείνα που ξέραμε? Που και που τον Δεκαπενταύγουστο, βρίσκεις ένα ανθισμένο μίσχο μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς και χαμογελάς, γνωρίζοντας ότι κάποιοι έχουν φέρει κλαδάκι από την Πατρίδα, που ρίζωσε, μεγάλωσε κι άνθισε, διατηρώντας το με αγάπη και ... φόβο, με το να το βγάζουν έξω στο μπαλκόνι τον Μάη και να το φέρνουν πάλι μέσα κατά τον Οκτώβρη...
Τυχεροί, βέβαια, όσοι διαμένουν στη Φλόριδα (μα το ανθάκι του είναι ένα "ίχνος" πιο μικρό από εκείνο της Αιγιάλειας (τουλάχιστον)...
Τώρα, φίλε Σπύρο, αν έχεις εκεί ανθισμένο γιασεμί, είσαι τυχερός.
Εγώ, αυτή την εβδομάδα, έχω ένα φράχτη γεμάτο ανθισμένο αγιόκλιμα που ζαλίζει τη γειτονιά! Το γιασεμί, στην πράσινη γλάστα, ακόμη να δέσει ανθάκια! Είναι η Μεγάλη Προσδοκία, μιας και δεν θα ταξιδέψω φέτος...
Με συγκινήσατε όλοι σας. Καλή Νύχτα γι' απόψε, κι απ΄ το παράθυρό μου με μια ...λιγωμένη πανσέληνο που σμικραίνει τον κύκλο της...
Υιώτα, Ν.Υ.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος