Πέμπτη, Μαΐου 08, 2008

Τ Ο Π Ε Ρ Α Σ Μ Α

Να φύγω είπα.
Να φύγω αργά και σταθερά.
Να έχω και το νου μου μη κινδυνέψω άδικα.
Να κρύψω είπα και τον έρωτα,
που ξεκινάει απ’ το κεφάλι μου
και διακλαδίζεται στην αφή μου.
Να σκεπάσω και το μέρος της καρδιάς
οπούναι καρφωμένη η αρμονία,
μη και με καταλάβουν
πως είμαι φορτωμένος τέτοια πράγματα.
Να φύγω αργά και σταθερά,
με προσποιητή αδιαφορία,
κρατώντας «είδη επουσιώδη εν επαρκεία»,
πως είμαι τάχατες δικός τους.
Κι αφού περάσω με τον πανικό στα χείλη
πάνω απ’ το σώμα της Ελλάδας που πεθαίνει,
να φτάσω ασθμαίνων στο κεφάλι της.
Εκεί, δεν θα με αντιληφθούν,
ότ’ είναι όλοι στο κέντρο της συνωστισμένοι.
Θ’ αναπάψω το λαχάνιασμα,
στη πρωινή δροσιά της πέτρας.
Θα φιλήσω τα βρώμικα μαλλιά της.
Θα προλάβω το άγγιγμα τού κεφαλιού
και τη θέρμη της να μεταλάβω.
Και με την τελευταία θέρμη της μαγιά
δια μέσου των ρωγμών της γης,
πάλι για το ξεκίνημα...

Φαίδων Θεοφίλου

36 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πώς να επιβιώσει ό ποιητής σ' ένα κόσμο που δεν τον καταλαβαίνει, σ' ένα κόσμο που ο ποιητής τίθεται στο περιθώριο επειδή δεν ασπάζεται τις "αξίες;" της κοινωνίας του; Τελικά κρύβει καλά τα όπλα του, (την αρμονία και τον αληθινό Έρωτα για τη ζωή και τον άνθρωπο, που θα τα χρειαστεί στο μέλλον, όταν θα είναι αποδεκτά) επενδύει την αγάπη του μ' ένα φιλί στα βρώμικα μαλλιά της πατρίδας του, για να ελπίσει-επιδιώξει μια καινούρια αρχή μέσα από το Λόγο κι αφού η πατρίδα θα έχει φθάσει στο ηθικό και πνευματικό τέλος της... Το ποίημα με συγκίνησε πολύ.
Μπάμπης Πιτέλλης

Ανώνυμος είπε...

Τι ωραία η καβάφεια σκέψη σου και τεχνική σου! Φεύγεις "αργά και σταθερά", καθώς λες. Το μόνο που κάνεις "αργά και σταθερά" είναι να μένεις, πάντα και συνέχεια, κοντά μας, γιατί δεν μπορείς, φίλε μου, να μας αποχωριστείς, δεν το μπορείς. Μας αιχμαλώτισες και, ίσως χωρίς να το καταλάβεις, έγινες κι εσύ αιχμάλωτός μας. Εσύ κι εμείς, οι αναγνώστες σου και σχολιαστές του καφενείου, γίναμε ένα, μάζα συμπαγής και αδιάσπαστη, σώμα ακέραιο και ωραίο και σφριγηλόν, σκέψη συμπυκνωμένη και χαλαρή και ενιαία, άθραυστη και εύθραυστη μαζί, έτοιμοι, έτσι όπως είμαστε, για νέα ξεκινήματα, όπως αυτά του Αθηναίου εφήβου, που εμπνέει και φωτίζει τους ελληνικούς μας δρόμους, βήματα και δρασκελιές το διάβα μας, όπως αυτές του Διγενή, "δια μέσου των ρωγμών της γης". Δεν μας ενδιαφέρει και πολύ αν "ανεπαισθήτως μείναμε από τον κόσμον έξω", γιατί εμείς φτιάξαμε τον κόσμο μας, χωρίς "τα τείχη", όπως εμείς καταλαβαίνουμε την έννοια του κόσμου-κοσμήματος, χαιρόμαστε αυτόν τον κόσμο, λουζόμαστε τις ακτίνες ενός τέτοιου κόσμου ("αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας"), περνούμε "πάνω από το σώμα της Ελλάδας που πεθαίνει" όχι για να κλαυθμηρίσουμε πάνω στο πτώμα της, αλλά για να το αναστήσουμε με το "φιλί" και το "άγγιγμά" μας, να το μεταβάλλουμε και πάλι σε σώμα ενεργό, εναργές και ζωοποιό, σώμα που μας εμπνέει και μας αναστατώνει, μας φωτίζει και μας καθοδηγεί, δεν μας καθησυχάζει, δεν μας αποκοιμίζει, δεν μας αποχαυνώνει. Έχουμε συντροφιά και οδηγό στο ταξίδι μας την θεϊκή εκείνη "Φλογέρα του Βασιλιά", τι απίστευτο εργαλείο πορείας!
Έλα λοιπόν και πάλι για ένα καινούριο ξεκίνημα, έναυσμα νέον και φωτεινόν, μια Ιθάκη που όλο και απομακρύνεται, όλο και αλαργεύει, καθώς πλησιάζουμε. Έλα, Φαίδωνα, εσύ την άρχισες την πορεία, δείξε μας τώρα το δρόμο και πάρε μας μαζί σου...
Νίκος Πετρόχειλος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Νίκος Πετρόχειλος
Ένας είναι ο δρόμος Νίκο μου. Ο καθένας από μας να χτίσει τον εαυτό πνευματικά και ηθικά, έτσι όπως θα ήθελε να δει τη χώρα του. Και όσοι είναι ήδη ψηλά να παραμείνουν. Κι όσοι προσπαθούμε να γίνουμε αυτό που θα θέλαμε να είναι η χώρα μας, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, για να μην νιώθει κανένας μονάχος. Αλλά ποιος ξέρει; Μπορεί στο δρόμο μας να ανακαλύψουμε απρόσμενα πολλούς και σιωπηλούς συνανθρώπους μας,που θα είναι ήδη το άλλοθι της ποιοτικής Ελλάδας που ονειρευόμαστε.

Ανώνυμος είπε...

Θεοφίλου και Πετρόχειλος δίνουν ρεσιτάλ! Το "καφενείο" είναι ένα χώρος αληθινής πνευματικής απόλαυσης και επικοινωνίας. Ζήτω τα Blogs αν είναι σαν το "Καφενείο"!
"Ο Παράξενος"

κυκλάμινο είπε...

Πάλι για το ξεκίνημα, Φαίδωνα!
Πολύ καλό! Συγχαρητήρια!
Τα περάσματα... πάντα είναι δύσκολα Φαίδωνα, μα εμείς εδώ θα μείνουμε, μπας κι αλλάξουμε τον κόσμο.
Φιλιά πολλά και Χρόνια Πολλά!

κυκλάμινο είπε...

Πάλι για το ξεκίνημα, Φαίδωνα!
Πολύ καλό! Συγχαρητήρια!
Τα περάσματα... πάντα είναι δύσκολα Φαίδωνα, μα εμείς εδώ θα μείνουμε, μπας κι αλλάξουμε τον κόσμο.
Φιλιά πολλά και Χρόνια Πολλά!

pylaros είπε...

(Θ’ αναπάψω το λαχάνιασμα, στη πρωινή δροσιά της πέτρας)
Η μυσταγωγία του υποσυνείδητου μας, σε μια ποιητική έξαρση του για σένα θα συνεχίσω να υπάρχω!

Γαβριήλ

iakovos είπε...

Και με την τελευταία θέρμη της μαγιά
δια μέσου των ρωγμών της γης,
πάλι για το ξεκίνημα...

Το ξεκίνημα μιας νέας πορείας, αιώνιας για πολλούς,
Για μένα δεν είναι τίποτα άλλο από το τέρμα...
Γι' αυτό θα πρέπει πριν αυτό το τέρμα ν' αφήσουμε τα καλά ίχνη μας σ' αυτές τις ρωγμές της γης που βλέπουμε.
Σ' ευχαριστώ Φαίδωνα για το ερέθισμα του νου που πάντα καταφέρνεις...

διάβασε αν θέλεις και το δικό μου

Ανώνυμος είπε...

Αλίμονο αν,στον κόσμο που ζούμε, δεν είχε στιγές φυγής ο ποιητής... Πως θάπερνε το οξυγόνο του όταν βουτάει στα βάθη ;
Φύγε Φαίδων.Οι στίχοι σου είναι φτερωτά πατήματα πάνω από τους βάλτους
Ποίηση είναι και η προσωρινή φυγή
Καθώς όλο και θα την αποζητά το κενό π'αφήνει.
Κιόλας,οι θαμώνες σου σε νιώθουν πιό κοντά με την φυγή σου....

σπύρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Έχω δει (και φωτογραφίσει) κάτι πανέμορφα λουλούδια που φύτρωσαν στη σχισμή της πέτρας. Έχω δει και δέντρα, ν' αντέχουν και να μεγαλώνουν, περήφανα για την αντοχή τους...
Έχω δει ισχνά κι απότιστα φυτώρια, ετοιμοθάνατα... έχω δει παράσιτα, κρεμασμένα σε δέντρα, ή φωλιασμένα στις μασχάλες τους και ν' ανθοφορούν την ομορφιά...
Απλά, λυγίζουμε, λυγίζουμε ώσπου να φτάσουμε στη ρωγμή της δύναμής μας... κι εκεί είναι η δύναμη, να μη σπάσουμε! Έτσι συνήθως γίνεται, για ν' ανθίσουμε πάλι, να υψώσουμε το κεφάλι, να πλύνουμε το κορμί και την ψυχή, να γίνουμε πάλι καρδιά και πνεύμα...
Καλή νύχτα από τη Νέα Υόρκη, Υιώτα Στρατή.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων καλημέρα.
Σε είδα. Είχα κατεβάσει ρολά.
Τα κάγκελα της βεράντας θέλανε βάψιμο. Το τοιχίο γύρω-γύρω κι αυτό. Μου το ’χουν κατακουτσουλίσει τα περιστέρια. .Το σαλονάκι μπαμπού πρέπει να ξαναγίνει άσπρο. Πολύ δουλειά.
Για το Γερμανικό λαό και για το τι προξένησαν στην ανθρωπότητα έχουν γραφτεί πολλά. Πάντοτε οι άνθρωποι διαπράττουν κακουργήματα όταν οδηγούνται και καθοδηγούνται από Μεσσίες. Και στη χειμαζόμενη Γερμανία του 1929-30 ( της εξαθλίωσης και της πείνας) ο Χίτλερ αναδείχτηκε Μεσσίας.
Για τα συμπλέγματα και τα ελαττώματά τους, δεν είναι ούτε περισσότερα ούτε και λιγότερα από των άλλων λαών. Κάθε λαός έχει τα δικά του συμπλέγματα και ελαττώματα.
Όταν έχεις μεγαλώσει σαν ορφανό Πολέμου, γυρνώντας από ορφανοτροφείο σε ορφανοτροφείο όλα τα παιδικά σου χρόνια, σου είναι πολύ δύσκολο να είσαι αντικειμενικός κριτής.
Πάντως, αν εξαιρέσεις, το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο που προκάλεσαν, τον όλεθρο και τη δυστυχία που προξένησαν, κάτι άλλοι λαοί μας έχουν βλάψει πολύ περισσότερο. με τη στάση τους. Δεν θα αναφερθώ. Είναι γνωστά σε όλους. Όσο για την αρθρογραφία του Γερμανού δημοσιογράφου, εκτός του ότι είναι ένα , πιστεύω, μεμονωμένο γεγονός, χωρίς σημασία και απήχηση, θα σου θυμίσω πως αγγλικές εφημερίδες εκείνη την εποχή, της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων, υποστήριζαν με πάθος και εμπάθεια πως ‘’η μικρή και καχεκτική Ελλάδα δεν θα πραγματοποιούσε με επιτυχία τους Ολυμπιακούς Αγώνες και περίμεναν με το ‘’΄δάκτυλο στη σκανδάλη’’ για να μας πυροβολήσουν.

‘’Να φύγω αργά και σταθερά’’.
Ποίηση και φιλοσοφικός στοχασμός είναι αδιαίρετα στην αληθινή τέχνη και μας οδηγούν σε συλλογισμούς και κρίσεις.
Ο ποιητής μετουσιώνει τα ανθρώπινα πράγματα και ανυψώνει τις ανησυχίες, τον πόνο, και την ελπίδα, ακόμη κι αν τα εκδηλώνει στη σφαίρα του ονείρου.

σεραφείμ βάγιας
συγγραφέας

Μηθυμναίος είπε...

Ηλίου φαεινότερο είναι, το πόσο η αιολική αύρα της Μήθυμνας, επέδρασε στο φίλο μας εδώ, ώστε η λυρικότητα και η ευαισθησία του λόγου του, να αφήσει ένα ακόμη δείγμα εξαίρετης γραφής!

«Εκεί, δεν θα με αντιληφθούν, ότ’ είναι όλοι στο κέντρο της συνωστισμένοι». λέει...
Κι όμως τον αντιληφθήκαμε!!!

Ανώνυμος είπε...

Έξη μήνες στον Μόλυβο; ΖΗΛΕΥΩ! Πολύ μου άρεσε η φράση για το σώμα της Ελλάδας που πεθαίνει. Άραγε η ψυχή πόσο θα αντέξει;
Γιάννης Κομνηνός

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζω (Το Πέρασμά σου) και μεταλαβαίνω με συγκίνηση απέραντη σκέτη ομορφιά, Φαίδωνα, Ποιητή μου και καλέ φίλε μου. Συμμερίζομαι το λαχάνιασμα του αγώνα και της απελπισίας και πικρίας και Ελπίδας για την Ελλάδα μας, να προλάβεις τη μαγεία της θέρμης της για το ανανεωμένο ξεκίνημα το καινούριο,το αιώνιο, το παντοτινό.....Είσαι υπέροχος φίλε μου και ανήκεις σε κάθε ύψος και υπερθετικό! Σε συγχαίρω και σ' ευχαριστώ. Με απέραντη φιλία, αγάπη και εκτίμηση,
STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 5.8.08 New York

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος
Φεύγω Σπύρο μου. Συχνά φεύγω,είναι υπέροχο να φεύγεις όντας παρών.

Unknown είπε...

Εξαιρετικό φίλε μου Θεόφιλε . Τη καλημέρα και την αγάπη μου

Ανώνυμος είπε...

Με σταμάτησε η ανάγνωση από τις πρώτες γραμμές του ποιήματος. Πολύ Καβαφικό το ύφος της γραφής του. Η τέλεια εκφραστική αγωνία του Περάσματος μου έφερε μια βαθειά αναπόληση των Τειχών και της Πόλης του μεγάλου ποιητού. Απόλαυσα τον συμβολικό ρεαλισμό και τον απογειωμένο ρωμαντισμό, της ακατανίκητης ηδονής που ξεχυλίζει η ορμή για την κατάκτηση της Ελευθερίας της προσωπικής σου Ιθάκης.
Κι ακόμα σκέφτομαι, λες να έρθει η μέρα, που μπορεί και να αναρρωτηθεί κανείς "..Και τώρα τι θα γένουμε, χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."
Βάνα.

Ανώνυμος είπε...

Διαφωνώ με την άποψη ότι το ποίημα του Φ. Θεοφίλου έχει καβαφική τεχνική ή θεματική. Ο Θεοφίλου εκφράζει την αγωνία του για μια Ελλάδα που την κατάντησαν ημιθανή πνευματικά και ηθικά. Το σκηνικό του είναι γεμάτο κίνηση και καμιά σχέση δεν έχει με τα "τείχη" ή άλλο ποίημα του Αλεξανδρινού ποιητή καθώς και η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Θεοφίλου είναι δική του.Γνωρίζω ότι είναι δυσκολότερο για τον αναγνώστη να αναγνωρίσει τη σφραγίδα ενός σύγχρονου ποιητή και ευκολότερο να τον ταυτίσει με έναν άλλο ποιητή που γνωρίζει καλά. Αλλά αυτό είναι άδικο για τον σύγχρονο ποιητή, που ενώ κουβαλά τη δική του σφραγίδα, τού αποδίδουν πως δανείστηκε τη σφραγίδα κάποιου άλλου. Αλλά αυτά τα πράγματα είναι μάλλον θέμα ικανότητας του αναγνώστη να ξεχωρίζει το καινούριο.
"Ο Παράξενος"

Ανώνυμος είπε...

Κύριε "Παράξενε". Δεν είπα ποτέ, πως ο Φαίδωνας δανείστηκε την σφραγίδα του Καβάφη σε θέμα και τεχνική. Πολύ μεγάλος αυτός ο λόγος! Δεν θα τον τολμούσα ποτέ να τον πω. Είπα απλώς, πως αναπόλησα μέσα από το ύφος της γραφής του ποιήματος και την αγωνία του πνεύματός του (δικαίωμα γνώμης μου νομίζω,) κάτι από την Πόλη και τα Τείχη του Αλεξανδρινού ποιητού γιατί μου τον θύμισε. Δεν έκανα καμμία λέξη προς λέξη θεματική ανάλυση του ποιήματος του Φαίδωνα. Αντίθετα είπα, πως απόλαυσα με βαθειά ικανοποίηση το ποίημα του γιατί με άγγιξε πολύ συναισθηματικά για τον ρεαλιστικό και συγχρόνως ρωμαντικό συμβολισμό του. Μήπως θα έπρεπε να μην προτρέχουμε της διανοίας, όταν εκφέρουμε τις κρίσεις μας;
Βάνα.

Μαργαρίτα είπε...

Καλή σας μέρα...

Ανάλαφρα και τρυφερά τα βήματα σας, ακολουθούν την λυρικότητα
και την ευαισθησία της ψυχής σας!!!

Υπέροχη η γραφή σας.. ταξιδιάρικη..

Πάντα χαίρομαι το καφεδάκι σας!!

Φεύγοντας θα σας αφήσω μια πρόσκληση!! :)

Και πάλι, Καλημέρα! :)

Ανώνυμος είπε...

"το πέρασμα"είναι αναγκαίον κακόν
Φεύγει ο ποιητής από εναν αβοήθητο
τόπο με την πίκρα στην αμασχάλη του.
Δεν γυρεύει Ιθάκες.Μόλις την άφησε
Φιλώντας τα "βρώμικα μαλλιά της"
Το μόνο που του απόμεινε είναι μιά καινούρια αρχή μέσα απο τις ρωγμές του ρημαγμένου κορμιού της .
Εμεις,τα τρωκτικά που ροκανίσαμε
Εμεί,που την μήτρα της κλωτσήσαμε

Κάθε παραλληλισμός έχει σχέση μόνο με την επανάληψη του δράματος.

σπύρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Οι κρίσεις μου είναι συγχρονισμένες με τη διάνοιά μου.
Απλά εκείνο που θα ήθελα να επαναδιατυπώσω, αν δεν έγινα κατανοητός είναι: Δεν θα πρέπει ένα ποίημα ενός σύγχρονου ποιητή,η οποιοδήποτε έργο τέλος πάντων, να μπορεί να αναπνεύσει μόνο του να δείξει το δικό του δρόμο, χωρίς απαραίτητα να ασφυκτιά, κάτω από τους συνειρμούς και τις παραπομπές σε άλλους ποιητές, με αποτέλεσμα να καπελώνεται ο σύγχρονος; Επιτέλους η Ελλάδα όπως και κάθε χώρα, έχει μια πολιτιστική συνέχεια. Μήπως πρέπει να βλέπουμε έτσι (ως συνέχεια) το έργο κάθε σύγχρονου δημιουργού; Οι μεγάλοι και οι γνωστοί έχουν πάρει τη θέση τους στο πάνθεον των μεγάλων και ως μεγάλοι τιμούνται. Δεν χρειάζεται να καπελώνουν συνεχώς τους νεώτερους.. Το ίδιο γίνεται και με τους μουσικοσυνθέτες στην Ελλάδα. Σαν να υπάρχουν μόνο οι παλιοί...
"Ο Παράξενος"

Ανώνυμος είπε...

Σπύρο μου,επέτρεψέ μου να πω,πως ο ποιητής (κατά την γνώμη μου βέβαια,) γι αυτό ακριβώς τον λόγο έφυγε. Για να μπορέσει να βρεί την πνευματική και ψυχική του Ελευθερία,ανακούφιση,σθένος=Ιθάκη και να ξαναρχίσει.. Όλοι μας σ'αυτή την ζωή ψάχνουμε την Ιθάκη μας. Εξαρτάται τι ζητάει και πως την βλέπει ο καθένας.
Με την αγάπη μου,
Βάνα.

Ανώνυμος είπε...

Συμβαίνει όμως[Παράξενε] να εχει επιρεαστεί ένας σύγχρονος ποιητής από ένα παλιό.Και αυτό δεν είναι παρατηρηταίον[ούτε και μεμτόν] αν δεν είναι εμμονή.Η ποιητική σκέψη είναι χιλιάδες ρυάκια ,που μπορεί, στην πορεία τους,να πέσει,γιά λίγο,το ένα στην ροή του άλλου.Καί πειτα να ξαναπάρει την δική του.
Σε μιά τέτοια περίπτωση η σύγκριση
μπορεί ν'αδικήσει,ή να κολακεύσει[στα μάτια μας]τον παλιό ή τον καινούριο.Και οι δύο[όταν είναι μεγάλοι]δεν μένουν εκεί.Ξέρουν,ότι ο καθ'ένας εχει την δική του πορεία
Και δω, μιλάμε γιά έναν ποιητή, και για ένα ποιήμα,που είναι τόσο βουτηγμένα στο παρόν-με τον προβολέα στο μέλλον,που μόνο η θλίψη ,που δεν μπόρεσε να κάνει στο παρόν αυτό που θα κάνει στο μέλλον, τον..,ενώνει με το παρελθόν.

Και γιά να μην ξεχνιόμαστε ,μιλάμε
γιά τον σπουδαίο ποιητή Φαίδωνα Θεοφίλου ! Που ξέρει να στίβει το παρελθόν,να νιώθει και να γνωρίζει το παρόν και να πλάθει στους στίχους του αύριο .

Βάνα μου,έχεις δίκιο,όλοι,όταν μας πνίγει ο προβληματισμός,έχουμε ανάγκη από μιά φυγή ανανέωσης.
Αλλοι κατευθύνονται προς τις Ιθάκες τους,άλλοι στο πεπρωμένο τους.Εξαρτάται τι ζητάει και πως το βλέπει ο καθ'ένας,όπως είπες και συ.

σπύρος δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Βάνα
Eπιτρέψτε μου να ΄προσθέσω κι εγώ δυο λόγια στα όσα ενδιαφέροντα λέγονται εδώ:
Σπύρο μου εκτός από την ψυχική σου γενναιοδωρία και τον πλούσιο έπαινό της, επισήμανες για το ποίημα και κάτι
πολύ ουσιαστικό: "Ότι το ποίημα είναι βουτηγμένο στο παρόν, με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον". Είναι δηλαδή ένα σύγχρονο ποίημα που εκφράζει την εποχή του. Εποχή, που είναι διαφορετική από άλλες στις οποίες έγραψαν άλλοι ποιητές. Συνεπώς έχει ελάχιστες πιθανότητες να μοιάζει με ποίημα άλλων. Φυσικά , όπως λες,πάντα υπάρχουν επιδράσεις, που αν όμως αφομοιώνονται γόνιμα, τότε δεν είναι διακριτές ή τουλάχιστον όχι έντονα διακριτές. Είναι σα να λέμε πως θέλω να ζυμώσω ένα δικό μου ψωμί και παίρνω ένα μπαχαρικό από τον Δαρσινό, ένα από τον Γαβριήλ κι ένα από τον Δουρίδα. Τα ζυμώνω μαζί με το ζυμάρι όπου αφομοιώνονται. Το ψωμί και η τελική του γεύση είναι δικά μου, αφού εγώ επέλεξα τα υλικά μου και τα μπαχαρικά (επιδράσεις) αφομοιώθηκαν γόνιμα. Εντελώς άλλο πράγμα να προσπαθεί κάποιος να μιμηθεί έναν ποιητή. Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι βέβαια δικό του.
Τώρα για τη Βάνα μας: Ο ποιητής φεύγει Βάνα μου γιατί κινδυνεύει. Κρύβει την αρμονία και τον Έρωτα για τους ανθρώπους, γιατί φοβάται να μην τον ανακαλύψουν σε μια χώρα όπου υπάρχουν πια άλλες αξίες κι ο ποιητής περισσεύει. Δείχνει τον έρωτά του παρ' όλ' αυτά στην πατρίδα του φιλώντας τα βρώμικα μαλλιά της, (κι αυτό στα κρυφά), και φεύγει όχι για καμιά Ιθάκη όπου θα ευτυχήσει αλλά δραπετεύει κυριολεκτικά ως παρείσακτος, για να συνομωτήσει με το χρόνο για ένα νέο ξεκίνημα...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Άσφαλώς, όταν ο αναγνώστης βρεθεί μ' ένα έργο, έχει όλη την ελευθερία δική του να δώσει όποια ερμηνεία του αρέσει, όποια ερμηνεία του πάει στην ιδιοσυγκρασία, να το καταλάβει στο τέλος-τέλος όπως του αρέσει, αφού η αναγνωστική λειτουργία είναι δική του υπόθεση. Μόνο που θα πρέπει να γνωρίζει πως η δική του ερμηνεία δεν είναι και η μοναδική.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Να έχω και το νου μου μη κινδυνέψω άδικα...
πως είμαι τάχατες δικός τους...
με τον πανικό στα χείλη...
της Ελλάδας που πεθαίνει...

Δεν θέλω να πιστέψω ότι η κατάσταση είναι τόσο απελπιστική, τόσο ραγδαία φθίνουσα...

Καλημέρα σας.
Πέρασα για έναν πολύ πρωινό καφέ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Κυκλοδίωκτον
Μη σε τρομάζει η λέξη "πεθαίνει". Η Ελλάδα πράγματι πεθαίνει πνευματικά και ηθικά.Ένα από τα συμπτώματα της πνευματικής αποσύνθεσης της χώρας, παρουσιάζεις άλλωστε και συ στο Blog σου με τα Μ.Μ.Ε. που λειτουργούν με I.Q. ραδικιού!

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Αυτό το άρθρο για τα ΜΜΕ έχει πολύ καιρό που το έχω βρει.
Πέρασα από δω το πρωί και έχοντας κατά νου και τα προηγούμενα σχόλιά σας για τα πρότυπά μας, το θυμήθηκα και το ανέβασα.
Γιατί, δυστυχώς, έχετε δίκιο.
Άλλο αν ακόμα αντιστέκομαι ηθελημένα να πιστέψω σε μια τέτοια οδυνηρή πραγματικότητα.
Προτιμώ "όπου κι αν ταξιδεψω..." στην Ελλάδα να κρατώ μια ελπίδα φωτός.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Κυκλοδίωκτον
Είναι απόλυτη η ανάγκη σου, η ανάγκη μου η ανάγκη όλων μας να "κρατούμε μια ελπίδα φωτός". Την ελπίδα και το φως της μπορούμε να το κρατούμε μέσα μας, έχοντας ταυτόχρονα συναίσθηση του τι συμβαίνει γύρω μας. Σε παραπέμπω πάλι στο ποίημα: Παρ' όλο που ο ποιητής δραπετεύει στην ουσία από τη χώρα του στην οποία θεωρεί τον εαυτό του παρείσακτο, φιλά την πατρίδα του,έτσι όπως κατάντησε, και κρατώντας την ελπίδα μέσα του θα "συνομωτήσει" με το χρόνο για το νέο ξεκίνημα...

Ανώνυμος είπε...

Εγώ, ηθελα να πω,πως καλύτερα ειναι να παλαίψουμε γιά μια αλλαγή παρά[παθητικά] να έχουμε ελπίδες σ'αυτό που ζούμε.
Γιατί,είναι σαν να κλωσιάζουμε κούφια αυγά στις φτερούγες των ονείρων μας.

σπύρος δαρσινός

Σταλαγματιά είπε...

Η φυγή κυλάει στις φλέβες μας σαν αίμα.
Είναι κομμάτι μας!
Τυχεροί εκείνοι που ανασαίνουν το άρωμα της..

Υπέροχο κείμενο!!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος
Απολύτως σωστός φίλε μου. Γι αυτό απαντώντας στο "Κυκλοδίωκτον" λέω πως ο ποιητής κρατά την ελπίδα μέσα του (που είναι απαραίτητη) και ταυτόχρονα να συνομωτεί με το χρόνο για ένα νέο ξεκίνημα,που σημαίνει πράξη γι αυτό που πιστεύει.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Anastasia
Καλώς όρισες Αnastasia στο "καφενείο" με τις λέξεις στα τραπεζάκια και τους φιλόξενους θαμώνες.Σ' ευχαριστούμε για την παρουσία και το σχόλιό σου και να σε πληροφορήσω ότι το καφενείο είναι ιδιαίτερα τρυφερό με τις γυναίκες.

Ανώνυμος είπε...

Προ πάντων με τις γυναίκες.
Στη Βραζηλία μπορούμε να
τρέξουμε γιά τους φέρουμε φρέσκο καφέ και να τους φτιάξουμε.

σπύρος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Μπράβο Σπύρο. Έδωσες απτό παράδειγμα τι μπορεί να κάνει το καφενείο για τις γυναίκες θαμώνες του.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος