Φωτογραφία:Δημήτρης ΤαλιάνηςΜη νομίσετε πως πρόκειται για κάποιο μακρινό και παράξενο ταξίδι. Για τον τόπο μου πρόκειται. Τη Μήθυμνα, στη βόρεια πλευρά της Λέσβου, που απέναντί της έχει τις τουρκικές ακτές και το ακρωτήριο Μπαμπά απ’ το οποίο 9 μίλλια πιο πάνω, προς τα βόρεια, βρίσκεται το η αρχαία Τροία. Φτάσαμε πρωί με τον Ορέστη. Συννεφιά, με τη αναιδή δροσιά τού Μάρτη να προσπαθεί να χωθεί κάτω απ’ τα ρούχα μας. Λογαριάσαμε τις δουλειές που έπρεπε να γίνουν στο κτήμα και στο σπίτι και ειδοποιήσαμε τα συνεργεία. Μετά το μεσημέρι αποφασίσαμε να πάμε στην Εφταλού, στην ταβέρνα του Μανώλη Κανδύλη.
Εφταλού είναι μια εξοχική περιοχή της Μήθυμνας με επτά λόφους και πεντακάθαρες ακτές και όρμους – αγκαλιές που υποδέχονται το καλοκαίρι τους παραθεριστές που αναζητούν κάτι το ξεχωριστό και μοναχικό, ενώ το χειμώνα η απουσία τους, αποτυπώνεται στ’ ακρογιάλια ως μυστική παρουσία. Ο Ηλίας Βενέζης που έζησε εδώ στην Εφταλού, στη βίλλα Γαλήνη , εκτός από τ’ άλλα βιβλία του, έγραψε κι ένα βιβλίο με τίτλο «Εφταλού». Ο Φρέντυ Γερμανός συνήθιζε να παραθερίζει εδώ , όπου έγραψε μερικά από τα βιβλία του, αλλά και άλλοι συγγραφείς και ποιητές βρήκαν εδώ χώρο έμπνευσης και δημιουργίας. Η ταβέρνα του Μανώλη είναι δίπλα στη θάλασσα. Απέναντι οι τουρκικές ακτές με τα αμέτρητα παραλιακά και ορεινά χωριά που το βραδάκι φωτισμένα, δείχνουν το σχήμα και την έκτασή τους.
Καθίσαμε δίπλα στο τζάκι που άναβε. Το μενού; Εγώ φρέσκα πράσινα κουκιά με φρέσκο κρεμμυδάκι, άνηθο, λίγο αλευράκι για να δέσει η σάλτσα του, με λάδι ντόπιο φετινό. Ο Ορέστης, μακαρονάκι κοφτό με χταπόδι και ντομάτα, στο φούρνο. Μια γαβάθα άγρια χόρτα κι ένα καλά καθαρισμένο παστό κολιό, τριανταφυλλένιο, στο λαδόξυδο, με ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι πάνω του και μαϊντανό. Ψωμί με λάδι και αλάτι ψημένο στα κάρβουνα. Πιοτό: 2 καραφάκια δάκρια της Παναγίας. (Λέγεται και ούζο Μυτιλήνης) Οι Λέσβιοι συνηθίζουν μια έκφραση όταν περνούν καλά με απλά πράγματα: «Γάμο έκανα» λένε. Έτσι κι εμείς. Γάμο κάναμε. Μέσα στην γενική ευφορία λοιπόν και τη ζεστασιά του τζακιού, άρχισαν να αναβλύζουν οι μνήμες απ’ τον τόπο μου, με πρώτη και καλύτερη αυτήν που φανέρωνε ξανά, τη γιαγιά Μαριάνθη που ήταν σύζυγος ιερέως. Η γιαγιά Μαριάνθη ήταν και η ίδια μια ιέρεια σε τρεις κυρίως ρόλους: Ιέρεια της ανθρώπινης τρυφερότητας, Ιέρεια της κουζίνας και τέλος Ιέρεια της αθυρόστομης αφήγησης! Στο καιρό της, κατηφόριζαν τα βράδια στο εξοχικό της από το χωριό με τα λαδοφάναρα, μεγάλες ομάδες γυναικών με τα κορίτσια τους για ν’ ακούσουν τη θεια Μαριάνθη ν’ αφηγείται τις σπαρταριστές ιστορίες της μ’ ένα εκρηκτικό χιούμορ και με σοφή χρήση της αθυροστομίας. Ακόμα, να σχολιάζει τη ζωή της Μήθυμνας με σαρκασμό και με τρυφερότητα. Η αθυροστομία στο στόμα της ήταν τόσο φυσική, που νομίζαμε τότε ότι μόνο εκείνη μπορούσε να λέει αδιάντροπα, χωρίς να είναι ντροπή.
Κάποτε θυμάμαι, πήγε μαζί με τις φίλες της στο εξωκλήσι του Αϊ Γιώργη, για να κάνουν «ιερά» αγρυπνία. Όλη νύχτα λοιπόν, έψελναν και διάβαζαν ευχές και Αποστόλους, αλλά και ξεφούρνιζαν η μια στην άλλη τα μυστικά και τα προβλήματά τους ή περνούσαν γενεές δεκατέσσερις όλες τις «τάχα μου» του χωριού, κάτω απ’ το βλέμμα του καβαλάρη που σκότωσε το θεριό. Έτρωγαν παξιμαδάκια, κουλουράκια κι έψηναν καφέδες για ν’ αντέξουν την αγρυπνία. Το πρωί στις 6 η ώρα θα ερχόταν ο παπάς πάνω στο γάιδαρο να κάνει τη λειτουργία. Κάποια στιγμή η γιαγιά Μαριάνθη βγήκε έξω από το ξωκλήσι για την ανάγκη της. Νύχτα όπως ήταν ακόμα, πάτησε με την παντόφλα της τη μισή (για κακή της τύχη) μπαμπουροφωλιά που έχασκε στο έδαφος, την ώρα που έκανε τη ανάγκη της. Βγήκαν τρελαμένα τα μπαμπούρια και την έκαναν κόσκινο στ’ απόκρυφά της. Πανικός! Φωνές η γιαγιά Μαριάνθη, βγήκαν οι φίλες της από το ξωκλήσι έμαθαν τι συνέβη και δεν ήξεραν αν έπρεπε να σκάσουν στα γέλια ή να παραμείνουν σοβαρές παρηγορώντας την. Την έβαλαν λοιπόν πάνω στο γάιδαρο για να την πάνε στο σπίτι, ενώ μια άλλη φίλη της έτρεξε να φωνάξει τη νοσοκόμα για ενέσεις. Στο δρόμο λοιπόν η γιαγιά ενώ σφάδαζε απ’ τους πόνους, ταυτόχρονα είχε το κουράγιο να κάνει και χωρατά για το πάθημά της! Έτσι λευτέρωσε και τις φίλες της που τόση ώρα σφίγγονταν για να μη γελάσουν και τώρα γελούσαν με τις ευλογίες της. Μέχρι που έγινε καλά, είχε περάσει όλη η Μήθυμνα από το εξοχικό της. Μας άφησε, πλήρης ημερών, στα 94. Α ρε γιαγιά πόσο εύκολα, αυτονόητα αλλά και δυνατά άφησες τη σφραγίδα σου φεύγοντας για κει που δεν υπάρχουν μπαμπουροφωλιές…
Πληρώνοντας το λογαριασμό και με την ευτυχία φυτεμένη στο κεφάλι μου, από τα δάκρια της Παναγίας, είχα την εντύπωση πως είχα ζαλίσει τον Ορέστη με τις αναμνήσεις μου. Ο Ορέστης όμως κράταγε μόνο ότι τον ενδιέφερε. Τα άλλα τ’ άφηνε να πέσουν κάτω. Όπως το κόσκινο. Αφήνοντάς σε όμως να νομίζεις πως όλα τα κρατάει. Η καταγωγή του από τα Ιωάννινα. Στο νησί της Λέσβου έβρισκε θετική αύρα, ομορφιά και μοναδικότητα. Έφυγε τη Πέμπτη, αφού τα ρεπό του τελείωσαν. Και για να μη ξεχάσω: Την Τροία δεν την ανέφερα τυχαία στην αρχή: Κατά τη διάρκεια του τρωικού πολέμου, το βασίλειο της Μήθυμνας βοηθούσε τους Τρώες, (ήταν κι αυτοί Έλληνες) με όπλα και τροφές. Τότε λοιπόν ήρθε στη Μήθυμνα ο (κατά τον Όμηρο) θεόμορφος Αχιλλέας, για να την κυριεύσει και να αποκόψει τη βοήθειά της προς την Τροία. Την πολιορκούσε 45 μέρες χωρίς αποτέλεσμα και δεν επρόκειτο ούτε με…σφαίρες να την κυριεύσει . Ό,τι όμως δεν κατάφερε η γενναιότητα και η ευφυΐα του ήρωα, το κατάφερε ο ανίκητος έρωτας: Η κόρη του βασιλιά της Μήθυμνας Πεισιδίκη, τρελά ερωτευμένη με τον Αχιλλέα, που η φήμη του διέτρεχε σαν αστραπή την Ελλάδα, του έστειλε τον υπηρέτη της και τον έμπασε στο κάστρο. Έτσι κυριεύτηκε η Μήθυμνα από τον Ομηρικό ήρωα.
Επέστρεψα την Κυριακή. Έφθασα στο αεροδρόμιο της Αθήνας με την πτήση 577 της Ολυμπιακής στις 1915.
Στην πραγματικότητα ρέμβαζα ακόμα τις απέναντι ακτές με τα φωτισμένα χωριά…
Στην πραγματικότητα ρέμβαζα ακόμα τις απέναντι ακτές με τα φωτισμένα χωριά…
Φ.Θ.
34 σχόλια:
Φαίδωνα καλημέρα!
Διαβάζοντας αυτό το κείμενο "γάμο έκανα".
Η ώρα είναι δέκα παρά τέταρτο πρωί Σαββάτου. Σε λίγο Θα ξεκινήσω για Πέτρα που έχω κάτι δουλειές. Στο γυρισμό θα περάσω από του Μανώλη (γνωστός και φίλος) για ένα ουζάκι στα γρήγορα. Ζήλεψα βρε αδερφέ...
Εγώ να δεις Κούκε μοναχικέ πόσο ζήλεψα! Εμ’ και μ’ αυτό το «δάκρυ της Παναγιάς» κι αυτούς τους μεζέδες, όχι απλό γάμο θα ‘κανα αλλά «τρικούβερτο» μέχρι και μήνα του μέλιτος ακόμα!
Καλά, μεταξύ μας τώρα, (και να μείνει μεταξύ μας) οι δουλειές στο σπίτι και στο κτήμα, πρόσχημα ήταν, ευκαιρία ζητούσε ο φίλος μας. Τέλος πάντων...
Ti τα θελετε,μεγάλο πράγμα το χάρισμα της γραφής-σε όποιον τόχει
Και τυχερός όποιος μπορεί το χάρισμα του άλλου να "γευτεί"
Απόψες,ξύπνησα κατά τις τρεις το πρωί[συνήθεια κι'αυτή]Ανέβηκα ,τρίβοντας τ'αλλεργικά μου μάτια ,την στενή και απότομη σκάλα που πάει στο μικρό "κρησφύγετο" της σκεπής μου.
Ανοιξα τεμπέλικα τον υπολογιστή μου και με μιάς γέμισε το δωμάτιο μου ¨γεύσεις"
"Γεύσεις ενός ταξιδιού" που έγινε δικό μου.Είδα,μέσα από την πανέμορφη περιγραφή του Φαίδωνα, την πανέμορφη και διάσημη εφτάλο φη Εφταλού της Μήθυμνας. Καθησα,με τον Φαίδωνα και τον Ορέστη, στην ταβέρνα του Μανώλη .Εριξα την ματιά μου απέναντι και με τύλιξαν με "το φωτισμένο σχήμα τους¨"τα βουνίσια και παραλιακά χωριά Βούτηξα απ'το πιάτο και γέμισα το στόμα μου με γεύσεις της παρθένας γης και θάλασσας .Πλατάγιασα τη γλώσσα μου γιά να φτάσουν "τα δακρια της Παναγιάς" σε όλα τα κύτταρα του ουρανίσκου μου και άκουσα,κάτου από τα τείχοι της Τροίας ,τις"αθυροστομες ιστορίες της "ιέρειας Μαριάνθης"
Φαίδωνα,σ'ευχαριστώ γιά το κέρασμα των "γεύσεων" της γλώσσας ,των ματιών και της ψυχής.
σπύρος δαρσινός
Κάτω από την πένα του φίλου μου του Φαίδωνα μια απλή "γεύση ενός ταξιδιού" γίνεται δείπνο τρικούβερτο για όσους θέλουν να δειπνήσουν πλουσιοπάροχα. Όσοι πιστοί, λοιπόν, προσέλθετε, γευματίσετε "και φαγόντες ευφρανθώμεν". Τα έζησα και τα χάρηκα πολλές φορές αυτά τα μέρη τα καλοκαίρια με την ασυναγώνιστη παρέα του Φαίδωνα και της Έφης, που με γύριζαν "από ταβέρνας εις ταβέρναν" (δεν μπορώ να απαλλαγώ από το γνωστό εκείνο "από χωρίου εις χωρίον")και είχαν πάντα την απαίτηση οι αφιλότιμοι (ή μάλλον οι φιλοτιμότατοι) να κερνούν εκείνοι και κανείς να μη βάζει το χέρι στην τσέπη του παντελονιού για να βγάλει τα όβολα. Μόνο που δεν θυμάμαι, βρε Φαιδωνάκο, στην ταβέρνα του Μανώλη με πήγες ποτέ ή τη φυλάς μόνο για τους Γιαννιώτες, εσκεμμένα αποφεύγοντας τους ... Κυθήριους. Πρόσεξε γιατί οι Επτανήσιοι είναι εξόχως εκδικητικοί, κι αν κάποτε ξεπέσεις κατά κείνα τα μέρη (αμάν και πότε...), θα σε κάνουν μπαλάκι του πιγκ πογκ μεταξύ Κέρκυρας και Κυθήρων ή Τσιρίγου, αν προτιμάτε. Κι αν μέσα στον ενθουσιασμό του παιχνιδιού ξεφύγεις από τη ρακέτα και πέσεις στο έδαφος, στην Κέρκυρα μεν έχεις άφθονο χώρο να πέσεις επί της ξηράς, στα Κύθηρα όμως, έτσι και ξεγλιστρίσεις από τη ρακέτα θα έχεις να επιλέξεις σε ποιο από τα πελάγη θα ήθελες να βυθιστείς, στο Ιόνιο, στο Αιγαίο ή στο Λιβυκό; Γιατί για να βρεις στεριά στα Κύθηρα, όπως συνήθως λέτε πειράζοντάς με, είναι αρκετά δύσκολο, μια και οι διαστάσεις τους φαίνεται να είναι κάπως μικρότερες από εκείνες της .... Κρήτης. Η θάλασσα μάς περιβάλλει πανταχόθεν, και άλλο δεν σου μένει παρά να ασκηθείς από τώρα στην κολύμβηση μέχρι να φτάσεις στα λεσβιακά παράλια. Άντε, και καλή τύχη...
Νίκος Πετρόχειλος
Φίλε μου πώς το έκανες αυτό;
Τι προβοκατόρικη κίνηση ήταν αυτή;
Πώς θέλεις τώρα εγώ, να κάτσω στο τραπέζι και να φάω τη φτωχή μακαρονάδα που έφτιαξε η Ειρήνη.
Μακαρόνι capellini, (δεν είναι γκρίζα διαφήμιση), ντομάτα περασμένη στον τρίφτη, μια κουταλιά λάδι, (έχτρα παρθένο) ρίγανη, θυμάρι, λίγο αλάτι, πιπέρι χοντρό, μια κουταλιά του γλυκού ζάχαρη και είκοσι πέντε λεπτά βράσιμο.
Δεν θα στο συγχωρέσει ποτέ. Με απειλεί και μου λέει πως δεν θα με αφήσει να πάμε αύριο στο θέατρο.
Πρόσεχε φίλε μου. Τα οδοιπορικά δεν γράφοντα για να διαλύουν οικογένειες.
σεραφειμ
Φίλε Φαίδων,
Ταξίδεψα κι εγώ νοερά μαζί σας, χάρηκα τις ομορφιές της Εφταλούς, αλλά προπαντός το μακαρονάκι κοφτό με χταπόδι στο φούρνο. Τρελαίνομαι για αυτό, αλλά πράμα παράξενο το φαγητό αυτό δεν το βρήκα πουθενά, π.χ. ούτε εδώ στα ελληνικά εστιατόρια όπου το χταπόδι είναι ένα κοινό καθημερινό έδεσμα. Εκτός βέβαια από το χωριό μου που το μαγείρευαν χταπόδι γκιουβέτσι, ή ακόμα και κοκκινιστό με μακαρονάκι στην κατσαρόλα.
Επίσης μια απλή ερώτηση, τι είναι τα μπαμπούρια; Μήπως μερμήγκια ή κουνούπια;
Γαβριήλ
Φαίδωνα η Μήθυμνα δεν είναι απλά όμορφη, δεν είναι απλά μοναδική, είναι τόπος ακριβώς όπως περιγράφεις και την Εφταλού, τόποι έμπνευσης. ΄Ετσι, δεν εκπλήσσομαι καθόλου ούτε για τα γραψίματά σου, ούτε για την ποιότητά σου. Την Μήθυμνα επισκέφτηκα πρώτη φορά το 1994(εγώ είμαι μόνιμος κάτοικος Σάμου, της ευρύτερης περιφερείας που λένε)μετά από μια σκληρή δοκιμασία με την υγεία της γυναίκας μου και εντυπωσιάστηκα. Αυτοί οι τόποι, με όλα τα συμπαρομαρτούντα(εδέσματα, πιοτά κλπ.)είναι πέρα από μοναδικοί(ας θεωρηθεί υπερβολή)ΙΕΡΟΙ. Σου εύχομαι να μπορείς συχνότερα να πηγαίνεις εκεί για αναβάπτιση και άντληση έμπνευσης.
Την ώρα που διάβαζα το κείμενο του Φαίδωνα Θεοφίλου νόμισα ότι έβλεπα μια πολύ όμορφη κινηματογραφική ταινία.
Ο ποιητής επιστρέφει στο γενέθλιο τόπο και η χαρά του μεγάλη, η ψυχή του η ίδια φτερουγίζει και αυτό φαίνεται από τον όμορφο τρόπο που μας περιγράφει τα πρωτόγνωρα αισθήματα που ένιωσε όταν επέστρεψε στη γη που τον γέννησε.
Περιγράφει με απόλυτη αρμονία τη φύση τα χρώματα τους ανθρώπους, τη γαστρονομία και συνδέει με ένα αριστοτεχνικό τρόπο το παρελθόν με το παρόν.
Ένας όμορφος πίνακας ζωγραφικής και μια καταπληκτική λειτουργία, που έφερε αμέσως στο μυαλό μου τη λειτουργία της Μήθυμνα ένα από τα έργα του ποιητή.
Ο έρωτας, αυτή η υπέρτατη αξία που κυριαρχεί σε πολλά έργα του ποιητή έχει κι εδώ τη θέση του και μάλιστα τον χαρακτηρίζει ανίκητο όπως και είναι.
Το ταξίδι τελειώνει , η γλυκιά του γεύση όμως παραμένει , την σφράγισε καλά μέσα του ο ποιητής καθώς οι εικόνες ήταν τόσο έντονες κι όταν ο ποιητής βρισκόταν μακριά από τη Μήθυμνα.
Τα αισθήματα και οι συνειρμοί που πηγάζουν μέσα από αυτό το κείμενο είναι πρωτόγνωρα γιατί ο καθένας μας ανακαλύπτει τη δική του Μήθυμνα.
ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
@ Στην υγειά μας λοιπόν Κούκε!
@μηθυμναίος
Καλά Στράτο μου εσύ αν δεν είσαι στη Μήθυμνα, τη φτιάχνεις στην Αθήνα, για να έχεις Μήθυμνα κι εδώ!
@ Σπύρος
Εσύ Σπύρο μου μέσα από το κείμενο που διάβασες, δημιούργησες με το σχόλιό σου μια καινούρια ατμόσφαιρα.
@ Νίκος Πετρόχειλος
Βρήκες την ευκαιρία να κάνεις τις απίστευτες λεκτικές σου ντρίπλες!
Ε λοιπόν πήγαμε στου Μανώλη! Αλλά άλλο η τούρλα του καλοκαιριού και το πηγαιν' έλα των σερβιτόρων κι άλλο η άνοιξη με τη γλύκα της, την ησυχία της και την ενδοτικότητά της!
@Σεραφείμ
Με τη μακαρονάδα φίλε μου ότι και να πιεις πάει στράφι. Γι αυτό όταν θα ξαναπάω θα κρατάω και κανένα λεσβιακό μεζέ. Το "λεσβιακό" το εννοώ βέβαια κυριολεκτικά κι όχι μεταφορικά!
@pylaros - Γαβριήλ
Τα μπαμπούρια φίλε μου Γαβριήλ είναι έντομα παρόμοια με τις σφήκες, αλλά με διπλάσιο μέγεθος με κεντρί που έχει δηλητήριο περισσότερο από τη σφήκα. Τέλος, τα μπαμπούρια έχουν καφέ χρώμα ίσως και λίγο κίτρινο αν θυμάμαι καλά.
@Γιώργος Σκαπέτης
Φίλε Γιώργο από τη Σάμο σε καλωσορίζω στο καφενείο με τους εξαιρετικούς θαμώνες του και χαίρομαι που οι τόποι μας γίνονται συνδετικοί κρίκοι, αφού κι εγώ έχω περάσει από τη Σάμο και γοητεύτηκα όχι μόνο οπτικά αλλά και εσωτερικά. Η αύρα και η ενέργεια της Σάμου είναι επίσης μοναδική!
@ Παναγιώτης
Παναγιώτη μου πράγματι δεν απέχει και πολύ το κείμενο του Blog από το ποιητικό έργο, όλες οι εντυπώσεις, οι αισθήσεις και οι εικόνες, εμπεριέχονται κατά κάποιο τρόπο στη "Λειτουργία της Μήθυμνας.
... για να συμπληρώσω κάτι από το μικρό ιστορικό συμβάν με το θεόμορφο ήρωα Αχιλλέα και τη βασιλοπούλα Πεισιδίκη που αναφέρει ο Φαίδων, μιας και εξοικειώθηκα με την ιστορία της Μήθυμνας, λέγοντας πως: αφού ο Αχιλλέας πέτυχε το σκοπό του και κατέλαβε την πόλη με προδοσία στη συνέχεια σκότωσε την «ερωτιάρα» βασιλοπούλα, γιατί η προδοσία ήταν «ατασθαλία», με την ομηρική σημασία της λέξης και ασυμβίβαστη με την ηρωική αντίληψη της εποχής.
Αυτό που δεν ξέρουμε είναι αν πρόλαβε να «κοιμηθεί» τουλάχιστον μαζί του...
Τωρα,εισαι καλά Στράτο που θα την άφηνε έτσι ο Αχιλλέας την Πεισιδικη σας ;
Οσο γιά το σκότωμα;δεν συμφωνώ με τον Ομηρο.Νομίζω πως μέσα στην Θεική του ποιήση έχει μιά παραπανίσια αγριότητα[Αλλά,αυτό είναι άλλο θέμα]
Φαίδων,όταν διαβάζεις ένα τόσο
όμορφο οδοιπορικό[σαν το δικό σου] σε ένα πανέμορφο μέρος διανθισμένο μάλιστα με τοπικούς χαραχτήρες και ιδιωματισμούς,μπαίνεις στο"ταξίδι"
Και βλέπεις και με τα δικά σου μάτια.
Επ ευκαιρία,ήθελα να πω,πως εκτός από τα θαυμάσια τοποθετημένα κείμενα και απαντήσεις του Φαίδωνα,μου αρέσουν πολύ πολλά απο τα σχόλια των θαμώνων.Ειδικά αυτά που δίνουν και μιά άλλη διάσταση στο ίδιο θέμα.Το θέμα είναι σαν το ζυμάρι.Η Ζύμη είναι μιά χούφτα που γεμίζει ένα σκαφίδι.[είμαι όμως
εκτός θέματος]
σπύρος δαρσινός
Η καλοπέραση δεν θέλει και πολλά πράγματα. Η Λέσβος είναι ένα μεγάλο νησί -σίγουρα μεγαλύτερο από τα Κύθηρα- αλλά εμείς περιοριστήκαμε σε λίγα χιλιόμετρα του νησιού, αρκετά όμως για να ταξιδέψουμε πολύ μακριά μέσα από τις αναμνήσεις και τις ιστορίες που περιέγραφαν γλαφυρά τα λόγια του Φαίδωνα. Η ιστορία με την γιαγιά του δεν είναι η μοναδική. Εγώ έχω υπάρξει τυχερός καθώς έχω ακούσει και άλλες που μέ βοήθησαν να γνωρίσω και να αγαπήσω έναν διαφορετικό Μόλυβο πέρα από κάθε άνοστη τουριστική προσέγγιση του. Βέβαια Φαίδωνα η ιστορία συνεχίζεται μέσα από αυτά που ζήσαμε το συγκεκριμένο διάστημα. Μην ξεχνάμε και τους νέους πρωταγωνιστές όπως τη Χάδη, τον Πατούχα, τον Πολυκράτη, την Πηνελόπη και άλλα χαδιάρικα γατιά... Σε ευχαριστώ πολυ Ορέστης.
@Στράτος
Όλα όσα συμπληρώνεις για τη Πεισιδίκη και άλλα πολλά, υπάρχουν στο υπό έκδοση βιβλίο μου "Η Μήθυμνα στο φως της Ιστορίας" αλλά στο κείμενο που ανάρτησα μόνο πινελιές μπορούσαν να μπουν από την Ιστορία της Μήθυμνας και όχι ιστορική αναδρομή.
@Σπύρος
Δεν είσαι εκτός θέματος Σπύρο μου,αντίθετα είσαι η πυξίδα μας.
Άλλωστε όταν σχολιάσει κανείς το θέμα, μετά είναι ελεύθερος να πεί ότι θέλει.
@ Ορέστης
Αυτό είναι καταπληκτικό! Να βγαίνει μέσα από το ανηρτημένο κείμενο του Blog ο ένας εκ των συμπρωταγωνιστών του κειμένου,(Ο Ορέστης) και να κάνει το σχόλιό του γι αυτό το κείμενο. Πέρα όμως από αυτή την ευχάριστη έκπληξη, καλωσορίζουμε τον Ορέστη στο καφενείο κι ελπίζουμε να τον έχουμε μόνιμο θαμώνα και σύντροφό μας.
Ευτυχώς που ζώ στη Μυτιλήνη ! Φαντάζομαι πώς θα αισθανόμουν αν ζούσα μακριά από δώ και διάβαζα κάτι τέτοια του Φαίδωνα ή του Στράτου !!
Τώρα απλά οδήγησα 65 χλμ μέχρι την Εφταλού (έβαλα και δυό-τρείς φωτογραφίες στο blog),μάζεψαν οι ειδικοί κοκκινοράδικα και σπαράγγια και ξεθύμανα !
Τυχερός ο τόπος μας με τέτοιους πρεσβευτές !
Καλημέρα!
Ευωδιαστό Απρίλη εύχομαι σε όλους σας!
"Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη,
Kι’ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Kαι μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Aνάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος".
"Καθίσαμε δίπλα στο τζάκι που άναβε. Το μενού; Εγώ φρέσκα πράσινα κουκιά με φρέσκο κρεμμυδάκι, άνηθο, λίγο αλευράκι για να δέσει η σάλτσα του, με λάδι ντόπιο φετινό. Ο Ορέστης, μακαρονάκι κοφτό με χταπόδι και ντομάτα, στο φούρνο. Μια γαβάθα άγρια χόρτα κι ένα καλά καθαρισμένο παστό κολιό, τριανταφυλλένιο, στο λαδόξυδο, με ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι πάνω του και μαϊντανό. Ψωμί με λάδι και αλάτι ψημένο στα κάρβουνα. Πιοτό: 2 καραφάκια δάκρια της Παναγίας. (Λέγεται και ούζο Μυτιλήνης)"
Σχεδόν λιποθύμησα με τα όσα διάβασα και αποφάσισα να πάρω ένα σακίδιο και να φύγω περπατώντας..ε; μέχρι το καλοκαίρι θα φτάσω στη Μήθυμνα..και θα σας συναντήσω αλλά θα ήθελα να βρω μαζί σας και το φίλο μας το Σπύρο, διαφορετικά δεν θα μπορώ να πιω..
Φίλε Νίκο! Τρυφεροί είμαστε οι Επτανήσιοι, ε; και όταν πας προς τα Κύθηρα, Σε παρακαλώ, στείλε ένα φιλί στον αέρα.. έχω την τιμή να φέρνω το όνομά τους και ειδικά περηφανεύομαι για το Ω!!
Μια φορά στη βιοχημεία ένας καθηγητής μου, μου ζήτησε να του γράψω το όνομά μου στα ελληνικά και μόλις είδε το Ω!! άρχισε να κλαίει απαρηγόρητα. Είχε γλιτώσει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μου είπε ότι εκεί μέσα σκεφτόταν το τέλος του και έβλεπε μπροστά του το Ω μας..
Να είστε όλοι καλά και να τα περνάτε όμορφα!!
Φίλε Φαίδωνα! στο νοσταλγία θα βρεις απάντηση στη μελαγχολία του Λόρκα και τη δικιά μου..αλλά και στο τζιβαέρι..
Για την χαρά που μας προσφέρεις,
Σε ευχαριστώ!
Aγαπητέ Φαίδωνα,
Έτυχε να περάσω, χρόνια πίσω, από τον Μόλυβο. Η εικόνα του ακόμα πλανιέται στην καρδιά μου ολοζώντανη. Είναι από τα μέρη, που σαν τα πατήσεις σε μαγγώνουν και δεν σε αφήνουν έτσι εύκολα να ξαγκιστρωθείς. Και δεν το θέλεις. Γιατί αυτό που σου έδωσαν, είναι η συγκίνηση της ανάσας τους, που σου άγγιξε την ψυχή.
Ανέβηκα και στο Κάστρο, που διοργανώνουν διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Από κει, η απεραντωσύνη του ορίζοντα και η θέα του Μόλυβου κάτω, είναι ένα όνειρο. Αν θυμάμαι καλά, η Τουρκία απέναντι, νόμιζεις, είναι μια δρασκελιά.
Κρίμα που δεν ήξερα να πάω στην Εφταλού..
Το ταξίδι σου, μια σειρά από ζωντανές εικόνες, παίρνει κίνηση και χρώμα, μέσα από τις ιστορίες, τα λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία, που αναφέρεις, που μαζί με την αγάπη σου για την γενέθλια γή, του δίνουν μια ιδιαίτερη γλυκειά συναισθηματική διάσταση.
Το τέλος, η επιστροφή, έμοιαζε σαν προσγείωση, όχι μόνο του αεροπλάνου, αλλά δικής σου περισσότερο, από τις μνήμες μιας ζωής που φύτεψαν μέσα σου οι ρίζες σου. Η ακριβής ώρα της άφιξις πίσω στην Αθήνα, μου σήμανε αυτήν την καλοκρυμμένη πίκρα.
Αλλά, το καλοκαίρι, πάλι εκεί θα είσαι. Να είσαι πάντα καλά και να απολαμβάνεις την όμορφη Μήθυμνα.
Βάνα.
Aγαπητέ Φαίδωνα,
Έτυχε να περάσω, χρόνια πίσω, από τον Μόλυβο. Η εικόνα του ακόμα πλανιέται στην καρδιά μου ολοζώντανη. Είναι από τα μέρη, που σαν τα πατήσεις σε μαγγώνουν και δεν σε αφήνουν έτσι εύκολα να ξαγκιστρωθείς. Και δεν το θέλεις. Γιατί αυτό που σου έδωσαν, είναι η συγκίνηση της ανάσας τους, που σου άγγιξε την ψυχή.
Ανέβηκα και στο Κάστρο, που διοργανώνουν διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Από κει, η απεραντωσύνη του ορίζοντα και η θέα του Μόλυβου κάτω, είναι ένα όνειρο. Αν θυμάμαι καλά, η Τουρκία απέναντι, νόμιζεις, είναι μια δρασκελιά.
Κρίμα που δεν ήξερα να πάω στην Εφταλού..
Το ταξίδι σου, μια σειρά από ζωντανές εικόνες, παίρνει κίνηση και χρώμα, μέσα από τις ιστορίες, τα λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία, που αναφέρεις, που μαζί με την αγάπη σου για την γενέθλια γή, του δίνουν μια ιδιαίτερη γλυκειά συναισθηματική διάσταση.
Το τέλος, η επιστροφή, έμοιαζε σαν προσγείωση, όχι μόνο του αεροπλάνου, αλλά δικής σου περισσότερο, από τις μνήμες μιας ζωής που φύτεψαν μέσα σου οι ρίζες σου. Η ακριβής ώρα της άφιξις πίσω στην Αθήνα, μου σήμανε αυτήν την καλοκρυμμένη πίκρα.
Αλλά, το καλοκαίρι, πάλι εκεί θα είσαι. Να είσαι πάντα καλά και να απολαμβάνεις την όμορφη Μήθυμνα.
Βάνα.
@Mareld
Τελικά την έκανες τη νοερή αλλά τόσο ζωντανή εκδρομή σου, μέσα στο κείμενο, στη Μήθυμνα, στα Κύθηρα,σις αναμνήσεις σου, ανάμεσά μας.Εδώ διανύονται μεγάλες αποστάσεις σε μικρό χώρο!
@Βάνα
Βάνα μου πολύ χαίρομαι που γνωρίζεις τόσο καλά τον τόπο μου. Δεν εκπλήσσομαι ότι ανακάλυψες αυτή τη μικρή κουκίδα ΄γης, αφού όλοι σχεδόν οι καλλιτέχνες και οι πνευματικοί δημιουργοί πέρασαν και περνούν από κει. Φαίνεται πωε είναι ο τόπος που τους ταιριάζει στην ιδιαιτερότητά τους.
@Mareld
Τελικά την έκανες τη νοερή αλλά τόσο ζωντανή εκδρομή σου, μέσα στο κείμενο, στη Μήθυμνα, στα Κύθηρα,σις αναμνήσεις σου, ανάμεσά μας.Εδώ διανύονται μεγάλες αποστάσεις σε μικρό χώρο!
Βρε τι έχω πάθει με σας απόψε! Και την Μήθυμνά σας!
Σε καλό σας! Δεν μ' αφήνετε να πάω για ύπνο! Αντί να βλέπω όνειρο τη Ζαγορά, Μήθυμνα θα βλέπω! Α, και τη γιαγιά! Θα γελάω κι άντε να κοιμηθώ!
Υπέροχος στην αφήγηση Φαίδωνα!
Καλό μήνα!
@ Kατερίνα
Σε ζαλίσαμε με τη Μήθυμνα Κατερίνα μου αλλά αφού σου φτάξαμε το κέφι και δεν σ' αφήσαμε να κοιμηθείς, χαλάλιν του.
Εβίβα ουζαπάτα!
Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια που βρέθηκα για ένα μήνα στη Μυτιλήνη. Μοίρασα τις μέρες μου ανάμεσα στην Ερεσσό, τα Βατερά, τη Μήθυμνα, τα Μιστεγνά. Πέρασα ονειρικά, όπου κι αν πήγα. Έκανα φίλους, που τους γνώρισα εκεί (και πήγαμε παρέα στη Τροία και στη Τένεδο). Και τώρα απλώς... ζηλεύω! Ίσως το επόμενο καλοκαίρι να βρεθούμε όλοι μαζί εκεί, να πίνουμε παρέα τα ουζάκια μας, με τα παιδιά να παίζουν στο κύμα. Και να θυμόμαστε όλους αυτούς τους ποιητές και πεζογράφους που έχουν δημιουργήσει εκεί. Για κάποιο λόγο οι Μυτιληνιοί είναι οι αγαπημένοι μου.
Λάτρεψα τα πάντα. Μήπως υπάρχει κάτι στο DNA μου, χωρίς να το ξέρω;
Μέχρι που κάποτε έλεγα στη γυναίκα μου να πάμε να ζήσουμε εκεί!
Πάντως τόσο δυνατά κείμενα σαν του Φαίδωνα (όπως και τα ποιήματα του) σε ταξιδεύουν έστω νοερά. Κάτι είναι κι αυτό!
@Kostasst
Κώστα μου θα χαρώ πολύ να βρεθούμε
και να τα πούμε με κελαριστό ούζο σε ντο ύφεση μείζονα...Για τις σχέσεις αγάπης που έχεις με τους Μυτιληνιούς, σίγουρα, αν υπάρχουν προηγούμενες ζωές, τις δικές σου θα τις έχεις ζήσει όλες ως Μυτιληνιός σε ενδιαφέρουσες ιστορικές περιόδους. Όσο για τα σχόλιά σου σχετικά με τα κείμενα και την ποίησή μου, σ' ευχαριστώ.
Φωτιαμ΄ αναψες, Φαιδωνα, με τα μεζιλικια του Μανωλη και της " Παναγιας το δακρυ".
Μεγαλο πραμμα, φιλε, νασαι καλος παραμυθας και να κρεμουνται οι αλλοι απ΄ τα
χειλια σου! Τη Μεγαλη Βδομαδα σα βρεθω -καθως το λογαριαζω- στα λημερια σας,
θα κανω κι΄ εγω "ενα γαμο" στην Εφταλου.
Ενας γεραγωτης εκ Γερμανιας
Δημοσίευση σχολίου