Φωτογρ. Δημήτρης ΤαλιάνηςΓια την παγκόσμια ημέρα της Ποίησης αφήνουμε ένα ποίημα στο τραπεζάκι του καφενείου.
Επίμονο Θεώρημα
Εκεί όπου ουρανός και θάλασσα
τέμνονται,
παραχώρησε ο ορίζοντας τη θέση του
στην ανεμόεσα επιθυμία της τροχιάς μου.
Χάραξα την πορεία μου
μέσ' από φουσκωμένα σύννεφα
βάζοντας στη γη σημάδια ,
τους ολοκάθαρους τάφους των ιδεών
τα καλάμια που ανεμίζουν τη γύμνια των πραγμάτων
την αποδοκιμασία των φυτών
τις κρακαρισμένες καρδιές των βράχων
το ρούφηγμα των ανέμων απ' τις τρύπες της μοναξιάς .
Βάζοντας στη γη σημάδια ,
τις διφθόγγους των Ελληνικών ανοίξεων
τις αμετανόητες φλογίτσες
το ξεθωριασμένο Ω-μέγα των ανθρώπων .
Όταν,
με πήραν τα δάκρυα της δίψας μου .
25 σχόλια:
Ένα ποίημα με βαθύ νόημα αλλά και μια πυξίδα που μπορεί να μας βγάλει από την άπνοια. Ένα μικρό αεράκι, ένα μελτέμι του καλοκαιριού ας φυσήξει μέσα στα στάχυα της καρδιάς του καθενός και τότε το όφελος θα είναι μεγάλο για τον καθένα μας ξεχωριστά.
ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ο ποιητής αγρυπνά.Καταπληκτικό ποίημα με μοναδικές ισορροπίες, βάθος νοημάτων,σπάνιες εκφράσεις και λεκτικά ευρήματα, και ατμόσφαιρα ξεχωριστή. Ας είναι αυτή η παγκόσμια ημέρα της ποίησης, η ευκαιρία να κάνουμε όλοι μας την ποίηση μόνιμο σύντροφό μας.
Μπάμπης Πιτέλλης
Μόνο ένας ποιητής, σαν κι εσένα, θα μιλούσε για τρύπες μοναξιάς και σημάδια της γης!
Συγχαρητήρια Θεόφιλε! Θα το διαβάσω πολλές φορές, για να του δώσω και τις δικές μου διαστάσεις.
Να ζήσουν όλοι οι νέοι ποιητές!
ΥΠΕΡΟΧΟ το ποίημά σου Φαίδωνα και μου μιλά ως συνήθως στην ψυχή.
ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ
Νέα Υόρκη 03.18.08
Καλέ μου φίλε Φαίδωνα...Πάντα με τιμάς εσύ... Πάντα σ' εκτιμώ εγώ απέραντα και στέκεις σε μια ξέχωρη θέση εκλεκτός και μοναδικός στον πνευματικό κόσμο, που κανένας μα κανένας στο γούστο μου και στην κρίση μου δεν σε φτάνει.Εσύ είσαι η πιο σπάνια σαμπάνια στο γραφτό σου που μεθά με ομορφιά αυτόν που σε απολαμβάνει... Μου αρέσει ο ρυθμός της σκέψης σου...τα φιλοσοφημένα αποστάγματα που προσφέρεις στα πάντα με ευαισθησία,πάθος και γνώση και έχεις άθελά σου περίεργα και εν αγνοία σου κατορθώσει ακόμα και να παίρνω πολλά γεγονότα σύγχρονα της πατρίδας μας με αλλιώτικη ερμηνεία, εξήγηση και τοποθέτηση! Είσαι λυρικός,αυθεντικός, ενήμερος, ενημερωτικός και ωραίος! Το πνευματικό σου καφενείο, είναι ο τελευταίος μου ξεκούραστος σταθμός μετά το αδιάκοπο τρέξιμο της μέρας μου...Οι διάφορες γνώμες και συζητήσεις που ακολουθούν τα υπέροχα γραφτά σου, είναι αληθινό ψυχικό δώρο και σ' ευχαριστώ απέραντα που είσαι φίλος μου και που μας χαρίζεις έναν ωραίο,ξεχωριστό κόσμο, όπου ιδέες ανταλάσσονται με αρμονία εκτίμηση και αγάπη.
Με ολόθερμους φιλικούς χαιρετισμούς και την εκτίμηση και αγάπη μου
STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 3.18.08 New York
@Παναγιώτης Ιντζιρτζής
Παναγιώτη μου να που το σχόλιό σου διατυπώνεται ποιητικά! Σημάδι πως μέσα από το "καφενείο" όλο και περισσότερο εξοικειώνεσαι με την ποίηση! Ας φυσήξει λοιπόν το αεράκι ανάμεσα από τα στάχυα της καρδιάς του καθενός μας!
@Μπάμπης Πιτέλλης
Ο ποιητής πράγματι αγρυπνά.Σας ευχαριστώ για την αναφορά σας στο ποίημά μου και ας ελπίσουμε η ευχή σας να πραγματοποιηθεί!
@Κατερίνα
Να 'σαι καλά Κατερίνα μου. Να ζήσουν λοιπόν όλοι οι νέοι ποιητές,όπως λες! Και είναι πολλοί Κατερίνα και καλοί!
@Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ
Στέλλα μου σ' ευχαριστώ από καρδιάς. Δεν ξέρω αν αξίζω όλα όσα μου αποδίδεις, σίγουρα ξέρω όμως ότι διαθέτεις μια σπάνια ανθρώπινη γενναιοδωρία, που διανθίζει τον πλούσιο ψυχικό και πνευματικό σου κόσμο.
Το ξέρω Φαίδωνα ότι είναι πολλοί και καλοί! Και σας ζηλεύω! Μα την αλήθεια!Με λίγες λέξεις, τόσα νοήματα!
Περισσότεροι είναι οι ποιητές απ' τους συγγραφείς κι ας κυκλοφορούν μόνο τα μυθιστορήματα...
Υπομονή! Κάποτε θα δικαιωθείτε!
Θέλω να πιστεύω, σύντομα!
Καλό σου βράδυ και πάλι συγχαρητήρια!
Η ποίηση είναι ένα χάρισμα όπου λίγοι άνθρωποι το έχουν.
Ένα χάρισμα που ανθίζει ανάμεσα σε εμάς τους κοινούς ανθρώπους σαν ένα λουλούδι στην έρημο.
Γαβριήλ
Αγαπητέ μου Φαίδωνα!
Η ποίηση,σου έχει ρίξει το πέπλο της
και μέσα από την αγκαλιά της μας λούζεις και εμάς με φως!
"Αλλά και όλη η μνήμη του κόσμου χωράει μέσα στην Ποίηση. 'Η τουλάχιστον αυτή τη μαγική εντύπωση μας δίνει η τέχνη της Ποίησης. Πως όσα έχουν χαθεί και κείνα που θα έρθουν και θα περάσουν και θα χαθούν θα μείνουν για πάντα μέσα στην Ποίηση.
Θα μείνουν για πάντα μέσα στην Ποίηση "όσα κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται" όπως θα έλεγε ο Αλεξανδρινός.
"Κι εδώ, εδωνά, κοπάζουν όλοι οι άνεμοι, όλοι τους εδωνά.
Και τότε η βροχή εγυμνώθη.
Πουλιά πετάνε πετούμενα.
Οι άνεμοι. Οι άνεμοι.
Μόνος μου εγώ και αναμετριέμαι με των άλλων τη δύναμη.
Ο ανεμοστρόβιλος σέρνει μαζί του
και μουρλαίνει τα μπακιρένια φύλλα
και ξελύνει τ' άραγμένα στ' ουρανού το μώλο".Νερούντα
Περίμενα να ρθει ο Ήλιος αλλά ήρθε
πάλι το χιόνι..
Έτσι αν και χιονισμένη..σου αφήνω αυτά τα λόγια με ένα ευχαριστώ και ένα καλαθάκι φρούτα από το κήπο μου..
Πάντα χαρούμενος!
@ Mareld
Ευχαριστώ για τους πανέμορφους στίχους και το καλαθάκι με τα φρούτα. Προσέγγιση, ζεστή, ανθρώπινη,λυρική.
Φίλε καλημέρα,
απ’ τη χθεσινή μας κουβεντούλα.
με λίγο δανεισμένο KIPLING.
Αν φίλε μου μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη,
Κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
Αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,
Αν της ζωής όλα δεις τα έργα γκρεμισμένα κι όμως μπορείς με όρεξη να ξαναρχίσεις κάθε τι σκύβοντας πάνω σε υλικά φθαρμένα,
Αν μπορείς το κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία,
Και ποτέ σου να μη μένεις με τα χέρια σταυρωμένα,
Αν η πορεία που χάραξες μεσ’ απ’ τα φουσκωμένα σύννεφα,
βάζοντας στη γη σημάδια, σε κάνει να είσαι ο ίδιος στη χαρά και την οδύνη,
Ε, τότε φίλε μου, θα μπορέσεις να απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου σαν
άνθρωπος σπουδαίος.
σεραφείμ βάγιας
συγγραφέας
"Χάραξα την πορεία μου
μέσ' από φουσκωμένα σύννεφα
βάζοντας στη γη σημάδια ,
τους ολοκάθαρους τάφους των ιδεών
τα καλάμια που ανεμίζουν τη γύμνια των πραγμάτων
την αποδοκιμασία των φυτών
τις κρακαρισμένες καρδιές των βράχων
το ρούφηγμα των ανέμων απ' τις τρύπες της μοναξιάς".
Και καθώς τα σημάδια σου είναι οι «ολοκάθαροι τάφοι των ιδεών», η «γύμνια των πραγμάτων», η «αποδοκιμασία των φυτών», οι «κρακαρισμένες καρδιές των βράχων» και «οι τρύπες της μοναξιάς», είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν θα μπορούσε να πει κάτι καλύτερο με λιγότερα λόγια. Και ενώ η πορεία σου χαράσσεται πάντα με τον ίδιο σαγηνευτικό ρυθμό «μέσα από τα φουσκωμένα σύννεφα», έχεις την ακαταμάχητη ικανότητα να μας συμπαρασύρεις και μας όλους στο ταξίδι του ονείρου και του οράματος, μακριά από την πνευματική πενία, την ψυχική μιζέρια και την απογοήτευση της συντριβής. Πέτα, λοιπόν, μαζί με μας και για μας, άνοιξέ μας τους ταλαιπωρημένους ορίζοντες μιας ανούσιας ζωής και φώτισέ μας, όσο πιο ανοιχτά μπορούμε να εισπράξουμε το φως σου. Πέτα ψηλά, όλο και πιο ψηλά. Όλοι οι ουρανοί δικοί σου είναι, Φαίδωνα Δάσκαλε.
Νίκος Πετρόχειλος
@ Σεραφείμ
Πυξίδες και οδηγοί για τη ζωή είναι οι σκέψεις του "ΚΙΠΛΙΝΓΚ" φίλε μου και καλό θα είναι να τις θυμόμαστε συχνά. Ο δημιουργός φίλε Σεραφείμ, δεν πρέπει να έχει μεγαλύτερη έννοια από τη δημιουργία της επόμενης μέρας και την επαφή με τους ανθρώπους και τη ζωή.
@Νίκος Πετρόχειλος
Νίκο μου σ' ευχαριστώ. Όπως σε κάθε άνθρωπο που έχει το "Γνώθι σ'αυτόν" έτσι και σε μένα είναι "μεγάλο το βάρος των λόγων σου." Μένω με την χαρά και την ικανοποίηση,ότι εκφράζεις μ' αυτό το τρόπο τα φιλικά σου αισθήματα και την αγάπη σου για μένα, που είναι ασφαλώς αμοιβαία.
Το σεβασμό μου..και τον θαυμασμό μου πέρασα να αφήσω.. στο μικρό
μα τόσο ζεστό καφενείο σας!!
Αγγίζουν πολύ τα ποιήματα σας
και αφήνουν μια γεύση Ζωής!!
Πανέμορφο το καφεδάκι σας
και σήμερα.. Ευχαριστώ!!
Καλημέρα**
"...Διψασμένο πνεύμα, λες και δεν χωράει πουθενά. Με παρασέρνει σ' ένα κυκλώνα σκέψεων, σ' ένα λαβύρινθο εικόνων, σ' ένα πνίξιμο στη θάλασσα των "δακρύων της δίψας" του ποιητή. Συμμετέχω, ιδίως οταν η "απόσταση" και τα χρόνια μακράν των εποχών της αγα-πημένης ελληνικής φύσης, τραντάζουν το είναι μου. Ευχαριστώ για την ανάταση, Φαίδωνα.
Θα τολμήσω, όμως, να ρωτήσω την κυριολεξία των "κρακαρισμένων " καρδιών των βράχων...
ίσως η "απόσταση" πραγματικά με πληγώνει.
Δική σας, Υιώτα Στρατή, Ν.Υ. 03-18-08
Καλή μου Γιώτα
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου που αφορά στο ποίημά μου "Επίμονο Θεώρημα", το οποίο καταχώρησα ευχαρίστως όπως μου ζήτησες, στα σχόλια του Blog. Η λέξη "κρακαρισμένων" δημιουργήθηκε από μένα,
προέρχεται από το κρακ που ηχητικά παραπέμπει σε κάτι που σπάζει και κατά συνέπεια "οι κρακαρισμένες καρδιές των βράχων" είναι οι ρωγμές, τα τραύματα που έχουν υποστεί οι βράχοι στο εσωτερικό τους.
Το γιατί δεν ήλθε το σχόλιό σου που έπρεπε να έλθει από τα πρώτα όπως γράφεις δεν γνωρίζω. Το ίδιο συνέβη και στον Σπύρο. Ίσως δεν έκανες σωστά την λεκτική επαλήθευση που ακολουθεί μετά το σχόλιο που κάνεις στο παράθυρο. Είναι ένα ανόητο σύστημα, που δεν μπορώ να το ΄καταργήσω γιατί δεν ξέρω πως να το κάνω. Πρέπει λοιπόν, όταν κάνεις το σχόλιό σου, να κάνεις αργά και προσεκτικά την λεκτική επαλήθευση και μετά να κάνεις κλικ στη "ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ"
Ακόμα κι όταν ο ποιητής και πεζογράφος Θεοφίλου "ρουφάει τους ανέμους από τις τρύπες της μοναξιάς" του, βάζει στη γή σημάδια τις διφθόγγους των Ελληνικών ανοίξεων. Η δίψα ενός Ω-μέγα των ανθρώπων, συντηρεί την ελπίδα και πυροδοτεί την δημιουργία. Ένας οργασμός μιας ανυπότακτης φύσης ποτυπώνεται στο ποίημα και ένα αίσθημα μιας άλλης κρυφής δύναμης διαχέεται στους στίχους του Θεοφίλου. Κάτι σαν ένα μαστίγιο των ματιών - Επίμονο-Θεώρημα της ζωής.
-Θανάσης Βενέτης-
Το"επιμονο θεώρημα"είναι δυνατό μέσα στην αδυναμία της επαλήθευσης
"Επίμονο"μέσα στην δραματικότητα
Άφοβο μέσα στην ασύγκριτη δύναμη της πραγματικότητας
Τολμηρο μέσα στην ευαισθησία του
Ζωντανό μέσα στην εικόνα του και
Οραματικό μέσα από την δίψα των δακρύων.
Μου θυμίζει Πυθαγόρεια Αναζήτηση
που βάδιζε ¨επίμονα" πίσω από το ανυπέρβλητο ,αχνοσκοπόντας στο στήθος του τα σημάδια του ορίζοντα
Στο τέλος,εμεινε και για κείνον ¨επίμονο θεώρημα" Που σημαίνει συνεχής αγώνας μέσα στην σημαδεμένη πορεία της φθορά μας.
σπύρος δαρσινός
Για το ωραίο ποίημα που μας χάρισε ο Φαίδων Θεοφίλου, ψάχνω κι εγώ πίσω και λίγο μετά την αρχή της Άνοιξης και τη μέρα της ποίησης, βρίσκω ένα αγαπημένο ποίημα του Αναγνωστάκη. Το "Ὅταν μίαν ἄνοιξη":
Ὅταν μίαν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε
Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου
κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη, πικραμένη σου μνήμη
Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,
ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο
θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ τὴ νιότη μας
καὶ τὰ ὄνειρά μας
Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες
μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο
ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου
παλιέ μου φίλε
@Σπύρος Δαρσινός
Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση καιη στόχευση στην ουσία του ποιήματος. Ιδιαίτερα της τελευταίας σου παραγράφου.
@Κώστας Στοφόρος
Τι ωραία, που το ένα ποίημα φέρνει το άλλο. Ο ένας ποιητής φέρνει τον άλλον, στο προσκήνιο της παγκόσμιας γιορτής για την ποίηση.
Δημοσίευση σχολίου