Αυτό το σύνθημα ζωής γεννήθηκε στο Blog «Ο Θεός στο καφενείο» κι όση μεγαλύτερη έκταση πάρει τόσο το καλύτερο για όλους μας. Θέλουμε λοιπόν Άνοιξη Παντού: Μέσα μας και γύρω μας.Θέλουμε Άνοιξη στον έρωτα, στην ατομική και κοινωνική επαναστατικότητα, στη μάθηση και στη γνώση, στην πολιτική, στις τέχνες και στα γράμματα, στο περιβάλλον, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στο σήμερα και στο αύριο των παιδιών, στην ελληνική γλώσσα.
Δεν μας χωράει ο στενός ορίζοντας της σύγχρονης ζωής, γι αυτό και ζητούμε το Μέγιστο! Προβάλλουμε τη νέα ΑΠΑΙΤΗΣΗ στον εαυτό μας, στην πολιτική, στη ζωή μας και την μεταδίδουμε στο διαδίκτυο, στους άχρωμους πολιτικούς μας, στους φίλους, στους νέους ανθρώπους και στους ώριμους που δεν έπαψαν να είναι νέοι, ώστε να βρεθούμε όλοι με μια πυξίδα στα χέρια!
Μέσα από τη μίζερη ατμόσφαιρα και τις γκρίζες ώρες της ελληνικής κοινωνίας, ας ακουστεί με σταθερή φωνή η νέα ΑΠΑΙΤΗΣΗ: Θέλουμε Άνοιξη Παντού!
Φαίδων Θεοφίλου
35 σχόλια:
SYGXATHRIA!
SE PERASA KAI STO BOGGAKI MOU.
http://xanthidisathens.blogspot.com/
P.
"ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΝΤΟΥ"
Τι όμορφο σύνθημα αλήθεια..
Όλοι την Άνοιξη ζητούν..
Το πρώτο ξύπνημα των λουλουδιών
την αναγέννηση της ελπίδας μέσα
από έναν δύσκολο χειμώνα!!
Εκεί που η ανθρώπινη ψυχή
ανθεί και ευωδιάζει...
Στο πρώτο κάλεσμα των αηδονιών
στην γλυκιά αγκαλιά της φύσης!!
Ποιός μπορεί άραγε να παραιτηθεί από την αγάπη; Η αρχή κάθε
ψυχικής ισορροπίας.. όποια μορφή
κι αν εχεί.. Η αγάπη αναθαρρεύει
την Άνοιξη σαν να ξυπνά από έναν
λήθαργο βαθύ!!
Μία πανέμορφη Άνοιξη
σας εύχομαι μέσα
από την καρδιά μου***
@ Μαργαρίτα
Σ' ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια και την ευαισθησία που μας μεταδίδεις. Πρέπει όμως να σου υπενθυμίσω ότι το κείμενο "θέλουμε την Άνοιξη παντού" δεν εννοεί την όποια καλή εποχή της άνοιξης αλλά μεταφορικά εννοεί την αλλαγή και την επανάσταση μέσα μας και γύρω μας. Να γίνει αν είναι δυνατον αυτή η νέα ΑΠΑΙΤΗΣΗ νέος στόχος ζωής, του καθενός μας...
Άμεσα όμως μπαίνει το ερώτημα: "ΠΟΙΑ 'Ανοιξη";
Συγνώμη για το σκεπτικιστικό σχόλιο σε μια τόσο θετική πρόταση.
Ναι.. καταλαβαίνω..
Μάλλον παρασύρθηκα λίγο :)
και δεν έδωσα όση έμφαση θα έπρεπε
στο ότι η Αγάπη, όποια μορφή κι αν
έχει... προσωπικη, κοινωνική...
είναι η αρχή που πρέπει να διαίπει
τα πάντα!!
Ένας κούκος, λένε, δεν φέρνει την
Ανοιξη!! Πολλοι μαζί όμως;;!!
Το σημαντικό είναι η καλή μας
προαίρεση...να ξεκινάμε πρώτα
από τον εαυτό μας..τα απλά και
καθημερινά...κάτι που αν το
κάνουν όλοι θα βελτιωθούμε και σε
κοινωνικό επίπεδο..και θα έχουμε
την αξίωση για καλύτερο πολιτικό σκηνικό!!!
Γιατί και οι πολιτικοί μας άρχοντες
παιδιά της ίδιας κοινωνίας είναι!!!
"Καλή Άνοιξη" λοιπόν!!
Την Καλημέρα μου!!
Να προσθέσω λίγα μόνο λόγια αισθητικής τελειότητας (όχι δικά μου) στο αξεπέραστο και ζωογόνο μήνυμά σου, που έχει βέβαια πολύ πλατύτερους ορίζοντες; Τους στίχους του Σολωμού από το Β΄σχεδίασμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων :
"Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε, / κι όσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ' άρματα σε κλειούνε./ Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,/και μες τη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,/ κι ολόλευκο εσύσμιξε με τ' ουρανού τα κάλλη./Και μες της λίμνης τα νερά, όπ'έφτασε μ' ασπούδα,/έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,/που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο./Το σκουληκάκι βρίσκεται σ' ώρα γλυκειά κ'εκείνο./Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρι,/η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι./Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γώσσες κραίνει/ όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει. / Τρέμει η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της."
Νίκος Πετρόχειλος
Φίλε μου Φαίδων,περνάς ανάμεσά μας και μας ακούς και μας μιλάς ,όλον αυτό το καιρό,στο καφενείο σου και
άκουσες τους πόθους μας που είναι και δικοί σου
Και με μιάς άνοιξες τα παράθυρα του "καφενείου" σου και είπες δυνατά με όλες τις φωνές μας "ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΝΟΙΞΗ"σε όλα αυτά που είπες και είχαμε πει μαζί με χίλιους τρόπους και νοήματα .
Μα τούτος ο ΕΡΩΤΑΣ φίλε μου φαίνεται ότι ανθεί μονάχα στα χείλη μας και στην ψυχή μας,γιατί όταν ερχεται η ωρα το σπέρμα του σπορά και άνοιξη να γίνει,εμείς,με τις πράξεις μας ,κλείνουμε γύρω μας τις μήτρες.
Απλώνουμε το χέρι και δίνουμε το φακελάκι στο χειρούργο.
Ψηφιζουμε τον πολιτικό που θα διορίσει το παιδί μας.
Αγοράζουμε οικόπεδο σε καλή τιμή από μιά γη που της έκαψαν τα παιδιά της γιά να διακορευτεί γυμνή .
Ρίχνουμε μεταλλαγμένες τροφές στο αίμα μας από τα χημικά θερμοκήπια της εποχής μας
Πετάμε πλαστικές σακούλες στην μήτρα της γης .
Διαμελίζουμε την μήτρα της θάλασσας με δυναμίτες.
Θαυμάζουμε και ακολουθούμε αυτούς που μας εντυπωσιάζουν με το λόγο τους και όχι με τις πράξεις τους.
Αυτά και πολλά κάνουμε και άλλα που δεν κάνουμε και η ΑΝΟΙΞΗ ΑΡΓΕΙ ΝΑ ΑΝΘΙΣΕΙ.
σπύρος δαρσινός
@ Παράλληλος
Καλά κάνεις Παράλληλε και εκφράζεις το σκεπτικισμό σου. Πώς αλλιώς θα διευκρινίζονταν τα πράγματα; Αλλά αυτό που εκφράζουμε είναι μόνο μια πρόταση για τους Έλληνες και τη μιζέρια τους. Να μας συνεπάρει ένας αέρας εσωτερικής και εξωτερικής αλλαγής. ¨οποια κι αν είναι αυτή η αλλαγή - Άνοιξη, σίγουρα θα είναι καλύτερη από την επίπεδη,γκρίζα και μίζερη θέαση που έχουμε για τη ζωή αλλά και για την χαμηλή μας αυτοεκτίμηση. Πέραν αυτών φίλε Παράλληλε το κείμενό μας δεν είναι κάποιο μανιφέστο που πρέπει να αναλυθεί για να καταλήξουμε σε συμπεράσματα. Είναι μόνο ένα σπρώξιμο στη γενική ακινησία, μια σπίθα στις στάχτες . Μια φωνή που θα ενεργοποιήσει κι άλλες φωνές. Ο Καθένας ας αξιοποιήσει τελικά την ΠΡΟΤΑΣΗ - ΣΠΡΩΞΙΜΟ - ΣΠΙΘΑ - όπως νομίζει καλύτερα. Αλλά για να αξιοποιηθεί μια πρόταση, πρέπει πρώτα να υπάρχει. Αυτό κάνουμε εδώ αναζητούμε μια πυξίδα που ο γενικός προσανατολισμός μπορεί να είναι καλός για όλους μας. Για τις επι μέρους κατευθύνσεις, μπορεί ο καθένας να διαφοροπποιηθεί.
@ Μαργαρίτα
'Ετσι είναι Μαργαρίτα. Όλα είναι μια αλυσσίδα. Η ποιοτική αλλαγή (μεταφορικά η άνοιξη) ενός κρίκου της αλυσσίδας, μεταφέρεται ή επηρεάζει ποιοτικά και τους υπόλοιπους κρίκους
@ Νίκος Πετρόχειλος
Είσαι Μέγας Δάσκαλος, πλην των άλλων λόγων ΚΑΙ για το ότι έχεις κάνει τρόπο ζωής το "Γηράσκω αεί διδασκόμενος". Το ποίημα του Σολωμού που παραθέτεις, επικαλούμενος έναν Ποιητή κι όχι έναν επιστήμονα, κλείνει μέσα του όχι μόνο την υπέρτατη ΟΜΟΡΦΙΑ, μα και την ΟΥΣΙΑ της ζωής.
Η επίκλησή του με αφορμή το κείμενο - πρόταση του "καφενείου" είναι μεγάλη και βαριά τιμή για το Blog μας.
Σαν το πουλάκι που ζητά να φτιάξει τη φωλιά μ’ ένα λουλούδι στο στόμα χτυπώ το τζάμι του παραθύρου σου, σου φέρνω τα χαρμόσυνα νέα έρχεται η άνοιξη, η ελπίδα, το φως, η φύση όλη ντύνεται στα γιορτινά, είθε ο καλός θεός να βοηθήσει ώστε να έρθει και μια άνοιξη, μια ελπίδα, ένα φως, στα τόσα θέματα που προσμένουν λύση στην Ελλάδα μας, να μην τα πετάξουν στη βάρκα του ωχαδερφισμού όπου θα πλέει σε γαλακτο- αφρώδη κύματα, σε μακρινούς ορίζοντες κι εμείς θα ατενίζουμε ένα σύννεφο ένα μαντήλι όπου θα ανεμίζουν στον άνεμο της λησμονιάς.
Γαβριήλ
@ Σπύρος Δαρσινός
Έχεις δίκιο Σπύρο μου ότι "Η άνοιξη αργεί ν' ανθίσει για τους λόγους που αναφέρεις. Όμως παρ' όλο που οι άνθρωποι όταν έρθει η ώρα να αλλάξουν τα πράγματα, τελικά υποκύπτουν στην ασχήμια και στην διαφθορά, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ότι υπάρχει ΑΝΟΙΞΗ και ότι αν Θέλουμε μπορούμε να τη φέρουμε ΜΕΣΑ ΜΑΣ και ΓΥΡΩ ΜΑΣ... Ας μας το θυμίζουν τουλάχιστον κάποιοι, πριν τσιμεντωθούμε στο τείχος της ασχήμιας... Και κάτι άλλο: Μέσα σε ότι περιβάλλομαι ως άνθρωπος, δεν έχω άλλο τρόπο ν' αναπνεύσω και να υπάρξω παρά να παράγω σκέψεις και θέσεις που εμπεριέχουν αντίσταση απέναντι στο γκρίζο, αλλά και τα αναγεννητικά στοιχεία της φύσης. Εσύ τί προτείνεις; Να το πάρουμε απόφαση πως δεν αλλάζει τίποτα; Κλείνοντας θα σου παραθέσω μια φράση από το τέλος ενός διηγήματός μου: Πάνω σε μια θεατρική σκηνή, (συμβολίζει την σκηνή όπου διαδραματίζονται τα παγκόσμια γεγονότα) ένας απροσάρμοστος στα όσα γίνονται στις ανθρώπινες κοινωνίες που εκπροσωπεί τους ασυμβίβαστους, τους τρελούς όπως τους αποκαλούν "οι σοβαροί νυκοκυραίοι", έχει απέναντί του κάποιον με γιγαντιαίο ανάστημα, που προσωποποιεί το ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Με εκτεταμένους διαλόγους και αντεγκλήσεις, ο μεν "τρελός" διεκδικεί από το ΠΡΟΣΩΠΟ το δικαίωμα να κετευθύνει ο ίδιος τη μοίρα του. Το ΠΡΟΣΩΠΟ, θέλει όλους τους ανθρώπους υπάκουους στις επιθυμίες του , να τους χειραγωγεί εύκολα και κυρίως δεν θέλει κάποιους σαν κι αυτόν που του μιλά, να του χαλάνε τη μαγιονέζα,ώστε το σύστημα να μην αμφισβητείται και να παραμένει ισχυρό. Όταν λοιπόν οι επιχειρηματολογίες και οι ιδεολογικές συγκρούσεις εξαντλήθηκαν, Το ΠΡΟΣΩΠΟ απείλησε με πυρηνικό ολοκαύτωμα, αν δεν συμβιβαστούν και οι απροσάρμοστοι! Τότε ο τρελός απευθυνόμενος στους θεατές (που συμβολίζουν εδώ τους πολίτες του κόσμου) τους λέει:
"Κι αν ακόμα ισοπεδωθούν οι πόλεις και τα χωριά, φωνή θ' ακουστεί μέσα από τα ερείπια: ΙΣΤΙΟΦΟΡΟ! ΙΣΤΙΟΦΟΡΟ ΦΤΙΑΞΤΕ. ΓΙΑ ΞΕΚΙΝΗΜΑ!
@ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΘΑΜΩΝΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ
Εκτός από την κατάθεση της προσωπικής σας άποψης για το ανηρτημένο κείμενο, μπορείτε να σχολιάζετε και τις απόψεις-σχόλια των άλλων. Έτσι θα γίνεται η επικοινωνία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.
Τι σ’ έπιασε φίλε μου;
Είδες την βιαστική Άνοιξη και μπουμπούκιασες;
Αυτό που ζητάς φίλε μου δεν είναι η Άνοιξη.
Τη δημιουργία του κόσμου απ’ την αρχή ζητάς.
Έναν Παράδεισο για όλους μας.
Πώς να αντέξω τόσο φως. Τώρα και τα μάτια μου αδύνατα είναι.
Πώς να βγω απ’ το καβούκι μου;
Πώς να κοιτάξω τον ήλιο;
Το έχω αυτό το δικαίωμα;
Ή μήπως το παραχώρησα;
‘’Πίσω βοριάς, πηχτό εμπρός το πούσι’’ λέει ο Βάρναλης.
Πού να κοιτάξω;
Η προσφορά μας ήταν δυσανάλογα μικρή γιατί, «χαλάσαμε πολύ μια νιότη πλέρια» σε έργα που δεν είχαν αυτόν τον προσανατολισμό και η ευθύνη μας είναι μεγάλη.
Δεν αντέχω, θα το βάλω όλο.
«Είμαστε μια άλλη γενιά, άλλο σπέρμα!
Χαλάσαμε πολύ μια νιότη πλέρια.
Τώρα του ήλιου καθώς μας κρούει το γέρμα, στερνά, για πάντα σηκώνουμε τα χέρια.
Κι απέ βαριά τα μπήγουμε μες τα έρμα σπλάχνα της Γης και στα φαρμακονέρια της στόχασης: ψηλά για ν’ ανεβούμε πρέπει βαθιά να κατεβούμε.
‘’Βάρναλης’’
Ο ποιητής που τραγούδησε το ψωμί και το κρασί, τον έρωτα και την άνοιξη.
Ο πνευματικός κόσμος φίλε μου, έχει τεράστια ευθύνη που δεν άφησε αυτή την Άνοιξη να έρθει.
Θυμήσου στη γελοία χούντα, τους σοφούς της Ακαδημίας Αθηνών, πως χειροκροτούσαν στη Βουλή τον φαιδρό δικτατορίσκο.
Δεν εφησυχάζω. Θα την περιμένω μαζί σου αυτή την Άνοιξη.
σεραφείμ βάγιας
συγγραφέας
Η απάντησή σου στο σχόλιό μου Φαίδωνα είναι σαν την κόκκινη σιδερόβεργα απ'τη φωτιά,δουλεμένη απ το λόγο σου να γίνει ερωτικό τόξο σε ότι αξίζει να ερωτευτεί γιά μας και το αύριο.
Καταπληκτική η τοποθέτηση του Σεραφείμ,ειπωμένη με όλη της την
αλήθεια από άνθρωπο με πνευματική ευθύνη ,που ξέρει να βλέπει και να κρίνει τις αιτίες που χάσανε τα αυτονόητα που δικαιούνται αυτοί που τα αξίζαν.
Σπύρος Δαρσινός
@ Σεραφείμ Βάγιας-Σπύρος Δαρσινός
Το πνεύμα των ανθρώπων δεν διέπεται ΜΟΝΟ από ευθύνη, θάρρος για να λέει την αλήθεια και μνήμη για να θυμάται ότι δυστύχησε και το πώς δυστύχησε... Το πνεύμα έχει και ΕΛΠΙΔΑ και κόπωση απ' τη ζωή και φορές- φορές θέλει να παρακάμψει τη μνήμη, θέλει να ξεχάσει το πως δυστύχησε ή το πως συνεχίζει να υποφέρει, να σκεφθεί μια καινούρια αρχή,τη δυνατότητα ενός καινούριου δρόμου, πρώτα απ' όλα προσωπικού δρόμου,προσωπικής διεξόδου, να αγγίξει πάλι την ομορφιά να νιώσει πάλι το ανατρίχιασμα της ζωής. Ο καθένας μπορεί να βρει την προσωπική του διέξοδο. Οι εμμονές και η υπερβολική "σοβαρότητα" καθηλώνουν τον άνθρωπο. Απορώ ότι τώρα ακριβώς που διατυπώνεται ένα αισιόδοξο μήνυμα και θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να το μεταφέρουμε παντού,ή τέλος πάντων νατο διαχειριστούμε θεωρητικά με θετικό τρόπο, ώστε κάτι να μείνει ως πρόταση σε όσους παρακολουθούν, τώρα ακριβώς θυμηθήκατε όλα τα μαύρα και τα γκρίζα. Κάποιος τελευταία είχε πει, δεν θυμάμαι δυστυχώς τ' όνομά του, ότι αν μάθαινε πως αύριο πεθαίνει, θα άρχιζε να μαθαίνει μια ξένη γλώσσα!
Δυστυχώς ως λαός, είμαστε ένας δραματικός λαός. Ίσως "η 'Ανοιξη παντού" που προτείνουμε, ίσως θα έπρεπε να επεκταθεί και στον τρόπο που κοιτάμε τη ζωή και τον τρόπο που πρέπει να παρακάμπτουμε όσα δεν μπορούμε να υπερπηδήσουμε...
Κλείνοντας θα ήθελα να σας ρωτήσω αν θέλετε να αποσύρω την πρόταση του "καφενείου" ¨"Θέλουμε Άνοιξη παντού". Σκεφτείτε όμως ότι αν εμείς δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ούτε πνευματικά αυτή την ΠΡΟΤΑΣΗ-ΑΠΑΙΤΗΣΗ από τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας, υπάρχουν και νέοι άνθρωποι που στο δρόμο τους πρέπει να βρίσκουν ιδέες και στηρίγματα..
Φαίδων,γιά να κάνεις το σωστό πρέπει να γνωρίζεις το σφάλμα του χτές και του σήμερα . Ανάμεσά τους βρίσκεις το στέραιο γιά μιά
"καινούρια αρχή"
Αυτό έκανα στη ζωή μου.Ξεκίναγα
καινούριες αρχές χωρίς κλαψουρίσματα και"εμμονές"
Αν ήξερες τη ζωή μου δεν νομίζω να μου έγραφες σε αυτό το ύφος.
Γιατί,και η ανωτερότητα σε διακρίνει και ο τρόπος να την χειριστείς .
Με εκτίμηση
Σπυρος Δαρσινός
Μη σκυθρωπιάζεις φίλε μου,
Δεν μπορείς να ακουμπήσεις ανοιξιάτικο ουρανό αν δεν έχει προηγηθεί η βαρυχειμωνιά.
Για να ζητάς μια άνοιξη θα πει ότι κι εσύ, βλέπεις γύρω σου το μαύρο και το γκρίζο.
Αυτό είδα κι εγώ και προφανώς ο φίλος Δαρσινός.
Όμως, η ύπαρξη και μόνο ενός ονείρου δεν γίνεται ιμάντας κίνησης αν δεν ξέρεις τι ‘’φταίει’’.
Στην πρότασή σου μπροστά, ορθώνεται ένα σύστημα που έχει δεχτεί την καταπίεση και την εκμετάλλευση σαν φυσική αναγκαιότητα. Πού ο πιο συνηθισμένος δρόμος που ακολουθεί είναι ο φαταλισμός και η απαισιοδοξία.
Αντάρα πρέπει να σηκωθεί από παντού για να έρθει αυτή η άνοιξη.
Να ακουστεί ο ήχος από μια μάχη που θα εγγυάται μια κοινωνία πιο ανθρωπινότερη και μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Ως τότε…. Εγώ θα είμαι με τα χέρια ψηλά.
σεραφείμ βάγιας
συγγραφέας
@ Σπύρος - Σεραφείμ
Σπύρο μου δεν ξέρω αν σε ενόχλησε το "ύφος" όπως λες , πάντως εγώ δεν είχα ούτε την πρόθεση να σε προσβάλλω ούτε να έχω ένα συγκεκριμένο ύφος. Η κάθε συζήτηση έχει όπως είναι φυσικό τις δυσκολίες της, γιατί πολλές φορές ο καθένας ειπράττει διαφορετικές προσλαμβάνουσες από αυτές που θέλει ο συντάκτης τού κειμένου να δώσει. Οι συζητήσεις έχουν συχνά και συγκρούσεις κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το αντίθετο μάλιστα. Μπορεί κάτι καλό να γεννηθεί. Σέβομαι τη ζωή σου και τη διαδρομή σου και το ξέρεις. Αλλά δεν είναι δυνατόν σε μια έντονη διαφωνία να θέτεις εν "αμφιβόλλω" την εκτίμησή μου στον άνθρωπο Σπύρο. Ας έχουμε την άνεση να κανταροχτυπηθούμε πνευματικά αν δεν γίνεται αλλιώς. Μη γίνουμε και μεις ένα Blog που ανταλάσσει μόνο καλημέρες και φιλάκια. Αν διαβάζαμε όλοι, όλα τα σχόλια, θα ήταν πολύ πιο εύκολο να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον και κυρίως γιατί γράφτηκε το κεντρικό κείμενο του Blog. Ο πρώτος που έσπευσε να ρωτήσει ευθέως για να διευκρινίσει το κείμενο ήταν ο Παράλληλος. Του απάντησα αμέσως .
Τό κείμενο καλοί μου φίλοι δεν είναι "ΚΑΠΟΙΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ", για να το αντιμετωπίζετε έτσι. Ένα ΣΠΡΩΞΙΜΟ είναι σε μένα και στο συνάνθρωπό μου. Μια ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ είναι για όλους μας που τρέχουμε με μια ταχύτητα αναγκαστική. Μια υπενθύμιση ότι υπάρχει και κάτι άλλο , μια άλλη επιλογή. Όποιος θέλει σταματά και το σκέπτεται. Όποιος δεν ενδιαφέρεται το παρακάμπτει. Χρειάζεται να κάνουμε μαθήματα Ιστορίας για να δεχθούμε ή να απορρίψουμε ένα αισιόδοξο μήνυμα; Ποια μάχη και ποια αντάρα φίλε μου Σεραφείμ; Ο καθένας αν θέλει μπορεί να φέρει ένα είδος άνοιξης μέσα του. Ο καθένας μπορεί να καλυτερέψει τον κόσμο καλυτερεύοντας τον εαυτό του. Ως προς μια μονάδα δηλαδή... Κι αν ο ΕΝΑΣ καλυτερέψει το εαυτό του και ξέρει πια τι θέλει, θα απαιτήσει ως πολίτης κι αυτό που του αξίζει! Κι αν αυτό το κάνουν περισσότεροι από ΕΝΑΝ, τόσο το καλύτερο! Βλέπετε μπορώ να σκεφθώ μόνο σαν ποιητής κι όχι σαν αξιωματούχος ενός κινήματος.
Μα Φίλε μου Φαίδων,αν διαβάσεις το σχόλιο,που αναφέρομαι σε σένα και τον Σεραφείμ,δεν θα δεις ούτε μαύρα,ούτε γκρίζα ,που λες ότι"τώρα θυμηθήκαμε" Ούτε εμμονές θα δεις ούτε σοβαρότητα και δραματικότητα ,που αναφέρεις πιό κάτω . Απενατίας ,θα δεις ποιητική διάθεση,ερωτισμό,έγκριση αλλά και επίγνωση της πραγματικότητας.
[Κι αν η ποιήση δεν έχει μέσα της
πραγματικότητα είναι βεντάλια]
Γι αυτό ¨ξενίστηκα"με το "ύφος"σου
Δύο απόψεις,που βασικά ξεκινάνε από τον ίδιο κορμό και κάπου διίστανται,δεν φέρνουνε ¨σύγκρουση"
αλλά διάλογο που πάντα τον προκαλώ και τον χαίρομαι,γιατί στο τέλος εκείνο που μένει είναι η ωφέλεια.
Τώρα όμως φεύγω γιά την δουλειά μου
Και οι "ανοιξες"θέλουν με ιδρώτα να ποτιστούνε.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΒΡΑΔΥ
Σπύρος Δαρσινός
Φίλε μου, ‘’αντάρα’’ δεν κάνει μόνο η κλαγγή των όπλων και ο κρότος απ’ τις βόμβες.
Αντάρα κάνει και το ήσυχο ποτάμι, όταν φουσκώνει και χύνεται απ’ έξω.
Και την ‘’άνοιξη’’ έτσι την εξέλαβα. Όπως ακριβώς το εννοείς.
Πήγα λίγο παραπέρα. Αυτό δεν κάνει κι εσύ; Δεν ξυπνάς κοιμισμένες συνειδήσεις;
Δεν ταρακουνάς τις τέχνες και το πνεύμα που ζει αγκαλιά με τα συμφέροντα;
Και πώς αλλιώς να φέρουμε μια ‘’Άνοιξη’’: στον έρωτα, στην ατομική και κοινωνική επαναστατικότητα, στη μάθηση και τη γνώση, στην πολιτική, στις τέχνες και στα γράμματα, στο περιβάλλον, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στο σήμερα και το αύριο των παιδιών μας, στην ελληνική γλώσσα, αν δεν φουσκώσει το ποτάμι και δεν χυθεί απ’ έξω με ‘’Αντάρα’’;
Εγώ δεν πρέπει να γίνω ένας κρίκος μιας αλυσίδας;
Ώστε αυτός ο συναισθηματικός αναβρασμός, να πάρει μαχητική μορφή και να έχει κάποιο αντίκρισμα.
σεραφείμ
@ Σεραφείμ
Τώρα τα λες πολύ ωραία φίλε μου. Όμως για να ξεκαθαρίσουμε
ότι αφορά το ανηρτημένο κείμενο, ας το χαρακτηρίσω, για να μην προκαλώ συζητήσεις που εκφεύγουν από το πραγματικό θέμα: Πρόκειται όπως γράφω και στην αρχή του κειμένου, για ένα σύνθημα. Μόνο ένα σύνθημα και προσθέτω ένα κοινότοπο σύνθημα που γέννησε η ψυχική νεότητα του "καφενείου". Τίποτε άλλο.
Αγαπητέ μου Φαίδωνα και αγαπημένοι μου Φίλοι του BLOG
Σε μία χώρα που η ασχήμια πλασάρετε ως ομορφιά , σε μία χώρα που η λέξη ευθύνη έχει εξαφανιστεί από το πλούσιο λεξιλόγιο μας γιατί κανένας δεν έχει το ανάστημα να την αναλάβει και όπως είπες κάποτε φίλε μου Φαίδωνα σε αυτή τη χώρα 10 εκατομμύρια Έλληνες έχουμε όλοι δίκιο το υπέροχο σου κείμενο έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα.
Οι καιροί που διανύουμε είναι πάρα πού κρίσιμοι και το μέλλον προβάλει μπροστά αβέβαιο , η νέοι σήμερα φοβούνται να ερωτευτούν και να εξωτερικευόσουν τα συναισθήματα τους, τα πάντα σε αυτή τη χώρα τα σκεπάζει ένα σκοτάδι και μια καταχνιά.
Μιλάς Φαίδωνα για την άνοιξη στην ατομική και κοινωνική επαναστατικότητα , πολύ μεγάλες λέξεις που για να τις αναλύσουμε χρειαζόμαστε μέρες, μακάρι να είχαμε ως λαός αυτή την ατομική και κοινωνική επαναστατικότητα γιατί τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για τη χώρα μας.
Στην παιδεία μας και εκεί σκοτάδι, ένα σύστημα παιδείας που νοσεί επί δεκαετίες και κανείς δεν τολμά να την βγάλει από τον ατέλειωτο χειμώνα στον οποίο βρίσκετε.
Επιτρέψτε μου αγαπητοί μου φίλοι να σταθώ λίγο σε αυτό το κεφάλαιο της παιδείας γιατί το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό για την πορεία μια χώρας.
Η παιδεία δίνει τα απαραίτητα εφόδια στους νέους ώστε να μπορέσουν να ενταχθούν στον κοινωνικό ιστό της χώρας και να αποτελέσουν τη βάση για προόδο και ευημερία παντού.
Θέλουμε ένα σύστημα παιδείας που θα γαλουχήσει τους νέους να αποκτήσουν συνείδηση και ευαισθησία σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους και όχι σε αυτό το άθλιο σύστημα παιδείας που μοναδικό σκοπό έχει δημιουργεί άγχος στους νέους για το αν θα καταφέρουν να κερδίσουν μια θέση σε ένα ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να έρθει η άνοιξη στην Ελλάδα είναι ο καθένας από μας να αναλάβει το μερίδιο των ευθυνών του και να βγούμε από την απάθεια την οποία έχουμε περιέλθει και πάνω από όλα να γίνουμε ενεργοί πολίτες.
Η ΑΝΟΙΞΗ στην Ελλάδα μπορεί να μοιάζει με μια ουτοπία αυτή τη στιγμή αλλά δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο, η χώρα αυτή μπορεί να κάνει άλματα προόδου αν όλοι μαζί προχωρήσουμε αφήνοντας τον καναπέ και γίνουμε ελεγκτές κάθε εξουσίας.
Φαίδωνα το κείμενο σου είναι η ΑΦΥΠΝΙΣΗ του καθενός μας και κάθε νοήμον άνθρωπος θα πρέπει να το μελετήσουμε με πολύ προσοχή , είναι μια ΚΡΑΥΓΗ ενός πνευματικού ανθρώπου που έχει αγανακτήσει και στη δική σου κραυγή προσθέτω και τη δική μου.
Ας αποτελέσει το υπέροχο αυτό κείμενο σου τη σπίθα εκείνη η οποία θα γίνει φωτιά στη ψυχή του καθενός μας , μια φωτιά που θα ζεστάνει τη ψυχή μας και θα μας βγάλει από το χειμώνα που δε λέει να τελειώσει.
Φαίδωνα πριν κλείσω θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τα τόσο ΟΜΟΡΦΑ πράγματα που μας έδωσες , που μας δίνεις και σε αυτά τα πολλά και σημαντικά που έχεις να μας δώσεις ακόμα.
Μέσα από όλα τα έργα σου ανατέλλει πάντα η ΕΛΠΙΔΑ , μια ελπίδα που την έχουμε πολύ ανάγκη για να προχωρήσουμε.
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μία έκκληση σε όλους τους θαμώνες , επισκέπτες του καφενείου μας αυτό το υπέροχο κείμενο του ΦΑΙΔΩΝΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ να το μεταλαμπαδεύσουμε σε όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους γιατί αποτελεί μια μικρή αχτίδα φωτός σήμερα, ίσως ο ΗΛΙΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΥΡΙΟ.
Υ.Σ. Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ, ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΔΕΣΙΜΟ ΚΑΙ Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ.
ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
@ Παναγιώτης
Φίλε μου με την ψυχική νεότητα και την ευαισθησία που σε διακρίνει,έντοπίζεις σημαντικά πράγματα όπως π.χ. ότι οι νέοι φοβούνται να εκδηλώσουν τα αισθήματά τους και να ερωτευτούν, όπως και άλλα θέματα που χρειάζονται την...άνοιξή τους. Όσο για το κείμενό μου, δεν είναι παρά ένα κοινότοπο σύνθημα, αλλά αιθάνθηκα την ανάγκη να το πω - γράψω για να υπενθυμίσω ότι εκτός από το μαγγανοπήγαδο της ζωής, μπορούμε ν' απαιτήσουμε κάτι από τη ζωή και τον εαυτό μας. Άλλοι το συμμερίζονται και άλλοι όχι.
Παραθέτω εδώ δυο φράσεις της ΙΓΚΕΜΠΟΡΓΚ ΜΠΑΧΜΑΝ (Η μεγαλύτερη ποιήτρια της Αυστρίας) από μια διάλεξη που έδωσε πρόσφατα.
"Κοιμόμαστε. Είμαστε αενάως κοιμώμενοι από φόβο ότι πρέπει να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο.Χρειαζόμαστε λοιπόν μια ποίηση που πρέπει να έχει την οξύτητα της γνώσης και την πίκρα της νοσταλγίας για να ταράξει τον ύπνο των ανθρώπων".
Σας λέει κάτι αυτό;
@ Φαίδων Θεοφίλου
Οι φράσεις της Αυστριακής ποιήτριας που παραθέσατε, έχουν ένα ένα κοινό χαρακτηριστικό και κοινό στόχο με το κείμενό σας "Θέλουμε άνοιξη παντού":
Την αφύπνιση των ανθρώπων...
Φαίδωνά μου, εδώ έχει πολύ διάβασμα και στα σχόλια! Στα υπόψιν! Εύχομαι να περάσεις Καλές Απόκριες και Καλή Καθαρά Δευτέρα!
όταν γράφω
και σταματάω λίγο να σκευτώ
σταυρώνω τα χέρια μου και
ακουμπάω τους αγκώνες μου στο γραφείο με την πένα στο μέρος της καρδιάς μου
Λες και η σκέψη μου
θέλει να σμίξει με την ψυχή μου στη μύτη της πένας μου και να ζωγραφίσουν μαζι την ΑΝΟΙΞΗ
Σπύρος Δαρσινός
@ Κατερίνα
Σ' ευχαριστώ Κατερίνα. Σιδερένια, κεφάτη και δημιουργική.
@ Σπύρος
Η καρδιά και το μυαλό όταν ισορροπούν παράγουν καλή ποίηση Σπύρο μου.
Αν τον τίτλο του κειμένου σας
" ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΝΤΟΥ", τον χρησιμοποιούσε ένα πολιτικό κόμμα, είμαι βέβαιος πως θα είχε μεγάλη επικοινωνιακή επιτυχία! Αν είχε και την πραγματική πρόθεση να το κάνει ακόμα καλύτερα! ΄΄Οταν το ίδιο πράγμα το λέει ο ποιητής, συναντά την επιφύλαξη. Ο ποιητής όμως δεν περιμένει τίποτα. Σπέρνει και φεύγει κι ότι πιάσει..
Μπάμπης Πιτέλλης
Αγαπητέ μου Φαίδων.
Η άνοιξη της φύσης έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Γι΄αυτό φροντίσαμε εμείς οι ίδιοι.
Όσο γιά την άλλη άνοιξη, την μεταφορική, στην οποία και αναφέρεται το θέμα σου, είναι δικαίωμα του ανθρώπου να την θέλει, να την απαιτεί στη ζωή του από αυτούς που θέλουν να μας διαφεντεύουν.Όμως ας μην περιμένουμε πως κάπια μέρα αυτή η άνοιξη θα έρθει μόνη της. Γιατί δεν θάρθει ποτέ. Θα πρέπει εμείς να την καταχτήσουμε με αγώνες και θυσίες. Και θα πρέπει γιά τούτο να αγωνιζόμαστε ασταμάτητα. Ο Μπέρτολτ Μπρέχτ γράφει σε κάποιο ποιήμα του. Αν δεν μπορείς άλλο να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, θα αφανιστείς.
Νάσαι καλά
Ντένης Κονταρίνης
Καλησπέρα!
Ελπίζω να έχετε όλοι περάσει όμορφα!
"Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα, κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε, γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν, κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου, κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα, μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, (δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου). Άφησε με να έρθω μαζί σου
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησε με να έρθω μαζί σου"....
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ
Βρέθηκα στο χωριό μου στη Φωκίδα. Εκπληκτικός καιρός, μοναδικό φως. Λειβάδια γεμάτα ανεμώνες και μανουσάκια. Πως να μην προσυπογράψω το σύνθημα για "Άνοιξη παντού";
Όσο κι αν αντιδρούν κάποιοι σκουριασμένοι (αν)εγκέφαλοι, η Άνοιξη θα έρχεται πάντα!
Θα ήθελα να κλείσω τα σχόλια αυτής της ανάρτησης με κάποιες ακόμη σκέψεις, που ελπίζω να τις διαβάσουν κυρίως εκείνοι που έσπευσαν να αντιδράσουν μήπως και έρθει αύριο η άνοιξη στους ανθρώπους... Εμείς επιμένουμε στο σύνθημα που φωνάξαμε στην ανάρτησή μας: "Θέλουμε Άνοιξη παντού" και πρώτα - πρώτα στον Έρωτα. Μια κοινωνία που ερωτεύεται, είναι μια κοινωνία που χαμογελά αισιόδοξα. Μια κοινωνία που ερωτεύεται είναι μια κοινωνία ΕΤΟΙΜΗ για τα καλύτερα και τα ωραιότερα. Θέλουμε όμως Άνοιξη και στον Έρωτα του ανθρώπου για τη Φύση, τη Γνώση, τη Δημιουργία, τις Τέχνες. Θέλουμε Άνοιξη στον έρωτα του ανθρώπου για το ταξίδι της ζωής. Για το ταξίδι κάθε μορφής... Δεν λέμε κάτι καινούριο. Απλά υπενθυμίζουμε την ΟΥΣΙΑ που ξεχάστηκε. Την υπενθυμίζουμε σε μια ώρα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ αμηχανίας, ακινησίας, αχρωμίας και μιζέριας. Για να θυμηθούμε πως υπάρχουν κι άλλα ΘΕΛΩ που απαιτούν την προσωπική μας αλλαγή, εκτός από τα "θέλω" που μας επιβάλλουν άλλοι. Μερικοί καλοί μας φίλοι, μας είπαν πως για την "Ανοιξη Παντού" χρειάζεται αγώνας. Δεν μας είπαν βέβαια κάτι καινούριο. Απλά μας είπαν το αυτονόητο με μια βεβαιότητα πνευματικής υπεροχής, ότι δηλαδή εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Το ότι χρειάζεται όμως αγώνας, πάει να πει ότι ΔΕΝ μπορούμε να καταθέσουμε μια ιδέα μας, ένα ποιητικό - πολιτικό σύνθημα; Άλλωστε δεν ΤΕΘΗΚΕ στην ανάρτηση θέμα για το αν είναι πραγματοποιήσημη η "Άνοιξη παντού" ή αν και πόσο αγώνα χρειάζεται... Δηλαδή οι φίλοι μας, άφησαν το θέμα που ήταν μπροστά τους, (αν τους έλεγε κάτι ή όχι) κι έτρεξαν μακριά, εκεί που κανείς δεν τους ζήτησε να πάνε... Ίσως όμως να φταίμε κιεμείς, που ενώ τα χρόνια περνούν, παραμένουμε επιπόλαιοι νεανίες αντί να σοβαρευτούμε! Αλλά παρηγοριόμαστε, αφού υπάρχουν και χειρότερα: Κάποιοι πραγματικοί νέοι, που θέλουν ν' αλλάξουν τον κόσμο!
Δημοσίευση σχολίου