Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΩΡΑ
Φαίδωνα Θεοφίλου
Τότε λοιπόν ο πατριωτισμός, καλλιεργημένος και προετοιμασμένος από τη σπορά των οραμάτων τού μεγάλου Έλληνα επαναστάτη Ρήγα Φεραίου, την αποφασιστικότητα της Φιλικής Εταιρίας και την επίδραση της Γαλλικής επανάστασης, έφθανε σε ερωτική σχέση με την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία. Έφθανε στην τελική απόφαση τού: «Ελευθερία ή θάνατος». Οι αγώνες των Ελλήνων αυτής της εποχής έμοιαζαν με απονενοημένο διάβημα. Με μια εκ των προτέρων καταδικασμένη και μάταιη θυσία. Με το πολιτικό περιβάλλον της εποχής εναντίον τους, αφού οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν ήθελαν αλλαγές συνόρων και διατάραξη των κτήσεών τους. Αφού ο υπουργός εξωτερικών της Αυστρίας Μέτερνιχ, αποκαλούσε τους τότε ξεσηκωμένους Έλληνες, «Νομάδες αλητών».
Φαίδωνα Θεοφίλου
Τότε λοιπόν ο πατριωτισμός, καλλιεργημένος και προετοιμασμένος από τη σπορά των οραμάτων τού μεγάλου Έλληνα επαναστάτη Ρήγα Φεραίου, την αποφασιστικότητα της Φιλικής Εταιρίας και την επίδραση της Γαλλικής επανάστασης, έφθανε σε ερωτική σχέση με την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία. Έφθανε στην τελική απόφαση τού: «Ελευθερία ή θάνατος». Οι αγώνες των Ελλήνων αυτής της εποχής έμοιαζαν με απονενοημένο διάβημα. Με μια εκ των προτέρων καταδικασμένη και μάταιη θυσία. Με το πολιτικό περιβάλλον της εποχής εναντίον τους, αφού οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν ήθελαν αλλαγές συνόρων και διατάραξη των κτήσεών τους. Αφού ο υπουργός εξωτερικών της Αυστρίας Μέτερνιχ, αποκαλούσε τους τότε ξεσηκωμένους Έλληνες, «Νομάδες αλητών».
Ο αγώνας των Ελλήνων όμως δεν λογάριασε τίποτα. Οι ζωές και τo αίμα τους σκορπίστηκαν απλόχερα στον αγώνα, ώσπου έπεισαν τους Ευρωπαίους και τον κόσμο όλον, ότι ο μεγάλος τους Έρωτας για την Ελευθερία ήταν αληθινός και γι αυτό στο τέλος την κατέκτησαν.
Σήμερα όμως, η ρήση τού στρατηγού Μακρυγιάννη «Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ», που έγινε σημαία στον αγώνα της ανεξαρτησίας, κείτεται μπροστά μας συντρίμμια. Σήμερα για την πλειοψηφία των Ελλήνων ισχύει: «Εγώ, ο εαυτός μου και η τσέπη μου». Η Ελλάδα συντηρεί την ποιότητά της με τις φωτεινές εξαιρέσεις. Πορεύεται στο μέλλον με τις εξαιρέσεις. Προβάλλει λοιπόν το ερώτημα: Ποιος θα έπρεπε να είναι ο πατριωτισμός τού σήμερα; Νομίζω πως έχω μια σκέψη γι αυτό:
Σύγχρονος πατριωτισμός θα σήμαινε, ο κάθε Έλληνας να έκανε το καλύτερο δυνατόν που θα μπορούσε, ώστε αυτό το καλύτερο να αντανακλούσε στην ποιότητα και στο κύρος της χώρας. Δηλαδή: Οι πολιτικοί να είχαν το όραμα μιας Ελλάδας που θα ήταν δύναμη ειρήνης, ευημερίας και πολιτισμού. Που θα θεωρούσαν ως το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας, τους πολίτες της και θα τους βοηθούσαν με όλα τα μέσα και τα κίνητρα , ώστε να αποδώσουν τα άριστα. Οι εκπαιδευτικοί να έκαναν τη δουλειά τους με αφοσίωση, πίστη κι εργατικότητα, ώστε να βλέπαμε το αποτελεσματικό έργο τους, στην αξιοσύνη των μαθητών κι αυριανών πολιτών. Οι άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης να δημιουργούσαν ό,τι καλύτερο, ώστε να σηκωθεί ψηλότερα η παράδοση που θέλει τις τέχνες και τα γράμματα ν’ ανθοφορούν στην Ελλάδα. Οι βιοτέχνες, οι παραγωγοί, οι αγρότες, οι υπηρεσίες, οι επιχειρηματίες, να παρήγαγαν στοχεύοντας να φτάσουν την μέγιστη δυνατή ποιότητα, ώστε να καταστήσουν την Ελλάδα με τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους, συνώνυμη της ποιότητας.
Όλοι οι πολίτες, να συνειδητοποιούσαμε τα όριά του ο καθένας, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα και τα όρια των συμπολιτών μας. Να αποκτούσαμε έτσι ως λαός αυτοεκτίμηση.
Όλοι οι πολίτες, να συνειδητοποιούσαμε τα όριά του ο καθένας, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα και τα όρια των συμπολιτών μας. Να αποκτούσαμε έτσι ως λαός αυτοεκτίμηση.
Όλα αυτά, θα συνιστούσαν τον σύγχρονο πατριωτισμό, που θα ήταν αντάξια συνέχεια στον τότε πατριωτισμό, που σκορπούσε απλόχερα τις ζωές και το αίμα των Ελλήνων για την Ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία.
Αλλά, Γεώργιε Καραϊσκάκη, Θεόδωρε Κολοκοτρώνη, Κωνσταντίνε Κανάρη, Δημήτριε Υψηλάντη, Αθανάσιε Διάκο, φαίνεται πως ο σημερινός πατριωτισμός για να εφαρμοστεί, έχει μεγαλύτερες δυσκολίες από ….τον δικό σας.
34 σχόλια:
Καλέ μου Φαίδωνα.
Επίκαιρη η ερώτησή σου. Όχι μόνο λόγω της ημέρας αλλά περισσότερο γιατί γιά μας τους σύγχρονους Έλληνες η έννοια του πατριωτισμού ανήκει πλέον στο μακρυνό παρελθόν.
Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα με την δική σου σκέψη. Εκ των πραγμάτων όμως ανέφικτη. Απλούστατα γιατί κανείς μας δεν θέλει να χάσει την καλοπέρασή του ακόμη και γι΄αυτό που λέγεται πατρίδα. Πάνω απ΄όλα εγώ, ο εαυτός μου και η τσέπη μου.
Αυτός είναι ο τύπος του σύγχονου νεοέλληνα. Δυστυχώς....
Νάσαι καλά
Ντένης
... Πάλι με μπέρδεψε αυτή... η "λεκτική σας επαλήθευση"...
Κι όχι τίποτ' άλλο, είχα ένα ...οίστρο συμπληρώνοντας για την ευθύνη-μερδικό των γυναικών σ' όλη αυτή την κατάσταση και τη σύγχρονη νοοτροπία,μαζί με άλλες αιτίες της "προηγμένης επιστήμης, της φανταχτερής ζωής, ως και των ναρκωτικών... κ.ά. και να! που "εξαφανίστηκε" μ' ένα λανθασμένο "κλικ"!
Αποκλείεται να το ξαναρχίσω,φίλε μου. Η πρώτη μου αντίδραση στο γραπτό σου είχε άλλη ορμή, άλλη βαρύτητα. Τώρα, μόνο θα κάνω το "κλικ" στη "λεκτική" και απλώς σας καληνυχτίζω. Υιώτα Στρατή, Νέα Υόρκη.
Αν ξεκινήσουμε από την παιδεία τίποτα δεν είναι"ανέφικτο"αγαπητέ
Ντένη.Και δεν είναι ανέφικτο γιατί
"ο τυπος του σημερινού Έλληνα που νιάζεται μόνο γιά την τσέπη του και τον εαυτό του "δεν είναι ευτυχισμένος ούτε ελεύθερος,γι'αυ
τό και συνέχεια ψάχνει και συνέχεια χάνεται.Και χάνεται γιατί δεν ξεκίνησε με σωστή παιδεία.
Η ΠΑΙΔΕΙΑ είναι η βάση που πάνω της σηκώνεται το ύψος της σκάλας Είναι το ανοξείδωτο κλειδί που λιώνει όλες τις σκουριές.
Και είναι πολύ εύκολο να αποκτηθεί
,γιατί ξεκινάει από κάτι πολυ εύπλαστο,ΤΟ ΠΑΙΔΙ.
Αν λέω ,αν υποτεθεί ότι βρεθεί καποτε ένας πρωθυπουργός και ξεκινήσει από το παιδί τα άλλα όλα κυλάνε σαν το νερό στο αυλάκι.
Ποιός πρωθυπουργός όμως και πιά κυβέρνηση έχει το θάρρος να θυσιάσει το "μέλλον της" γιά το μέλλον της πατρίδας ;
Φαίδωνα,το θέμα που άνοιξες το ανάπτυξες ρεαλιστικά και με τα σημερινά του δεδομένα.Οι επισημάνσεις σου περπατάνε παράλληλα με την λάθος πορεία μας.Όπως φαίνεται όμως μόνο οταν φτάσουμε στο αδιέξοδο θα πηδήσουμε σ'αυτήν.
Είναι ανάγκη όμως να σπάσουμε τα μούτρα μας στο αδιέξοδο;
Γι'αυτό είπα ,να βρισκόταν ένας
πρωθυπουργός;;....
σπύρος δαρσινός
Φίλε Φαίδωνα.
Επίκαιρο το θέμα:
Ο πατριωτισμός του σημερινού νεοέλληνα, ξενίζει τον επισκέπτη όταν έρχεται στην μητέρα πατρίδα, συνηθισμένος από τα ξένα κράτη όπου ο κάθε υπήκοος (και ειδικώς οι της δημοσίας εργασίας,) συμπεριφέρεται υπεύθυνα και πράττει για το καλό του έθνους όπου ζει, εργάζεται και υπάρχει. (Δεν εννοώ τις Η. Π. Α)
Περιμένοντας να δει το ίδιο ή κάτι τι παρόμοιο, κάτι που να ανεβάζει τον έλληνα στο βάθρο της υπερηφάνειας ότι είναι Έλλην, ανώτερος άνθρωπος που νογάει, που μάχεται για το κοινό καλό της πατρίδας, συναντά, έναν υλιστικό ατομικισμό ο οποίος κλείνει τα όρια, για το πάρα πέρα καλό του τόπου μας, αρκεί το άτομο να κονομήσει, ή να βολευτεί κάπου και μετά αδιάφορα σφυρίζει το σουξέ της εποχής παριστάνοντας τον εξυπνάκια…
Τα παλικάρια που έχυσαν το αίμα τους, στην επανάσταση του 21 δεν έλεγα εγώ αλλά εμείς!
Γαβριήλ
@ Σπύρος
Ναι Σπύρο μου , νομίζω πως έτσι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Με την παιδεία που θα στηρίζεται σε ένα ανθρωπιστικό χαρακτήρα για να μορφώσει τα παιδιά. Δυστυχώς τα πιο πολλά πραγματα σήμερα είναι χαβαλές. Και το χειρότερο: Πολλοί μέσα στην άγνοιά τους πλασσάρουν το χαβαλέ για εθνική μαγκιά. Δυστυχώς Σπύρο μου, οι λυσεις στην Ελλάδα δίνονται λίγο πριν από το χείλος του γκρεμού!
@ pylaros
" Ότι είναι Έλληνας, ανώτερος άνθρωπος, που νογάει, που μάχεται για το καλό της πατρίδας"..
Τί απλά, άμεσα, και σημαντικά λόγια,που όταν τ' ακούς σε πιάνει μελαγχολία, βλέποντας ποια είναι η πραγματικότητα...
Αγαπητέ Φαίδωνα
Εδώ και πάρα πολύ καιρό προσπαθούσα να καταλάβω την έννοια του πατριωτισμού. Έλεγα στον εαυτό μου τι είναι επιτέλους ο πατριωτισμός και πως μπορεί να εκφραστεί ?
Σήμερα διαβάζοντας το κείμενο σου κατάλαβα ο πατριωτισμός του καθενός μας δεν εκδηλώνετε με το να σηκώνεις τα λάβαρα και να προβαίνεις σε μεγαλοστομίες αλλά τον πατριωτισμό μας τον αποδεικνύουμε στην καθημερινότητα μας με τις πράξεις μας και με τη συναίσθηση του καθήκοντος σε κάθε τομέα δράσης του καθενός μας.
ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Συμφωνώ μαζί σου Φαίδωνα! Θα μπορούσε να υπάρχει σύγχρονος πατριωτισμός, αλλά εγώ και η τσέπη όπως λες, δεν το επιτρέπουν.
Δυστυχώς!
Καλή υπόλοιπη μέρα και Χρόνια Πολλά!
@Παναγιώτης
Έχεις απόλυτο δίκιο Παναγιώτη.
Ο χειρότερος, ο φτηνότερος καιο πιο άκοπος τρόπος για να εκδηλώσεις τον πατριωτισμό σου είναι τα λάβαρα και οι μεγαλοστομίες. Γίνεσαι αυτό που λέμε τζάμπα μάγκας! Ο τρόπος του σύγχρονου πατριωτισμού που προτείνει το κείμενο είναι:"Γίνομαι καλύτερος για να κάνω και τη χώρα μου καλύτερη!"
@ Κατερίνα
Παρ' όλ' αυτά Κατερίνα εμείς θα επιμείνουμε στο σύγχρονο πατριωτισμό, ακόμα κι αν καταλαβαίναμε πως το παιχνίδι θα ήταν χαμένο! Άλλωστε τί πατριωτισμός θα ήταν αυτός αν δεν φλερτάριζε με την ουτοπία!
Αγαπητέ μου Φαίδωνα.
Πιστεύω,πως ο σύγχρονος πατριωτισμός με τον τοτε,τουλάχιστον όπως το θέτεις, ειναι δύο ανόμοια πράγματα. Δηλ. μήλο και πορτοκάλι στο καλάθι. Και εξηγούμαι. Όταν μιλάς για τον τότε, αναφέρεσαι στις θυσίες και στους αγώνες τους στην αντιμετώπιση του εχθρού. Όταν μιλάς για τον σύγχρονο, αναφέρεσαι σε άλλους τομείς της σύγχρονης ζωής, που πράγματι ισχύει το " η τσέπη μου και ο εαυτούλης μου", αλλά δεν φαντάζομαι ότι μιλάς στην αντιμετώπιση του εχθρού. Διότι ειδικά σε αυτό το είδος του Πατριωτισμού, ο Ελληνας, όταν έρθει η ώρα να υπερασπίσει την Πατρίδα του και σήμερα και ΠΑΝΤΑ τα δίνει ΟΛΑ. Εξ'άλλου αυτό ακριβώς ανεφέρθηκε κάπου και σε προηγούμενή σου ανάρτηση με το Κόσσοβο και το Σκοπιανό. Ότι αν χρειαστεί να πολεμήσουμε (που δεν χρειάζεται στην περίπτωση) θα κάνουμε το ΚΑΘΗΚΟΝ μας.
Πόλεμος τότε με πόλεμο τώρα κατά του Εχθρού, ανήκουν σε άλλη εθνική (στρατιωτική) κατηγορία μαζί με όλες τις αρετές που ακολουθούν. Όπως της ανδρείας, του ηρωϊσμού, της θυσίας για την ΓΗ μας κ.τ.λ. Πόλεμος για καλλιτέρευση της σύγχρονης κοινωνίας μας και ζωής μας, ανήκει σε άλλη πολιτική κατηγορία και κατά την γνώμη μου, θα πρέπει να συγκριθεί με την κοινωνική ζωή της εποχής εκείνης, που (παρόλο το ελαφρυντικό της φτώχειας, της αγραμματοσύνης κ.ά.)δεν υστερούσε σε μίση, έχθρες, υστεροβουλίες, την τσεπούλα του ο καθένας και σε κοινωνικές προωθήσεις(γιατί όχι; σε περιόδους ειρήνης) και την αναζήτηση της εξουσίας, όπως και σήμερα.
Ο Πατριωτισμός, στην σύγχρονη κοινωνία, όπως λες πως πρέπει να είναι Φαίδωνα,
μιλάς για την Ιδανική Πολιτεία-Κράτος. Ευχής Έργον να γινόταν. Πιστεύεις όμως ειλικρινά, πρακτικά και όχι θεωρητικά, πως με τόσες διαφορετικές παραμέτρους, υποκινούμενα συμφέροντα,εξωτερικές πιέσεις, ανταγωνισμούς και υποσκάψεις,θα μπορούσε να υπάρξει
όπως την αναφέρεις;
Το εύχομαι, αλλά δεν το βλέπω.
'Οχι από απαισιοδοξία. Αλλά γιατί ξέρω τον χαρακτήρα της φυλής μας.
Και μη μου μιλήσεις για τους Αρχαίους Έλληνες. Οι νεώτεροιείμαστε από άλλο πλανήτη.
Τα λέμε ξανά.
Βάνα.
Φαίδωνα καλημέρα!
Ο πατριωτισμός των Ελλήνων μας φαίνεται ότι άλλαξε, ενώ δεν άλλαξε και πολύ, γιατί δεν είναι μόνο ο χρόνος που, παράλληλα ή άμεσα συσχετιζόμενα, γεγονότα τα τονίζει με διαφορετικό τρόπο αλλά, επεμβαίνει και το συναίσθημά.
Ο πολύ Μεγάλος Ρήγας από κάποιον Οικονόμου προδόθηκε...
Έλληνες και οι δυο...
Αν ανατρέξεις στις εργασίες του καθηγητή ιστορίας Ενεπεκίδη, από τις έρευνες που έκανε στα αρχεία της Βιέννης, θα φρίξεις από την αλληλογραφία του Οικονόμου με αξιωματούχους του Μέτερνιχ για τη στήριξη που ζητάει και γι' αυτόν (για το έργο που προσέφερε στην τότε νέα τάξη της ιεράς συμμαχίας), αλλά και για την προστασία που ζητά για να μη θιχθούν οικονομικά οι συγγενείς του (έμποροι στην Κωνσταντινούπολη).
Η ουσία είναι ότι, στις κρίσιμες στιγμές, η αξία ενός λαού φαίνεται από το αν θα βρεθούν οι μεγάλοι αυτοί άντρες, και δεν χρειάζεται να είναι πολλοί!, που, δίνοντας του όραμα και προοπτική, θα τον βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια του... αλίμονο μόνο αν δε βρεθούν...
@ Βάνα
Ο πατριωτισμός είναι ένας, που εκφράζεται εκδηλώνεται και πραγματοποιείται ανάλογα με τις ανάγκες της χώρας. Τότε εκδηλώθηκε μ' αυτόν τον τρόπο: Με το αφειδώλευτο ξόδεμα του αίματος των
Ελλήνων. (επρόκειτο για χωρικούς, βοσκούς,μυλωνάδες αγρότες,ναυτικούς) Τώρα σε καιρό ειρήνης νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι πιο εύκολο αφού δεν πρόκειται για θυσία ζωής, να κάνει ο κάθε Έλληνας τη δουλειά του με αφοσίωση και να παράγει έργο με ποιότητα, για να καταστήσειτον εηαυτό του και τη χώρα, αξιόπιστη και σεβαστή. Αυτός λέω πως πρέπει να είναι ο πατριωτισμός που πρέπει να επιδείξει ο Έλληνας σήμερα. Διάβασε και το σχόλιο του Σπύρου Δαρσινού.Με λίγα λέει πολλά. Είναι καιρός να διδαχθούμε από την Ιστορία. Το ξεκίνημα της ελληνικής επανάστασης ήταν μια ουτοπία. Ήταν αναμέτρηση με το αδύνατο. Μας είχαν όλοι ξεγραμμένους. Όμως οι γιδοβοσκοί μαζί με λίγους γραμματιζούμενους το τόλμησαν. Δηλαδή θέλεις να πεις ότι για τους σημερινούς Έλληνες είναι όλα αδύνατα να γίνουν; Όσο για τους αρχαίους Έλληνες, μακριά από μένα τέτοια επιχειρήματα. Εγώ ενδιαφέρομαι γι αυτά που θα δημιουργήσουν οι νέοι Έλληνες.
@ Γιώργος Πρίμπας
Καλημέρα Γιώργο, και σ' ευχαριστώ που συμμετέχεις σ' αυτή τη συζήτηση. Δεν έχω καμιά δυσκολία να δεχθώ ότι ο πατριωτισμός στο συναίσθημα των Ελλήνων δεν άλλαξε. Όμως αυτός ο πατριωτισμός, δεν υλοποιείται, σε μια πρόσπάθεια για μια καλύτερη κοινωνία. Η άποψή μου για τον σύγχρονο πατριωτισμό είναι: "Γίνομαι καλύτερος, για να κάνω καλύτερη την κοινωνία που ζω και την πατρίδα μου". Γνωρίζω για τον Οικονόμου, (έχω μεγάλο αρχείο) όπως γνωρίζω ότι η ελληνική ιστορία δεν βρίθει μόνο από μεγάλες προσωπικότητες που καταξιώθηκαν μέσα από τον αγώνα για την ελευθερία, βρίθει κι από Εφιάλτες. Στις κρίσιμες στιγμές που λες, ακόμα κι αν δεν βρεθεί ο κατάλληλος ηγέτης να εμπνεύσει, οι άνθρωποι μπροστά στον κίνδυνο θα ενωθούν, αυτό είναι φυσικός νόμος για όλα τα όντα της γης κιας μην το υπερτιμούμε, για να αντιμετωπίσουν με κάθε μέσο τον κίνδυνο. Το θέμα είναι να δημιουργήσουν με τον πατριωτισμό τους μέσα σε συνθήκες δημοκρατίας που συνεχώς θα βελτιώνουν, μια πατρίδα άξια για να ζήσουν με ευημερία και δικαιοσύνη, όπου όλοι και κυρίως οι άριστοι θα έχουν τα μέσα να δημιουργήσουν έργα που θ' αντανακλούν στο κύρος της χώρας.
Τί να το κάνω εγώ το πατριωτικό συναίσθημα, όταν οχυρώνεται πίσω από ένα τσιμεντένιο ΕΓΩ, αντί να διοχετεύεται στη συλλογικότητα του ΕΜΕΙΣ; Τέλος, το ερώτημα που προβάλλει είναι: Οι αγωνιστές του 21, έδωσαν στην πατρίδα την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία. Εμείς, τί θα της δώσουμε;
Φαίδωνα,
Κανένας ποτέ δεν αμφέβαλε για τον σημαντικό ρόλο που παίζει η παιδεία. Σε όλους τους τομείς.Είπα θα ήταν ευχής έργον να μπορούσε να γίνει αυτό το θαύμα..( Ιδανική Πολιτεία-Κράτος.) Πόσοι αιώνες όμως πρέπει να περάσουν, όταν έχει να αντιμετωπίσει τον εκ φύσεως χαρακτήρα της Φυλής μας; Όταν στις απλές ομιλίες η όποια διαφορετική γνώμη, δημιουργεί πολλές φορές αντίδραση χωρίς πόνημα προσπάθειας για κατανόηση στο τι εννοεί; (Γενικά μιλάω.)
Να είσαι πάντα καλά.
Βάνα.
@ Βάνα μου πρέπει να επαναλάβω αφού δεν το λαμβάνεις και τόσο υπ' όψη, ότι: Το εγχείρημα της επανάστασης του 21 ήταν τρέλα, ουτοπία,ήταν το ανέφικτο σύμφωνα με όσα επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Και ομως το τόλμησαν και έδωσαν στην πατρίδα την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία. Εμείς και τα παιδιά μας τί θα δώσουμε στην πατρίδα; Έγώ πιστεύω ότι ο σύγχρονος πατριωτισμός πρέπει να είναι: "Γίνομαι καλύτερος για να κάνω καλύτερη την κοινωνία και την πατρίδα μου" και αυτό το σκεπτικό μακάρι να έμπαινε στο εκπαιδευτικό σύστημα και να το αποδεχόταν ο πολιτικός κόσμος για να το διαχειριστεί με τον καλύτερο τρόπο. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, δεν είμαι αφελής, αλλά όταν υπάρχει μόνο άρνηση με την αιτιολογία ότι δεν αλλάζει τίποτα , τότε θεωρώ ότι αυτό είναι λάθος. Οι άνθρωποι πρώτα προσπαθούν και μετά αποτυχαίνουν. Δεν αποτυχαίνουν με τα λόγια πριν ακόμα προσπαθήσουν. Αν σκέπτονταν έτσι και οι αγωνιστές του 21, τώρα θα είμασταν Τουρκία. Μπορεί να αποτύχουμε αν προσπαθήσουμε. Αλλά και τότε ακόμη , κάτι θα μείνει στη νέα γενιά: Πως υπάρχει κι αυτός ο δρόμος κι ίσως κάποιοι το επιχειρήσουν ξανά.
@ Καλή μου Βάνα
Πράγματι υπάρχει, σύμφωνα με όσα γράφεις ένα πρόβλημα επικοινωνίας μεταξύ των Ελλήνων ακόμα κι εδώ σε μας:Στο καφενείο. Πως θα έπρεπε να επικοινωνήσουμε παραγωγικά:
1.Τίθεται στη κρίση των θαμώνων του καφενείου ένα θέμα - μια ίδέα.
2.Η πρώτη αντίδραση νομίζω πρέπει να είναι αν συμφωνούν οι θαμώνες ότι έχει αξία ή όχι.
3.Να πουν την γνώμη τους αν θεωρούν αναγκαία την εφαρμογή μιας τετοιας ιδέας στην ελληνική κοινωνία.
Και 4.Να εξετάσουν την δυνατότητα εφαρμογής της στην ελληνική κοινωνία.(εφικτή - ανέφικτη)
Αν θεωρούν την ιδέα άχρηστη να πουν τους λόγους που τη θεωρούν άχρηστη. Συνήθως όμως οι αντιδράσεις μας, (συμπεριλαμβανομένου και εμού) είναι παρορμητικές κι όχι ψύχραιμες και συγκροτημένες. Άρα ο μεγαλύτερος αντίπαλός μας είναι ο εαυτός μας. Μάλλον αυτόν πρέπει να ξεπεράσουμε ως πρώτο εμπόδιο και μετά βλέπουμε...
Φαίδωνα, εγώ κατάλαβα από την αρχή, τι εννοούσες και το έλαβα πλήρως υπ'όψιν. Εσύ κατάλαβες, τι εννοούσα, όταν είπα " τον χαρακτήρα της Φυλής μας;" Δεν είπα ποτέ ότι δεν πρέπει να προσπαθήσουμε και να καθήσουμε με σταυρωμένα χέρια να έρθει..η Άνοιξη (το ποιίμα σου, ήταν σαφέστατο σ'αυτό). Παιδεία και προσπάθεια πάνε μαζί. Λέω ξανά λοιπόν,θα ήταν ευχής έργο να γινόταν κάτι τέτοιο. Ιδανική πολιτεία-Κράτος. Για να το φτειάξουμε όμως τώρα κοντά, (δικαίωμα γνώμης είναι),το βλέπω ουτοπία.
Τα παιδιά μας μπορεί. Και ξανά.Δεν είναι απαισιοδοξία. Είναι" Ο χαρακτήρας της Φυλής μας." Δίνω μεγάλη σημασία σ'αυτό.
Εμείς τώρα μιλάμε για την ίδια ουσία, και μοιάζει να μην καταλαβαινόμαστε.
Καλή σου μέρα.
Βάνα.
@Βάνα
Ασφαλώς και δεν μπορούμε να επιτύχουμε κάτι τέτοιο τώρα κοντά όπως λες, αφού τέτοια πράγματα δεν γίνονται αυτόματα, αλλά ούτε κι εγώ είπα κάτι τέτοιο. Επιμένω όμως πως εμείς πρέπει τουλάχιστον να μιλήσουμε, να ιδεάσουμε τους συμπολίτες μας γι αυτό. Πρέπει τέλος, εκείνο που προτείνουμε να το εφαρμόσουμε πρώτα στον εαυτό μας,δηλαδή το "Γίνομαι καλύτερος για να κάνω καλύτερη την κοινωνία και την πατρίδα μου" και αρχίζω από μένα πρώτα, ώστε κάποιοι να ξεκινήσουν... Όσο για το χαρακτήρα της φυλής έχεις απόλυτο δίκιο αλλά αν διαβάσεις προσεκτικά το προηγούμενο σχόλιό μου αναφέρομαι σ' αυτό, λέγοντας ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλός μας είναι ο εαυτός μας, τον οποίο πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε ως πρώτο εμπόδιο. Βέβαια αν μια χώρα με τους πολίτες της βάλλει ένα στόχο,μπορεί να τον πετύχει. (πως βάλλαμε στόχο να κάνουμε τους ολυμπιακούς αγώνες, εμείς μια μικρή χώρα, και οι αγώνες χαρακτηρίστηκαν από τους καλύτερους, τους πιο ασφαλείς, τους πιο καλαίσθητους,με μεγάλη ακρίβεια προγραμματισμένοι, τέλεια οργάνωση και καταπληκτικούς εθελοντές που κέρδισαν τις καρδιές και το σεβασμό όλων των ξένων,έτσι ώστε
οι επόμενες χώρες που θα διοργανώσουν ολυμπιακούς να χρησιμοποιούν την Αθήνα 2004 ως μέτρο σύγκρισης για να δουν αν είχαν επιτυχία!!! Αυτά είναι από ρεπορτάζ των διαφόρων χωρών του κόσμου και γνώμες ξένων δημοσιογράφων που έχω στο αρχείο μου. Κάποιοι όμως μας ενέπνευσαν για να βάλλουμε αυτόν τον στόχο. Ξεπεράσαμε τον κακό εαυτό μας, αναδείξαμε τις καλές του πλευρές και τις δεξιότητές του και πετύχαμε. Κλείνοντας θα ήθελα άλλη μια φορά να πω ότι όλες οι γνώμες είναι σεβαστές, ακόμα κι αν μερικές είναι βιαστικές. Αλλά τι πιο ωραίο να γίνεται συζήτηση, ανταλλαγή απόψεων και να μαθαίνουμε όλοι από όλους. Το καλύτερο όμως θα ήταν να συζητούν όλοι οι θαμώνες τις γνώμες τους, όπως έκανε ο Σπύρος Δαρσινός κι όχι διαρκώς μόνον εγώ με τον καθένα ξεχωριστά.
Επίτρεψέ μου, φίλτατέ μου Φαίδωνα, να δώσω κι εγώ δύο άλλες παραμέτρους σε όσα αξιολογότατα έγραψες και έγραψαν και πολλοί άλλοι από τους σχολιαστές των σκέψεών σου :
1.-Ένα αγοράκι από τη Γερμανία το φιλοξενούσε μια ελληνική οικογένεια με το σύστημα των ανταλλαγών φιλοξενίας. Όταν τελείωσαν οι μέρες της φιλοξενίας στην Ελλάδα, το αγοράκι, μαζί με το συνομήλικό του Ελληνόπουλο, έφυγαν οδικώς για τη Γερμανία, όπου θα φιλοξενούσε τώρα, με τη σειρά της, και η γερμανική οικογένεια το Ελληνόπουλο. Ενόσω βρίσκονταν ακόμη στο ελληνικό έδαφος, έτρωγαν και έπιναν διάφορα αναψυκτικά και πετούσαν άδεια κουτιά και χαρτιά από το παράθυρο. Πετούσε το Ελληνόπουλο, πετούσε και το Γερμανάκι. Όταν έφτασαν στο γερμανικό έδαφος και έφαγαν κι εκεί αναψυκτικά και ήπιαν τα ποτά τους, το Ελληνόπουλο άνοιξε το παράθυρο του αυτοκινήτου και έρριξε έξω τα υπολείμματα και τα σκουπίδια. Το Γερμανάκι όμως αγρίεψε και παρατήρησε σε ύφος μη επιδεχόμενο αντίρρηση ότι αυτό απαγορεύεται! Το Ελληνόπουλο κατάπληκτο παρατήρησε ότι το ίδιο έκαναν και όταν ήταν στο ελληνικό έδαφος, αλλά το Γερμανάκι απάντησε αφοπλιστικά : "Εσείςμπορεί να μην ενδιαφέρεστε να κρατήσετε καθαρή τη χώρα σας, εμείς ενδιαφερόμαστε!"
Αυτό ήταν πατριωτισμός από την πλευρά του μικρού Γερμανού και έλλειψη πατριωτισμού από την πλευρά του Έλληνα. Λυπούμαι για τον κόλαφο...
2.- Πριν από λίγα χρόνια επισκέφθηκα την Ιταλία (τη Ρώμη συγκεκριμένα) για μια σειρά διαλέξεων. Κανένα Πανεπιστήμιο, κανένα κτήριο δημόσιο κύρους, κανένα μνημείο δεν ήταν γραμμένο με γκράφιτη. Κανένα! Όταν ρώτησα κάποιο Ιταλό συνάδελφο γιατί οι νέοι εκεί δεν είχαν τη συνήθεια να ρυπαίνουν τους τοίχους των κτηρίων τους. Μήπως, του είπα, δεν ενδιαφέρονταν εκείνοι για αυτό που οι νέοι μας με τόση περηφάνια αποκαλούν "διακίνηση των ιδεών"; Ξέρετε ποια ήταν η αποστομωτική απάντηση; "Μα εμείς", μου είπε,"αγαπάμε την πατρίδα μας!" Μακάρι να άνοιγε η γη να με καταπιεί!..
Νίκος Πετρόχειλος
@Νίκος Πετρόχειλος
Νίκο μου όσα δεν είπε και δεν πέτυχε το κείμενο που ανάρτησα στο Βlog, το έκαναν τα δύο παραδείγματα που έδωσες, που τόσο ευθύβολα και άμεσα στόχευσαν και πέτυχαν τη λογική του καθενός μας. Μ' αυτό το τρόπο επιβεβαιώνεται και πάλι, ότι τα παραδείγματα είναι πολύτιμα εργαλεία για την κατανόηση της θεωρίας. Έτσι λοιπόν μ' αυτά τα δύο παραδείγματα που έδωσες, είναι το ίδιο σα να άνοιξες μια τρύπα στο κεφάλι τού αναγνώστη, τα έβαλες μέσα και έκλεισες με μια τάπα την τρύπα στο κεφάλι. Τέτοιους εκπαιδευτικούς θέλει η χώρα μας για να προωθήσουν όποιες ιδέες αντέχουν στο χρόνο....
Κύριε Πετρόχειλε,
Πόσο δίκηο έχετε σ'αυτά που γράφετε..Το ίδιο γίνεται και δω στην Αμερική. Πάντα λέω, πως αναγκαστήκαμε και μπήκαμε σε ένα καλούπι,που δεν ήταν φτειαγμένο στα μέτρα μας. Αποκτήσαμε ακόμα κι ένα επιπρόσθετο λούστρο πολιτιστικής συμπεριφοράς, που με τα χρόνια έχει,ας πούμε, μπει μέσα στο πετσί μας. Ερχόμαστε στην Ελλάδα, και βλέπουμε αμέσως την διαφορά της συμπεριφοράς σε όλα τα πράγματα, με το καινούργιο μάτι που έχει δημιουργήσει η απόσταση στο εξωτερικό. Γιατί άραγε, ο εαυτός μας μοιάζει να είναι σαν πλαστελίνη, ή, χαμαιλέων, και εκεί που καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχει εκλογή,συμμορφωνόμαστε; Φαντάζομαι, το πρώτο είναι η εκ θεμελίων ελλιπής διάρθρωση του συστήματος της χώρας μας που χρειάζεται εκπαίδευση και αναδιοργάνωση σε όλους τους φορείς και δεύτερον..διορθώστε με αν κάνω λάθος, νομίζω είναι η φοβία της ανασφάλειας και ανάγκη της επιβίωσης, που έχει μείνει στάμπα στο υποσυνείδητο του λαού μας από την κατοχή των 700 σκλαβωμένων χρόνων της Φραγκοκρατίας και μετά. Αυτό, μπήκε στο αίμα μας ακατάλυτα. Έγινε δεύτερη υπολανθάνουσα φύση. Γι αυτόν τον χαρακτήρα της Φυλής μας μιλάω εγώ, που εφεύρε τα πάντα με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο να επιβιώσει τότε και τώρα προσανατολίζεται επί το ανατολικώτερον..(τσιφτετέλια, αμανέδες, αγροικισμοί συμπεριφοράς, κτλ.) και αν συνεχίσουμε όπως πάμε, πολύ φοβάμαι, θα χάσουμε και την γνησιότητα της ταυτότητάς μας. Αυτό, με τρομάζει πιο πολύ από το πρώτο.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.
Βάνα.
Εγώ,θέλω να πω,πως υπάρχουν θέματα που μπαίνουν γιά συζήτηση με ανοιχτές όλες τις θέσεις γιά απόψεις.Συνήθως,αυτά τα θέματα δεν είναι μεγάλης σημασίας.Μπορούν όμως,όταν πάρουνε μιά φόρμα,να επιρεάσουν θετικά ένα θέμα μείζωνος σημασίας.
Υπάρχουν,επίσης, άλλα θέματα[γεγονότα] που μεταλλάσονται ανάλογα με τις συνθήκες των εποχών.Σ'αυτά, συζητούνται οι τρόποι που θα επιρεάσουν ώστε να ωφεληθεί ο άνθρωπος μέσα από την υποχρέωση γιά να μη καθιερωθεί η δέσμευση μέσα από την ανάγκη.
Υπάρχουν όμως και θέματα που δεν επιδέχονται αντίρρηση οι αξίες και το κύρος της ουσίας τους.΄
Σε αυτά τα θέματα συζητούνται μόνο οι τρόποι πως να τα κάνεις βίωμα, να τα πλησιάσεις .Ενα τέτοιο θέμα είναι αυτό που συζητάμε τώρα.
Ο Φαίδων,μας είπε ποιές πρέπει να είναι οι συμπεριφορές του πολίτη έτσι ώστε να στηρίζονται οι αξίες εκείνες που υπηρετούν το σύνολο και μέσα από αυτο ο Άνθρωπος-πολίτης.
Σε ένα τέτοιο θέμα οι απόψεις που έχουν[έστω] δισταγμούς και επιφυλλάξεις,δεν μπορεί,και δεν πρέπει,να είναι και απόλυτες.
Γιατί και την προοπτική αδικούν και την δύναμη της ΠΑΙΔΕΙΑΣ αμφισβητούν
Είμαι βέβαιος οτι η παιδεία είναι
ο"φτηνότερος " ο αποτελεσματικότε
ρος και ο ευκολότερος τρόπος γιά να επανέλθει μιά κοινωνία στο δρόμο της δικαιωσύνης και της ευημερίας.Αν δεν τον στηρίξουμε εμείς ποιός θα τον στηρίξει?
Με πράξεις όμως,όχι με λόγια.Τά λόγια παίρνουν αξία μόνον όταν ακολουθούν οι πράξεις.
σπύρος δαρσινός
Ο πατριωτισμός του Τότε και του Τώρα.
Να ένας προβληματισμός που μας έβαλε σε σκέψεις.
Που μας κάλεσε να ξεγυμνώσουμε την ουτοπία και να δείξουμε την καθορισμένη πραγματικότητα.
Αλήθεια φίλε μου, τι είναι τελικά ο πατριωτιμός; Ποιος είναι ο Πατριώτης;
Για το Τότε, το ξέρουμε. Αλίμονο αν δεν το ξέραμε.
Αν δεν το ξέραμε δεν θα υπήρχαμε.
Μας γέννησε το Δερβενάκι. Το Μεσολόγγι. Το Σούλι. Η Αλαμάνα. Ο Μακρυγιάννης.Ο Κολοκοτρώνης. Ο Διάκος. Ο Καραισκάκης. Ο Κανάρης. Ο Ματρόζος. Οι Μυλωνάδες. Οι Εμποροι. Οι Βοσκοί. Οι Κατσαπλιάδες. Οι Ναυτικοί. Οι Εργάτες. Όλοι. Στεριά και θάλασσα. Πού να χωρέσουν φίλε μου!
Δεν έλειψε κανείς στο κάλεσμα του γένους.
Άγια τα λείψανά τους!
Και ύστερα ήρθαν κι άλλες μέρες δόξας και πατριωτισμού. Κι άλλοι Πατριώτες έδωσαν το αίμα τους για να κράτησουν, να μεγαλώσουν, και να κάνουν σεβαστή τη μικρή αλλά ένδοξη Πατρίδα μας.
Άνδρες και γυναίκες έδωσαν τον αγώνα τουθς με αυταπάρνηση και αλτρουισμό. Πατριώτες των Βαλκανικών Πολέμων. Του 12-13. Στο Ένδοξο '40. Καλπάκι. Ηρωικές Γυναίκες της Πίνδου.
Σ' Όλους αυτούς χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη!
Για το Τώρα, για το σημερινό Πατριωτισμό, ψαχνόμαστε. Έχουμε μπερδευτεί. Βρισκόμαστε σε σύγχυση. Έτσι, μαζί με τα ξερά κινδυνεύουμε να κάψουμε και τα χλωρά.
Ποιος είναι σήμερα ο Πατριώτης;
Είναι ο εξυπνάκιας; Ο πιο όμορφος; Ο πιο καπάτσος; Ο πιο παλικαράς. ο πιο πονηρός; Ο πιο φωνακλάς; Ο άνθρωπος των ΜΜΕ. Όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες; Αυτός του ''Εγώ, ο εαυτός μου και η τσέπη μου'';
'Η υπάρχουν κι άλλοι. Που δεν ακούγονται. Που δεν φαίνονται. Που δεν κάνουν σαματά.
Εγώ λέω Ναι! Και το πιστεύω. Υπάρχουν κι άλλοι. Τους έχω δει. Παντού. Στις δουλειές τους. Στο εργοστάσιο. Στο γραφείο. Στο χωράφι. Στη θάλασσα. Που μοχθούν. Που ιδρώνουν. Που αγαπούν την πατρίδα τους. Που δεν λερώνουν τους τοίχους. Που δεν φτύνουν στους δρόμους. Που δεν πετάνε σκουπίδια δεξιά και αριστερά.
Είναι όλοι αυτοί που δεν μασκαρεύονται. Που δεν ντύνονται ΖΟΡΟ. Που δεν διαλαλούν δεξιά και αριστερά πομπωδώς τον πατριωτισμό μους. Που δεν ανεμίζουν σημαίες και λάβαρα για το θεαθήναι. Που δεν βγάζουν κορώνες και άναρθρες κραυγές ψευτοπατριωτιμού όταν στέκονται μπροστά στα μαρκούτσια των τηλεοράσεων. Που δεν είναι ψευτοπαλικαράδες. Που δεν είναι γιαλαντζή πατριώτες. Που δεν είναι για τον εαυτό τους και για την τσέπη τους.
Ο Σεμνός Πατριώτης, ο άδολος πατριώτης, ο πατριώτης εκείνος που αντιπροσωπεύει το Ζάλογγο και το Μεσολόγγι, το Αφιόν Καραχισάρ, το Καλπάκι και την Πϊνδο δεν έχει ανάγκη από τυμπανοκρουσίες. Από μασκαρέματα. Κάνει το καθήκον του παντού και πάντοτε. Μόλις τον καλέσει η πατρίδα του τρέχει.
Ευτυχώς που ακομη υπάρχουν και τέτοιοι. Και είναι πολλοί. Περισσότεροι από κείνους που κάνουν μόνο Θόρυβο.
Τα άλλα, τα καθημερινά, αυτά που θαυμάζουμε στους ξένους, ( έχουν κι αυτοί τα κουσούρια τους. Δεν είναι όλα θαυμαστά και ωραία) τα Μεγάλα και τα μικρά, Παιδεία, Υγεία, Δημόσια Διοίκηση, ισότητα, ισονομία, όλα τα ρυθμίζει το ΣΫΝΤΑΓΜΑ.
Και την τήρηση και διαφύλαξη του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ο νομοθέτης την αφήνει στα χέρια του ΛΑΟΥ.
ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ.
σεραφειμ βαγιας
συγγραφεας
Καλημέρα, Φίλε μου!
Τα λόγια σου, όπως πάντα με έβαλαν σε σκέψεις.΄Έχεις σαν Ποιητής που είσαι και όχι μόνο κάνει την υπέρβασή σου. Πολλά μου ήρθαν στο μυαλό που τα έχει συλλέξει σαν τη μέλισσα.
"Δεν έχω αρχές έχω χαρακτήρα" έλεγε ο Γκαίτε. Αναρωτιέμαι με ποιες διαδικασίες ν΄ αποκτήσουν οι άνθρωποι από τα πρώτα τους βήματα, χαρακτήρα όταν οι "δάσκαλοί" τους παρουσιάζουν αυτό το άθλιο θέαμα;...
Για να δημιουργήσουν οι πολίτες χαρακτήρα χρειάζεται να ζήσουν σε περιβάλλον που να τους προσφέρει:
Ανεξαρτησία της θρησκευτικής συνείδησης, πολιτικό φιλελευθερισμό, φιλοσοφία του ορθού λόγου, επιστήμη και η Τέχνη να βιώνεται οίστρος ερωτικός.
Τότε το άτομο αποκτάει κουλτούρα, που σημαίνει ψυχική και ηθική καλλιέργεια.
Σύμφωνα με το Μαλρώ " Καλλιέργεια είναι αυτό που απομένει όταν ξεχάσεις ότι έμαθες"
Αισθάνομαι ότι είναι η ίδια διαδικασία που έχει σαν αποτέλεσμα το γλυκόπιοτο κρασί αλλά και το θυμαρίσιο μέλι. Τότε οι πολίτες απολαμβάνουν τη ζωή μέσα από το φως της ύπαρξή τους. Είναι αυτόφωτοι.
ΜΕ ενθουσίασες Σεραφείμ.Μόνο που ο λαός δεν νομοθετεί,υπακούει στον νόμο,και όταν δεν υπακούει, είναι γιατί τα ίδια τα όργανα του κράτους δεν τον τηρούν ,η είναι άδικος ο νόμος,και τότε κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο γιά να τον αλλάξει,κι αν δεν τον αλλάξει η κυβέρνηση βάζει το φακελάκι στην τσεπη του,κάνει και μερικές εμπρακτομετάνοιες και κάνει την δουλειά του.
Εγώ μιλάω γιά μιά παιδεία που θα πετάξει απο πάνω της όλα τα μπαλώματα των εκάστοτε υπουργών παιδείας και θάρθει το αίτημα της εποχής να την ντύσει με ενα ντύσιμο που συνδιάζει την γνώση με την αλήθεια και την μορφωση με την συμπεριφορά.Γνώση και μόρφωση είναι σαν τα φτερα με το πέταγμα.Μπορεις να πετάξεις με η χωρις φτερα.Εξαρτάται από που παίρνεις την ορμή,αν την παιρνεις από την πληροφορια της ειδίκευσης το πολυ πολυ να πεταξεις σταθερά Αν την παιρνεις απο τις αιτίες που τις προκαλούν πετάς δημιουργόντας.
Αφήστετο όμως,γιατί το θέμα είναι μεγάλο.Κι όταν ανοίξεις τον ασθενή πρέπει και να τον κλείσεις .Και γω δεν είμαι γιατρός,ανοίγω μόνο τα ματια μου και βλέπω την πληγή.
σπύρος δαρσινός
@Σπύρος
Πράγματι Σπύρο μου μια καινούρια παιδεία με ανθρωπιστικό χαρακτήρα, που να εμπεριέχει το σύγχρονο πατριωτισμό που λέει "Γίνομαι καλύτερος για να κάνω καλύτερη την κοινωνία και την πατρίδα μου",θεωρώ πως είναι απαραίτητη για την Ελλάδα.
Και ας υποθέσουμε ότι οι Έλληνες είναι οι χειρότεροι άνθρωποι του κόσμου,ο χαρακτήρας της φυλής είναι για τα σκουπίδια. Δεν πρέπει κάποτε ν' ανθίσει πρώτα μια ιδέα, να δοθεί μια κατεύθυνση και ν'αρχίσει μια προσπάθεια προς αυτή τη κατεύθυνση, ώστε να επιδιωχθεί μια αλλαγή νοοτροπίας, μια καλυτέρευση έστω των επόμενων γενεών,που να συνδέσει την αλλαγή των ανθρώπων προς το καλύτερο με την προσφορά στην κοινωνία και στην πατρίδα; Δηλαδή να δημιουργήσει το σύγχρονο πατριωτισμό; Και για να επιχειρηματολογήσω στο αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό, ας επαναλάβω, ότι όσα στο παρελθόν θεωρούνταν ΟΥΤΟΠΙΑ, ή ωραίο υλικό για παραμύθια, σήμερα διδάσκονται στα σχολεία. Π.χ. Το " Και όμως κινείται" του Γαλιλαίου που ήθελαν να τον κάψουν στη πυρά, σήμερα διδάσκεται στα σχολεία. Ότι δηλαδή η γη κινείται γύρω από τον ήλιο. Το "από τη γη στη σελήνη" του Ιουλίου Βερν ήταν ένα βιβλίο όπου εξαντλούνταν τα όρια φαντασίας του ανθρώπου κι ο αναγνώστης χαμογελούσε λέγοντας:
"Κοίτα τι σκέφθηκε ο άνθρωπος. Αν είναι δυνατόν!! ¨εγινε όμως δυνατόν στη δεκαετία του 60! Το ίδιο με το περιπετειώδες μυθιστόρημα "20.000 λεύγες υπό την θάλασσα" με τον κάπτεν Νέμο. Σήμερα τα υποβρύχια κατεβαίνουν πολύ πιο βαθιά αλλά και βαθυσκάφη χωρίς πλήρωμα που συλλέγουν πληροφορίες. Ξέρω ότι λέω τα αυτονόητα. Αλλά τα αυτονόητα είναι που συνήθως προσπερνούμε στην επικοινωνία μας με αποτέλεσμα η επικοινωνία να πάσχει,αφού συχνά βγαίνουμε εκτός θέματος . Όπως βγήκα κι εγώ εκτός θέματος παρασυρόμενος, και τρέχοντας πιο μακριά απ' ότι θά έπρεπε. Το Θέμα που τίθεται ουσιαστικά και πρέπει πρώτα να εστιάσουμε είναι: Είναι απαραίτητη η πρόταση τού σύγχρονου πατριωτισμού, δηλαδή "Γίνομαι καλύτερος για να κάνω καλύτερη την κοινωνία και την πατρίδα μου", ή όχι; Μετά από την απάντηση αυτή μπορούμε να πάμε στα άλλα...
@ Μareld
Αγαπητή μου φίλη , εγώ δεν μίλησα για ιδανικές καταστάσεις. Μίλησα για κάτι που είναι κατά τη γνώμη μου εφικτό. Πρώτα να υπάρξει η ιδέα. Μετά η ιδέα αυτή να αναπτυχθεί σε θεωρία και τέλος να επιδιωχθεί η εξέλιξη της θεωρίας σε πράξη. (Η πράξη ως γνωστόν είναι η δικαίωση της θεωρίας) ¨ολα αυτά που ανέφερα για να μετατραπεί η αγάπη (αν υπάρχει) για την πατρίδα σε πράξη, σε έργο, έτσι ώστε να επιδιωχθεί ένας σύγχρονος πατριωτισμός που θα βασίζεται στο "Γίνομαι καλύτερος για να κάνω καλύτερη την κοινωνία καιτην πατρίδα μου". Ο Σπύρος κατέθεσε την άποψη ότι αυτό είναι δυνατόν να γίνει μέσα από ένα καινούριο εκπαιδευτικό σύστημα. Και συμφωνώ. Προσωπικά πιστεύω ότι τίποτα δεν χάνεται. Έτσι και οι ιδέες. Πέφτουν σαν αρωματικά βότανα στην κοινωνία κι αν η μυρωδιά τους αντέχει στο χρόνο, τότε η μυρωδιά αυτή της ιδέας ενσωματώνεται στην κοινωνία και της δίνεικαι τη δικής της γεύση.Την συνδιαμορφώνει. Μου λες τι είπε ο Goethe. Να σου πω κι εγώ τι είπε ο Έλληνας φιλόσοφος Πρωταγόρας κι αν δεν το ξεχάσεις, τόσο το καλύτερο για σένα.
Είπε λοιπόν: "Η αλήθεια είναι σχετική, διότι τα πάντα εξελίσσονται συνεχώς. Αποτέλεσμα αυτής της ακατάπαυστης ροής είναι να διαμορφώνεται η αλήθεια αναλόγως των σχέσεών μας με τα αντικείμενα. Εμείς στην αυτοσυνειδησία μας μένουμε σταθεροί.Αλλά Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ δεν είναι σταθερή. Επομένως, σταθερή αλήθεια δεν υπάρχει ούτε και κριτήριο για την εύρεσή της. Παρ' όλ' αυτά για να έχουμε ένα μέτρο κρίσεως, πρέπει να πάρουμε κάτι σταθερό και τέτοιο είναι μόνο ο άνθρωπος, που ο ίδιος αναγνωρίζει στον εαυτό του σταθερή ύπαρξη, άρα όλων των πραγμάτων μέτρο είναι ο Άνθρωπος, εκείνων μεν που υπάρχουν ότι υπάρχουν, εκείνων δε που δεν υπάρχουν ότι δεν υπάρχουν". Σα να λέμε ότι η μόνη σταθερή αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος ζει και πεθαίνει. Έτσι και ο πατριωτισμός: Το 1821 είχε σχέση με όπλα, αγώνες, πολέμους,αίμα, θάνατο. Τώρα πρέπει να δούμε πως ο πατριωτισμός μπορεί να γίνει πράξη σε καιρό ειρήνης.
@Σπύρος
Πράγματι Σπύρο μου μια καινούρια παιδεία με ανθρωπιστικό χαρακτήρα, που να εμπεριέχει το σύγχρονο πατριωτισμό που λέει "Γίνομαι καλύτερος για να κάνω καλύτερη την κοινωνία και την πατρίδα μου",θεωρώ πως είναι απαραίτητη για την Ελλάδα.
Και ας υποθέσουμε ότι οι Έλληνες είναι οι χειρότεροι άνθρωποι του κόσμου,ο χαρακτήρας της φυλής είναι για τα σκουπίδια. Δεν πρέπει κάποτε ν' ανθίσει πρώτα μια ιδέα, να δοθεί μια κατεύθυνση και ν'αρχίσει μια προσπάθεια προς αυτή τη κατεύθυνση, ώστε να επιδιωχθεί μια αλλαγή νοοτροπίας, μια καλυτέρευση έστω των επόμενων γενεών,που να συνδέσει την αλλαγή των ανθρώπων προς το καλύτερο με την προσφορά στην κοινωνία και στην πατρίδα; Δηλαδή να δημιουργήσει το σύγχρονο πατριωτισμό; Και για να επιχειρηματολογήσω στο αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό, ας επαναλάβω, ότι όσα στο παρελθόν θεωρούνταν ΟΥΤΟΠΙΑ, ή ωραίο υλικό για παραμύθια, σήμερα διδάσκονται στα σχολεία. Π.χ. Το " Και όμως κινείται" του Γαλιλαίου που ήθελαν να τον κάψουν στη πυρά, σήμερα διδάσκεται στα σχολεία. Ότι δηλαδή η γη κινείται γύρω από τον ήλιο. Το "από τη γη στη σελήνη" του Ιουλίου Βερν ήταν ένα βιβλίο όπου εξαντλούνταν τα όρια φαντασίας του ανθρώπου κι ο αναγνώστης χαμογελούσε λέγοντας:
"Κοίτα τι σκέφθηκε ο άνθρωπος. Αν είναι δυνατόν!! ¨εγινε όμως δυνατόν στη δεκαετία του 60! Το ίδιο με το περιπετειώδες μυθιστόρημα "20.000 λεύγες υπό την θάλασσα" με τον κάπτεν Νέμο. Σήμερα τα υποβρύχια κατεβαίνουν πολύ πιο βαθιά αλλά και βαθυσκάφη χωρίς πλήρωμα που συλλέγουν πληροφορίες. Ξέρω ότι λέω τα αυτονόητα. Αλλά τα αυτονόητα είναι που συνήθως προσπερνούμε στην επικοινωνία μας με αποτέλεσμα η επικοινωνία να πάσχει,αφού συχνά βγαίνουμε εκτός θέματος . Όπως βγήκα κι εγώ εκτός θέματος παρασυρόμενος, και τρέχοντας πιο μακριά απ' ότι θά έπρεπε. Το Θέμα που τίθεται ουσιαστικά και πρέπει πρώτα να εστιάσουμε είναι: Είναι απαραίτητη η πρόταση τού σύγχρονου πατριωτισμού, δηλαδή "Γίνομαι καλύτερος για να κάνω καλύτερη την κοινωνία και την πατρίδα μου", ή όχι; Μετά από την απάντηση αυτή μπορούμε να πάμε στα άλλα...
Τα παραδείγματα του κ. Νίκου Πετρόχειλου τα είπαν όλα.
Ο Έλληνας υπακούει στους νόμους και σύμφωνα με το περιβάλλον στα ξένα κράτη όπου ζει, ακόμη και σε κάθε κράτος που επισκέπτεται εκτός από την πατρίδα του, διερωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί;
Γαβριήλ
Χτύπησες στο ψαχνό φίλε Σπύρο,
Αυτό είναι που μας λείπει.
Αλήθεια και συμπεριφορά.
Αυτό είναι που επισημαίνει ο Φαίδων.
Τι να την κάνεις τη γνώση χωρίς αλήθεια; Τι να την κάνεις τη μόρφωση χωρίς συμπεριφορά; Είναι γνώση και μόρφωση χωρίς φτερά. Είναι πέταγμα χαμηλό. Πέφτεις εύκολα.
Ένας επιστήμονας, όποια κι αν είναι η επιστήμη που υπηρετεί, όταν δεν ξέρει την αλήθεια, όταν δεν έχει συμπεριφορά, είναι τρισχειρότερος απ’ τον αγράμματο. Απ’ τον απλό καθημερινό άνθρωπο. Που δεν έχει γνώση, αλλά έχει πλούσιο εσωτερικό κόσμο. Είναι τρισχειρότερος απ’ τον απλό λαϊκό άνθρωπο.
Όση γνώση και μόρφωση κι αν έχει, είναι άχρηστος.
Καθημερινό το φαινόμενο. Όπου κι αν πας, όπου κι αν βρεθείς συναντάς τη γνώση και τη μόρφωση. Αλήθεια όμως και συμπεριφορά δεν βλέπεις πουθενά. Οι άνθρωποι.
στέγνωσαν. Πανεπιστήμια τελειώνουν, μεταπτυχιακά κάνουν, περγαμηνές συνοδεύουν τις σπουδές τους, όμως χωρίς… Φτερά για να πετάξουν. Χαμηλές πτήσεις Δεν έχουν ορμητήριο. Εγώ και ο εαυτούλης μου.
Και έρχεται μια φράση του Φαίδωνα να ταράξει τα λιμνάζοντα.
‘‘Γίνομαι καλύτερος για να κάνω καλύτερη την κοινωνία και την πατρίδα μου, ή όχι;’’
Κι εγώ συμφωνώ μαζί του.
Γιατί μόνο αν η γνώση έχει μέσα της το σπέρμα της αλήθειας και η μόρφωση τη συμπεριφορά, υπάρχει κάποια ελπίδα να δούμε μια καλύτερη Πατρίδα. Μια καλύτερη Κοινωνία.
Μακάρι να ξυπνούσαν απ’ τον ‘’ύπνο το βαθύ’’ αυτοί που έχουν τη γνώση και τη μόρφωση και να γίνουν τα καινούρια γκεσέμια που θα μας βγάλουν απ’ το πνευματικό και κοινωνικό τέλμα.
σεραφείμ βάγιας
συγγραφέας
@Γαβριήλ
Πράγματιτα παραδείγματα του Νίκου τα λένε όλα. Ακριβώς γι αυτά τα παραδείγματα γράφτηκε και αναρτήθηκε το κείμενο του Blog.
Για το δεύτερο ερώτημά σου εγώ αναρωτήθηκα γιατί, και απάντησα στον εαυτό μου ως εξής: Οι Έλληνες του εξωτερικού, πριν πάνε στο εξωτερικό, είχαν τον ίδιο χαρακτήρα που έχουμε εμείς στην Ελλάδα. (Δηλαδή η πλειοψηφία των Ελλήνων) Όταν πήγαν στο εξωτερικό είδαν πως δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να προσαρμοστούν στους εκεί νόμους διότι οι νόμοι εφαρμόζονταν, και ασφαλώς θέλοντας κα μη άλλαξαν και νοοτροπία. Και καλά έκαναν. Το σκεπτικό λοιπόν του κειμένου, δεν είναι οι Έλληνες να γίνουν σαν τους ξένους αλλά να γίνουν καλύτεροι Έλληνες απ' ότι είναι για να κάνουν καλύτερη την κοινωνία και την πατρίδα τους. Αυτό κρίνεται εδώ φίλε μου Γαβριήλ. Το δέχεσαι ως σωστό ή το απορρίπτεις;
ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ
Εκεί που πέφτει ο καταρράχτης
γίνεται πιό βαθύς ο βυθός
Εκεί που έπεσαν οι ψυχές σας
έγινε ψηλότερη η Ελευθερία !
Σας προσκυνούμε !!!
Σπύρος Δαρσινός
Φίλε Φαίδων
Όταν εφαρμόζονται οι νόμοι ενός κράτους αναγκαστικά αλλάζει, ή μάλλον τιθασεύεται και η νοοτροπία των υπηκόων του!
Οι Έλληνες του εξωτερικού, μετανάστεψαν ως Έλληνες, ζουν και υπάρχουν σαν Έλληνες κι όταν πεθάνουν πεθαίνουν σαν Έλληνες. Δυστυχώς το μαρτύριο της νοσταλγίας, αυτή η τιμωρία της πατρίδας που άφησαν δεν τους αφήνει ούτε στιγμή ησυχίας ή να απολαύσουν τα επίγεια αγαθά, είναι πάντοτε προσκολλημένοι εκεί που γεννήθηκαν, και το χειρότερο απ’ όλα οι απόγονοι τους, βάζουν καινούργιες ρίζες στα μέρη που γεννήθηκαν, χωρίς να δύνονται να εννοήσουν τα κοινά σημεία πολιτιστικής, γλωσσικής, σύνδεσης των γονέων τους με το μέρος που γεννήθηκαν.
Γαβριήλ
Δημοσίευση σχολίου