Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2007

H M ο ν α χ ή - Διήγημα




Φαίδωνα Θεοφίλου –Από το βιβλίο «Ο Θεός στο καφενείο»
Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Μόλις που πρόλαβα το τραμ ενώ ξεκινούσε.Λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες. Είχα τόσες σκέψεις στο μυαλό μουπου τα μάτια μου κοίταζαν χωρίς να βλέπουν. Έτσι ενώ οι επιβάτες ήταν λίγοι, δεν διέκρινα κάποιον καθαρά. Αραιά σχήματα ανθρώπων. Είχα ήδη δύο μήνες σ' αυτή τη χώρα όπου αποφάσισα να εγκατασταθώ, αφού πρώτα θα έβρισκα κάτι να κάνω. Ακύρωσα το εισιτήριο και στάθηκα όρθιος κοντά στο παράθυρο. Όρθιος για να αισθάνομαι τάχα πιο ενεργός. Το μυαλό μου άρχιζε να ξεκαθαρίζει. Είχα κιόλας προσαρμοστεί στην ατμόσφαιρα του τραμ, σα να ταξίδευα ώρα πολλή. Η έκπληξη που ένιωσα ήταν σαν ένα βαρίδι που έπεσε απ' το λαιμό κατευθείαν στο στομάχι: Απέναντί μου και λίγο διαγώνια , όρθια δίπλα στο παράθυρο , στεκόταν μια Μοναχή γύρω στα είκοσι, ντυμένη στα μαύρα απ' το λαιμό ως τους αστραγάλους και με λευκό κάλυμμα στο κεφάλι.

Τα ρούχα της ήταν ολοκαίνουργια. Ήταν απίστευτα όμορφη, σχεδόν βασανιστικά. Δεν είναι δυνατόν μια Μοναχή να είναι τόσο όμορφη. Βαρύ φορτίο τόση ομορφιά. Πώς γίνεται αυτή η Θεία παρουσία να πλένει τα δόντια της ή να πιάνει μαχαίρι και πιρούνι να τεμαχίσει το φαγητό της; Το δέρμα της χλωμό, διάφανο. Οι λίγες ακτίνες του ήλιου που περνούσαν απ' το παράθυρο και άγγιζαν το πρόσωπό της, άφηναν να διαφαίνεται το ρόδινο του αίματος κάτω απ' το δέρμα. Το τραμ είχε μεταβληθεί ξαφνικά σε μια κιβωτό ευτυχίας. Χείλη λεπτά , να δικαιώνουν τη συμμετρία της απλότητάς της. Λαξεμένη μύτη, να ξεκινά απ' εκεί που τελειώνει το μέτωπο. Δυο γαλανά μάτια να χύνουν ασταμάτητα ένα γλυκό φως.
Μια ομορφιά εύθραυστη, ίσα για ν' αντέξει μια μέρα, κι η ευγένεια ν' απλώνεται αόρατο χάδι στο πρόσωπό της. Προσηλώθηκα στο πρόσωπο, στα μάτια της που κοιτούσαν ίσια μπροστά και πουθενά. Ασυναίσθητα πήγα να βγάλω από τη τσάντα τη φωτογραφική μηχανή να τη φωτογραφήσω, αλλά έκανα τη σκέψη πως κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι αρκούμαι στη φωτογραφία της και ότι δεν θα τη ξαναδώ. -Δηλαδή; αναρωτήθηκα. -Τί θες να πεις; Μήπως... - Δεν ξέρω απάντησα. Τα εννοώ όλα και τίποτα. Ενεργοποιώ ένα ποτάμι που θα με
παρασύρει. Δεν με νοιάζει που θα με βγάλει. Μ 'ενδιαφέρει να με παρασύρει.
-Είσαι τρελός; Αντέδρασε στον εσωτερικό διάλογο η άλλη φωνή.
-Ναι! Μπορώ ακόμα να είμαι. Το κεφάλι μου βούιζε. Μια θέρμη φόρτιζε το σώμα μου. Ρωγμές άνοιγαν στο στήθος μου κι έρεε η θέρμη κάνοντάς με λαφρύτερο. Δεν ξεχώριζα αν ήμουν ψηλά, έτοιμος να πέσω στο κενό ή αν ήμουν ήδη στο κενό κοιτάζοντας ψηλά. Το γλυκό φως συνέχιζε να χύνεται σταθερά απ' τα μάτια της. Το λευκό κάλυμμα στο κεφάλι εντόπιζε πιότερο τη μοναδικότητα του προσώπου της. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκε την επιμονή που την κοίταζα και τοποθέτησε έτσι το πρόσωπό της ώστε να είναι καλύτερα ορατό.
Μου έδινε λοιπόν κάτι; Ατελείωτα φτερουγίσματα πετάρισαν μέσα μου κι άλλα τόσα ρίγη σκορπίστηκαν σαν θραύσματα. Οι φωνές ξανάρχισαν μέσα μου:
-Είδες; Μίλησε η γυναίκα. Η αιώνια γυναίκα. Αυτή η βασανιστική ομορφιά μου έκανε μια μικρή παραχώρηση...
-Ησύχασε. Ποια παραχώρηση; Με κάτι το τυχαίο;
-Τυχαίο; Εδώ και τόσην ώρα αισθάνεται την έλξη του αρσενικού, που από κυνηγός μεταβλήθηκε σε θήραμα, όπως γνωρίζει και το ότι αυτή εξουσιάζει. Η πανίσχυρη εξουσία της ομορφιάς και της νεότητας.
-Μα τα έχεις τελείως χαμένα; Η παραχώρηση που λες μπορεί να είναι μια αγέρωχη στάση, ακριβώς για να δείξει πως δε φοβάται ούτε νοιάζεται για το τι γίνεται γύρω της. Έπειτα μη ξεχνάς, είναι μια Μοναχή.
-Αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό. Μια Μοναχή 20 ετών, πανέμορφη, με ερωτισμό που δεν κρύβεται. Δεν μπορεί, η ομορφιά έχει και τα αδύνατα σημεία της, όπως και κάθε εξουσία.
Η νεότητα έχει ρωγμές στη δύναμή της. Κάποια θα καταφέρω ν' αξιοποιήσω.
-Κι αν ακόμα ήταν έτσι, η στάση σου είναι λαθεμένη. Μ' αυτή την ένταση και το πάθος που σε διακρίνει να τα περιμένεις και να τα θέλεις όλα τώρα αμέσως, τρομάζεις. Αν θέλεις ν' αξιοποιήσεις τις ρωγμές που λες, πρέπει να είσαι παίκτης. Να διαθέτεις χρόνο, υπομονή, επιμονή κι επινοητικότητα. Να μάθεις που μένει, πόσο ελεύθερο χρόνο έχει, τις καθημερινές της ασχολίες, να είσαι πάντα διακριτικά παρών ώστε να μην ενοχλείς, κάνοντας όμως αισθητή την παρουσία σου, ώσπου να μπορέσεις να την κλονίσεις. Γιατί όσο δύσκολο κι αν είναι να κατεβάσεις κάποιον απ'το βάθρο του, είναι πάντως πιο εύκολο απ'το να τον ανεβάσεις.
-Αυτά που λες είναι ψυχρές συνταγές επαγγελματιών εραστών. Εγώ πώς θα ελέγξω αυτό το κύμα του πυρετού που με διατρέχει; Τα συναισθήματα που με σπρώχνουν σαν άνεμοι;
Εκείνη φαινόταν ότι προσπαθούσε να μη με κοιτάξει κατάματα, ενώ ήλεγχε τις αντιδράσεις μου, αφού βρισκόμουν διαγώνια απέναντί της. Την ένταση που μ' είχε κυριεύσει πρέπει να την είχαν αντιληφθεί και οι επιβάτες του τραμ, γιατί όσοι κατέβαιναν στις στάσεις με παρατηρούσαν εξεταστικά. Το τραμ σταμάτησε.

Η νεαρή Μοναχή ετοιμαζόταν να κατέβει. Έτσι λοιπόν το όνειρο θα έσπαγε σα γυάλινο ομοίωμα; Κι εγώ αντί να το γευτώ θα μάζευα τα κομμάτια του;
-Βέβαια το απραγματοποίητο όνειρο δεν το ξεχνάς ποτέ, ενώ ό,τι πραγματοποιείς γρήγορα το παρατάς για κάτι άλλο.
-Τ' είναι αυτά που λες; Τ' όνειρο αυτό είναι κορυφή.
-Ναι! Κορυφή για την αρσενική σου ματαιοδοξία.
-Ξέρεις τι έλεγε η Σαπφώ; "¨Την ομορφιά διακόνησα. Τι πιο μεγάλο θα μπορούσα;"

Η Μοναχή πέρασε από μπροστά μου κρύβοντας με δυσκολία τη νευρικότητά της, και κατέβηκε. Πήδησα έξω την ώρα που έκλεινε η πόρτα. Μπροστά εκείνη πίσω εγώ.
Βάδιζε σα να μη πατούσε στο έδαφος. Αέρινη. Και...αλήθεια δεν τάχυνε το βήμα της, παρά περπατούσε αργά και σταθερά. Κανονικά θα έπρεπε να βαδίζει γοργά αν ήθελε να με αποφύγει. Λες;...Ανεξέλεγκτες χαρές φτερούγισαν στο είναι μου. Η φωνή που μου έφερνε αντιρρήσεις είχε παραιτηθεί. Μιλούσα μόνος μου. Η Μοναχή ανέβηκε στο πεζοδρόμιο. Το ένδυμά της το πλαγιοκοπούσε ο αέρας από διάφορες κατευθύνσεις κι εγώ εκστατικός προσπαθούσα να διακρίνω τις γραμμές του κορμιού της.
Έστριψε στο επόμενο τετράγωνο δεξιά. Να πάω άραγε πιο κοντά να της μιλήσω; Όχι! όχι ακόμα. Να συνηθίσω λίγο στην ιδέα. Περίμενε θα δούμε. Η Μοναχή βγήκε στη τρίτη παράλληλη λεωφόρο με αυτήν που την άφησε το τραμ. Στάθηκε για λίγο μπροστά σ' ένα κτίριο κλασικού ύφους κι αμέσως μετά ανέβηκε τη μαρμάρινη σκάλα. "Μουσείο Ζωγραφικής" . Αυτή είναι η ευκαιρία! Με πρόσχημα τους πίνακες ζωγραφικής θα της μιλήσω. Άρχισα να τρέχω ανεβαίνοντας δύο -δύο τα σκαλιά. Μόλις έφτασα στην είσοδο με σταμάτησαν.- Εισιτήριο!

Πλήρωσα και μπήκα σαν τρελός στο μουσείο. Σταμάτησα λίγο στο φουαγιέ, κοίταξα δεξιά κι αριστερά κι αποφάσισα ν' αρχίσω από δεξιά, κάνοντας τον κύκλο των αιθουσών που κατέληγαν από την αριστερή πλευρά πάλι στο φουαγιέ. ] Πέρασα τις αίθουσες σαν μεθυσμένος. Τίποτα. Δεν ήταν πουθενά. Ξαναγύρισα άλλες δυο φορές τις αίθουσες με πιο αργούς ρυθμούς, κοιτώντας τόσο προσεκτικά, σα να μην έφταναν τα μάτια μου για να βλέπω. Πάλι τίποτα. Σα ν' άνοιξε η γη και την κατάπιε. Ρώτησα ένα φύλακα που θα έπρεπε οπωσδήποτε να την είχε δει. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

Κάθισα αποκαμωμένος στο καναπεδάκι του φουαγιέ. Σήκωσα το κεφάλι μου, πήρα βαθιά ανάσα και...... Ναι! Εκεί στον απέναντι τοίχο, σ' αυτόν τον υπέροχο πίνακα με την Παναγία, τον Ιησού δωδεκαετή, με το σιντριβάνι στο κέντρο, ναι, σ' αυτόν τον πίνακα δίπλα στην Παναγία στεκόταν η νεαρή Μοναχή, με κοιτούσε κατάματα και φαινόταν να κρατά την αναπνοή της. Πετάχτηκα όρθιος. Δεν είναι δυνατόν, ψιθύρισα, προσπαθώντας κάπου να στηριχτώ. Ήμουν μόνος, μ' εκείνη να με κοιτά κατάματα κρατώντας την αναπνοή της. Δεν μπορούσα πια να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Το μόνο που ένιωθα ήταν τα δάκρυά μου. -

Τέτοια συγκίνηση!.. μονολόγησε ο φύλακας περνώντας από μπροστά μου. Ξανακάθισα στο καναπεδάκι, χωρίς να την αφήνω απ' τα μάτια μου. -Άπλωσε η Παναγία τα χέρια της και σε τράβηξε μέσα στον πίνακα; τη ρώτησα. Εκείνη με κοίταζε κατάματα κρατώντας την αναπνοή της. -Θα έρχομαι κάθε μέρα, θα σου απλώνω κι εγώ τα χέρια προσμένοντας να βγεις. Ο Θεός κι ο Έρωτας θα με βοηθήσουν. Δεν ξέρω πόσες ώρες έμεινα προσηλωμένος.΄Ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο μου. Γύρισα αλαφιασμένος. Ήταν ο φύλακας:
- Σας ζητώ συγγνώμη, μα πέρασε κιόλας μισή ώρα που θα έπρεπε να είχαμε κλείσει. Σηκώθηκα. Πήγα πολύ κοντά στον πίνακα και της άπλωσα τα χέρια. Έξω η βροχή έκανε αισθητή την παρουσία της κι ο πόνος το ίδιο.

21 σχόλια:

Mirandolina είπε...

Καλώς όρισες, καλορίζωτος και καλορίζικος.

Ανώνυμος είπε...

Bienvenido, Welcome Back,
Καλως όρισες,

τα κρύα του χεμώνα μας φέρνουν πίσω στη θαλπωρή του υπολογιστή μας.
παρέα του κάθε ενός μας μια μοναχή έστω και ασπροντυμένη... το ελιξήριο της ζωής μας.

Η μαυροφορεμένη μοναχή...

Ανώνυμος είπε...

Τολμηρό και σεμνό,επιθετικό και συγκρατημένο,θείο και αμαρτωλό,ερωτικό και αυτοκριτικό,
Αδύναμο μέσα στο κατεστημένο και δυνατο μέσα στον πόθο του .
Γιατί τόση συγκράτηση ;
σπύρος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Φίλε μου Σπύρο
Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείς λέγοντας γιατί τόση αυτοσυγκράτηση;
Αν μου εξηγήσεις τί εννοείς ευχαρίστως να σού απαντήσω.
Φαίδων

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Ευχαριστώ θερμά την Mirandolina και τον Γαβριήλ για τα καλωσορίσματα. Χαίρομαι ιδιαίτερα για την παρέα του φετεινού χειμώνα που βρίσκω κι αποθέτω τα καλύτερα αισθήματά μου γι αυτήν.
Εσύ αγαπητέ μου Γαβριήλ πού την είδες την ασπροντυμένη "Μοναχή";;;
Μάλλον άλλο διήγημα θα διάβασες...
Φαίδων Θεοφίλου

Ανώνυμος είπε...

Τίποτα ρε Φαίδωνα,τον εαυτό μου είχα στο μυαλό μου όταν το γραφα
Καιγόμουν απο έρωτα και πόθο γιά κείνα τα ξωτικά μάτια και τις όμορφες καμπύλες και μόλις γύριζε και με κοίταζε με ένδοση και λαγνεία τρέμανε τα ποδια μου.
Ωραίο το διήγημα,μου άρεσε πολύ.
Σπυρος Δαρσινος

constantinos είπε...

Αμαρτωλά υπέροχο.
Αυτή είναι η αποστολή σας,να γράφετε για τον έρωτα.
Αυτό σας ανεβάζει. ενώ η επιδειξη της βεβαιότητας της πολιτικής σας ορθοδοξίας,είναι πιθανόν να σας κατεβάζει.

Ανώνυμος είπε...

Είχα διαβάσει κάπου : "Μα μήπως αυτό δεν είναι το στοιχείο του αληθινού καλλιτέχνη; Να βλέπει ό,τι οι άλλοι δεν βλέπουν και να ακούει ό,τι οι άλλοι δεν ακούουν;" Η μοναχή, έκφραση των πόθων μας, των εσώτερων επιθυμιών μας, των οραμάτων που ξεπηδούν μέσα από ένα σκοτεινό όσο και γοητευτικό κόσμο, είναι παντού γύρω μας : στο τρένο, στην αίθουσα ζωγραφικής, στο δρόμο (όπου "σκόπιμα" ελαττώνει το ρύθμό του βήματός της για να την προλάβουμε), δίπλα στον πίνακα (από τον οποίον αποσπάστηκε και στον οποίον κατευθύνεται). Το θέμα είναι αν θα την δούμε ποτέ, πότε θα την δούμε και αν θα είμαστε "έτοιμοι" να τη δούμε την ευλογημένη στιγμή. Αν τελικά, ενώ εκείνη υπάρχει, δεν καταφέρουμε να την κλείσουμε μέσα μας, είναι γεγονός ότι "η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Χωρίς αυτήν δεν θά 'βγαινες στο δρόμο. ΄Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια". Η μοναχή, αληθινή ή φανταστική, πλάσμα των περιπετειών του νου μας και των ψυχικών μας προσδοκιών, ον γήινο ή υπέργειο, είναι πάντα εκεί, ανέκαθεν ήταν εκεί, δοκιμάζοντας τη δεκτικότητά μας και προκαλώντας το νοητικό και ψυχικό μας κόσμο σε αγώνα οδυνηρό και συνεχή. ΄Ολοι μας μπορούμε να την πλησιάσουμε, ο καλλιτέχνης και ο λογοτέχνης μπορούν και να την εγγίσουν...
Νίκος Πετρόχειλος.

Ανώνυμος είπε...

Η "Μοναχή"...είναι η ανεκπλήρωτη λαχτάρα και γαργαλιστική, απαγορευμένη, απίθανη και παράδοξη ηδονή, που είναι πιο συγκλονιστική και πιο δυνατή από όποια εξπλήρωση...Μού άρεσε πολύ η περιγραφή σου Φαίδωνα, που έχει σωστούς ψυχολογικούς τόνους στο ανήλεο κυνήγι του ονείρου που θα παραμείνει άπιαστο γιατί δεν θα έχει ποτέ αληθινή πραγμάτωση... Θα παραμείνει μια γλυκόπικρη, αξέχαστη, απαγορευμένη (αμαρτωλή) ηδονική αναλαμπή... Σε συγχαίρω κάλέ μου φίλε. Το διήγημά σου έχει αλήθεια και εικόνα και αφήνει αποτυπώματα κάποιας περίεργης συνάφειας στον αναγνώστη σου. Το απόλαυσα. Σ' ευχαριστώ.
ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ New York

Ανώνυμος είπε...

παιδιά,εδώ μιλάμε γιά αιφνήδιο ανα πήδηγμα καταπιεσμένου ερωτισμού μέσα απο καλέσματα ματιών ,χειλιων καμπύλων και σωμάτων.Τι μενει;η
ΕΞΟΔΟΣ.Η αναμονή είναι τριβή σε ότι
ευλογημένο από μέσα μας αναπηδάει.

και πάλι Σ.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Στέλλα βοήθησε την καλή μας φίλη Γιώτα να μπαίνει στη σελίδα του Φαίδωνα,είναι ένα ωραίο μέρος να συναντιόμαστε και να τα λέμε. Επί τη ευκαιρία. απόλαυσα την κριτική που έκανες στο ωραίο διήγημα του Φαίδωνα η Μοναχή. Τώρα θα έχουμε κι άλλη μια κυρία, τη Γιώτα, να μας ομορφαίνει με την πνευματική της ομορφιά.
Με αγάπη Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Φαίδων,
Υπάρχει ένα όμορφο λουλούδι μοιάζει με τον κρίνο, -Ε! όχι αυτόν που μύριζε κι έμεινε έγκυος η Μαρία,- το οποίο λέγετε στα Ισπανικά Monja Blanca- εννοεί η λευκή μοναχή,
Έβλεπα λοιπόν εγώ ο φτωχός «νοβάτες» μοναχές (καθολικές) στα άσπρα ντυμένες έμοιαζαν με μυρωδάτα λουλούδια κι εμένα η φαντασία μου κάλπαζε να τις αγκαλιάσω να τις σφίξω πάνω μου…
Αλλά φίλε μου έμεινα με την επιθυμία

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Ξέρετε τι πάθαμε εμείς τώρα ; θα βλέπουμε καλόγρια και θα την παίρνουμε από πίσω,αυτά μας κάνει ο φίλος μας ο Φαίδων,αλλά και ο Γαβριήλ δεν πάει πίσω,μας ξεσηκώθηκε γιά τα καλά και άντε να τον πιάσεις πίσω απο τις....βέβηλες αναμνήσεις του.
Όχι ψέματα όμως ,σε μιά σελίδα που συμμετέχουν πολλοί δεν είναι μόνο που θαυμάζεις κάτι που ξεκίνησε
κάποιος είναι που διαβάζεις και πολλά ωραία που απαντούν οι άλλοι!

Σπύρος Δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Σπύρο μου
Κυρίως αυτά που λέγονται από τους άλλους, με βάση το κείμενο, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αξίζει να μείνουν. Όσο για σένα, τον Γαβριήλ
αλλά και για όλους μας, έπρεπε να ωριμάσουμε για να συνειδητοποιήσουμε το θαύμα της... ΑΜΑΡΤΙΑΣ.
Φαίδων Θεοφίλου

Ανώνυμος είπε...

Η ''Μοναχή''.
Την ήξερα φίλε μου.
Ένα μικρό κείμενό. Χωρίς σεμνοτυφίες, αλλά και χωρίς περιπάθεια για να δημιουργεί εντυπώσεις!!
Μια κόρη... Μοναχή!
Δες φίλε μου τι σεισμούς προκάλεσε. Δες τι συνειρμούς! Δες την άβυσσο της καρδιάς μας! Πόσα θέλει να πει! Ποσα κρύβει! Πόσα θάβει βαθιά μέσα της!
Κι ένα μικρό, απαλό αεράκι, σαν κι αυτό που φύσηξε το άσπρο σεμνό ένδυμα της Μοναχής σου, δες τι ξεσκέπασε. Τι έφερε στην επιφάνεια.
Διάβασα όλα τα σχόλια των φίλων. Αποκαλύπτονται. Ο καθένας με τον τρόπο του. Πειθαρχημένα αφήνουν να διαφαίνεται ο πόθος του έρωτα που συμπληρώνει το ιδεολογικό βάθρο μιας πληθωρικής ζωτικότητας, και μιας ακατανίκητης δίψας για ζωή.
Πειθαρχημένα. Που τον ανυψώνει χωρίς να ξεπέφτει. Κατά τον ίδιο τρόπο που το ερωτικό άισθημα κυριαρχεί στο κείμενο. Με την κρυμμένη ρυθμική έκφραση του ποιητή.
Στη ''Μοναχή'' η αισθητική συγκίνηση βρίσκει την πληρότητα της στην τέχνη.
Γίνεται ο συνδετικός κρίκος στην επικοινωνία των ανθρώπων. Μια κοινωνική λειτουργία που ξεπερνάει τη σημασία μιας ατομικής ευχαρίστησης.
Είναι ο ύμνος του ωραίου που δεν του λείπει το ηθικό δείδαγμα.
Που εκφράζει τον έρωτα σαν βιολογικό πάθος, σαν μια αυθόρμητη ορμητικότητα, χωρίς να προσπαθεί να διεγείρει ταπεινές ορμές.
Ψήγματα γραφής που βλέπουμε τη δυναμική ιδιοσυγκρασία του ποιητή.

σεραφειμ βαγιας
συγγραφέας

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Αγαπητοί μου φίλοι
Όταν ανάρτησα το διήγημα "Η Μοναχή"
ανέμενα να το διαβάσετε και να κάνετε το σχόλιό σας όπως θα κάνατε
για ένα κείμενο που θα το θεωρούσατε ενδιαφέρον,παράξενο, ή κακό.Έμεινα όμως ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΟΣ ΄γιατί τα σχόλια δεν ήταν απλά σχόλια αλλά απόψεις με διεισδυτική σκέψη και κριτική ικανότητα.
"Γηράσκω αεί διδασκόμενος"
Σας ευχαριστώ
Φαίδων Θεοφίλου

Ανώνυμος είπε...

Έχουμε συνηθήσει να παίρνουμε, τρόφιμα αγαθά ιδέες συγκινήσεις, πακεταρισμένα.Καί ρχεται αυτό το
σπάνιο είδος που λέγεται πνευματι
κός άνθρωπος και με μιά κίνηση βγάζει το πλαστικό πάνω από το πακέτο και ελευθερώνεται η αύρα της φυσικότητας.ΠΡΟΣΟΧΗ να μην χαθεί αυτό το ΕΙΔΟΣ.
Σπύρος Δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Ναί Σπύρο μου έχεις απόλυτο δίκιο.
Ότι πιο πολύτιμο έχουν οι άνθρωποι
είναι η αυθεντικότητα και η αθωότητά τους. Από τη δική μας πλευρά ας κάνουμε ότι μπορούμε να διαφυλάξουμε και την αυθεντικότητα και την αθωότητά μας ώστε να δικαιολογήσουμε μ 'αυτόν τον τρόπο
την ανθρώπινη ύπαρξή μας.
Φαίδων Θεοφίλου

Ανώνυμος είπε...

ΕΞΟΧΟ διήγημα ! Οσο για τον συγγραφέα πρόκειται για αληθινή και σπάνια στόφα λογοτέχνη.

Ακης Καραβόγιαννης

Ανώνυμος είπε...

...Επι τέλους! γεια σας κι ανάμεσά σας...Αυτή η... μ οναχή, πώς σας "σκανδάλισε" βρε παιδιά; Αφήσατε την πλεξούδα του εσωτερικού διαλόγου του συγγραφέα και την έξυπνη "ερωτο-απάντηση" της
γραφής του (της υπογραφής του, θάπρεπε να πω) και εντυπωσια-στήκατε μόνον με τον λυρικό ερωτισμό και τις κρυφές επιθυμίες;
Ο καταξιωμένος "γραφιάς" δεν σκέπτεται πως να "γαργαλίσει" το ..κοινόν του -διότι γνωρίζει εκ των προτέρων ότι εκείνος που θα καταφέρει να εισχωρήσει στον λαβύρινθο των "blogs" ανήκει στο "νοήμον κοινόν"...
εκείνος, λοιπόν, γράφει... πλέκοντας πλεξούδες με τις λέξεις και τα συναισθήματα, προσπαθώντας να δει τα χιλιοειπωμένα από διαφορετική γωνία, να γοητευθεί από την ίδια του την έμπνευση και (εν συντομία (δική μου))- να γοητεύσει...
Πράγματι, όμως, το διήγημα πέτυχε τον σκοπό του σφαιρικά.
Ένα "well done" κι ένα αξιο "εύγε"
στον γνώριμό μας, πλέον, Φαίδωνα κι από την Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Aγαπητή μου Γιώτα
Σ' ευχαριστώ για το σημείωμά σου και για την τόσο προσεκτική ανάγνωση τού διηγήματός μου, όπως δείχνει και η άποψή σου που καταθέτεις γι αυτό.
φαίδων

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος