ΜΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ

Μέσα σ’ ένα κλίμα κατατρομοκράτησης των ασφαλισμένων, μέσω «διαρροών», ετοιμάζονται και πάλι να φορτώσουν στις πλάτες των εργαζομένων το βαρύ φορτίο των αλλαγών τού ασφαλιστικού και της θρυλούμενης μεταρρύθμισής του. Αλλαγές νεοδημοκρατικές βέβαια που δε λαμβάνουν υπ’ όψη το δικαίωμα των εργαζομένων να πάρουν σύνταξη πριν…πεθάνουν αλλά και το να έχουν αξιοπρεπείς συντάξεις.
Κατά τα άλλα οι ελληνικές κυβερνήσεις δανείζονται με το «έτσι θέλω» από τα ασφαλιστικά ταμεία, παίρνοντας τεράστια ποσά με μηδαμινά επιτόκια για να κάνουν τις «δικές τους πολιτικές», δημιουργώντας μεγάλα προβλήματα ρευστότητας στα ταμεία. Δανεικά λοιπόν και αγύριστα. Για να μην αναφέρουμε τους «επιτήδειους» αξιωματούχους και μη , που «πλουτίζουν» από τον ασφαλιστικό τομέα. Έτσι λοιπόν τα προβλήματα που δημιουργούνται στα ταμεία, καλούνται να τα πληρώσουν οι ασφαλισμένοι-εργαζόμενοι, παίρνοντας μικρότερες συντάξεις, αυξάνοντας κατά πέντε τα χρόνια τής ασφαλισμένης εργασίας αλλά και τα ασφάλιστρα. (Βλέπε δηλώσεις του διοικητή Τραπέζης Ελλάδας κ. Γκαργκάνα που τον έβαλε η κυβέρνηση για να πιάσει το σφυγμό και τις αντιδράσεις των εργαζομένων) Πώς θα έπρεπε άραγε να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι; Ένα σενάριο ξετυλίγεται στο μυαλό μου: Να ήταν λέει δυνατόν να ξεσηκωθούν κραυγάζοντας σαν άγρια θηρία ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΗΗΗ! και κρατώντας ο καθένας ένα μαστίγιο, να μαστίγωνε αλύπητα όσους κατά καιρούς ήθελαν να τον… σώσουν. Αυτή βέβαια η αντίδραση μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μπορεί να υπάρξει, αφού οι Έλληνες είναι δέσμιοι σ’ ένα είδος «ονοματικού καθεστωτισμού»: Δηλαδή ψηφίζουμε Καραμανλή και Παπανδρέου ότι και να μας κάνουν… Και καλά, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που υπήρξαν βαρβάτοι ηγέτες. Πως δικαιολογούνται όμως οι Έλληνες να είναι δέσμιοι τού Κωστάκη και τού Γιωργάκη που μας βγήκαν άχρωμοι, άοσμοι, άγευστοι και κυρίως ανεπαρκείς; Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το κλίμα της κυβερνητικής αναλγησίας, πονηρίας και ανικανότητας, παρενέβη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, ο καλλιεργημένος αυτός άνθρωπος, ο ήπιος πολιτικός και ευαίσθητος περί τα κοινωνικά, σα να λέμε, ένα είδος συνείδησης του έθνους! ΄Εστειλε λοιπόν ο Πρόεδρος το μήνυμα προς όλα τα κυβερνητικά και κρατικά τρωκτικά της χώρας και ζήτησε «η οικονομική ανάπτυξη να γίνεται με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα που δεν θα ρυθμίζεται μόνο από τις ανάγκες της αγοράς.» Πράγματι. Η οικονομική ζωή έχει δύο πόλους: Την αγορά και την κατανάλωση. Η αγορά για να αυξάνει τα κέρδη της και να επιβάλλει τους όρους της στοχεύει στον πολίτη – καταναλωτή: Να του ρουφήξει ό,τι και όσο μπορεί. Ο πολίτης δεν πρέπει να προστατευθεί ως ο άλλος, αδύναμος πόλος, της οικονομικής ζωής; Ζήτησε, Ο Πρόεδρος λοιπόν, «δικαιότερη κατανομή του εθνικού πλούτου που συνεχώς αυξάνεται σε βάρος των οικονομικά ασθενέστερων». Ζήτησε, «αξιοπρεπείς συντάξεις κι όχι δυσμενείς αλλαγές στο ασφαλιστικό» και κατέληξε: « Η φτώχεια κι η περιθωριοποίηση κοινωνικών ομάδων είναι ο κοινός μας κίνδυνος. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να ευημερήσει πραγματικά όταν υπάρχουν εκρηκτικές οικονομικές ανισότητες.» Που σημαίνει πως όταν οι λίγοι θα έχουν στα χέρια τους τον πλούτο της χώρας και οι πολλοί θα στερούνται και τα πιο στοιχειώδη, τότε θα είναι ορατός ο κίνδυνος της κοινωνικής και ταξικής έκρηξης, με απρόβλεπτες τις συνέπειες. Ο Νέστωρ λοιπόν της πολιτικής Κάρολος Παπούλιας θα μπορούσε να σιωπήσει διαπιστώνοντας τον…μαζοχισμό και την αδράνεια των Ελλήνων πολιτών, σκεπτόμενος ότι οι Έλληνες είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για ότι παθαίνουν…και για ότι θα πάθουν στο μέλλον. Εκείνος όμως προτίμησε αντί για το δρόμο τής σιωπής, τής άρνησης και τής απάθειας, το δρόμο τής επικοινωνίας, τής Θέσης και τής συμπαράστασης στους πολίτες!
Σ’ ευχαριστούμε Πρόεδρε!

Φ.Θ.