TΑ ΨΕΜΑΤΑ

Προδημοσίευση ενός αποσπάσματος από το νέο βιβλίο μου
που γράφεται τώρα και δεν έχει ακόμα τίτλο. Ο τίτλος που
χρησιμοποιείται εδώ είναι μόνο για το συγκεκριμένο κείμενο.

…Κάποια στιγμή ο Δρ Στράτος, σήκωσε το σεντόνι μου, κοίταξε τα δύο σωληνάκια που έμπαιναν από δυο τρύπες στο στομάχι μου και είπε στον, ίσως άλλης ειδικότητας συνάδελφό του: «Φαίνονται καθαρά, δεν βγάζουν πια κάτι. Να τα βγάλουμε πια έτσι;» Ο άλλος φαινόταν να σκέπτεται τα δικά του κι όταν τον ξαναρώτησε ο Δρ Στράτος, κούνησε το κεφάλι του δεξιά – αριστερά σα να εννοούσε: Θα δούμε, έτσι κι έτσι, ίσως, «Καλά μέσα σε δύο μέρες να τα βγάλουμε έκλεισε το θέμα ο Δρ Στράτος» και πήγε προς την πόρτα αφού μάς χαιρέτησε. Η Αντιγόνη ήλθε στην ώρα της για να ελευθερώσει τη Ναυσικά που την «έβγαλε» όλη νύχτα δίπλα μου, πάνω σε μια πολυθρόνα. Τα μάτια μου έψαχναν τα χέρια της Αντιγόνης να δω αν έφερε την εφημερίδα που της τηλεφώνησα. «Εδώ την έχω! Θα την έφερνα ακόμα κι αν δεν τηλεφωνούσες!» Επιτέλους! Να μια λειτουργία της κανονικής ζωής της υπέροχης καθημερινότητας! Να διαβάζεις εφημερίδα! Όμως οι τίτλοι της εφημερίδας ήταν δυσάρεστοι. Πένθιμοι θα έλεγα: «ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ» - «Η πύρινη λαίλαπα καίει απ’ άκρη σ’ άκρη την Ελλάδα» - «Ανυπολόγιστη καταστροφή του δασικού, ζωικού και φυτικού πλούτου» - «Κάηκαν κατοικίες και περιουσίες» - «Χιλιάδες άνθρωποι στο δρόμο». Σκέφθηκα: Και σ’ άλλες χώρες υπάρχουν πυρκαγιές αλλά σβήνουν και κάποιες. Εδώ μοιάζουμε να είμαστε θεατές της πύρινης καταστροφής. Διάβασα παρακάτω: «Δηλώσεις του υπουργού δημόσιας τάξης»: «Μας έδωσαν συγχαρητήρια για τις προσπάθειές μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση»!!! Κι αλλού: «Άγριες αποδοκιμασίες τριών υπουργών της κυβέρνησης που πήγαν στο νομό Κορινθίας να συσκεφθούν με τη Νομαρχία για τις αποζημιώσεις» «Αγανάκτηση και οργή των κατοίκων που τους υποδέχθηκαν με συνθήματα: Είμαστε θύματα πολιτικής ανικανότητας – Αλήτες – πηγαίνετε στα σπίτια σας». Όταν οι υπουργοί επέστρεψαν στην ασφάλεια της Αθήνας και των υπουργείων τους, δήλωσαν ότι αυτοί που τους αποδοκίμασαν ήταν οπαδοί της αντιπολίτευσης! Σκέφθηκα: Δηλαδή οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης ήταν ευχαριστημένοι που κάηκαν τα σπίτια και τα ζώα τους; Στην τέταρτη σελίδα ο αρθρογράφος σατίριζε πικρά, (δεν είχε κι άλλη επιλογή) τον υφυπουργό εργασίας, που προκειμένου να καλύψει την ολική ανικανότητα της κυβέρνησης και να στρέψει αλλού την προσοχή της κοινής γνώμης, δήλωσε πως τις πυρκαγιές τις βάζει η αντιπολίτευση!! Ξανασκέφτηκα: Τελικά τη κυβέρνηση δε την νοιάζει που καίγεται η Ελλάδα, τη νοιάζει μόνο να φταίνε άλλοι γι αυτό… Πιο κάτω άλλο σχόλιο: «Πού είναι ο πρωθυπουργός; - Άφαντος! – Στην Ε.Ε. , οι πρωθυπουργοί των χωρών μελών είναι παρόντες όπου σημειώνεται καταστροφή και πλήττονται οι πολίτες και το περιβάλλον. Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός κρύβεται… Κι όταν περάσει το κακό, βγαίνει μεγαλοπρεπής ο Έλληνας πρωθυπουργός και κάνει ατελείωτες δηλώσεις, για το πόσο η κυβέρνησή του αγωνίζεται για τον…Έλληνα πολίτη και μεγαλώνει η μύτη του και μεγαλώνει και μεγαλώνει… Άφησα την εφημερίδα στο κομοδίνο κι αφέθηκα για λίγα λεπτά δίχως να σκέπτομαι με το νου να τραμπαλίζεται στο κενό. Λίγο μετά όμως, ο ανήσυχος νους, ξέφυγε από το κενό όπου τον έβαλα να ξεκουραστεί κι άρχισε πάλι να κλώθει :
«Η δύναμη των φανερά αδυνάτων και όσων παριστάνουν τους ισχυρούς, είναι το ψέμα. Ιδιαίτερα όταν στριμώχνονται από την αλήθεια. Μ’ ένα πειστικοφανές ψέμα ακινητοποιούν την αλήθεια κι ύστερα την κρύβουν. Αν όμως η αλήθεια περισσεύει και δεν κρύβεται επαρκώς, τότε τη θέση της παίρνει η ντροπή. Η κατακόκκινη ντροπή. Οι περισσότεροι όμως απ’ αυτούς που λένε συστηματικά και υπολογισμένα ψέματα, έστω κι αν η αλήθεια τους φωνάζει «Είμαι εδώ μπροστά σου» εκείνοι κοιτάζουν πεισματικά αλλού. Τότε η ντροπή ντρέπεται διπλά και αποχωρεί.
Υπάρχουν όμως και τα ωραία ψέματα, αυτά που συντηρούν δυνατά τα αισθήματα, που διασώζουν σχέσεις, που ξαναφέρνουν την αυτοεκτίμηση που ξεθύμανε, που μας λένε αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε χωρίς να βλάπτουν τους άλλους. Υπάρχουν και τα ψέματα που δεν τα λέμε αλλά τα αισθανόμαστε και μπορεί στιγμιαία να ισχύσουν ως αλήθειες, όταν ας πούμε ακούμε μια όμορφη μουσική που ταιριάζει στο ψυχισμό μας και σκεπτόμαστε ότι είμαστε μεγάλη καρδιά που χωράει όλο τον κόσμο, ότι στην πραγματικότητα είμαστε σπουδαίοι άνθρωποι αλλά μας…αδίκησε η ζωή κι αισθανόμαστε μια ευγενική έπαρση να κατακλύζει το είναι μας, ενώ η μουσική συνεχίζεται…Έτσι λοιπόν διαπιστώνουμε ότι και στα αρνητικά πράγματα υπάρχει ποιοτική διαβάθμιση. Ζούμε άραγε μ’ αυτό τον τρόπο, το Ωραίο Ψέμα ή η Τέχνη παίζει με τις χορδές της ευαισθησίας μας κι ανακαλύπτει έναν εαυτό που πριν δεν γνωρίζαμε; Η φωνή που ακούγεται από μέσα μας δεν αφήνει καμιά αμφιβολία:
Λέγε μου ψέματα, λέγε μου Ωραία Ψέματα, δεν έχω καλύτερο τρόπο να υπάρξω…

Φαίδων Θεοφίλου