Η Αμαλία Καλυβινού, μετά από αγώνες 17 χρόνων με τον καρκίνο, κι αφού υπέστη τις οδυνηρές συνέπειες της ανευθυνότητας και της αρπακτικότητας κάποιων γιατρών αλλά και της αναλγησίας των γραφειοκρατών, έφυγε την περασμένη Παρασκευή για τη χώρα της καλοσύνης και της γαλήνης, εκεί όπου δεν υπάρχουν φακελάκια και άχρηστα δικαιολογητικά. Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της (νευρίνωμα) που δεν διαγνώστηκε ποτέ, εξελίχθηκε σε καρκίνο που οδήγησε σε ακρωτηριασμό του ποδιού της. Τα τελευταία χρόνια η Αμαλία έδινε μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα, μετά τον εντοπισμό από τους γιατρούς 47 όγκων στο πνεύμονά της. Η ίδια στο Blog της (http://fakellaki.blogspot.com) περιγράφει την Οδύσσειά της, και δίνει κουράγιο και σ’ άλλους που είχαν το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα. Χαρακτηριστική είναι μια φράση της: «Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι «η κονόμα». Οι φαρμακευτικές, κάνουν κουμάντο. Η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ.» Η περίπτωση της Αμαλίας δείχνει σε μια μόνο κατεύθυνση: Αυτήν που οδηγεί στον αγώνα για τη ζωή, στο μαχητικό πνεύμα για τα δικαιώματα του ανθρώπου, στη μόνιμη εγρήγορση για το αυτονόητο: Να ξαναβρούν οι γιατροί την ανθρωπιά τους και το κράτος την πρέπουσα λειτουργία του.Αντίο Αμαλία
Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου και το Blog του
5 σχόλια:
Ponesa me to wraiotato kai toso sugkinhtiko grafto tou Faidwna gia thn agnwsth mou Amalia pou efuge meta to apiqano croniko diasthma twn 17 cronwn gnwsthV foberhV 0dusseiaV kai talaipwriaV pou koubala me giatrouV kai nosokomeia mia baria arrwstia. Ekei anametrietai tou kaqenoV h yucikh antoch kai eswterikoV kosmoV....asqenh, giatrou, nosokomou, suggenh, filou, ANQRWPOU ! Ola einai sundedemena kai ta susthmata den douleuoun pouqena otan taceiV anagkh.Auth einai h pikrh alhqeia
STELLA ZAMPOYROY FOLLENDER
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ
Αγαπημένε μου φίλε Φαίδωνα ένας βουβός και μια απέραντη θλίψη φώλιασε στη ψυχή μου διαβάζοντας αυτό το υπέροχο άρθρο σου για την Αμαλία. Πιστεύω ότι είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής ενός πνευματικού ανθρώπου προς αυτή την κοπέλα.
Σήμερα δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή άμβλυνσης των συνειδήσεων όπου ο ανθρώπινος πόνος δεν συγκηνεί κανέναν , ο εγωκεντρισμός ο ατομισμός μας έχει κάνει να χάσουμε αυτό που λέγεται πόνος , αγάπη προς τον συνάνθρωπο μας, και όποιος σήμερα τολμήσει να εξωτερίκευση αυτά τα συναισθήματα τον θεωρούν γραφικό και ανόητο ρομαντικό.
Το περιστατικό με την Αμαλία είναι μία μεγάλη κραυγή προς όλους μας για αφύπνιση και εγρήγορση να βγούμε επιτέλους από το τέλμα της αδράνειας και της νάρκωσης που έχουμε περιέλθει.
Ας φανταστούμε πως θα αισθανόταν σήμερα ο Ιπποκράτης για τους διαδόχους του, για εκείνους που έχουν γράψει τον όρκο του στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Ντροπή σε εκείνους τους υποκριτές που θέλουν να ονομάζονται γιατροί και εκμεταλέυνται τον ανθρώπινο πόνο για να πλουτίσουν, ντροπή σε εκείνα τα πιράνχας-γιατροί που μένουν αμέτοχοι μπροστά στον πόνο του άλλου , ντροπή σε εκείνους τους γιατρούς που δεν έχουν ΑΡΕΤΗ μέσα τους, γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι υμών πρόγονοι, που δυστυχώς δεν έχουμε πάρει τίποτε από αυτούς ι ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΧΩΡΙΣ ΑΡΕΤΗ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ ΕΣΤΙΝ .
Επειδή πιστεύω ότι το ψάρι βρωμάει πάντα από το κεφάλι το εύλογο ερώτημα που γεννιέται είναι το τι κάνει η πολιτεία, που είναι η πολιτεία, που είναι το αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο που θα πρέπει να υπάρχει ώστε να περιοριστούν αυτά τα οικτρά φαινόμενα στο χώρο της υγείας και όχι μόνο.
Ζούμε σε μία χώρα του παραλογισμού κανένας δεν ενδιαφέρετε πραγματικά για κανένα μόνο όποιος λαδώνει κάνει τη δουλειά του. Δεν υπάρχει ούτε ένας τομέας σήμερα στη χώρα μας που να λειτουργεί σωστά, υγεία, παιδεία, πολεοδομία ?
Οι πολιτικοί μας για εκείνο που ενδιαφέρονται είναι η νομή της εξουσίας και τους καμαρώνουμε από τα τηλεοπτικά παράθυρα κάθε βράδι για το ποιος είναι λιγότερο κλέφτης. Κράτος σημαίνει δύναμη και η δύναμη αυτή πρέπει να επιβληθεί σε όλους όσους παρανομούν από τη στιγμή που δεν έχουν την αίσθηση του καθήκοντος. Η Ελλάδα έχει το καλύτερο νομικό σύστημα το οποίο δεν εφαρμόζετε άρα λοιπόν ο ρόλος του κράτους είναι να επιβάλει το νόμο σε όλους ώστε να λειτουργήσει επιτέλους η χώρα .Είναι θλιβερό να βλέπεις έγκυρες οικονομικές εφημερίδες του εξωτερικού όπως η FINANCIAL TIMES μια εφημερίδα διεθνούς κύρους με αναγνώστες χιλιάδες επιχειρηματίες από όλο τον κόσμο να αναφέρει σε δημοσίευμα της ότι η Ελλάδα δεν είναι ασφαλής προορισμός για επενδύσεις. Πολλοί ξένοι επιχειρηματίες επιχείρησαν να επενδύσουν στην Ελλάδα και μόλις διαπιστώσαν το τεράστιο τείχος της γραφειοκρατίας και της μίζας να υψώνετε μπροστά τους τα μάζεψαν και έφυγαν από την Ελλάδα.
Στη χώρα αυτή δεν υπάρχει χάραξη εθνικής στρατηγικής, κανένας δεν κοιτά λίγο πιο πέρα από τη μύτη του ,εκείνο που ενδιαφέρει την πλειονότητα των πολιτικών είναι πως θα τα οικονομήσουμε, η πολιτική γι’ αυτούς δεν είναι προσφορά προς τον πολίτη αλλά το πώς θα εξασφαλιστούμε τώρα που είμαστε στα πράγματα . Λίγοι είναι εκείνοι οι πολιτικοί που είχαν οράματα και άφησαν την προσωπική τους σφραγίδα και μια παρακαταθήκη φεύγοντας από την πολιτική. Ενας από αυτούς είναι και ο Αναστάσιος Πεπονής ο οποίος με το νομοθετικό πλαίσιο που θέσπισε για της προσλήψεις στο δημόσιο μέσω του νόμου 2190/1994 περιόρισε το ρουσφέτι και έδωσε την ευκαιρία σε παιδιά τα οποία είχαν δυνατότητες και προσόντα αλλά δεν είχαν μπάρμπα στη Κορώνη να κερδίσουν μια θέση στο δημόσιο τομέα.
Εμείς όμως οι πολίτες δεν είμαστε αμέτοχοι σε αυτόν τον κατήφορο φέρουμε μεγάλη ευθύνη γι΄ αυτούς που μας κυβερνούν διότι έχουμε στα χέρια μας ένα όπλο που λέγετε ψήφος ένα μεγάλο όπλο που δυστυχώς δε ξέρουμε να το χρησιμοποιήσουμε σωστά γιατί πάνω απ΄όλα θέτουμε το προσωπικό μας όφελος και τα ανταλλάγματα που θα μας δώσουν, δεν υπάρχει πλέον η ψήφος της συνειδήσεως αλλά εκείνο που λέγετε ‘’ δούναι και λαβείν’’. Άρα λοιπόν είμαστε άξιοι της διακυβερνήσεως που έχουμε γιατί όπως στρώσαμε ας κοιμηθούμε.
Κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει ‘’ τέσσερα χρόνια με βρίζουν την Κυριακή των εκλογών με ψηφίζουν και σαν αύριο με ξαναβρίζουν’’ από τότε μέχρι σήμερα δε νομίζω να έχει αλλάξει κάτι σε αυτή τη νοοτροπία.
Εκείνο που πιστεύω είναι ότι η μεγάλη πλέον πληγή για τον τόπο είναι το άθλιο δικομματικό σύστημα που δυστυχώς δεν παράγει πολιτική αλλά μόνο διαχείριση.
Ότι θετικό είχαν να δώσουν το έδωσαν , ήρθε πλέον η ώρα να οδηγηθούμε σε συμμαχικές κυβερνήσεις ώστε να φύγει η αλαζονεία και ο εμπαιγμός των δύο κομμάτων. Και οι δύο υπόσχονται τομές ότι θα βάλουν βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο αλλά μόνο λόγια , η φτώχεια όμως και η διεύρυνση των ανισοτήτων καλά κρατούν. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει κάποτε προς τον Ελληνικό λαό ότι η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών θα πρέπει να κλίσει…..δυστυχώς όμως όχι μόνο η ψαλίδα δεν έκλεισε αλλά διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο και έχουμε σήμερα στη χώρα μας δύο εκατομμύρια Έλληνες που ζουν στο όριο της φτώχειας και δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα πράγμα που το έχει παραδεχτεί και ο κύριος Καραμανλής ο σημερινός μας πρωθυπουργός.
Θυμάμαι επίσης την ομιλία του τέως υπουργού οικονομικών του ΠΑ.ΣΟ.Κ κυρίου Γιάννου Παπαντωνίου επι πρωθυπουργίας Κώστα Σιμήτη ο οποίος σε ένα συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ είχε πει χαρακτιριστικα:’ ’Εφτασε η ώρα να περάσουμε από την ισχυρή οικονομία στην ισχυρή κοινωνία’’ και αναρωτιέμαι εγω ο απλός πολίτης πια είναι η ισχυρή οικονομία και ποια η ισχυρή κοινωνία? Ισχυρή κοινωνία με δύο εκατομμύρια Έλληνες εξαθλιωμένους δεν μπορεί να υπάρξει.
Δεν κρατούν οι πολιτικοί μας ούτε τα προσχήματα και οι λέξεις έχουν χάσει πλέον το νόημα τους .
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα Ηρακλή ώστε να καθαρίσει τον κόπρο του Αυγείου.
Εύχομαι να βρεθεί γρήγορα αυτός ο Ηρακλής μήπως προλάβει να σώσει κάτι ότι έχει απομείνει τουλάχιστον όρθιο ακόμα, και ο Ηρακλής αυτός δεν θα είναι κάποιος πολιτικός αλλά η δική μας η αλλαγή, και κυρίως της νοοτροπίας μας.
Η παιδεία και ο πολιτισμός πρέπει να έρθουν στο προσκήνιο ειδικά ο μεγάλος μας πολιτισμός που είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο που έχουμε σήμερα.
Θα ήθελα να κλείσω αυτή την παρέμβαση μου με τα λόγια μιας ΜΕΓΑΛΗΣ Ελληνίδας της ΜΕΛΙΝΑΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗ ‘’ Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΕΑΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΝΕΙΣ’’.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΑΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ
ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ
Φίλε Παναγιώτη
Σ' ευχαριστώ για το θαυμάσιο όσο και γνήσιο σχόλιό σου που καταθέτει πολύτιμες σκέψεις για τις πληγές της χώρας μας. Ο επισκέπτης του Blog, έχει πολλά να κερδίσει από τις σκέψεις που κάνεις
αλλά και να ενεργοποιήσει τη δική του.
Φαίδων
ΥΓΕΙΑ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ
Το τραγικό περιστατικό με το νεογέννητο που συνέβη πριν λίγες μέρες αναδεικνύει για ακόμα μια φορά την παθογένεια του Εθνικού μας συστήματος υγείας.
Για ακόμη μία φορά διαπιστώσαμε όλοι μας το πόσο ισχυρό είναι το κράτος, ένα κράτος αδιάφορο ακόμη και όταν κινδυνεύει μια ζωή, ένα κράτος που σκοτώνει τα ίδια μας τα όνειρα. Όλοι μας αντικρίσαμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες τον πατέρα του νεογέννητου, ένα νέο παιδί γύρω στα 28 με όνειρα για τη ζωή , που όλους αυτούς τους εννέα μήνες μαζί με τη γυναίκα του οραματιζόταν το μέλλον τους, την αλλαγή που θα ερχόταν στη ζωή τους με την έλευση αυτού του παιδιού.
Το παιδί χάθηκε άδικα λίγες ώρες αφότου ήρθε στη ζωή διότι δεν υπήρχε διαθέσιμη μια κινητή μονάδα με θερμοκοιτίδα.
Το ισχυρό κράτος για ακόμα μία φορά μας έκανε υπερήφανους! Και το ρητό που λέει ‘’ όπου φτωχός και η μοίρα του καλά κρατεί’’. Ας υποθέσουμε ότι στη θέση εκείνου του άτυχου πατέρα βρισκόταν κάποιος επώνυμος πολιτικός, δημοσιογράφος κτλ, τότε σας διαβεβαιώ θα είχε ξεσηκωθεί ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός ώστε να δοθεί λύση.
Που να περισσέψουν χρήματα για την αγορά κινητών μονάδων με θερμοκοιτίδα από τα πιράνχας που λυμαίνονται το χώρο της υγείας, τις μίζες και τις προμήθειες? Ο Έλληνας όμως φορολογούμενος πληρώνει από το υστέρημα του για ένα σύστημα υγείας που θα μας κάνει υπερήφανους, για ένα σύστημα υγείας που θα ξέρουμε ότι σε μία δύσκολη στιγμή θα είναι δίπλα μας .
Δυστυχώς η κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της υγείας είναι τόσο οδυνηρή που ο Έλληνας τη βιώνει καθημερινά στο πετσί του και οι διαχειριστές της εξουσίας σφυρίζουν αδιάφοροι. Είναι πλέον πασιφανές ότι είκοσι χρόνια το ΠΑ.ΣΟ.Κ και τριάμισι η Νέα Δημοκρατία στην εξουσία ,τον τομέα που λέγεται υγεία δεν τον έβαλαν ψηλά στην κυβερνητική τους ατζέντα.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας μας έλαβε σάρκα και οστά επί των ημερών της διακυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ μάλιστα σε κάποιες εκλογικές αναμετρήσεις του πρόσφατου παρελθόντος μερικά στελέχη της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης καμάρωναν στις προεκλογικές τους ομιλίες λέγοντας ότι’’ το Ε.Σ.Υ. είναι δικό μας παιδί.’’
Πράγματι το Ε.Σ.Υ. είναι παιδί του ΠΑ.ΣΟ.Κ με τη μόνη διαφορά ότι όταν φέρνεις ένα παιδί στο κόσμο φροντίζεις να το εφοδιάσεις με ισχυρά όπλα και χαρίσματα ώστε να μπορεί να ορθοποδήσει και να είναι λειτουργικό και βιώσιμο πράγμα που δεν το έκανε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αφού το γέννησε το εγκατέλειψε ως άσπλαχνη μάνα.
Το Ε.Σ.Υ πέθανε πριν καλά προλάβει να γεννηθεί όπως το νεογέννητο που σας ανέφερα παραπάνω και στη θέση του μπήκαν τα πιράνχας που σήμερα έχουν γιγαντωθεί και έχουν κολλήσει σαν τις βδέλλες πάνω στην υγεία και της απομυζούν το αίμα και αίμα του Ελληνικού λαού.
Μεγάλα και ισχυρά ιδιωτικά συμφέροντα συνθέτουν μια νομενκλατούρα που λυμαίνεται το χώρο της υγείας για πάρα πολλά χρόνια και κανείς δεν τολμά να βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο όπως χαρακτηριστικά λένε οι διαχειριστές της εξουσίας.
Ο ομφάλιος λώρος μεταξύ πολιτικής και οικονομικής εξουσίας καθώς και οι εξαρτήσεις των πολιτικών από οικονομικά συμφέροντα τους καθιστούν δέσμιους και γεννά νοσηρά φαινόμενα διαπλοκής που εμποδίζουν τη χάραξη μιας πολιτικής με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.
Η Υγεία δεν χρειάζεται χρήματα αλλά συμάζεμμα και επανίδρυση του υπάρχοντος συστήματος.
Από τη στιγμή που ο κύριος Καραμανλής δεν μπόρεσε να επανιδρύσει το κράτος όπως είχε υποσχεθεί ας θέσει τις βάσεις για ένα λειτουργικό, βιώσιμο σύστημα υγείας με αξιοκρατία, διαφάνεια και απαλλαγμένο από τα νοσηρά φαινόμενα που προανέφερα.
Τα προβλήματα της υγείας οι κυβερνώντες τα αντιμετωπίζουν με ασπιρίνες δυστυχώς όμως η ασπιρίνη δεν ενδύκνειτε , η αντιμετώπιση τους χρειάζεται νυστέρι που όλοι τους το κρατάνε αλλά κανείς δεν τολμά το βάλει πάνω στη πληγή.
Επειδή πιστεύω ότι τα πάντα στη ζωή είναι μαθηματικά και στα μαθηματικά δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα έτσι λοιπόν και στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, εκείνο που χρείζετε είναι η πολιτική βούληση την οποία δεν έχουν οι κυβερνώντες.
Υπάρχουν άξιοι άνθρωποι σε όλους τους πολιτικούς χώρους που μπορούν να αναλάβουν καίριες θέσεις στο χώρο της υγείας και όχι μόνο ώστε να μπει ένα φρένο στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, άνθρωποι με κρυστάλλινο πολιτικό βίο, που το παρελθόν τους αποτελεί εγγύηση για μια επιτυχημένη πορεία στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων, οι άνθρωποι όμως αυτοί εξοβελίζονται και μένουν στο περιθώριο ,το γιατι? ας βγάλει ο καθένας μας τα συμπεράσματα του.
Η Υγεία είναι μια εθνική υπόθεση που μας αφορά όλους και όχι υπόθεση ενός κόμματος γι΄αυτό η ανάγκη για μια διακομματική συνεργασία για την υγεία προβάλει περισσότερο από επιτακτική από ποτέ και το μήνυμα ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΙΑ, ΥΓΕΙΑ εξακολουθεί να παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.
Λύσεις υπάρχουν αρκεί να βάλουν οι πολιτικοί κάτω τη λογική, εγώ ο απλός πολίτης δεν είμαι αυτός που θα δώσει υποδείξεις, ο λαός τους τοποθέτησε στις υψηλές θέσεις για να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα του και να τον κάνουν να νιώθει υπερήφανος.
Αισθάνομαι οργή και αγανάκτηση ως Έλληνας και πολίτης αυτής της χώρας να βλέπω ανθρώπους μέσα από τα δελτία ειδήσεων να χρειάζονται να μεταφερθούν σε κάποια μονάδα εντατικής θεραπείας μετά από ένα ατύχημα ή οτιδήποτε άλλο και η πολιτεία να μην μπορεί να τους εξασφαλίσει ένα κρεβάτι.
Οι επιλογές σε μία τέτοια περίπτωση δεν είναι πολλές ή θα καταλήξει ο ασθενής μεταφέροντας τον από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ή κάποιος δημοσιογράφος θα πάρει τηλέφωνο ζωντανά από κάποιο δελτίο ειδήσεων τον φιλεύσπλαχνο εκάστοτε κύριο υπουργό υγείας να παρέμβει και να δώσει λύση και συνάμα να τονωθεί και το προφίλ και η δημόσια εικόνα του κυρίου υπουργού.
Εκεί λοιπόν καταντήσαμε, για να σωθεί μια ζωή θα πρέπει να παρέμβει ο υπουργός από τηλεοράσεως αφού πρώτα δούμε τους συγγενείς του ασθενή να σπαράζουν από τον πόνο και την αγωνία και να εκλιπαρούν για τη σωτηρία του δικού τους ανθρώπου.
Το γεγονός ότι στέκει ακόμα όρθιο αυτό το σύστημα υγείας της χώρας μας οφείλετε στην αυτοθυσία και το φιλότιμο ορισμένων γιατρών , νοσοκόμων που πρώτα απ’όλα έχουν πίστη στο Θεό , συναίσθηση του καθήκοντος και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Οι άνθρωποι αυτοί δίνουν καθημερινή μάχη με τις παθογένειες του συστήματος , μάχη για να απαλύνουν όσο μπορούν τον ανθρώπινο πόνο, είναι οι άνθρωποι αυτοί οι αφανείς ήρωες που βρίσκονται σε όλα τα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας μας και τιμούν τον όρκο τους προς τον πατέρα της ιατρικής Ιπποκράτη. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που πιστεύουν ακράδαντα την αρχαία ρήση ΠΑΝΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ .
Το ζητούμενο σήμερα είναι να μπορέσεις να παραμείνεις άνθρωπος με ότι συνεπάγεται αυτό.
Κλείνοντας θα ήθελα να δανειστώ τους στοίχους ενός ποιητή που είπε ότι η πρώτη μας κραυγή είναι το κλάμα, από κει και πέρα ή μένεις άνθρωπος και κλαις ή γίνεσαι θηρίο και κάνεις τους άλλους να κλαίνε!
Ας διαλέξει ο καθένας μας το δρόμο που του ταιριάζει……………….
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΑΣ
ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ
E-mail : orizontas2000@yahoo.gr
Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ
Από το Blog “Μαύρος Γάτος»
Το κείμενο αυτό είναι στη διάθεση οποιουδήποτε θα ήθελε να το αναδημοσιεύσει
σε οποιανδήποτε μορφή, με ή χωρίς αναφορά της πηγής.
Τα όσα ακολουθούν ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ. Αφορούν όμως ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥΣ. Ένα κομμάτι των γιατρών που ΑΣΚΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, σε πολλαπλά επίπεδα, και με ολέθριες πολλές φορές συνέπειες.
Η ΒΙΑ ξεκινά από την πρώτη επαφή πρόσωπο με πρόσωπο. Ο ασθενής έχει δικαίωμα να θέλει το γιατρό του σοβαρό, ευπρεπή, ευγενικό. Αντίθετα, αντιμετωπίζει συχνά γιατρούς αγενείς, επιθετικούς, αμίλητους, αντιμετωπίζει αδιαφορία, ειρωνίες, προσβολές, ταπεινωτικά σχόλια. Πολλοί γιατροί χρησιμοποιούν χυδαία τη θέση τους για να επιβληθούν, μιλούν με λίγες και απότομες κουβέντες, χρησιμοποιούν άγριο ενικό, κάνουν χοντρά και άτοπα πειράγματα.
Αυτά όμως είναι πταίσματα. Το βασικό συστατικό της λεκτικής βίας είναι η άρνηση παροχής πληροφοριών: Πολλοί γιατροί λες και προσβάλλονται βαθιά αν τυχόν ο ήδη τρομοκρατημένος ασθενής τολμήσει να ζητήσει διευκρινίσεις, εξηγήσεις, πληροφορίες.
Περιττό να πω ότι η βίαιη αντιμετώπιση των ασθενών είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, ειδικά στην Δημόσια Υγεία, όπου οι γιατροί είναι κακοπληρωμένοι και μονίμως υπερφορτωμένοι.
Πάμε τώρα σε ένα πολύ πιο σημαντικό κεφάλαιο: ΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ.
Ο Έλληνας γιατρός έχει συνήθως αποφοιτήσει από ένα πανεπιστήμιο, ελληνικό ή ξένο.
(λέω συνήθως, γιατί υπάρχουν κα οι γιατροί-μαϊμούδες, που τους ξεχωρίζεις εύκολα, πετώντας τους μια μπανάνα: αν ο γιατρός ορμήξει να την πιάσει, σήκω και φύγε τρέχοντας…).
Όσοι έχουν έρθει από Ιατρικές Σχολές του εξωτερικού, σπούδασαν στην πλειοψηφία τους σε κάποια άγνωστης φερεγγυότητας και άγνωστου επιστημονικού κύρους σχολή του τέως ανατολικού μπλοκ, και μάλιστα με το προκλητικό για τους καθηγητές status του "πλούσιου Δυτικού"- ναι, μιλάω ΚΑΙ για μαθήματα περασμένα με μπαξίσια (άλλο αν η οικογένεια στην Ελλάδα στερούνταν, για να στέλνει δίδακτρα και έξοδα στον ξενιτεμένο). Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως γράφτηκαν στην εκεί Ιατρική χωρίς κανένα απολύτως αξιοκρατικό κριτήριο επιλογής...
Φυσικά δεν είναι όλες οι Ιατρικές Σχολές της Ανατολικής Ευρώπης ίδιες, ούτε όλα τα παιδιά που αναγκάστηκαν να σπουδάσουν εκεί μπορούμε να τα βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι. Τί να σημαίνουν όμως όλα αυτά που ανέφερα για το επίπεδο του μέσου όρου αυτών των γιατρών;
Όσον αφορά τις Ιατρικές Σχολές της Ελλάδας τώρα: η φοίτηση σε ελληνική Ιατρική Σχολή επαφίεται στον πατριωτισμό του φοιτητή.
Σε παραλαμβάνουν ορεξάτο μόλις βγήκες από το Λύκειο, και σ' εγκαταλείπουν στην τύχη σου. Λες και κάνουν ό,τι μπορούν για να χάσεις κάθε διάθεση για επιμέλεια. Εργάστηκες βέβαια σκληρά για να μπεις στην Ιατρική, και μόνο το γεγονός ότι τελικά τα κατάφερες σημαίνει ότι είσαι και πολύ δυνατό μυαλό και πολύ επιμελής. Για να σού δώσουν όμως κουράγιο ώστε να καταστρέψεις τα ομορφότερα χρόνια της εφηβείας σου στα φροντιστήρια, σού είχαν τάξει ότι αρκεί να καταφέρεις να περάσεις στην Ιατρική, και μετά θ’αράξεις (θα καααααάθεσαι, μού είχαν πει εμένα). Στη Σχολή θα δεις να σού δίνονται ένα σωρό ακόμα κίνητρα για να διαφθαρείς και για να το ρίξεις στους φραπέδες και στο χαβαλέ: θα δεις τους κουρασμένους, ανεπαρκείς και αδιάφορους καθηγητές σου ν' απαξιούν ν' ασχοληθούν μαζί σου, θα δεις ότι η υποδομή των Σχολών είναι αδύνατον να εκπαιδεύσει τον αριθμό των εισακτέων, θα δεις παρόλ' αυτά τον αριθμό των συμφοιτητών σου να πολλαπλασιάζεται με μεταγραφές από το παράθυρο κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αλλά υπάρχουν κι ακόμα χειρότερα… Στα κλινικά έτη, εκεί που θα έπρεπε να μάθεις την πράξη της ιατρικής, ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΧΡΗΣΙΜΟ, παρά μόνο ατέλειωτα κατεβατά και τα SOS για τις εξετάσεις.
Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι ότι ο μέσος απόφοιτος των ελληνικών Ιατρικών σχολών μπορεί να χαρακτηριστεί ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ και όχι ΓΙΑΤΡΟΣ.
Και πού θα μάθει την ΕΦΑΡΜΟΣΜΈΝΗ ιατρική (δηλαδή την ΑΛΗΘΙΝΗ ιατρική) ο ανίδεος απόφοιτος;
ΣΤΟΥ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΘΑ ΤΗ ΜΑΘΕΙ (ΑΝ ΠΟΤΕ ΤΗ ΜΑΘΕΙ). Ναι, όταν θ’ αρχίσει να δουλεύει… [Το γεγονός αυτό το αναγνώρισε και η ίδια η πολιτεία, καθιερώνοντας εδώ και μερικά χρόνια την υποχρεωτική τρίμηνη άσκηση στα νοσοκομεία πριν την έναρξη της Υπηρεσίας Υπαίθρου (του «Αγροτικού»)].
Έτσι εξηγείται η πολύ χαμηλή ποιότητα ιατρικών υπηρεσιών σε αγροτικά ιατρεία, κέντρα υγείας (όπου συνήθως εφημερεύουν ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ αγροτικοί) και εφημερεύοντα νοσοκομεία (όπου συνήθως εφημερεύουν ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ ειδικευόμενοι)…
Αυτή η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ των νέων (και παλιών…) γιατρών είναι κι αυτή μια πολύ σοβαρή μορφή ΒΙΑΣ απέναντι στους ασθενείς.
Πάμε τώρα στο κεφάλαιο των γκρίζων οικονομικών συναλλαγών πολλών γιατρών...
Από τις πρώτες επαφές του αγροτικού γιατρού, είναι οι λεγόμενοι «φαρμακάδες». Ακόμα και αυτός που ξεκινά με τις καλύτερες προθέσεις είναι δύσκολο να μην μπλεχτεί στο παιχνίδι της προτίμησης μεταξύ ισότιμων φαρμάκων με κάποιου είδους αντάλλαγμα. Οι πιο προχωρημένοι μπορούν να κερδίσουν πάρα πολλά λεφτά με την ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΙΑ, συνταγογραφώντας φάρμακα άλλα αντ’ άλλων, ακόμα και χορηγώντας πανάκριβα φάρμακα που όμως δεν είναι απαραίτητα και που μπορεί να είναι ακόμα και επικίνδυνα. Οι ακόμα πιο προχωρημένοι μπορούν να κάνουν περιουσίες μέσα σε μερικούς μήνες, γράφοντας φάρμακα εκατομμυρίων σε βιβλιάρια ασχέτων ή και νεκρών (έχει γίνει κι έχουν πιαστεί).
Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά (;;;). Ας μείνουμε στην απλή προτίμηση του ενός ΙΣΟΤΙΜΟΥ φαρμάκου απέναντι σε ένα άλλο. Είναι πιθανό όντως να πρόκειται για εντελώς ισότιμα και ισοδύναμα φάρμακα, επειδή όμως η απληστία πολύ συχνά συνδυάζεται με την άγνοια, πολύ φοβάμαι ότι ο Έλληνας γιατρός δεν επιλέγει πάντα (λέμε τώρα) το καταλληλότερο φάρμακο για τον κάθε συγκεκριμένο ασθενή…
Πάμε τώρα στα γνωστά φακελάκια. Χωρίζονται σε δυό είδη: τα ΑΠΑΙΤΗΘΕΝΤΑ και τα ΑΠΟΔΕΧΘΕΝΤΑ. Για την βία των ΑΠΑΙΤΗΘΕΝΤΩΝ δεν το συζητάμε, υπενθυμίζω μόνο την περίπτωση του γιατρού που καταγράφτηκε από κρυφή κάμερα να ζητά τρίπτυχο φακελάκι για να χειρουργήσει ασθενή (για την εγχείρηση, για τον αναισθησιολόγο, και για την αφαίρεση των ραμμάτων), υποστηρίζοντας ευθαρσώς ότι «δεν μπορεί η κάθε Καραγκούνα να χειρουργείται σε αυτό το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο μαζί με τους Δικαστικούς και με τους Εφέτες». Αθωώθηκε από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου με το επιχείρημα ότι α) η κάμερα ήταν κρυφή και άρα δεν αξιολογείται σαν στοιχείο και β) ότι τα χαρτονομίσματα δεν ήταν προσημειωμένα.
Ας πάμε όμως στα ΑΠΟΔΕΧΘΕΝΤΑ φακελάκια… Όταν ο έτσι κι αλλιώς οικτρά αμοιβόμενος γιατρός μάθει ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΟΥΝ «ΕΝΑ ΔΩΡΑΚΙ» κάθε φορά που ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ, ακόμα και άγιος να είναι, κάποια στιγμή που ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΝ «ΔΩΡΑΚΙ», θα το ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ. Με αυτόν τον τρόπο οι ασθενείς, μέσα στο φόβο τους και μέσα στην ανασφάλειά τους, ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ….
Όλα αυτά βέβαια βολεύουν πάρα πολύ το Κράτος, ώστε να προσποιείται ότι παρέχει δημόσια δωρεάν υγεία, στην πλάτη των ασθενών... και φυσικά και στην πλάτη των γιατρών, που τελούν έτσι υπό καθεστώς παρανομίας και μόνιμου εκβιασμού...
Το φακελάκι είναι λοιπόν κι αυτό άλλη μια μορφή ιατρικής βίας, είτε έχει ζητηθεί είτε όχι. Αλλά δεν είναι η χειρότερη μορφή ιατρικής βίας… Υπάρχουν και ΠΟΛΥ χειρότερα.
Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ είναι η ΑΓΝΟΙΑ και η ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ πολλών Ελλήνων ΕΙΔΙΚΩΝ γιατρών. Είτε σπούδασαν σε κάποιο ανεπαρκές ελληνικό πανεπιστήμιο κοιτώντας να περάσουν με SOS όπως όπως τα μαθήματα (μια και κουράστηκαν πολύ για να μπουν στο Πανεπιστήμιο, ή για να μεταγραφούν από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία), είτε σπούδασαν σε κάποιαν τριτοκοσμική και αναχρονιστική σχολή του τέως Ανατολικού μπλοκ, ΑΡΚΕΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ «ΕΙΔΙΚΟΙ» ΓΙΑΤΡΟΙ, και ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΣΧΕΤΟΙ. Αυτό είναι απόλυτα αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι συνθήκες λήψης της ειδικότητας είναι άθλιες, με τους ειδικευόμενους να είναι ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ, ΑΔΙΔΑΚΤΟΙ, ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΑΠΕΙΡΕΣ ΩΡΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΩΝ, από ΕΥΘΥΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ, εκτεθειμένοι σε ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΣΤΙΣΟΥΝ (ΚΑΙ ΣΥΧΝΑ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ) ΖΩΕΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΟΙ ΕΙΚΟΝΙΚΑ, χωρίς ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, χωρίς ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥΣ.
Στην Ελλάδα ο ειδικευόμενος έχει το επίπεδο του τελειόφοιτου φοιτητή της Δύσης και ο ειδικός έχει το επίπεδο του ειδικευόμενου της Δύσης. ΣΚΛΗΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΙΝΕΣ.
Από την ώρα λοιπόν που τελειώνει και την ειδικότητα, ο Έλληνας γιατρός έχει δύο δρόμους: Ή θα μπει με κάποιον τρόπο στο ΕΣΥ, ή θα δουλέψει σαν ιδιώτης. Αν ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚοΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΠΟΥ ΙΣΧΥΟΥΝ καταφέρει να μπει στο ελληνικό ΕΣΥ, όπου επικρατούν ομολογουμένως άθλιες συνθήκες εργασίας, δύσκολα θα αποφύγει τις παγίδες της Νιρβάνας και του ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟΥ. Αν δουλέψει σαν ιδιώτης, είναι τόσες και τόσο τεράστιες οι δυσκολίες και τα ηθικά διλήμματα που θα αντιμετωπίσει, ειδικά στην αρχή, που δεν θα του περισσεύει πολύς χρόνος για ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Και στις δύο περιπτώσεις, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΟΣΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ και για τις νεότερες θεραπείες.
ΑΥΤΗ είναι λοιπόν η πιο σοβαρή μορφή ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ στην Ελλάδα: Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΙΑΤΡΩΝ.
Αφού τελειώσαμε με τους γιατρούς, ας μπούμε τώρα σε ένα άλλο τεράστιο και σοβαρότατο κεφάλαιο ΒΙΑΣ: στη ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ (ΤΕΧΝΙΚΗ) ΒΙΑ του συστήματος.
Στο δημόσιο τομέα ο ασθενής υφίσταται την βία της ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: οι ασφαλισμένοι των ταμείων έχουν να αντιμετωπίσουν:
1. κακοπληρωμένους και υπερφορτωμένους γιατρούς, ανεπαρκείς σε επίπεδο ΚΑΙ σε αριθμό.
2.μακρόχρονη αναμονή σε λίστες για ραντεβού για εξέταση και για εγχείρηση, προοπτική που σπρώχνει ακόμα και τον πιο φτωχό προς το φακελάκι ή προς τον ιδιωτικό τομέα.
3. ατέλειωτη κούραση και ΑΝΑΜΟΝΗ σε εξωτερικά ιατρεία και επιτροπές και ξαναεπιτροπές.
4. αδυναμία πραγματοποίησης σημαντικών εξετάσεων και συχνά παράλειψη τους λόγω ανυπαρξίας προσωπικού και μέσων (άλλο αν πανάκριβα μηχανήματα σαπίζουν σε διάφορες αποθήκες του ΕΣΥ λόγω απουσίας προσωπικού κλπ κλπ).
Στον ιδιωτικό τομέα τώρα: εκεί ο ασθενής υφίσταται συχνά τη βία της ΥΠΕΡΔΙΑΓΝΩΣΗΣ (κάπως πρέπει να δουλέψουν και τα τόσα κέντρα, και με το αζημίωτο για τον παραπέμποντα ιατρό…) και της ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΤΟΠΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ, βλέπε χειρουργεία που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, πανάκριβα άχρηστα εξαρτήματα και ιατρικά βοηθήματα, κλπ, κλπ…
Για να πούμε τέλος και του στραβού το δίκιο, πρέπει να τονίσω ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ Ή ΝΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ υφίστανται σημαντική ΒΙΑ από το σύστημα, σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης και της εξέλιξής τους, όπως ήδη ανέφερα σε διάφορα σημεία. Αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο….
Προσπάθησα να σικαγραφήσω με συντομία το πολύπλοκο φαινόμενο της ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ στην Ελλάδα. Δεν το ξεχωρίζω από τη βία που αντιμετωπίζουμε ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ σε αυτήν την χώρα (και όχι μόνο), σε ΌΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ. Κι εδώ, όπως και σε όλες τις άλλες μορφές βίας, το κλειδί είναι Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΥ.
Εν κατακλείδι, το ξαναλέω, η βία είναι ΜΙΑ. Η Ιατρική Βία είναι απλά μία της ακόμα πλευρά…
Δημοσίευση σχολίου