Ο ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟ...ΤΡΑΠΕΖΙ

Πριν από μια εβδομάδα, με μια παρέα αξιόλογων Μυτιληνιών περάσαμε ένα θαυμάσιο βράδυ. Κουζίνα ελαφριά όσο και νόστιμη, κρασί λευκό μοσχάτο, σ’ ένα κλίμα ευφορίας μ’ ενδιαφέρουσες συζητήσεις που περιστρέφονταν στην πολιτική, στον πολιτισμό, στην κοινωνία. Μέχρι εκείνη την ώρα ουδείς είχε ασχοληθεί με τα τηλεοπτικά. Αλλά επειδή πάντα κάποιος πρέπει να υπάρχει που να δαιμονίζει τους άλλους, έφερε ο Μιχάλης στο τραπέζι το Λάκη Λαζόπουλο: “Μπορείτε να μου πείτε ποιο σκοπό εξυπηρετεί πια, αυτή η βαρετή (σάτιρα;) επιθετικότητα κατά της Μιμής Ντενίση; Δε φτάνουν τόσα χρόνια διαρκούς ανακύκλωσης και επαναλήψεων μιας μοχθηρίας που ξεπέρασε τον εαυτό της; Πάντως όσο κακή ηθοποιός και να είναι η Μιμή Ντενίση, ο κόσμος από αντίδραση γεμίζει το θέατρό της”. Το σχόλιο αυτό όπως ήταν φυσικό έφερε κι άλλο, αυτή τη φορά από την Τασία: “Γιατί, δεν έχετε δει τον Λαζόπουλο όταν αναφέρεται στον, κατά τεκμήριο έντιμο κι αξιόπιστο πολιτικό, Κώστα Σημίτη, την αναιτιολόγητη απέχθεια που δείχνει; Την στιγμή εκείνη, ο σατιρικός ηθοποιός κι ευφάνταστος κειμενογράφος, αυτοεξουθενώνεται, κι αντικαθίσταται μ’ ένα τυχαίο ανθρωπάκι, με μια γριούλα ας πούμε, που την κατατρώγουν οι εμμονές της. Έτσι λοιπόν η ανεξήγητη (προς το παρόν) προσωπική εμπάθεια του ανθρώπου, μειώνει την αξία του καλλιτέχνη”. “Θυμάστε την περίοδο της έντασης για την παιδεία; συνέχισε ο Στράτος. Δεν υπήρχε τότε ούτε ένας Έλληνας που να μη συμφωνούσε με την άποψη, ότι οι διεκδικήσεις των φοιτητών και των καθηγητών έπρεπε να γίνουν με τα παν/μια ανοιχτά και ότι με κλειστά παν/μια (καταλήψεις) οι φοιτητές, ήταν σα να πριόνιζαν το κλαδί που κάθονταν. Οι δίμηνες σχεδόν καταλήψεις, οι καταστροφές στις σχολικές αίθουσες κι οι υπερβολές των κομματικών μειοψηφιών, αντικαθιστούσαν στην ουσία , τις θέσεις για τις αλλαγές στην παιδεία που θα έπρεπε να έχει ο εκπαιδευτικός κόσμος, απέναντι στις συντηρητικές επιλογές της κυβέρνησης. Ο Λαζόπουλος στις εκπομπές του, έβρισκε θεσπέσια όσα έκαναν οι φοιτητές,
ακόμα και οι κουκουλοφόροι. Καθημερινά χάιδευε τ’ αυτιά τους. Δεν ξέρω αν ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσεις τη νεολαία είναι να της χαϊδεύεις τ’ αυτιά, πάντως σίγουρα είναι ο πιο φτηνός κι εύκολος τρόπος για ν’ αρέσεις στη νεολαία”. “Γιατί το άλλο πού το πάτε; πήρε το λόγο η Άννα: Εδώ η Ελλάδα βοά από το όργιο μικρών και μεγάλων σκανδάλων της κυβέρνησης από την ανικανότητα και το φόβο των στελεχών της ν’ αναλάβουν τις πολιτικές τους ευθύνες, κι ο Λαζόπουλος προσπαθεί αγωνιωδώς ν’ ασκήσει σάτιρα στο χώρο της υποτονικής κι αμήχανης αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τι σάτιρα μπορεί να κάνει κάποιος σ’ ένα χώρο όπου κυριαρχεί η αμηχανία και η σιωπή; Εδώ η επανίδρυση του κράτους που υποσχέθηκε ο ανεψιός Καραμανλής, έγινε άλωση του κράτους κι ο Λαζόπουλος δεν πήρε είδηση; Μήπως νομίζει ότι απευθύνεται στις γιαγιάδες και στις θειάδες του; Όχι βέβαια. Ο Λαζόπουλος ξέρει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας ηλίθιος. (Αυτό είναι το δράμα μας ότι είμαστε όλοι ξύπνιοι και απαθείς) Απλά εκτελεί τη διατεταγμένη υπηρεσία του καναλιού που εργάζεται και που έχει εργολαβικά αναλάβει την προστασία της κυβέρνησης της Ν.Δ. Αλλά ταυτόχρονα γεννιέται και το ερώτημα: Φτάνει άραγε γι αυτόν τον καλλιτέχνη μόνο το ταλέντο; Δεν πρέπει να είναι και αξιόπιστος;” Η Τασία επανήλθε απευθυνόμενη τώρα σε μένα: “Εσύ δεν θα μας πεις τη γνώμη σου;” Ήθελα από ώρα να σας πω:
“Αγαπάτε τον διασκεδαστή σας με τα ελαττώματά του”

Φαίδων Θεοφίλου