Τα άνθη του κακού στη χώρα της απάθειας

Του Φαίδωνα Θεοφίλου*

Τελικά όπως τον έβλεπα, παραμιλούσε. Απευθυνόταν σε όλους βέβαια αλλά δεν τον άκουγε κανείς. Κάθισα λίγο πλάγια να μη με βλέπει ώστε να μην επηρεάζεται από την παρουσία μου αφ’ ενός και να τον ακούω να μιλάει ελεύθερα αφ’ ετέρου:

.
-Καμιά φορά σκέφτομαι ότι η πλειοψηφία σε μια κυβέρνηση χρειάζεται μόνο για να εμποδίζει τη δικαιοσύνη να ερευνά τις ανομίες της. Χρειάζεται για να κουκουλώνει και να λευκαίνει τους λεκέδες της που δεν μπορεί να δικάσει η δικαιοσύνη και τις παραπέμπει στη βουλή, εκεί όπου η κυβέρνηση με την ισχνή πλειοψηφία της, την μετατρέπει σε πλυντήριο. Χρειάζεται η πλειοψηφία της κυβέρνησης για να αναδείξει!!! τις πιθανές παρανομίες των πολιτικών της αντιπάλων και να τις παραπέμψει στη δικαιοσύνη!!! Σκέφτομαι ακόμα, πως πάνω σε μένα τον πολίτη, τον ανίσχυρο, (που θα μπορούσα να ήμουν πανίσχυρος αν ήθελα!!!) εφαρμόζονται όλοι οι νόμοι για να έχει άλλοθι το σύστημα ότι λειτουργεί η Δημοκρατία…Και βλέπω στα παράθυρα των τηλεοράσεων και στα ραδιοκύματα, δημοσιογράφους που περνιούνται για κάτι, να εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία, προσπαθώντας να αποκαταστήσουν επικοινωνιακά κατ αρχήν, υπουργούς, κυβερνητικά στελέχη, και ημέτερους που είχαν κρυφτεί μετά την αποκάλυψη των αμαρτιών τους για να ξεχαστούν όσα έκαναν. Και αφού αρχίσουν να παίρνουν θάρρος τα «εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσόντα» κυβερνητικά στελέχη που τους ξαναβγάζουν στο κλαρί οι κονδυλοφόροι, ξεδιπλώνουν και πάλι το θράσος τους και μας λένε τι πρέπει να γίνει για να πάει η χώρα μπροστά!!!!!!!!

.

Όχι δεν έχω ψευδαισθήσεις. Δεν πίστεψα ποτέ ότι υπάρχει καμιά κυβέρνηση αγγέλων. Άλλωστε οι κυβερνήσεις αντανακλούν την ίδια την κοινωνία που κυβερνούν. Αλλά αυτό που συμβαίνει με την κυβέρνηση της Ν.Δ. είναι εντυπωσιακό. Απλά πέτυχαν το ακατόρθωτο: Σκάνδαλα, λαμογιές, αρπαχτές, μίζες, παράκαμψη των νόμων για ίδια συμφέροντα, κουκουλώματα παρανομιών, που τηρουμένων των αναλογιών θα εκτείνονταν χρονικά σε 30 περίπου χρόνια, κατόρθωσαν να τα χωρέσουν μέσα σε 5 μόνο χρόνια!!!

.
Έχω χάσει πια το λογαριασμό των σκανδάλων από τη μια και έχω συνειδητοποιήσει από την άλλη την αντίληψη των κυβερνώντων ότι οι νόμοι ισχύουν για τους πολίτες και όχι για τους ίδιους!... Μέσα στο βόθρο της… επανίδρυσης του κράτους επιπλέει πάνω - πάνω η υπόθεση Βατοπεδίου και μου φέρνει στο μυαλό μια φράση του Ευαγγελίου, που την λέω συχνά παραφρασμένη: «Διεμερίσαντο την Ελλάδα εαυτοίς και επί της δημόσιας περιουσίας εξεσχίσθησαν..»

.
Ο «καταλληλότερος» για πρωθυπουργός, απεδείχθη κατάλληλος μόνο για πατέντες που κρατούν την κυβέρνησή του στην εξουσία όταν θα έπρεπε από καιρό να καταρρεύσει από την ίδια της τη σαπίλα. Απεδείχθη καταλληλότερος ως «Αρχιερέας της Διαπλοκής»…Απεδείχθη καταλληλότερος στην ανοχή των σκανδάλων και στα ολισθήματα των συνεργατών και των υπουργών του. Ένας δε εκ των υπουργών του δήλωσε δημόσια (για να συνεχίζει να τον ανέχεται ο αρχηγός του) πως αν του πει «ο καταλληλότερος» να αυτομαστιγωθεί στο Σύνταγμα, θα το κάνει…Μα δε χρειάζεται να αυτομαστιγωθεί. Αυτοτιμωρήθηκε ήδη χειρότερα: Ξεφτιλίστηκε δημόσια με τις δηλώσεις του τόσο πολύ, ώστε η αηδία που προκάλεσε στους πολίτες, έφερε αυτόματα και το ερώτημα : «Ως πού μπορεί να φθάσει ένας πολιτικός για την καρέκλα του!!!

.
Σκέφτομαι: Δεν θα μπορούσε «ο καταλληλότερος να απαιτήσει από τους παρανομήσαντες υπουργούς του, δημόσια, την παραίτησή τους; Αλλά για κάτι τέτοιο χρειάζεται να είναι κάποιος πολιτικός άνδρας και όχι πρώην άνεργος με προίκα γνωστό όνομα… Δυστυχώς αυτή είναι η εικόνα στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό: Όποιος έχει το όνομα, τού φτάνει. Δεν χρειάζεται να έχει άλλο προσόν. Και αναφέρομαι όχι μόνο στον Καραμανλή αλλά και στον Γ. Παπανδρέου και στους Μητσοτάκηδες που αλίμονό μας, έχουν πάρει σειρά και ήδη προετοιμάζεται η τρίτη γενιά… Αναρωτιέμαι: Αν τον Καραμανλή τον έλεγαν Χατζηθεοδώρου, θα είχε έστω και μία πιθανότητα στο τρισεκατομμύριο να γίνει πρωθυπουργός; Θα μπορέσει άραγε ποτέ ο ελληνικός λαός να εξυγιανθεί από τις παθογένειές του και να στείλει τα «τζάκια» στα σπίτια τους;

.

Σκέφτομαι ακόμα:
Αντί η κάθε κυβέρνηση να θέλει όχι τυφλή αλλά ανοιχτομάτα τη Δικαιοσύνη για να την κατευθύνει σύμφωνα με τα συμφέροντά της, μήπως θα έπρεπε κάποτε να τολμήσει ένας «πολιτικός» να καταργήσει το υπουργείο Δικαιοσύνης και να αφήσει τους δικαστικούς να κάνουν κουμάντο στον ευαίσθητο χώρο της Δικαστικής εξουσίας;
Ακούω στις ειδήσεις ότι οι δημοσκοπήσεις λένε πως τα σκάνδαλα δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες και πως εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι η οικονομία. Δηλαδή ο λαός δεν νοιάζεται αν κατακλέβουν τη δημόσια περιουσία και το δημόσιο χρήμα αλλά νοιάζεται για την οικονομία; Τέτοια παράνοια; Αλλά ας το πάρουμε και αλλιώς: Το μυαλό και το ενδιαφέρον των πολιτών είναι μόνο μιας κατεύθυνσης; Δηλαδή δεν μπορεί να διεκδικούν οι πολίτες την καλυτέρευση της οικονομίας και των οικονομικών τους και ταυτόχρονα να ενδιαφέρονται για τα σκάνδαλα ξεμπροστιάζοντας δημόσια τους δημιουργούς των σκανδάλων; Είμαστε δηλαδή ανάπηροι πνευματικά και δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με παραπάνω από ένα θέμα;;;;;; Τέτοια υποτίμηση πια; Δεν πρόκειται όμως γι αυτό. Απλά, είναι στημένες οι ερωτήσεις των δημοσκοπήσεων για να απαντούν οι πολίτες αναγκαστικά με τον τρόπο που θέλουν οι παραγγέλοντες τις δημοσκοπήσεις!!!
Όλα τα παιχνίδια γίνονται πια με τρόπο επιστημονικό στην Ελλάδα, μόνο και μόνο για να βγαίνουν λάδι οι παρανομούντες πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους… Μετά από αυτά λοιπόν, εμφανίζονται στα παράθυρα τα χρυσά αγόρια της κυβέρνησης και οι «διολισθήσαντες» υπουργοί και μας λένε για τα… προβλήματα των πολιτών και την οικονομία που μόλις.. θυμήθηκαν ότι είναι οι προτεραιότητες του λαού, μήπως και στρέψουν τη προσοχή μας μακριά από τα…θεάρεστα έργα τους….

.

Τους κουμπάρους τους είδατε; Ελεύθεροι πια! Έπεσαν στα μαλακά. Καλώς να τους δεχτούμε σε λίγο κι αυτούς στα κανάλια να μας πουλάνε ηθική… και να μοστράρουν τα ονόματά τους στα ψηφοδέλτια του κόμματος μαζί με τους υπουργούς που «διολίσθησαν». Ε, είναι θέμα αναγνωρισιμότητας!!!! Γιατί τα σκέφθηκα όλα αυτά; Α, ναι. Έβλεπα χτες το βράδυ στο όνειρό μου, πως συγκεντρωθήκαμε οι πολίτες της χώρας και πήραμε στο κυνήγι όλους αυτούς που παρανομούν σε βάρος μας και μετά μας κοροϊδεύουν μεσ’ τα μούτρα μας . Μόνο στο όνειρο….

Ο Π Α Ρ Α Μ Υ Θ Ε Ν Ι Ο Σ

Ο μοναχικός εκείνος άνθρωπος στην σχεδόν απρόσιτη ακρογιαλιά με την καλύβα του, ήταν σημείο αναφοράς της περιοχής, που τελευταία δεν ήταν και τόσο ήσυχη, αφού αρκετοί ήταν οι επισκέπτες που αψηφούσαν το απρόσιτο της ακτής, προκειμένου να απολαύσουν μια, κατά τη γνώμη τους, αμόλυντη θάλασσα.

Καθόταν σ’ ένα πεζούλι κι ακουμπούσε την πλάτη στο τοίχο της καλύβας του. Όλη τη μέρα, χάζευε το πήγαιν’ έλα τού φλοίσβου κι άλλοτε άφηνε το βλέμμα του μετέωρο και ταξίδευε στα εσωτερικά του τοπία. Το βράδυ έμπαινε στη καλύβα για ύπνο. Ακραία λιτοδίαιτος. Πέρναγαν πότε- πότε βαρκάρηδες και του άφηναν το φαγητό τους απ’ το σπίτι που δεν έφαγαν και λίγα ψάρια. Αν δεν πέρναγαν, θα πέθαινε από ασιτία χωρίς να διαμαρτυρηθεί. Ο Παραμυθένιος. Έτσι τον έλεγαν οι κάτοικοι του διπλανού χωριού, έτσι τον μάθαιναν και οι επισκέπτες. Παραμυθένια κι η περιοχή απ’ το παρωνύμι του. Τα βράδια, όταν είχε πολύ αέρα και τρικυμία, έβγαινε και περπατούσε κατά μήκος της ακτής λες κι ήθελε να πάρει τη δόση του. Τη δόση μιας μυστικής έντασης. Δεν μιλούσε για τα καθημερινά πράγματα. Γενικώς δεν μιλούσε. Μόνο μια ιστορία έλεγε, κι αυτήν μόνο σε όσους συμπαθούσε και το ένστικτό του έλεγε ότι μπορούσε να τους εμπιστεύεται. Την ίδια πάντα ιστορία. Αλλά κάθε φορά την έλεγε σα να είχε πυρετό. Σα να ήταν κάθε φορά η πρώτη του διήγηση.

Οι βαρκάρηδες την είχαν ακούσει περισσότερες από μία φορές όταν έβγαιναν έξω και τώρα πια όταν του έδιναν τα φαγητά, προφασίζονταν δουλειές για να φύγουν γρήγορα. Όχι ότι δεν ήθελαν να ακούσουν την ιστορία ξανά και ξανά αλλά δεν άντεχαν τον πυρετό του. Νόμιζαν ότι θα τον έβλεπαν να λιώνει, διηγούμενος, ώσπου να γίνει μια υγρή κηλίδα στο έδαφος. Αντίθετα οι παραθεριστές που τα κατάφερναν να φθάσουν στην απρόσιτη αυτή ακτή, και άκουγαν την ιστορία, έφευγαν σοκαρισμένοι και συγκινημένοι. Ένας απ’ αυτούς μαζί με την κοπέλα του, σταυροπόδι στη βοτσαλωτή ακτή, επανέλαβε τη ιστορία σε κάποιους άλλους που ο Παραμυθένιος δεν ήθελε να τους μιλήσει, πετώντας στη θάλασσα τα πιο στρογγυλά βότσαλα που έβρισκε μπροστά του: «Η ιστορία δεν είχε πρόλογο. Δεν είχε ονόματα ούτε έλεγε που συνέβη. Εστιαζόταν κατ’ ευθείαν στην ουσία της κι άρχιζε έτσι:

.

Σ’ ένα μεγάλο δωμάτιο, πάνω σ ’ένα μεγάλο ομορφοστρωμένο κρεβάτι, ήταν μια γυναίκα ξαπλωμένη ολόγυμνη. Ο νέος άντρας που ήταν κοντά της, είχε δίπλα του δύο καλάθια γεμάτα με ροδοπέταλα. Κάθε τόσο, έσκυβε πάνω από το σώμα της, το φιλούσε και στο σημείο που άφηνε το φιλί, έβαζε ένα ροδοπέταλο. Έτσι με αμέτρητα φιλιά και ροδοπέταλα σκέπασε όλο της το σώμα. Έψαχνε μέρες να βρει πώς θα έκανε την αγάπη που ένιωθε, να «φαίνεται» και βρήκε αυτόν τον τρόπο, με την ευτυχία να φαίνεται επίσης, όπως όταν αγαπάς και το δείχνεις. Η γυναίκα ήταν αφημένη στα αισθήματά του που άνθιζαν γύρω της με ερωτικήν αγιότητα.

.
Πότε – πότε του τραγουδούσε σιγανά, ώσπου αποκοιμήθηκε, με το σώμα της σαν κεντημένο με φιλιά και χρώματα. Ο άντρας γονάτισε και άρχισε να προσεύχεται στη Μήτρα της Γυναίκας, στη Μήτρα της Ζωής, στη Μήτρα της Γης, στη Μήτρα της Ανατριχίλας, στη Μήτρα των Ιδεών, στη Μήτρα της Αγάπης, στη Μήτρα της Δημιουργίας, στη Μήτρα του Καλού.
Στο μεταξύ, όσο προσευχόταν ο άντρας, μια ρωγμή είχε ανοίξει στον ορίζοντα, απ’ όπου σαν αστραπή, ξεχυνόταν μια μουσική που έφτανε ως το δωμάτιο, γαλήνευε την ατμόσφαιρα και συνόδευε τη ροή της προσευχής τού άντρα.

Την επόμενη μέρα, ο άντρας, αποτύπωσε άλλα φιλιά στο κορμί της και φρέσκα ροδοπέταλα. Ο Έρωτας όμως, έπαιρνε τα ρίγη από το σώμα της γυναίκας, έπλεκε μ’ αυτά ένα απαλό στη αφή αλλά δυνατό στην αντοχή σκοινί και έδεσε μ ’αυτό τον άντρα μαζί με τη γυναίκα που είχε ανασηκωθεί, ενώ τα ροδοπέταλα πέφτοντας από το σώμα της, είχαν στρωθεί στο κρεβάτι. Ο ένας προσπαθούσε να χωρέσει μέσα του το είναι του άλλου, με γέφυρα τη γυμνότητα . Μεθυσμένοι από ηδονή, αφήνονταν να τους παρασύρουν τα κύματα του Έρωτα, κάτω από το γλυκό βλέμμα του Θεού και των Αγγέλων Του.

Η εισβολή της Άνοιξης στο δωμάτιο, έγινε λίγο πριν απ’ το Μέγα Τέλος και για το χατίρι της Γυναίκας και του Άντρα, από Εποχή του χρόνου, συμπυκνώθηκε σε μια μεγάλη Στιγμή για να χωρέσει στο χρόνο και στο χώρο του Έρωτά τους. Μυριστικά βότανα και λουλούδια άφησαν την ανάσα τους στο δωμάτιο, Αυγά πουλιών ράγιζαν κι εμφανίζονταν οι νεοσσοί. Τιτιβίσματα παντού στο δωμάτιο, σπόροι να σκάνε, να πρασινίζει ο χώρος, αγκομαχητά ν’ ακούγονται από τα έγκατα της γης, να συσπάται η γήινη Μήτρα και να γεννάει να γεννάει να γεννάει… Το ένα σώμα διεκδικούσε απελπισμένα το άλλο μέσα σ’ ένα κυματισμό σπασμών και λυτρωτικών λυγμών.

Στην Κορύφωση, το σώμα του Άντρα, πέρασε - διαχύθηκε στο σώμα της Γυναίκας κι έτσι οι δύο έγιναν Ένας, φτάνοντας στο μέγιστο σημείο ευτυχίας και ερωτικής πληρότητας»…

Λίγο μετά τη διήγηση της ιστορίας ο παραθεριστής, ξέσπασε σε λυγμούς. Η φίλη του πήρε το κεφάλι του στην αγκαλιά της, το χάιδευε και το φιλούσε παρηγορώντας τον. Στις ερωτήσεις των άλλων, εξήγησε ανάμεσα στα αναφιλητά του ότι χθες το μεσημέρι ήρθαν δύο νοσηλευτές εδώ κι αφού πέρασαν το μανδύα στον Παραμυθένιο, τον πήραν με ένα ταχύπλοο, για το ίδρυμα των ψυχικώς διαταραγμένων ατόμων. Πρόλαβε να δει τον Παραμυθένιο στο ταχύπλοο, με τα μάτια του να λάμπουν κι ένα σίγουρο όσο και γλυκό μειδίαμα στα χείλη του.

.

Ήταν βέβαιο ότι είχε πια μόνιμα κατοικήσει μέσα στην ιστορία του…

Φ.Θ.

Πάσχα Πάθος Ποιητής

Ρόδο το Αμάραντο

(Η Μάνα)

Γλυκύ Έαρ

Εκούσιον Πάθος

Το σώμα του Μεγάλου Ποιητή

Το ξύπνημα της Ζωής ενάντια

στη νάρκη του Θανάτου.

------------------------------------------

Υ.Γ. Όμως, η Δικαιοσύνη,

δεν είναι ούτε νεκρή ούτε αναστημένη.

Είναι μόνο ανεξιχνίαστη:

Το που στερούνται και πεινούν

πάντα οι ίδιοι,

είναι ανθρώπων έργο.

Το που πεθαίνουν νέοι άνθρωποι

μεσ' την αφόρητη οδύνη

προτού ακόμα ζήσουν,

ποιανών το έργο είναι;