Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΦΟΡΟΥΣΕ ΡΑΣΟ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Σε μια πρωτοφανή πολιτική πρωτοβουλία προέβη η Εκκλησία της Ελλάδας, όταν την Κυριακή που μας πέρασε, και μετά τη λειτουργία, μοιράστηκε σε όλες τις εκκλησίες, κείμενο πολιτικού χαρακτήρα, εγκεκριμένο από την Ιερά Σύνοδο, που ασκεί σκληρή και ευρεία κριτική, σε πολιτικά πρόσωπα, κυβερνήσεις αλλά και στους πολίτες. Σε ότι αφορά στο περιεχόμενο, η Εκκλησία έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη, αφού μέχρι τώρα, έχει ασκηθεί ευρύτατη κριτική, από όλον τον τύπο, ελληνικό και ξένο, τα ηλεκρονικά και ραδιοφωνικά μέσα, τους πολίτες και τα ιστολόγια, μέχρις εξαντλήσεως. Έτσι ώστε να έχουμε φθάσουμε τώρα σε μια άλλη φάση, αυτήν της ανεξέλεγκτης οργής αλλά και της περισυλλογής και της περίσκεψης, για το τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα. Συνεπώς η Εκκλησία με την ανακοίνωσή της ουσιαστικά παραβιάζει ανοιχτές θύρες και μάλιστα με…μεγάλη καθυστέρηση.
Σε ότι όμως αφορά στις προθέσεις,
η ΠΟΛΙΤΙΚΗ παρέμβαση ενός φορέα που έχει κατ’ εξοχήν πνευματικό-θρησκευτικό λόγο και αποστολή, δημιουργεί ερωτήματα για τις προθέσεις μιας τέτοιας πρωτοβουλίας.

.
Η τακτική αυτή της δεσποτικής πονηρίας, έχει την εξής βάση: Είπαν στην ανακοίνωσή τους, όσα έχουν ειπωθεί και ακουστεί κατά κόρον μέχρι τώρα, ώστε να γίνουν αποδεκτά από την κοινή γνώμη και να θεωρηθούν φυσιολογικά. Τότε γιατί έγραψαν την ανακοίνωση αφού ακούσαμε μία από τα ίδια;; Για να περάσουν το πολιτικό μήνυμα , ότι θέλουν να έχουν πολιτικό λόγο και παρέμβαση στη χώρα. Θέλουν άραγε να συγκυβερνήσουν ή να θέσουν υπό τον έλεγχό τους την κάθε εκλεγμένη κυβέρνηση από τον ελληνικό λαό, εκμεταλλευόμενοι τις στιγμές αδυναμίας της χώρας και την αγανάκτηση των πολιτών; Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, αφού πήρε τη μορφή της επίσημης πολιτικής παρέμβασης από την ίδια την Εκκλησία και θα έχουμε τεράστιο πρόβλημα στο παρόν και στο μέλλον, αν υποτιμήσουμε το θέμα.

.
Δεν γνωρίζω, αν τις επόμενες Κυριακές, θα μοιράζονται ανακοινώσεις στους πιστούς, όπου θα σχολιάζονται τα νομοσχέδια του Κοινοβουλίου… Δεν γνωρίζω καν, αν η πρωτοβουλία αυτή έχει ως αφορμή (οι αιτίες είναι άλλες) την πρόσφατη γελοιοποίηση του Μητροπολίτη Θεσ/νίκης Άνθιμου, που είπε στον Γ. Μπουτάρη ότι, «Όσο ζω εγώ Δημαρχία δεν βλέπεις». Είναι όμως απαραίτητο σ’ αυτή τη χώρα, να ξεκαθαριστεί ποιος κάνει τι και ποιον ρόλο έχει να παίξει. Διότι και η ίδια η κεφαλή της Εκκλησίας είπε: «Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι (πολιτική εξουσία) και τα του Θεού τω Θεώ». Αλλά οι δεσποτάδες δεν ασχολούνται με τέτοιες λεπτομέρειες…Με λαχτάρα προσβλέπουν στην κάθε Κυριακή, για να εκφωνήσουν πατριωτικούς δεκάρικους από άμβωνος και να ασκήσουν εξωτερική πολιτική. Και όσοι δεν το κάνουν αλλά σιωπούν, βαρύνονται με ίδια τη σιωπή τους…

.
Οι δεσποτάδες μας δεν έχουν κορεσθεί από την εκκλησιαστική εξουσία και επιδιώκουν την διολίσθησή τους στην εκκοσμικευμένη εξουσία. Δεν αρκούνται στις Μητροπόλεις παλατάκια όπου διαβιούν, θέλουν πολιτική δράση και έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, όπως κάνουν οι Αγιατολάχ στο Ιράν, την ώρα που ακόμα και ο Ερντογάν που είναι έντονα θρησκευόμενος μουσουλμάνος, είναι ιδιαίτερα προσεκτικός και ασκεί πολιτική μακριά από τη θρησκεία. Δεν αρκούνται οι δεσποτάδες μας στην αμύθητη περιουσία της Εκκλησίας, στην απληστία των διεκδικήσεων, της δημόσιας περιουσίας με οθωμανικές βούλες, σα να ήμασταν κατακτημένη χώρα.
Φροντίζουν με επιμέλεια να κουκουλώνουν τα σκάνδαλα και τις ανομίες τους σα να μην ήταν εκείνοι που τα έκαναν.
Δεν αρκούνται στην καταβολή των μισθών στους κληρικούς από τη δυσβάστακτη φορολογία των Ελλήνων πολιτών.

.

Αλήθεια, ο κλήρος και οι δεσποτάδες τι παράγουν και είναι τόσοι πολλοί; Μια και ο λόγος περί παραγωγής, είναι τώρα, όσο ποτέ στην επικαιρότητα.. Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του. Γέμισε το διαδίκτυο από παπαδάκια και αρχιμανδριτάκια, που πασπαλίζουν την υποτιθέμενη θεολογική τους υπόσταση, με πολιτικές ιδεολογίες αναρχισμού μέχρι και φασισμού, για να μοστράρουν ναρκισσιστικά τον εαυτό τους στις ώριμες και νεαρές κυρίες που τους περιβάλλουν, ως «ιδιαίτερες» προσωπικότητες….Την αποστολή τους δεν την πήραν προφανώς μαζί τους…

.
Και αφού οι δεσποτάδες, κόπτονται τόσο πολύ για την πρόοδο της χώρας και θρηνούν για το κατάντημά της, ποιες ήταν οι πρωτοβουλίες που πήραν για να συνδράμουν τη χώρα και το λαό της, όταν όλοι συνειδητοποιήσαμε το τεράστιο πρόβλημα; Ποια κριτική άσκησαν όταν διαπιστώθηκε το οικονομικό χάος; Ποια ήταν η αντιδρασή τους όταν η παραγωγή σκανδάλων στη χώρα υπερέβαινε τη δυνατότητά της να τα καταναλώσει; Γιατί τώρα, που όλα ειπώθηκαν και πρέπει να ξαναβρούμε το βηματισμό μας;

.

Αλλά έστω και τώρα: Μήπως είπαν στην πολιτεία ότι θα διαθέσουν τα μισά έσοδα της Εκκλησίας για τη χώρα; Μήπως προσφέρθηκαν να στερηθούν τα μεγαλεία τους για να επωφεληθούν οι δοκιμαζόμενοι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι που πλήρωσαν και πληρώνουν τη νύφη;
Αντίθετα. Απαίτησαν από την κυβέρνηση να μην φορολογηθούν οι Μητροπόλεις. Να μην φορολογηθούν τα έσοδα της Εκκλησίας, παρά μόνο το υπόλοιπο αφού αφαιρεθούν τα έξοδα, για να μαγειρέψουν λογιστικά τα έσοδά τους ώστε να μην περισσέψει τίποτα για φορολόγηση. ...την ώρα που οι πολίτες της χώρας στενάζουν από τις περικοπές και την ένδεια.

.

Πάντα θα ηχεί στους η αιώνες η κραυγή του Μεγάλου Επαναστάτη , τη γέννηση του οποίου θα γιορτάσουμε σε λίγο:
«Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί. Οι διυλίζοντες τον κώνωπα και καταπίνοντες την κάμηλον» Ο Επαναστάτης που κήρυξε δύο εξ’ ίσου επαναστατικές αξίες: Την Αγάπη και την Ειρήνη. Την χρήση των οποίων, δεν έμαθαν ακόμη οι Πατέρες της υποκρισίας, της απληστίας και της φιλαργυρίας.

.

Αντίθετα:
Σε ημέρες βαθιάς κρίσης για την Ελλάδα, αντί να δώσουν το παράδειγμα της προσφοράς, της θυσίας και της παρηγορίας, έβγαλαν πολιτική ανακοίνωση για υποδαυλίσουν ακόμα περισσότερο την κοινωνική αγανάχτηση που ήδη κοχλάζει και να πυροδοτήσουν την έξαψη των πολιτικών παθών. Γιατί; Για να επωφεληθούν οι ίδιοι;

.
Ταυτόχρονα πρέπει να τονισθεί και η δειλία των καιροσκόπων πολιτικών όλων των παρατάξεων, που δεκαετίες τώρα δεν τολμούν να φέρουν το θέμα χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους, ώστε να απαλλαγεί επιτέλους το κράτος από το επαχθές βάρος τη Εκκλησίας, που όχι μόνο δεν προσφέρει αλλά απομυζά. Που όχι μόνο δεν ασχολείται με τον πνευματικό-θρησκευτικό λόγο και την αποστολή της Εκκλησίας , όπου την έχει τάξει η Κεφαλή της, (Ο Χριστός) αλλά δυσκολεύει και τη λειτουργία του κράτους με την πολιτικολογία της και τον δυσβάστακτο εναγκαλισμό της.

.
Μήπως κ. Παπανδρέου και λοιποί αρχηγοί των κομμάτων ήρθε η ώρα, ανάμεσα στα σκληρά και άδικα μέτρα που μαστιγώνουν αλύπητα το λαό, να αρχίσει τώρα, ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος;; Να αυτοσυντηρηθεί η Εκκλησία από τα έσοδα της περιουσίας της και να απαλλαγεί το κράτος από την υποχρέωση καταβολής μισθών στους χιλιάδες κληρικούς;

.
Οι πιστοί, πρέπει να γνωρίζουν ότι το θρησκευτικό τους συναίσθημα, δεν είναι προϊόν που θα επεξεργάζονται οι δεσποτάδες για να αυξάνουν την εξουσία τους, αλλά η ίδια η σχέση των πιστών με το Θεό. Κάθε άλλη χρήση του θρησκευτικού συναισθήματος αποτελεί ύβρη. Και για να πάρουν οι πιστοί μια ιδέα από ένα μόνο δείγμα των «Ιερών Κερδών της Εκκλησίας και της συνακόλουθης κυνικότητάς τους ας διαβάσουν τα παρακάτω σε ένα σύντομο ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Κώστα Τζεβελέκου:

ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΕΡΔΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν άγγιξε καθόλου τα οικονομικά της Ελλαδικής Εκκλησίας, αφού το οικονομικό έτος 2008 έκλεισε με θετικό πρόσημο. Τα καθαρά έσοδα, σύμφωνα με την εκκλησιαστική κεντρική υπηρεσία οικονομικών (ΕΚΥΟ), ήταν 19.601.354,42 ευρώ και τα καθαρά κέρδη 7.213.219,36 ευρώ. Το εκκλησιαστικό χαρτοφυλάκιο αποτιμάται σήμερα στα 181.555.645 ευρώ. Αυτό οφείλεται στο ότι το 2008 η Εκκλησία αύξησε το χαρτοφυλάκιό της με την αγορά 1.600.000 μετοχών της Εθνικής Τράπεζας. Η Εκκλησία σήμερα διαθέτει μετοχές της Εθνικής Τράπεζας 7.785.405 τεμαχίων, της Τράπεζας Πειραιώς 391.155 τεμάχια και λιγότερες μετοχές σε άλλες τράπεζες (Eurobank, Alpha Aspis, Proton).Τα παραπάνω ποσά είναι ουσιαστικά ψίχουλα, γιατί αφορούν μόνο την κεντρική οικονομική διοίκηση και δεν προσμετρώνται τα έσοδα από τις άλλες μητροπόλεις, ιερές μονές, ενοριακούς ναούς, οι οποίοι αποτελούν ξεχωριστά ΝΠΔΔ.

.

Αμύθητη η εκκλησιαστική περιουσία

Μέχρι σήμερα κανείς από τις τάξεις των λαϊκών δεν γνωρίζει ποιο είναι το μέγεθος αυτής της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας. Σύμφωνα με την "Ελευθεροτυπία" (8/5/1999), πάνω από 1.300.000 στρέμματα ελληνικής γης βρίσκονται, επισήμως, στην κατοχή της Εκκλησίας και προέρχονται (κατά τον Ιωάννη Πέτρου, καθηγητή στον τομέα Ηθικής και Κοινωνιολογίας της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Θεσσαλονίκης:α) από την αριστοκρατική τάξη, ακόμα και της εποχής του Βυζαντίου, που δώριζε εκτάσεις στην Εκκλησία, β) από την Τουρκοκρατία, όταν το οθωμανικό δίκαιο αναγνώριζε τα βακούφια, δηλαδή την κατοχή από την Εκκλησία "ιερών κτημάτων" και γ) από δωρεές πιστών.Η εκκλησία όμως -ο τελευταίος μεγαλοτσιφλικάς στην ελληνική επικράτεια- έχει και μετρητά, μετοχές, ακίνητα, τίτλους Δημοσίου και άλλα.Σε έρευνα που δημοσιεύθηκε στον "Οικονομικό Ταχυδρόμο" (Φεβρουάριος 2000) αναφέρεται ότι: Στην Αθήνα τα κτίρια που ανήκουν στην Εκκλησία και ενοικιάζονται ανέρχονται στα 345, ενώ στη Θεσσαλονίκη ξεπερνούν τα 100. Επίσης η Εκκλησία κατέχει συγκρότημα 24 κατοικιών στη Βουλιαγμένη, κτίριο 24 γραφείων στον Πειραιά, μεζονέτες, καταστήματα, διαμερίσματα!

Καλοφάγωτα άγιοι πατέρες……

ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Όλα τα δεινά ξεκινούν από την μαζοποίηση του ανθρώπου, έτσι ώστε να χειραγωγείται ευκολότερα από τις εξουσίες, που φτιάχνουν τις δικές τους τεχνητές αλήθειες, για να τις περάσουν στις μάζες, ως μοναδικές και υποχρεωτικές!
.
Η άποψή μου είναι, μετά από τις μέχρι τώρα εμπειρίες της ζωής μου, από όσα αποκόμισα από την Μαμά-Ιστορία, και την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, ότι ο άνθρωπος -άτομο για να βρει διέξοδο από τη μέγγενη των κάθε μορφής εξουσιών, πρέπει να καλλιεργείται και να μορφώνεται, να αποκτά αισθητική και γνωστική ποιότητα, ώστε να επιλέγει ο ίδιος την αλήθεια και να προσφέρει την ατομική του ποιότητα που θα έχει κατακτήσει, στην υπηρεσία του συνόλου.
.
Έτσι θα μπορεί ο ίδιος να διαμορφώνει την εξ-ουσία, που σημαίνει εκτός ουσίας, και να την μεταβάλλει σε εν-ουσία...
.
Για να γυρίσει όμως ο ήλιος, όπως λέει ο ποιητής, θέλει δουλειά πολλή... Και με την ευκαιρία να τονίσω, για να πάψουν να επικρατούν αφελείς αντιλήψεις για την ποίηση, ότι η ποίηση προηγείται της φιλοσοφίας, και της δίνει την έμπνευση και την ενέργεια, για να βρει το δρόμο που η ποίηση της άνοιξε.
.
Και επειδή, ίσως κάποιοι μπορεί να αμφισβητήσουν αυτά που λέει ο Θεοφίλου, να συμπληρώσω ότι τα περί ποίησης που ανέφερα, τα έχει πει ο Πλάτων. Απλά συντάσσομαι απόλυτα με αυτά.
.
Έτσι λοιπόν, όσοι δεν διαβάζουν ποίηση αλλά έχουν άποψη γι αυτήν, το πρόβλημα είναι δικό τους....

Ο πρώτος πίνακας είναι του Αναστάση Στρατουδάκη.

Ο δεύτερος του Δημ. Καραπιπέρη

ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου


Οι κοινωνίες μας πάντα είχαν ανάγκη από πρότυπα, που πρόβαλαν μέσα από το έργο τους, την αφοσίωσή τους σε αξίες ή άνοιγαν δρόμο με τη σκέψη τους στα διλήμματα των ανθρώπων. Αυτά τα πρότυπα πάντα γίνονταν σημεία αναφοράς μέσα στο χρόνο και στο χώρο της ζωής κι όπως είναι φυσικό, συγκέντρωναν το σεβασμό, τον θαυμασμό και την αποδοχή των ανθρώπων, που είχαν να κερδίσουν καλλιέργεια πνευματική και αισθητική, καθώς και παραδείγματα που θα ενεργοποιούσαν τη σκέψη τους και θα διεύρυναν τον ορίζοντά τους.

Στη διαδρομή του χρόνου , τα πρότυπα υπέστησαν μεγάλη έκπτωση. Ένα πρότυπο σήμερα , δεν χρειάζεται πια να συγκεντρώνει όλα αυτά τα σπουδαία κριτήρια που το καθιστούσαν πρότυπο κάποτε. Αρκεί απλά να μας αρέσει. Αρκεί να έχουμε αναπτύξει μια φανατική σχέση με αυτό. Σιγά-σιγά η ευκολία αυτή να αναδεικνύουμε πρότυπα, εξελίχθηκε σε αυτό που λέμε, «φιλοτέχνιση αγιογραφίας». Βέβαια αυτή η διαδικασία φιλοτέχνισης προτύπων, δεν είναι παρά ένα είδος κοινωνικής παθογένειας, που όμως έγινε αφορμή ώστε το «Marketing» (Αγορολογία) και τα Μ.Μ.Ε. να δημιουργήσουν τα δικά τους πρότυπα, για να τα «πουλήσουν» ως προϊόντα στους καταναλωτές.

Έτσι λοιπόν όταν «αγιογραφούμε» κάποιους ανθρώπους, δίνοντάς τους μεγαλύτερη αξία απ’ όση έχουν, απλά διευκολύνουμε τη λειτουργία του εμπορίου.
Αλλά και ο Χριστός με τη γέννησή Του που είναι από τη φύση Του περιβεβλημένος με αληθινή αγιότητα, δεν γλίτωσε τη μοίρα που τον ήθελε να γίνει το καλύτερο προϊόν του εμπορίου, που δεν χρειάστηκε να αγιοποιηθεί, αφού είχε τη βούλα της αγιότητας. Έτσι έχουμε τα Χριστούγεννα που όλοι γνωρίζουμε…

Είναι πια κοινός τόπος, ότι όσοι «ανήσυχοι» θέλουν να προσπαθήσουν να συνδιαμορφώσουν την πραγματικότητα που ζούμε με βάση κάποιες αρχές και αξίες, βρίσκονται πάντα μπροστά σε μια πραγματικότητα που τους επιβάλλεται…και που τους αντιμετωπίζει ως ξένα σώματα.

Όμως, κανείς, (ευτυχώς) δεν μπορεί να εμποδίσει αυτούς τους «ανήσυχους» να ζουν σ’ αυτόν τον κόσμο αλλά να ανήκουν σε άλλον. Θα τους δείτε κάποιες φορές, να πίνουν το καφέ τους σε καφετέριες της παραλίας, κοιτώντας προς τη θάλασσα, με μια χροιά γλυκύτητας στο βλέμμα τους, που μοιάζει να αιωρείται. Θα τους δείτε στο δρόμο να σταματούν για να χαϊδέψουν μια γάτα ή ένα σκύλο, συγκεντρώνοντας τα περίεργα βλέμματα των περαστικών. Θα τους δείτε συχνά αφηρημένους ανάμεσα στο πλήθος , με μια αίσθηση διαρκούς προσμονής αποτυπωμένη στο πρόσωπό τους.

Αν τελικά υπάρχει Χριστός, ίσως θα έπρεπε να σκεφθεί εκεί πάνω στην ουράνιά του αυταρέσκεια, ότι ο Άνθρωπος έχει ανάγκη διαλόγου με το Θεό του…