ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΜΗ ΔΙΑΛΟΓΟΥ Ή ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΑΛΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΑ

 C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

. Το να αγνοείς την άποψη του συνομιλητή σου,  και να σκέπτεσαι μόνο τι θα του πεις εσύ.

. Το να νομίζεις ότι ο διάλογος είναι μια μάχη, στην οποία θα καρφώσεις στον συνομιλητή     σου την άποψή σου.

. Το να νομίζεις, ότι δεν χρειάζεται η  γνώση για το θέμα προς συζήτηση, ή η ενεργοποίηση της σκέψης  και της κρίσης σου, αλλά ότι αρκεί η συναισθηματική σου εξάρτηση με το θέμα του διαλόγου,  για να επικοινωνήσεις…

. Το να οχυρώνεσαι πίσω από τσιτάτα, συνθήματα, μύθους  και συμβολισμούς, όντας ένα αμετάβλητο στο χρόνο κλειστό «πακέτο» , που απορρίπτει κάθε τι που δεν ταυτίζεται με την οχύρωσή σου, συνεπώς και με την πνευματική σου ακινησία.

. Το να αποφεύγεις να εστιάζεις στο θέμα που συζητάς, να γενικεύεις και να σπεύδεις να βγάζεις συμπεράσματα, που δεν προκύπτουν από τα λεγόμενα του συνομιλητή σου, αλλά μόνο επειδή πονηρεύτηκες ότι είναι έτσι όπως νόμισες και ότι δεν χρειάζεται να ρωτήσεις το συνομιλητή σου για να βεβαιωθείς….γιατί εσύ ξέρεις…καλύτερα.

.Το να θεωρείς αντίπαλό σου και «εχθρό του λαού», όποιον εκφράζει απόψεις ενάντια στο ρεύμα. Άλλο τώρα, αν, «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά»…

. Το να επαίρεσαι για τους αρχαίους Έλληνες, που ανήγαγαν το διάλογο σε μέγιστο εργαλείο  πνευματικής παραγωγής και πολιτισμού, αλλά εσύ να εναντιώνεσαι στο συνομιλητή σου, (όχι με επιχειρήματα) αλλά απαξιώνοντάς τον με αρνητικούς  χαρακτηρισμούς, πριν ακόμα αυτός ολοκληρώσει τη σκέψη του…αλλά και αφού την ολοκληρώσει…

Το να θεωρείς ως  ισχυρά πλεονεκτήματα σε ένα διάλογο, την επιθετικότητα, τη θρασύτητα και την αναίδεια, επειδή αυτά, θα επικαλύψουν την ανεπάρκειά σου να διεξέλθεις  με διάλογο ένα θέμα. 

  

ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΙΑΛΟΓΟ

Ο διάλογος  έχει δύο μορφές κατά τη γνώμη μου. Ο ένας είναι αυτός, όπου οι συνομιλητές , ακούν με προσοχή ο ένας τον άλλον, «πατούν» ο  ένας στην άποψη του άλλου, σαν σε σκαλοπάτι  εξελικτικής ανόδου, βελτιώνουν και συμπληρώνουν τις απόψεις τους  και φθάνουν σε μια σύνθεση των απόψεών τους, που κατά κανόνα είναι καλύτερη από την άποψη του καθενός ξεχωριστά, έχοντας επιπλέον απολαύσει την ηδονή της επικοινωνίας.

Η δεύτερη μορφή διαλόγου είναι πιο απλή:  Οι συνομιλητές ανταλλάσουν τις απόψεις τους και  απλά τις αποθέτουν στο τραπέζι της συζήτησης. Είτε διαφώνησαν είτε προχώρησαν το διάλογο προς μία κατεύθυνση, στο τέλος, ο καθένας μπορεί να πάρει από το τραπέζι της συζήτησης, ότι ταιριάζει στη πνευματική του υπόσταση. Και όταν σηκωθούν να φύγουν, θα είναι, συνειδητά ή ασυνείδητα, πλουσιότεροι πνευματικά απ’ ότι ήταν πριν καθίσουν στο τραπέζι αυτό.

 

*Οι πίνακες είναι του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΕΡΟΥ