ΒΡΑΔΙΝΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

Νύχτα. Αργά.

Περπατώ σ’ ένα λόφο της πόλης μου.

Νιώθω πως είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που κοιτάζει αυτή τη νύχτα τον ουρανό, με κάποια αστέρια να μου γνέφουν αναβοσβήνοντας τον εαυτό τους.

Μ’ ένα από αυτά, ταύτισα τη ψυχή τού Antoine de Saint Exupery,

πιλότου ταχυδρομικών αεροσκαφών και συγγραφέα του βιβλίου

«Vol de nuit», (πτήση στη νύχτα) και άρχισα να του διηγούμαι

τις εμπειρίες μου από την πολιτική αεροπορία και τις μαγικές πτήσεις

που συναντούν τα δειλινά και τη νύχτα.

Το κρύο και υγρό αεράκι προσπαθούσε τόση ώρα να χωθεί

κάτω απ’ τα ρούχα μου. Βάζω την κουκούλα και του αφήνω έκθετο

μόνο το μέτωπο, τη μύτη και το στόμα.

Απέναντί μου το αεροδρόμιο του Ελληνικού που έκλεισε.

Οικείο.

Γεμάτο θύμησες: Στην πίστα, με φόντο το Σαρωνικό,

μαγικά ηλιοβασιλέματα και πυρπολημένα σύννεφα,

περιμένοντας το καθυστερημένο δρομολόγιο από Βιέννη.

Οι νυχτερινές βάρδιες με τα έκτακτα αεροσκάφη από Λευκωσία

γεμάτα με στρατιώτες του Ο.Η.Ε. για Βιέννη και Στοκχόλμη.

Με το δρομολόγιο από Κάιρο μέσω Αθηνών για Βιέννη.

Η προετοιμασία των σχεδίων πτήσης, ο φάκελος με τον καιρό,

η γραφική παράσταση της φορτοζυγοστάθμισης του αεροσκάφους,

η ενημέρωση του κυβερνήτη και του συγκυβερνήτη στο cockpit

και η ενημέρωσή μου απ’ αυτούς για όποιο πρόβλημα ή αίτημα είχαν.

Αεροδρόμιο, εναέρια κυκλοφορία, αφιξαναχώρηση αεροσκαφών,

η έκφραση του ταξιδιού στα πρόσωπα των επιβατών.

Συντονισμός των δραστηριοτήτων των διαφόρων τμημάτων

για να φύγει το αεροπλάνο στην ώρα του.
Προσγείωση.
Απογείωση.
Εναέριος.
Προσεδαφισμένος.
Έρωτας ζωής για το επάγγελμα.
Έβαλα τ’ ακουστικά του ΜΡ3 στ’ αυτιά μου: Concerti Grossi

του Antonio Vivaldi. Ένας μουσικός χείμαρρος από έγχορδα

ξεχύνεται στ’ αυτιά μου. Τα βιολιά στο πρώτο μέρος

περιγράφουν τα αισθήματα των ανθρώπων. Βγάζω την

κουκούλα. Ο κρύος και υγρός αέρας είναι πια ανίσχυρος.

Η μουσική με προστατεύει.

Το περπάτημα γίνεται απόλαυση.

Σώμα και πνεύμα σε κίνηση.

Η ψυχή σε συγκίνηση.

Το ΕΙΝΑΙ σε πληρότητα.

Το δεύτερο μέρος της μουσικής πάλι με τα βιολιά να πρωταγωνιστούν.

Περιγράφουν το πώς τα ανθρώπινα αισθήματα εξελίσσονται

σε πάθος. Τα βιολοντσέλα και τα κοντραμπάσα, ζωγραφίζουν

το φόντο που πάνω του τα βιολιά περιγράφουν τα ανθρώπινα

αισθήματα που εξελίσσονται σε πάθος.

Το φεγγάρι που δεν γνώριζε τα πόσα ωραία έγραψαν

οι ποιητές γι αυτό, με πρώτη και καλύτερη τη Σαπφώ,

εμφανίστηκε τσιμπλιάρικο μέσα από τα σύννεφα, χλωμό

και βαριεστημένο. Περπατώ μόνος μου. Ούτε αυτοκίνητο

δεν κυκλοφορεί. Η μουσική διαπερνά τα φύλλα της

καρδιάς μου και με ξανατυλίγει προσφέροντάς μια μέθη

που με κάνει ανάλαφρο και μου ανανεώνει τη δίψα

για τη ζωή. Το κρύο και υγρό αεράκι επιμένει.

Του ανοίγω τα ρούχα μου να μπει, δε με νοιάζει.

Μέσα από τις γρίλιες ενός σπιτιού με ημίφως,

διακρίνω δυο ανθρώπινες σκιές να συμπεριφέρονται

βίαια ο ένας στον άλλον. Ή ο έρωτας με τις χίλιες μορφές,

είναι παρών ή γίνεται βίαιος επειδή είναι απών.

Τα βιολιά παίζουν τώρα σε χαμηλότερους και τρυφερούς τόνους.
Φθάνοντας στο σπίτι συνειδητοποιώ και πάλι,

ότι ο άνθρωπος συχνά προσπαθεί να δημιουργήσει έναν

άλλο κόσμο να ζήσει, διαφορετικό από αυτόν που μέσα του

δεν θα ήθελε να υπάρχει.. Έρχεται βέβαια δραματικό

το οδυνηρό ξύπνημα μέσα από το στίχο του ποιητή Ε. Κακναβάτου:

"όταν η διάψευση κάνει εννιά μέτρα ρήγμα στον κρόταφο"……

Όμως αγαπητέ μου ποιητή, ξέρεις πόσος πόνος χρειάζεται

για να κερδηθεί ακόμα και μια ψευδαίσθηση;

΄