MΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟ

Μουσική για το Δήμο

Μια μικρή σελίδα από το ανέκδοτο βιβλίο μου "Θάλαμος 810"

Την ώρα που κοιμάται ο Μανώλης, φτιάχνω μουσική μέσα στο μυαλό μου,

να συνοδέψω το Δήμο στο ταξίδι του για τους τόπους τους χλοερούς.

Φτιάχνω μουσική λευκή, βιολετιά, κόκκινη να λιώνει.

Μουσική διάφανη σαν τις σταγόνες της βροχής που πέφτουν

πάνω σ’ εφημερίδα, μετρώντας την απόσταση ανάμεσα στην

απουσία και την παρουσία.

Μουσική στα γήινα χρώματα, με συναισθήματα θύελλες

να τρέχουν, άλογα ασυγκράτητα.

Ήχοι κεντημένοι σταυροβελονιά πάνω στα δάκρια που στέγνωσαν.

Φτιάχνω με τον ηγέτη Νου, κανάλι συμπαντικό και διοχετεύω

τις μουσικές μου προς τους τόπους τους χλοερούς,

όπου θα φτάσει ο Δήμος να μαζέψει όσους φτάνουν εκεί, σε παρέα. Μουσικές αποδομένες με βιολί, φλάουτο, άρπα, τσέλο, σαξόφωνο,

κλαρίνο, μπάσο, όμποε, κόρνο και κρουστά, πολλά κρουστά

αλλά και αεράκι της θάλασσας που φυσά στα κρυσταλλάκια που κρέμονται στην πέργκολα.

Φτιάχνω μουσική που εκτός από τα χρώματά της, «πατάει»

σε λέξεις αρτηρίες που ποτίζουν το σώμα της,

όπως: Φεγγάρι, ευωδία, χωρισμός,

αιώνιος, φλοίσβος, λεπίδα, φάσμα, χάραμα, πουλάκι,

ψυχούλα, νεφοσκεπής, δειλινό.
Στέλνω τη μουσική μου αλχημεία με ταχύτητα φωτός

στα ξέφωτα τ’ ουρανού,

εκεί όπου τ’ ανώτερα μαθηματικά του Δήμου,

γίνονται κομπολογάκι στα μακριά δάχτυλα των αγγέλων…

ΠΕΝΘΙΜΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και της προετοιμασίας τους, την Ελλάδα της αισιοδοξίας και της επιτυχίας, την Ελλάδα που μετέτρεψε το όνειρο σε αυτονόητη πραγματικότητα, την Ελλάδα της υψηλής αισθητικής, της ασφάλειας και της θαυμαστής οργάνωσης των δικών μας Ολυμπιακών, τη διαδέχθηκε η σημερινή Ελλάδα της μιζέριας, της αναποτελεσματικότητας, της στασιμότητας, της έλλειψης οράματος, της κατήφειας. Μετά τον άθλο των Ολυμπιακών της Αθήνας 2004, έπρεπε να έχουν αλλάξει όλα. Πώς τα καταφέραμε και γλιστρήσαμε στην ανυποληψία και στο λήθαργο; Πως καταφέραμε να μετατρέψουμε το Μέγα επίτευγμα σε αξιομνημόνευτο πυροτέχνημα; Οι περίφημες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις και οι περιοχές της Αθήνας που αναβαθμίστηκαν τότε, από χαβούζες, σε κοσμήματα αισθητικής και λειτουργικότητας, εγκαταλείφθηκαν στη μούχλα και στη φθορά.
Τον έρωτα για τον στόχο, την ικανότητα και την φαντασία, διαδέχθηκε η ανικανότητα, η πλαδαρότητα, η απάθεια η της μίζας και η επιστήμη της αρπαχτής.
Κλείνοντας τις πένθιμες σκέψεις μας, παραθέτουμε – θυμίζουμε μερικά από τα αμέτρητα σχόλια του διεθνούς τύπου, για να δούμε που σταμάτησε ο χρόνος για την Ελλάδα που θέλουμε να θυμόμαστε:

THE TIMES
Η Ελλάδα χάρισε στον κόσμο δυο υπέροχες εβδομάδες αθλητισμού. Ήταν μια υπέροχη Ολυμπιάδα, για την οποία τα εύσημα και τους επαίνους κερδίζουν επάξια οι Έλληνες.. Η Ελλάδα ξεπέρασε τις προσδοκίες και διέψευσε εκείνους που αμφισβητούσαν τις δυνατότητές της, κάνοντας μια υπεράνθρωπη τελική προσπάθεια και χαρίζοντας στον κόσμο δυο εβδομάδες αθλητισμού στον υπερθετικό βαθμό, σε υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις. Για όλα αυτά υπάρχει μια ελληνική λέξη: Ευχαριστούμε.
LE FIGARO
Οι Έλληνες μπορούν να αισθάνονται πλήρεις, καθώς διοργάνωσαν τέλειους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα.
Associated Press (AP)
Ευχαριστώ Αθήνα, για τα θαυμάσια Ολυμπιακά στάδια και τις εγκαταστάσεις, για τη διακριτική ασφάλεια και τη διάχυτη ανεμελιά, για το χαμόγελο και τις αναμνήσεις που παίρνουμε πίσω στην πατρίδα μας, δύο εβδομάδες μετά τους εκπληκτικά επιτυχείς Αγώνες.
La Repubblica
«Γεια σου Κόσμε, πες μας ευχαριστώ: Είμαστε ο Νότος που σηκώνει κεφάλι»
«Μεγαλώνουμε, Σαν αυτό εδώ το παιδί που ανεβαίνει μέχρι τη Φλόγα. Μας τρομάξατε με τους τρομοκρατικούς εφιάλτες σας. Αλλά εμείς δεν έχουμε εφιάλτες: ξενυχτάμε, πίνουμε, καπνίζουμε, κάνουμε έρωτα. Είναι αλήθεια: Γιουχαΐσαμε τους Αμερικανούς. Δεν τους αγαπάμε. Εμείς γεννηθήκαμε αρχαίοι κι εκείνοι είναι πάντα τόσο νέοι ενίοτε και αλαζονικοί. Γι αυτό χειροκροτήσαμε Αφγανούς, Ιρακινούς και Παλαιστίνιους. Κοιτάξτε τον Παρθενώνα στην γιγαντοοθόνη, αυτό είμαστε εμείς. Χαρήκαμε που σας γνωρίσαμε. Ακόμη πιο πολύ χαρήκαμε που μας γνωρίσατε εσείς.»
The Washington Post
Μια περήφανη χώρα δείχνει στον κόσμο «Τα μεγάλα οράματα που οι Έλληνες μπορούν να πετύχουν».Κάτω από ένα υπέρλαμπρο φεγγάρι, οι Έλληνες αποχαιρέτησαν αυτό που όλοι μας χαρακτηρίσαμε, μια υπέροχη, ονειρεμένη Ολυμπιάδα.
CNN
«Αγαπητή Αθήνα. Πήραμε το μάθημά μας. Μάθαμε να λέμε στα ελληνικά «ευχαριστώ» αλλά και «συγγνώμη» και οφείλουμε να απολογηθούμε στην Αθήνα του 2004 για την παγκόσμια παράνοια που πυροδότησε δυσπιστία σε βάρος της. Συγχαρητήρια για την «άρτια» διοργάνωση, τις εγκαταστάσεις, τη φιλοξενία και την ασφάλεια.
Σεμπάστιαν Κόε- Πρόεδρος της επιτροπής διεκδίκησης για το Λονδίνο
Τα στάδιά σας τα οποία φιλοξένησαν τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας είναι έργα τέχνης, η οργάνωση των Αγώνων αλάνθαστη και άψογη, το ελληνικό κοινό ανταποκρίθηκε στα ιδεώδη και στις αρχές των κλασικών προγόνων του, μας δώσατε ένα πολύ καλό μάθημα, ένα διδακτικό μήνυμα για την προσπάθειά μας να εξασφαλίσουμε για το Λονδίνο την Ολυμπιάδα 2012.
L'ΕQUIPE
Έπειτα από 15 μέρες θριάμβου, η Αθήνα ξαναβρίσκει το ρυθμό της. Οι Ολυμπιακοί της Αθήνας αποτέλεσαν αποφασιστικό σταθμό στην ιστορία του αγώνα κατά του ντόπινγκ
LA CROIX
Πρέπει να αποδώσουμε φόρο τιμής στον ελληνικό λαό. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν υπό τη σκέπη του ανθρωπισμού. Η διοργάνωση των αθλημάτων ήταν αψεγάδιαστη και η τελετή λήξης, ένας ύμνος στη ζωή.
Μάικλ Φελπς – αθλητής
Η Αθήνα είναι μια απίστευτη πόλη και το έργο των αρμοδίων για την ασφάλεια των αθλητών ήταν εξαιρετικό. Ήρθαμε να αγωνιστούμε και να εκπληρώσουμε ένα όνειρο.
Σε κάθε στιγμή αισθανόμασταν ασφαλείς. Πρόκειται για μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
ΒΒC
Κάτω από τη μεγαλύτερη ειρηνική ομπρέλα ασφαλείας, η πρωτεύουσα της Ελλάδας έδωσε μάθημα αισθητικής και ιστορίας.
DAVE BARRY – Αρθρογράφος στη Miami Herald
Αγαπητή Ελλάδα. Σου οφείλω μια συγγνώμη. Κάθε αρνητική σκέψη που είχα για σένα πριν έρθω εδώ – κάθε ανησυχία, κάθε φόβος αποδείχτηκαν αβάσιμα.
Όταν έφθασα στην Ελλάδα, πίστευα ότι δεν θα είσαστε έτοιμοι για τους Ολυμπιακούς. Αλλά ήσασταν. Πιο έτοιμοι απ’ ότι η χώρα μου το 1996 για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα.
Όταν έφθασα στην Ελλάδα, ήμουν ανήσυχος για την τρομοκρατία. Αλλά οι Αγώνες και η χώρα σας, έδιναν πάντα αίσθημα ασφαλείας. Ασφάλεια και συνεχής αλλά ποτέ καταπιεστική. Μακάρι να ένιωθα εξ ίσου ασφαλής στην πατρίδα μου.
Στην Αθήνα όποτε έμοιαζα χαμένος – δηλαδή συχνά – κάποιος θα σταματούσε να με ρωτήσει στα αγγλικά αν χρειάζομαι βοήθεια. Συχνά με συνόδευαν, βγαίνοντας από το δρόμο τους, για να βεβαιωθούν πως είμαι στο σωστό δρόμο.
Όταν έφθασα στην Ελλάδα ανησυχούσα για την τετράχρονη κόρη μου την Σοφί. Αλλά εσείς ανοίξατε την αγκαλιά σας σε αυτήν, όπως κάνατε σε όλα τα παιδιά. Ήταν αδύνατον να μπούμε σε λεωφορείο, χωρίς κάποιος να προσφέρει μια θέση στη Σοφί. Ήταν αδύνατον να περπατήσουμε χωρίς κάποιος να έλθει να πει ένα «γεια» στη Σοφί .Στη χώρα μου είμαι αρθρογράφος. Στην Ελλάδα είμαι αυτός που συνοδεύει τη Σοφί.
Όταν έφθασα στην Ελλάδα ανησυχούσα για την κατανόηση της γλώσσας. Όμως αποδείχθηκε πως η μοναδική ελληνική λέξη που χρειαζόταν να γνωρίζω ήταν «ευχαριστώ». Την είπα 100 φορές την ημέρα.
Οπότε αγαπητή Ελλάδα ζητώ συγγνώμη. Αναλάβατε ένα τεράστιο έργο, και το κάνατε καλά. Η αποτελεσματικότητά σας συγκρίνεται με τη ζεστασιά σας. Φερθήκατε στην οικογένειά μου σα να ήταν δική σας οικογένεια.
Από την καρδιά μου efharisto

ΘΕΡΙΝΟ ΚΑΡΕ

ΘΕΡΙΝΟ ΚΑΡΕ

.

Σα παραπονεμένος γλάρος

.

η ψυχή μου

.

τσιμπάει αναστεναγμούς

.

και προσποιείται στο κενό

.

μια πτώση οριστική.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

- Φαίδωνα Θεοφίλου

Μιλάμε για το τέλος της ποιητικής ανάγνωσης κι όχι παραδόξως, και για το τέλος της ποιητικής δημιουργίας. Η ποίηση δεν είχε ποτέ πολλούς αναγνώστες. Με τον καιρό όμως και φτάνοντας στις μέρες μας, κι από αυτούς τους λίγους δεν έμεινε σχεδόν κανένας. Το αναγνωστικό κοινό σήμερα δεν πιάνει στα χέρια του κάποιο ποιητικό βιβλίο κι αν κατά τύχη πιάσει, δεν θα το ανοίξει. Αυτό όμως που προκαλεί κατάπληξη, είναι ότι την ίδια στιγμή που η ποίηση δεν επιλέγεται πια από το αναγνωστικό κοινό, εκδοτικά ανθεί, αφού τόσες ποιητικές συλλογές και ανθολογίες που εκδίδονται τώρα, (άσχετα με τον οικονομικό τρόπο έκδοσης) δεν κυκλοφόρησαν ποτέ στο παρελθόν. Πλην όμως χωρίς αποδέκτες – αναγνώστες που συνειδητά επιλέγουν να αγοράσουν ένα ποιητικό βιβλίο. Τα βιβλία της ποίησης καταναλώνονται κυρίως μέσα στον κύκλο όχι των χαμένων, μα περιθωριοποιημένων πια ποιητών. Κάποιοι αποδίδουν στην σύγχρονη ποίηση μια εσωστρέφεια στην οποία τάχα μου πέρασε από την πρότερη εξωστρέφειά της και θεωρούν ότι αυτός είναι ένας λόγος που απομακρύνθηκε το αναγνωστικό κοινό από την ποίηση. Αυτό θα μας κάνει να διερωτηθούμε: Γιατί; διαβάζει το αναγνωστικό κοινό εξωστρεφή ποίηση;

***
Η σύγχρονη ζωή λειτουργεί με όρους μάρκετινγκ, δηλαδή με έρευνα της αγοράς και στόχευση την εμπορική επιτυχία. Που σημαίνει αν ένα θέμα (π.χ. ξεσαλώματα στη Μύκονο) «πιάσει» στην αγορά, οι εκδότες πιέζουν για παρόμοια θέματα ώστε να συνεχίσουν την υψηλή εμπορική επιτυχία, όπως θα γινόταν με μια επιχείρηση που πέτυχε σε μια πόλη και ανοίγουν κι άλλες παρόμοιες. Φυσικά η ποιότητα αυτής της ανάγνωσης, δεν έχει καμιά σχέση με το είδος της ανάγνωσης που προϋποθέτει η ποίηση και η απαιτητική πεζογραφία.
Ο «εν εγρηγόρσει» συγγραφέας και φιλόσοφος Τζωρτζ Στάινερ γράφει γι αυτό το θέμα, ότι η περιθωριοποίηση του σύγχρονου ποιητή, οφείλεται στο ότι καλείται να λειτουργήσει σε περιβάλλον διαβρωμένου λόγου. Που σημαίνει ότι σε μια κοινωνία σαν τη δική μας, που βασίζεται μόνο στη γρήγορη, θρυμματισμένη και αποσπασματική διασπορά της πληροφορίας, πόσοι έχουν τη δυνατότητα να παραδοθούν στον αργό χρόνο της ποίησης; Όσο λοιπόν δεν αλλάζει ο ασθματικός και αποσπασματικός τρόπος ζωής, η ποίηση θα παραμένει επουσιώδες είδος, σε επάρκεια. Το ολιγόστιχο ποίημα που ακολουθεί, υποδηλώνει κατά κάποιο τρόπο τη θέση του ποιητή στη σύγχρονη κοινωνία:

ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΦΩΝΕΣ
Καταδικάστηκε σε θάνατο
όταν,
οι γιατροί που ασχολήθηκαν μαζί του
διαπίστωσαν,
πως τα καρδιογραφήματά του
δεν ήταν, παρά στίχοι
που δεν μπόρεσαν να διαβάσουν…
(Από το βιβλίο μου- Επίμονο Θεώρημα- Εκδ. Θουκυδίδης )

Μιλάμε πάντα για την ανύπαρκτη πια σχέση αναγνωστών και
ποιητικού βιβλίου όταν λέμε «Αποχαιρετισμός στην Ποίηση», αφού η ίδια η ποίηση, η και βασίλισσα των τεχνών αποκαλούμενη, ενυπάρχει και ως υλικό στα έργα των άλλων ειδών τέχνης αλλά και ως ακριβό στοιχείο στη ζωή των ανθρώπων που επιλέγουν κάποιες φορές να ζουν ποιητικά, υπερβαίνοντας την καθημερινότητά τους, είτε με τις σκέψεις τους είτε με τη διάθεσή τους είτε με τις πράξεις τους.

***
Θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε κι άλλες αιτίες που να εξηγούν γιατί το αναγνωστικό κοινό, έθεσε εκτός των λογοτεχνικών του ενδιαφερόντων την ποίηση. Προσωπικά νομίζω ότι αρκεί να αναφέρουμε μια μονάχα αιτία που εμπεριέχει όλες τις άλλες που θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε: Απλά η εποχή και η κοινωνία μας , δεν χρειάζονται την ποίηση. Όταν στο μέλλον αλλάξουν: Ο τρόπος ζωής και οι δομές τής κοινωνίας, τότε μπορεί η ποίηση ν’ αποκτήσει και πάλι αναγνώστες.

***
Παρ’ όλα αυτά, είναι θετικό ότι υπάρχουν και συνεχίζουν να δημιουργούν στην Ελλάδα σημαντικοί ποιητές, για να θυμίζουν ίσως στην ελληνική κοινωνία πως εκτός από το καλό, αξίζει και το καλύτερο. Κι αν κάποιοι διερωτώνται πως γίνεται, οι ποιητές να συνεχίζουν να δημιουργούν ενώ δεν έχουν που ν’ απευθυνθούν, η απάντηση είναι μία: Οι απελπισμένοι έρωτες, είναι και πιο δυνατοί.

Α' ΘΕΡΙΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ο Νομάρχης Λέσβου
Παύλος Βογιατζής
Ο Δήμαρχος Μήθυμνας
Στέλιος Καραντώνης
Και ο πρόεδρος
Του Φιλοτεχνικού Ομίλου Μυτιλήνης
Περικλής Μαυρογιάννης
Στο πλαίσιο εορτασμού 30 χρόνια Φ.Ο.Μ.
Σας προσκαλούν να παρακολουθήσετε την
Α’ ΘΕΡΙΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Με θεματικό άξονα

Λεσβιακός Λόγος και Τέχνη, χτές σήμερα, αύριο

Στο ΚΑΣΤΡΟ ΜΗΘΥΜΝΑΣ
Την ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2008 και ώρα 20.00΄


Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α
Εισηγητές – Ομιλίες (Δωδεκάλεπτες)

Αρχοντίδου – Αργύρη Αγλαΐα, Επίτιμη Έφορος αρχαιοτήτων
Το αρχαίο θέατρο Μυτιλήνης και πολιτισμικές προεκτάσεις

*
Βούπουρας Χρήστος σκηνοθέτης
Μια μικρή αναδρομή στη μνήμη, έτσι σαν σε κινηματογράφο

*
Γιανέλλης Γιάννης, βουλευτής Λέσβου, συγγραφέας
«Λεσβιακή ζωγραφική»

*
Γιαπαλής Αριστείδης, Διδάκτωρ Σορβόννης
«Σκέψεις για την πνευματική Λέσβο»

*
Θεοφίλου Φαίδων, ποιητής, πεζογράφος
«Αποχαιρετισμός στην ποίηση»

*
Νικορέτζος Δημήτρης, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας
«Από τη Σαπφώ στον Ελύτη – Η έννοια του Αιολικού νησιωτισμού

*
Κίνδερλης Δημήτρης, δημοσιογράφος
«Σατιρικός Λεσβιακός Λόγος»

*
Παπαδέλλης Ραφαήλ, Φιλόλογος, πρόεδρος Εταιρίας Αιολικών μελετών
«Λεσβιακή διανόηση, το χτες και το σήμερα»

*
Πασχάλης Στρατής, ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής
«Το χρώμα της μελαγχολίας στην Αιολική ποίηση»

*
Χατζηαναγνώστου Τάκης, συγγραφέας
«Ο πεζός Λόγος σήμερα»

*
Χατζηγιαννιού Χρυσούλα, φιλόλογος
«Η μπαλάντα του Θεόφιλου» ποίημα

Συντονιστής: Στρατής Μπαλάσκας, δημοσιογράφος
Τη βραδιά θα παρουσιάσει: ο Περικλής Μαυρογιάννης, πρόεδρος Φ.Ο.Μ.

Αύριο θα αναρτήσω το κείμενο της εισήγησής μου με τίτλο:
Αποχαιρετισμός στην Ποίηση

ΘΑΜΠΩΝΕΙ Η ΟΡΑΣΗ ΜΑΣ;

Φ.Θ.

Η Κίνα μεταχειρίζεται τους πολίτες της σαν τα σκουπίδια. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, τής είναι ιδιαίτερα ενοχλητικά. Σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό της ανεξαρτησίας του Θιβέτ και προβαίνει σε απίστευτες βιαιότητες σε βάρος των Θιβετιανών. Παρ’ όλα αυτά, η Κίνα θέλει (φρόντισε γι αυτό η μαφία της Δ.Ο.Ε. και η ένοχη συναίνεση των κρατών της γης) να γοητεύσει τον κόσμο, επιστρατεύοντας όλη την επιδειξιομανία και την εντυπωσιοθηρία της με την ευκαιρία τής οργάνωσης και της διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων στο έδαφός της.

*
Έτσι ελπίζει, (και το καταφέρνει) να ξεχαστούν τα εγκλήματά της μέσα στη γενική ευφορία της γκλαμουριάς, της παγκόσμιας αυτής πανήγυρης. Οι Ολυμπιακοί αγώνες πέρα από την έκπτωση και το ξεστράτισμα από τις αξίες τους στο σύγχρονο κόσμο, λειτουργούν τώρα στην Κίνα και ως κάλυψη των εγκλημάτων διαρκείας της κινέζικης κυβέρνησης. Αλλά ποιος θα εμποδίσει τον χορό των τρισεκατομμυρίων, για χάρη των ανθρώπινων αξιών, αφού όλοι συμμετέχουν σε αυτόν; Ούτε μία χώρα (έστω για την τιμή των όπλων) δεν απέσυρε τη συμμετοχή της από τους αγώνες. Ούτε ένας πολιτικός δεν εναντιώθηκε. Οι Ολυμπιακοί αγώνες λοιπόν, εδώ και κάποιες δεκαετίες έχουν μεταλλαχθεί σ’ ένα υλικό πολυτελείας, που το διαχειρίζεται μια παγκόσμια ΜΑΦΙΑ με πρόεδρο το φασιστοειδές Ζακ Ρογκ.

*

Ευτυχώς για όλους μας υπάρχουν άνθρωποι που αποστρέφουν το πρόσωπό τους από την Κίνα της βίας και τους διεφθαρμένους Ολυμπιακούς αγώνες και συνεχίζουν να θεωρούν ως μέγιστες αξίες, όχι τις οικονομικές σκοπιμότητες, το δίκαιο του ισχυρού και την εκμετάλλευση, αλλά τα ανθρώπινα δικαιώματα, την Ελευθερία, την Δικαιοσύνη και την Ειρήνη.

Μαζί τους κι εγώ.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΤΗΣ ΡΕΜΒΗΣ

Στο Μεταίχμιο της Ρέμβης

"Την δικαιοσύνην πολύ ηγάπησα"

*

κι ένα ζεστό καφέ το απόγευμα

*

να τον κρυών' η αύρα.

.

-

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΕΜΟΙΑΖΕ ΜΕ ΚΑΡΕΚΛΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

Το σπίτι που έμοιαζε με καρέκλα θεάτρου

‘Ήθελε ακόμη πέντε χρόνια για να πάρει σύνταξη. Δεν περίμενε να τα συμπληρώσει. Την πήρε μειωμένη. Όχι πως βαρέθηκε. Ούτε λόγος. Μα ήθελε ν’ αποτραβηχτεί από τα δρώμενα. Ήθελε να καθίσει σπίτι του, που το παρομοίαζε με καρέκλα θεάτρου, κι από κει να παρακολουθεί θέλοντας και μη τα δρώμενα επί της σκηνής. Το θέατρο που παιζόταν δεν του άρεσε. Όχι γιατί ήταν κομπάρσος. Μα επειδή η υπόθεση ήταν κακή και πάντα η ίδια. Τώρα λοιπόν είχε τη δυνατότητα να βλέπει το θέατρο να παίζεται μπροστά του, πίσω του, γύρω του και παρ’ όλα αυτά να παραμένει έξω από αυτό. Ζούσε μόνος του. Η γυναίκα του τον είχε εγκαταλείψει με συγκοπή καρδίας. Ο γιος του ατομικός επιστήμων. Τον είχαν πάρει στην Αμερική. Διαμόρφωνε κι αυτός στα μέτρα των δυνάμεών του την υπόθεση του έργου. Όσα και να έπαιρνε σύνταξη, του έφτανε. Είχε ένα όμορφο σπίτι, διώροφο, πατρικό του, με μεγάλο κήπο. Κατά καιρούς τον είχαν μανιωδώς πιέσει να το δώσει αντιπαροχή για να χτιστεί πολυκατοικία. «Κι αν ακόμα δεν το είχα το σπίτι, θα ευχόμουν να το αποκτήσω για να έχω τη χαρά να σας αρνηθώ την αντιπαροχή, ώστε να ενοχλήσω στο μέτρο που μπορώ, τη ροή της υπόθεσης του έργου». Έτσι τους απαντούσε. Οι εργολάβοι όλο και πλειοδοτούσαν να του πάρουν το σπίτι και κείνος όλο και τους έδιωχνε, πασίχαρος για την κάθε του άρνηση.

*

Ο κήπος του δεν ήταν από τους συνηθισμένους. Ανθοβολώνας, που τον συντηρούσε με μόχθο ευτυχισμένο. Γι αυτό και οι ευωδιές τον παραφύλαγαν στα παράθυρα, που μόλις άνοιγαν ορμούσαν μέσα άτακτα και τον έζωναν, για να του ανταποδώσουν το μόχθο του. Στον πρώτον όροφο, είχε μια ζεστή γωνιά με τις βιβλιοθήκες του γεμάτες μικρά και μεγάλα βιβλία. Τους δίσκους του της μουσικής, το γραφείο του, δυο τριθέσιους καναπέδες – όλα απλές κατασκευές. Στο πάτωμα καρπέτες και στους τοίχους, ένα φωτογραφικό πορτραίτο της γυναίκας του και τέσσερις λαϊκές ζωγραφιές. Ακόμα, μερικά πήλινα κομμάτια τόνιζαν την αρχοντική γραμμή της λιτότητας. Ένα καθιστικό που δεν χρησιμοποιούσε αφού είχε το μικρό ζεστό δωμάτιο. Η κουζίνα και το μπάνιο. Στο δεύτερο όροφο ήταν το υπνοδωμάτιό του, που έφτανε από μια εξωτερική ξύλινη σκάλα. Άνετο και φωτεινό. Κάθε πρωινό στις επτά, ο ήλιος πέρναγε βιαστικά απ’ το παράθυρο και απόθετε απαλά μια καλημέρα στο στήθος του. Στον ίδιο όροφο ήταν το συζυγικό υπνοδωμάτιο, που το είχε μόνιμα κλειδωμένο. Το άνοιγε μόνο μία φορά κάθε χρόνο, την ημέρα που η γυναίκα του τον είχε αφήσει. Έβαζε μέσα μια αγκαλιά λουλούδια κι έβγαζε τα ξερά που είχε αποθέσει τον προηγούμενο χρόνο.

*

Έτσι λοιπόν το σπίτι του, που το παρομοίαζε με καρέκλα θεάτρου, ήταν με την αυτόνομη ομορφιά του μια αντίθεση μέσα στη μαζική ασχήμια του θεατρικού έργου που παιζόταν, με αποτέλεσμα η ασχήμια να τονίζεται περισσότερο και να τον πονά. Ένα πρωινό, πριν καλά καλά ξυπνήσει, έχοντας δηλαδή την αίσθηση πως ξυπνούσε, μα μισοβυθισμένος ακόμα στον ύπνο, έβλεπε λέει…αλλά ας τον αφήσουμε να μας τα πει ο ίδιος:

*

«Ναι! Έβλεπα ολοκάθαρα, όπως βλέπω και σας, πως τα παραπετάσματα της σκηνής του θεάτρου έκλειναν αργά – αργά μέχρι που ενώθηκαν στο κέντρο της. Και τώρα, λέει, θ’ άλλαζαν την υπόθεση του έργου και όλοι θα έπαιζαν διαφορετικούς μα ισοδύναμους ρόλους. Ύστερα είδα να ορθώνεται μπροστά μου ένα ουράνιο τόξο καμωμένο όχι από χρώματα, μα από τα μύρα του ανθοβολώνα μου. Είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Εγώ όμως είδα τα μύρα ν’ αποκτούν οπτική απόσταση. Όσο όμως ξυπνούσα, διαισθανόμουν πως είμαι στο δωμάτιό μου κι όχι σ’ ένα κόσμο φανταστικό. Άρχισα να συνειδητοποιώ την πραγματικότητα, που έπεφτε λέει στο κεφάλι μου σταγόνα – σταγόνα. Σε κάθε σταγόνα που έσταζε, έσβηνε κι ένα κομμάτι ονειρικής θολάδας και στη θέση του πρόβαλλε μια φέτα αλήθειας, σαν φεγγαριού πέντε ημερών. Η πρώτη σταγόνα της πραγματικότητας, πέφτοντας στο κεφάλι μου, αποκάλυψε: -Οι άνθρωποι δεν επωφελούνται από την Ιστορία τους. Την αφήνουν να μαραίνεται.- Η δεύτερη: - Το εγώ του ανθρώπου παράγινε. Του ενός το εγώ, καρφώνεται στο εγώ του άλλου. Η τρίτη: -Οι άνθρωποι βαδίζουν με το ένα πόδι στο δρόμο μιας ανάπηρης εξέλιξης και με το άλλο στην άκρη του χάους. Η τέταρτη: Υπάρχουν συμπολίτες που είναι καλοπροαίρετοι. Που οργανώνονται σε φορείς και κόμματα, για ν’ αγωνιστούν από κει μέσα ν’ αλλάξουν την υπόθεση του έργου. Τελικά αναγκάζονται να παίξουν κι αυτοί, όπως οι άλλοι το θέλουν. Η Πέμπτη σταγόνα μου είπε: Τα άλλα τα ξέρεις. Τι να σου λέμε, αφού ξύπνησες κιόλας. Πετάχτηκε όμως πάλι η δεύτερη σταγόνα και μου φώναξε:
-Πρόσεχε! Όλοι να μας σώσουν θέλουν.

*

Ξύπνησα για τα καλά έχοντας ξαναπροσγειωθεί στην καρέκλα μου του θεάτρου, που την παρομοιάζω με το σπίτι μου. Μια θλίψη ντυμένη με οργή φουρλίστηκε μέσα μου κι έκανε τα φύλλα της ψυχής μου ν’ ανεμίσουν ανήσυχα. Σίγουρα κάτι πρέπει να κάνω για την υπόθεση του έργου. Τι όμως; Το μόνο που κατάφερα στη ζωή μου, ήταν να ξεκαρφώνω τα εγώ των άλλων από πάνω μου. Τώρα βέβαια το ότι αρνήθηκα να παίζω ένα δοσμένο ρόλο στο έργο είναι ένα βήμα αλλά φτάνει; Πώς όμως ν’ αλλάξω μόνος μου μια υπόθεση που εκατομμύρια άλλοι υφαίνουν;

*
Το πρωί της άλλης μέρας, οι περαστικοί φρενάριζαν τη βιασύνη τους μπροστά στο σπίτι του, καθώς αντίκριζαν ένα τεράστιο πανώ, που κάλυπτε τη μισή πρόσοψη του σπιτιού του κι έγραφε με μεγάλα και ξεκούραστα γράμματα:

ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ:
ΜΙΚΡΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΤΑΦΟΙ
ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.
ΛΗΞΗ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ:
ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Φαίδων Θεοφίλου
Από το βιβλίο «Ο Θεός στο καφενείο»
Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ 1994

Οι Φίλοι που έφυγαν αλλού

Τρία + 1 ποιήματα-ασπασμοί


Η θερινή πανσέληνος του Νάσου

Mου χτύπησαν μεσάνυχτα..
Ο Νάσος; Ρώτησα..
Με σιωπή απάντησαν..
Σαν έφτασα ήταν ζεστός ακόμα...
Διαχύθηκε, μου είπε ο γιατρός.

στις νυχτερινές αύρες
στην υγρασία του λιμανιού
με τα πιοτά και τα θαλασσινά..
Διαχύθηκε,
στην απαλή αφή των γάτων
και στις έννοιες των φίλων..
Στα ηλιοβασιλέματα της Μήθυμνας
και στων αειθαλών το θρόισμα..
Ως εκ τούτου, κατέληξε ο γιατρός,
εύκολα εντοπίζεται .

Του Θέμη

Σ’ όλη τη ζωή.
είχε το βλέμμα στραμμένο
στα εσωτερικά τοπία..
Όταν ήλθε η ώρα
έφυγε... αφηρημένος.


Του Κωνσταντίνου του Μικρού

Κι ειν’ η ζωή μας.
ένα σύνολο αναβολών του τέλους..
Η μια αναβολή
καλύτερη απ’ την άλλη
ενώ η τελευταία
δεν ξέρει να…προσποιηθεί

Του Μάριου

Έφυγε.

Πήγε αλλού.

Παρά τη θέλησή του.

Ξαφνικός άνεμος εφύσηξε

ενάντια

στην καλοκαιρία της ψυχής του.