Ένα Ποίημα στην άπνοια του καιρού

Φωτογρ. Δημήτρης Ταλιάνης

Για την παγκόσμια ημέρα της Ποίησης αφήνουμε ένα ποίημα στο τραπεζάκι του καφενείου.

Επίμονο Θεώρημα

Εκεί όπου ουρανός και θάλασσα

τέμνονται,

παραχώρησε ο ορίζοντας τη θέση του

στην ανεμόεσα επιθυμία της τροχιάς μου.

Χάραξα την πορεία μου

μέσ' από φουσκωμένα σύννεφα

βάζοντας στη γη σημάδια ,

τους ολοκάθαρους τάφους των ιδεών

τα καλάμια που ανεμίζουν τη γύμνια των πραγμάτων

την αποδοκιμασία των φυτών

τις κρακαρισμένες καρδιές των βράχων

το ρούφηγμα των ανέμων απ' τις τρύπες της μοναξιάς .

Βάζοντας στη γη σημάδια ,

τις διφθόγγους των Ελληνικών ανοίξεων

τις αμετανόητες φλογίτσες

το ξεθωριασμένο Ω-μέγα των ανθρώπων .

Όταν,

με πήραν τα δάκρυα της δίψας μου .