Δευτέρα, Φεβρουαρίου 02, 2009

ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, ΣΑΝ ΖΩΗ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Από τα εφηβικά μου χρόνια κατέφευγα στην ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Σ’ αυτόν απόθετα την οργή μου για τον κοινωνικό μου περίγυρο καθώς και τη νεανική μου μελαγχολία. Τον πονούσα και τον θαύμαζα που τόλμησε να αυτοκτονήσει , είχε δε ξεχωριστή θέση στην νεανική μας παρέα αφού στην καρδιά του καθενός μας είχε τη θέση του γενναίου θύματος. Ο ποιητής, αποφάσισε να αυτοκτονήσει, σαρκάζοντας ταυτόχρονα στο ποίημα του «Ιδανικοί Αυτόχειρες» εκείνους που προετοιμάζουν την αυτοκτονία τους, ακολουθούν όλες τις διαδικασίες , με τη βεβαιότητα της αναβολής της… Έζησε σε μια εποχή άθλια και μίζερη πολιτικά και κοινωνικά. (1899-1928) Φανταστείτε ότι όποιος κυκλοφορούσε στο δρόμο με μια γυναίκα, έπρεπε να αποδείξει σε έλεγχο της αστυνομίας, πως ήταν η γυναίκα του ή ότι ήταν η υποψήφια γυναίκα του. (μνηστή) Ο κριτικός Τέλλος Άγρας (νομίζω) λέει πως ο τρόπος που αυτοκτόνησε, έμοιαζε σα να πέταγε τη ζωή του στα μούτρα της εποχής του. Θυμάστε την ταινία, «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών»; Έτσι νιώθαμε στα εφηβικά μας χρόνια, όταν μαζευόμασταν να διαβάσουμε ποιήματά του, κανακεύοντας μέσα μας το θάνατό του που πήγε μόνος του να συναντήσει .

Διαβάζαμε συγκινημένοι:

«Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους.
Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,
όταν ακούσεις ανθρώπους.
.....................................................
Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό
στον πλατύ κόσμο μια θέση.
Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,
τού δίνουν όψη ν’ αρέσει.»…

Στα 35 μου, με κάλεσε η Περιηγητική Λέσχη Πρεβέζης, να κάνω διάλεξη στη Πρέβεζα για τον Καρυωτάκη. Το πρωί που έφτασα, επισκέφθηκα το σπίτι που έμενε
και παρακάλεσα την ιδιοκτήτρια να με αφήσει για λίγο μόνο μου στο δωμάτιό του.
Ήταν τότε το δωμάτιο, όπως όταν έμενε. Έμεινα περίπου 20’ . Στη συνέχεια, επισκέφθηκα την ακτή Μονολίθι Πρεβέζης όπου ο Ποιητής επιχείρησε να αυτοκτονήσει δια πνιγμού, χωρίς επιτυχία όμως, αφού το κύμα τον ανέβαζε στην επιφάνεια. Μετά επισκέφθηκα το παραθαλάσσιο καφενείο όπου έγραψε το σημείωμα πριν αυτοκτονήσει και τέλος πήγα στον ευκάλυπτο , κάτω απ’ τον οποίο φύτεψε τη σφαίρα στην καρδιά του. Κάθισα κάτω κι ακούμπησα την πλάτη στον κορμό του, αφήνοντας το νου να τρέχει πίσω από τα γεγονότα που τον αφορούσαν. Το βράδυ σε μια κατάμεστη αίθουσα μίλησα με την αγάπη που είχα μαζέψει γι αυτόν τόσα χρόνια. Ήμουν βέβαιος πως ήταν παρών. Δεν μπορεί, οι ψυχές έλκονται απ’ την αγάπη. Ένα μόνο δεν κατάλαβα: Πώς η αγάπη αυτής της υπέροχης, της μοναδικής γυναίκας, της Μαρίας Πολυδούρη, δεν μπόρεσε να τον αποτρέψει από την αυτοκτονία;
Το σημείωμα που άφησε ο Ποιητής έλεγε:



"Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς, τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περσότεροι, μαζύ με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τ' αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ.Γ.Κ.
Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι αν επιχειρήσουνε να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης να δέσουν και μια πέτρα στο λαιμό τους. Ολη νύχτα απόψε, επί 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθή ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ.Γ.Κ.
Απίστευτος αυτοσαρκασμός !!! Μια μέρα πριν την οριστική του αυτοκτονία...

Ο Θάνατος του Ποιητή με συνόδευε πάντα σαν πνοή ζωής. Ήταν ένα θάνατος οικείος για μένα, ήταν ο θάνατος του ποιητή, όπως λέμε «Ο πόνος του Ανθρώπου και των Πραγμάτων»  ότι είναι βιβλίο του Καρυωτάκη. Το ίδιο και για τον θάνατο. Ήταν ο καταδικός του, ο δυνατός, ο προσωπικός του θάνατος. Έτσι λοιπόν αγαπημένε ποιητή, όταν βρεθώ στα δύσκολα, απ’ το δικό σου θάνατο κρατιέμαι…




48 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

"Ένα μόνο δεν κατάλαβα: Πώς η αγάπη αυτής της υπέροχης, της μοναδικής γυναίκας, της Μαρίας Πολυδούρη, δεν μπόρεσε να τον αποτρέψει από την αυτοκτονία;"
...
Σχεδόν τον μίσησα, γι αυτό, στα νεανικά μου χρόνια...

Αν δεν ήταν ποιητής, θα τον είχε καταπίει άδοξα ο θάνατος.
Ήταν όμως τυχερός, και αγαπήθηκε
και συγχωρήθηκε.

Όμορφο κείμενο...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βig Mama
Αχ Mama εσύ πιάνεις όλους τους σφυγμούς των ανθρώπων.
Αυτό το σχεδόν τον μίσησες είναι η σναμενόμενη αντίδραση. Η υγιής. Η προσδοκία για την αγάπη που σώζει τη ζωή, που δεν ευοδώνεται και γίνεται μίσος. Σε μένα, δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν έγινε μίσος. Παρέμεινε μέχρι σήμερα μια απορία που πονάει και δεν θέλω να τη σκέπτομαι. Όμως ο Καρυωτάκης δεν ήταν μόνο τυχερός. Ήταν και σπουδαίος ποιητής ήταν ήταν και γενναίο θύμα. Και η Πολυδούρη ήταν αυτή που φώναζε στους άντρες της τόσο αυστηρης και οπισθοδρομικής κοινωνίας της, αυτό που φώναζες εσύ στο θέατρο: "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ! ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ!!!!

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Φ.Θ
Ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες γυναίκες για τους ποιητές. Η Πολυδούρη, απλά αγαπούσε.

Παρά ταύτα, ακόμη θυμώνω μαζί του...
Έχω έρωτα με τη ζωή, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Και να σου πω, εδώ ζητάμε τα ρέστα από τον "Ποιητή ορατών τε πάντων και αοράτων" για το Θάνατο (πάντα τον γράφω με κεφαλαίο Θ)...δεν θα τα ζητήσουμε από έναν βασανισμένο ποιητή;

Αχ, είδες σκληροί που είμαστε οι άνθρωποι με τους ποιητές; Τους αντιμετωπίζουμε όπως τον Θεό...

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο κείμενο Φαίδων.Ωραίος και ο διάλογός σου με την BIG MAMA.
Θα τα ξαναπούμε

Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

Καρυωτάκης..
Με τα ποιήματά του κανάκευα κι εγώ τη θλίψη μου στη νεότητά μου.Τον αγαπούσα.Τραγουδούσα τ' απογεύματα "αχ όλα έπρεπε να γίνουν μόνο η νύχτα δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα νάναι..",το τραγουδούσα βόσκοντας τις αγελάδες στα πυκνά ρουμάνια του χωριού μου...Και μετά από κάποια χρόνια τον ποιητή αυτόν και τους όμοιούς του τον φοβήθηκα, τρόμαξε η ψυχή μου, όταν ένα ανοιξιάτικο πρωί ακούστηκαν στη γειτονιά, ζούσα τότε στη μητρόπολη, ακούστηκαν σπαραχτικές φωνές. Ο Γιάννης ο γιός της κ. Βάσως είχε πέσει από την ταράτσα του τετραόροφου σπιτιού τους, είχε αυτοκτονήσει. Ήταν όμορφος, τον αγαπούσαν οι γονείς του, τον λάτρευαν, ήταν μοναχοπαίδι, ήταν 20 χρονών, αγαπούσε την ποίηση. Στο γραφείο του τ' αγαπημένα του ποιήματα , ο αγαπημένος του ποιητής ο Καρυωτάκης..Και η μάννα του , μια γυναίκα χαρούμενη , φορούσε πάντα χρωματιστά λουλουδιασμένα φόυστάνια ...Και ΄υστερα...Το τσακισμένο κορμί του γιού της..Για μέρες μετά τη κηδεία την έβλεπα να πολεμάει με άσπρα πανιά να μαζέψει κάθε κηλίδα του αγαπημένου αίματος, έψαχνε , δεν περπατούσε μπουσουλούσε στο πεζοδρόμιο , στο δρόμο μην τυχόν και της ξεφύγει καμιά κηλίδα και την πατήσει κανένας περαστικός. Όλοι μας είχαμε αλλάξει δρόμο , δεν περνούσαμε πια από κει κι ακούγαμε το θρήνο της που πια δεν ήταν δυνατός , ήταν χαμηλός περισσότερο έμοιαζε με πικρό, γλυκό ναναούρισμα..
Από τότε τον Καρυωτάκη τον φοβήθηκα, τον έκρυψα μέσα στο ξύλινο σεντούκι που φυλάω κάποια ρούχα αγαπημένων νεκρών.. που όχι καθόλου δεν ήθελαν να φύγουν...και κάθε φθινόπωρο τ' ανοίγω, τα χαϊδεύω και ξαναβάζω μέσα φρέσκα κυδώνια και κόκκινα μήλα και καρύδια, έτσι βάζαμε στα φέρετρα των δικών μας στο χωριό πλάι στα νεκρά σώματα, χαιρετίσματα για τους απέναντι...
Κατά βάθος αγαπώ ακόμα τον Καρυωτάκη, αλλά δεν τραγουδάω πια τα ποιήματά του, δεν μπορώ ,,, γιατί δεν μπορώ να παρηγορήσω τη μάννα του Γιάννη, που ακόμα 15 χρόνια μετά μικρή , μαζεμένη λεπτή μαυροφορεμένη φιγούρα δεν πατάει ποτέ το σημείο που τσάκισε το σώμα του γιού της , που έχει ακόμα δάκρυα πίσω από τα βλέφαρά της που κάθε μέρα αναφέρει τη Γιάννη της, που δεν πέρασε από το μυαλό της , ούτε θα περάσει πως ο Γιάννης και πολλοί αυτόχειρες αν δεν τους θεωρήσουμε άρρωστους, τότε θα πούμε γι' αυτούς πως ανήκουν στην ομάδα των ανθρώπων που δεν νοιάζονται για τις μικρές αγάπες των ανθρώπων, που δεν νοιάζονται για τις μανάδες που αγαπάνε με μέτρα τρυφερά και πονεμένα, ορμάνε στο θάνατο σαν να μην είναι κόρες κάποιων μανάδων σαν να μην είναι γιοι κάποιων μανάδων...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Θεέ μου...Αθηνά, τι έγραψες κορίτσι μου;
Δεν θέλω να κάνω φιλολογίες μπροστά στην αλήθεια...

Μερικές φορές εμείς οι γυναίκες, λειτουργούμε ερωτικά και με τον ίδιο τον ποιητή, όχι μόνο με την ποίηση του...Πού να ερωτευτώ τον Καρυωτάκη...τον διάβαζα κι έκλεγα με θυμό...ακόμη το παθαίνω με τους ποιητές. "Τους θέλω ζωντανούς"...
Ταυτίστηκα με την Πολυδούρη φαίνεται...
Είχα τοποθετήσει απέναντι του-δεν ξέρω πώς-τον Lorca...

Μα τι είν' αυτό που μ' έκανες να δω σήμερα; Τι ζεστή ποίηση έγραψε η τρυφεράδα της καρδιάς σου, τι ξόδι πονεμένο και ξαναπονεμένο;

Ο Lorca...
Σα να'χε δει τη μάνα του δικού σου Γιάννη...σα να είχε αποτυπώσει την ορφάνια της στο Ματωμένο Γάμο...έτσι, έτσι όπως τα έγραψες εσύ κοριτσάκι μου.
Η ποίηση, τότε που ξεπερνάει την ενδοσκόπηση της και προσανατολίζεται προς την ανθρωπότητα...

"Μα γω τη γης που την πότισε τέτοιο αίμα, σε δισκοπότηρο θα την έβαζα από τοπάζια και κρούσταλα..."

Αχ, Αθηνά...

jacki είπε...

Επειδή υπάρχουν περίοδοι που φλερτάρω με το θάνατο...


νέες γνωριμίες;

Επιστρέφαμε από τα κοιμητήρια. Μνήματα τα ονομάζουν κάποιοι. Δεν μου αρέσει ο χαρακτηρισμός. Κοιμητήρια καλύτερα. Εκεί που αναπαύονται αυτοί που έφυγαν. Μνήματα αν μένουν στη μνήμη σου. Μένουν; Για πόσο; Ενώ αυτοί εκεί αναπαύονται για καιρό πολύ.

Στη διαδρομή γύρισα το κεφάλι μου προς τη μεριά του. Χαμογέλασε. Κοίταξα δεξιά αριστερά. Μα σε ποιον χαμογελούσε; Δεν ήταν κανείς δίπλα μου. Σε μένα χαμογελούσε.

Ήταν ένας ψηλός νέος. Όμορφος. Ναι. Πολύ όμορφος. Μελαχροινός (σαν κρασί ωραίος). Φορούσε μαύρα και ήταν χλωμός. Πολύ χλωμός.

Ξαφνικά φύσηξε δυνατά. Ένιωσα πως άκουγα την ψυχή μου να βγαίνει. Ο αέρας αναστάτωσε τα πάντα. Δεν έβλεπα κανέναν γύρω μου. Μα που εξαφανίστηκαν όλοι; Μόνο εγώ και αυτός υπήρχαμε.

Ο νέος με κοίταξε στα μάτια. "Ο Χάρος είναι και ήρθε να με πάρει" σκέφτηκα. Ανοιγόκλεισα τα μάτια. Δευτερόλεπτα. Ο νεαρός είχε εξαφανιστεί. Εμφανίστηκαν όλοι οι υπόλοιποι. Στις αρχικές τους θέσεις.

Στην υπόλοιπη διαδρομή σκεφτόμουν αυτόν τον νέο. Υπέροχος. Μα ποιος ήταν; Μόνο εγώ τον είχα δει;

Φτάσαμε στο σπίτι της υπέροχης, νεκρής πλέον, ύπαρξης. Ο καθιερωμένος καφές για το συχώριο.

Ένιωσα ένα χτύπημα στην πλάτη. Γύρισα και τον είδα.
"Ήρθα". Μόνο αυτό μου είπε.
Δεν κατάλαβα. Δεν τόλμησα να ρωτήσω.
Του χαμογέλασα.

"Καλώς όρισες"

. είπε...

Kαι μόνο η αναφορά σου σε έναν ποιητή που έχω λατρέψει από τα πολύ νεανικά μου χρόνια με έχει κατασυγκινήσει.
'Εχω ασχοληθεί αρκετά με το θέμα "Καρυωτάκης" και πάντα είχα μια απορία την οποία προσπάθησα να λύσω ρωτώντας ειδικούς, φιλόλογους κλπ.
Κανείς όμως δεν μπόρεσε να μου λύσει την απορία μου. Θα τη θέσω και σε σένα Φαίδωνα αφού όπως βλέπω τον έχεις μελετήσει τόσο πολύ. Η απορία μου είναι η εξής:
Μεταξύ των άλλων γράφει στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του:
"Τη χυδαία πράξη που μου αποδίδεται..."
Σε ποια χυδαία πράξη αναφέρεται; Στη (στημένη από τους ανωτέρους του στη δουλειά του) κατηγορία της υπεξαίρεσης μήπως; 'Η σε κάτι άλλο;

Περισσότερο όμως απ'όλα όσα έχω διαβάσει του Καρυωτάκη υπάρχει κάτι που κάθε φορά που το διαβάζω με συγκλονίζει και με θυμώνει,ίσως γιατί το βρίσκω πάντα τόσο επίκαιρο. Είναι το κάτωθι απόσπασμα από ένα κείμενο του το οποίο βρέθηκε και δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του.


ΚΑΘΑΡΣΙΣ
«Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ενα και, χαίδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ - παφ, παφ, παφ, παφ -, “έχετε λίγη σκόνη” να είπω “κύριε Άλφα”.
Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνιά, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα 'χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: “Άχ, αυτός ο Άλφα, κύριε Βήτα...”
Έπρεπε πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλωσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχθώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν' αρθρώσω: “Δούλος σας, κύριε μου”.
Αλλα πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή δεν θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: “πεντακόσιες χιλιάδες”. Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: “σύμφωνος”. Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: “Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ...”
Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.
Κανάγιες!»

Καλή σου μέρα και καλό μήνα!

kostasst είπε...

Στο βιβλίο της Ιωάννας Δάλκου για τον Καρυωτάκη, αποκαλύπτονται πολλά για το ρόλο που έπαιξε το Ελληνικό Δημόσιο στον θάνατό του. Στην ουσία φαίνεται ότι έπαιξε το ρόλο του ηθικού αυτουργού στη δολοφονία του ποιητή από την ασφυκτική κοινωνία της εποχής...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Big Mama
To άρωμα της ξεχωριστής ειρωνίας σου, ώς ιδιαίτερα ακριβό είδος, εκτιμάται δεόντως και φυλάσσεται στο
θησαυροφυλάκιο της μνήμης.
Αυτά για τον ποιητή και το Θεό...
Η γυναίκα Mama πράγματι είναι ο πιο δυνατός πόλος της ζωής, είναι η Ζωή κατά τη δική μου άποψη. Η Πολυδούρη απλά αγαπούσε όπως λες. Αλλά με το τρόπο που όταν μια γυναίκα αγαπά, συγκινείται κι ο Θεός.Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να προσεγγίζω και το θάνατο, και μάλιστα τον θάνατο των άλλων, που με τόσο δραματικό τρόπο επιχείρησαν να τον συναντήσουν. Άλλωστε βλέπεις πως καταλήγει το κείμενό μου, όπου ο θάνατος του ποιητή με συντροφεύει σαν πνοή ζωής... Εκείνο που δεν μπορώ ακόμα και σήμερα να δεχθώ-αντέξω, είναι ότι η Μαρία Πολυδούρη για την ακριβή της ΑΓΑΠΗ, αμείφθηκε με τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας του αγαπημένου της

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Αθηνά
Αθηνούλα με συγκίνησες πολύ με το κειμενάκι σου. Διαβάζοντας όσα έγραψες, μ' έκανες να σκεφθώ, ότι η αλήθεια και η λογοτεχνία μέσα σου είναι ένα. Αλλά η Mama τα είπε καλύτερα. Είναι πιο ψύχραιμη και ταυτόχρονα ανθρώπινη.
Λόρκα μας θύμισε η Αθηνά λοιπόν. Εναν ακόμη προικισμένο, που παίζει με τις χορδές της ψυχής μας.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Jacki
H αίσθησή σου για την απώλεια του νέου, (Τότε παίρνει αξία κι ο θάνατος, όταν πάρει νέο άνθρωπο) ξεδιπλώνεται αισθαντικά μέσα από το κείμενο. Μήπως λοιπόν είναι σε όλους μας οικείος ο Καρυωτάκης επειδή έχει ξορκίσει τους φόβους μας και μπορούμε έτσι να προσεγγίζουμε άφοβα ό,τι πριν θεωρούσαμε φοβερό;

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ανασαιμιά
Άλλη μία φίλη του Καρυωτάκη. Ανασαιμιά μου ναι. Αυτήν την πράξη εννοεί. Λάβε υπ' όψη σου ότι ο Καρυωτάκης ήταν ένα καθ' όλα έντιμο πρόσωπο. Τιμήθηκε με την εμπιστοσύνη των συναδέλφων του που τον εξέλεξαν Γεν. Γραμματέα της Ενωσης Δημοσίων Υπαλλήλων.Έκανε τολμηρές προτάσεις για την ελληνική κοινωνία και ως συνδικαλιστής αντιμετώπισε τη σκληρή πραγματικότητα της εποχής του. Κυνηγήθηκε αγρίως από τον τότε προϊστάμενό του υπουργό Υγιεινής και Κοινωνικής Αντίληψης Μιχάλη Κύρκο μέχρι εξοντώσεως.
Οι "κανάγιες" Ανασαιμιά μου ρυθμίζουν τη ζωή μας. Αυτοί την σκηνοθετούν. Κι εμείς, είτε προσαρμοζόμαστε είτε όχι...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Kostasst
Nai Κώστα μου έτσι είναι. Το Δημόσιο έκανε ό,τι μπορούσε για να τον εξουθενώσει. Στο τέλος βέβαια είχε σύφιλη. Την φοβερά σπειροχαίτη για την εποχή.
Ο κλοιός γύρω του ήταν ήδη ασφυκτικός από το κυνηγητό. Έτσι το Δημόσιο ως αιτία, έπαιξε το ρόλο της τούρτας, και η σύφιλη, το κερασάκι. Έτσι παραδόθηκε πλήρης η τούρτα στο θάνατο, που την είχε ήδη οσμιστεί...

Ανώνυμος είπε...

Τρομερές οι αφηγήσεις ,οι γνώσεις οι εμπειρίες και οι εμβανθύνσεις των κυριών για τον Καρυωτάκη.
Μονο μιά φορά,στα νιάτα μου, πήρα να διαβάσω ποιήματά του ,και όσο διάβαζα ένιωθα σαν να με κατέβαζαν σε σκοτεινό πηγάδι.
Τον άφησα από τα χέρια μου,όπως όταν ανακαλύπτεις ότι αυτό που κρατάς κινήται απειλητικά να μολύνειτο αίμα σου .Δεν τον ξάνααναζήτησα,και το βιβλίο χάθηκε, σαν να ήτανε σκιάχτρο.
Εχω μιά προαίσθηση που σπρώχνει έξω και το περίτεχνο που απειλεί τη ζωή.Κατά βάθος ,μπορεί αυτό να είναι και δειλία.
Λυπάμαι πάντως που δεν μπορώ να συμμετέχω περισσότερο σε αυτή την ανάρτηση.
Θα ακούω όμως με ενδιαφέρον τις αφηγήσεις σας καθώς θα σας γεμίζω τα ποτήρια με Αγιοργίτικο Νεμέας.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σε καταλαβαίνω αρχιοινοχόε μας.
Ο καθείς και ο ψυχισμός του και οι προτιμήσεις του. Παρ' όλα αυτά Σπυρέτο μου έχω την αίσθηση ότι μπήκες κατ' ευθείαν στα σχόλια χωρίς να διαβάσεις την ανάρτηση. Αν δεν την διάβασες, διάβασέ την τώρα σε παρακαλώ. Αν την έχεις διαβάσει, τότε να σε παρακαλέσω να την ξαναδείς με ένα ποτήρι κρασί,για να κατέβη καλύτερα.Όχι ασφαλώς για να τη αποδεχθείς, αφού εσύ λειτουργείς με το δικό σου μοναδικό τρόπο. Αλλά για να κατανοήσεις περισσότερο, χωρίς και να αποδεχθείς κάτι. Πάντως, όλοι σ' ευχαριστούμε για τα κεράσματα...

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων,την νύχτα θα την διαβάσω
Γιατί τώρα εδώ είναι πρωί
και έχω πολλή όρεξη για ζωή.
Την νύχτα παλεύουν οι αδύναμοι
για να γίνουν δυνατοί.
Ασε,που άμα πιώ τώρα κρασί και οδηγήσω θα με πιάσουν οι πολιτσμάνοι.Εδω στην αμερική βάζουν χειροπέδες στο κρασί και αφήνουν ελεύθερη την σκανδάλη.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Τί όμορφα που χαρακτηρίζεις τη φάση της κάθε μέρας και της κάθε δραστηριότητας!!! Δίνεις έτσι και την ψυχολογία του ανθρώπου αλλά καιτην ατμόσφαιρα της χώρας...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
ΦΑΙΔΩΝ
Σε σχέση και με μια άλλη μας κουβέντα πολλά @@@ μακριά από εδώ...
Εύα, στα Εβραϊκά, θα πει Ζωή.
...
@
Σπύρος
"Εδω στην αμερική βάζουν χειροπέδες στο κρασί και αφήνουν ελεύθερη την σκανδάλη."
Ξεφώνιζα όταν το διάβασα..."έγραψες"...η πιο σοφή πολιτική ανάλυση των ημερών
...

Φεύγω με τη γεύση του κειμένου και των σχολίων...Καλησπέρες

Ανώνυμος είπε...

CHINOMAN
Very nice this blog
FOR >YOU and FRIENDS

Χαρά είπε...

πολύ ωραίο κείμενο. το σημείωμα του το χα μάθει κάποτε απέξω. και για να πω κι εγώ τη γνώμη μου:
μερικές φορές ο έρωτας μιας γυναίκας είναι πιο μικρός από τον έρωτα του θανάτου, από τη λαγνεία του ταξιδιού.

Καλό ταξίδι αλαργινό καράβι μου
στου απείρου και στης νυχτός την αγκαλιά.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Χαρά
Σε χάσαμε για αρκετό καιρό Χαρά ή μου φαίνεται; Επέστρεψες όμως δριμύτερη με θέσεις ανατρεπτικές:

"μερικές φορές ο έρωτας μιας γυναίκας είναι πιο μικρός από τον έρωτα του θανάτου, από τη λαγνεία του ταξιδιού.

Καλό ταξίδι αλαργινό καράβι μου
στου απείρου και στης νυχτός την αγκαλιά."

Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί.Γιατί η Χαρά ξεχωρίζει το ενδιάμεσο, τό ενδεχομένως μη αρκούντως ορατό, αυτό που δεν θέλουμε να ξέρουμε με δυό λόγια και μας το φέρνει μπροστά μας.
Κι ακόμα: Γλυκά λόγια για πικρό ταξίδι..
Χαρά καλώς ήλθες και πάλι.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Χαρά
Σε χάσαμε για αρκετό καιρό Χαρά ή μου φαίνεται; Επέστρεψες όμως δριμύτερη με θέσεις ανατρεπτικές:

"μερικές φορές ο έρωτας μιας γυναίκας είναι πιο μικρός από τον έρωτα του θανάτου, από τη λαγνεία του ταξιδιού.

Καλό ταξίδι αλαργινό καράβι μου
στου απείρου και στης νυχτός την αγκαλιά."

Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί.Γιατί η Χαρά ξεχωρίζει το ενδιάμεσο, τό ενδεχομένως μη αρκούντως ορατό, αυτό που δεν θέλουμε να ξέρουμε με δυό λόγια και μας το φέρνει μπροστά μας.
Κι ακόμα: Γλυκά λόγια για πικρό ταξίδι..
Χαρά καλώς ήλθες και πάλι.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων,
Πριν κάμποσα χρόνια, γυρνώντας στο σπίτι απ' τη δουλειά με το τραίνο, ένας γνωστός μου που ανταμώναμε πολλές φορές στη διαδρομή, μου είπε (όταν περνούσαμε το ποτάμι απ' τη γέφυρα του Manhattan κι απέναντι στο βάθος του λιμανιού φαινόταν το υποτιθέμενο άγαλμα της Ελευθερίας) "Ξέρεις, Νίκο, ο Καρυωτάκης έχει γράψει ποίημα γιαυτό το άγαλμα." Οταν του είπα ότι για πρώτη φορά ακούω αυτό το όνομα, παραξενεύτηκε και ίσως για να μου κάνει πλάκα επειδή γνώριζε ότι κάποτε-κάποτε έγραφα κάνα ποίημα, μου είπε "Κρίμας, αυτός όμως έχει γράψει ποίημα και για σας τους ποιητές που όχι μόνο δε θα δοξαστείτε αλλά ούτε που θ'ακουστείτε." Αυτή ήταν η μόνη μου επαφή με τον Καρυωτάκη, που όπως φαίνεται από τα γραφτά σας (τα οποία απολαμβάνω μαζί με το κρασάκι Νεμέας, που κερνάει ο Σπύρος στο καφενείο) άφησε το δικό του ρίγος στην ελληνική ποίηση. Πάντως αυτή η συζήτηση στο τραίνο για τον Καρυωτάκη μ'εσπρωξε κι έγραψα τότε αυτό το ποίημα.

Το άγαλμα στο λιμάνι

Μέσα στου γκρίζου
την άπιαστη στιγμή
αχνοφέγγει το όνειρο
ο πυρσός σβήνει
το πνεύμα διαλύθηκε
εκφυλίστηκε το αίσθημα.
Είμαι ελεύθερος
λέει ένας που κοιμότανε
στον πάγκο
σκάσε του λέει κάποιος άλλος
η ελευθερία είναι λέξη διφορούμενη.

Νίκος Λιψάνος
Μanhattan

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Nikoς Λιψάνος
Άρα Νίκο μου αυτή εδώ,είναι η δεύτερη φορά που έρχεσαι σε επαφή με τον Κώστα Καρυωτάκη, αφού η πρώτη ήταν αυτή που πληροφορήθηκες στο τρένο γι αυτόν, γράφοντας όπως κι εκείνος , το ποίημα σου για το άγαλμα της ελευθερίας, αποσυνθέτοντας εις τα εξ ων συνετέθησαν τα σύμβολά του: Τον πυρσό, το πνεύμα του, την ελευθερία. Πράγματι όπως πολύ εύστοχα λες, ο Καρυωτάκης άφησε το "ρίγος" του στην ελληνική ποίηση και όπως σου είπε ο φίλος σου, έγραψε κι ένα ποίημα "Για τους Ποιητές άδοξοι που 'ναι". Χαίρομαι ειλικρινά που τα λέμε, και μας φέρνεις τα ποιήματά σου, δώρα στη παρέα μας.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Χαρά
Ανεξάρτητα από το ενδιαφέρον που έχουν οι απόψεις σου για τον Καρυωτάκη, πρέπει να σου πώ, ότι αυτές οι απόψεις δεν "συγχρονίζονται" με την ηλικία σου,που είναι ταυτισμένη με τη χαρά της ζωής και την επαφή με αυτήν.

Φαίδρα Φις είπε...

συγκινητική η ανάρτηση και τα σχόλια,
ένα θέμα που όπως φαίνεται μας αγγίζει όλους
για διαφορετικούς λόγους τον καθένα,

ως ελάχιστη συνδρομή αφήνω αυτο το γράμμα του Καρυωτάκη,όταν γνώριζε πια ότι έπασχε από σύφιλη αλλά και τη συνείδηση μιας νευροπάθειας΄-την αδυναμία του ν'αφομοιωθεί από ένα κοινωνικό περιβάλλον που θεωρούσε φρικτό:
"Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε,για να προδιαθέση την οικογένειά μου,στο θείο μου Δημοσθένη,οδός Μονής Προδρόμου,πάροδος Αριστοτέλους,Αθήνας.
Και για ν'αλλάξουμε τόνο.Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουν ποτέ να αυτοκτονήσουν διά θαλάσσης.Όλη τη νύχτα απόψε,επί 10 ώρες,εδερνόμουν με τα κύματα.Ήπια άφθονο νερό,αλλά κάθε τόσο,χωρίς να καταλαβαίνω πώς,το σώμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια.Ωρισμένως,κάποτε,όταν μου δοθεί η ευκαιρία,θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγόμενου.
Κ.Γ.Κ."

και κάπου αλλού έγραφε:
"πληρώνω για όσους,καθώς εγώ,δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους,έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους κι εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία"

στέλνω τους χαιρετισμούς και τη σκέψη μου

Φαίδρα Φις είπε...

άλλο ήθελα να αφήσω
ζητώ συγνώμη και παραθέτω το παρακάτω:

"ήθελε μια συλλογή του να την εκδώσει,χωρίς τίτλο,με μια νεκροκεφαλή στο εξώφυλλο.θα είχε δυο κόκαλα χιαστί κάτω απ'αυτή και θα την ακολουθούσε η λεζάντα:
Με το Μηδέν και το Άπειρο
να συμφιλιωθούμε.

σχεδίασε μάλιστα μόνος του το σκίτσο,όπου η νεκροκεφαλή έχει το σχήμα του μηδενικού,ενώ τα κόκαλα σχηματίζουν ένα ξαπλωμένο οχτώ,το αλγεβρικό σημείο του απείρου.

ήταν όμως,απελπιστικά βαθύς.σε σημείο υποχονδρίας.η απόλυτη ανελαστικότητά του δεν του επέτρεπε να κρατάει την ψυχραιμία του.να τον αδειάζει τον κουβά και να τον ξαναγεμίζει.τον ήθελε πάντα ξέχειλο.με τίγκα τον κουβά,ακροβατούσε πάνω σ'αυτή τη γλιστερή του κόψη.από τη μια ο ίλιγγος,από την άλλη η αγωνία,μη χυθεί ούτε σταγόνα.κι αυτό τον έφαγε.γιατί,άμα πολυεμβαθύνεις σε μια ιδέα,στο τέλος μοιραία την αμφισβητείς.και στη συνέχεια,φτάνεις ν'αμφισβητήσεις και την ίδια σου την αμφισβήτηση.η απώλεια κάθε πίστης,αντί να ελαφρώνει την καρδιά,τη γεμίζει μ'ένα αφόρητο αίσθημα ναυτίας.ενστικτωδώς τότε,επιθυμείς να τιμωρήσεις την αιτία των βασάνων σου.να σκοτώσεις,δηλαδή,το ίδιο το μυαλό σου."

Χαρά είπε...

ηλικία: η καταμετρημένη με έτη διάρκεια ζωής...

και εδώ αριθμοί?? και εδώ συμβάσεις??
προτιμώ να τα αφήνω έξω και να ζω
δια-χρονικά.
:)

Ανώνυμος είπε...

ένα από τα αγαπημένα του ποιητή για τη σελίδα του Φαίδωνα!

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
Είδα το βράδυ αυτό Κάποια χρυσή,λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ’ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα’λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις,τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Ανώνυμος είπε...

"ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ,ΣΑΝ ΖΩΗ"
Φαίδων,πως και δεν πρόσεξα τον τίτλο απ την αρχή? Αυτός και μονο δείχνει οτι ο ποητής που έφυγε,με τον τρόπο που έφυγε,μπορεί να δώσει "πνοή" στον ποιητή που μένει. Αρκεί ο ποιητής που μένει να μην δει το θάνατο σαν τέλος αλλά τους λόγους του γιά δική του αρχή.
Πέρα απ'αυτό,είναι ένα ωραιότατο κείμενο με αριστουγιματική αφήγηφη που κάνει καθαρά τα εύρωστα βήματα ενός νέου[εσένα]πάνω σ'αυτο το ωραίο άθλημα της ποίησης ,και λέω εύρωστο γιατί τότε -έφηβος-μπήκες τολμηρα στο στίβο της και αργότερα άνδρας [στην Πρέβεζα ]δεν φοβήθηκες να κάνεις τη βουτιά στο σώμα και στο πνεύμα του Καρυωτακη γιά να βγεις απο κει με "πνοή ζωής"
Γράφεις
"ο θάνατος του ποιητή με συνόδευε σαν πνοή ζωής,έτσι λοιπόν αγαπημένε ποιητή όταν βρεθώ στα δύσκολα απ'το δικό σου θάνατο κτατιέμαι "
[Ενώ εγώ φοβήθηκα ότι οι στίχοι του θα γίνουν δεκράνια να μου πάρουν την ψυχή]

Όταν κάτι σε έλκει-ακόμη και η αρνητικη διάσταση μιάς δημιουργίας-και μπεις μέσα του με επίγνωση θα βγεις από την άλλη μεριά πιό δυνατός,πιό ολοκληρωμένος,γιατί μπαίνεις στη ζήμωση του καλού με του κακού,του φωτεινού με του σκοτεινού , της άρνησης με της θετικότητας και οι διαστάσεις που παίρνουν στην πορεία ειναι πολλή πιο μεγάλες από της άτολμης λογικότητας.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Φαίδρα Φις

Καλή μου Φαίδρα αν διάβαζες προσεκτικά την ανάρτηση, θα έβλεπες ότι με μαύρα γράμματα παρατίθεται όλο το σημείωμα του Καρυωτάκη που έγραψε πριν αυτοκτονήσει. Πάντως ευχαριστώ γιατην καλή σου πρόθεση.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@nyxterino

Σ' ευχαριστώ πολύ Αριάδνη για το ποίημα -δώρο που έφερες στο "Καφενείο".

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων,έχεις δίκιο,ξάναδιάβασα την ανάρτηση !Και μόνο ο τίτλος της δείχνει ότι το όποιο τέλος ενός ποιητή μπορεί να γίνει "πνοή" σε έναν ποιητή που ζει,αρκεί να μην πάρει το θάνατό του σαν τέλος αλλά τους λόγους του σαν μιά δική σου αιτία γιά ζωή .
Θαύμασα την λυγερή αφήγηση αλλα και το εύρωστο περπάτημά σου ,στο ωραίο αυτό άθλημα της ποίησης,
από τα χρόνια της εφηβείας σου αλλά και την ανδρική βουτιά σου
στην Πρέβεζα μέσα στο σώμα και το πνεύμα του Καρυωτάκη.Μόνο ένας ποιητής με επίγνωση μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο και πάντα βγαίνει απο κει με άλλη "πνοή"

Οταν ξέρεις ποιός είσαι πρέπει να μπαίνεις και στην άρνηση όταν σε έλκει,αφ'ενός μεν γιατι ζυμώνεσαι μέσα στην πάλη της με την θετικότητα και αφ'εταίρου όταν πάρουν την απόσταση διανύεις το βάθος της ως την δική σου κορυφή.
Οχι σαν και μένα που πέταξα κάτω το βιβλίο του ,λες και ήταν οι στίχοι δεκριάνια να μου πάρουν την ψυχή.
Να είσαι καλά φίλε Ποιητή,να μας ζωντανεύεις,πάλι και πάλι μεσα απο την ποίησή σου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός
Α, ρε Σπύρο, ακτινογραφίες που βγάζεις! Βάδισες βήμα-βήμα πάνω στην ανάρτηση , την ξεκοκάλισες και μετά την έκανες καθρέφτη για να δούμε τη αλήθεια που είδες, την πραγματική αλήθεια για την οποία γράφτηκε αυτό το κείμενο.
Να 'σαι πάντα καλά να μας εξομολογείς ποιητικά και να μας λειτουργείς ποιητικά!

Φαίδρα Φις είπε...

Φαίδωνα διάβασα πολύ προσεκτικά την ανάρτησή σας ,καθώς και όλα τα σχόλια.
Απλώς,όπως εξήγησα σε μεταγενέστερο σχόλιό μου-το οποίο δεν βλέπω να δημοσιεύεται-
ότι αντί να κάνω κόπι-πέιστ από δικό μου αρχείο,με κάποιο τρόπο που τον αγνοώ έγινε κόπι-πέιστ από τη δική σας ανάρτηση.
Ελπίζω στην κατανόηση και στην επιείκειά σας.
Επιπλέον στη συνεννόησή μας.

Σας χαιρετώ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Φαίδρα Φις
΄Ετσι κι αλλιώς Φαίδρα μου δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα και, ναι συνενοηθήκαμε απολύτως. Για το μεταγενέστερο σχόλιο που λες δεν το έλαβα. Αν το ελάμβανα δεν υπήρχε περίπτωση να μην δημοσιευτεί. Μήπως στάλθηκε εκ παραδρομής σε λάθος διεύθυνση;

Φαίδρα Φις είπε...

αυτό δεν μπόρεσα εκείνη τη στιγμή να το δω,διότι ήταν ενεργοποιημένος ο μετριασμός σχολίων.
όμως είμαι βέβαιη, ότι το άφησα εδώ,λίγο μετά το πρώτο σχόλιο,
όταν αντιλήφθηκα το λάθος.
και ήταν αμέσως μετά,
δηλαδή το πρώτο με το δεύτερο σχόλιό μου,πιθανώς να είχαν διαφορά δύο με τρία λεπτά.

ευχαριστώ πολύ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Χαρά
Όχι Χαρά μου, ούτε συμβάσεις ούτε αριθμοί. Σεβασμός, στην κάθε ηλικία, και ενδιαφέρον στη γνώμη του καθενός και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων. Απλά εξέφρασα μια ανησυχία μήπως επιδράσει αρνητικά ο βίος και η δημιουργία του Καρυωτάκη πάνω σου. Ίσως δεν έχω δίκιο, αφού κι εγώ στην ηλικία σου τον γνώρισα και διάβαζα γι αυτόν σαν τρελός. Απλά ανησύχησα, ίσως άδικα.

Χαρά είπε...

ίσως όχι άδικα. ίσως όμως για το λάθος λόγο. αρκεί να ανοίξω λίγη τηλεόραση πια, να βγω έξω.

ο καρυωτάκης ήταν ένας εξαιρετικός ποιητής. και η ποιητική του λανθασμένα ίσως στιγματίστηκε από το τέλος του. πόσοι άραγε είμαστε σαν και αυτούς που κοροιδεύει στο ποίημά του?...
ορισμένοι είναι ιδανικοί αυτόχειρες γιατί (ερανίζομαι τον τίτλο -ή καλύτερα δανείζομαι:)-) έχουν ΖΩΗ ΣΑΝ ΘΑΝΑΤΟ.

Ανώνυμος είπε...

Υ.Γ.


Με τόσα ποιήματα στον αέρα
Πώς να μη γίνεις ποιητής;
Πλεγμένα στους θάμνους και στα ελαιόδεντρα
Σκαρφαλωμένα στο Δάσος
Αντίλαλος στις γειτονιές των ανθρώπων
Πώς να μη γίνεις ποιητής;
Ζυμωμένη στο ψωμί σου η ποίηση
Θηλασμένη με το γάλα
Στα φιλήματα της γλώσσας
Ηδονική
Πώς να μη γίνεις ποιητής;
Φωνές πρωινές και αλάτι
Η καλύτερη σου λέξη, Καλημέρα
Η καλύτερη σου Θάλασσα, Μεγάλη
Οι κατάδικοί σου Άγιοι, Τρανοί
Τα μαντήλια, φουσκωμένα στους αποχαιρετισμούς
Οι φούστες, με πένθος κι ορφάνια
Τα ψυχοσάββατα σου, επιτάφιοι
Οι ψαλμωδίες σου, νανουρίσματα
Η νύχτα σου, λιγωτικό χάδι
Η απέναντι στεριά, πατρίδα
Το σκοτάδι σου γέρνει εκεί, μα δεν πέφτει
Το δροσερό σου φως, τεντώνεται σαν αγόρι στο ξύπνημα

“Σα θα πεθάνω, έλεγε ο ψαράς, να με πετάξετε να με φάνε τα ψάρια. Αυτό είναι το δίκαιο. Τόσα χρόνια μ’ έθρεφαν εκείνα, ας τα θρέψω μια φορά κι εγώ.”

Πώς να μη γίνεις ποιητής;
Θα απορούσα για το αντίθετο.

Ατυχείς υπαινιγμοί

3/2/2009

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Χαρά
Χαρά μου με έπεισες απολύτως και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο που κουβαλάει μια αλήθεια ατόφια.
Να με συγχωρείς. Την άλλη φορά θα λογαριάζω μόνο την ωριμότητά σου, γιατί μέχρι τώρα λογάριαζα ΚΑΙ με την έγνοια για την ηλικία σου. Αλλά φαίνεται πως μάλλον εγώ χρειάζομαι....έγνοια για τη δική μου ηλικία....

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Ανώνυμε είσαι μια σκέτη έκπληξη.
Τόσα ποιητικά κοιτάσματα μέσα σου, τόσα χρώματα, τόσες γεύσεις, τόσοι συνειρμοί και εικόνες, κομμάτια από τη ζωή μας και τα αποδίδεις στο καφενείο; Δεν ξέρω το φύλο σου αλλά δεν εχει σημασία. Πάντως κάτω από τα λόγια σου υφέρπει η γενναιοφροσύνη ενός άντρα και ο ερωτισμός της γυναίκας, που σε όλα δίνει ξεχωριστό νόημα...

Ανώνυμος είπε...

Κι'έλεγα κι'έλεγα ,γιατί δεν ξεκολάει ο Θεός από τούτο καφενείο? Και την απορία μου την έλησε Ο Ίδιος ,γιατί τα λόγια,μου είπε,είναι πιό γλυκά απ'το κρασί και το κρασί απ'τα λόγια.

Φθα είπε...

Δεν θα γράψω αράδα σαν σχόλιο στην καταπληκτική σου ανάρτηση. Διάβασα καμιά δεκαριά βιβλία ζωής μαζεμένα απόψε εδώ μέσα. Μα το σπουδαιότερό μου λάφυρο ήταν αυτές οι δυο αράδες του Σπύρου Δαρσινού:
"Εδω στην αμερική βάζουν χειροπέδες στο κρασί και αφήνουν ελεύθερη την σκανδάλη".

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Τ' ακούς Σπυρέτο; Άκου τα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου ΦΘΑ
Επιτρέψτε μου να...στηρίξω με δυό τρεία ...αθώα παραδείγματα αυτό που είπα [και σας άρεσε] σχετικά με την"ελεύθερη σκανδάλη"
Εδώ,γιά να πάρεις άδεια π.χ. να πουλάς κρασί στο εστιατόριό σου περνάς από ειδικό δικαστήριο.Αν δουν στα μητρώα σου ότι πριν από...20χρόνια, έχεις πιαστεί να έχεις πιεί δυό ποτήρια αντί γιά ένα ,δεν παίρνεις άδεια.Αν πιαστεί ένας πολιτικός να έχει πιεί ένα ποτήρι κρασί πάει το μέλλον του.Αν ο ίδιος πολιτικός ψηφίσει έναν νόμο για την χρήση βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου στην Λωρίδα της Γάζας είναι προς τιμήν του.Αλλη αντίθεση τώρα
Στον νομό που ζω υπάρχουν πολλοί δήμοι που απαγορεύεται το αλκοόλ εντελώς σε εστιατόρια και σούπερ μάρκετς.Και αυτοί οι δήμοι έχουν τους ποιό πολλούς αλκοολικούς
[υποκρησία]Την ιδια στιγμή έχουν όλοι το πιστόλι στο μπουφάν τους.

Η εξοικείωση με το όπλο εδώ ξεκινάει από νωρίς στο παιδί. Παράδειγμα
Το 12χρονο παιδί μιάς ανυψιάς μου [ο Βασιλάκης]έχει[όχι τυχαία] αδυναμία στα πολεμικά αεροπλάνα και κυρίως στον οπλισμό τους [με φοβίζει το μεράκι του,ο ζήλος του του και οι "γνώσεις" του πάνω σε όπλα μαζικής καταστροφής .
Μιά μέρα ζωγράφισε το σχολείο του ένα πολεμικό αεροπλάνο με ιδιαίτερο σχήμα και αλλιώτικο οπλισμό,το είδε η δασκάλα του και σε 2 εβδομάδες το πήραν το παιδί να σπουδάσει δωρεάν σε σχολείο που "αξιοποιούν" τέτοια
"ταλέντα"
Αν είχε γράψει ένα ποίημα κατά των όπλων ,το πολύ πολύ να του χαίδευε η δασκάλα το κεφαλάκι.
Βλέπετε λοιπόν ότι η γνώση εδώ έχει πιό πολλή αξία όταν έχει σχέση με το θάνατο.

Φαίδων,συγνώμη,ήμουν εκτός θέματος.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Σαν σήμερα, απόγευμα της 21ης Ιουλίου 1928, ο ποιητής έφυγε από την ζωή.

Αναδημοσίευσα την ανάρτησή σου στο FB Φαίδωνα. Με την άδειά σου ελπίζω.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος