Η Ροδαλίτσα και ο Αστερούλης

Παραμύθι χωρίς κανόνες

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια όμορφη και έξυπνη κοπέλα. Δεν ήταν όμως μόνη της. Ήταν κι ένας νεαρός βιολιστής, που τα βράδια, όταν έπαιζε, έκανε τα ωδικά πτηνά να κοιτάζονται μεταξύ τους στην αρχή, να στήνουν αυτί και να τον απολαμβάνουν στο κατόπι. Η κοπέλα ήταν πάντα γελαστή, καλοσυνάτη. Δεν είχε διόλου συναίσθηση το πόσο όμορφη ήταν κι η αθωότητά της την έκανε ακόμα πιο όμορφη. Το χαμόγελό της, έκανε όχι μόνο την ίδια αλλά και το χώρο της να λάμπει. Τα παιδιά από τότε, όταν ζωγράφιζαν τον ήλιο να χαμογελά, το δικό της χαμόγελο του έβαζαν στο πρόσωπο. Το όνομά της ήταν Ροδαλίτσα.

.
Ο νεαρός έμενε απέναντί της και κάθε πρωί έβλεπε τον ήλιο που πρώτα πήγαινε στο δικό της παράθυρο. Τον έλεγαν Αστερούλη κι όταν έπαιζε μουσική, νόμιζε πως έδενε με μουσικά νήματα τον κόσμον όλο, χωρίς ν’ ακούει τις κραυγές πόνου και τις φωνές που καλούσαν σε βοήθεια μέσα από τις πόλεις και τα χωριά. Η καρδιά του φτερούγιζε για τη Ροδαλίτσα που σιγά-σιγά έγινε γι αυτόν όλος ο κόσμος μαζί με το νόημά του. Τα βράδια την κοίμιζε απ’ το παράθυρό του με το βιολί και το πρωί την ξύπναγε μαζί με τους αγγέλους.

.
Μια μέρα πήγε στο σπίτι της και τη ζήτησε από τους γονείς της, απόθεσε το βιολί του στα πόδια της, τής είπε πόσο την αγαπούσε και της υποσχέθηκε να παίζει μουσική μόνο γι αυτήν. Συμφώνησαν να κάνουν τους γάμους τα Χριστούγεννα για να ‘χουν μπροστά τους εννέα μήνες να ετοιμαστούν με άνεση .

.
Ο Αστερούλης τρελός από ευτυχία, άλλοτε της έφερνε πολύχρωμα μπουκέτα λουλούδια κι άλλοτε καλάθια με φρούτα. Καθόταν μαζί της με τις ώρες και μιλούσαν για την ομορφιά του κόσμου και τη δική της. Συχνά την έπαιρνε από το χέρι και πήγαιναν περίπατο στο δάσος. Το πράσινο, ξεκούραζε τα μάτια τους, τα παιχνίδια που έκαναν τα ζωάκια μεταξύ τους αποσπούσαν ευχάριστα την προσοχή τους κι η μαγευτική σιωπή του δάσους με τα τιτιβίσματα των πουλιών, τους έκανε να αισθάνονται παιδιά της φύσης. Ο Αστερούλης έλεγε στη Ροδαλίτσα με ποιο τρόπο έκανε τα αισθήματά γι αυτήν μουσική και ότι εκείνη έγινε η αληθινή ζωή γι αυτόν που δεν έβλεπε πια την ώρα να ζήσουν μαζί.

.
Με τον καιρό η Ροδαλίτσα άρχισε να συναισθάνεται πόσο όμορφη ήταν και πόσο σπουδαία την έκανε η αγάπη του Αστερούλη. Το χαμόγελό της έγινε πιο σπάνιο. Το πρόσωπό της έδειχνε σκεπτικό. Άρχισε να καταλαβαίνει ότι η ομορφιά της ήταν ένα είδος εξουσίας που μπορούσε εύκολα να χρησιμοποιήσει. Άρχισε να καταλαβαίνει πως όποιος αγαπά λιγότερο τον ερωτικό του σύντροφο και περισσότερο τον εαυτό του, αυτός έχει τον έλεγχο της σχέσης, αυτός εξουσιάζει και νιώθει την ικανοποίηση να τον πλημμυρίζει. Ικανοποίηση ίση με την αγάπη που του λείπει.

.
Έτσι λοιπόν με τον καιρό η Ροδαλίτσα και βλέποντας πόσο παραδομένος τής ήταν ο Αστερούλης, έγινε απότομη, λιγόλογη, και συχνά καυγάδιζε με το παραμικρό. Ο Αστερούλης στην αρχή ξαφνιάστηκε, μετά θύμωσε αλλά είπε στον εαυτό του να κάνει υπομονή και κάποια στιγμή θα περάσει η μπόρα. Μάλιστα έλλειψε και μια βδομάδα στη διπλανή πόλη που ζητούσαν βιολιστή σε μια μουσική εκδήλωση του Δήμου και ήλπιζε πως μετά την επιστροφή του θα καλυτέρευαν τα πράγματα. Η Ροδαλίτσα όμως έδειξε μια σκληρότητα που ποτέ πριν δεν είχε δείξει. Είχε μάθει καλά το παιχνίδι της εξουσίας και την εκμετάλλευση των αισθημάτων του Αστερούλη.

.

Ο Αστερούλης συνέχιζε να σκεπάζει την απογοήτευσή του με υπομονή. Την απογοήτευσή του που ένας Άγγελος μετατράπηκε σε μια καθημερινή κακότροπη κοπέλα. Ο πόνος άρχισε να παίρνει τη θέση της αγάπης του που η Ροδαλίτσα τη χρησιμοποιούσε σαν εργαλείο για να κάνει επίδειξη σκληρότητας.
.....................
Πέρασαν στοίβες χρόνια από τότε. Οι άνθρωποι συζητούν καμιά φορά την ιστορία τους τα βράδια, ιδίως το τέλος. Έλεγαν λοιπόν, πως ο Αστερούλης άρχισε να καταλαβαίνει τον πόνο των ανθρώπων όταν ο ίδιος πληγώθηκε από τη σκληρότητα της Ροδαλίτσας. Πρόσθεσε λοιπόν στον έρωτα για τη μουσική και τον έρωτα για την πρώην καλή του και έφυγε για τις πόλεις και τα χωριά όπου θα απόθετε την αγάπη του στις φωνές που καλούσαν σε βοήθεια και δεν άκουγε όσο έπαιζε μουσική για την αγαπημένη του. Η πανέμορφη Ροδαλίτσα έμεινε με τη σκληρότητά της που μάρανε την ψυχή της και την ίδια…