Φαίδων Θεοφίλου
Σταματώ για λίγο. Να πάρω ανάσα.
Ν' ακούσω των πουλιών τα μυστικά.
Τους Αγίους στα ξωκκλήσια
να γνέφουν αδιάφορα τη ζωή τους στο θάνατο.
Τη θάλασσα να μουρμουράει:
"Δεν το 'ξερες πως είναι άγριος ο φτιασιδωμένος
έρωτας;"'
Τη ματιά μου να περάσω μέσα στο σύννεφο
να βρέξει στην καρδιά της α-γoνίας.
Ψέματα να πώ, πως βλέπω ό,τι δεν φαίνεται
κι ας είν' αλήθεια.
Να σκύψω να μυρίσω, όχι να κόψω.
Κι ύστερα... να παραβγώ τον ουρανό στην άπλα.
|