Συχνά αγνοούμε σε τέτοιο βαθμό το αυτονόητο, που κάποτε απομακρύνεται και μάλιστα τόσο πολύ, ώστε όταν συνειδητοποιήσουμε και πάλι την αναγκαιότητά του και θέλουμε να το επαναφέρουμε, τότε γίνεται το αυτονόητο συνώνυμο του σπάνιου και του ασυνήθιστου. Ποιο είναι το αυτονόητο στην περίπτωσή μας; Να μαθαίνουν γράμματα τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο και να παίρνουν από τα πανεπιστήμια πτυχία που να έχουν πέραση στην αγορά εργασίας. Ποια είναι η κατάσταση της δημόσιας παιδείας σήμερα; Η πλήρης απαξίωση, αφού μετατρέπεται σταδιακά σε τσίρκο όπου ο καθένας κάνει τα νούμερά του. Δηλαδή: α) Η κυβέρνηση:Όχι μόνο δεν κάνει κάτι ουσιαστικό για την αναβάθμιση της παιδείας όχι μόνο εστιάζει αποκλειστικά το ενδιαφέρον της στο πως θα ιδρύσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά, τρίβει και τα χέρια της από ικανοποίηση για τις αναταραχές στο χώρο της παιδείας, αφού έτσι αποσπάται η προσοχή της κοινής γνώμης από το ανεξέλεγκτο τέρας της ακρίβειας που καταβροχθίζει μισθούς και συντάξεις και τα λογής - λογής κυβερνητικά σκάνδαλα που δεν σταμάτησαν … ν’ ανθίζουν. Τέτοια υπεύθυνη κυβέρνηση…
β) Αξιωματική αντιπολίτευση: (Πασοκ) Είναι χαρακτηριστική η αμηχανία του. Αντί να προτείνει με καθαρό και ευθύ λόγο λύσεις και αλλαγές στην παιδεία, τρέχει πίσω από τα γεγονότα, φοβούμενο την υπερφαλάγγισή του από τα κόμματα της αριστεράς! Έτσι η παιδεία δεν έχει να περιμένει κάτι ούτε από το Πασοκ που η μεγαλύτερη έγνοια του είναι το να παραμείνει ο κατατονικός αρχηγός στην προεδρία του κόμματος και να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΝ. Πρόταση, που απορρίπτει μετά βδελυγμίας ο ΣΥΝ. Τέτοια υπεύθυνη αντιπολίτευση…
γ) ΣΥΝ: Ο Συνασπισμός του Αλαβάνου και του Τσίπρα, χαϊδεύει τα αυτιά των φοιτητών και των μαθητών και αγωνίζεται για την ακινησία στην παιδεία, να μην αλλάξει τίποτα, να μείνουν όλα θολά όπως είναι και να βουλιάζουν όλοι προσωρινά μέσα στο βόλεμά τους μέχρι να βουλιάξει και το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα. Γιατί αν η κυβέρνηση είναι ανίκανη, (που είναι) δεν θα έπρεπε τα αριστερά κόμματα να προτείνουν καθαρές και προοδευτικές λύσεις; Καμία πρόταση για βελτίωση, για αλλαγή για αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Όλα για τα ψηφαλάκια. Αριστερό κόμμα, με προδιαγραφές παλαιοκομματισμού!
δ) Κ.Κ.Ε.: Η ψύχωσή τους είναι να μη δημιουργηθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Προτάσεις για την αναβάθμιση των δημόσιων παν/μίων φαίνεται πως δεν χρειαζόμαστε… Όμως τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έρχονται είτε είμαστε εναντίον είτε υπέρ της δημιουργίας τους. Το θέμα είναι να εργαστούν όλοι για την αναβάθμιση των δημόσιων και να είναι προετοιμασμένοι να βάλλουν τους όρους λειτουργίας των ιδιωτικών ώστε να μην υπάρξει ασυδοσία.
ε) Καθηγητές: Δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους για όσα τραγικά συμβαίνουν στα πανεπιστήμια της χώρας: Απίστευτοι τραμπουκισμοί φοιτητών, που χτίζουν το γραφείο καθηγητή με το καθηγητή τους μέσα στο γραφείο, ξυλοκοπούν άλλο καθηγητή και τον στέλνουν στο νοσοκομείο, στέλνουν αιμόφυρτους δύο φύλακες – υπαλλήλους του παν/μίου Θεσ/νίκης , αρπάζουν και καταστρέφουν τις κάλπες κατά την διάρκεια των πρυτανικών εκλογών, γιατί σύμφωνα με το νέο νόμο θα ψηφίζουν όλοι οι φοιτητές για την εκλογή των πρυτάνεων, ενώ πριν ψήφιζαν μόνο οι φοιτητές - εκπρόσωποι των κομματικών παρατάξεων ώστε να είναι οι πρυτάνεις όμηροι των κομμάτων, και τώρα πάει να χαλάσει το κομματικό μαγαζί… Κουκουλοφόροι, φοιτητές ή όχι μπαίνουν στα πανεπιστήμια και τα σπάνε όλα. Υπολογιστές, εκτυπωτές, όργανα, καταστρέφουν τα γραφεία, όσα έχει πληρωμένα απ’ το υστέρημά του ο Έλληνας πολίτης. Η αστυνομία απ’ έξω, βλέπει αυτά που κάνουν μέσα στο πανεπιστήμιο αλλά όταν βγαίνουν έξω τους αφήνουν να φύγουν σαν κυρίους . Γιατί οι αστυνομικοί διάλεξαν αυτό το επάγγελμα για να περνούν καλά κι όχι να… βρίσκουν το μπελά τους! Οι καθηγητές λοιπόν από μία κακώς εννοούμενη δημοκρατική ευαισθησία για το πανεπιστημιακό άσυλο, την οποία εκμεταλλεύονται όλα τα κακοποιά στοιχεία για τις απίστευτες ασχημίες τους, δεν καλούν την αστυνομία να επέμβει μέσα στο πανεπιστήμιο για να αποτρέψουν τις εγκληματικές πράξεις, με αποτέλεσμα το πανεπιστημιακό άσυλο να μετατρέπεται σε άσυλο… ανιάτων της ασυδοσίας. Είναι καιρός πια, τα κόμματα χωρίς μισόλογα να καταδικάσουν ξεκάθαρα τους απίστευτους τραμπουκισμούς φοιτητών και μη, που τραυματίζουν τη Δημοκρατία και μετατρέπουν την Ελλάδα σε στάβλο ανεξέλεγκτων τετράποδων. Για τα όσα κάνουν βέβαια οι φοιτητές στην Ελλάδα, δεκαράκι δε δίνουν οι φοιτητές των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων. Αυτοί συνεχίζουν να μαθαίνουν για να μπορέσουν ν’ ανταποκριθούν στον επαγγελματικό στίβο, την ώρα που οι δικοί μας πριονίζουν το κλαδί που κάθονται, και υποθηκεύουν το μέλλον της παιδείας, άρα και της χώρας, με την ανοχή αν όχι και με την υποστήριξη κάποιων κομμάτων, κομματιδίων ή γκρουπούσκουλων. Αυτή τη δημόσια παιδεία θέλουμε; Η έγνοια να μη ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια μας μάρανε...
Ας συνειδητοποιήσουν επιτέλους τα αριστερά κόμματα , πως ότι συμβαίνει στο χώρο της δημόσιας παιδείας , απλά συσπειρώνει τα συντηρητικά ανακλαστικά των Ελλήνων πολιτών…
Έτσι λοιπόν, η μεγαλύτερη προσφορά των πολιτικών κομμάτων στη χώρα, θα είναι να αφήσουν ακηδεμόνευτο το φοιτητικό κίνημα από τον εναγκαλισμό των κομματικών μαγαζιών μέσα στο πανεπιστήμιο και να βοηθήσουν ώστε ο φοιτητής ν’ αρχίσει να μαθαίνει γράμματα για να έχει πέραση το πτυχίο του στον επαγγελματικό στίβο. Να επαναφέρουν δηλαδή το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ που λέγαμε…
31 σχόλια:
Αυτό που γίνεται στην παιδεία είναι ένα διαρκές έγκλημα κατά του παρόντος και του μέλλοντος της χώρας!
" Ο Παράξενος"
Έχω μια γνώμη φίλε Φαίδων για το τι φταίει για τα χάλια της Ανώτατης Παιδείας .
Κάποιες φορές μάλιστα που στο σκέφτομαι ξανά και ξανά, όταν βλέπω τα οργανωμένα έκτροπα και τις βαρβαρότητες που συντελούνται στον Πανεπιστημιακό χώρο, νομίζω πως η σκέψη μου είναι σωστή και πως είναι μοναδική αιτία για το μπάχαλο στην Ανώτατη Εκπαίδευση.
Έχω λοιπόν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η γενεσιουργός αιτία όλου του κακού δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνον ο δοξασμένος,
ΑΙΩΝΙΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ.
Αυτός, ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ, είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το ΤΕΡΑΣ που κατασπαράζει την Ανώτατη Εκπαίδευση.
Αυτό το ΤΕΡΑΣ είναι που ορθώνεται πανίσχυρο και σκοτώνει οποιαδήποτε προσπάθεια, έστω και κολοβή, για την αναβάθμιση της Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Για φαντάσου φίλε μου έναν ΑΙΩΝΙΟ ΦΟΙΤΗΤΗ.
Κατά κανόνα είναι ένας άνδρας τριαντάρης. Λίγο πιο κάτω ή λίγο πιο πάνω ας πούμε. Που έχει τα πιο κάτω τυπικά ‘’προσόντα’’.
α) Γνώση του Πανεπιστημιακού χώρου και τόπου.
β) Αρκετή σωματική δύναμη.
γ) Γνωριμία προσωπική με τους καθηγητές και τις Πρυτανικές Αρχές.
(Εννοώ προσωπικό αλισβερίσι και βάλε. Όλοι ξέρουμε τι γίνεται στις εκλογές. Υπάρχει πρόσφατη εμπειρία).
δ) Κομματική ταυτότητα. Με κάποιες ίσως φανερές ή κρυφές απολαβές και μελλοντικά ανταλλάγματα της αφοσίωσης.
Φαντάσου λοιπόν φίλε μου τώρα αυτός ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ πόση δύναμη και εξουσία έχει στον Πανεπιστημιακό χώρο.
Φαντάσου πως και πόση επιρροή ασκεί σε νέους φοιτητές.
Σε παιδιά δέκα οκτώ χρονών, δέκα εννέα ή και είκοσι ακόμη.
Πώς και με τι τρόπο εφαρμόζει την Κομματική του Ιδεολογία.
Ποιος έχει την ευθύνη που μέσα στον Πανεπιστημιακό Χώρο κινείται κα δρα αυτή η καταστροφική μηχανή; Αυτός ο εξολοθρευτής.
Ποιος κατασκεύασε και το εξέθρεψε αυτό το μηχανισμό καταστροφής;
Όλοι το ξέρουμε.
Τα Κόμματα.
Ποιος το τρέφει;
Όλοι το ξέρουμε.
Τα Κόμματα.
Έχουν συμφέρον.
Όλοι το ξέρουμε.
Φαντάσου φίλε μου, ένα νέο παιδί με πόσα όνειρα μπαίνει στο Πανεπιστήμιο.
Τι έχει επενδύσει επάνω του η οικογένειά του. Η πολιτεία. Η κοινωνία ολόκληρη.
Και το μόνο που μαθαίνει απ’ την πρώτη μέρα, (πιστεύω ότι το ξέρει από πριν) είναι πως να μη διαβάζει.
Πως να μη προσέρχεται στις εξεταστικές περιόδους.
Δεν τρέχει τίποτα. Έχει χρόνια μπροστά του. Του τα παρέχει η Πολιτεία.
Με αυτό τον τρόπο, είναι σαν να του λέει, η ίδια η πολιτεία, πως, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να μάθει, όχι να διαβάζει, όχι να κοπιάζει, όχι να γίνεται καλύτερος, αλλά πώς να γίνει σαΐνι στις καταλείψεις. Στις εκτοξεύσεις βομβών Μολότωφ. Στις βιαιοπραγίες εναντίον των δασκάλων και των συμφοιτητών. Στην καταστροφή της Πανεπιστημιακής περιουσίας. Σε βανδαλισμούς πάση φύσεως.
Όμως αν ήξερε, αν ήξερε λέω, ότι σε πέντε χρόνια, έπρεπε να τελειώσει τις σπουδές του και να ανταποδώσει αυτό που χρωστάει, δεν θα είχε καιρό να εξασκηθεί στις παραπάνω πολεμικές δραστηριότητες.
Θα είχε το νου του και την καρδιά του στη μάθηση. Στην πρόοδο. Και όχι να γίνει κι αυτός ένας ΑΙΩΝΙΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ
Μια καταστροφική μηχανή.
Που να υπακούει μόνο στα προστάγματα των Κομμάτων.
σεραφείμ βάγιας
συγγραφεας
Δυστυχώς, αγαπητέ μου Φαίδωνα, στο μεγάλο σχόλιό σου για την κατάσταση στα Πανεπιστήμιά μας προσέρχομαι ... βουβός. Γιατί τίποτε δεν έχω να προσθέσω και τίποτε να αφαιρέσω από όσα, ύστερα από βαθιά σκέψη πάνω στη μοίρα των ανώτατων πνευματικών ιδρυμάτων της χώρας μας, έγραψες. Δυστυχώς η κατάσταση είναι όχι απλώς απαράδεκτη, αλλά απερίγραπτη, ανήκουστη, ελεεινή! Τόσα χρόνια καθηγητής στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, οδέποτε έζησα κάτι το παρόμοιο. Ουδέποτε αναστατώθηκα τόσο πολύ με κάποιο ανάλογο αίσχος, ουδέποτε ντράπηκα τόσο πολύ, ουδέποτε αγανάκτησα τόσο πολύ. Πάντοτε τα πανεπιστήμιά μας (όπως και όλα άλλωστε τα δημόσια πράγματα της πολυπαθούς χώρας μας) είχαν τα προβλήματά τους, μικρά ή μεγάλα. Λίγο πριν υποβάλω την πρόωρη αίτησή μου για συνταξιοδότηση (χωρίς χαριστικά και πλαστά συντάξιμα χρόνια, παρακαλώ) είχα υποβάλει, ως Διευθυντής του Τομέα, ένα έγγραφο στον τότε Υπουργό Παιδείας, μακαρίτη σήμερα, Αντώνη Τρίτση και, απαντώντας σε δικό του προηγούμενο έγγραφο προς το Τμήμα μας και τη Σχολή μας, έλεγα ότι, μια και τα τμήματα της Φιλοσοφικής θα χωρίζονταν (επιτέλους) κατά το αντικείμενό τους σε Φιλολογικό, Ιστορικό-Αρχαιολογικό και Ψυχολογικό-Παιδαγωγικό-Φιλοσοφικό, να μην υπερβαίνει ο αριθμός των εισερχομένων στο πνευματικό μας ίδρυμα φοιτητών τούς 300 συνολικά, γιατί ήταν αδύνατον, με τα μέσα που διαθέταμε σε έμψυχο και άψυχο υλικό, να εκπαιδεύσουμε σωστά περισσότερους από 300 φοιτητές στη Σχολή μας, με βάση δε τις υπάρχουσες ανάγκες στη Μέση Εκπαίδευση καθορίζαμε, αν θυμάμαι καλά, τον αριθμό των εισακτέων φιλολόγων σε 120, των ιστορικών-αρχαιολόγων σε 100 και του τρίτου τμήματος (των Ψυχολόγων-Παιδαγωγών και Φιλοσόφων) σε 80. Σύνολον : 300. Το Υπουργείο δεν απάντησε στην πρότασή μας (δεν το συνηθίζει άλλωστε), αλλά έδωσε την απάντηση με τις ενέργειές του : Καθόρισε τον αριθμό των εισαγομένων σε ... 900 (!) συνολικά (για λόγους προφανώς ψηφοθηρικούς), από 300 για κάθε τμήμα. Ρωτάτε για το αποτέλεσμα; Υπήρξε μοιραίο! Οι φοιτητές άρχισαν, κατ' αρχάς, να συνωστίζονται στις αίθουσες διδασκαλίας, όρθιοι μερικοί, όπου τώρα κάθε άλλο παρά πρόσφοροι όροι μετάδοσης της γνώσης και βοήθειας του φοιτητή στην επιστημονική έρευνα υπήρχαν, και, όταν πια και οι ίδιοι κουράστηκαν από την τραγική πολυκοσμία, ανακάλυψαν ευκολότερους δρόμους και άρχισαν να αποσύρονται στα γειτονικά καφενεία, που έκαναν πια "χρυσές δουλειές". Τι να τις κάνουμε τις βιβλιοθήκες και τους χώρους σπουδής, όταν υπάρχουν τα καφενεία; Αισθάνθηκα κι εγώ, όπως και όλοι οι άλλοι συνάδελφοί μου, ότι επρόκειτο περί άθλιας φάρσας και όχι περί πανεπιστημιακών μαθημάτων. Και τότε υπέβαλα την παραίτησή μου προς μεγάλη λύπη των φοιτητών και των συναδέλφων μου, που ήλπιζαν (και ίσως εξακολουθούν ακόμη να ελπίζουν, οι δυστυχείς) ότι κάτι μπορούσε τελικά να γίνει... Εκείνο που έγινε είναι να προχωρήσει το πανεπιστήμιο σε πολύ ολισθηρότερα βήματα, για να καταλήξει στη σημερινή αθλιότητα. Τι να πω; Ντρέπομαι, ντρέπομαι πραγματικά!
Νίκος Πετρόχειλος
@Σεραφείμ
Νομίζω πως ο αιώνιος φοιτητής είναι πράγματι το μακρύ χέρι των επιδιώξεων των τρίτων και ένα από τα κακά του χώρου γιατί όπως θα διαπιστώσεις κι από άλλα σχόλια υπάρχουν κι άλλες "ασθένειες" στο χώρο της παιδείας.
@ Νίκος Πετρόχειλος
Το σχόλιό σου Νίκο μάς δίνει μια ζωντανή και βιωμένη, από ένα πανεπιστημιακό σαν και σένα,αρνητική διάσταση του θέματος,που βοηθάει ακόμα περισσότερο τους θαμώνες να καταλάβουν πόσο σύνθετο είναι το πρόβλημα.
Φίλε μου αρκέστηκα σε κείνο που θεωρώ περισσότερο επιβλαβές και αρρωστημένο.
Τα άλλα, τα μεγάλα προβλήματα, όπως ένα απ’ αυτά μας αποκαλύπτει ο κύριος Νίκος Πετρόχειλος, θα γιατρεύονταν εύκολα αν η Πανεπιστημιακή Κοινότητα, (και εδώ εννοώ τους καθηγητές), άφηναν στο σπίτι τους την Κομματική τους ταυτότητα και αποφάσιζαν να αφοσιωθούν στο καθήκον τους που είναι η έρευνα, τα επιστημονικά προγράμματα και η βελτιωμένη εκπαίδευση.
Όμως, δυστυχώς πώς να αλλάξει και να πάρει τα πάνω της η παιδία όταν στις Πρυτανικές εκλογές, όλοι οι Πανεπιστημιακοί καθηγητές κατεβαίνουν με Κομματικά ψηφοδέλτια υποστηριζόμενοι απ’ τον ΑΙΩΝΙΟ ΦΟΙΤΗΤΗ; Απ’ τους εκπροσώπους των Κομματικών Παρατάξεων.
Δεν είδαμε εμβρόντητοι τι κακό έγινε μόλις εφαρμόστηκε ο νόμος.
Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ, όχι μόνο να αρπάζει την κάλπη, αλλά να σπέρνει πίσω του και τον όλεθρο.
σεραφείμ
Eιναι η πρώτη φορά που δυσκολεύομαι να κάνω ένα σχόλιο στις επισημάνσεις του Φαίδωνα Θεοφίλου για τον πολύ απλό λόγο ότι με έχει καλύψει πλήρως όπως και κάθε σκεπτόμενο Έλληνα πολίτη που βλέπει το σύστημα παιδείας να καταρρέει.
Η Ελλάδα μια χώρα με μεγάλη ιστορία, μια χώρα κοιτίδα της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού, μια χώρα που ανέδειξε τόσους αξιόλογους ανθρώπους, μια χώρα που έδωσε τα φώτα σε όλο τον κόσμο να έχει σήμερα ένα σύστημα παιδείας στο σκοτάδι.
Ένα σκοτάδι διαρκείας που κανείς δε ξέρει πότε θα αρχίζει να χαράζει ώστε να γίνουμε υπερήφανοι ως Έλληνες γιατί παρέχουμε στα παιδιά μας ένα σύστημα παιδείας που θα τους δώσει όλα εκείνα τα εφόδια για να γίνουν σωστοί άνθρωποι και να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις των καιρών.
Δεν είναι δυνατόν στο βωμό των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων να θυσιάζετε η Παιδεία μας, για το λόγο αυτό ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΞΩ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.
Θέλω να κλείσω αυτή τη παρέμβαση μου και να ενώσω κι εγώ τη φωνή μου με εκείνη του ποιητή που λέει μεταξύ άλλων ότι η μεγαλύτερη προσφορά των πολιτικών κομμάτων στη χώρα θα είναι να αφήσουν ακηδεμόνευτο το φοιτητικό κίνημα από τον εναγκαλισμό των κομματικών μαγαζιών.
Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι τα πάντα ξεκινούν από την ΠΑΙΔΕΙΑ, χώρες που επένδυσαν στη παιδεία βγήκαν κερδισμένες σε όλους τους τομείς και να μην ξεχνάμε το επίπεδο παιδείας μιας χώρας αντικατοπτρίζει και τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί σε μια χώρα.
ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Φίλοι της σελίδας. Πόσο με τρομάζουν όλα αυτά που αναφέρετε.
Κάποτε, που ήμουν στην Αθήνα, στην χλιαρή και "κουτσο-μπολίστικη" παρουσίαση του βιβλίου του "βεντέτου" παρουσιαστή κ. Ν. Αλιάγκα (Γαλλο-ελληνικές... επιτυχίες), στην αίθουσα της Γαλλικής Ακαδημίας (στην οδό Σίνα)... Δίπλα μου, μιλούσαν δυο καθηγητές δίχως διακοπή. Ήμουν δίπλα στον ένα και το τι άκουγα για το σύστημα, και τους φοιτητές, δεν λέγεται...
Φυσικά, ανταλλάξαμε απόψεις, εγώ, εδώ, με τα "δικά μας" κι εκείνοι με τους... αφρούς στο στόμα για τίς άθλιες αίθουσες που πάνε να διδάξουν, (σπασμένα καθίσματα, ταβάνια που να πέφτουν οι σοβάδες στο κεφάλι τους, εκβιασμοί φητοιτών από τους καθηγητές, κ.α. ) κι έπεσα από τα σύννεφα. Λείπω από το .70 .- Τρόμαξα να πάρω άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος ως Καθηγήτρια Αγγλικής διότι ο παπάς της Αιγιώτικης Ενορίας δήλωσε ότι είχα "κουμμουνιστικά φρονήματα" και αφού δεν είχα καθαρό μητρώο, δεν μου εμπιστεύονταν την διδασκαλία των παιδιών... κ.λ.π. Είναι ένας από τους λόγους που ήρθα την Νέα Υόρκη. Μετά από τόσα χρόνια και με τα τόσα που έχουν "εξελιχθεί"... πιστέψτε με, τώρα νομίζω ότι εκείνες οι εποχές ήταν "αγγελικές"
Σας συγχαίρω, όμως, που τολμάτε και ξεσκεπάζετε την γενική "σαπίλα". Ίσως να ξημερώσει κάτι επικοδομητικό. Ίσως!
Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.
@ Σεραφείμ
Έχεις δίκιο. Ο κεντρικός άξονας του κακού είναι αυτά που αναφέρεις, τα οποία δημιουργούν κι ένα πλήθος προβλημάτων που σφιχταγκαλιάζουν το σύστημα!
@ ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Πράγματι όλα όσα αναφέρεις, συνοψίζονται στο εξής:"Έχει μέλλον η παιδεία; Τότε έχει και η χώρα. Δεν έχει μέλλον η παιδεία, γιατί "οι διάφοροι" ασελγούν στο σώμα της; Τότε ξέχνα και τη χώρα"
@ Υιώτα Στρατή
Μακάρι να ξημερώσει κάτι εποικοδομητικό όπως λες Υιώτα μου.
Πάντως τώρα το σύστημα της παιδείας βρίσκεται στο πάτο. Πιο κάτω δεν πάει. Συνεπώς...
Πολύ ενδιαφέρον κείμενο που παραθέτει την απαράδεκτη κατάσταση της παιδείας, το χυδαίο ρόλο των κομμάτων και την εκτεταμένη ελληνική κοινωνική αφασία. Πολύτιμα και τα σχόλια των θαμώνων του "Καφενείου". Το ερώτημα είναι : Πως θα επιστέψουμε στο ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ; όπως πολύ σωστά το τοποθετεί ο κ. Θεοφίλου.
Μπάμπης Πιτέλλης
Φαίδων, δεν θα είχα λόγους να διαφωνήσω με τις σκέψεις σου και την επιχειρηματολογία σου. Είναι ξεκάθαρο ότι η ελληνική εκπαίδευση γενικώς πάσχει. Θα σου δώσω το παράδειγμα του γιου μου ο οποίος σπούδασε στο Λονδίνο. Οι σπουδές του διήρκεσαν τέσσερα χρόνια. Δεν έχασε ούτε ένα μάθημα, δεν είχαν ούτε μια απεργία ή διακοπή για οποιονδήποτε λόγο και αφού πήρε το πτυχίο του, γύρισε στον τόπο του, όπου βεβαίως δεν τον περίμεναν με ανοιχτές αγκαλιές (εκτός από τις αγκάλες των γονιών που είναι πάντα ανοιχτές). Πήγε φαντάρος, γύρισε και αγωνίζεται να ορθοποδήσει. Τέλος πάντων δεν έχει εδώ σημασία η συνέχεια. Αυτό που ήθελα να επισημάνω είναι ότι αν ο γιος μου παρέμενε στην Ελλάδα, ακόμη θα "σπούδαζε"! Δυστυχώς φοβάμαι πως και τα εγγόνια μου την ίδια τρισάθλια κατάσταση θα έχουν να αντιμετωπίσουν. Θα ήθελα ακόμη να σημειώσω και την ευθύνη (όχι μόνο όλων των κομμάτων) αλλά και των ίδιων των νέων που δεν καταφέρνουν να απεγκλωβιστούν από την κομματική λογική και να πατήσουν στα ποδάρια τους. Είναι δυνατό να μην υπάρχει ακόμη η Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας (ΕΦΕΕ); Τι θα πει δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους οι φοιτητές; Να τα βρουν! Κι αυτό το λέω, διότι όπως γνωρίζεις κανείς δεν πρόκειται να τους χαριστεί... Πόσο μάλλον μια αντιλαϊκή, βαθιά συντηρητική και "σκανδαλιάρα" κυβέρνηση!
@Νίκος Λαγκαδινός
Η συγκριτική μέθοδος που χρησιμοποιείς για να δείξεις τα χάλια του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι παραπάνω από εύγλωτη. Όσον αφορά στις ευθύνες των φοιτητών έχεις απόλυτο δίκιο. Το ότι τα πολιτικά κόμματα έχουν τεράστιες ευθύνες δεν σημαίνει ότι πρέπει να φορτωθούν και τις ευθύνες των φοιτητών. Ο καθείς και το μέτρο των ευθυνών που του αναλογεί. ΄Αλλωστε οι φοιτητές αναπτύσσουν ύψηλό δείκτη ευρηματικότητας και ευφυίας προκειμένου να αποκτήσουν ακόμα και δικαιώματα που δεν τους ανήκουν. Δεν θα μπορούσαν να αναλάβουν πότε- πότε και καμιά ευθύνη; Κάποτε Νίκο μου οι φοιτητές ήθελαν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Τώρα είναι τα φτηνά τσιράκια των κομμάτων και των αποκομμάτων...
Αγαπητοί φίλοι,επιτρέψτε μου να πω και γω την γνώμη μου. Η οικτρά και λυπηρά κατάσταση που παρουσιάζεται σήμερα στην παιδεία, είναι αποτέλεσμα κακής διαχείρησης ΠΟΛΛΩΝ ΕΤΩΝ των διαφόρων υπευθύνων των εκάστοτε κυβερνήσεων. Κι αυτό επήλθε, είτε λόγω αγνοίας εις βάθος του αντικειμένου, είτε λόγω της επιπόλαιης αντιμετώπισης της επίλυσής του και του ιερού σκοπού, που εκλήθησαν να υπηρετήσουν.
Συμφωνώ απόλυτα, πως οι φοιτηταί πρέπει να απαγκιστρωθούν από κάθε κομματική επιρροή για να εκλείψουν και τα συνεπακόλουθα αυτής.. Αυτό, δεν είναι τόσο απλό στο σημείο που έχουν φτάσει σήμερα. Αλλά κάποτε πρέπει να γίνει η αρχή, ακόμα και αν χρειαστεί να πληρώσουν το τίμημα οι πρωτοπόροι των ιθυνόντων που θα το επιχειρήσουν, προκειμένου να σωθούν οι επόμενες γενιές και κατ'επέκταση και το μέλλον την χώρας.
Ακόμα, είμαι της γνώμης, πως αν υπάρξουν αμετάκλητες νομικές εγγυήσεις, (αυστηρά κριτήρια ελέγχου του ακαδημαικού προσωπικού κτλ.)ώστε η ποιότητα της δημόσιας ανωτέρας εκπαίδευσης, να είναι του ιδίου επιπέδου με την ιδιωτική, πιστεύω, πως δεν θα έβλαπταν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια.(Έτσι και αλλιώς πολλά παιδιά στέλνονται έξω να σπουδάσουν και όχι μόνο χρυσοπληρώνουν οι γονείς, αλλά έχουν και τον φόβο μήπως μείνουν εκεί.)
Εκείνο όμως που θα ήθελα να επισημάνω και νομίζω, πως συμβάλλει τα μέγιστα στην συμπεριφορά και τα έκτρωπα που διαδραματίζονται κυρίως στους Πανεπιστημιακούς αλλά και σε άλλους χώρους από τους φοιτητάς και την νεολαία γενικώτερα, είναι η φαεινώτερη κι από τον ήλιο, έλλειψη ΣΕΒΑΣΜΟΥ για τον πλησίον και την περιουσία του άλλου. Και σ'αυτό, δεν θα βιαστώ να ρίξω το βάρος της ευθύνης τόσο στα σχολεία για έλλειψη διαπαιδαγώγησης, όσο στους ΓΟΝΕΙΣ. Ο σεβασμός και η ευγενική συμπεριφορά διδάσκεται και δείχνεται με πρότυπα τους ίδιους τους γονείς, όταν το παιδάκι είναι ακόμα στην κούνια.
Κι αυτό το λέω, γιατί δυστυχώς υπάρχουν γονείς που βλέπουν τους βανδαλισμούς που κάνουν σήμερα τα παιδιά τους και ακόμα με διαμαρτυρίες τα υπερασπίζονται..
(Όσο για την αστυνομία, όταν κάνει συλλήψεις, της επιρρίπτονται ευθύνες για αντιδημοκρατισμό, όταν δεν κάνει γι αυτόν τον λόγο, την κατηγορούν για νωθρότητα και έλλειψη ευθύνης. Μήπως δεν ξέρουμε, τι θέλουμε;)
Εύχομαι να γίνει κάτι σύντομα για το συμφέρον των παιδιών μας και της χώρας μας.
Καλό σας βράδυ,
Βάνα.
Η Βάνα έβαλε το δάχτυλο εις το τύπον των ήλων.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Ο μεγάλος ΑΠΩΝ.
Λίγο απ’ το παρελθόν.
Μετά τον Πόλεμο, τα σχολεία στην Αθήνα ήταν πολύ λίγα κι αυτά κατεστραμμένα.
Στις τάξεις μέσα στοιβαγμένοι οι μαθητές σαν τις σαρδέλες.
Θυμάμαι μια χρονιά κάπου στην 5η Γυμνασίου (τότε το Γυμνάσιο ήταν οκτατάξιο, έμπαινες απ’ την Τρίτη και τελείωνες την Ογδόη) που ήμουν επιμελητής, ήμασταν 145 παιδιά.
Μάλιστα, εκατόν σαράντα πέντε.
Όταν όμως έμπαινε ο καθηγητής μες την τάξη, αμέσως γινόταν ‘’άκρα του τάφου σιωπή’’.
Και ιστορία μάθαμε. Και αρχαία μάθαμε. Και Λατινικά μάθαμε. Και μαθηματικά μάθαμε.
Με προσοχή στο δάσκαλο και ζήλο για μάθηση. Δίψα. Αληθινή.
Η τάξη μου έβγαλε Πανεπιστημιακούς καθηγητές, (δεν θα πω ονόματα, φτάνει μόνο που δυο εξ’ αυτών για πολλά χρόνια τους απασχολούσε και η ΝΑΣΑ) έγκριτους Νομικούς, Στρατηγούς, και κορυφαίους στην Ιατρική. Αυτό συνέβη και σε άλλα σχολεία. Όχι μόνο στο δικό μου.
Τα μέσα λίγα, και οι γνώσεις των καθηγητών μας επίσης λίγες. Άνθρωποι που είχαν κι αυτοί ζήσει έναν αιματηρό Πόλεμο και μια ακόμη πιο δύσκολη Κατοχή.
Πού μέσα και ώρα για επιμόρφωση. Πείνα μόνο, παπούτσια χωρίς σόλες, και τριμμένα ρούχα.
Θυμάμαι ένα καθηγητή μου που καθόταν σταυροπόδι στην έδρα και από κάτω, έχασκε μια μεγάλη τρύπα στη σόλα του παπουτσιού του.
Εκείνη λοιπόν τη εποχή, που από ένα βιβλίο διαβάζαμε τέσσερις πέντε μαζί, συνήθως τα παιδιά της ίδιας γειτονιάς μαζεμένοι σ’ ενός το σπίτι, αν, αν λέω, κάναμε καμιά αταξία στο σχολείο και μας έλεγε ο καθηγητής μας να παρουσιαστεί ο κηδεμόνας μας στο σχολείο, ήταν ΝΤΡΟΠΗ μεγάλη.
Πήγαινε λοιπόν ο κηδεμόνας μας στο σχολείο, αφού πρώτα μας έπαιζε μερικές γερές σφαλιάρες, και ύστερα που γύριζε, τρώγαμε και τις υπόλοιπες. Και ήμασταν τυχεροί να την γλιτώσουμε μόνο με σφαλιάρες, γιατί πολλές φορές δούλευε και το ραντζόξυλο.
Για όποιον δε το ξέρει, είναι ένα γερό ξύλο που στερεώνει το πανί στα κρεβάτια εκστρατείας. Στα ‘’ράντζα’’ που λέμε.
Έτσι μάθαμε γράμματα. Και απ’ τις σφαλιάρες των γονιών μας και των καθηγητών μας δεν μας έμεινε κανένα ‘’ψυχικό τραύμα’’.
Σήμερα, στις τάξεις μέσα, περιορισμός αριθμός μαθητών για να μπορεί ο κύριος καθηγητής να διδάξει με άνεση.
Βιβλία, όσα θέλουν. Μέσα, όσα θέλουν. Επιμόρφωση, όση θέλουν.
Απόδοση, ΜΗΔΕΝ.
Φεύγουν οι μαθητές απ’ το Γυμνάσιο και το Λύκειο και δεν ξέρουν καλά-καλά τι γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου και στις 28 Οκτωβρίου και όχι μόνο.
Δεν θα αναφερθώ. Πασίδηλο.
Και σ’ αυτό που η αγαπητή Βάνα επεσήμανε.
Το ρόλο της οικογένειας.
Εμείς τρώγαμε ξύλο με τη ‘’σέσουλα’’. Ντρεπόμασταν. Ήταν προσβολή να πάει ο γονιός μας στο σχολείο. Μοχθούσε. Ίδρωνε. Πάλευε για να ζήσει η οικογένεια. Το σεβόμασταν.
Σήμερα, λυπάμαι που το λέω, οι περιβόητοι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων έχουν συμβάλει τα μέγιστα στο μπάχαλο της παιδείας.
Πού τολμάει καθηγητής, όχι να τις βρέξει, προς Θεού αυτό είναι έγκλημα Καθοσιώσεως, απλώς, να το επιπλήξει το παιδί μας.
Οι Σύλλογοι ξεσηκώνονται. Κάνουν διαμαρτυρίες στο Υπουργείο. Ζητάνε την παύση του καθηγητή. Την παραδειγματική τιμωρία του. Να στιγματιστεί. Είναι βάρβαρος.
Και ο γονιός… Τρέχει στο σχολείο και ζητάει την κεφαλή του ‘’επί πίνακι’’.
Βασάνισε και κομπλεξάρισε το σπλάχνο του.
Δυστυχώς αγαπητή μου Βάνα, όσο στους γονείς θα επικρατεί αυτή η νοοτροπία, και οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων θα θέλουν να παίζουν το ρόλο του ''Τιμωρού'', δυστυχώς λέω, τίποτα δεν θα αλλάξει.
σεραφείμ βάγιας
συγγραφέας
Βάνα,
Είμαι ασυγχώρητος.
Μας παρέσυρε το… Τσουνάμι της παιδείας.
Κάλιο αργά παρά ποτέ.
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
σεραφείμ
Πολύ σημαντικές επισημάνσεις εχουν γίνει μέχρι τώρα στο καφενείο,θα ήταν ευχής έργο να τις διάβασαν όσοι εμπλεκόμενοι στην παιδεία. Θα ήθελα να προσθέσω, συμμετέχοντας στη συζήτηση, πως αν οι γονείς, τα παιδιά, οι διδάσκοντες,τα στελεχιακό προσωπικό του παιδαγωγικού ινστιτούτου, οι κατά καιρούς κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα, λέγω αν καταλάβαιναν, πως με τη στάση τους ροκανίζουν το δέντρο που λέγεται
ΠΑΙΔΕΙΑ και μαζί μ' αυτό και το μέλλον της χώρας και των παιδιών, τότε ίσως μπορούσε να ξεκινήσει κάτι καλό... Αυτά προσπαθώντας να συνθέσω τις απόψεις των φίλων μας θαμώνων
Διαβάζω, απόψεις γνώμες, βλέπω τα χάλια της παιδείας στην τηλεόραση,
προσπαθώ αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το θέμα, όταν ήμουνα στην Ελλάδα δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στο σχολείο, μάλιστα πήγα και σε γυμνάσιο ιδιωτικό στην Αθήνα, εδώ βάζω μια μεγάλη τελεία.
Έχω τρεις κόρες όλες πήγαν εδω Νέα Υόρκη σχολείο, πανεπιστήμιο, ολες με Master η μία πήγε σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο οι άλλες δυο σε δημόσιο, καμία διαφορά, ως προς την ποιότηα μαθήσεως και οι τρεις εργάζοντε στο Board of Education,
Σας έδωσα αυτό το μικρό παράδειγμα, με την σκέψη ότι όταν ο μαθητής θέλει να μορφωθεί θα μορφωθεί, θα μάθει.
Μου είναι δύσκολο να καταλάβω την παρούσα κατάσταση, δια αυτό και δεν εκφέρω καμία γνώμη.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
@pylaros
Το συμπέρασμα που θα μπορούσε να βγει από το σχόλιό σου είναι: Μήπως ανεξάρτητα από το επίπεδο του εκπαιδευτικού συστήματος, θα έπρεπε και οι μαθητές-φοιτητές να ενδιαφερθούν να μάθουν κάτι;;;
Στη χώρα μας δεν υπάρχει ΠΑΙΔΕΙΑ πια, δεν το πήρατε χαμπάρι. Αιθεροβάμονες!
Αφού ούτε από τα σπίτια, απο την οικογενεια πλέον δεν διδάσκεται αυτή η παιδεία. Τι ψάχνεται εσείς εξυπνάκηδες.
Ο ιδιότροπος
@ Βάνα
Βάνα μου αυτά που αναφέρεις για την αστυνομία δεν είναι ακριβή. Είσαι δικαιολογημένη αφού ζεις στο εξωτερικό.Επίτρεψέ μου να σου δώσω μια μικρή ακτινογραφία της "πονεμένης" αυτής ιστορίας που λέγεται ελληνική αστυνομία. Το ιδιαίτερα αδύναμο επιχείρημα πως: "Όταν η αστυνομία κάνει συλλήψεις την κατηγορούν για αντιδημοκρατική συμπεριφορά και όταν δεν κάνει την κατηγορούν για νωθρότητα και έλλειψη ευθύνης, και τι θέλουμε επιτέλους;" το απαντώ αμέσως ως υπεύθυνος Έλληνας πολίτης που έχει λόγο και πληρώνει με το φόρο του τον μισθό των αστυνομικών: Το επιχείρημα αυτό το χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι αστυνομικοί, προκειμένου να δικαιολογήσουν αφ' ενός,την κατάχρηση εξουσίας που κάνουν, (αναίτιοι και κτηνώδεις ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια δύστυχων οικονομικών μεταναστών για να ικανοποιήσουν τα συμπλέγματά τους)ή τήν απάθεια και την αδιαφορία που δείχνουν αφ' ετέρου, με το σκεπτικό που γράφω ειρωνικά στο κείμενό μου: Ότι οι Έλληνες αστυνομικοί διάλεξαν αυτό το επάγγελμα για να περνούν καλά κι όχι για να βρίσκουν το μπελά τους!!! Η Ελληνική αστυνομία Βάνα μου, όπως και η κάθε αστυνομία, δεν πρέπει να δρα ανάλογα με το τι την κατηγορούν! Ας την κατηγορεί όποιος θέλει. Εκείνη είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει το νόμο. Υποτίθεται πως γνωρίζουν οι αστυνομικοί τι είναι παράνομο και τι όχι. Η δουλειά τους λοιπόν είναι, (ανεξάρτητα από το τι θέλουμε εμείς) όταν τους καταγγέλεται μια παρανομία ή την βλέπουν να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους, να παρεμβαίνουν αμέσως να συλλαμβάνουν και να παρπέμπουν τους παρανομούντες μαζί με το ανακριτικό υλικό στον εισαγγελέα.Χωρίς ξυλοδαρμούς, χωρίς αδιαφορία, να κάνουν τη δουλειά τους όπως ορίζει ο νόμος κι ας τους κατηγορεί όποιος θέλει. Αν δεν μπορούν, να πάνε στα σπίτια τους. Αρκετούς κηφήνες ταϊζει ο ελληνικός λαός.
Χθες, εκπρόσωποι της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με μια ομάδα από ένα γκρουπούσκουλο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, απέκλεισαν για 8 ώρες! τους καθηγητές του πανεπιστημίου της Μακεδονίας στην αίθουσα που συνεδρίαζαν, μη επιτρέποντάς τους να βγουν έξω αλλά ούτε και στην τουαλέτα να πάνε.Ζητούσαν δε επίμονα τα πρακτικά συνεδρίασης των καθηγητών, οι οποίοι φυσικά δεν τους τα έδιναν. 2 από τους καθηγητές, ζήτησαν τη βοήθεια γιατρού και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο. Έτσι, αντί για προτάσεις, κριτικό και δημιουργικό πνεύμα, συναίσθηση της θέσης της νεολαίας μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα, αναπτύσσεται ένα είδος φοιτητικής Μαφίας με τη στήριξη κομμάτων και κομματιδίων. Μήπως κ. Αλαβάνο και κ. Τσίπρα , Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι εμπόδιο στα σχέδιά σας; Να μας το πείτε να την καταργήσουμε, για να δούμε τελικά αν έχετε κάποια πρόταση για την παιδεία ή μόνο επιζητάτε τη βαβούρα για τη δημοσιότητα και τις εντυπώσεις που φέρνουν ψηφαλάκια... Αλλά να σας υπενθυμίσω ότι αυτές είναι μέθοδες της Δεξιάς. Η Αριστερά και τίποτα να μην είχε, είχε τουλάχιστον ΗΘΟΣ... Μένει να βρείτε την ταυτότητά σας...
Aγαπητέ μου Φαίδωνα
Η αλήθεια είναι, ότι λόγω του ότι ζω στο εξωτερικό δεν έχω πάντα αμεσότητα στην πληροφόρηση.(Εκτός όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα.) Μέσω όμως των καναλιών της Ελληνικής τηλεόρασης παρακολουθώ τα νέα και βλέπω τα δρώμενα. Ξέρω για τους τραμπουκισμούς και τις βιαιότητες που έχουν γίνει σε ωρισμένα περιστατικά. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ, ότι τα μεμονωμένα περιστατικά, που πρέπει αυστηρά να τιμωρούνται,(το άσχημο είναι, ότι δεν τιμωρούνται πάντα όπως τους αξίζει ή και καθόλου), γενικεύουν την εικόνα ολόκληρης της Αστυνομίας που έχει ταχθεί για την τάξη και ασφάλεια του πολίτη.
Αν είναι πράγματι σε τέτοιο χάλι τα πράγματα, ειλικρινά λυπάμαι. Και τότε, αναρρωτιέμαι και γω με την σειρά μου, ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΜΕ;
Με την φιλία μου,
Βάνα
@Βάνα
Καλή μου φίλη, η επαναληπτικότητα των "Μεμονωμένων Περιστατικών" είναι τόσο συχνή, που παύουν να είναι μεμονωμένα περιστατικά και γίνονται κανόνας. Τον τελευταίο καιρό η αστυνομία είναι απούσα παντού. Οι πολίτες είναι στο έλεος της εγκληματικότητας και σε λίγο θα διαδηλώνουν (οι πολίτες) μπροστά στα αστυνομικά τμήματα, απαιτώντας να βγουν έξω οι αστυνομικοί να αστυνομεύσουν τις πόλεις και τα χωριά!!! Το μυαλό τους είναι στο να περνά ο καιρός χωρίς περιστατικά, κι αν υπάρχουν περιστατικά, να καταφτάνουν αφού γίνει το κακό για να μην κινδυνέψουν!!! Να παίρνουν τις τριετίες, τα επιδόματα και ότι άλλο και να βγουν νωρίς στη σύνταξη για ν' ανοίξουν κανένα μαγαζί με την αποζημίωση (εφ άπαξ) που θα πάρουν και εις υγείαν του κορόιδου Έλληνα... Πού πάμε; Μα στον βυθό, κι ακόμα αυτή η κυβέρνηση που έχουμε λέει πως είναι υπερήφανη για το έργο... τής διάλυσης του κράτους.
@ Βάνα
Ξέχασα να σου πώ ότι αυτά που μαθαίνεις για το τι γίνεται με την αστυνομία στην Ελλάδα, είναι μόνο αυτά που επιτρέπει η διαπλοκή των Media με την εξουσία να ακουστούν...
«Χαρώνδας ενομοθέτησεν πρώτος τους υιείς άπαντας των πολιτών μανθάνειν γράμματα της πόλεως χορηγούσης τους μισθούς τοις διδασκάλοις»
Τέτοιος διάλογος υποτίθεται ότι είναι σύμφυτος με την έννοια της Παιδείας, η οποία υποτίθεται ότι υπάρχει ως αίτημα και λειτουργεί ως θεσμός (Εκπαίδευση) με δυο βασικούς στόχους:
• Μόρφωση του ανθρώπου με την αφομοίωση στοιχείων του Πολιτισμού των Ανθρώπων (τρόπους σκέψης, αξιολόγησης, συμπεριφοράς).
• Προετοιμασία του νέου ανθρώπου για να ζήσει σε ένα μεταβαλλόμενο κόσμο, όπου συνεχώς εξελίσσονται οι γνώσεις και δεξιότητες και αξίες που υπηρετούν τη ζωή των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία τους και μεταβάλλονται επίσης οι τρόποι παραγωγής αγαθών.
Αυτονόητος λοιπόν ο διαρκής διάλογος, αλλά επανέρχεται συχνά ως αίτημα νέο, όταν οι «ιθύνοντες» κάποιας περιόδου έχουν σταθμεύσει στο σταθμό της ακινησίας θεωρώντας τις δικές τους μόνο πεποιθήσεις ως «σωτήριες» λύσεις για τις ανάγκες της παιδείας στον καιρό τους. Ποια είναι τα αίτια ή τα κίνητρα τέτοιας νοοτροπίας δεν είναι αίτημα χρήσιμο για τούτη την ώρα. Αλλά μια που ακούστηκε πρόσφατα (τέλη Απρίλη) ως πρόταση από την πολιτική ηγεσία (Διάλογος για την Παιδεία), νομίζω σκόπιμο να επιχειρήσουμε τη διατύπωση κάποιων αρχών διαλόγου για την Παιδεία/ Εκπαίδευση. Ο όρος αρχές μπορεί να δηλώνει:
• Χρονική αφετηρία για κάποια εργασία.
• Σημείο εκκίνησης κάποιου έργου.
• Κανόνες σκέψης, λόγου, δράσης, ηθικής αντίληψης.
• Κριτήρια επιλογών.
Μετά τη διευκρίνιση αυτή καταγράφουμε (έχοντας στον νου βέβαια πολλά στοιχεία από την Ιστορία της Εκπαίδευσης και τη Θεωρία Παιδείας ) κάποια αναγκαία στοιχεία ή βήματα διαλόγου:
Βήμα πρώτο: Ποιοι είναι οι σκοποί παιδείας (καθολικά αποδεκτοί, όχι ως προσωπικοί ισχυρισμοί ή προσωπικές προτιμήσεις ή ιδεολογικές επιλογές μιας κοινωνικής ομάδας). Με ποια κριτήρια προτάσσονται τέτοιοι σκοποί; (Ζήτημα κοινωνικό και οικονομικό).
Βήμα δεύτερο: Πώς επιδιώκονται αυτοί οι σκοποί; Με ποια παιδευτικά αγαθά; Με ποιους ειδικούς διαμεσολαβητές ; Με ποιες μεθόδους; (Ζήτημα κοινωνικό, κυρίως παιδαγωγικό).
Βήμα τρίτο: Ποια θέση έχουν σε όλη αυτή τη διαδικασία οι ποικίλες εξετάσεις (ως θεσμός παιδαγωγικός / κοινωνικός) και οι διαδικασίες αξιολόγησης διδασκόντων , διδασκομένων και λοιπών παραγόντων (Προγραμμάτων, Βιβλίων, Προϊσταμένων, Υφισταμένων…);
Βήμα τέταρτο: Μπορούν να λειτουργήσουν αποδοτικά οι εκπαιδευτικοί θεσμοί με εποπτεία και συμβουλή από τους εμπειρότερους και γι’ αυτό πιο ειδικούς ή από τους θηρευτές αξιωμάτων «δικούς»;
Βήμα πέμπτο: Έχουν δικαίωμα οι νέοι εκπαιδευτικοί να αποβλέπουν σε παιδαγωγική ευδαιμονία ως ένα ιδανικό γι’ αυτούς και το μαθητικό πληθυσμό που τους ακούει ή να θεωρούν δεδομένη την παιδαγωγική κακοδαιμονία, με προοιμιακή αποδοχή ηττοπάθειας;
Βήμα έκτο: Έχει υποχρέωση η πολιτική ηγεσία να ακολουθεί το διάλογο παθητικά ή να προηγείται στη διατύπωση κάποιου θεματολογίου υποχρεωτικού για το νόημα της Ποιότητας Εκπαίδευσης;
Βήμα έβδομο: Με ποια κριτήρια επιλέγονται και προάγονται σε διάφορες υπηρεσίες εκπαιδευτικές, παιδαγωγικής υφής κυριότατα, διοικητικές σε δεύτερη μοίρα, οι εκπαιδευτικοί; Κριτήριο πρώτο οι βασικές σπουδές τους; Οι επιμορφωτικές ειδικεύσεις τους; Οι μεταπτυχιακές σπουδές τους; Η πραγματική παιδαγωγική επίδοσή τους στην αίθουσα διδασκαλίας της οικείας εκπαιδευτικής βαθμίδας; Οι υπηρεσιακές εκθέσεις τους για τη διδακτική προσφορά τους ή ίσως και οι κοινωνικές / πολιτικές σχέσεις τους ;
Βήμα όγδοο: Με ποια κριτήρια διαμορφώνονται τα Προγράμματα Σπουδών για τα παιδιά; Είναι κριτήριο ο θόρυβος που γίνεται για διάφορα πρόσκαιρα ζητήματα της κοινωνίας ή η ήρεμη εκτίμηση για τα ζητήματα που κρίνονται αναγκαία για τη ζωή γενικότερα, χρήσιμα και καλά / ωραία (ή ευχάριστα και τερπνά) για την ηλικία, στην οποία προσφέρονται ως πεδίο μάθησης τα Προγράμματα; Είναι κριτήριο παιδαγωγικό. Προέχουν τα κριτήρια αντικειμενικής ανάγκης και παιδαγωγικής αντίληψης ή προέχουν υποκειμενικές μεγαλοστομίες κάποιας «αυθεντίας»;
Και ποιοι είναι οι αρμόδιοι να κρίνουν για όλα αυτά; Οι σοφοί γενικά; Οι ειδικοί και έμπειροι; Οι «δικοί» μας, που τους έχουμε και εμπιστοσύνη;
Βήμα ένατο : Ο διάλογος για την Παιδεία γίνεται για να δείξει η ώριμη γενιά τις προτιμήσεις της (συμπάθειες, προκαταλήψεις, ιδεολογίες, θάμβος….) ή για να προσπαθήσει να βρει τι μπορεί να είναι εποικοδομητικό (αναγκαίο, χρήσιμο, καλό ή ωραίο) για τη νέα γενιά;
Βήμα δέκατο (ίσως το σπουδαιότερο που διατρέχει όλη την εκπαιδευτική διαδικασία): Ποια είναι τα επιμέρους θέματα της λεγόμενης Εκπαιδευτικής Πολιτικής; Ποια τα κριτήρια προσέγγισής τους ; Με ποια κριτήρια επιλέγονται οι «αρμόδιοι» για να συνεργαστούν στη διαμόρφωση μιας εκπαιδευτικής πολιτικής; Έχουν αναζητήσει κριτήρια λύτρωσης των νέων από «ιδέες αδρανείς» , που ίσως βαρύνουν σήμερα τη σχολική παιδεία και προκαλούν πολύμορφες αρνητικές παρενέργειες εις βάρος των νέων; Ή μήπως έχουν προσκολληθεί σε κάποιες θέσεις που προέρχονται από «αυθεντίες» και, άρα, είναι μη αμφισβητήσιμες, ώστε να μην κινδυνεύει και ο αμφισβητίας να χάσει την «υπόληψή» του και τη θέση του;
Ο Ιδιότροπος
@ Ιδιότροπος
Πολύ λογικό και συγκροτημένο σε βρίσκω, για Ιδιότροπο...
Κατ' αρχήν πρέπει να πω ότι ο διαρκής διάλογος που προτείνεις για την παιδεία καθώς και οι αρχές που πρέπει να τον διέπουν, είναι ιδιαίτερα αξιόλογες και μπορούν να αποβούν ιδιαίτερα χρήσιμες αν χρησιμοποιηθούν. ¨Ομως Ιδιότροπε πριν να φθάσουμε εκεί που προτείνεις, πρέπει να πείσουμε πρώτα τους φοιτητές, ότι δεν πρέπει να χτίζουν την πόρτα τού γραφείου τού καθηγητή τους, ούτε να δέρνουν τους καθηγητές τους που προορίζονται να τους μάθουν γράμματα... Πρέπει να πείσουμε τους φοιτητές ότι δεν πρέπει να κλέβουν και να καταστρέφουν τις κάλπες΄κατά τη διάρκεια των εκλογών για την ανάδειξη πρυτανικών αρχών. Πρέπει να πείσουμε τα πολιτικά κόμματα ότι το σώμα της Παιδείας δεν προσφέρεται για να ασελγούν επάνω του , προκειμένου να αυξήσουν κατά 1,5% την εκλογική τους δύναμη. Πρέπει να πείσουμε τους καθηγητές ν'αναλάβουν τις ευθυνες τους απέναντι στα αίσχη που γίνονται μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Να τους πείσουμε ότι το πανεπιστημιακό άσυλο δεν έγινε για να προστατεύει όσους ασχημονούν, καταστρέφουν και παρανομούν μέσα στα πανεπιστήμια! Πρέπει να πείσουμε την ανίκανη κυβέρνηση, ότι ύψιστη προτεραιότητα είναι η αναβάθμιση της Δημόσιας παιδείας κι όχι η εγκατάλειψή της υπέρ της ιδιωτικής που θα μοιράζει πτυχία χαρτοπετσέτες και θα γεμίζει τις τσέπες των εμπόρων της παιδείας. Και αλλιώς: Θα πρέπει να πείσουμε τους ΠΑΝΤΕΣ ότι τα σχολειά και τα πανεπιστήμια είναι περιουσία των Ελλήνων πολιτών που έχουν ΛΟΓΟ για την παιδεία. Περιουσία που πρέπει να αξιοποιηθεί και να γίνει απ' όλους σεβαστή. Μετά απ' την αποκατάσταση όλων αυτών των στοιχειωδών προϋποθέσεων λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος, μπορεί να γίνει χρήση του διαρκούς διαλόγου που προτείνεις και των αρχών που θα τον διέπουν...
einai adianoito oloi na noiazontai gia tin tsepi tous kai i kathe kiversini efarmosei alli politiki stin paideia kai oi maathites einai peiramatozoa se varos tis politikis
@Ilias
Αφού σε καλωσορίσω στο καφενείο Ηλία, θα ήθελα να σου πω πως
κι εγώ θεωρώ αδιανόητο κάτι άλλο:
Να κάνεις σχόλιο για την ελληνική παιδεία και να χρησιμοποιείς λατινικούς χαρακτήρες!!!!!!!!!!!!!!
Η φίλη Σοφία με έστειλε εδώ, για να διαβάσω ένα άρθρο παρόμοιο σε απόψεις με το δικό μου, και είχε δίκιο.
Όχι μόνο βλέπω ειλικρινή αγωνία για την παιδεία, αλλά και πολύ ενδιαφέροντα σχόλια.
Τους χαιρετισμούς μου στην όμορφη Λέσβο.
Δημοσίευση σχολίου