Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου
Από το Αθωνικό Απόδειπνο
Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου. Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς καλά. Όχι ως προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και Θεία θαλπωρή. Και λες: Τι άλλο να λέω; Παρά μόνον, πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: Κύριε ελέησον. Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει άλλα και πολλά. Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς μερικές φορές να εκφρασθεί. Η προσευχή είναι ποίηση. Όλες οι προσευχές είναι ποιήματα. Οι ποιητές νιώθουν τους συνανθρώπους τους και τους παρηγορούν, όπως οι άγιοι. Είναι μεγάλη η ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα άγιο. Οι άγιοι δεν θέλουν να αφήνουν πίσω τους ίχνη. Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν πάνω τους τ’ αχνάρια της κακίας τους. Κύριε ελέησέ τους, δεν ξέρουν τι χάνουν και τι κάνουν.
……………………
Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή κι ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλά λόγια δεν αναπαύουν. Η προσευχή για τους άλλους, επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία. Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σκοινί. Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε το περίσσευμα του χρόνου, μα τις πιο καλές και αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας. Κύριε συγχώρεσέ με για όσα είπα κι έγραψα, που δεν τα ζούσα και τα πίστευα ακόμη, που απέφυγα να μιλήσω για τις ήττες και τις αποτυχίες μου κι ήθελα να μιλώ μόνο για νίκες. Δείλιαζα γιατί δεν είχα μετανοήσει. Κύριε ελέησον.
------------------------------------------------------------------
Από το Αθωνικό Απόδειπνο
Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου. Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς καλά. Όχι ως προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και Θεία θαλπωρή. Και λες: Τι άλλο να λέω; Παρά μόνον, πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: Κύριε ελέησον. Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει άλλα και πολλά. Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς μερικές φορές να εκφρασθεί. Η προσευχή είναι ποίηση. Όλες οι προσευχές είναι ποιήματα. Οι ποιητές νιώθουν τους συνανθρώπους τους και τους παρηγορούν, όπως οι άγιοι. Είναι μεγάλη η ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα άγιο. Οι άγιοι δεν θέλουν να αφήνουν πίσω τους ίχνη. Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν πάνω τους τ’ αχνάρια της κακίας τους. Κύριε ελέησέ τους, δεν ξέρουν τι χάνουν και τι κάνουν.
……………………
Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή κι ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλά λόγια δεν αναπαύουν. Η προσευχή για τους άλλους, επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία. Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σκοινί. Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε το περίσσευμα του χρόνου, μα τις πιο καλές και αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας. Κύριε συγχώρεσέ με για όσα είπα κι έγραψα, που δεν τα ζούσα και τα πίστευα ακόμη, που απέφυγα να μιλήσω για τις ήττες και τις αποτυχίες μου κι ήθελα να μιλώ μόνο για νίκες. Δείλιαζα γιατί δεν είχα μετανοήσει. Κύριε ελέησον.
------------------------------------------------------------------
Ίσως με ρωτήσετε αν είμαι στα καλά μου που ασχολούμαι με το παπαδαριό που τόσα του έχω σούρει και άλλα τόσα πρόκειται να του σούρω στα χρόνια που έρχονται…
Μου αρέσει όμως το γνήσιο, όχι το αμφοτεροβαρές. Τιμώ την προσήλωση στο πιστεύω του καθενός. Όχι όμως στο εμπόριο της οποιασδήποτε πίστης. Τιμώ και σέβομαι αυτόν που δεν περιμένει τίποτα, παρά μόνο την ένωσή του με το μέγα φως που ο ίδιος ονομάζει Θεό του. Όχι την ματαιοδοξία των αρχιμανδριτών και των δεσποτάδων που επιδιώκουν την είσπραξη εξύμνησης της τάχα αγιοσύνης τους, μαζί με τους ερωτικούς ακκισμούς κάποιων κυριών. Αυτός ο Μοναχός, το απλό κείμενο του οποίου διαβάσατε πιο πάνω, είναι ένα μικρό και σταθερό φως. Το ίδιο φως είναι και ο άθεος που υπηρετεί ανθρώπινες αξίες χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα…
Μου αρέσει όμως το γνήσιο, όχι το αμφοτεροβαρές. Τιμώ την προσήλωση στο πιστεύω του καθενός. Όχι όμως στο εμπόριο της οποιασδήποτε πίστης. Τιμώ και σέβομαι αυτόν που δεν περιμένει τίποτα, παρά μόνο την ένωσή του με το μέγα φως που ο ίδιος ονομάζει Θεό του. Όχι την ματαιοδοξία των αρχιμανδριτών και των δεσποτάδων που επιδιώκουν την είσπραξη εξύμνησης της τάχα αγιοσύνης τους, μαζί με τους ερωτικούς ακκισμούς κάποιων κυριών. Αυτός ο Μοναχός, το απλό κείμενο του οποίου διαβάσατε πιο πάνω, είναι ένα μικρό και σταθερό φως. Το ίδιο φως είναι και ο άθεος που υπηρετεί ανθρώπινες αξίες χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα…
*
Ο Μοναχός μπήκε εδώ σαν ένα κεράκι ελπίδας, απέναντι σ’ εκείνους που χρησιμοποιούν την Υποκρισία ως εσώρουχο της δήθεν αγιοσύνης τους. Γνωρίζω να ξεχωρίζω την ήρα από το σιτάρι, όπως και στην κοινωνία. Δυστυχώς φαίνεται πως στην εκκλησία και στα μοναστήρια το σιτάρι είναι ελάχιστο. Αντίθετα στην κοινωνία μας, μάλλον είναι περισσότερο απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Δεν αναφέρομαι βέβαια στις αδυναμίες των ανθρώπων, που όχι μόνο είναι απόλυτα φυσιολογικές αλλά συχνά οι άνθρωποι φαντάζουν και όμορφοι μέσα στις αδυναμίες τους. Αναφέρομαι στην ενεργητική και συνειδητοποιημένη παλιανθρωπιά. Αναφέρομαι στην υποκρισία που χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την επίτευξη υλικών και άλλων στόχων. Αναφέρομαι στην πονηρία της ύαινας και στην αρπακτικότητα του κορακιού.
*
Στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε κανένα Θεό. Αλλά τον βρωμερό και δυνάστη της ζωής μας, Θεό των ιερωμένων της πιάτσας και της καπατσοσύνης, που προσπαθούν να μας τον επιβάλλουν για να μας χειραγωγούν, τον φτύνουμε κατά πρόσωπο και τον απωθούμε μακριά μας. Αντίθετα: Τον ταπεινό, γαλήνιο Θεό της Αγάπης του Μοναχού, τον γλυκύ, σαν την έναστρη νύχτα Θεό, τον σεβόμαστε και τον τιμούμε. Ίσως κάποτε και να φιλιωθούμε μαζί του…
Στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε κανένα Θεό. Αλλά τον βρωμερό και δυνάστη της ζωής μας, Θεό των ιερωμένων της πιάτσας και της καπατσοσύνης, που προσπαθούν να μας τον επιβάλλουν για να μας χειραγωγούν, τον φτύνουμε κατά πρόσωπο και τον απωθούμε μακριά μας. Αντίθετα: Τον ταπεινό, γαλήνιο Θεό της Αγάπης του Μοναχού, τον γλυκύ, σαν την έναστρη νύχτα Θεό, τον σεβόμαστε και τον τιμούμε. Ίσως κάποτε και να φιλιωθούμε μαζί του…
16 σχόλια:
Υποθέτω ότι αυτός ο Θεός που περιγράφεις στο τέλος είναι αυτός που επισκέπτεται το καφενείο σου.
Κάποτε γνώρισα ένα μοναχό και παραξενεύτηκα πως ένας άνθρωπος που έχει εγκαλήψει τα εγκόσμια έχει αίσθηση της Αγάπης, πως την αντιλαμβάνεται. Αυτός όμως ο φωτισμένος μοναχός μου είπε ακριβώς αυτό που αναφέρεις Φαίδων. Προσεύχομαι για το καλό σας και δακρύζω και κλαίω με τα δεινά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεται στην καθημερινότητά σας. Και σκέφτηκα ότι όλοι όσοι προσεύχοντε το κάνουν για το δικό τους καλό ή για κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο κάνοντας έτσι την προσευχή μια πράξη ιδιοτέλειας. Πόσο μεγαλείο ψυχής χρειάζεται άραγε κάποιος ώστε να προσεύχεται για ανθρώπους που ποτέ δε γνώρισε και ποτέ δε θα γνωρίσει?
@jacki
Nαι ακριβώς. Είναι ο Θεός του Μοναχού, που κάθε άλλο παρά..Θεός το παίζει.
Ήταν καιρός προσωπικής θλίψης...Χειμώνας ..Τότε είχε χιονίσει πολύ και μέσα στην Αθήνα. Οι δρόμοι ανοιχτοί και στο πλάι οι σωροί το χιόνι ολόασπροι , δεν είχαν βρωμίσει ακόμα από τα θολά νερά των δρόμων. Ταξίδευα με φίλους . Πηγαίναμε λίγο έξω από την Αθήνα σ' ένα σπίτι να προσευχηθούμε. ..Περίεργος καιρός.. Μέχρι τότε ήξερα την μοναχική προσευχή σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο του σπιτιού μου, ήξερα την προσευχή όταν άκουγα την Divna . όταν έκλαιγα , όταν παρακαλούσα.Αυτή η εμπειρία της ομαδικής προσευχής ήταν κάτι πρωτόγνωρο.Το φως χαμηλωμένο , από τη μεγάλη τζαμαρία έβλεπα τα χιονισμένα δέντρα του κήπου, μπροστά μου μια πικροδάφνη, να μην την ξεχάσω αυτή την πικροδάφνη είπα τότε... και δεν την ξέχασα...Αρχίσαμε ψέλνοντας ύμνους, γονατισμένοι ..και σιγά-σιγά άρχισαν να ξεχωρίζουν κάποιες φωνές .Ήταν πρώτη η Σ. δίπλα μου ..Και ήταν το τραγούδι της ουράνιο, γλυκήτατο, προσευχή ψυχής με μόνες λέξεις ..δόξα...αλληλούια και φθόγγοι , μακρόσυρτοι..κι ύστερα ήταν ο Α...Σ' αυτά τα μονοπάτια η ψυχή βρίσκει λέξεις δικές της, φράσεις χωρίς ειρμό κι ανέβαινε από το σπίτι εκείνο μια μουσική σκάλα ως τον ουρανό...
Και μια άλλη φορά ένα κορίτσάκι 11 χρονών είχε πάθει οξύ καρδιακό έμφραγμα την ώρα της γυμναστικής ..Το είχαν στην εντατική. Είχαν γεμίσει οι σκάλες του νοσοκομείου για τρεις μέρες από κόσμο που προσεύχονταν για το κοριτσάκι. Προσευχές που σχεδόν δεν τις άντεχαν οι άλλοι άρρωστοι του νοσοκομείου...Το κοριτσάκι έφυγε...Όμως αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν να προσευχονται, συνεχίζουν οι γυναίκες να φορούν τα μακριά τους φορέματα ν' αφήνουν με ευλάβεια τα μαλλιά τους ν' ασπρίζουν....Η προσευχή για μένα είναι βίωμα, που σε κάνει να αγγίζεις τις θεϊκές πλευρές του κόσμου.Μου αρέσουν οι άνθρωποι που προσεύχονται κι έχουν το κεφάλι τους ψηλά. μου αρέσουν όσοι στην προσευχή τους διαλέγονται με τον πατέρα Θεό, όσοι δεν είναι δούλοι θεού αλλά τέκνα θεού, δεν είναι η ταπεινότητα που θα σε προφυλάξει από την "αμαρτία" είναι η αίσθηση ότι είσαι παιδί του θεού, η περηφάνεια ότι αγαπάς το θεό, αγαπάς την ομορφιά.
Γιατί φίλε Φαίδωνα ' δεν χρειαζόμαστε κανένα θεό;" Και σαν αταίριαστο μου φαίνεται να λες 'βρωμερό και δυνάστη της ζωής μας ' έστω κι άν αναφέρεσαι στο θεό των ιερωμένων της πιάτσας, αν κι αυτοί νομίζω ,δεν έχουν θεό.
Σε αρκαιτά συμφωνώ με το Μοναχό Μωυσέα Αγιορείτη,και σε άλλα διαφωνώ.
Διαφωνώ στην επαφίεση του "Κύριε ελέησον"
Η δύναμη είναι μέσα μας,το μόνο που ζητάμε με την προσευχή είναι να ενεργοποιηθεί και να υψωθεί στον ψηλότερο εαυτό μας ,εκεί που πλησιάζει,όσο γίνεται πιό πολύ, την δύναμη που μας την ενεφύσησε.
[Αυτό το κενό, πότε θα το καλύψουμε?]
Τα λόγια που λέμε ,ή σκεπτόμαστε ,
την στιγμή της προσευτικής μας αυτοσυγκέντρωσης,είναι δική μας ποίηση,ποιούμεθα μέσα από τον εαυτό μας,ο άλλος μπορεί να έχει άλλα λόγια ή σκεψεις ,το δικο του τρόπο αναρρίχησης.
Η προσευχή που κάνεις για το καλό του άλλου [οταν την πιστεύεις νοητά και ψυχικα]είναι εκχυνόμενη θετική ενέργεια μέσα από όλο σου το είναι που περιλούει θετικά τον άνθρωπο που ποθούμε το καλό του.Το πνεύμα μεσα στον νου είναι ένα μικρό ορμητήριο,εξαρτάται απο σένα να το κάνεις μίσους ή αγάπης.
ΦΑΙΔΩΝ
Συμφωνώ απολυτα με οσα λες,σχετικα με το αρνητικό παπαδαριό παπαδαριό,αλλά και με τις θετικές εξαιρέσεις .Αν προλάβω θα ξαναμπώ να κουβεντιάσουμε.Και λέω προλάβω γιατί την Κυριακή βαφτίζω τον έγγονό μου[Σπύρο ντε] και έχω πολύ κόσμο και πολλά να κάνω.Αν το νιώθετε πήτε μέσα σας να μου ζήσει.
Η θετική ενέργεια ταξιδεύει πάνω από Ωκεανούς
@Barel
Έτσι είναι Σωτήρη μου. Όποιος φτάσει σ' αυτό το σημείο, είναι ήδη ψηλά. Αλλά είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και γι αυτό αποσπούν το σεβασμό μας.
@Αθηνά
Αθηνούλα μου σου απαντώ πρώτα στο γιατί δεν χρειαζόμαστε Θεό.
Η άποψή μου είναι ότι πρέπει να στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας που πρέπει διαρκώς να διευρύνουμε τις δυνατότητές τους για να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής. Αυτή είναι μόνο η άποψή μου. Δεν είπα ότι είναι η μόνη σωστή. Στο "Καφενείο" δεν υπάρχουν αυθεντίες. Υπάρχει μόνο η παρέα απ' την οποία κερδίζει ο καθένας από τη γνώση και τη γνώμη του άλλου ή δεν κερδίζει. Σέβομαι όμως απολύτως εκείνους που πιστεύουν στο Θεό και καταφεύγουν σ' αυτόν, για βοήθεια και παρηγορία.
Πάμε στο δεύτερο: Να μη σου φαίνεται αταίριαστο αυτό που λέω για τον βρωμερό και δυνάστη Θεό της πιάτσας και των καπάτσων ιερωμένων. Γιατί πρόκειται για το Θεό του Παντελεήμονος Αττικής που απαιτούσε από τα ΄γυναικεία μοναστήρια 500.000 δρχ για κάθε εμφάνισή του εκεί. Γιατί μετά από έλεγχο του νόμου, βρέθηκε με 2δις καταθέσεις που τα δικαιολογησε ότι τα είχε για τα γηρατειά του ενώ Ολοι ήξεραν ότι τα είχε για να καλοπιάνει τους νεαρούς που τον επισκέπτονταν...Φυσικά δεν μπόρεσε να μας πει που τα βρήκε.Αυτός ο κύριος μας έλεγε να πιστεύουμε στο Θεό και να διάγουμε βίον ενάρετον...
Γιατί πρόκειται για το Θεό της Μαφίας του Εφραίμ και του Αρσένιου.(Για να μη πω και του Πατριαρχείου αφού από κει δόθηκε η εντολή στο Βατοπέδι για την άλωση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας) Γιατί πρόκειται για το Θεό των κορακιών (ιερωμένων) που περιμένουν γριούλες και γέροντες να πεθάνουν για να τους πάρουν τα σπίτια ή ότι άλλο τους έπεισαν να τους γράψουν είτε στ' όνομά τους είτε στην εκκλησία. Πρόκειται για το Θεό των μοναστηριών (Βλέπε Πεντέλης) που καλούν τα ΜΑΤ για να κάνουν έξωση από τα σπίτια τους και τα κτήματα πάφτωχους ανθρώπους, επειδη τα διεκδικούν τα μοναστήρια. Πρόκειται για το Θεό εκείνων των ιερωμένων που δεν υπάρχει ούτε μία δραστηριότητά τους που να μην είναι εκκοσμικευμένη. Πρόκειται για το Θεό των Άνθιμων και των Χριστόδουλων που επιζητούν κοσμική εξουσία και ένα είδος άτυπου εθναρχισμού. Πρόκειται για το Θεό των ιεροκηρύκων (κυρίως αρχιμανδριτών) που με λιγωμένη φωνή και φτηνή θεατρικότητα προκαλούν αηδία. Πρόκειται με δυο λόγια για ένα Θεό που έχουν κατασκευάσει οι θεομπαίχτες, που μας θέλουν και χειραγωγημένους. Ε, αυτόν τον βρωμερό καυ δυνάστη της ζωής μας Θεό, δεν τον θέλουμε.
@Σπυρος
Σπύρο μου, είναι πολύ επιτυχημένη και σωστή, η ερμηνεία που κάνεις για την προσευχή που γίνεται για τους άλλους και την έκλυση ενέργειας κατά τη διάρκειά της.
Όσο για τα άλλα πιστεύω ότι έχουμε τη δυνατότητα να ξεχωρίζουμε τα θετικά όσα λίγα κι αν είναι, όπου κι αν υπάρχουν. Τα αρνητικά δεν χρειάζεται να έχει κανείς ικανότητα να τα ξεχωρίσει, αφού μας κατακλύζουν από παντού...
Για τό εγγονάκι σου το Σπύρο σου εύχομαι από καρδιάς να σου ζήσει και να σου δώσει όπως και στους γονείς του, απροσμέτρητες χαρές.
Κανένας από όσους πιστεύουν στο Θεό, δεν θέλει αυτόν το Θεό που περιγράφεις τόσο στο κείμενο, όσο και στο σχόλιό σου Φαίδωνα.
Πολύ καλά κάνεις και αναφέρεσαι επωνύμως και δείχνεις ποιούς εννοείς.
Η χυδαιότητα περισσεύει εκεί που δεν θα έπρεπε από χρόνια, δεν είναι των ημερών.
Και φυσικά υπάρχουν οι επιτήδειοι λιγωμένοι στους ερωτικούς τους ακκισμούς με «κάποιες» κυρίες. Όπως υπάρχουν και κυρίες που ξελιγώνονται με «το ράσο». Παλιό κι αυτό, παμπάλαιο.
Η πίστη είναι προσωπική υπόθεση και η σχέση με το Θεό το ίδιο. Οι ερμηνείες μας για το ποιος πράττει πιο σωστά, πάντα θα έχουν τα δικά μας προσωπικά κριτήρια, δεν γίνεται αλλιώς, θα εξαρτώνται από την εμπειρία και το βίωμά μας.
Ωστόσο, ένα κείμενο καταπέλτης, σαν το δικό σου, περιορίζει την δυνατότητα Αλήθειας μόνο στους αγίους. Κι άλλοι παλεύουν να βρουν το δρόμο, δεν είναι γεμάτοι χυδαιότητα όλοι, ούτε πιστοί, ούτε ρασοφόροι. Μπορεί να μην αγιάζουν, αλλά «οι πόρνες και οι τελώνες προάγουσι υμίν στην Βασιλεία των ουρανών», είπε.
Όπως μία από τις Μαρίες του Ευαγγελίου, η πόρνη της Μ. Τρίτης, η γυναίκα που άλειψε με μύρο το σώμα Του, πριν αυτός ακόμη πεθάνει. Εκείνη πρώτη πίστεψε στις δύο φύσεις του Χριστού. Η πιο παρηγορητική μορφή για όσους πέφτουν και ελπίζουν να ξανασηκωθούν. Είχα γράψει, με έμπνευση κάτι διαβάσματα, γι αυτήν. Το αφιέρωσα πρόσφατα σ' έναν ιερέα,αναρχική φύση, κι αυτός ίσως παλεύει να αναστηθεί από τα βάθη, δεν ξέρω. Πάντως, ως φαίνεται, περνάει δύσκολα. Δεν είναι από σίδερο κι αυτοί. Αρκεί να βλέπει κανείς και να παραδέχεται, προς το Θεό, όχι προς εμάς.
Αλλά ας μην λέω άλλα θεολογικά.
Πανέμορφη η «Προσευχή σου»… ανακουφίζει τον θυμό στο ξαναδιάβασμά της.
Μην την «κρατήσεις» μόνο για μια ανάρτηση, άσε την να σε συντροφεύει τα βράδια, αν θες.
Να είσαι καλά.
@Βig Mama
Ασφαλώς και οι πόρνες προάγουσι τη Βασιλεία των Ουρανών. Και ασφαλώς δεν είναι καταπέλτης το κείμενό μου για να περιορίζει την αλήθεια μεταξύ μόνο των αγίων. Αν διάβαζες προσεκτικότερα το κείμενό μου θα έβλεπες ότι:
"Δεν αναφέρομαι βέβαια στις αδυναμίες των ανθρώπων, που όχι μόνο είναι απόλυτα φυσιολογικές αλλά συχνά οι άνθρωποι φαντάζουν και όμορφοι μέσα στις αδυναμίες τους. Αναφέρομαι στην ενεργητική και συνειδητοποιημένη παλιανθρωπιά. Αναφέρομαι στην υποκρισία που χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την επίτευξη υλικών και άλλων στόχων. Αναφέρομαι στην πονηρία της ύαινας και στην αρπακτικότητα του κορακιού."
¨Ετσι καταλαβαίνεις λοιπόν ότι είχα συναίσθηση όταν έγραφα, των όσων αναφέρεις..
Σχετικά με την Προσευχή πάλι δεν είδες καλά: Είναι του Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου και όχι δική μου. Εγώ δεν προσεύχομαι. Αν την έβαλα- ανάρτησα ήταν για να δώσω λίγη έμφαση της διαφοράς κάποιων καταστάσεων, αφού η ζωή μας, (όπως γράφεις εσύ σε ένα κείμενο καταπέλτη, που σου το ζήτησαν για αναδημοσίευση)η εκκλησία, η πολιτική, η κοινωνία, η δικαιοσύνη, τείνουν να γίνουν ένας πολτός. Όσοι θέλουν λοιπόν μπορούν να εκτιμήσουν τη διαφορά μεταξύ ενός έρμου Μοναχού και των ιερωμένων που ασκούν εξουσία στην εκκλησία και να κάνουν χρήση της προσευχής αν θέλουν. Εγώ δεν την χρειάζομαι, τουλάχιστον ακόμα.
Το "σου" στην Προσευχή, δεν ήταν γιατί δεν είδα τίνος είναι... ήταν γιατί μας την χάρισες με την ανάρτησή σου.
Όχι, δεν νομίζω ότι αφήνεις χώρο για τους απλούς ανθρώπους να πορευθούν προς το Θεό στο κείμενό σου, απλά είσαι συγχωρητικός με τις αδυναμίες τους. Καλό είναι αυτό, πολύ καλό, αλλά δεν φτάνει. Η αγιότητα είναι πρότυπο και "δρόμος" αλλά ο καθένας την παλεύει όσο μπορεί.
Φυσικά κι εγώ γράφω για όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν τα περιορίζω μόνο στην Εκκλησία.Το σάπιο κυκλοφορεί παντού.
...
Το ξέρω ότι δεν προσεύχεσαι.
@Big Mama
Στό κείμενό μου αν δεν κατάλαβες καλά, λέω και εννοώ ότι το ίδιο το παπαδαριό με το Θεό της καπατσοσύνης και της αγυρτίας που δημιούργησε, δεν αφήνει χώρο στους απλούς ανθρώπους να πορευθούν προς το Θεό. Όσο για τον εαυτό μου λέω πως δεν χρειαζόμαστε κανένα Θεό, αλλά ότι σέβομαι εκείνους που πιστεύουν και χωρίς να περιμένουν κάτι, επιθυμούν να ενωθούν με το μέγα φως, που αποκαλούν Θεό τους.
Ποιος διαφωνεί μ' αυτά Φαίδωνα;
Αυτά είναι τα αυτονόητα σήμερα και πάντα.
Δεν σου απέδωσα έλλειψη σεβασμού, απλά θωπεύεις ή κατακρίνεις τις αδυναμίες κατά το δοκούν. Αυτοί που πέφτουν πιο εύκολα στην πορεία τους προς το Θεό, είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι τον υπηρετούν. Διάβασε την Κλίμακα του αγίου Ιωάννη του Σιναϊτη, ωραίο και εξαιρετικά ποιητικό κείμενο. Στους μοναχούς τα χώνει.
και η ποιηση ζωη
www.arelis.gr
περιεχει ερωτονομικον
και την ποιητικη συνθεση εκθεση ορθοδρομης αναδρομιας
Έχω γνωρίσει φωτισμένους ιερείς (μοναχούς όχι) που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που περιγράφεις και όλοι γνωρίζουμε. Είναι ελάχιστοι βέβαια. Σταγόνα στον ωκεανό. Αλλά η ύπαρξή τους και μόνο αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας. Όσο για τα υπόλοιπα, αναρωτιέμαι, αυτός ο θεός που μας προτρέπει να πιστεύουμε η θρησκεία μας ή εκείνοι οι θεοί στους οποίους πιστεύουν οι λαοί των άλλων θρησκειών από ποια δικαιοσύνη διέπονται; Τι σόι τιμωροί είναι; Τα παιδιάκια πεθαίνουν κατά χιλιάδες ανά τον κόσμο καθημερινά με φριχτό τρόπο. Ποιος τα τιμωρεί και γιατί; Αντίθετα, οι δικοί τους άνθρωποι πλουτίζουν και ανεβαίνουν τα σκαλιά της καταξίωσης μέσα από πράξεις που στρέφονται ενάντια στους ανθρώπους αλλά και στους θεούς που τάχα μου υπηρετούν. Αυτούς, ποιος θα τους τιμωρήσει και πότε;
Για τον Σπύρο Δαρσινό:
Να σου ζήσει ο συνονόματος σαν τα ψηλά βουνά και πάνω απ' όλα να σου μοιάσει...
Α Μ Η Ν ......
Ν τ ί ν ο ς
Δημοσίευση σχολίου