ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

πίνακας Γ. Παυλάκη

Φαίδων Θ.

Τότε που λες θυμήθηκα τις ολόγυμνες μέρες του νησιού μου

με τα χρωματιστά ερεθίσματα.

Τις Τρύπες που ανοίγουν τα κυπαρίσσια στον ουρανό

με τις κορφές τους, για να περνούνε οι ψυχές.

Τις νοητές πορείες των πουλιών στον αέρα,

που μοιάζουν σα κατάχρηση μολυβιού πα’ στο χαρτί,

από παιδί που μόλις ανακάλυψε την ενεργητικότητά του.

Τότε που λες θυμήθηκα τους κακοτράχαλους τόπους,

τους γεμάτους πέτρες.
Πέτρες μ’ αρυτίδωτη ευρωστία.
Αποφάσισα λοιπόν να δέσω ένα τοίχο

μπροστά στο «σπίτι μου».
Μήτε ψηλό μήτε χαμηλό.
Έβαλα λοιπόν τις πέτρες στη σειρά και δέθηκε στο σώμα

η αρμονία αντάμα με τη δύναμη.
Κάτω – κάτω έβαλα τις ίσιες.
Πολλές ήταν ατετραγώνιστες με ασύμμετρα σχήματα.
Συνταίριαξα λοιπόν σε στοίβαγμα σκληρό κι ευθυτενές,

το κοίλωμα της μιας πέτρας με το κύρτωμα της άλλης.

Σαν σηκώθηκε ο τοίχος καλοσχηματισμένος και δυνατός,

γέμισα τις τρύπες του με μικρές πέτρες κι αδύνατες.

Σαν τέλειωσα, μου φάνηκε σα να ΄παιξα ένα παιδικό παιχνίδι.

Ίσως ακόμα να ένιωσα σα δημιουργική θεότητα παραμυθιού

που θέλει ν’ αμυνθεί.
Λίγο μετά, τα διέλυσα όλα.
Ένας σωρός από πέτρες σχηματίστηκε

εκεί που λίγο πριν ήταν ο τοίχος.
Ήμουν πάλι ελεύθερος κι εξαίσια εκτεθειμένος…

Πίνακας Γ. Παυλάκη