Φαίδων Θεοφίλου
ΤΟ ΦΩΣ ξεπερνά τις διαστάσεις του
τρυπώντας τα βότσαλα
που θα γίνουν φυλαχτά της μοναξιάς.
ΤΟ ΦΩΣ σκουπίζει τα δάκρια των πραγμάτων
που συναισθάνονται το σχήμα τους
ή τέλος χαμηλώνει τη δύναμή του,
καταπώς θέλει η Μήθυμνα να φορέσει
τα φίλτρα της ομορφιάς της.
Τα βουνά μας κοιτάζουν άγρυπνα
τοκίζοντας την αρετή τους στα χρώματα,
την υπεροψία τους στον άνεμο.
Βουνά κίτρινα, γαλάζια, γκρίζα,
αμιλλώνται τις παιδικές ζωγραφιές
στην αθωότητα.
Τα μελτέμια πηδούν
τα σκαλοπάτια της θάλασσας
και ξεσηκώνουν τα ολόξερα φύκια
σε ψεύτικη επανάσταση.
Τα δέντρα με κλωνιά απλωμένα
ίδια τανυσμένα δάχτυλα που διψούν την αφή,
βιάζουν την ημέρα
με μια φωτοληψία ακατάσχετη.
Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Η Λειτουργία της Μήθυμνας»
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια
Μαγικός τόπος/ στίχοι που του ταιριάζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σχόλια είναι περιττά, όταν μας κάνουν τέτοια δώρα...
Έγραψα λίγα λόγια και στο Votre Beaute.
Αν ήμουνα βότσαλο ,φως,φύκι,βουνό,μελτέμι
ΑπάντησηΔιαγραφήάνεμος ,Μήθυμνα και ήθελα να γίνω
αφή σε καλοκαίρι τούτη ποιητική
αφή θα διάλεγα,γιατί από ένα που θα ήμουν θα γινόμουν ΟΛΑ μεσα απο την δική μου αφή μου και την δική τους.
Ωραίο ποίημα.Συναρμονικό,μέσα στην ποικιλότητσ της ομορφιάς.
Πάλι μας δρόσισες με την αφή σου Φαίδωνα.
Συγνώμη,ξέχασα να βάλω το όνομά μου στο προηγούμενο σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήσπύρος δαρσινός
Φαίδων,ο φλος μου έκανε επέμβαση χθες το απόγευμα και πήγαν όλα καλά
@Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο για το φίλο σου. Εύχομαι σύντομα να έχει τη δυνατότητα για τη δική του αφή στο ελληνικό καλοκαίρι.Αφού τα κατάφερε τώρα δεν 'εχει να φοβάται τίποτα.
Μοναδική αίσθηση θερινής αφής. Καταπληκτική ποίηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑισθήματα, αισθήσεις, συνειρμοί,σύμπλευση φαντασίας και πραγματικότητας, ήταν ανάκατα μια ζωή μέσα μου. Μου άφηναν βέβαια πάντα μια γεύση ευτυχίας. Ήλθατε τώρα εσείς με την ποίησή σας και μου δώσατε στο πιάτο όσο ένιωθα τόσα χρόνια αλλά δεν μπορούσα να αρθρώσω...
Μπάμπης Πιτέλλης
...Μια δροσερή πορτοκαλάδα κι ένα αγαπημένο βιβλίο στα γόνατα, και... παρεούλα με τις ευαισθησίες σου, Φαίδωνα, (ας είναι και η... γυναίκα σου εκεί, καλύτερα,)κάποιο δειλινό στη Μήθυμνα, ή και στο Αίγιο (Διακοφτό, Βαλιμήτικα,Σελιανίτικα...)για να μη πεις ότι δεν σε ...προσκαλώ κι εγώ!!! Α! Φίλε θαυμαστέ της σκέψης και της ευαισθησίας... Καλό και δροσερό το υπόλοιπο καλοκαίρι σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥιώτα Στρατή, Ν.Υ.
Διαβάζοντας το απόσπασμα από το έργο του Φαίδωνα Θεοφίλου Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΗΘΥΜΝΑΣ η καρδιά μου πλημμύρησε Φώς, ήταν ένα κοχύλι που το έβαλα στο αυτί και άκουσα τη βουή της Θάλασσας και ένοιωσα την ΑΥΡΑ του καλοκαιριού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα συνειδητοποίησα ότι είμαστε στο καλοκαίρι , που να το καταλάβει κάποιος που ζει στην Αθήνα με τους έντονους ρυθμούς ζωής.
Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα , όλα δένουν τόσο ωραία, τα βότσαλα, η Θάλασσα, τα βουνά με την εναλλαγή των χρωμάτων τους, τα μελτέμια του καλοκαιριού ,δημιουργούν στον αναγνώστη ένα ντελίριο συναισθημάτων κάνοντας τον έστω και λίγο να δραπετεύσει από την πεζή πραγματικότητα.
Ο Φαίδωνας Θεοφίλου καταφέρνει με έναν αριστοτεχνικό τρόπο να παντρέψει όλα τα παραπάνω στοιχεία της φύσης λούζοντας τα με ΦΩΣ.
Το ΦΩΣ και η ΑΡΜΟΝΙΑ είναι στοιχεία που διακατέχουν τα έργα του Συγγραφέα προσδίδοντας τους μια άλλη διάσταση και μια σχέση αμφίδρομης επικοινωνίας με τον ίδιο το ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ.
ΙΝΤΖΙΡΤΖΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
όταν ήμουνα νέος και δεν μπορούσα να πιάσω σειρά στα πανηγύρια γιά να χορέψω ,περίμενα τον πραγματικό μερακλή να μπεί μπροστά γιά να χορέψω και γω μέσα από το σώμα του και την ψυχή του.Μπορώ να πω ότι μερακωνόμουν πιό πολύ να βλέπω τον μερακλή να χορεύει παρά όταν χόρευα εγώ.Κι'οταν μάλιστα κοίταζα γύρω μου να μερακλώνονται κι άλλοι με τον χορό του μερακλή,ε,τότε πέταγα μαζί τους στον αέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο μου συμβαίνει και με ένα καλό ποιήμα,οπώς αυτό του Φαίδωνα σήμερα.Μερακώθηκα.Κί όταν μάλιστα
με βούτηξαν από το χέρι η Γιώτα,ο Μπάμπης και ο Παναγιώτης έγινα ,όχι μόνο αφή,αλλά και έρωτας με το φως με το κογχύλι,με το μελτέμι,με τον άνεμο,με τα χρώματα.Τι θέλω λοιπόν εγω να γράφω ποίηση όταν χορεύω με των άλλων στον αέρα;
σπύρος δαρσινός
@Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρο ημερών , αν θυμάσαι χόρευα κι εγώ μαζί με τους άλλους το χορό που έβγαινε από τη ποίηση του Δαρσινού! Ωραία τα περιγράφεις αλλά πολύ μεταδίδουν στους άλλους την ενέργεια για το χορό που΄λες
και το μεράκλωμα.
Παράκληση
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λέξη "πολύ" που έγραψα στο σχόλιό μου για τον Σπύρο,παρακαλώ να διαβαστεί ως "πολλοί" που είναι και το σωστό
Οι λέξεις γίνονται ξαφνικά μαγικές! Η ποίηση αυτή "τσιμπάει" το πνεύμα και τις αισθήσεις του αναγνώστη.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ο Παράξενος"
ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΦΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ φίλε μου Φαίδωνα είσαι μέσα μου σκέτο ΦΩΣ! Το ποίημάσου είναι χάδι στην ψυχή μου...σαν τον μπάτη της θάλασσας που ηδονίζει μαζί και καλμάρει... Εσύ είσαι σαν το βότσαλο που ακουμπά στην αμμουδιά και μαζί στην καρδιά. Οι στίχοι σου είναι ό,τι πιο ωραίο για να πάρω μαζί μου ζεστασιά και τρυφεράδα πριν κοιμηθώ και να ξυπνήσω ξανά στην ηλιαχτίδα της εκλεκτής χαράς που ξεχύνει μέσα μου άπλετο το ΦΩΣ σου! Εσύ είσαι η σπάνια σαμπάνια της ποίησης και με...μέθυσες υπέροχα και μοναδικά, φίλε μου! Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Καληνύχτα.
STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 6.25.08 NEA ΥΟΡΚΗ
@ΚΩΣΤΑΣ-ΣΠΥΡΟΣ-ΣΤΕΛΛΑ-ΥΙΩΤΑ- ΜΠΑΜΠΗΣ-ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ όλους για τα ξεχωριστά λόγια, που γράψατε για το ποίημα. Μερικοί από σας θέλοντας να μου εκφράσουν τα ακριβά τους αισθήματα, και την αίσθηση που εισέπραξαν από το ποίημα, έγραψαν τελικά σχόλια, που είναι και θαυμάσια κειμενάκια!!
"το φως σκουπίζει τα δάκρια των πραγμάτων που συναισθάνονται το σχήμα τους ή τέλος χαμηλώνει τη δύναμή του καταπώς η Μήθυμνα να φορέσει τα φίλτρα της ομορφιάς της"
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίδων Θεοφίλου
Αυτογνωσία ,μόνο μέσα από την Σχηματοποιημένη αυτογνωσία ¨σκουπίζει"το φως τα "δάκρια των πραγμάτων .
Επίσης,το φως δεν είναι χείμαρος να επιβάλλει την "δύναμή του "
Απεναντίας,την "χαμηλώνε, ή την προσαρμόζει,εκεί που φωτίζει μόνη της η ομορφιά .
Ετσι τουλάχιστον,ένιωσα εγώ αυτούς τους υπέροχους στίχους.
σπυρος δαρσινός
@ Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφή΄Οπως πάντα ποιητή μου δεν κάνεις λάθος. Έτσι όπως το εισέπραξες είναι!
..."Είδατε" λοιπόν, τι μαγεία δημιουργεί η Καλή Ποίηση? ΄Αντε, λοιπόν, να την συνεχίσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το Σπύρο,...όταν μπεις στο χορό, φίλε μας, -και μάλιστα όταν είναι δικό μας, τσάμικο, συρτό ή καλαματιανό...- το αίμα βράζει, οι κλειδώσεις ανοίγουν, η καρδιά ξεχειλίζει... κι ας πάει και το παλιάμπελο, όπως λέμε στον τόπο μας...
Αν είναι για την Ποίηση? Κατά τη γνώμη μου, όλοι γεννιούνται ποιητές, μα λιγότεροι είναι εκείνοι που "κάνουν τις λέξεις να χορεύουν..." κατά τον Γουώλτ Γουίτμαν... Ας πιαστούμε, λοιπόν, στους ακόλουθους της καλής ποίησης κι ας σύρουμε το χορό, έστω κι αν αιμορραγεί το είναι μας λόγω μιας ευρύτερης αδιαφορίας.
Όσο για το πανέμορφο κογχύλι, που για ν' ακούσεις τα μυστικά του θα πρέπει να έχεις καρδιά και ψυχή ανοιχτή, κι αν δε, θελήσεις να του πεις και τα δικά σου, σίγουρα θα τα κρατήσει εσώκλειστα, κι ασφαλισμένα ...
ξέρετε, λοιπόν, ότι για να φτάσει στο μέγεθος που σχεδόν θα το αγκαλιάσεις με την παλάμη σου και ν΄αγγίξεις το μάγουλό σου, χρειάζονται περίπου διακόσια ή και τριακόσια χρόνια, κι ότι όταν μεγαλώνει και δεν χωράει άλλο στο "παλάτι" του, τ' αλλάζει και εγκαθίσταται σε μεγαλύτερο?...
κι ότι στην Ιταλία -νομίζω στο Μιλάνο- ακόμα υπάρχουν χαράκτες που φτιάχνουν μενταγιόν, καρφίτσες, σκουλαρίκια, κ.λ.π. με το χέρι, όπου κρατώντας το κογχύλι τα σχεδιάζουν και μετά τα κόβουν...
κι ακόμη, ότι τα ροζέ, που χρυσίζουν είναι πολύ πιο ακριβά από τ' άλλα που έχουν μια κάποια μαυρο-μέλανη χροιά?
Ουφ! Αρκετά, ελπίζω να μή σας ζάλισα... κι έχει τόση ζέστη!!!
Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.
...Είπα να ξεθαρρέψω και να αντιγράψω ένα σύντομο δικό μου (Φωλιές του Ήλιου,σελ.22, Αθήνα, Απανεμιά, 1991)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ (στον Δημήτρη Σ.)
Πού ήσουν τότε που ο άνεμος/ την αφή κρυφο-ερέθιζε,/ τότε που ο ήλιος ξεδίψαγε / σ' αλμυρόγευστα στήθη;/Τότε, που η όραση μέτραγε / τις θωριές μ' αγκαλιάσματα/ και την αρχέγονη πρόσμιξη/ οι σκιές επιτελούσαν;/ Πού ήσουν, όταν περίλαμπρο το νεανικό εορτολόγιο/ η σελήνη σαν πλάγιαζε ν' αναδεύει τον ύπνο;/
Τώρα, όπου φρονίμεψ' ο πόθος μας, / σαν σκαρί πολυτάξιδο,/ σαν κορμός ανεμόδαρτος,/
σκαλωσιά πώς θα φτιάξουμε/
για ν' αγγίξουμε τ' άστρα;
Γεια σας, για τώρα,
Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.
@Υιώτα
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο ποίημα όχι μόνο τεχνικά αλλά και θεματικά αφού μέσα του αναδύονται δύο φάσεις μιας ολόκληρης ζωής!
Και συ Γιώτα μιλάς γιά "αφή"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπομένως είσαι στο θέμα ,και μάλιστα με ωραιότατο ποιήμα.
Μόνο που εγώ λέω ότι "φρονιμεύω"
στίς πράξεις,τά όνειρα;
μέρα νύχτα φτιάχνουν "σκαλωσιές"
σπύρος
Αυτά τα στοιχεία της φύσης, που λες και παίζουν μαζί μας στήνοντας χορό, καθώς το φως τρυπάει βότσαλα, σκουπίζει τα δάκρυα των πραγμάτων (lacrimae rerum, θα έλεγε ο Λάμπρος Πορφύρας)και φιλτράρει αυθαίρετα, μα τόσο όμορφα την πλανεύτρα Μήθυμνα, και καθώς τα βουνά κοιτάζουν άγρυπνα διοχετεύοντας την όποια αρετή τους σε χίλια, μύρια χρώματα και προβάλλοντας την υπεροψία τους στον Αίολο, που όσο κι αν λύνει τους ασκούς του για να τα τρομάξει, αυτά επιμένουν πιστεύοντας στο κύρος του όγκου τους και στη χρωματική τους υπεροχή, και καθώς τέλος τα μελτέμια πηδούν ξεσηκώνοντας σκιές επαναστατικές στα αποξεραμένα φύκια και τα δέντρα, αλλόκοτοι βιαστές,επεμβαίνουν στην ημέρα ηχηρά, καθώς όλα αυτά, και χιλιάδες άλλα, συμβαίνουν, "μάγεμα η φύση κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη" τρυπώνει με γλυκιά βιαιότητα μέσα στη ζωή μας, γελά μαζί μας, κλαίει μαζί μας, όπως μοναδικά και ξεχωριστά μόνο το δημοτικό μας τραγούδι ξέρει να πει ("κλαίνε τα δέντρα, κλαίνε, κλαίνε τα κλαδιά, κλαίνε και τα λημέρια που λημέριαζα, κλαίνε τα μονοπάτια που περπάταγα, κλαίνε κι οι κρυοβρυσούλες πό'πινα νερό"), ζει και πεθαίνει μέσα μας αιώνες τώρα, για να ξαναγεννηθεί αέναα και ακατάσχετα και να τροφοδοτήσει τον Φαίδωνα και κάθε εμπνευσμένο ποιητή με τη μαγεία της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκος Πετρόχειλος
@Σχετικά με το διάλογο Σπύρου και Υιώτας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα μου τηλεφώνησε ένα φίλος εικαστικός, αλλά κι επιχειρηματίας που οι δουλειές του πήγαν πολύ άσχημα, και μου είπε: "Φαίδων τα χρήματα τελείωσαν. Τα όνειρα περισσεύουν".
ωραιότατο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα,με κόλησες στις...σκαλωσιές
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπύρος
Το βιβλίο είναι ο καλύτερος σύντροφος του καλοκαιριού, σε ταξιδεύει σε κάνει να ξεχνιέσαι λίγο από την καθημερινότητα σου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφοι στίχοι, ταξιδιάρικοι....
καλό σου βράδυ
Φίλοι μου, Χαίρομαι που καλοδεχτήκατε ένα...πολυκαιρινό μου ξέσπασμα.(Αλήθεια, Φαίδωνα, ο Γιάννης ο Σαλβαρλής το είχε εκδώσει. Τον θυμάσαι; )
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο που τώρα, δύσκολο ν'ανεβαίνω τα σκαλιά, κι οι "σπεσιαλίστες ιατροί" να μην εντοπίζουν την αιτία...
'Οσο για το φίλο επιχειρηματία...
γενικό το κακό, παγκοσμίως.
Τέσσερα χρόνια πριν, στον τόπο μου,(Αιγιάλεια) πέρασα από τον αρχαίο ποταμό Σελινούντα,( ο οποίος κάμποσα χρόνια πριν, ξεχείλιζε πριν πάει στον Κορινθιακό (ακριβολογώντας στον Αιγιώτικο κόλπο)και τους χειμώνες, κυριολεκτικά μας έπνιγε... Ήταν τότε που ο Παν. Κανελλόπουλος φρόντισε και βάθυναν το ποτάμι...)
'Οταν του έρριξα μια ματιά σ' όλο το μάκρος που ήταν ορατός... ξεροψημένη γη, άνυδρη, με κάτι ασθενικούς θάμνους εδώ κι εκεί ανάμεσα στις πέτρες ... θέαμα άγριο, οδυνηρό.
κι είπα μέσα μου "... να μπορούσα να κλάψω τόσο, που να ξεχείλιζε για μια φορά ακόμη ο Σελινούντας των παιδικών μου χρόνων... έτσι, για να μη χάσκει με το στόμα αδειανό, στον κόλπο... έτσι, για να λουστεί όπως τότε, ο πρωινός ήλιος στην εκβολή του, να καλημερίσει την Αρχαία Ελίκη, και να σκαρφαλώσει αμίλητος στην τροχιά του..."
Ίσως, οι κάτοικοι της Αχαϊας, αν είχαν φροντίσει για μια καλύτερη ρύθμιση διανομής και σπατάλης του νερού... θα δροσίζονταν ήρεμα τα στεγνά τους λαρύγγια.
Ίσως, κι ο φίλος επιχειρηματίας να χρειαζόταν να "σφίξει" το χέρι όταν το νερό κυλούσε...
Αλλά δεν "πληρώνει" τίποτα, με το να ονειρεύεται... Καλό κάνει!
Υιώτα Σ.
Σε 30-40 χρόνια Γιώτα όχι μόνο δεν θα υπάρχουνε ποτάμια αλλά το ακριβότερο από τα είδη πρώτης ανάγκης θα είναι το νερό.Θα πηγαίνουνε επισκέψεις και γιά δώρο δεν θα πηγαίνουνε ακριβά ποτά και ρούχα φίρμες αλλά ένα μπουκάλι νερό.Και θα είναι δώρο ζωής.Το νερό,και όχι το πετρέλαιο, θα είναι ρυθμιστής της παγκόσμιας οικονομίας.Κι αυτό που θα υπάρχει θα είναι τόσο μολυσμένο,από τους δηλητηριασμένους υδροφόρους ορίζοντες,που θα σκοτώνει τα πουλιά και τα λουλούδια στις γλάστρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αφυδάτωση θα είναι μία από τις κύριες αιτίες θανάτου.
Χάθηκε το νερό στις χούνες που εξόρυξαμε τα λάδια από τα βάθη της γης.Της παίρνουμε τα κόπρανα και της δίνουμε τη ζωή μας.
Χρεωκόπησε ο άνθρωπος από όνειρα ζωής.
σπύρος δαρσινός
@Υιώτα - Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα Υιώτα ο επιχειρηματίας που μου είπε "Τα χρήματα τελείωσαν τα όνειρα περισσεύουν" με συγκίνησε πολύ. Όλοι ζουν και αναπνέουν με το χρήμα, έχουν το χρήμα ως σκοπό ζωής κι όχι ως μέσον για να ζήσουν και να καταλάβουν κι άλλα πράγματα από τη ζωή. Ο Λάο Τσε λέει: Αυτά που σου αρκούν είναι πλούτος" Του επιχειρηματία λοιπόν του αρκούν τα όνειρα. Είναι πλούσιος. Είναι επιχειρηματίας με ποιητική θέαση του κόσμου. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στους τόπους που ζούμε;
Για το νερό έχεις δίκιο Σπύρο μου η γη θα μεταβληθεί σε κόλαση! Αλλά στο πλανήτη μας πόσοι σκέπτονται, ότι ενώ διαχειριζόμαστε με αποτελεσματικότητα τους πολέμους, (εκατομμύρια νεκροί) δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε το νερό!!!!!!!! Άξιος ο μισθός μας λοιπόν.
Φως,θάλασσα,αγέρας, φύση,...Μήθυμνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίδωνα
Ο δωρικός και συμπυκνωμένος χειρισμός των λέξεων αυτών αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την ποίηση του Ελληνικού καλοκαιριού.Μπράβο σου.
Μιχάλης Βασίλας
Με ξένισες λίγο Φαίδωνα εκεί που λες "Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στους τόπους που ζούμε"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν το "τέτοιοι" πάει στους "επιχειρηματίες με ποιητική θέαση, τότε τό τέτοιοι δεν τους ταιριάζει.Γιατ,τέτοιος είναι κάποιος που ανεχόμαστε επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.Και ένας επιχειρηματίας με ποιητική θέαση δεν μπορεί παρά να ποιεί με θέαση τον άνθρωπο.Κάτω από αυτή την "θέαση"ναι,έιναι πλούσιος,όχι όμως τέτοιος.Δεν νομίζεις ;
σπύρος
@Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπύρο μου συχνά οι λέξεις αλλάζουν νοήματα ή αποκλίνουν από το κεντρικό τους νόημα ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται και ανάλογα με τα συμφραζόμενα. Εγώ λέγοντας "τέτοιους" εννοούσα σαν κι αυτούς, αφού πρώτα εξέφρασα το θαυμασμό μου γι αυτούς. (τα συμφραζόμενα που λέγαμε)Συνεπώς δεν θα μπορούσα να τους έχω θεωρήσει ως κάποιους που τους ανεχόμαστε (τέτοιος είναι)αφού τους έχω ήδη επαινέσει.
Δε θα έρθω φέτος στην Ελλάδα-
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιά να έχω την αφή του Ελληνικού καλοκαιρού.
Θα παρηγορηθώ με τις λίμνες του
Τενεσί
Εδώ πιό πίσω από το σπίτι μου εχω μία.Εχει και κατι βαρκούλες δεμένες στην άκρη που ψευτολικνίζονται στην ανατριχίλα της .Με λίγη φαντασία
θα κάνω τον ουρανό γαλάζιο,την λίμνη θάλασσα πλατιά ,τις βαρκούλες γαλέρες που αργοταξιδεύουν και τους ορίζοντες Ελλάδα .
σπύρος δαρσινός
poli kalo blog mou aresi h poetry kai to exo balei sta bookmarks mou
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πειράζει Σπύρο. Προφανώς υπάρχουν άλλες προτεραιότητες που σε αναγκάζουν να μείνεις στο Τενεσή. Οι ποιητές όμως ΄διαρκώς ταξιδεύουν. Έτσι και σύ, όπου κι αν βρίσκεσαι, μπορείς να είσαι ταυτόχρονα και στην Ελλάδα. Πέραν του ότι και το Τενεσή έχει την γοητεία και την ιδιαιτερότητά του. Εμείς πάντως με την επικοινωνία μας στο καφενείο θα μικρύνουμε την απόσταση στο ελάχιστο...
@ Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ ανώνυμε για τα επαινετικά σου λόγια για το Blog, καθώς και για το ότι το συμπεριέλαβες στα αξιόλογά σου.
Να μας έρχεσαι συχνότερα.
Αφή...
ΑπάντησηΔιαγραφήπου την έχουν και κάποιοι που δεν έχουν όραση...Ωραία σκέψη.
@Estelle
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς όρισες στο καφενείο Εstelle.
Θα χαρούμε να σε βλέπουμε συχνότερα.Όσο για την αφή, μάλλον δεν στάθηκες αρκετά στο Blog. Μιλάμε για ΠΟΙΗΤΙΚΗ αφή στο ελληνικό καλοκαίρι. Ένα ΠΟΙΗΤΙΚΟ άγγιγμα στο ελληνικό καλοκαίρι. Μια ΠΟΙΗΤΙΚΗ γεύση ελληνικού καλοκαιριού αν θέλεις. Όχι την αφή που κατάλαβες εσύ..
Of course, απλώς ο καθένας κάνει τους δικούς του συνειρμούς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς σας βρήκα:)
Φαίδωνα,ξέρεις τι με κάνει και βουρκώνουν τα μάτια μου ;Εκεί στο Λέχαιο έχουμε κάνει μιά παρέα από καλοκαιρινούς παραθερισ τες .Έτυχε,τα μικρά σπίτια μας να κυκλώνουν μιά μικρή παραλία του Κορινθιακού-την κάνουν ιδιωτικήΕχουμε μόνιμες οπρέλες ,τραπέζια και μιά ψηστιέρα πάνω στην άμμο .Ο Στέλλιος είναι εισαγωγέας οχταποδιών από το ΜαρόκοΟ Γιώργος έχει μιά κιθάρα και τραγουδάει έκτακτα,ο Βασίλης είναι πειραχτήρι πρώτης.Ο Αριστήδης έχει ενα πηγαίο χιούμορ που σε ξεκαρδίζει,ο Παναγιώτης ο γυμναστής,παρ'ολο ότι είναι ο πιό νέος,τραγουδάει καλά όλα τα παλιά ρεμπέτικα,ο Αντώνης ο βαρύς από το Ζιμπάγκουε είναι αλλεργικός στα σκυλιά και μαλώνει συνέχεια με την εργένισα και καλίγραμμη Ρένα με το αδιόρατο μπικίνι που έχει ένα ασπρούλι σκυλάκι και πηδάει συνέχεια στα γόνατά του, λες και το κάνει επίτιδες.Εμένα μου γεμίζει ο ξάδερφός μου ένα 150άρι βαρέλι κόκκινο κρασί άρωμα από το αμπέλι μου που έχει πάνω του μιά ετικέτα που λέει"γία την παρέα". Κατά τις 11 το βράδυ πετάμε πάνω στην ψηστιέρα τα οχταπόδια και άλλα ...υγειινά σαλαμάκια .Οι γυναίκες μας γεμίζουν τα τραπέζια με σαλατικά Σε λίγο ανατριχιάζει η θάλασσα από την μοσχοβολιά των προιόντων της.Κατά τις 2 πιάνουμε το τραγούδι.Κατα τις τρεις χορεύω στην άμμο το "παιδί με τα γυαλιά" του ΔιονυσίουΚαί το σπουδαίο είναι ότι μόλις γυρίζω στην αμερική και κάνω εξέταση αίματος όλα ειναι καλύτερα από πριν. Ε λοιπόν,ξέρεις τι μου κάνουν αυτά τα κολόπαιδα τώρα που έμαθαν ότι δεν πάω στην Ελλάδα; Μαζεύονται τα Σαββατόβραδα ,Κάνουν μία απο τα ίδια ,με παίρνουν τηλέφωνο,όταν είναι στα ντουζένια τους,και το αφήνουν ανοιχτό γιά να ακούω και να ζηλεύω.Κάπου κάπου πετάγεται ένας και λεει δυνατά γιά να το ακούσω "στην υγειά μας ,ποιός ξέρει αν θα ζούμε του χρόνου βρε παιδια"Ασε που μου πίνουν το αρωματικό κρασί και γω γλύφουμαι από δω.Αυτό μου κάνουν .Και χουνε δίκιοΓιατί μπορεί η ζωή να μην είναι όλο γλέντια αλλά γιά να κάνει ζωή, πήρε σάρκα,αισθήσεις και αφή,να νώθει του ανθρώπου και της φύσης τα σκιρτήματα.Αλλιώς είναι αγγαρία και σκέτο καθήκονΑμ έννοια τους ,του χρόνου θα έρθω από το Γενάρη.σπύρος δαρσινός
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν έχεις τέτοια υπέροχη κατάσταση εκεί, τότε σηκώνω τα χέρια ψηλά!
Πρόκειται για ολόκληρο θίασο επι παραλιακής σκηνής, όπου μεταλαμβάνετε...των κόκκινων μυστηρίων της Νεμέας! Είναι όμως πολύ σημαντικό ότι οι φίλοιπου συναποτελούν το θίασο δεν σε ξεχνούν, έστω κι αν χρειάζεται να σου κάνουν το καψόνι σου, που δεν θα πάς. Του χρόνου όπως λες, θα δουν τι έχουν να πάθουν από το Σπύρο...