 |
|
Φαίδωνα Θεοφίλου
Σκεπάζω το σώμα μου
με τη χνουδωτή έκφραση των ροδακίνων.
Τα μάτια μου στο λυπημένο βλέμμα ακουμπώ,
που πλανιέται στα μεταίχμια των εποχών.
Το φιλί μου υγραίνω, εκεί που «τσακίζει» ο
φλοίσβος.
Το δέρμα του ανέμου φορώ στο λαιμό μου
κι αναπνέω τη μοναξιά των κυπαρισσόμηλων
με τη φρέσκια πληγή από ανθρώπινο νύχι.
Φυτεύω μεγαλόπρεπα την αναμονή στο σώμα μου
για ό,τι πρόκειται να ‘ρθει.
Κοντά στα άλλα
ασκώ τις αισθήσεις μου
κατά της χαλαρότητας….
|
Είναι Επίμονο αυτό το Θεώρημα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι καλά κάνει!
Μεγάλη ομορφιά, χαλάροσα και εγώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά.
Το αγάπησα για τη λυρικότητα του
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλί
@ Γιώργος Μετήλλιας
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ Γιώργο. Είναι άλλωστε το "Επίμονο Θεώρημα" της ζωής μου.
@ censurasigloXXI
ΑπάντησηΔιαγραφήΒερόνικα καλή μου φίλη χαίρομαι που σου άρεσε και βρήκες χαλάρωση και ομορφιά! Φιλιά από την καταθλιπτική Αθήνα.
@ ποιώ-ελένη
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλένη μου καλώς όρισες στο καφενείο του...Θεού! Χαίρομαι για την επίσκεψή σου. Είναι σημαντικό για κάθε ποίημα να αγαπιέται για οποιονδήποτε λόγο...Έτσι και με τούτο: Χαίρεται για την αγάπη σου και η λυρικότητά του γίνεται πιο...λαμπερή.
Φιλί κι από μένα