tag:blogger.com,1999:blog-1256876883550168928.post7403567095236797074..comments2023-08-28T18:01:32.072+03:00Comments on Ο Θεός στο καφενείο: Χ Ω Ρ Ι Σ Μ Ο Σ (Μεγάλη άσκηση για μικρό θάνατο) ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥhttp://www.blogger.com/profile/12662311039338870249noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-1256876883550168928.post-85776214864725917922012-09-04T19:47:40.960+03:002012-09-04T19:47:40.960+03:00Συμφωνώ απόλυτα, φίλε μου. Αν και μπορώ να μιλήσω ...Συμφωνώ απόλυτα, φίλε μου. Αν και μπορώ να μιλήσω μόνο από μια προσωπική άποψη, χώρησα δύο φορές και οι δύο ήταν πολύ τραυματικές εμπιρείες.<br /><br /> Στη συνέχεια, ήρθε η ευτυχία!<br /><br /> Σου έστειλα ένα e-mail με φωτογραφία.<br /><br /> Ένα φιλί και ευχαριστώ πολύ.censurasigloXXIhttps://www.blogger.com/profile/04992492654721671039noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1256876883550168928.post-63237030786229348522012-09-04T00:39:07.708+03:002012-09-04T00:39:07.708+03:00@Aγνή
Κατ' αρχήν χαίρομαι πολύ που συμφωνούμε...@Aγνή<br /><br />Κατ' αρχήν χαίρομαι πολύ που συμφωνούμε στο πλαίσιο του χαρακτηρισμού του χωρισμού, Ως μεγάλης άσκησης ενός μικρού θανάτου. Για το σχόλιό σου συνολικά, έχω να πω ότι είναι μια πολύτιμη κατάθεση για το θέμα όσο και για το ιστολόγιο, αφού η άποψή σου , έχει την αξία της προσέγγισης από μια γυναίκα αλλά και μια ειδικό, αφού είσαι ψυχολόγος, καλύπτοντας έτσι την ανθρώπινη θέαση του ζητήματος από πλευράς γυναίκας αλλά και την επιστημονική, δίνοντας επιπρόσθετη εγκυρότητα, σε μια αλήθεια που πρέπει να κοιτάμε στα μάτια..ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥhttps://www.blogger.com/profile/12662311039338870249noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1256876883550168928.post-9111266738406400272012-09-04T00:19:23.746+03:002012-09-04T00:19:23.746+03:00Η ιδέα σου ότι ο χωρισμός είναι μεγάλη άσκηση για ...Η ιδέα σου ότι ο χωρισμός είναι μεγάλη άσκηση για ένα μικρό θάνατο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.<br /><br />Η μεγάλη άσκηση αφορά στο γεγονός, ότι ανεξάρτητα από τους διαφορετικούς τους τρόπους και οι δύο θα πρέπει να αποδεχτούν εντέλει την απώλεια αυτού που αγαπήσανε..Και το χειρότερο! Την αναγκαιότητα της συνήθειας αυτής της απουσίας.<br /><br />Κάθε χωρισμός, πέρα από τον άνθρωπο που μας στερεί, μας στερεί οριστικά ένα κομμάτι του εαυτού μας που πεθαίνει. <br /><br />Νομίζω, Φαίδωνα, ότι ο χωρισμός έχει ένα τελετουργικό, όπως και ο θανάτος: η τελετουργία ξεκινά με το βουβό θυμό ημερών (μηνών, χρόνων) που εξελλίσσεται σε γοερό γυναικείο κλάμα και σε αντρικά άγρια ή απελπισμένα βλέμματα και στη συνέχεια στην εκτόνωση των αρνητικών συναισθημάτων μέσα από ένα άγριο λεκτικό σεξ. Κατόπιν, ο καθένας αποδίδει στον άλλον την αξία που του αρμόζει και χωρίζουν με το -όσο το δυνατόν- λιγότερο επώδυνο ψυχικό άδειασμα.<br /><br />Αν αυτό το τελετουργικό δεν ακολουθηθεί ή δε φτάσει στην κορύφωσή του που είναι η απόδοση της τιμής και αξίας που αρμόζει σε κάθε σύντροφο, ξεκινά μια ατομική βίαιη μαζοχιστική τελετουργία. <br /><br />Η γυναίκα πιθανά να αναβιώσει ξανά και ξανά και ξανά τον ίδιο πόνο, ενώ ο άντρας μέσα απο το βουβό πόνο του να ανακαλύψει την τρωτότητά του. Κι όλο αυτό για να σκοτώσουν και οι δύο εκείνο το κομμάτι του εαυτού τους που δεν πέθανε από φυσιολογικά αίτια και το νιώθουν να βασανίζεται χαροπαλεύοντας.. με ένα ψυχικό αναπόφευκτο μαστίγωμα χωρίς έλεος ..Ω! Θεέ μου! Πόσο πολύ πονάει...<br /><br />Κι όλο αυτό...λόγω της ανωριμότητάς μας να αποδώσουμε στον άλλο την αξία που του αρμόζει για την αγάπη που δημιούργησε και χαρίσαμε.. Τόσο μα τόσο μάταιο, αν το σκεφτεί κανείς....<br />Αγνήhttps://www.blogger.com/profile/02104531419216795305noreply@blogger.com